De litera n Graecorum paragogica [microform]

21쪽

adnotat Propria est haec Phrynichi observatio neque ab ullo Atticistarum repetita vitium ipsum hodie nusquam in

rhetorum scriptis apparet Videmus ex his, ν non Osteriore tempore additum esse, ut hiatus vitaretur. Si duetymologia quaerimus vocabuli, complures prolatae sunt explicationes a Beniay I. c. I. p. XIV dicit: παλὸν Ochinich etat lieber mi πελ ριιαι usam menstellen dan gehortes Eu er anshr. urges vri rehen II p. 293 consertnύλ-λω. II. p. 341 παλι de Form nach ol alter Dativ lar V undo in πάλιν ephel hystifch . I. p. 130 putat παλι respondere a crito locativo Pard. Sin vero quis apitaret, primitivam sorma esse πάλιν, hanc explicari osse ex locativo declinationis pronominalis para sm)in, i Statueretur ante linguarum disjunctionem sm nondum in declin tione suisse. Quod si fieri posset, eodem jure comparare liceret cum anser dativo pronominalis declinationis inbhyam, sed hoc est dissicilius . Ut denique mei ipsius gententiam proferam, παλιν habeo pro accusativo, cognatum

cum anserito para alius, posterior) qui saepius vim ad. verbialem accipit, ut in adverbiis in ην, δον, δα, quarum terminationum prima est accus I decl. altera II decl. terti accus plur. II. ecl. neque putandum est, in duabus prioribus ν additum esse. De nύλιν se etiam uelineri Gram m. I. p 408 de terminatione δον, δα, δην est, Elymol. Forsch. II. p. 497 et Corssen, Aussprachecl. P. 293. Tum paragogicum apparet in hεν, quod idem est eum ει ιιι ejusque compositis Phrynichus de hac forma p. 124 est Lobeck. Λεν καὶ πειτεν ἐπαειος βάρβαρα εἶ α δ συκα ἐπειτα λέγε. Quo quidem loco ed prino et havorin. legunt ει τε κώ Λειτε Eustathius dicit 1215, 32. ἐν τοῖς

p. 604, 24. 25. De notione vocabulorum agere hic non est locus, sed id in dubium non vocabitur, suffixa τα τεν

respondere anscr. tas, latino tus, de quibus supra τα non patiebatur post se nasalem, in τε autem vocali attenuata

transiit in natura ergo ν finalis patet. i. Vocabula πέρα, πέραν πέρην ita Bens us I. 131. distinguit ' ut πέρα sit ablativus pro πέρατ, quod verisimile videtur, πέραν et πέρην accusativos esse nemo infitiabitur i, Propterea necessarium. itnu et uin eandem habent notioneni; utrumque nominativus neutrius; ii in amisso ν corripuit ; r. αριιιι amisso ν; sed apud , Aeolenses nia nominativus

etiam corripitur, se Ahrens . c. p. 119; POt l. c. p. 489nροπαν et Uina retinentis. Ῥην et δὴ non sunt ejusdem stirpis ecundum Soppium, Gramm comp. II. P. 146 eq. Benseyus contra II. p. 209 seq. uni iidemque radici tribuit; tum dii amisit , nam si 'est accusativi sorma et dii icut in notione etiam in forma mutilatum d Similitudinem mutatae significationis praebent νυν, νυν, νυ, quae

ejusdem sunt radicis, cis Poti . c. I. p. 292 seq. Boppl. c. P. 17 seq., qui quidem aliam originem statuit . Eiussentiens G. Curtiuae Grundκ. I. p. 282 nro. 441, Potitius i. c. et Hariungius i. c. II p. 23 seq. νυν conserunt

eum latino OVum, in quo νυν nominat aut necus neutri

est et forma primitiva; νυν et νυ encliticae sunt particulae consecutivae , quibus optime convenit notio temporis prae-εentis, quae quum sere evanuisset encli8ia orta est, quae effecit, ut ranale excideret. Comparari potest et quod ad formam attinet tet ad . notionem, nostrum nun indicanstem Pu Praesens et consecutionem, in qua abjicitur in vulgari sermone saepissime ν finale se Grimm Gram m. III. p. 249. 759 Benseyus II. i. 45 contendit. --νί 8Se antiquum locativum, mutilatum νων quam sententiam im- Probo, a finale est ι demonstrativum, de quo jam Supra; intelligitur ex majore vi quam habet νυνί se etiam Gcentus 'Eνεκα et εοκεν de usu se Ahrens t. c. II. P. 384; etymologiae vocabuli, quae mihi innotuerunt, non satis e tae videntur, quare eas hic repetere supersedeo, in eo tamen assentior iensey II. p. 355 terminationem Ἀα, κεν

22쪽

2425

eandem esse atque anseritam alas, quae accuratius servata

est in νδρακας. Cis quae anpra diximus de la et ιτιν, ubi eadem est mutatio. Complures formae dialecticae adverbii Val desinunt in CB. Ahrens II. p. 378 seq. deformis doricis, de Molicis I. I. 156. sunt hae: si , is,

αἰM Quaeritur primum de etymologia. Soppius in Gloss.

Sanser confert SanScr. hyus. n. a radice cire cum doricoHA. G. Curtius i. c. confert omnes illas sormas cum anser.

Verbium nostrum cum anscr. vas confert, idem Christius.

quod magis mihi placet, quam altera comparatio, stiamS hvas et styus ejusdem sunt radicis; nam et latino aeVum, goth aius, et digammate sulcitur, quod secundum trichaium legitur in inscriptione Corcyraea C. I. ro. finale respondet ansc. instrumentali evstis, aut statuendum est neutrum singulare, quod adverbii vice fungitur ut σαφές et xl factum est , ut saepius cis Poti . . . Ceterae sormae apocopen harum literarum ia8sae sunt, ut Optime demonstratur sormis O et V Similia sunt Ocabula αὐθι, αἶθις, αδ θιν D. Bense l. c. II p. 269. αὐθις est somnantiquissima, i mutatum est in aut plane excidit . D. Behheri Anecd. p. 1347 s. v. ἰθιν ubi tamen sal8 πλεονασιμος του statuitur Denique de ν mobili partieulae κεν agendum est; forma dorica est κά se Αhrens . . II. P.

146. Bens us confert latinum quam et quum , sormam grumam καν quam doricam esse dicit, nusquam inveni. Eandem sententiam sequitur Leo Meyer Vergi. Gram m. de griech und lat. Sprache I p. 239; Pottius . c. I. p. 22 432 copiosissime de hac particula agit, ' Sed quamquam lias etymologias proponit, non negato in κεν esse

antiquum, dubitat tantum de hac etymologia p. 427 Mihi ut aliis . . enseyo, Christio quoque ν finale in κεν non videtur esse parag. Suffixo quod exprimit motionem

ad locum, seriore tempore interdum additur D. Bast. a Gregor Corinth. i. 166 seq. Schaeser, ibi citantur Eudociae violar. p. 242. ἐλθων Ἀθήναζεν Cononis Narrat. cap. 27. AJηναζεν νικυμενος. Vitiosam hanc sormam esse dicit Bastius. additum esse apparet ex etymologia, de

Mithra p. 44. ortum est cum antecedenti P cis. Aeolicum σδος doric ερασδε Theocr. VII, 146. Posti quam transpositum est post litera ν orta est ut in

torminatione l.

X. V paragogicum, quod in verbo cernitur. Invenitur tantum in activo et tertia persona plurali oristorum passivi in σι H, quae tamen congruit cum tertiis personis plur libus aetivi in σι ι ), quod ad terminationem attinet. Itaque

23쪽

d activo tantum agendum est. Formae, quae auo Pertinent, sunt III. Pers sing. Praes. Verborum in μι, τίθησι ν, III. Pluralis τι nτουσι ν) quacum consentiunt ceterae III. Personae tur in σι ν)o Praeterea III. pers. sing. Imperi secti et Aoristorum Ind. tum III. pers sing. Aor Cori. ευς ειε ν). . Denique III. . pers. sing. . Plsqm 4rετατε si h et nonnullae aliae formae minus usitatae . Terminationes σι ν in singulari et plurali pro nostra quaestione eaedem Funt, utraque orta est ex antiquiore , quod servant Dorienses;

eadem terminatio est in anscrita lingua ut Cl. I. budhIII. pers sing. oditati, III. plur. Odhanti et in endica pro sing. i. pro plurali nil, latina lingua servavit t. sed abjecit vocalem finalem. gothica in singulari t in t aspira. tam mutavit, in plurali in mediam: mimith nimando limgua Slavica antiqua in III personis anscr. praebet terminationes t et nil Videmus ν Post has terminationes graecae linguae Proprium esse, Sed in ea non usurpatur, nisi xi in a mutatum est, se Ahrens t. c. II p. 293. Pindarus, RPud quem promiscue τι et σι leguntur, tum tantum inaeterminatione utitur, i, φελκ. est opus ad positionem eff-ciendam; AED. Hermann de dies Pind. Opusc. l. p. 256;

unde equitur, formam αι is sumere non lotuisse . Aliquot locos ex Pythagoreis ubi pro ενr ἐνιέν legitur, itat Ahrens t. c. p. 320, ubi vero Heerentus scripsit ντί. . Si lectio genuina est Ahrensii, is ex vulgari forma irrepsisse

videtur; similiter legitur etiam εἰκυτιν pro εἰκοσιν Ruti tiquam QRSSumptum est, a rursus ino mutatum est.. Con

llegi. Ex analogia illa ortum esse ν minime verisimile est, quum analogia non valeat iis in similibus, haec tempora vero nimis diversa sunt, i Praecedunt etiam 4 aliae vocales.

Neque maius placet particula illa, comparatio imperativi non quadrat, ut taceam de alia dissimilitudine, is ibi non est mobile Muellerus ipse latetur vindieare non OSSe aliquam significationem particula illi in Indicativo; si alias ager linguas, in quibus particulae imiles paene expletivae

sint, vix quidquam significantes, nihil demonstrat: nam via semper iis inest aut fuit etiamsi levi ima, graecum Veror afferre non debuerat, quod nusquam in notione St. Desunt tantum in nostra lingua particulae quibus illas reddere po8Simus. Denique cur non usurpatur illa particula in terminatione τι quae si in una tantum dialecto

usurparetur a certis scriptoribus, dialectorum differentia caussa asserri posset, sed apud Pindarum e g. τι et ιPromiscue usurpantur et M unquam adsciscit. Neque

video caussam cur mobile sit, si ex particula illa ortum esset primitus certe suisset aliqua notio particulae et inde

sequeretur iversitas notionis interieti arroυσι et τυπτουσιν.

Iinprobavit hanc Muelleri sententiam Ottius i. c. II p. 681 caussa non addita. De verbo ει ι sum aliqua dicenda fiunt II. pers sing. Orma Homerie ἐσσί H, quae in sanscrita lingua si sonat, ν pari vocali ex tertia perisona irrepsit sive ejusdem est naturae. III. perB. Sing. ἐari ν contra vulgarem usum ν adsciscit, quum desinat in Diquod non mutatum est in , quia nitebatur antecedenti consona, ν ver addebatur Sicut in aliis verbis, quum ante antecederetis. De ν ἐφελκ. in III. pers. sing. Imperfecti et oristi idem sentiebam quae Muellerus, priusquam ejus commentationem cognovissem. In cognatis linguis ejus loco invenitur , ut in anserit abOdhat, in latina erat, amabat, BanScr. abharat, grae ετερε η in endica peresad intem

rogabat), abavad erat . In graeca lingua dentalis, quae in

sine esse non potest vocabulorum aut abjecta est aut ejus loco ν ponitur. Quaeritur utrum t in transieri an, vere si paragogicum. Si ut statuimus a finale in ν transire potest, hoc etiam deo concedetur. Plerumque quidem in o mutatur ut in adverbiis in εος quae respondent

24쪽

sanscr. ablativis in . uellerus I. c. p. 4. literam primum in s transeuntem facit, re in ' quod per nares pronuntiatum ν factum sit. tiamsi huic rationi non plans assentior quia artificiosior videtur et non omnes hos transitus accidisse, sed potius puto celerius mutationem iactam esse iterae t in ν, id tamen probo quod non Parago cum habet, sed etymologia confirmatum. Alii contra putant illud ν compensare elisum t ita ut i plane exciderit et vocabulum . . ἐφερε exstiterit nulla addita consona finali, postea quum intellectum sit aliquid deesse in fine, additum esse . At si semel ν exciderat nullo vestigio relicto, nemini in mentem venire poterat formae ἐφερε addere quod esset antiqui Moeo, quum sino eo forma optime intelligeretur. Itaque ν in III pers. ing temporum Praeteritorum ex antiquor ortum est; si quis vero contendat, vere id esse parag., is demonstrare debet cur in his potis sinium formis inveniatur neque in aliis, quae desinunt in . Αoristi secundi conjugationis in μι θη etc. ν nunquam ad sciscunt, quamquam est in sanscrita linguari, ut quod graeco εθη respondet adhat. Hoc propterea fit quod producta syllaba antecedit, nam ν ἐφελκ. post breves tantum vocales et ti. Surpatur excepto I demonstrativo Imperfecti verbi εἰμι prima Pers sing. apud Atticos saepe ν finali caret qui apud Platonem Protag. 310, Aeschyl. g. 1609, pud

Aristophanem passim eis. Heindor ad Plat. I. e. anser. estissam ex quo ortum est i ea ratione, ut a inter duas Vocales ejiceretur quod saepissime fit Cis quoque sorma Homer valde memorabilia ἐον. onicae formae . et Iia servarunt alterum , abjecerunt aoristi primi ex uvidetur per contractionem ortum esse, sed amiAso taetiam ex I natum esse potest. igitur non cum ἐν confundendum est, quum utrumque quidem ejusdem originis sit, sed diversa rations Ormatum Terim persona ingui ris semper ranale retinet ἐν forma dorica est ἰς, a critansit, cui euphoniae caussa 1 insertum est, quia in fine voca. bulorum anser lingua duas consona non patitur. Nedica

lingua praebet M. Armenica or finali in ἐν alia origo vindicanda videtur, quam in aliis praeteritis, ut ortum sit ex dorico ἐς quam Ormammuehner, Gram m. p. 234 ex τ tam esse dicit. Hanc explicationem oppius i. c. II p. 407. probat, postquam aliam protulit, ex qua ἐς respondet

tiae personae Quae ententia verior sit dijudicare, hic non refert. Auelineri sententia i explicatur,. quomodo in aliis praeteritis ex t finali fieri potuerit, parag., sed non idemus, cur non mobile sit, quod in brevi vocabulo facile coalescere potuit, praeterea iliae formae disserunt quantitate praecedentis vocalis . optativus Aoristi I. Act.

Praeteri Ormam τυ ναι praebet viνειεν, cujus ν est mobile, quae forma a grammaticis ad aeolicam resertur dialectum, sed apud Atticos etiam multo frequentior fit quam τυ ναι. Optat graeco respondet latin i conjunct. et Banacr. Otemtiali, quorum III pers. .ing desiuit in t latino siet sit)ganser. syat. . , se ioppii gramm. comp. III. g. 672 seq. Uino intelligitur inale hujus formae ejusdem esse naturae, cujus nato in III personis gi temp. praei. quod ex ortum esse diximus. In isqmpf. tertia persona gi nonnunquam in fine additur. Ex unanimi quantum equidem scio sententia doctorum virorum, qui de hac re scripserunt, in hoc tempore continetur verbum εῖναι, quae Orma sit praesens an imperfectum in hoc dissentiunt se G. Curtius, eitrage p. 332 Poti, Elym. Orsch. p. 45, ed. I. ;Landvolgi, Abhandiunt liber Person und Tempus rmen de griech und lat. Sprache, Merseburg 1831, p. 22; oppVgi gramin. II. p. 32-537 Utcunque res se habet non temere additum est, nam aut est loco literae , signi III. pers. aut esse quae supra de forma ἐν dicta sunt pro antiquo a positum est . Pro vulgari sorma irειυφει legitur etiam τετυφεε ν, ex quo ει ν ortum est, quod post longam syllabam, sicut plerumque fit, v abjiciebat De usu hujus terminationis addita ν apud Homerum et alio scruptores se. Aristophani Byzantini Grammatici Alexandrini

25쪽

30 fragmenta collegit et disposuit Augustus aue 1848- ,

33 eq. qui satis multa exempla attulit. . Quae vero de Homero docet in iis non assentior argumentis nimis levibus niso. Digamini quod in hujusmodi rebus summi est

momenti naturam non satis cognovisse ' videtur; iam si eognovi8set, eribere non poterat: υπέρ vero digammo uti

nemo nunc , ignorat. praeterea mos anni' quaest. Homer. I. ' p. 67. et Thierschii iram m. q. 211, 32, Curitius i. c. l. 333, Butimanni gramm. I. I. I9; Ahrens, de dial. II. p. 331. Ex ratione' metrica de hoc apud Homerum nihil demonstrari potest, quum quantitas irameedentis syllabae addita ut omissa illa liter non mutetur. Aliqua disserentia intercedit inter plusquam perlaetum et imperfectum quod ad usum inulis attinet cin imperlaeto

enim paene nunquam contracta syllaba antecedente 'additur, quod fit it vidimus, ins plusquam perfecto. In prima persona f. plusquampo omittitur OSt terminationem εα. Quum pleri quo 1 post imittatur, dubitari nequit, hic ad vocabulum pertinere, cognatae quoque linguae praebent ejus loco m. In aoristo II act. I. pers duplices sormae inveniuntur aut addito' aut omisso νγ vulgaris sorma exitin ον inveniuntur τηνεγκα, β πεσα Eurip. Alcest. 447 Dχα Corp. Inscr. gr. Dro. 1030 Quid de hoc sentiamus, jam ex iis apparet quae dicta sunt, pertinet revera ad Ormam, quae primitus' in ram exibat, quum m sive graecum 'in sine' post re fere ejiciatur aut is abjectum est aut ut m neret antecedens ti in o mutatum De Imperativo activiaor L in ν desinent supra jam diximus 'Assentimur Potitio et iis ii eum secuti sunt, ν Ortum eMe X particula, quae imperativi vim augebat. In imperativo praesentis activi, medii, passivi invenitur' pro breviore forma τυπιονriu

doricis, inscriptionibus cis Maittaire, de dial. p. 301 et Κoen. ad Greg. Corinth. p. 173, ed. Schuser cita tamen ut multo frequentior sit Horma cum ν finali eis. illiner, Gramm. I. p. 109 eq.; mop l. o. III. p. 1 se l. , Aliu

rens, II. p. 296 Boppius τω terminationem explicat exsanScrita, quam supponit tat, omissum esse ex lege finale, postea ν esse additum. Assentior praeterquam quod exit ortum esse puto, quum aliter omnino non possit intelligi cur huic potissimum sormae .aiuxum sit in forma illa dorica inscriptionum non mutatum mi sed excidit. Respondet ei serma latina in to amanto Exempla ex inscriptionibus satis superque allata sunt amoenio et Ah-

Postquam quaesivimus de ν paragogici natura in singulis formis et vocabulis, in quibus invenitur, utrum antiquitus ad formas pertinueritia postea additum sit sine notionis mutatione jam consentaneum erit de hujus literae usu agere Generalis grammaticorum lex esto parag. poni ante vocales et in fine enuntiati. Afferamus antiquorum grammaticorum de hac re praecepta. h. primum qui breviter hanc rem tangit Dionysius Hal. de comp. verbb. p. 43, 3. Grammatici Augustani de dial fragmentum post Greg. Cor ed. Schuser. p. 669, t. 25. 'ει τοῖς τρδεοικ

Apollonius do conjunctionibus p 520, 33, ed. Behher: καὶ

τὸς βραχυκαταλήκτου ρηειατος, ἐχεγεν εχαβεν, καὶ ἐπὶ δοτι- κων ων εἰς ι ληγουσῶν, παισίν etc. Cis idem de adverbiis, p. 574, 8 eq. et p. 603, 31 seu Aristarchus junior apud Behlierum, Anecd. gr. p. 1400, praecipuo de diali diversitate Maximus Planudes, ibidem p. 1401, Iongior est quam ut eum adscribamus locus agit quoque de evi codicum in hac re auctoritate. Behherus ejus verbis addita Qui quod de auctoritate codicum dicit, verissime dicit. Behheri vero sententia summam habet auctoritatem, quum

26쪽

vix quisquam in codicibus magis versatus sit. Propterea non opus est exempla ex odicibus et editionibus afferre. Moneamus tamen . . apud Suidam . . Eρατοσθενης ετελευIησεν Irri legem Servatam esse, quod primo aspectu non videtur, et asseramus exempla, quae contra regulam inveniuntur inrausebii Caesariensis Onomastico, qui etiamsi scriptor est serioris temporis tamen in his rebus magis orthographicis eandem sere habet auctoritatem, qua antiquissimi scriptores, quum codicea graeci ejus aetate recentiores sint. s. V. ether: ἀπεστειλεν Λαβίδ; S. V. Cison: ἐπολε ιησεν Λέβοῆρα E. V. Sephala ἐστιν πασα S. V. Aer- mon: φασι δἐ εἰς s. v. AZotus ἀνειλεν τους S. V. Aroer: . γέγονεν δέ s. v. Soson: κατέκοψεν οδορ; . . Aulon: εἰσιν δέ s. V. Bethsames: καί ἐστι εἰς s. V. Gai: και ἐστι εἰς S. V. Thaanach: Πεν ταυτην s. v. Thanae καὶ νυν ἐστι no.Quomodo res se habeat in inscriptionibus, quae antiquitate codice longe superant et quatenus sunt publicae , fide sunt dignissimae, diligenter quaesivimus. Multa exempla, quae regulae non conveniunt ex primo tomo Orporis Inscriptionum graecarum a Boeckhio edito, congeSSimus.

INSCRIPTIONES ATTICAE:

INSCRIPTIO A PELOPONNESIACAE:

p. 577, ro. 1118 l. 2 ἐχουσιν τῆς I. 7: σιν τοῖς. p. 595 nro. 119 in fine ἐποίησε p. 96 nro. 1201 et nro. 1202 in fine utriusque ἀνέθηκε. p. 635 nro. 1275rεγρα νε ' . p. 653 nro. 1335 I. 5 τυγχανουσιν Σπάρτη. p. 688 nro. 1457 διετέλεσε εἰς.

INSCRIPTIONES BOEOTICAE L

p. 62, ro. 158 2 in fine ἐποεισε. p. 790 nro. 1625, I. 14 πολεσιν θαυμάζεσθαι l. 26 ελαβεν μαρτυρουμενος; I. 29 ελαβεν μετοι l. 49 διέλιπεν ποιων I. 52 ηριστισεν καί l. 53 παρέλιπεν δέ - ηριστισεν δέ l. 70 ἐστιν κοσ-

t. 1 εδωκεν Iiἐρα. . His addam Ahrensi observationes de Aeolicis l. c. I. p. 45 ν ἐφελκ. notabilem in modum in titulis negligitur. In Lesb. 2166 17 legitur, προσθε οντων , 27.

θέοισι in in Lamps 12. διέλυσε σως. Memoricis II p. 87seq. ν ἐς ελκ. in dativo pluralis et in tertia verborum perisona quum in exeat addi poterat ut vulgo quamquam in titulis nulla constantia vel additur vel omittitur. Ita in

Tabb Heracl. haec dativi exempla leguntur I. 2. ποιοντασ- σιν ἴτα. 56. ἐντασσιν αρ. a10. πρασσοντασον αἰ δέ, 127. υπαρχοντεισσι δενδρέοις Praeterea ex lege in fine eorum Versuum qui non systematis vinculo cohaerent, is additur

nulla ratione habita sequentis literae, praecipue igitur in hexametris et senariis; sed neque haec lex inscriptionibus

27쪽

confirmatur ' Ita inveni in C. I. p. 437 nro. 373, inscriptionem hexametris compositam, quorum tertii in fine est αγανῆσι quinti νέθηκε p. 456, ro. 428 duo disticha tertius versus desinit δοκεουσι, quartus incipi α ιῆτες; . 513,nro. 765 l. 5 hexameter desinit κεκροπισσις I. 798 nro. 1656 l. 1 hexametri finis θανουσι , De usu ν paragogici in fine senarii et de aliis rebus huc pertinentibus cis Porso ad Euripidis Orestem V. 4: Ineptus esset, quieun-que in tali caussa provocaret ad M. S. S. cum nulla sit eorum auctoritas, id solum deprecor, ne quis contra hanc regulam eorum testimonio abutatur; M. S. S. enim neque

alter alteri consentiunt, meque idem M. S. sibi ipsi per omnia constat. se etiam ad Eurip. Medea v. 76 ubi

praecipue editiones conseruntur multis allatis exemplis cis. praeterea M. Hermannus in commentatione, quam . Supra citavimus de varagogico Videmus igitur leges grammaticorum in hac re non valere, editiones et codices contrarium demonstrare non possunt, quum consecti sint a granimaticis ipsis, quamquam nusquam sere consensu invenitur.

De Thucyd. conseratur Popponis editio major, Pars IV. p. 56 seq. In exemplis a regula discrepantibus, quae ipsi

ex inscriptionibus congessimus, 1 contra regulam ν addunt, 3 omittunt, versuum vero ratione non habita , Singulari modo ν Paragogicum apud Homerum usurpatur ad hiatum

vitandum, postea additum, qui hiatus Homeri tempor digammo vitabatur, quod quum ex usu ermonis evanuisset neque Homerus crederetur e usus fuisse compensari alio modo neceme erat. Neque sero ubique parag. IOStea

additum est, ubi sequitur vox, quae in fronte habuit digamma; nam interdum utrumque opus est ad positionem efficiendam, ni dyss. XIV. 134. ὀστεόφιν ερυσαι. . iocos ubi ejusmodio parag. invenitur, offeramus ex primo libro Odyssea et Iliados. In Odyss. v. 3. Fῖδε ν Fαστεα, 117. κτη ιασι ν μισιν νύσσοι, 158. κε ν Fείπω, 212. Fίδον similiter. 216. ii κ Foid . 218 κτεατεσσι ν εοις,

322. 349 389 402 419 430 444. In Iliadis libro primo:

83 96 110 151. 231. 252 294. 317 361. 373. 442 537. 587 608. Aliis locis similes mutationes factae Eunt, ut

hiatus vitaretur . . adverb. in mutatum in ον.

XII.

In aliis linguis multa , inveniuntur Graecorum Par gogico ' similia ' ut quod, jam commemoravimus anusvara locatiI in lingua pracrita, has et ma in prima persona plurali praesentis in ganscrita saepius a inter duas consonas inseritur, de cujus natura viri docti dissentiunt; in latina lingua comparari, possunt duplices dormae mom. propr. Graecorum et in on et in o desinentes, ex quae statuitur,

eorum nominum, quorum genet non exeat in iis, Ominativos carere ν finali, non in universum valet. Codd. in his rebus variant, optimi Senecae exhibent Zenon, Platon etc. ch Reifig, ories uber lat. Sprachw. p. 85, Schneider, Lat Gram m. p. 275 Heindors ad Horat Sat. II. 3. 254. Comparari potest etiam et , in versibus elisum illud ante consonas, hoc ante vocales. , Lingua Francogallica similitudinem praebet in a-t-il, ubi di inseritur ad hiatum vitandum, sed pertinet revera ad terminationem III perisonae lat. habet ; et in si Pon hic t est articulus latinum ille, qui praeponi potest pronomini on, quum ortum sit ex latino homo, revera igitur sit substantivum. In lingua germanica nostri temporis invenituri parag. in nom. gI decl. deteriori sci aliquot substantivorum ut glaube n), nam e n etc. in Vocab brunne haud sacile nunc omittatur. Repetitum est hoc ex casa. obl. usurpatur hiatus vitandi caussa. momina propria simile quid habent; in Germania

Superiore uxores significantur nomine mariti terminatione

sem addita ut Meyerim vel 'contractum Meyem. in

nostra Verin regionia, ubi haec forma non intellecta malo imitandi studio usurpatur ' mere paragogicum St, nam

antea sicebatur rati Meyer nunc , abundans additur. Aliud ' apparet in nom. propr. sine generis discrimine

28쪽

36post e finale et in iis, quae substantivi et iis quae adjectivi

notionem habent. Literarum monumentis demonstrari potest in multiso postea additum esse, ut . . si quod nomen prius sonabat Luche, nunc sonat lichen, Schwarge, nune

quamquam de hoc nomine certa exempla mihi desunt, scio tantum diversarum familiarum nomina diverso modo scribi. Quaeritur curis additum sit . certe ut nomen adomarmtur, nam ensim irrepere sine sensu non potuit, quia nomina toties scribuntur. Equidem persuasum habeo, Plerumque, etiamsi nonnulla aliter explicari i sunt . . ut sint nominativi plurales, ortum esse ic imitatione nominum nobilium, quae quum eadem in cum nominibus locorum, possessionum dativi pluralis formam praebent cla Immsen, DrPhen, Haxthause etc. Aliter res se habet in terminatione nom. propr. hen, huicis debetur, habet enim vim diminutivam. Post hane degressionem redeamus ad Par gogicum Graecorum 4nquiramusque χα ejus origine. A. Giese, Aeol. Diat. p. 109. dicit Auch da Schluss. Wardem Untergange eichi aus seleti, weii diese Voca derleichteste voci alien ist. allein die pracho ariss hier gurHissse desis epheloe, den das is das esen leges , asses de teichte Vohat schulge sol etc. et post ab eo dissentimus, non est paragogicum. Tiairoetitia tota autem eo refellitur, quod nulla caussa apparet, non in aliis formis firmentur, finali . Unum tantum ν mereparagogicum invenimus in terminatione σιν; quam habebamus 'de hujus triginae sententiam. confirmatam ' vidimus auctoritates Lepsit Palaographie ais mitte gur inpraeh- sorschunc p. 71 , quem citatio ann. Quaest Hom. p. 83, ortum esse, quum pronuntiatio facta esset nasalis. MPhysiologia explicare originem, harum rerum parum periti, non suscipimus, quamquam putamus id non ingratum ore. Cum mobilitate, paragogici comparari potest digammi in fronte i vocabulorum inpud Homerum , et antiquo lyricos mobilitas.

QUAS UNA CUM

CONSENSU ET AUCTORITATE

AMPLISSJMI PHILOSOPHORUM ORDINIS

MA LITERARUM CADEMI L REGIA MONASTERIENSI

RITE IMPETRANDOS

DIE XXX MENSIS ULII A. MDCCCLXIII.

MDCCCLXm.

29쪽

rill

I Iominum animos primitus aminiam isse, diversos reddi re iexternis contendo. ΙΙ. Interest etiam ad inrauectum ne morum probitate careamus. III. Summa phiIOIogiae a finis materiali quam vocant neque vero sormali ejus arte continentur. IV. Capita emim quae Wolfius de omero domit, non ' amri resutata. V. Errat Nitainius Odyssea I. v. 10 ejiciendum censens. VL Aiax antiquissima est Sophoclis I Q earum quae 'ervatas sunt idem valet de Aeschyli Persis. VII. aeui a Q. III, 47. legendum: omissam urbem Iacuna non statuenda. Vm Laehmannus et Hoptius etiam in Catulli carm. 62. ante versum nocte Iatent fures ' te nimia magnam statuunt Iacunam. IX. Iniuria contenditur Virgilium in eloga IV. de Christo cogitasse. X. In fino Ni Iungiadis legendum est nδt . M. Henricus IV. Germanorum ex minime ea vituperatione dignus est, qua scriptores nonnulli eum prosecuti unt. XII. Aliso Romanorum non eo lam ruit, quo nune est Elae pagus ad Paderbornam situs. XIII. piseopus ader mensis Ima non intersuit synodo quae dicitur latronum Ormatiae a. 1076 habitae.

Natus sui Gulielmus Conradus eventer aderbornas a. h. s. XXXIX. patro Luca matre Elisabetha e gento Dor- sol. Fidem profiteor catholicam. Primis literarum elementis ab austadii p. m. praeceptore publico institutus per se annos frequentari gymnasium urbis patriae. Examine quod dicunt pro maturitate Coesseidiae superato, ader- boreas studiis philosophicis me dedi ibique audivi o RVV. Badium, vel lium, Os Waldum Pla Ss mannum. Deinde hanc almam adii academiam auctumno a. MDCCCLIX. philologicis potissimum studiis o traditurus interfui locii nibus V. CLL. Bis pingit, Clementis p. m. De yhsii, II ei sit, it tortii, Nie hue sit, os pallii Schipperi, in Werditi, inieWskii, et omnibus quibus docebat torchius. Seminarii philologici per biennium sodalis ordinarius exstiti, per unum annum Senior. Omnibus his viris clarissimis gratissimum, dum in viris

ero, animum Semabo.