De sermonis proprietatibus, quae in Philippicis Ciceronis orationibus inveniuntur

5쪽

INAUGURALIS PHILOLOGICA

QUAM

CONSENSU ET AUCTORITATE AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS

ACADEMIA RIDERICIANA HALENS CUM VITEBERGENS CONSOCIATA AD SUMMOS IN PHILOSOPHI HONORES

RITE IMPETRANDOS

SCRIPSIT

FORMIS DESCRIPSI E KARRAS. MDCCCLXXXV.

9쪽

Cum ante hos septem im0 Helimuthius ' et Land grafiussi eodem tempore auetoritate olfflin v. d. excitati essent ad

perquirendas pri0re Ciceroni oratione et ad exponendum, quae essent Sermonis pr0prietate in ei con8picuae, eorum anim08sallere non potuit, Ciceronem, cum iam pridem et pompa tumoreque et parum diligenti delectu verborum, quae in prioribus orationibus sibi indulsisset, remotis et reiecti ad id genus dicendi pervenerat qu0 cum alii de cauSi tum propter Sermonem purum et elegantem homine docti milium temporum exemplar sibi ad imitandum proposuerunt, fine vitae in orationibus in M. Antonium habitis quae Philippicae Vulgo vocantur, denuo multa admisisse, quae consuetudini dicendi minus eleganti tribuenda essent et saepius a Sermoni proprietates nobis in mentem revocarent, quas deprehendissemus in prioribus Ciceronis rati0nibus. Thiel in annus quoque nonnullis locis dissertationis suae attigit illum insolitum serm0nis habitum, qui est in Philippicis rati0nibu S. Ex quibus Hlim dicit p. 105: Ceterum hic m0nendum est,

haud pauca proprietate non Solum in primi orationibu 8, verum etiam intermissis mediis in extremis i. o. in rationibus Philippicis comparere: Quod cum eaSu factum 88 non pos8it, certa ratio investiganda est, ex qua Cicero ad pristinum dicendi morem recurrerit. Ac mihi quidem imprimis haec valere ratio videtur. λ H. Hellinuth - Hlim.), de sermonis proprietatibus, quae in

prioribus Ciceronis orationibus inveniuntur. Erlangae 187 aetasem phil. Erlang. Ol. I, p. 101 - 174.' G. Landgra id gr. Ι), de Ciceronis elocutione in Orati pro Quinctio et pro Roscio Amerino conspicua Diss. urgburg 1878. . Ph. Thiel an Thim I de sermonis proprietatibus, quae leguntur apud Cornificium et in primis Ciceronis libris. Diss. Strass- burg 1879.

10쪽

Philippicae orationes non sunt adnumerandae iis, quae ad Rublime dicendi geniis se applicant et verborum ornatu illustrataeae distinctae fiunt, sed potius medioerem orationem sequuntur et asperis audacibusque vocibus in Antonium Ciceroni inimicissimum resertae sunt. Itaque Tulliu non orationis vel copiosae Vel elegantis ornatu ac Suavitate animo eorum, qui audi-rint, persundere, Sed omnem Vim eloquentiae ad castigandum atque pervellendum inimicum conicere et magis res quam verba intendere studet. μCui Heli muthii iudiei statim addam, quae en Sit d gr. p. 33: hoc addere mihi videtur eiusmodi vestigia serm0nissa miliaris et cotidiani dissipata inveniri eum in posterioribustum in Philippi eis, ubi ieero summo animi ardore et ira inflammatus Vulgaria quaedam admiserit. Itaque putavi neque ab re neque ab tempore SSe quaestionem instituere de his orationibus, qua manifestum fieret, quales et quantae Sermoni proprietate 8 88ent, quibus orationes Philippica illum colorem sermonis singularem et a ceteri recedentem ducerent eoque magis ad hoc studium capessendum commotus iam, quod primi et extremi Ciceronis orationibus perlectis videram, iudicium quoddam nuper et do aliis et de Philippidis rationibus saetum de via declinavisse. Nam Gutim annus Gutim. in dissertatione, quae in8cribitur de earum quae O- cantur Caesarianae rationum Tullianarum genere dicendi Gryphiswaldae 188 edita p. 23 contendit Ciceronem in rati0nibus pro Ligari et pro Deiotaro habitis plane studuisse Atticos imitari singularibus quibusdam c0mmotum causis', sed in Philippicis magis e etiam quam in mediae aetatis orationibus Asiatico dedisse generi. Sed hoc spectat ad illam quaestionem a non nudis viris doctis tractatam, num omnino Cicero Asiaticum genu Adicendi assectatus sit, qua in re diiudicanda prae ceteris priores orati0nes in iudicium vocandae sunt, quippe quarum habitus sermoni magis respondere videatur eis verbis, quae Cicero in Bruto suo 325 de genere Aiatico secit: genera Asiaticae

dicti0ni duo sunt, unum sententiosum et argutum, Sententiis non tam gravibus et severi8, quam c0ncinnis et venustis aliud autem genus est non tam sententiis frequentatum quam verbis solucre atque incitatum, sed itiam exornato et aceto