Observationes epigraphicae de praepositionum Graecarum : forma et usu

21쪽

et 54T, 8 decr. alterius a. Chr. 8aec.), quam εν praepOSitionis formam, cum in titulis inveniatur temporis satis antiqui nequo tituli asitatis Romanae exempla alia eXhibeant, errore lapicidae factam quam itacismo ortam intellegere malo. In titulis Atticis cum usque ad Augusti imperatoris tempora assimulationi8 exempla habeamus creberrima, ipSa aetas Romana hac linguae accommodatione ita caret, Ut, cum SeXR-gies fere locum habere possit, semel tantum legamus III 366εμIIειρωεi, qu0d quidem exemplum primi a. Chr. saeculi est. Quae cum ita sint, Gra0cos ab initio in describundis iis quaseloquebantur accuratiores fuisse, aetate Vero Romanu vocabula non eadem, qualia in sermone pronuntiabantur, lapidibus incisa esse concedendum est; illa S enim aSSimulationes etiam in sermone tomporis Romani viguisse nemo negabit.

23쪽

19 Solum ἐ 0xstat in titulo Syracusano Olympiae repert0 C 32

in fine pentametri: 1πρ0σs ae ἐ Μαντινέα. Recte Cauerus: ἡin ἐ M. ν lituram finalem ἐν praepositionis non sequenti suassimulatam Sed ante eam Oppressam esse ratio metrica docet. μEandem huius praepositionis formam ostendit Carapanos Dodono I IT ταν ε grOλι οἰκίαν.

Certne Orig. R. ca. 600 a. Chr.)Hanc praepositionem a Boeotis σουν Scriptam esse e titulo C 107, 37. 39 tit. teri. 3) a. Chr. 8aec.) edocemur; in compositis σ0υγγραφω 10T, T. 16. 2. praepositiones in literam G exeuntes. a. εἰς, ἐς

In tomo I Corp. Inscr. Att. habemus ες bis et vicies, θις duodevicies, in tomo II ἐς sexies doctes non invenimus disi in titulis huius tomi pri0ribus, quorum ultimum locum enet 86, 27 fca. 380 p. Chr. ), εἰς trecenties vicies quinquies ii tomo III ἐς quinquies in versibus, εἰς duodequinquagieS. Praeterea Π0tavi huius praepositionis formas has: D 233, 20 c. 21 c. ωσTένεδον; II 272, 8 εἰσστην; 573b, 73

Litera σ geminata nulla praecedente assimulatione orta 3x εις praepositionis litora finali et o ineunte vocabuli ex-

24쪽

II 286, 13; 467, 104; 470, 51; 551, 29; 594, 34; 595, 11. Exempla similia sunt II 298, 10 τι σιγηλγης et 470, 49 του-

Tituli Dorici εἰς octogies bis, ες centies Septuagie8 Semel habent, ter ἰς C T4, 4 in tit. incertae orig. ca. a. 600 a. Chr.) et C 75. 76 in titulis Pamphyliis secundi a. Chr. Saee.). Tituli Aeolici εἰς quinquies et vicies habent, ες Semel

D 765 εγι as ιβωνιδων. In titulis temporis Romani, qui tricies fere assimulationem εξ praepositionis spernunt, haec duo exempla inveni: εγμυρινουτ

τι ς III 1005, 10 et 1276 A, 24 uterqu0 titulus temporis August

25쪽

imper.), qua de re conferas, quae dixi de assimulatione prae-p0sitionis εν, qualis est in aetate Romana.

Literam commissurae assimulatione geminatam in unam

redactam videmus B 690 εμελιτεων, quo loco cum Boechllio dissentio, qui in ἐ γ μελιτε υν mutandum esse censet; praeterea C12, 6 ἐωιαλείας Mess. ca. 220 a. Chr.); 91 Α, 8. 19 ἐNaυπακτ0 94Α, 1 ετας - 2; 3 εγο λασσας; 4 ελιμενος. Literam geminatam nulla praecedente assimulatione ortam ex κ finali praep0siti0nis litera et κ ineunte vocabuli excipientis in unam redactam habemus B 667b, add. εΚυδαθληνε ων. Addo deniquo B T42 'Eρμείας εs Οιου, quod conferendum esse puto cum Arcadum et Cypriorum huius praepositionis Arma, de qua vide G. Curtium, Stud. X pag. 214.

Cap. III.

In iis quae sequuntur assero omnes eos titulorum locos, quibus praepositi0num usum habemus talem, qualis in scriptoribus Graecis aut raro aut nunquam invenitur. Qua in retractanda praecipue Passovit lexico Lips. 1841 - 5T) et Κuehneri grammatica Hannov. 1870) usus Sum auxiliis. Quaedam quae Spectant praepo8itionum 118um, qualis eSt in titulis Delphicis, deb00 300rg. Curtio: Die Sprachi. Au8beuteder neu untdecliten delpli. Inschristen , Ber. d. ligi. Such8. Geselis h. II 1864, p. 229 8q. Praepositi0nes autem singulas ordine alphabetico disp0Sui.

26쪽

a) ανα c. gen. In titulo Halesino s0lo eo, qui in Caueri delectu numerum habet septuagesimum septimum et qui ante dominati0110m Romanorum exaratuS Videtur eSSe, ανα praepOSitio c. gen. coniuncta invenitur. De significatione αν praes. c. gen. coniunctae conserendum est Atticorum ανω in structuris his: Eurip. Med. 410 aνω moetas ων ιερων χωρ0υσι παγαί; Suppl. 520 ανωρειν; Luc. dial. m0rt. 6, 2 ανέω ποτηιων Sim. , in quibuS aνω viam indicare oportet, quae est e loco inferiore ad l0cum

superiorem.

- τaς Odoυ A 42. B 15. 21. 26. - των τερμονων A 66. Caueru8 l. l. p. 99 αν του ρ0ισκου cet. idem significare dicit, quod Sermone Vulgari areo του ρ0ισκου cet. , neque designificati0ne neque de apocope dubitari posse. Ap0copen inh0c titulo statuendam esse nemo negabit, tu significati0ne Vero ea, quae Cauero pr0batur, jure offendimus. Ahrensius dedisti. Dor. p. 357 dubitavit, num recte exscriptus esset hic titulus; id vero Cauero c0ncedendum est, fieri nullo modo potui88e, ut in exscribendo tam saepe in idem vitium aberraretur. Equidem rationem eorum, qui αν in hoc titulo areo

27쪽

praepositi0nis significationem habere existimant, nullam esse puto. arro enim, quod in e0dem titulo vicies sere l0gitur, semper eum Significat locum, a quo via exit ea, qua fines illius agri Halesini describuntur; αν vero in describenda hac via in usu est. Jam initium faciamus ab A 65 sq. εστε κατα

quod agro esse putat non intellego. Quid sibi vult pluralis

singulari 3 aν τ ῶν τε. nihil aliud potest significare, nisi viam eam, quae e8t Secundum terminos sive quae constituitur lapidibus torminalibus. Atque hanc quidem viam a loco inferiore esse ad Superiorem inde collegi, qu0d αν in hoc titulo sedecies USurpatur, ut rivorum Sive rivulorum cursum deScribat; κατα vero C. gen. coniunctum in eodem titulo viam indicare, quae est a loco superiore ad inferi0rem, infra demonstrabo. Quae si recte exposui, significationem αν praepositionis habemus rari88imam, quam primam fuisse ei insitam verisimillimum est. b) ανα e. Ress. Eadem quam modo demonstravi ara praepositionis notioost in dial. D0rica C 42 A 31. 43 Cret. teri. a. Chr. Saec.)agro Θαλασσης - Ru grotas Oν; cf. etiam C 43, 130 Cret.

- αν ραχιν et C 9, 32. 38 tab. Heracl.) αν etc)ς 0ρ 0ς. In dial. Attica huius praep0siti0nis usus poetarum magiSquam Script0rum pede8tris orati0nis videtur esse; in inscriptionibus haec duo exempla inveni :

Αντί. ντί praepositio significationem primariam, quam Ut in 0mnibus praep0sitionibus localem fuisse verisimillimum est, nisi in vocabulis compositis fere non ostendit: eXempla compo8i

28쪽

cationem rarissime retinuit, cuius eXemplum ostendit Georg. Curtius, Ber. d. hgl. S. Geselisch. 1864 p. 230 in titulo Delphico Sec. a. Chr. saec. : D, 8, 3 αντὶ δε του χειρ0τεχνί0υ

Tituli Attici vix habsint quod discedat ab usu vulgato. Rarum sessu dicit PassoviuS p. 321 8. V. α ὀ): αφ 0υ χρ0νου, quod legimus II 614, 2 steri. a. Chr. 8aec. ineunt.), pro Simplici

In lingua Latina ab praep0siti0 are0) ex Separandi significati0110 eam habet notionem, ut etiam in causa et originorerum significanda in usu sit. Ab enim, cum unde aliquid exeat dicit, causam qua ortum est significat. Etiam Germanorum praepositio rivon ab initio Separandi tantum noti0u0m

jemand von praepositione Significatur unde exeat id, quod mortis causa est. Eodem modo in Graecorum areo hanc notionem oriri potuisse cum dialecti Atticae rara exempla

docent sci. Κu0hner gr. III p. 396), tum tituli Delphici, in

Logimus enim in titt. Delph. Saepi8Sime ανεφαπτος amo παντων, ter tantum et reo παντων D, 230, 6 manumittunt φακλειδιω); 246, 7; 267, 8. Dativus sine dubio restituendus est Di 39, 26 ανέπαφος υιων ι. tit. Elatensis). Plena ac

s0lemnis dicendi formula haec e8t: εφ ο τε ελευθερ0ς εἰμεν καὶ ανεφαπτος areo παντων, ita ut nominativus cum infinitivo coniunctus Sequatur centies quinquagies bis, accu8ativusn0nagies quinquie8; utraque Structura in eodem enuntiato

l. l. p. 232. Sensu simili legimus Di 13, 14 αγμιος ων arro rectσας ὁ γρας pro structura solita a nodin0ς rea σας δίκας καὶ ζαμίας e. gr. Di 13, 25. Cf. praeterea D, 39, 8 ελευθερα εἰ φιεν areo παντουν, quibus locis omnibus areo eandem habet rationem quam ab praepos. in Latin0rum seliber a poena, tutUS a periculose cet.

29쪽

In usu huius praepositionis qui est in titulis vix habeo, quod memoratu sit dignum: A III 1169, 8 pro usitatissimo δι ολου του ετους habemus genetivum Solum: oλου του ετους sca. 200 p. Chr.).C 43, 152 Cret. teri. a. Chr. saec.), ubi Oρ0ι deScribuntur, legimus δια ραχιν ες cet. eodem sere SenSu qu0 κατG ραχιν eiusdem tituli v. 150. IIuno dicendi usum esse non tam singularem nonnulli loci docent Homerici, quibus dia c. aec. Sensu Simili u8urpatur

atque Raza C. R C. Coniunctum:

In Arcadum et Cypriorum dialecto haec praepositio cum dativo conjungebatur.

30쪽

λευσοντίαι) εν αυτῆ.εν de tempore dictum: Att. III 1113, 1 εν αρχοντι Συλλα pro ε αὶ αρχοντος T0υ δεινα, quod sescenties legimus. 143l4 p. Chr.)εν praepositio e sua antiquitus insita indole sus Curi., Grundg.' p. 309) etiam in usu ost, ut quo aliquid tendat significet, quam significationem si habui ut Atticorum εἰς cum

accusativo coniungitur. Hic vero usus in diat. Dorica e Causiri

406, 6 εἰς Μακεδονίαν man. Γερ0 aiod; εἰς ταν π0λιν 451, 2 468,3 ἰς ΠΓλαταιας οἱ ἰς Iun. συνι0ντες 'χλλγηνες Hadriano imperatori honores decernunt), qui l0ci Atticismo ut ita dicam in Dolph0rum dia luctum illati facilem explicationem habent. In titulis Aeolicis εν υἰν) c. acc. bis et Vicies reperitur,e. gr. : in titulis Thessalicis C 100,11 stit. quarti a. Chr.