De reduplicato latinae linguae praeterito

1쪽

AB AMPLISSIMO

LUBECENSIS.

3쪽

GEORGIO CUR ΤΙΟ

D. D. D.

5쪽

Duas lingua latina in formando praeterito persecto vias sequitur aut enim solae eius temporis personarum terminationes , isti etc. verbi radici plerumque vel reduplicatione vel vocalis radicalis producti0ne auctae, proxime assiguntur aut mutilatum verbi auxiliaris esse vel ore i e silere l)ersectum, scit si sisti etc. vel ut vi), isti visti eici, n0n aucto vel etiam ρbilitato verbi themati agglutinatur. Quarum illam antiquiorem Sse iam, apparet, quippe quam ipsa verba auxiliaria iniisse necesse sit, priusquam ad compositorum persectorum larmationem adhiberentur. Porro quae in simplici persecto, non reduplicato, reperitur vocalis radicalis productio, ea nisi ex syllabae reduplicativa iactura derivari non potest; quin, ubi nullo nunc modo verbi radix mutata videtur, olim tamen reduplicatione eam auctam suisse, summam veri similitudinem attingit. Unde intellegitur, reduplicatam simplicis persecti sormam antiquissimis latinae linguae temporibus unice in usu fuisse. Qu0d consentiente gnatarum linguarum testimonio magnopere confirmatur, scit italicarum oscae et umbricae , graecae, hibernicae veteris, Othicae, bactrianae, an Scritae, quae primitivam illam persecti reduplicati sormam, omnibus qu0ndam

communem, aut latius adhuc regnantem, aut sane certissima eius

vestigia ostendunt. Immo sanscrita otiam lingua circumscriptam persecti 0rmam commenta est, composito persecto latino haut dissimilem. Omnia enim verba decimae classis, quae coniugationibus latinis primae, secundae, quartae respondet, porro p0lySyllab3 et quae a vocali longa incipiunt, porro derivativa et quaedam alia in formand praeterit persecto substantivi verbalis, seminini generis, accusativum in ana cum reduplicat radicis S-se vel

6쪽

bu si i-ere vel kr sacere persecto componunt, velut c-3m-3SRveloc-am-babiiva vel c-an-c aliara dominatus sum v. 0pp r. crit. Sansc. g 19. Priusquam vero ad ipsas persecti latini reduplicati sormas perscrutanda accingamur, perSonarum n0bi terminationes, omnibus porsecti formis communes, diligentius dispiciendae sunt. Quae ab agnatarum linguarum terminationibus ita discrepant, ut nonnulli docti et magnae auct0ritatis viri. Oppio principe, conciliare eas desperaverint et persectum latinum e reduplicatis anscritae et graecae linguae praeteriti uoristis derivare conati sint . opps r. compar. d. Sec. ΙΙ, 426 sq. Accedit, ut 0rssenus de pron. I, 21 sq. e quibusdam vetustiorum inscriptionum formis et metrico poetarum, inprimi comicorum, Si vocalem i, a qua terminationes illae, excepta tertia pluralis, omnes incipiunt, productant olim suisse coniecerit quod si ita se haberet, vix ulla cum ceterarum linguarum praeteritis, ne oristis quidem, analogia relinqueretur Contra Pottius Quaest etym. d. r. I, 248; Il 27 sq.), Curtius Τem p. et Modi g. 20 sq. , Schleicherus Compend. d. r. g. 39 Sq. , alii gravibus argumentis persectitatiui concordiam cum anscrit et graeco probare studuerunt, neque tamen ita copio Se ut non operae pretium sit, denuo hanc quaeStionem proponere. Quantum autem persecti reduplicati terminationes in nobilissimis ind0germanicae stirpis linguis inter sese disserant, optime ex sequentis tabulae conspectu apparebit, quae septem singuarum sormas amplectitur:

istis

erunt

7쪽

0uod si acrius lianc tabulam pervestigaveris, diverSissimae eius sormae magis magisque tibi congruere videbuntur nec communem earum originem amplius in dubitationem vocare audebis. In quo hoc m0nendum puto, non pauco comparatiVae grammaticae studiosos in eo adhuc errare quod an scritae et bactrianae linguae formas inconsultius primitivas arbitrentur, quum saepissime graeca et latina, interdum etiam germanicae linguae antiquiorem et vocabulorum et flexionum statum conservaverint. Primum igitur tabula illa nos docet omnes eas terminationes tu duo elementa esse dissolvendas, nempe in propria perSonarum signa et vocalem quandam coniunctivam, cuius auxili haec persecti themati adiuncta sint. Quae vero a consonante incipiunt terminationes, Videt sec. g. in bactriana, 0thica et boreali lingua, prima dual et plur in bactriana, eas coniunctivam illam vocalem, antiquitus traditam temporis tantum progressu amisisse constat. uod etiam nonnullis anscritae, graecae et latinae linguae persectis, a quidem saepissime in ipsis illis personis, accidit. Complura enim verba anscrita, in c0nsonantem desinentia, velut Sana, janil, mr etc. in Sec. g. pri. v. et plur. Vocalem coniunctivam i ad arbitrium inserunt vel omittunt; quod plerisque verbis, in vocalem exeuntibus, in secunda Saltem Singularis persona sacere licet pauca admodum, in vocalem exeuntia velut dria, cru, tu eici, i semper elidunt. His accedunt quaedam anomalorum

Gram crit ling. ansc. 429-30 sq. Graeca lingua nisi extra regulam, in quibusdam persectis I, quae praesentis vice unguntur, vocalis coniunctivae se elisionem non admittit, ac rarius quidem dialectus attica, aliquanto saepius

cs etiam

8쪽

ep. νωγμεν Η0. Hy. α 528. cf. etiam

9쪽

Maior harum sui in armi pars e poetici sermonis licentia et vulgaris pr0niuatiationis celeritate derivanda videtvi' quaedam, velut dedistεν, 0rtasse praesentis verborum in sit analogiam secutaeo σθα solum et Issi εν ἴδιιεν cum Drmis anscritis ad literam eongruunt et iam ante indo germanicae nationis dissolutio- noui in usum venisse videntur. Non igitur iis assentiri possum, qui persecti passivi vel medii graeci sormis inducti etiam activi persectum vocali coniunctiva olim caruissu contendunt; immo an-scriti et bactriani Atinauepadi i . . Medii c0mparatio satis ostendit, pa88ivum quoque graecae linguae persectum demum post graecae

gentis secessum e communi Indugermanorum patria vocalem coniunctivam eiecisse.

0u0cum optime convenit, qu0d latina quoque lingua rarissimas simplicis persecti sormas vocali coniunctiva carentes praebet, atque eas quidem in solis persect0praesentibus memini' et coepi se et in nonnullis poetarum, inprimis comicorum locis qui vulgari S Serm0nis neglegentiam assectaverunt: memini)

10쪽

essim ederim Sq. comessis L Men. t T. essem dissem cs Charis et Diom. l. c. De elisione vocalium i et e et syllabat uin si et ut vi in ompositis persectis latinis disserere hic nihil attinet, quippe quam vetustiori latinae linguae statui non posse attribui liqueat. Alterum, quod e suprascripta tabula pateat, id pono, primitivam vocatis coniunctivae s0rmam, ut in praeSenti tempore, afuisse, quam graeca quidem lingua nisi in tertia g. in egeno rare non passa est, ubi c0ntra satisci ita et bactriana integram eam retinuerunt. Ceteris in linguis diverso modo debilitata est Ger manicae enim lingua in omnibus dualis et plurali pers0nis a nil obscuraverunt, quibus an Scrita in tert. l. Se adiungit latina vero in omnibus personis, excepta tertia pl. a in 1 attenuavit

quod et an scri tam et germanicam veterem in Sec. g. San Seritam etiam in prima dii set plui'. secisse videmus. Nec mem0rare piget, easdem vocalis a mutati0nes etiam in substantivis aut raro iu- Veniri s. an sci'. anta- sth. tuntu- lat. denti-S), unde dentium; ansc. agni- . dii. gni-S lat igni-S.

Transeamus iam ad singulas personarum formas perspiciendast Prima g. apud Ind0german0 in persecto reduplicat olim terminatione an i. e. H-am usa esse vid0tur, quae leviter tantum ex praesentis terminatione mi hebetata est. Sanscritae enim radiceS, in , , at et o exeuntes, porro mi, mi d et i, in pr. et teri. g. persona, abiecta vocali mali, terminati0nem au adsumunt, quam enseyus Gr. 83nSc. 830, not. 1, 6 ex agglutinato radicis si persecto abdiva, intercedentibus sormiS-buV3, V3, U, derivare conatur, sed haut scio, an nimis audacter equidem auin prima g. ut in locativis malau maham , denatis Menuam etin, ex in ortam et perperam in tertiam personam translatam esse, vero pr0piti puto. uocum graeca ptime lingua congruit, cuius persectum non, ut imperfectum es 40ristus II in anscr. am), Sed ut 0ristus I, in sanscr. am exit. tiam satisci ita

lingua, exceptis solis supradictis radicibus, item bactriana in in amutilaverunt, quam vocalem latina, in debilitanda terminatione