장음표시 사용
11쪽
8 esse, ut demonstret, cur Socratem et Chaerephontem ad se domum ut veniant roget. καί eonjunctione in apodoSi posita cf. Nitetschad Hom. Od. XI. li., ruge ad huc. II. 93 3. Franke ad Dem. III. 20. nemo offendetur significat enim, quam apte inter se cohaereant, quod Callicles Socratem et Chaerephontem cohortatur ut laciant et quod, si id secerint, exspectare iis licet. s.
in cod. Aug. Meerm. Bodl. Routhii insertum est post Γ εοθέσθαι, ita ut sit Gorgiae respondentis. Sed id omitti posse recte docuit Sta libaum ius, eum Socrates Gorgiam, quem sumat precibus suis satisfacturum esse, cum irrision quadam admonere possit, ne fidem saltat. Aliter o egelinus in Adnotat in lat. Gorg. Aet. Societ Graec Vol. I. asc. ΙΙ. p. 233. verba ori ερυ ειπνεῖ aecipit, quae significare dicit: quod Semper, iique profiteris, scilicet, ut statim ipse Socrates explicat, καr βραχυ τὼ ἐρout 01ιενον ἀγεοκρίνεσθαι. Sed si hoc sacile largimur oege lino, talem sententiam exprimendam esse conjunctivo eum ἄν οὐρε ὼν Πισχνῆ , etiam id praetermisit, quod nunquam antea Gorgia professus est, Se quam brevissime respondere velle Socrati, Sed tantum se ad omnia, de quibus quilibet sciscitetur, responsurum esse p. 448 A . Ac ne hoc quidem verum, Gorgiam breviloquentem se Semper esse profiteri. Dicit enim paulo instap. 449. C καὶ γαρ α καὶ tot το εν ἐστιν υν φυιι, Ῥένα ἄν ἐν βραχιτέροις Που τὰ -τὰ ἰγιειν. Ἀραχε λογία igitur . . premitur atque propterea, quod paulo ante Polus nimis prolixe orare
Voege linus igitur quae de a male interposito dixit eum
ea probari non possint, multo minus tamen assentior Astio, qui Beckium sequens primum Gorgiae affirmandum esse putat evoluntati Socratis satisfacturum esse, deinde Socratem de loquendi brevitate dicere. Nam quo id jure dicium sit, non video. Socrates
12쪽
s enim a Gorgia jam petierat, ut longas orationes in aliud tempus differret το ὁ μιμος τευ λογευν τοντο, οἷον καὶ II υλος ηρ aro, εἰςαι θ' ις δίεοθέσθαι; ac verbis quae sequuntur dia ἐθέλ, σον κ aris orat το ερ υι co/ιενον δίιοκρίνεσθω nihil aliud secit, nisi quod modo petierat repetiit Neque audiendus est Bu It mannus in Auetuar animadu in Plat Gorg. et Theaet. p. 479 80. Nullo enim modo Gorgias Socrati promittere potest ad omnes se interrogationes daturum Sse re Sponsa quam breviSsima, cum subinde dicat, id omnino de omnibu rebu Se polliceri non posse esse enim res, de quibus pauci exp0ni non possit. Postquam igitur hoc excepit, responSa quaedam Sse, quae necessario pluribus fiant verbis, tum demum quod Socrates a Se petierit, quantum fieri possit, praestaturum se S Se dicit: νοιὴν ἀλλα ιειρασο ιαί γε υς διὰ βραχε ri r υν Socrates igitur Gorgiam ut Paulus sit in pollicendo cohortatur, ut Stet promissis Atque cautionem adhibere statim videmus Gorgiam concedit enim tantum, quantum pro rei
I OR a alae modoor αρα o PD σε ra o et τοριο ς διοχειν. I OR OH φαίνεταί γε.Non multi viri docti assentientur tali bauinio, qui hunc locum levi, vel Voege lino, qui Sanatione nulla egere putat, ut omnia bene cohaereant. Fuit certe inde a Schleier macheron ullus sere editor, qui non in aliqua re offenderit. Atque non sine causa Schleier macherus, cui obtemperavit Belikerus, verbum octiσθαι, quod deest in eod. Aug. Meerm. Bodl. Routhii, delendum censuit. Nam illud: nunquam ergo volet justus injuriam laeere demum colligi apparet ex hoc se annon neceSSe est justum juste sacere γ' o PD σεται igitur inepte repetitum esset, Si positum esset post 'o DLσγαι et Plato rem ita iustituisset, ut
13쪽
sibi simul cum propnsito id quod ei esset consequens concederetur. Quae etsi recte disputata sunt a Schleier machero, tamen sublato illo 'o Dλεσθαι novas oriri difficultates demonstravit n. Schmi illius Difficiliores aliquot Gorg. l. loci accurat expl. Viteb. 860 p. 3. Verbis enim εον ἐυί-ων μαι rear τειν idem dictum est atque superioribus ὁ δ δίκαιος δίκωί iopetrecti τει, quod certe aliquid offensionis habet, itemque τον ἐλτορικὰ crvαγκη ἐκ του DYγον μαιον εἰν ιι nihil est nisi iteratio
Alia stii est emendandi ratio nec lainen locum ab eo persanatum SS duco. Cogitando enim ita Platonem argumentatuni esse invenit primum dici de justo eumque demonstrarit juste facere . Sua Voluntate juSte sacere . ergo nunquam id agere, ut injuste faciat deinde haec accomodari ad rhetorem et dici l. eum justum esse, quippe qui justum didicerit . sua quidem voluntate juste sacere . ergo nunquam id agere, ut injuStesaciat. Haec argumentatio, etiamSi per Se probabilis esset Platonis tamen verbis, quae nobis tradita sunt, non congruit. Quod Astius
cum sentiret , delevit verba ον et μορι κον δίκκαον εἶναι cum Sequenti δέ atque o S Gorgiae responsum αἱ adjecit haec: D.
Dαίνεταί γε Sed si mittamus, quod haec emendandi ratio iolentior est, quam quae ferri poSSit, alii etiam resident Scrupuli. Nam verbis ora δίκαιος δίκαιά tota tectττει non possunt adjungi haec: Dκουν ἀνύπκν τον δίκaetio βουλεσθαι δίκαι Irραττειν. Inosti enim argumentatione cum haec: justum Sua voluntate juste sacere ' ita sint addita, ut, quod antea dictum sit, accurat tu S desiniatur, alia est ratio verborum Platonis, qui si nullo interveniente post ora δίκαιος διοκαιώ non tererτει dixi SSet ακουν ἀνάγκη κτλ , hoc ex Superiore illo concludi voluisset, quod, irem spectas, fieri non potest. Deinde in re quam maxime perspicua nimiam mireris abundantiam. Primum enim nunciatur, qui didicerit, quid sit justum, eum esse justum, deinde justum juste sacere, tum necesse esse justum juste facere velle, denique nunquam justum injuste facere velle. Quam earundem Sententiarum repetitionem ineptum esse cum intellectum esset, alii alia tentaverunt Astio assensus eS Hir SehigiuS, Exploratio argumentat Socrat p. 21 - 24 Deu Schliu S
14쪽
autem in Flecheiseni Annal. LXXXI. p. 502. Heeta voluit ea verba, quae suspecta jam antea erant ae linio, Comment. erit de aliqv. In locis pag. 5 sq. ὁ δε δίκαιος δίκαιή που σερύπτει ac praeterea τὴν λῖτορικὴν ἀνάγκ9 - του λογον δίκαιον ii ci . In editione autem hujus dialogi Secutus esse videtur C. F. Hermannum, qui verba νδ ιοτε ciem εὐροεται - Nod sustulit, quod facillime interpretandi causa adscribi potuissent. Ac ne libri quidem tutantur omnia desunt enim in cod. Parisiensi , qui est in optimis, verba τὰν ὁ φλορικὴ - ὁ ρ σορικὰς διοκειν, ad quae
sine dubio adjiciendum est os φαίνεταί γε, quod post ἀνάγκη poni
non potest. Ac mihi quidem omnia circumspicienti corruptela latius patere videtur, quam Hermannus Suspicatu est spuria enim habeo verba Dδέ:ior ἄρα βουλή σεχαι - ο φ&ίνε ra γε.IIoc ita Se habere, primum teStimonio Quinctiliani cognoscitur. Legitur enim in Instit. l. II. p. 5.: Itaque disputatio illa
ille quidem conticescit, sed sermonem suScipit Polus. Ex his quidem verbis II. eckius tu lecheiseni Anti LXXXIII. p. 415. negat effici posse verba Di δεγιοτε ἄρα βουλῆσεται - ου φαίνεταί γε a Quinctiliano non esse reperta in libris Platonicis, cum capite proximo Socrates et Gorgias disputare pergant. At illud: si disputatio illa contra Gorgiam ita lauditur' mihi persuadere non possum significare verba a Quinctiliano laudata e parte illius disputationis extrema petita esse, praesertim cum locuS facilis sit ad intellegendum, si quae sit propria vis vocis disputatio tenemus. Disputatio enim an finita est his verbis, non jam ex utraque parte Socrates et Gorgias rem disserunt, non dicendo pugnat alter cum altero, sed quae capite quinto decimo exposita Sunt, simpliciter efficiuntur ex iis, quae ab ambobus disputata sunt Gorgias enim jam nihil sacit nisi concedit omnia, quae a Socrate dicuntur, non amplius adverSatur. Qui autem concedit omnia, eum recte dixeris conticescere. Quare optimo jure Quinctilianus Socratis disputationem contra Gorgiam clauSam4SSeverbis citatis dicit; nam a verbis ιέμνησαι P λέγco argumentationis complexionem ordiri patet Gorgias autem, p08tquam omnia concessit, quae sibi concedi Socrates voluit, victum Se esse sentit cum Gorgia Socrates disinit disputare, incipit cum Polo.
15쪽
dubito, num assensor sit ullus Astio, qui verba ον λ τορι ν δίκ&ιον εἶ νω et δε particulam ex corrupto Platonis exemplo a Quinctiliano repetita esse arbitratur vel ea, postquam in Platonis exemplo interpoSita Sint etiam transisse in uinctiliani libros. Deinde hunc locum si attentius legimus, nihil invenimus in eo Scriptum esse, quod non antea jam dictum sit et quod si omittamus, jure desiderari possit, nisi sorte excipis, quod rhetorem juste facere velle preSSum St. Nam illud Di δέ ror syni L σε tuιω γε δίκ&ιος δε κειν respondet huic τὸν δίκοιο go tis θαι mutu
Nec vero illud: ονδε ior ἄρα 'Di λήσειαι O hi οριμος διοκεῖν, quod Hermannus non delendum censuit, quidquam novi fleat, cum facillime mei possit ex his propositis: ακοι ἀνάγκ τε,ν
Quod autem attinet ad verbum σοι λεσθcit, tali bauinius, Astius, Deus chlius, alii ita id explicare et cum ceteris connectere studuerunt, ut in hac argumentationis parte imprimis visua emineat. Et optime quidem Deus chlius cur id premendum videri possit indicavit Socratem enim putat spectare ad ea, quae Gorgias ipse pag. 456. D - 457 C de usu rhetoricae ad injuriam tendente ideoque minime probabili dixerit. Sed ibi Gorgias rhetorica male uti poSS rhetores conceSserat nec tamen omnino eam tendere ad injuriam atque velle rhetoricam inferre injuriain nunquam antea commemoravit. Quid quod verbum βουλεσθω hoc tantum loco invenitur Interest autem aliquid inter injuriam sacere et injuriam facere velle. Nam qui facit injuriam, eam invitus, voluptate vel stultitia occaecatus, facere poteSt, quod non cadit in eum, qui injuriam facere vult. Deinde si sine offensione illud βονλεσθαι hic legatur, patet necesse esse id etiam in exemplis paulo antea positis scriptum Sit. Sed tantum abest, ut Plato id fecerit, ut simpliciter, qui artem didicerit, artificem eum esse dixerit atque eadem ratione, qui sciat, quid sit justum, eum SSevirum. justum ideoque sacere juste. Quae cum ita Se habeant, praeter omnem exspectationem hic legi verbum lini λε sciat nemo non concedet. Manc rem fugisse Deus chlium eo magis miror,
16쪽
quod Platonem Scire quid sit rectum et recte facere idem esse statuere neque omnino in his rebus voluntati locum esse tribuendum, Optime declaravit ipse in edit. Sua p. 48. 0, . 200. . Pugnare id perspicuum est omnibus cum eo, quod idem vir doctus verbi 'OPHσγω propriam et singularem vim esse dicit, praesertim cum, si tanta ejus esset vis, ne hoc quidem recte se haberet, idem esse virum justum juste facere et virum ju8tum Velle semper juste sacere ed. p. 200.). Neque in hoc sibi constare Deus chlium video, quod in commentario pag. 48. 20. verba et o di sit τ κ rL ut genuina explicat et agnoscere videtur, nihilominus tamen in texto quod dieitur Iler mannum Secutus delenda significavit. Jam si iis, quae disputata Sunt effectum est, verbum octi syca hoc loco exspectari non posse atque novi quid habere alienumque esse ab hoc loco, ita tantum tolerandum est, ut II. Selim diium Sequentes premendum id non esse et Platonem paulo neglegentius argumentatum Sse Statuamus, nisi id ante Quinctiliani tempora nescio quo modo in exemplaria irrepsisse existimaveris. Ex hoc autem hujus verbi usu necopinato etiam lacile judicari posse duco verba, quibus adulteratus sit hic locus, ad Scripta esse a lectore, qui hoc additamento lenire vellet legentium animos illo ortis γω stupentes atque totum locum quantum fieri p0SSet concinniorem facere. Ita autem rem se habere ut credamus, facile adducimur, si Singula verba Spectamus. Verba enim, quibus Quinctiliano teste Gorgias Socrati omnia concessit, Sunt ν άνε rcά γε . adem autem eum sint verba adjecta negatione P in fine corruptelae, facile Su.picari possis, his verbis iisdem circumcludi verba spuria. Facili enim conjectura assequaris, in margine ea a lectore quodam ad Scripta et postquam in textum recepta sint, νώνετω γε addita negatione repetitum S Se. Haec Sunt, e quibus cogi posse videatur delendum esse locum:
Stretur, quomodo omissis his verbis reliqua ibi respondeant. Emeere autem voluit Plato Gorgiam loqui pugnantia, si rhet0rem dicat versari in rebus justis et injustis, nihilominus tamen Suau Stu arte male utentem posse injuriam facere. Quod ut efficiat primum Gorgiam facit sibi concedentem rhetorem quid sit justum et injustum didicisse. Deinde ita pergit qui aliquam artem di-
17쪽
14 dicit, talis est, qualem ars eum feeit. Ergo si quis quid sit justum didicit, is est justus atque, cum sit justus juste facit. Haec autem duo sunt proposita, e quibus Socrates capite quinto decim cogit rhetorem, si didicerit quid sit justum injuste agere et idcirco arte
Non est cur superlativum Ddαιυονεστατος, qui est in libris optimis mutemus in comparativum Ddaιυονεστερος, quem tephanus videtur posuisse propter Sequens quod quam significare putavit. Illud , rata libauinius dicit ita explicari posse, ut superlativo respondere , exi StimemuS. At vereor, ne haec superlativi licentia non sit infinita, ex Platone saltem similis locus non possit afferri. Simplicissime res se habet si interrogationem disjunctivam esse statuimus, cujus in membro priore desit particula. Matthiae. q. l9. Jam si Polus quaerit de Socrate, utrum beatissimus sit, qui poenam injuriae luat an qui impune injuriani faciat, haec interrogatio bimembris idem fere significat, ac si quaerat, num is, qui injuriae poenam luat sit beatior quam qui impune injuriam faciat. Atque cum superlativi in hac interrogatione disjunctiva haec sit vis, ut idem valeat, quod in interνο-gatione simplici comparativus sequento D non mireris. Socratem
paulo post de eadem re dicere: Dda uni εσχ ερος Πεν δεινD Di δε- νοτε Grai Di δετερος νε υν. Neque hoc quemquam fugiet, super-
.lativum multum conferre ad augendam ironiae vim, quae est in Poli oratione, ita ut Socrates merito atque optimo jure Ποριιο-
Hic loquendi usus, quo in interrogationis disjunctivae parte priore omissa est particula, hoc loco jam a Ficino recte intellectu est, qui legens positivum Ddasti υν, qui est in libris deterioris notae locum ita convertit in Latinum an haec patiens felixerit Sed quamvis hoc interrogandi genus apud scriptores Grae-
18쪽
cos inde ab Homero frequentissimuni sit, non recte tamen ubique id cognoverunt viri docti atque idcirco non semper aptum adhibuerunt distinguendi signum. Perperam igitur ab editoribus, quantum ego scio, omnibus in Gorgia distincta sunt haec pag. 495. D. M A. c0κρατη δε γε ἡ ιιι ὁ θέλ-εκῆθεν εχ ιιολογεi ταυτα ν οιιολογεῖ Distinguendum est: ira 3ιολογεῖ oriza, ξομολογεῖ Similiter pag. 498 scribendum est Mn cui δε γε graeoveso φὴς συ εἰναι κακον του κακους, 1 ονκετι φν ς; Ab hoc autem loco, quoniam ad res pusillas descendimus, non alienum erit, si, quod in editionibus post Hirschigianam lactis novatum in interrogationibus pendentibus displicet, paucis indicamus. Post tales enim interrogationes ab editoribus recentioribus positum est interrogandi signum, cum, si naturam membri, quo interrogatio pendeat, spectamns, ut par est, ponendum Sit punctum. Quare injuriami r schigius, Deus chlius pag. 449. Apost verba κα νον ι x K Arε, τίς ν τεχνη καὶ τίνα Γοργίαν καλεῖν χρὴ tu et ibidem post αντος 1 stis Llε, τίνα σε χρὴ aλεῖν c0ς
τίνος ἔπι στωιον τεχνης punctum Sustulerunt, quamquam utraque interrogatio Suspensa est ex εἰπε. tiam pag. 452. D τί set ιτοιαο, ὴ φὴς σὐ ιεγιστον ἀγαγον εἶναι τοῖς ἀνθρomοις καὶ σε δηιιιονργ/ον εἶναι Dτο pendet ab ἀποκριναι atque hanc ob rem interrogandi Signum recte se habere non potest. Pag. 477. D. D. O κουν ν ἀνιαροτατον ἐστιν καὶ ἀνία πεο-
Interpretes sere omnes haeserunt in explicando hoc loco. Impeditus enim est maxime eo quod verba λ ανι -ατον εστιν contextum orati0nis videntur turbare. Nam postquam quid sit turpissimum accuratius definitum est his ἀεὶ το ισχιστον λοι
Socratem ἀδικίαν καὶ si μαασαν φυχ' rονηρίαν esse omnium Vitiorum turpissimum ita demonstraturum esse exspectamus, ut dicat:
nonne igitur injustitia et omne animi vitium, quod aut molestia aut detrimento aut utroque superat, inter animi vitia turpissimum est At Plato tanta disserendi elegantia non utitur, sed quippe qui dialogum conscribat, liberiore dicendi genere quod subjectum eSSe exspectaveris ἰὴ ἀνιαροτατον στιν annectit aeque ac loco Simili, qui pag. 475. B legitur. Dicit igitur nonne igitur injustitia et omne animi vitium molestissimum est et propterea quod mo-
19쪽
16lestia superat inter haec vitia turpissimum est aut propterea quod detrimento superat aut utroque γJam si haec, quamvis minus accurate disputata sint, tamen e Platonici sermonis consuetudine toleranda esse concedas, certe mireris illud γῆ, quod positum est ante' ἀνιαροτατον ἐστιν. Nihil enim est, quod illici respondeat. A tamen Astius hunc locum latine ita reddidit: nonne vel molestissima est et quia reliquas dolore superat turpissima habetur γ' Sed me libere profiteor prorSus ignorare, quomodo ad particulam vel referri possit
junguntur, eum non referri possit ad hi, ad id ι etiam spectare non possunt illa ι , quae sunt ante 'λtii et ante ἰιινες ερα referenda enim sunt ad c ysti γεερβύλλον. Illud I primus posuit Deli herus nec tamen quisquana, quomodo id conjungendum et explicandum esset, satis declaravit. In libris plurimis est , quod Stephano legendum videbatur. Id natum esse putamus e Studio quodam minus probabili verba ita, ut sententia postulat, omponendi. Mihi igitur his rebus omnibus diligenter ircumspectis optimum videtur dicere illud , , quod non legitur in eodice Bodldano a Gaissordio collato. Quod si delemus, omnia satis recte se habent. In tali baum ii quidem hujus loci interpretatione me aequiescere non potuisse ex iis, quae exposui, apparebit. Ana coluthon enim statuens mirum quantum omnia confundit. Vertit autem hunc locum ita in Latinum: nonne igitur aut injucunditatis habet plurimum atque propterea, quod molestia superat, inter haec turpissima est aut plurimum affert detrimenti aut cum utroque incommodo simul est conjuncta γ Neglegit igitur in hac inter
ex ἰΠεοβάυ.o atque conjuncta esse cum c νίρ, adjungit haec Verba, eum Subjuncta sint, illis ινι cient ceroi εστιν, quae e0njungenda Sunt eum αἴσχισro rotet cibi ἐστίν. Anacoluthon hic non esse sa-cile intellegitur, si verba ita construuntur, ut sunt onStruenda:
Hirsehigii, qui, ut tolleret duo attributa ανι cre--ον et &ιπι- σιον), quae sane aliquid offensionis habent hunc locum ita enarrat l. l. p. 26.): ergone ο δικεῖν Si cu σχιστον, quia PS 1 τοι
20쪽
etiam quae pag. 475 B leguntur significare dicit: ergone τὰ ἀδικειν est ἴσχιον, quod est μοι λυπληροτερον καὶ λυπη τερβάλλον ἰκαπιδ γῆ ψιφοτεροις γ' Sed cum ei valde assentia de participio D;rερβάλλον afferente causam, cur το διοκεῖν sit ἴσχιστον, id prorsus non intellego, quomodo verba λοι ἀνιαροτατον εστιν subjungi queant verbis αἴσχιστον ἐστιν et conjungi cum participio D,rερβάλλον. Qua in re Hirschigium quamquam leges grammaticas neglegentem erravisse patet, ei tamen non adversor, quod pro Dinwυν ν ἀνιαρ lactro ἐστιν ponere maluit ἰ τοι, quod pag. 475. B et multis aliis locis invenitur similiter usurpatum. Pag. 483 Α. - σε ι ἐν γαρ rαν αἴσχιον εστιν, υπερ ai
Εditor i pontinus, e in dorsius, stius Io post κάκιον intercidisse putaverunt. Id vocabulum sententiae rationem non flagitare, optime demonstraverunt Sybrandius in Dissert. litter de Plat Gorg. p. 142 et Voege linus . l. p. 240. Callicles enim non vult efficere omne quod pejus sit etiam esse turpius, sed id efficere vult το διακεῖσ9αι, quod pejus sit, natura etiam esse turpius. Illud ἀδικεῖσθαι igitur non est loco exempli, quod voce Io indicaretur, sed ipsum est argumentum, de quo agitur. Concedit tamen Sybrandius durius esse, si a reseratur ad
το διοκεισθαι ac levi mutatione πασι pro ria legendum esse
censet. Idem Sta libaumio venit in mentem nec dissimile est, quod onjecit agne rus πύντ υς. Sed nullus adhuc editor unam alteramve lectionem in textum admisit, habet enim utraque nescio quid alieni ab hoc loco nemo hic exspectat formam factam παν. Quod ueckertus Plat. Eclog. p. 3. cum bene Sentiret, illud παν uncis seelusit; sed si vox quaedam hoc loco omnino non fui8set, nemo an intellegere posset, cur ineptum illud gra a quoquam interpositum esset. Ita cum re Se habeat, Satis apparet, vetuStum hoc loco esse vitium, quod omnibus codicibus sit commune. Nam si forma quaedam legenda esset ducta a rαν, nemo certe explicare posset, quomodo ea sit mutata in σιαν, in quo omnes haerentia Quam ob rem pro a verisimile est a Platone scriptam esse vocem, quae postero tempore corrupta sit. Atque equidem eam suisse suspicor om Quod si restituimus in textum, certo totus hic locus omni difficultate caret.