De litera n Graecorum paragogica [microform]

11쪽

ne rem in sivit, sed minime Molvit eum secuti sunt

Thieramus et rugerus. Ad nostram ommenis: Triuod attinet eam ita instituemus, ut primum de formiis et vocabulis, in quibus ν Parago cum apparet, agamus, cognatas linguas comparantes et dialectorum rationem' bentes, tum do usu rebusque alii musmodi.

H. In nomine vulgaria sermo unam tantum formam praebet cum v parag. dat se . in pedestri oratione attica III. tantum declinationis, sed satia frequentes sunt etiam h et IIb dos solitia in i ν desinentes in poesi et in dialectis, ut exempla afferre non opus sit , Quaeritur primum, quMu

o , et ψιαῖς, λόγοισιν et λογοκ, utrum haec ex assa ut lata an diversa origo utriusque statuenda sit. In i malinreua nihil est, quod comparetur, anscrita vero zendi lithuanica comparationem vocari possunt Cum -- sinit instrumentalis terminatione his qua utuntur masculina et neutra in a ontulit olim oppius graecum mi et me, Abhandi de Beri Atad 1826 p. 80, quum Graecorum dativus instrumentalis etiam vico fungatur, sed an sententiam postea reliquit, nullum discrimen inter utramlue --mam datis graeci me et αισι, ις et ισι statuens Gramm

To Hi ni V, quae in inscriptionibus pompust mveniuntur cis Buumanni Graim. q. 116. not. , qui vero

mee . . 1 G I p. 80 Frana, Elem epigr. r. P. a, Christ, Griochista Lautlohro p. 4M eo quod in iis ιι 3ώoma non appares, quod illae habent; quae res, ut intol-

lina et neutra in a desinentia hanc vocalem, addit i in mutant cui si apud Graecos o respondet II deci in λο- γοις; seminina apud Indos, quae in a desinunt, hanc vocalem non mutant cum iis congruunt illi dativi antiquio res 'Oλνιιπιασι ν etc. postea prima decisinatio graeca ad analogiam secundae transiit trinserens anto Eigma, quod, postquam e post sigma excidit, factum esse videtur, ut formae dativi et accusativi dissimiliores redderentur; nam sine caussa complures viri docti contendunt, , quod prius post sigma suerit, ante sigma positum esse a potius excidit, ut II declinationis analogia Eatis demonstratur. Jam Xponenda est, quam posuimus, similitudo dativi Plur graeci cum cognatarum linguarum locativo. Lithu nicae linguae loe plur exitum habet in a aut sv aut se. quarum terminationum cognatio cum indico su liquet; et lica quoque lingua consentit, quae eadem locativum retinuit Zendicae autem linguae locativus finit in 'va authua, ut as paloa hietvaliva, quibus anserit Sua respondeat. Zendicam formam antiquiorem esse jam eo est verisimile, quod longior est et in sanscr. similes mutationes inveniuntur. Cum hoc gendico si vel va consentiret graece Fι, eis. Auliochi in Vettschris dii 'vergi. Spraclisoractiunges. p. 18, ita uto attenuatum sit ex ae F assimilatione, quas dicitur regressiva, mutatum est in hoc videmus in sommis picis et aliarum dialectorum νοσσι, επέσσι uno Sigmate eliso vulgaris sorma exstitit ἐπεσι. Patet igitur ex cognatis linguis. locativum, sive quod idem est, graecumdativum in vocalem desinere et semper desiisse, quantum ad c cognosci potest. ν ἐφελκ. ergo additum est posteriore tempore ch. illiner Uober Ursprun und Ur deuiungder practi Formen p. 159, qui putat, scin s significare pluralem numerum tulerus vero sub finem comment. est. . . demonstrare studet, hoc sive aliam consonam ejus loco antiquitus in hoc cavi fuisse proponens antiquissimam locativi sormam an vel ius, ex qua ortum it Bans.

12쪽

critum su sed ejus expositio, quamvis ingeniosa et docta sit, nimis mihi videtur artificiosa formarum enim, quas proponit, nihil omnino ne vestigium quidem exstat. irgeWinnen, dicit, aus diese eis eine passende rhlarungsi de gangen Loca und das sons gang innios ν ἐφελκωστικον im Griechischen. Quodsi vir doctiasimus putat, nunquam et nusquam addi posse iteram sine caussa etymologica et insita notione, nisi antiquitus fuerit, optime refutatur lingua pracrita, quae in hac ipsa sorma saepe anusvarum addit cis Lassen, Institutiones linguae Pr criticae p. 311 et Hoese de dialecto pracrita p. 13s; quod licet tenuiorem sonum habuerit, tamen vera est consona, quum efficiat positionem. In angorita lingua nihil convenit cum hoc anusvstra et pracritam alicubi antiquiores or.

ma retinuisse quam anscritam linguam minime demonstratum St.

Restat, ut commemoremus, quomodo Theodorus Ben-

Erscheinung auch in Ἀιo- sur ιo-h- mihi ιιο-bh- σοι si σο-h- m sibi ἔ ita, anshr. v mabhyam. Quamquam jam supra hanc explicationem protulimus, hic paullo rius de ea agere placet. Si omnes unius linguae declin tiones ex una eademque ortae sunt, haud consentaneum St, alicujus diversarum declinationum casus diversas statuere notiones et suffixa, quoad aliter explicari potest quod vero attinet ad sita miscr. yusmabhyam, de qua sorma post agemus, comparatio non quadrat; nam declinatio pronominum non plane congruit cum nominibus , Deinde si hane reciperemus sententiam, a finale in τιμαῖσι et λογοισι nihil aliud oret, nisi additamentum minime necessarium, ut Her- mannus contendit. Eadem igitur notio et terminatio omnium dativorum pluralis est apud Graecos. Hoc loco etiam de adverbiis quibusdam dicendum est, quae dativi pluralis formam habent, ut naνrαπασιν, quod facile explicatur ex locali significatione dativi, minus bene ex instrumentali. adem forma est υρασι '), in tempore, θερασι H, oris, antiquior

cabulorum idem esse intelligitur, quod dativorum ceterorum. . Denique περυσι νh similitudinem praebet; sed aliae

doricae formae ερυr et περυτις docent non esse dativum. Cir Behheri necdota p. 1319 e codice Baroce το αντοι

περυτις προπαροξυνουριενον Λουριυν ἐστιν, ἐκ του περυσι μετα

ποιηθέν. Sed rem aliter se habere satis constat. se Ahrens de diat. dor. p. 63 De etymologia hujus vocabuli ch. Pp, Gramm comp. III p. 481 mense l. c. I. p. 12;Georg Curtius, Grundetiige de olech. Etymologie No. 360;Bopp, Glossarium anscritum 1847 . . Valgara, Poti, Etymol Forschungen 1. Auit L p. 124 IL p. 266 omnes

consentiunt, idem esse cum anserito Parui anno praeterito. Equidem consero περυτις cum adverbiis in ις ut μεχρις et πολλάκις, quamquam horum extrema syllaba longe differt, quae eodem modo deponunt et retinent. transiit in , Postquam cinis mutatum est, quod saepius fit scis. τυπro-μες, ταπτομεν et hoc ν est mobile. quae explicatio magis mihi arridet, quam si quis contendat, ν additum esse locat. Armae πέρττι mutatae in - σι quum hoc modo ν causSaetymol. careret Qui additum esse ν putat, analogiam Pr serre potest εικοσι ν in quo crevera additum est; sormae antiquiores et dialecticae sunt scis. Ahrens t. c. p. 63): ἴκατι,

cati, send. vis alti, Iat viginti forma goth. vallirius minus apte ab Αhrensio comparatur), in quibus omnibus neque ν videmus in fine neque aliam literam, ex qua cin

13쪽

ει-ιν ortum sit. Commemorandum Videtur, εικοσι apud Homern nunquam assumere, sed tantum δείκοσιν inveniri, instructum, D. Butimam, Gramm. l. 26, 3. noti ἔΚmiger, Gramm. II. P. 16.

Quum accirigar de nominum terminatione τι sive φιν dicere, multae et diversae hominum doctorum ententiae respiciendae sunt Dronkius commentationem de ea cripsit in Museo Rhenano 1854, p. 619-623; OVam XPlic tionem non asserens do significatione et usu apud Omerum agit Thierschius in Gramm. r. l. 177 habet φιν

pro antiquo pronominis dativo, qui nominibus suffixus nullum artum casum significet, sed omnium vice iungi possit; omnes praeterea casus ex loc suffixo ortos esse lutati Quae sententia quum apud neminem amplius valere vide tur, denuo eam refutare haud opus est. Mutiner Ursprungetc., copiosius de hoc suffixo agit p. 18 seq. Vim pronominis ei tribuit comparans cum dativo pronominis pis, qui invenitur pro σφι, cliteram additam esse putat, cis P.

196. menseyus L . II p. 240 dicit, φιν habere pia στικον, quod ita intelligit, quasi compenset elisum a cir. H. p. 104 isse. praeterea Aufrecht in Zoitschris tur vergi. Sprach I. p. 117, Georg Curtius, Neu Jahrbucher fur Philol. 1853, p. 10, Meyse, System de Sprach issenschait p. 452 4m, R. illiner . Auss. gr. Gramm. l. 262, qui

salso contendit, φιν non nisi in substantivis inveniri invenitur enim in omnibus vocabulis, quae declinantur, ut ηφι, κρατερῆφι. Iam quaeritur de his sormis explicandis ile ἀque hominum doctorum, qui de iis rugunt, φιν idem Sse putant cum sanscrita terminatione instrum4ntalis his, quae in omnibus substantivis usurpatur, praeter ea, quae in

breve desinunt Quod ad literas attinet, nihil obstat; sed

tum ιν pluralis tantum terminatio esse posset urpaturotem saepius etiam in singulari ut στρατοφιν, κρατέσφι ἔinvestiganda est igitur singularis forma, cui φι ν respon-Mat ejusmodi in substantivo non est, in pronomine Vero est sorma dativi hyam, ut secundae persona tubhyam, in prima persona est, Fam mutilatum, ut gendicum maibya

demonstrat pronominum terminationes cognata es8 cum EubStantivorum constat, e g. genetivi pluralis latinae I et III et V declinationi respondent anser genetiVO Pron minum, disserunt a genetivo substantivorum, quare hic etiam licet singularem casum cum pronominis ca8 eomparare. Sed oritur difficultas, quod hoc modo in plurali

silium casum quam in singulari haberemus pro eodem φιν, cujus prima notio eadem esse debet. Propterea sequimur Boppium, qui in altera editione grammaticae comparativae I p. 431 novam explicationem proseri ιν comparans cuin

Sanscr. hyas, terminatione dativi et ablativi pluralis, cujus ya contractum est in i cujus rei analogiam asseri l. c. p. 423:ἡdie latein Endun bus Wosi man ius erWarten Ollte. Sic res melius se habet; nam ablativus pluralis angor in substantivis interiit, ejusque vice fungitur simul dativus; ex his apparet, φιν primum fuisse τις, quod ervatum Stin adverbi λικρινές et si pia, quod huc trahere non mbito, aliter Curtiua l. c. p. 258, ro. 400. Liter ς in uni-Verεum quidem non mutatur in , in principio vocabulorum hoc nunquam fit, sed in fine haud varo ν pro Ponitur. In lingua pracrita eadem mutatio invenitur, de qua ορ-lam l. e. p. 79 seq. .num a fit onusvara Paucis verbis tangere liceat Instr formam pracr. in in exeuntem roεer. his, quae duplicem rursus admittit explicandi rationem Aut enim hi cum Anusvstra suo ex his oritur Rut syllaba hi ex his, s omisso, orta prior est, et Oftea demum Anusvstra instructa sicut Loc. l. 68. II. . Quae extrema ratio praeserenda videtur. Mihi quidem aliter videtur; non enim intelligo, cur homines, si extrema litera

elisa intelligebant vocabulum, postea adderent aliam litteram, quae , illam di compensaret Hodieriti Graeci dicunt

14쪽

γρυτομε 1. Pers. Plur Prae . quae forma amisit iteram in fine, sed quamquam saepissime Malem oeabulis in fine affigunt ut acc. gl. III. ecl. huic formae nunquam eam addunt. Praeterea exemplum, quo asser Hoe serus, non quadrat, quum in locativo pluralis primo quidem anusvarus additus sit, ubi antea nulla omnino liter erat, tum in hac forma interdum tantum anus v. est, in Instrumentali vero Semper. ν igitur ex ς ortum, non pro eo p itum esse putamus, quod quomodo factum sit non intelligitur. Fr. Milllerus i. c. putat ex ς primum factum esse , tum sonum, qui nasali similis erat, tum verum ν; sed hanc rem longius persequeremur. Mutationi hujus apud Graecos exempla adsunt nomina aliquot et in et in desinentia, ut δελqις et δελφίν, quae forma apud recentiores scriptores legitur in verbo υπιουες et υπτο ιεν, in duali τον τον respondent anser thas tas. Itaque in qιν quoque, quae est terminatio pluralis, ex ς ortum et non sine cau8sa additum est. Jam de φιν singulari, quod ecbhyam Ortum Sse upra diximus, quaeritur, quae hic it natura literae , nam in singulari aeque atque in plurali usurpatur. hya apud Latinos factum est hi in tibi, sibi, aliis am omissum est hoc etiam apud Graecos esse putamus, prae sertim quum Saepissime ν in fine vocabulorum excidat, etendica quoque lingua in maibyam amisit. Sic , primum in singulari usurpatum est, in plurali τις et postea σιν Quum vero hae terminationes quaε obtorpuissent, fieri potuit, ut sine discrimine Sur- Parentur, τι in singularem irreperet et g in plurali poneretur, aut quod magis mili arridet, in τι litera ν erat mobilis, et si inter utramque formam discrimen non jam erat, propterea singularis quoque ν assumere poterat. obtorpuisse terimnationem apparet ex usu adverbiali et conjunctione cum praepositionibus, quae plano diversam notionem exprimunt. Abiit quoque in usum adverbialem in kr et 3οσφι, de quorum priore tamen sententias valde

diversae sunt Boppius i. c. iii p. 432 , in re cognoscit radicem ι, quae in hoc uno vocabulo servata sit; se Α. h in Zeitschris X. l. 290; menseyus I. c. L p. 94:ἶν Instrument etati . mi Κrasten Lobeckius, Paralli p. gram m. r. p. 119. lictetus in ulini et Schloicher Boi trage gur vergi. Sprachsorschunc I p. 89 derivat is a

substantivo quodam rις, ex quo ortum Sit ιφιος, sed non video, quis casus it ι, nam utrumque ι deberet esse longum in dativo. M. Curtius, Grundet. Nro. 592 dividit . φι,

ad Diadem I. 151. Alii, cis Papii exicon s. v. habent hoc Vocabulum pro neutro adjectivi deperditi τις, quae explicatio ' et 'a quam Boppius sequitur, Maxime mihi placent; utra vero sit melior dijudicare difficile radix , ex qua oppius derivat i hoc uno in vocabulo ' exstaret; adjectivi τις eodem modo nihil aliud haberemus 'una res pro hac explicatione mihi facere videtur, quod gi nusquam habet' paragogicum, quod certe esset, i in eo Sset temminatio spι nisi est singularis,' qui ν non adscivit, adverbium ' νόσφι ν autem habet D est etiam cp in adjectivo ἴφιος, quod haud facile foret, in τι ad terminationem pertineret; 'φιος ex ἰφις ita format ' est ut ex ζενος

ζενιος alia.

Eadem difficultas etymologica oritur in adverbio oσφι ν, se Poti . c. I. p. 575, qui Lennepit etymologiam asser exisset cum egatione Sed non dubito, qui hic

habeamus suffixum pιi et aliter explicare non OSSum, neque invenio dissensionem apud viros doctos, qui de hoc Oc bulo scripserunt, de prima syllaba o tantum sententiae variant, quod pro nostra quaestione nullius est momenti. Hariungius: Dio Lehre o de griech Partihel II p. 94, putat νος idem esse cum anscrita praepositione inSepar

bili is, quae significat ex ch. utine l. o. p. 215 l. 65, Bense l. c. I. p. 32 seq. qui varias profert etymologias. - Denique ιεσφι quod eandem habet significationem au

15쪽

que μέσφα hue pertinere videtur; sed quum nunquam In fine addatur, satia sit citasse Benseyum l. c. II p. 30 qui explicat ex νιεω-ο- pi o. Ex hac, quam instituimus, quamatione de nominum terminatione φι ν colligitur, ν non additum me propter euphoniam vel similem caussam, sed pertinere ad terminationem aut ex analogia ortum eram quae res alia est, quam si mere additum esset cis M.

Rapp, Gruntiis de Grammati etα I. p. 13. V.

In tertiae declinationis accusativo saepius additur, ubi ex grammaticoriam praeceptis inis exire debet a grammaticis hoc non dicitur paragogicum et eo quidem ab illo differt, quod non hiatus vitandi caussa ponitur. Multi jam de hac re scripserunt, quorum nomina affert ullachius. Grammati ier artech. Vulgaersprachm p. 162 Mihi ad mmma suerunt Coram ad Plutarch Alcib. c. 22, p. 365, T. II, Lobeckii Parall. gr. gr. p. i 140 seq., qui Corias verba affert Mussachius i. st Nauchius, Aristophanis Byra fragm. p. 208 seq. Qui viri docti non tam rem explicare

Bluduerunt, quam vexempla congerere Mullachio asseruntur ex inscriptionibus ον ῆρωαν C. I. 2264. τορο ανδραν C. I. 1781. την ιητέρα G. I. 1998. h. A. 10. τὴν θυγα-zερα C. I. 2039, 2264 , sere eadem a Nauchi l. c., alia Lobeckius i. α p. 142 Apud posteriores scriptores ejusmodi accusativi haud rario creberrimi in versione veteris testamenti Alexandrina. ut 4ιγαν Num. 15. 27. ανδρακαν 28. 13. βασιλέα Reg. III 1. 15 multa alia. Inveniuntur quoque accusativi neutrorum in αν ut αἷμαν, πραγ ιαν eis. Lobeck l.. c. Gregor. Corinth. . ed. Schaeser p. 341 seq. - ὰλ λέγωσιν OP Σκελοὶ καὶ Ἀη 4ιητραν δε-υαν, την γυναῖkα υνα et Pherecratis versus apud Eumol. V.,

in quo legitur υνην aceus . Quomodo igitur illud, explicandum Et quatuor modis hoc fieri potest, ac primum quidem ν additum esse putari accusativo tertiae declinatio--, ut, de quo supra jam diximus, ν in dativis pluralibus. Huic respondemus, illudis dativorum hiatus vitaridi caussa usurpari quamquam hic de origine illius, non quaerimus,

tamen jam dicendum est, ν accusativorum hoc modo nunquam usurpari. Tum nullum aliud exemplum exstat, ubi postis additum sit, contra ν in fine vocabulorum saepius postis eliditur, ut in or primo aet I pers. gh, quod e comparatione anscritae linguae videmus; δείζα enim respondet anscrito adiksam in imperfecto et oristo mcundo quidem servatum est, sed vocalis a quam aliae linguae retinent, in o mutata est, D. O vngον ζυΠον, lat. eram. Nostro jure videmur hanc primam explicationemrejicere Oεεe.

Tum quispiam putet, deberi illud, accusativo, scilicet

quum cognata linguae iisdem in formis aut m irarubeant. . Hoc quidem habet aliquam veritatis speciem; nam revera cognatae linguae praebent in fine accusativi nasalem, ut anscrite adam datine pedem graece πόδα H, anScr.

mutarum, μητερα H. SanScr. aram, ἄνδρα ν pro ἀνερα H. Repugnat vero quod graeca lingua abhorret post sinfine Vocabulorum, D. supra de nor. I. . Praeterea tu neutris quoque apparet, quibus ex comparatione linguarum cognatarum non convenit, quamquam hoc fortasse tribuendum est analogiae masculinorum aut inscitiae temporis nimia erioris Sed ut hoc ν habere posset pro primitivo,

nute omnia demonstrandum esset, jam antiquissimis semporibus id inveniri. Omnia vero exempla, quae asseruntur, scriptorum posteriorum unt, quum opus esset inveniri apud Homerum vel antiquos lyricos; quae ex inscriptionibus asseruntur, etiamsi ingeriptionum omnium aetas certe definiri

non Potest, ea non tam antiqua sunt, ut hanc rem confirmare P Sinti

Tertium res ita expediri possit, ut illi accusativi non tertiae declinationi, sed prima tribuerentur, nam haec ha-

16쪽

1213bet accusativum in αν desinentem, et ut formati essent a nominativis primae declinationis ανδρας, ἐλπίδα et r. Hane explicationem sequitur Rossius, Inscript gr. I. p. 20, II. p. 31. jusmodi nominativos collegit Lobeckius I. c. p. 145,

ut αδα, γλαυκα, κρέκα, φλεβα, φλέβα et multos alios, sed omnes sunt recentioris aetatis circa Christum natum. Recentiore etiam sunt nominativi λαμπαδα, βδομάδα, D LO-beck l. c. Nominativus Λημητρα nonnunquam legitur locos contulit obeckius i. c. p. 142, a quibus separandus est ob multo frequentiorem usum necuSatiVM risuri τραν,

qui jam apud Platonem legitur rabl. 404 B. Nominativi

illorum vocabulorum primae declinationi convenientes multo rariores Sunt, quam accusativi in αν desinentes, alii casus rgenetivus et dativus ad similitudinem prima declinationis

formati desunt, terminatio masculina a nominativi, a qua

ducerentur accusativi Sc. ut νδραν, nunquam inVenitur.

Quapropter optimum erit, si, quae tantum Superest, quartam explicandi rationem recipientes, illos acusativo tertiae declinationis nominativis tribuimus ad similitudinem primae declinationis formatos ostenditur hac re, quomodo ensim formae intereant fieri potuisset, ut paullatim pleraque ΙΙΙ declinationis vocabula ad primae similitudinem sormarentur et quae superfuissent anomala haberentur.

Restat denique in nomine consideranda Boeckhii sententia de metris Pindari p. 101): Primum enim apud

Homerum aepe videtur hiatus esse, ubi prisca liter digamma explebat intermedium, ut in ιιέγα β πων, καλαFεργα ρεελιηθεα οῖνον similisque videtur fuisse caussa, cur in dativo singulari tertia declinationis toties admissus videatur hiatus, ut isιατ γῖδος, πειοδοι νῆος, Παιοὶ

αμυνει exempla collegit Hermannus ad Orphica p. 730, 731, qui dativus in prisca Graecorum lingua mihi quidem videtur habuisset paragogicum, quod in solo posthac pluralidatio remansit , Itaque, ut νδρασιν, βασιλευσιν, ἔγχεσιν dixere veteres, ita et ρ ν, ramis, βασιλῆῖν pronunciaverint quandoque: nam si quis hanc hiatus speciem inde excus verit, quod vocalis I omnino hiatum non faciat, is quidem multis poterit resutari exemplis. . Non probanda est haeo sententia; nam hiatus in allatis exemplis non tam gravis G sequentio, in altero exemplo digamma puto esse Et tuendum,' ut vocabulum derivandum sit ab δεῖν idemque Pyth. IV. 21. 'ανὲ ρι εἰδοιμνον; vestigia enim digammatis haud rara sunt apud Pindarum, ut notum est e. g. in pronomine οι quod saepissime hiatum efficit et in aliis o. cabulis. mem. X. 15. Tηλεβοας ἐναρυντ . ὁ νιν ι ιδυμενος ultima syllaba vocabuli Gipιν digammate addito positione producitur; nam arsi hanc rem tribui non licet a Comparatio hujus ν paragogici cum digammate non plane quadrat; nam digamma in prisca Graecorum lingua suisse non solum ex hiatu similibusque concluditur,' probatur et cognatis linguis et dialectis graecis . in quibus remansit, cinnulla vero dialecto apparet hoc loco ν paragogicum neque probatur cognatis linguis Facere pro hac sententia forsitan videatur dativus pronominis personalis Ois etes, hic autem dativus non ejusdem originis est, cujus dativus nominis Dativus nominis respondet angerito locativo, dativus Pronominis vero 'anscrito dativo. Hoc igitur additum esse deberet postero tempore, ut, de quo jam diximus, dativi plural. porro haec res alia est, quod in dativo pluralis literae anteceditis idemque est, quod postea videbimus i III pers plur. Verbi temp. Praes. etc. et liter squidem videtur in hoc ν valere. Neri dissimilis, ut demon stravimus, illa est oecthii sententia,' pro qua Praeterea

nulla argumenta allata sunt.

Jam transeamus ad pronomen, in quo ν Paragogicum aviεsime occurrit, eo tamen discrimine, quo non

17쪽

semper hiatus vitandi , caussa ν usurpatur sed in Miltia formia iis postea omnino evanuit et formae ipsae ν instru .ctae in dialectis tantum servatae sunt in primum quidem

de pronomine personali, agemus. . Vulgaris lingua formae sunt nominativi θω et σέ. In dialectis autem invenimus etiam ro ν, ἐ-γα. θώνη - apud orienses. cis Ahrens de dial dor. p. 247 seq. apud Aeolenses ἐγων cis Aesens do dialectis aeolicis et pseudoaeolicis), apud Boeotos υν, ἱώνγα Iώνει. 4ωrra, quod asser Hesychius cis Ahrens .

e. p. 206 . Pro: morienses dicunt τυ, 1υγα, προ Laco nibus tribuit Hesyehius τοι νη; Boeoti του 'τουν, ' τοίγ M. Explicandum est , quod quidem interdum, non semper iusurpatur ut 4φε υστικον ad hiatum vitandum, cis. Ahrens locis citatis Q ἐγάν comparari potest cum anseritoaham et gendico agem, sed utraque haec forma extremam syllabam habet correptam, ' quae res difficultatem movet. latinae formae ego extrema syllaba anceps est, sed inde nihil eoncludi potest Tota quaestio versatur in eo, utrum sitis idem cum anscrit m an postea additum. Boppius, Gramm com p. u. p. 10 putat, elisa nasia sortasse vocalem productam, esset, tum melius: quadraret ma 'γον, sed potuisse hanc Armam assumere productam vocalem ex mutilato riis,' quae sententia nimis dubia est quia non inertii analogia. etiamsi iliter illam productionem explicare non possum fortasse essecta est vi quam haec syllabaaecipit in pronuntiando. Gam antiqui, grammatici dubii

Erant num ad vim augendam in θωνη, τονη, του νηὶ iuxum

ait Hi an si cis Ahrens de diat. Hor. p. 56, ubi gram. maticorum loci allati sunt . ita ut formae in desinentes

abjecerint si et in ἐγώ et του revera ν additum ut quamquam non sine significatione; nos pro certo habemus, rinxum esse; nam dativus etiam Ois et Getis auctus inveni

Apollonius Dyscolus de pronom. ed. Be e P. 1, 69, 104, 105 Ahrens l. e. Vocalis quoquo longa demonstrati- via ad vim augendam assigitur, ut os ex et in nostra lingua medii aevi a substant. interieci et imperat. ut Wasma, lira, heia, eius, Deinde in antiquissimi linguae mon

mentis promiscue ἐγων et reum leguntur cum notioni di

crimine syllaba i scilicet vis augetur, ut non facile de apocope littera ν in ἐγων cogitari poscit Pestius, tym.

FOrsch. I. p. 574 comparat, in γων cum in Ba critoaham. 'γών igitur idem ' cum sanscrito inham et gendico agem esse censemus, sed non reser in nostra quaestione, si quis alteram, quam proposuimus, mententiam Sequitur; id enim constat, non euphoniae caussa additum esse. De τυνη, τουνη, του tantum dicendum mi, convenire τυν et του cum manserito tuam, ' τυ ni tu in tuam)cujus semivocalis in vocalem rediit et cum sequenti a contracta est, quod jam in gendico tum apparet; ν eandem naturam habet, suam rim γευ, Dat. Agl formae , trium personarum sunt, ' ιοί, μοι σοι, τοί. ἐμίν, ἐμέσα, ἐλιίνη, τήν τίνη, τειν, Diversitas,' quae interest inter somma in me eas in ν exeuntes, tanta est, ut primo statim obtutu diversas originem et lotiones vindicare pOASimus.

ιμι μοι quod auctum est praefixa vocali, quae in multas apparet Vocabulis, ut τρυς υνήρ), σοί τοί, οἴ sunt Iocativisormam conveniuntque cum substantivorum' formis o οι, 'u' ιοι etc.. aliae vero dormae stis etc. conserendae sunt

cum anscrito dativo misyam tubhyam, scis. Poti l. c. p. 573 seq. qui hanc sententiam praesert) cujus, finala transiit apud Graecos ut semper in , neque illae sormae ex his derivari possunt; simile quid in plurali inveniemus cum hi congruunt latina mihi, tibi, sibi, quae terminatione amabjecta litteram Lin vocalem mutatam produxerunt Quantitas graecae terminationis ιν vacillat apud poetam primitus eam productam suisse colligitur ex eo, quod contractione orta est; de quantitate et usu horum pronominum

aliud lindarum eis. Ahrens, de dies. dor. p. 252 et G. Hermanni opuscula I. do dies Pindari p. 256 Cui dialecto τι, tribuendum . sit, docent Ahrena I. et Baehra Herod. V. 1. Homericum existiniantea. Apud Homm

18쪽

16 17rum legitur Il. XI. 201 Od. IV. 19 829 XI. 560 XV.

119. Dual pron pers non Praebet formas, in quibus adderetur aut omitteretur finale, dato plur. autem eo est

insignis, quod vulgaris linguae sormae sti, et υμῖν nunquamis abjiciunt, ut dativi nominum; τισιν rursu ν Obile habet. . Primum asseram primae et Secundae PerSonae diversas formas; doricae sunt si , Orthotonumenon υ ειν

in enclisi cis Apollon de pron. p. 120, 123), eodem modo μέν et ζιιιν. aeolicae ι μιν dicit Apollon i P. 124, Πυρ.

ευφωνίαν. et ιιιιι et ιιιιιν quod apud Aeschylum Eumenid. 610 decurtatur in sis D pro . s ιν alcaeus, . quem 'ffert Apollonius i. c. p. 123. habet V, ασιν ragm. 100 apud Bergkium Poetae graeci lyrici. Boeotica sorma est οἰνιν pro η ιιν Ann. Oxon. I. 146, 15 Omnes hae sorma a vulgaribus eo differunt, quod accentus et vocales mutatae sunt et tu apud Aeolenses duplicatur, in us ιιεσιν Ver alia

sormati sigmate proditur risιῖν, ιιι etc. respondent ingularibus μέν, τῶν ἔν et derivanda sunt a anscriti as m

bhyam et us'mabhyam, a ante m huic assimilatur, ' excidit. D initiale insus' mabhyam spiritus asper fit, ut esset υρινιε-h-ιν eodem modo, quo tubhyam fili, tum fit ιι ιειν. ex quo elucet duplexo in dormis aeolicis 88 antiquum; mutatio spiritus Aeolum psilosi . tribuenda: est Videmus in fine harum vocum jam antiquitus fuisse , iquod interidum abjicitur eo facilius, quod conjunguntur enclitice cum

antecedentibus vocabulis, quo accentus et vis earum amittitur.

M sιεσιν, quod uno tantum Alcaei loco, quem attuli, imi omnino dativi vice fungi videtur, quam notionem etiam Apollonius ei tribuit Benseyus i. c. I. p. 153 m. eandem originem habere putat, quam υρ ιν BOppius i. e. II. p. 121, nota eui adstipulor, conseri hanc sormam cum sanscrito locativo asmasu, qui ortus est ex asmasva, ut in substantivis cis supra de dativo plurali substantivi. Bop. pius scribit ἀμμέσι omisso , ita vocabulum magis convenit sanae ita formae, num apud Graecos ita invenerit, nescio, sed non puto id constat, ν eandem naturam habere, ut in dat nominum plurali et certe, si saepius legeretur, etiam sine ranali haberemus. Tertiae personae dativi pluralis sunt vulgaris σφίσι A)contracta σφί ν) qua vulgaris quoque Doris utitur, Syracusanorum est pis, Laconum is, Aeolum σφι, ut apud Sapphonem, fragm. 43, Bergh. τα πάν-χος ἄσφι κατάγροι, et apud Alcaeum, fragm. 73, Bergh. οἱ σε ἐπολλομένοις

σάως , Addit hanc formam non invenio fuisse autem

colligitur ex analogia ceterarum formarum is praefixum est, ut facilius pronunciaretur Longior forma σφίσι conferenda eis cum Eanscrito istisendico locativo in v. sva desinente, sicut dativus nominum radix est σφι, quod idem est cum 'anscrito sva attenuato a in in simplex quidem ava non invenitur, sed tantum in compositis, ut avasthaini Ompos. σφίσιν igitur ortum est ex va- sua; quale sit finale, nunc liquet. In sorma Syracusana νίν iterae set transmutatae vi effecerunt . Laconum pis ante Hamisit , ut saepe duplicum consonarum altera excidit Breviore formae e σφίσιν ortas esse negari non posse videtur;

quomodo factum sit, i duplex explicandi . ratio praebetur.

saepe apud Graecos dicitur inter duas vocales, quo facto vocales aut eaedem manent aut contrahuntur a pis autem ιhabet correptum vulgaris igitur contractio non est, si hoc modo forma orta, mutilata est, quod in vocabulo saepissime usurpato verisimillimum videtur; deinde quispiam crediderit, nudam radicem esse τί, eui additum sitis paragO-gicum, cujus rei analogiam inccusativos ιιέ σε ε sexione carentes afferre non ausim. Denique s p ita ex sqίσι derivari posset, ut omisso finali a factum sit , quam ut

tionem vidimus in terminatione instrumentali τι ν) quae explicatio paene In eodem milhi est pretio, quum antecedent et, saetis ad illius terminationis similitudinem vox sor-

mari posset, quae in casus notione sere convenit. uelineri. c. P. 386 breviores has seruias singulari tribuendas esse

19쪽

eontendit Quavlai vero . harum 1 explicationum recepta 'sposteriore tempore additum esse intelligitur.

Deo paragogico in dativo plurali aliorum pronominum separatim agere non opus est cum consentia cum

nominum dativo, ut τωι i τοῖςδεσσι ν), i cujus compositi utraque pars dativi terminationem habet; δεσσιν a particula

δέ derivatum oppius i. c. II. p. 142. 143 ita explicat, ut

δεσοιν conserendum est τῶνδε ii allatum , ex Alcaeo, Ann. Oxon. I. 253, 19 sit sola flexio servata hujus particulari quae cognata sit cum radice pronominali τον cognationem eam quidem recipio, luto flexionem' non remanMsse, Sed postea additam esse ex analogia. . aliud, apparet in nominativo i neutrius compositorum pronominis ουτος cujus ipsius neutrum . est τοῖτον τοσοιτος, τοιοῖνος, τηλικουτος, quae , in , , desinunt. τοιοῖτο et in oιουιον; praeterea Ἀλλο in s compOSitione , assumit, se Apollodo

καὶ περιαλλον ubi videmus Apollonium putare, se Primitivum, et ueto, si cum urticulo conjungitur Plerumque ταυτον sonat, ut apud Eurip. Phoen. 38 cis id harum formarum apud tragicos usu ampinann Indices ad uripidem, M. Matthiae; ταιτο legitur apud Soph. Med. E.

734. Trach. 425 etc. Alia pronomina in o desinentia sunt δ το ἐκεῖνο His neutris D in fine proprium ess docent sanscrita lingua: at, at myat, utat, othicari ita, thala,

latina id. quid, iquod illud ipsud, quod aliquoties invenitur; graeca autem lingua non patitur in sine vocabulo. rumo; inde colligi posset, Dillud apud Graecos in ut tum esse, cis. M. Rapp Grundrissiaer Grammativa desindoeuropitischen Spraclistammes I p. 211. nisi recentiores essent Ormae cum ν; apud Homerum quidem nondum in.

veniuntur. . t finale ergo jam antiquissimis temporibus in. teriit in ot πω , quod apud omicos legitur, scis. Κuehnet l. e. p. 397 d non est antiquum, sed δέ compositum est ex particula δέ et ι demonstrativo, ut in τουτον ex γέ

eum ortum est L Neque vero paragogicum credimus esse illud ν, sed ex masculino accusativo in neutrum irrepsisse, quod fieri potuit, quum ma8culinum et neutrum primitus non diversa in aut quod melius est, ν inde natum esse, quod in τοιοιτο etc. compositione obseuratum erat Ουro et in ταυrον, αὐro et ad similitudinem adjectivorum formarentur Euphoniae sive ejusmodi caussae gratia , non additum esse liquet. Denique ν mobile invenitur in pronominibus po8 a demonstrativum, si antecedit , ut rons ν), ἐκεινοσί 3 , τουrουσι i et in adverbio ουτ υσι ν); usurpatur hoc 'unt vocales cis Apollonide Pron. p. 75, C. Draco Stratonicensis de metris p. 106; havorin. s. V. ετος Butimantius, qui ceterum ν Paragogicum ad voc bula pertinere putat, in hoc uno casu vitio sermonis Atheniensis ex similitudine aliarum formarum inor, i desinentium affixum Sse censet, se Gramna. g. 80. Ol. 2 BOP-

Pius . . Ol. p. 168, propria formam sine ν εtatuit; Christ, Griret, Lautichro 1859 p. 4 edica lingua com- Parata contendit, antiquum Ese, in qua im idem significans affigatur plerumque pronominibus, quam sententiam est non probemus, mox apparebit Magis arridet Maximiliani elimidiit De pronomine graeco e latino 1832, p. 38 explicatio, qui dicit quomodo autem si explicanda illa syllaba, hoc commentator quidam Dionysii Thracisseite exposuit in Behheri necd. p. 916, 11, qui tertiae

Persona pronomen e de quo g. 5. egimus, nusquam nisi In υτοοί, ἐκεινοπι reperiri commemorat. Idque ut verum

esse credamus, linguae satiscritas efficit auctoritas. Namque in Rig-Vedae specimine cujus g. 5, mentio est saeta compluries id ' quod pronominis tertiae pers mae neutrum est genus, Pone Pronomen demonstrativum, quo vis ejus intendatur atque augeatur, collocatur Quare idem in lingua graeca actum esse credibile est. Ex hac sententia ν est

20쪽

parago cum quae est Ben&y quoque sententia, qui aliam originem statuit . . II. p. 187 seq. derivans a sanscrita

τουτογι etc., quod melius 3plicatur ex γέ cum ι,, ut d in τουτοδί ex δε - ι, attenuatum γέ esse quo agimus. τουτίν, quod affert, τουτο, ιν nusquam investigare potui; eandem sententiam profert I p. 28 seq. I. P. 3 reliquum esse tutat radicis pronominalis . . . Ut doniquo dicamus, quid ipsi de hac particula sentiamus. habemus eam cum Boppio, Gramm. comp. II. P. 168 pro adverbio locum gignificante, cognatam cum radice demonstrativa Utcumque vero res se habet, id habemus Persuasissimum, , esse Paragogicum, quia tantum Ponitur si antecedit is, post quod in aliis etiam formis ν additur et aliae quoque a ticulae . quae αὶ vim iugendam ruffiguntur. in ivocalem finiunt, ut L δέ, .

Nunc de is paragogico agamus adverbiorum, quippe quae cum nominibus et pronominibus maxime cognata unti Ao primum quidem de suffixo κν , quia ejus usus lati sime patet: exprimit motionem seo loco , quae genetivo quoque exprimitur, quare ejus vice interdum sungitur, ut in μέθεν Latine sonat istus ' in funditus, penitus, coelitus, tu in igitur, quod perperam cum agitur consertur. In sanscrita lingua respondet accurate has quod in uno tantum vocabulo invenitur ch. Oppii Gloss. Sansc. 1847Berolin. s. v. adlias et adhama, Gramm comp. III. p. 43seq. et p. 26; quod suffixum mutatum est ex usitatiore arianyatas, αλλοθεν servatum in latino tua et graeco τος in ἐντος, intus, Metoo Q finale saepe in agalem mutari mpra jam demonstravimus quopropter ' haec derivatio ossem

dere non potest, quam enseyus quoque l. c. I. p. 26ssequitur 'aliud suffixum est respondens gendico hasanscrito ha, etiamsi saepius apud Graecos utrumque com

θεν putat esse pronomen tertiae personae attenuatum ex

θα cum paragogico Cis. Μ. Schmidi I. c. p. 39 77, 97. Quam proposuimus explicationem sequitur etiam, Christi. c. p. 143. Jam liquetis in suffixo θεν non 88 paragogicum; abjicitur a poetis tantum metri caussa, apud atticos scriptores pedestres sere Semper ervatur, cis ChoerO-

boscus in Aldi Hortis Adonidis p. 216 b. I ινες, τοῖς

Aliter existimat tymol. Mag. p. 385, 47. coli. Zonaras

quod sequitur zeletes ad Lycoph. 482. Locos, ubi θ' IGgitur apud atticos scriptores, multo contulit Lobeckius ad Phrynichum p. 28 seq. a. V. πάλι Agit de hac terminatione uberius Apollonius Dyscolus de adverbio, d Beh-ke p. 563, 19-566, 10 indicatque vocabula, quae mutent saepe θεν in θω cis Αhrens de dial Aeol. p. 153. Confusio utriusque terminationis ita explicanda est, ut dicamus, Conlagas esse notiones motionis e loco et quietis,

quod facile fieri poterat, quum in multi vocabulis evanuerit sere noti motionis, ut περθεν, νερθεν, quod etiam in i tinia vocabulis supra, extra etc. videmus quae quum int lativi, primum significant motionem. Minus apte mihi videtur dicere Ahrensius . t comparanda est duplex, quae suisse videtur, forma λεγομεθα et λεγομεθεν, nam utraque serma primitus eadem fuit neque discrimen est in significatione. Aliud vocabulum, cujus ν finale est, nάλιν, apud pedestres scriptores ν non Vicit, saepius apud poeta Eeriores, ut Hymn Orph. 72, 5, ed. Hermann ε3 ιnαλι δε νυχοντα Cis. Stephani Thesaurus s. v. πάλιν, ubi multi

alii citantur oci, sed et codd. et edd. in hac re Variant. Rhetores saeculi alterius post Christum detraxisse ν tradit