장음표시 사용
1쪽
aS partis the Foundations os Western Civiligation Preservatio Project
Reproductions may noti made ithout permission hom
2쪽
Statos Corio, concorna tho mahingis photocopios orotne reproductions of copyrisnteo materiai. Unde certain conditions specifiso in tho lain librarios anti
Tnis institution reserves the right to refuse to accepi acopyircle is in iis tuosement fulsitimontis ins ortiorinoulo involvo violationis ne copyriunt lain.
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPAGMENT BIBLIOGRAPHIC MICROFORM TARGET
Master Negative Original Material a Fumex Existing Bibliographic Record
5쪽
6쪽
7쪽
Musis amicus tristitiam et motus Tradam protervis in mare Creticum Portara ventis, quis sub Arcto Rox gelidae metuatur orae, Quid Tiridaten terreat, uniectSecurus quae fontibus integris Gaudes, apricos necte flores, Necte meo Lamia coronam,
Pimplea dulcis Nil sine te mei
Prosunt honores hunc fidibus novis, Hunc Lesbio sacrare plectro Teque tuasque decet sorores.
10 quo consili Horatius carmen vicesimum sextum libri primi composuerit, quamvis illud exiguum
sit ab omnibusque sero interpretibus ob singulares virtutes laudatum, tamen nemo Videtur recte Perspexi88e. Nam qua occasione oblata poeta ad scribendum impulsus uerit, prorsus adhuc latuit. In Horatio autem nihil proficies, nisi quo tempore, quo loco, per quam occasionem Singula carmina orta sint accurate cognoveris. Quod igitur Goethius libere quondam prosessus est, optimum quodque carmen occasioni cuidam deberi, id quam maxime in Horatium cadere Videtur. Nostratium vero nemo, quod sciam, Horatianorum carminum occasiones indagandi iam aut subtilius aut verius monstravit paucis illustribus exemplis propositis, in quae omnes intueri debeant, quam, quem ex intimo pectore diligimus ac veneramur, Goetilingius. Duae XStant de carmine, quod hoc loco primum explicandum suscepimus, Sententiae, Riter Vulgaris, altera Duenigeri propria, quae deinceps nobis recensendae erunt. - omne sere interprete in e consentiunt, Horatium hoc carmine Lamiam celebrare Vel potius nomen ejus immortalitati tradere voluisse. Quod ut probarent cum ad coronam illam, quam musis recatur, tum ad Verbum sacrare provocaverunt, in ceteris, ut in tam brevi carmine decere Videbatur, Summa Si brevitate. Qua interpretatione quid lucremur ipsum quidem nescire confiteor.
Nam quae re Potissimum erant exquirendae, velut cur Lamia celebretur, quis et qualis uerit, quo amicitiae genere cum Horatio conjunctus, quid sibi singulare illud prooemium Velit, qua ratione Singulae partes carminis inter se respondeant, ubi scripsisse videatur Oeta, qua PPor tunitate temporis commotus, hae quaestiones a plerisque interpretibus paene intactae relictae sunt. Itaque quum ipsi majorem operam horruisse videantur et ne primariis ac simplicissimis quidem interpretandi legibus suffecerint, non ost, cur illorum opinionem tam nude ProPositam, quam ne affirmare nec abnuere possis, pluribus argumentis imPuguem. 1.
8쪽
Diligentius in originem et consilium carminis nostri inquisivit Duenteterus, qui suspicatus
est, Horatium dari nostro Lamiam, hominem anxium curisque obnoxium, qui et ipse lyrica carmina componere conatus sit, ut in ea re pergeret, duas ob causas adhortatum esse, quod Musae et animum curis levarent et olim gloria eum ornaturae Essent. Haec opinio variis rebus commendari videtur. Primum quod per eam intelligere videmur, cur poeta Lamiae causa Musas invocaverit, deinde quod jam prooemium cum altera dae parte certe aliquo modo cohaeret, tum quod veteres poetae honoris causa sane sibi invicem coronas dare solebant, postremum quod verbum sacrare probabiliore consecrandi notione coeptum est. At multa obstant, quo minus uentetero assentiamur. Primum neque in hoc neque in
reliquis carminibus, quibus Lamiae mentio acta est ab Horatio, quidquam invenitur, ob quod
Lamiam anxium a morosum fuisse suspicari Possis. Quare quum talia sine causa et domortuis dicta calumnias esse crediderim, ab iis Lamiam, hominem ista culpa ut quam maxime vacuum, pro virili arte defendere justi interpretis officium esse videatur. Ut docebat, jam rot-lius Duenteteri criminationem repudiaverat, sed cur Lamiam tristitiae obnoxium suisse incredibile sit, ejus rei hanc solam causam protulit, quod quo tempore Horatius carmen suum Conse-cisset, illum adolescentem fuisse necesse esset. Quibus vero ipse causis commotus Lamiam adolescentem tum suisse Oriecerit, id prorsus Xponere neglexit. Itaque quum relli sententiam in hac quidem re probemus, causas ab illo missas jain ipsi addere totamque quaestionem ita aggredi conemur, ut, ubi pus fuerit, rem altius repetamus. Is Lamia, cui Horatius carmen, de quo agimus, dedicavit, quis fuerit dubium esse potest: nam tres hujus nominis viros poeta mihi commemoravisse Videtur, quorum unum patrem, duos reliquos illitis filios fuisse veri simillimum est. Pater autem Lamia nullus uerit alius, quam ille L. Aelius Lamia, qui, quum praeturam peteret, a Cicerone Omnibus viribus Bruto commendabatur. Atque adhuc exstant aliquot Ciceronis epistolae ad div. XI, 16, 17 XII, 29), e quibus quanta inter ipsum et Ciceronem intercesserit familiaritas praeclarissime elucet. Namque libere et sortitor Lamia Ciceronis salutem defenderat neque ullum periculum pro eo adire dubitaverat jucundissimaque consuetudine ita cum oratore illo patriae amantissimo conjunctus erat, ut is nullo prorsus homine se plus delectari confiteretur. Quae quum ita sint, errare nobis non videbimur statuentes, in Lamia magnum a generosum animum fuisse, eximium rei publicae amorem, Verum a sincerum studium omnium bonorum et literatorum virorum. Quid igitur probabilius est, quam Horatium ob easdem causas, quibus Ciceronis cum Lamia nata erat amicitia, in illius consuetudinem venisse Ac mihi quidem persuasi, poetam nostrum non solum Romae, sed fortasse plus etiam ruri in Sabino suo Lamiae domo amiliarissime usum esse, in quod neminem adhuc animum advertisse valde miror Quid quod Lamiae adeo poetae licini fuisse Iidentur. Cujus rei haec exstant gravissima argumenta. Nam primum, nisi ita suisset, Horatius Epp. I, 14, 6 villico suo de Lamia fratris mortem Romae, ubi tum quidem et ipse commorabatur moerente eo, quo fecit, modo non poterat narrare. Neque enim quidquam addidit, quo villico Lamiam accuratius describeret, immo vero omnia ita expressit, ut quam bene ille Lamiam ejusque domum cognitam habuerit ex quovis fere vocabulo eluceati Nihilominus ortasse erunt, qui hoc argumentum propterea nullum esse dicant, quod Lamia, etsi nihil nisi poetae amicus interdumque tantum ruri apud Horatium fuisset, tamen villico innotescere potuerit. Quod ita fieri potuisse, nisi alia, quae priorem fulciret, causa accederet, libenter concederemus. Quomodo, R istis quaero, Horatius tanquam Ormeis auguris interpres quidam carmine n libri tertii Lamiae crus tempestatem orituram esse nuntiare potuit, nisi illo ipso, quo scripserat, die
odarium illud Lamiae reddi poterat Quod nisi fieri licebat, omnes carminis illius acetias
inanes et nullas esse contendo. Quid inde evincitur Lamiam haud ita procul ab Horatii villa et ipsum in villa quadam habitavisse, id quod et alia ratione ex carmine illo colligi potest.
Nam Lamia nisi ruri, ut Horatio videbatur, justo majorem rebus rusticis operam navasset, ab eo commonefieri non poterat, ut Vino et Ore cum famulis Operum solutis Genium curaret.
Aliter quidem hoc tempore Ritterus statuit, cui probabile est, Horatium, quum salubribus ad Bajas aquis uteretur, Lamiam in villa Formiana adiisse et tum carmen, quod modo laudavimus, seripsisso. Nititur autem inprimis in Verbis alga litus inutili demissa tempestas ab Euro fernet. Contra quam sententiam haec mihi monenda sunt. Primum si Horatius praesens erat apud Lamiam, totum illud carmen ineptum erat. Talis autem poeta, qualis Horatiu , nihil acit inepte. Deinde qui tempestate nemus soliis, litus alga stratum iri dicit, eum, quo scribebat tempore,
neque in nemore neque in litore suisse necesse est. Nam quum nemus et litus ea sint loca, ubi
apertius quam alibi, quantopere tempestates saeviant, cerni liceat, sine dubio, qui tempestatis vim descripturus est, et nemoria et litoris mentionem aciet. Accedit quod Romanos, quippe quibus mare ubique sere haud ita remotum esset, ut nobis, qui mediam vel superiorem Germaniam incolimus, maris et litorum commemoratio offendere non poterat. Postremum inde, quod Horatius Formias, Lirim, alia cum singulari locorum scientia commemoravit, concludi nequit, Lamiam cum eo tunc temporis Formiis vel in villa quadam Formiana fuisse, velut emaecenas quidem in Etruria suerit, quum simillimo loco ab Horatio alaris editus regibus et Tyrrhena regum progenies appellaretur. Postquam patrem et filios Lamias Horatio familiarissimos, adeo ruri vicinos suisse probavimus, nobis quaerendum erit, in cujus honorem carmen I, 26 scriptum sit. Quidquid de carmine III, 1 et illo loco, qui Epp. I, 14, 6 legitur, statuas, id mihi certissimum videtur, eum Lamiam, cui carmen, quod interpretandum suscepimus, ab Horatio dedicatum erat, eundem fuisse, qui in carmine I, 36 dulcis appellatur. Nam quis umquam putaverit, poetam in duobus
ejusdem libri, quem totum simul edidit, carminibus haud procul inter se distantibus duos dive
so homines nullo praenomine addito Lamias nominavisse Illum vero Lamiam tunc temporis, ubi Pomponius Numida ex Hispania reversus erat, quod plerique interprete recti8sime R. u. c. 730 actum esse dicunt, admodum adolescentem suisse primum intelligitur ex aetate ipsius Numidae, quem ex illo, quod attulimus, carmine non solum et ipsum adolescentem, in quem potissimum cadere videntur, ad quae illic poeta invitavit, sed etiam intimum Lamiae amicum fuisse apparet. Facillime autem cognoscitur, haud ita multum temporis praeterlapsum suiSSe, ex quo Lamia et Numida ex pueris excesserant togamque virilem sumpserant. Nam versus illi Qui nunc Hesperia sospes ab ultima Caris multa sodalibus,
Nulli plura tamen dividit oscula
Quam dulci Lamiae, memor Actae non ali rege puertiae Μutataeque simul togae
prorsus sano sensu destituti essent, nisi Numidae in Hispaniam itor primum suisset, quod majore jam vitae libertate usus procul patria domo susciperet. Simul vero hinc nonnulla de Lamia a cipimus nobis exoptatissima. Veri simile enim videtur, eum per illud tempus, quo Numida in Hispania aberat, domi remansisse. Ex eo vero, quod dulcia appellatur, quam acceptus Horatio
9쪽
o ob moros et ob ingenium fuerit videmus Deinde quod inter pueros ita excessuisse dicitur, ut in ludis ab illis rex crearetur, ex ipsius Horatii auctoritate, qui Epp. I, 1, 5 pronuntiavitat pueri ludentes, Rex eris, Hunt, Si recte facies, quam bonam de ejus indole spem habere licuerit documento esse potest Postremum omnia mihi sic expressa videntur ut negari nequeat. Horatium Lamiae Numidaeque pueriles ludos saepissime suis oculis coram adspexisse.
Quodsi ea, quae in superioribus invenimus, jam breviter oratione complectimur, id nobis assecuti esse videmur, ut probaremus, Horatium et L. Aelii Lamiae domui familiarissimum fuisse et eum illius filium quam maxime dilexisse, quem nullo praenomine addito Lamiam vel quod in unioribus veteres Romani amabant, suum Lamiam Vocavit V. ). Posteaquam haec sere omnia ex ipso Horatio depromsimus, non errabimus, Si quae a scholiasta Acrone ad artis poeticae
v. 288 traduntur, Aelium Lamiam sabulas togatas secisse, ad illum juniorem Horatii amicum pertinere statuemus. Jam vero intelligitur, quid potissimum Oetae cum illo adolescentulo amicitiam conciliaverit. Horatius enim, quum saepissime in Lamiarum domo Versaretur, quippe qui iis vicinus habitaret, in illo puero quantum et amoris artium liberalium et ingenii inesset optimo observaverit. Fortasse adeo sperare coeperat Ore, ut dolescens ille aliquando in eadem, quum ipse primus intraverat, via laudes ac gloriam adipisceretur. Vehementer igitur dolendum est,
quod nobis hodie non jam explorare licet, qua ratione Lamia postea patroni sui spei satisfecerit.
Nam omnino concedendum est, nos nisi per conjecturnin illi sero de posterior Lamia vita
rebusque ab eo gestis exquirere posse. Sed quum temporum rationes non discrepent et illum corte aliquid vel in literis vel in re publica laudis assecutum 8Se Probabile sit, nostro jure eum, quem hic Horatius commemoravit, Lamiam eundem es8 Putabimus, qui, quum a. u. c. 756 consul factus esset a. u. c. 786 Tacit auctore supremum diem obiit. Sed quum ne a Tacito quidem praenomen relatum sit dijudicari nequit, num ille Lucius a Quintus, inter quae nomina interpretes fluctuant, appellandus sit. iro autem modo annis, quibus Lamia et consulatum egit et de unctus est, ea, quae supra posuimus, affirmari videntur. Nam quum o lege Villia annali neminem, nisi qui annum quadragesimum tertium jam egisset, consulem creari liceret, Lamiam, si minimum statuimus, a. u. c. 713 jam natum suisse necesse est. Sed quivis intelligit, id et aliquot annis prius fieri potuisse. Cum his temporibus jam congruunt ea, quibus quo
tempore Horatius carmen, de quo agimus, scripserit significatur. Nam rectissime interpretes quidam ex iis, quae de Tiridate ab Horatio commemorata sunt, illud carmen circa a. u. c. 725 scriptum esse judicaverunt Quae quum ita sint, hanc sere tabulam temporum describere licebit: a. u. c. 7lin Lamia natus est; a. u. c. 725 Horatius carmen I, 26 scripsit;
a. u. c. 730 Pomponius Numida ex Hispania rediit;
a. u. c. 756 Lamia consul actus est; a. u. c. 786 Lamia supremum diem obiit. Antequam, quae his fastis alia efficiuntur, eloquimur et in usum nostrum convertimus, ad DuentZerum redeamus, a quo huc usque digressi sumus. At jam non opus erit Lamiam aut morogum hominem fuisse aut anxium multis demonstrare. Nam credo equidem, quem Pueri regem creabant, quem Horatius et dulcem et suum appellabat, qui ipsa prima adolescentia florebat, tristissimae illi melancholiae sorti obnoxium non fuisse. Hoc igitur rellius recte videi at. In eo vero cum DuentZero consentio, Lamiam propter indolem suam poeticam Horatio carum fuisse. Sed quae praeterea Duenigerus addiderat, omnia mihi ficta et salsa videntur. Nam ut de gloria taceam, quam . Lamiam, si poesi operam daret, assecuturum esse poeta promittat, quis putaverit illum adolescentem, quem quindecim sere annorum suisse cognoVimus, ab oratio eo, quem ipse poeta Epp. II, 2 96 descripserat, modo tanquam praeclaro quodam opere consecto corona vel adeo, ut in poesi pergeret, propterea, quod Musae animum curis levarent, excitari potuisse γFastis igitur illis supra a nobis propositis ostenditur, Lamiam tum, quummoratius carmen nostrum scriberet, decimum quintum vel sextum aetatis annum egisse. Jam quaerere licebit, quamnam e Romanorum more talis, quale nostrum est, carminis scribendi occasionem illi aetatis anni praebere potuerint Equidem carminis I, 36 ratione habita, ubi Lamiam cum Numida togam mutavisse ipse poeta tradidit, conjecerim, Horatium illo carmine Lamiae eo esto die, quo togam virilem sumturus erat, gratulari voluisse. Constat enim illum diem magna propinquorum amicorumque frequentia celebratum esse. Atque quis negaverit, quamquam nihil de ea re a veteribus traditum est, pueris hoc die inter alia munera potissimum coronas ah amicis oblatas esse3Quibus positis miles carminis partes a bene inter se respondere intra videbimus. Poeta
autem Lamiae gratulaturus non ipsum allocutus est, sed prorsu alia neque ero ideo minus urbana gratulandi sorma usus usas pro Lamia suo invocavit. Quam singularem carminis formam
etiam in carmine I, 36 adhibuit. Quare mihi persuaserim, Horatium, quum de Lamia et Numida, amicis junioribus ageret, ne nimis eos honoraret, de industria ac consilio illo indirecto, quod dicere possis, orationis genere usum esse. Quae quum ita sint, non dubito, quin carmen III, 17, de quo supra disputavimus, ad patrem Lamiam scriptum sit. Sumamus igitur, poetam, quum e Romanorum more Lamiae suo coronam donaturus esset, Musas, a quibus ipse omnia sua habebat, precatum esse, ut eam, quam ipse debebat, coronam necterent. Horatium igitur ab initio veram coronam intellexisse etiam verbis clarisos ne te fores, ne te meo Lamiae oromim satis indicatur. Nam ex apricis floribus Romani talibus temporibus coronas procul dubio nexuerint. Atque causam insuper addidit, curius quidem potissimum
apricos flores paratos habeat. usa enim fontitas integris gaudet, prope quos hos flores Optime
ereAcere potuisse poetae sententia fuerit Musam invocantis O quae fontibus integris gaudes. Sed et alia causa fuisse videtur, cur apricos quidem flores diceret. Nam quum ex conjectura tantum annum, quo Lamia togam virilem sumserit, definire potuerimus, multo majore veritate diem, quo
id factum sit, invenire licet Togam enim pueri Romanorum Liberalibus, id est die decimo
Sexto mensis Martii, mutare solebant. Jam quivis intelligit et apud nos et in talia hoc anni tempore eos flore in coronas eligendos esse, qui in uberiore solis luce nati sint. Atque eadem causa, cur flores in sole ortos apricos vocarent, Romanis eum mensem, qui Martium Acipit, Aprilem appellantibus exstitisse videtur. - Poeta autem, postquam causam interPOSuit, cur u-Sae hoc Oronae pro se nectendae munus imposuerit, statim, qualem re vera coronam intelleXerit, accuratius explicavit. Apertis enim verbis jam omnes novem Musas, ut Lamiam lyrico a mine consecrent, implorat. Sed paulo pedem hic sistamum et pauca de quibusdam poetae verbis contra interpretes
Bentido praeeunte nonnulli interpretes, inter quos et Meinelitus, possunt scripserunt Pro
eo, quod in plerisque libris manu scriptis invenitur prosunt. Quodsi in vulgari carminis interpretatione Perseverassem, dubium mihi esse concederem, utrum hoc an illud praeferendum sit.
Sed quum poeta Lamiae gratulaturus sit et Musas puerum quasi initiare jubeat, non dubito, quin ab ipso Horatio spretum illud prosunt prosectum sit. Nam quicunque alii gratulatur, ut id, quod gratulandi causa vel agit vel loquitur, qui sunt ejus honores, illi quam plurimum prosit, etsi non semper ex pectore, tamen lingua cupere solet. Unde illud prosit nostrum exortum
10쪽
est, quo et aliis sternuentibus et Primo quoque annorum die uti apud nos moria est. Quare quum omnibus iis temporibus, quibus quis novi quid suscepturus erat, Romani usitatissima illa formula quod bonum, faustum, fella fortunatumque ait sacris praesari solerent illiusque formulae
sententia lectione prosunt strictius exprimatur, eam huic loco omnium maxime accommodatam esse apparet Ac quis immemor est Horatiani illius Versus, e quo Oetae et I=rodesse olunt Duentet erus verba hunc fidibus novis, hunc Lesbio sacrare plectro ita intorpretatus est, ac si
Horatius a Musis petivisset, ut Lamiam aliquando praeclarum lyricum poetam redderent. Quam ob rem fidibus et plectro dativos esse voluit. Quae Verba, quamquam, nisi alia res impediret, ita construi posse haud negaverim, tamen simplicius ideoque verius pro ablativis accipimus,
quales Od. I, 36 in simillimo loco Et thure et fidibus juvat
Placare recurrunt. Accedit quod uenigeri interpretandi ratio prorsus a consilio abhorret, quo a poeta totum hoc carmen compositum esse nobis quidem persuasimus. Nam quum certe aliquis vel pater vel sacerdos vel quicunque alius eum, qui toga mutanda e pueris excessurus erat, liberiori vitae generi initiare deberet, quod plerumque in Capitolio actum esse accipimus, ut eo munere ipsa Musa sungeretur facete et urbane poeta optavit. Nobis autem aerare germanice die ethogeben vertere licet.
Ad Lucret IV, 1 Lachmannus haec notavit Horatium quoque ad initium libri potius
respexisse putaverim, cum illa verba quae sunt juvat integros accedere fontes in id carmen, quo primo fidibus noris Lesbioque plectro Alcaeum exprimere ausus est, sic transtulit, O quae fontibus integris Gaudes, , 26. - Hanc sententiam clarissimi illius viri salsissimam adeoque mirabilem esse haud difficile est intellectu. Duo autem Lachmannus illo loco statuerat, Horatium et verbis quae fontibus integris gaudes locum quendam Lucretianum imitando expressisse et in eo, de quo agimus, carmine primum strophas ab Alcaeo inventas adhibuisse. Nemo negaverit, Horatium inter alios veteres poetas Latinos etiam Lucretium lectitasse. Tam bonam de Horati studiis opinionem habere, etiamsi alia argumenta non exstarent, haud magni quidem periculi est. Ea illa lectione poetam hoc vel illud, quo elocutionem, quam rhetorici dicunt, emendaret, depromere potuisse, non est, quod miremur. Sed poetam hic prorsus suae rei eique plane diversae intentum simile quid atque Lucretio sibi dicere licere ita quidem, ut illum respexisse dicere posses, profiteri voluisse cum per se tum vel maxime ob eam causam incredibile est, quod Horatii verba plane aliud atque Lucretii exprimunt et solo ortuito nomina integri sontes, flores, coronae eodem Ordine apud utrumque poetam leguntur. Utinam aliquando et in his rebus illi, qui se in primis criticos profitentur, eam, quam profitentur, artem Velint exercere. Nam Perpauci erunt loci, in quibus tuo jure poetas alterum ad alterum respexisse dicere liceat. xcipio autem Parodias, quas dicunt, et eos locos, in quibus alter alterum Vel aequare vel superare Voluit, velut Sophoclem in choro illo tritissimo πολλα τα δεινα ad Aeschyli Prometheum respexisse multas ob causas mihi veri simillimum est. At cuivis prudenti ut vera videre, ita etiam idem accommodatum verbum reperire licet. Ac duo quamvis iisdem sere verbis usi tamen aliquando quid prorsus inter se contrarium dicere potuerunt, nam rectissime se habet juris consultorum illud si duo faciunt idem, non est idem sed aliud. Horatius igitur explicaturus, cur Μusis potissimum aprici flores praesto essent, quomodo illum Lucretii locum respicere potuit ΤLachmannus autem id, quod omnibus viribus caveas ne facias, ubi non necessarium sit, commisit,
ut, quod proprio sensu accipiendum erat, allegorice interpretaretur multo etiam mirabilior
altera ejus sententiae pars est. Nam quis umquam putaverit, Horatium ante a. u. c. 725, quo jam annum tricesimum sextum geret, Versus Alcaicos non fecisse Quis omnino tale tempus definire audeat, quum Horatium inde ab adolescentia lyrica carmina composuisse, ne dicam
necesse, tamen sit veri simillimum Quid quod infra carmen I, 34 circa a. u. c. 712 scriptum esse demonstrabimus. Itaque quum Prorsus alio modo, qua re Lachmannus in errorem suum inductus sit, intelligi nequeat, id solum restat, ut eum salsa verbi novis interpretatione deceptum esse suspiceris. Nam statuisse Videtur id carmen, quod quis novis fidibus cecinerit, primum ejus generis fuisse. Quis non Videt, OVis fidibus non nisi novum carminum genus significariss
iisdem autem generis permulta carmina esse possunt, quorum et primum et ultimum novum
appellare liceat. Itaque Horatius, quum noVas fides dicit, non metrum aliquod, sed totum novum lyricae oeseos genus a se in Latium tralatum in mente habet, de quo et alibi gloriari solet. Quam igitur absurdum esset, ut de nimia loquendi Obscuritate taceam, si quasi gloriaturus hoc breve carmen primum esse dixisset, quod metro Alcaico eliciter ad finem perducere sibi contigisset At ex ea, quam ipsi supra proposuimus, totius carminis interpretatione sa-oillime hic locus intelligitur. Licet alii aliis carminibus saepissime pueris togam mutaturis o ratulati sint, talibus, qua Horatius primus in Latio cecinit, nemo ante eum est illo die uti
potuerat. Quare Horatius, si ipsas Musas invocat, ut Lamiam ejusmodi carmine consecrent initientque, quam eximio honore amicum suum uniorem ornaturus sit satis ostendit. Jam exponamus, qua ratione prior carminis nostri pars connexa sit cum ea, quam modo explicavimus. Videtur nutem mihi illa nihil aliud esse quam quasi Favete linguis quoddam poetice amplificatum. Erat enim e more Romanorum in solemnibus actionibus, ut inne malum
omen abesset, etiam Omnia, quae malae notae essent, Verba, cogitationes, alia quam maxime
procul habere. Quo modo igitur, quaero, poeta ad sest illius diei solemnitatem se ipsum melius poterat praeparare, quam in hunc quidem diem tristitia et metu, id est oninibus mali ominis cogitationibus quam celerrime et quam maxime procul a se abesse jussis Nam ubi nil nisi laetitia et spes regnare debet, ibi tristitia et metus sunt expellenda. Nos ex linguae nostrae ingenio tales res abominandas sit venia verbis vel ad diabolum vel ad cuculos relegamus, oratius tristitiam et metus ventis in mare Creticum portanda tradidit. Sed cur verba Musis amicus in ipso carminis fronte colloc vit Sine dubio, quod quum
Musis, necessario et Lamiae amicus et praesertim hac occasione oblata tamquam Musarum sacerdos esset, quem se ipsum Od. III, 1, 3 nominavit. Musarum autem sacerdos deas ad id provocat, quod sacere ea decere satis fidenter profitetur. Atque cur deceret jam supra exposuimus Nihil igitur ipse in Lamiae honorem agere videtur, omnia agitiusarum loco. Verba quia sub Areto reae gelidae metuatur orae interpretibus justo majores praebuerunt difficultates Bentirius quis pro quibus esse voluit multique ejus exemplum sunt secuti. Sed ipsa anaphora, quae ter in hoc carmine repetita est, quis nominativum esse Ostenditur, ut quia et quid ex omni arte sibi respondeant. Accedit quod poetae oratio prorsus anguida evadet, si pronomine quia pro quibus accepto gelidae orae genitivos esse subjectivos statues ad verbum rex additos. Quo facto idem poeta temere bis dixisset. At multo aliter ea se habet. Quis au Arcto reae arctissime eodem modo conjuncta sunt, quo Graeci inter articulum et substantivum aliquod attributi loco interponunt praepositionem cum alio substantivo. Quo comprobato dubium esse nequit, quin gelidae orae sint dativi e Graecorum more pro praepositione a cum ablativo Positi. Inde autem efficitur regionem sub Arcto sitam et gelidam oram diversa loca illam a barorum, 'an Romanorum esse potestatis Horatius igitur dicit, is nihil curare quis in ea