장음표시 사용
11쪽
eem objecti apprehensionem , consulam sibi format in operatione prima id eam , quam confusionem ad operationem secundam quoque affert, in qua illa non raro augetur , dum plane contra rationem res confuse perceptas componunt. Sed illorum cognitioni audacia&prae cipitantia, horum vero timor semper impedimentum ponit, quaela..ciunt, ut plane nihil nec propria quoque facta intelligaui, sed phaniatasia, perversis cogitationibus instructa , saltem penes illos operetur, nec ulla mentisin sensuum communicatio fit , cujus propter ineptitudinem organorum intellectualium participes fieri possunt . Schilate d. l. c. 3. s. 2 r. Et Zach. d. t. q. 9. n. seqq. vocabulum melancholia in eo generali sensu quoque expressit, cui Strych. d. dig. e. r. s. o. se opposui. qui tamen hujus confusionis ipse reus est. Differt itaque furiosus a mentecapto in eo, quod ille cum rabie insaniat, hic vero absque urore, Strych. d. c. I. . I 2. Zach. d. I. s. a G. Inde mentia autem, quod acta non melligant sua conveniunt. Sit volet d. c. I. s. 7. Utrique in hac qualitate a melancholico discrepant quod hic omnia sua Maliena acta recte intelligat XVIII. Melancholiae morbo laborantes in tres hac fiducia collocavit classies a Strych d. c. q. s. o. stem'. ut adhibita hac distinctione, di versas theologorum, jure consultorum, di medicorum lcirca hanc materiam sententias conciliare velit. Prima classi annumeravit , praeter modum timidos, cupidos, avaros, in quibus nunquam tristitia abest, quae ex intolerabilibus doloribus originem traxit. XIX. Sed assertum illud ob generalitatem is quia fundamentum cognoscendi in eo omissum, effectum hunc non praestat. Nam avaalitia crescit, seposito hoc morbo, naturaliter cum annis, de apud illum , qui huic asse a deditus, in immensum excreicit, & si finis ex voto affectui non respondeat, tristitia assicitur , cum illi debito, modo resistere non didicit. Ex quo apparet, hanc tristitiam magis ex denegatione ejus, quod naturalis' inordinatus appetitus suadet, quam ex morbo , quem affectus indicat, resultare , ex est signum animi impotentis, cui ratio succurere potest. Timor autem melancholite magis adversatur, quam quod ejus signum sit, sicut mox apparebit, licet in contrariam abeant scri prores sententiam. Concupis.centia quoque homo a tristitia ad hilaritatem erigitur. illius eget melancholicus, nam ad melancholiae naturam pertinet, nod morbo afflictus, oblata hac re , quam vehementer desiderat, a tristitia
eripi mn possit, quia in contrario casu passio non ex morbo, sed lex
12쪽
naturali affectu originem trahit, ramulae melancholicus iterum ali. quid appetit, cessat morbus is ejus status, in illum , qui naturae
humanae conveniens est, degenerat. Si enim spes, res ex voto su cedere velle, ipsi assulgeat, nulla remanet tristitiae causa , aut si inintentionis exeeutio maximis dissicultatibus ipsis obsessa videatur, incipit quidem tristia , sed illa , de qua serme nulli mortalium immunes plane sunt, cui si quia praeter modum indulgeat, praebet signum quod
pusiones, ex affectibus resultantes, non suffcienter debito modo suppresserit. Mulio minus ex continua tristitia melancholia testimanda est. Nam si illam ex continuis corporis doloribus a malo hypochom driaco causatis derivare cum autore velis , saltem hanc praebet excusationem , quam reliquorum morborum dolores quoque asilidio danci Si autem tristitiam corporis dolores non comitentur, intervalla respirationem melancholico permittunt, quibus cessantibus, facile in men Iecaptionem vel suriositatem degenerat, quod multis exemplis, nisi res ipsa loqueretur, demonstrare possem.
XX. Secundus melancholiae gradus ex hypothesibusini Strichii d. I. g o dijudicatur ex eo, si vehementius se atrabilis exerit, cindi abolicam ducit hominem tristitiam , dum insensissimus ille hostis peccati gravitatem ita homii ob oculos ponit, ut amicti ad desperationem facile adigamur, vitae suae terininum abrumpant, quamvis ratio secundum ejus opinionem non laeta, quia in omnibus negotiis debitam adhibent diligentiam trudentiam, si autem sibi thli relicti,
praeter modum contrittentura desperationem meditentur Ast ego censeo inter diabolicam naturalem melancholiam non esse iustam oppositionem, sicut deinceps audiemus. XXI. Tertius melancholiae gradus ex Strych. d. t. s. II. est, si arra bilis cerebrum occupaverit, quae omnem facultatem rationalem abstu terit, desin ejus locum impetum non raro protulerit. Quia autem hice melancholicorum numero eximendus, is relatione Strychii dementibus, sive furiosis, sive mentecaptis pro diversitate paroxismi, eo tempore, quo intervalla non habet, annumerandus. Hunc morabum inter melancholia gradus minus accurate retulit autor. XXII. Rationem, quale homines sanae mentis in arduarum quinnionum decisione saepius errant, dedimus in 3 Quod autem illidissentus signum melancholiae non sint, Constat ex eo, qui aut momor talium ab hoc morbo esset alias exemtus.
13쪽
IE. I. 2. t. I. qu. I . . . qui judicium pervertit n. 2. μqq. ex avario
naturale avari temperamentum saltem indicasse videtur. Ἐκ ambitione, quae huic dedito, cum findra Oblinere nequeat hunc morbum
excitavit. Noluptuosus autem ex vulgari opinione privilegio contra hunc morbum et munitus contrario statuit ipse Zach. d. v. s. n. r. quod infinita insaniendi diversitas si, iuxta diversitatem earum, ad
aua temperatura, instiιutio, conssuetudo ab extra advenientia in alia mill hominem inclinare cogunt, ut Proster Alpinu de Medis Method. ι. Io. e. I. testat cui opinioni votum quoque subscribo meum, cum non viis
deo, quare omnia temperamenta hic morbua invadere non possit,infundamentum, quod nonnullis p RTOg itivam immunitatis dat. Praeprimis quia morbus organa corporis sine affectuum distinctione adeo inhabilia reddit, ne cum mente , nisi in summa tristitia, operationes communicare queant. Nam amor venereus ad voluptatem pertinet, tamen ad procreandam melancholiam dicitur aptus. Quod autem voluptuosus non tam facile in hunc morbum, quam ille, qui aliud temperamentum a natura accepit, incidat, in causa est, quia ex ejus impulsi media, quae hunc morbum producunt, evitat, dum raro certo in loco affixus, sed spiritus a Rales ita in perpetuo continet motu, ut morbo in illos non pateat aditus. Si vero istiusmodi negotiis, quae a motu eum abstrahunt, vehementer incumbat, nulla existat ratio, cur non tam in hoc quam in alio temperamento melancholia habitare queat. Experientia quoque est testis, quod ab hilaritate
animos tum me voluptuosos vis morbi abduxerit,is ad summam tristitiam transduxerit. Ex quo illud fluit, quod non temperamentum, sed morbus primaria tristitiae sit causa, qui in iis affectibus se exerere solet, quibus homo antea deditus fuit. Si igitur avarus in melancholiam incidit, tristitia ex hoc affectu animo movet cruciatum, quod de superbo & voluptuoso quoque obtinet. Nec vulgari lentetulae, quae ex concupiscentia fundamentum mali repetit, & melancholicum in hune statum incidisse putat, quia affectu suo dominanti siue in ambitione, avaritia vel voluptate consistente per omnia ex voto sati facere non potuit, hac in re aliquid est tribuendum. Quia hoc modo omnibus illis, qui affectibus cruciantur, quos ad eflectum perduce te nequeunt, hic morbus absque distinctione invaderet, is quibus nemo vel paucissimi mortalium immunes exemti essent. Videmus autem multos in itinctu affectuum ex temper amem resultantium, ad
14쪽
avaritiam , ambitionem, vel voluptatem satiandam vehementer inti. tari, quibus spes elicem propositi eventum non relinquit, ne dicam, quod insuper illare, quam ex perversa inclinatione pro summo bono reputant, saepius priventur, qui tamen affectibus suis, ad melancho liam non abripiuntur. E contrario illi ab hoc morbo non semper exisnunt immunes, apud quos nulli dominantes assectus vehementer re gnant. Ut inde non assectus , sed morbus hujus tristitiae praetern turalis unica causa sit.
XXIV. Ex indiciis innotescit hic morbus aliis, milia sunt timor,& vehemens intentio leuconcupiscentia ex relatione scriptorum. Quod autem ultimum invalidum sit, demonstravimus quousque
prior aliquid tribuendum, ex sequentibus apparebit. XXV. Definitio indicat porro, quod meditatio alicujus rei metam cholicum tamdiu in illa materia assiκum teneat, donec per fictiones contrarias delectatione, quam ex illa percipit vel sperat, privatur. Nam in eo consiliit melancholiae natura, quod homo simulac remintelligit, lae ejus felici eventu Mi spem concipit, aut illo uitur, statim contrariam fictionem, ac si non frueretur, sibi formet. Ἀκhac sequenti argumento tristitiam conciliet. Quod idem tempus nihilominu conflumeretur, si fortuna suo desiderio non annueret, ideo omnem fe-iuitatem in infortuneum pro re indifferent hummo cum anιmi maerore repurrat. Ex qua fictione illam iterum format, arisii in tali miseerrimo flatu esset, cui delectationem deinceps opponit, in ex illa hane elisit conclusionem, quod intersummum infortunium, ex quocunque asi illud quoque si orιum,
in delectasionem non fit dissorentia, in se in in talium progreditur fictis, quam melaneholicus at approbat, ut statim falsam hanc opinionem, exfcti. riis rineipiis ortam, ad essectum perducere paratu fit. XXII. Haec fitilo autem non certo objecto in parori ismo est a ligata,
sed circa omnia occurrentia objecta, ea quoque quae extra morbum rebus indifferentibus melancholicus annumerat, se exerit, gr. Si quem lusus, ambulatio, potationes, eo tempore quo a tristitia animus liberatur, delectant, ille trahitur supervenienti morbo ab ipsa delectatione statim in summum moerorem instigante fictione contraria, dum hae res vel ex illis resultantes delectationes animo percipientis ita se repraesentant, ae si a sua natura plane dissimilem induissent so mim. Nam cogitat melancholicus se hac delictatione, si in alio esset loco, vel ii objectum, quod hanc amoenitatem penes illum ericitat, abesset, frui non posse, cui statim accedit fictio, quae omnem
15쪽
amoenitatem eripit, & hunc in contrarium collocat statum, in quo Cruciatu icerore assicitur, quamvis contrarium intelligatin se
XXVII. Sed opponis hominem ab istiusmodi fictionibus animum
abducere & vera rei cognitione impetrata, acquiescere debere. stillud non concedit morbus. Nam licet a certo aliquo proposito obisjecto homo se abripere possit, tamen non afictione. Sed hanc transia fert simul ad aliud, dc quoque ad illam causam, quare se liberare ab his cogitationibus intendit, rarium animi tranquillitas loco fundamenti est, illud ab ipsa fictione statim rejicitur, & in ejus locum ex
rationibus ante allatis contrarium surrogatur, di sic progrediuntur Cogitationes concomitante tristitia in infinitum, & recordationes dea lectationum, quas ex certa re olim perceperunt, augent magis aegritudinem animi, quam illam sublevant, qua fictio hanc perluasionem insinuat, quod minus accurate olim hanc rem penetraverint, ideo conis cludit ex praesenti statu veram ejus aestimationem esse repetendam.
XXVIII. Si postea nullum temporale remedium ratio invenire po test,quod ab hac tristitia hominem liberat,aufugit melancholicus ad spiritualia, qui in morte vel vita futura quietem quaerit, sed illam non invenit, quamdiu fictio istiusmodi cogitationibus se associat, Nir Positione contraria mortem dempiternam quietem floccipendere iiDdem argumentis eum docet.
XXlX. Ex quibus dijudicandum est, quid de tentationibus im mediate divinis statuendum sit. Nam tristitia dependet a causa nempe morbo nec credas CC M. nostras actiones hodie absque natu. ratibus causis dirigere, quia in novo testamento infidelibus extraordianaria recusavit signa. Si igitur voluntas morbo corrupta, nulla adest causa, quae, ut actiones corruptorum miraculis vel extraordinariis tenistationisus annumeremus suadet. Propria consessio eorum nihil deis monstrat,4 desperatio, quam e graVitate Peccatorum , quorum reis missionem ex corrupta opinione impetrare non posse sibi persuadenti signum dementiae ex naturali morbo provenientis est, quia ratio in ordinem redigi nequit, cum phantansia circa has quaestiones, quas in anteriori statu fortasse examinavit, perverse haeret, hanc morbus ad recipiendam contrariam convictionem plane ineptam reddit, quorsum saltem nunquam satis a Strychio diu laudata experientia accipienda. Nam si ad temperates res antea Cogitaverit, supervenientati dementia phantasia circa harum meditationem perversamsaltem o cupatun
16쪽
cupatur Melancholicus autem supponit in paroxiis casum, sepose se peccatorum veniam impetrare, sed haec non liberat eum a tristitia, quia nullam tranquillitatem in praesensin futurum tempus desiderat, vis naturae contrario impedit saltem cogitationum executionem. Interea illud naturale remedium, quo a peccatis hominem ab-ltrahat, vel poena iis digna assiciat Deus adhibere olet, sicut exemplum Sauli a Sam is, testatur. XXX. Si vero a delectitione ad tristitiam ex illa ratione melancholia hominem abripiat, quia omnia contingentia aequali modo a litismat, illudque simul approbat, videtur haec homini, cruciatu corinporis afflicto, consolationem ad sustinendos aequo animo dolores suppeditare , dum hic fictione sua ita progredi potest , ut idem tempus, quo cruciatur, consumeretur eodem modo , ac si in eo omnem perciperet delectationem. Sed illa aestimatio, qua me. lancholicus omnes actionesin passiones tanquam res indifferentes aspicit, semper cum tristitia est conjuncta, fictio non id agit, quo animum erigat, sed potius supprimat, quare supponit, quod idem
tempus absumeretur, licet duplicato malo patiens in eo assiceretur, cujus respectu praesens malum est bonum. Et si dolores corpori ex malo hypochondriaco nimis crescant, suspendunt has fictiones interdum ad tempus. Ex quo constat, non in intellectu sed in voluntate hunc morbum vires exercere suas. XXXI. Uis naturae in melancholia semper sortior manet fictione, quae tristitiam excitat. Licet enim illa melancholicum ad actionem humanae naturae contrariam approbandam impellat, tamen hanc approbationem non perducit ad executionem. Sed ab istiui modi actionibus praeprimis in aliorum praesentia abstinet. Unde medici conaversationem cum aliis melancholico suadent. si hoc remedium non est universale, nec quoque impetum morbi prohibet, sed interrumpit saltem unius objecti continuam meditationem. Fictio autem ad aliam materiam, de aua sermo est, tanta habilitate era sertur, ut illam crationibus allatis statim resolvat ad tristitiam, quam tamen ille, ad quem sermo dirigitur, quamdiu vis naturae peratur, non
sentit. Et quo magis alicujus judicium sit execultum, eo magis exerit se habilitas quoque in morbo, dum unam conclusonem ex alia, s posito ficto principio, melancholicus derivat, & inde magis in tristi- tiam abripitur, quam ex illa eripitur. Si igitur hic morbus hominem felici judicio a natura praeditum, invaserit, ille longe deterioris
17쪽
Eoricisti is stupido est ille enim mnibus se erigere nudet, quas eum ipso eanatu tri stiria; DEAiors oria re ruit. Hic autem lentit diistitiarm ted rationes, uine ud hanc illumlh It garorri, ignorat, vel illas indiea, nedest. Ex mo apparet, fim figonem cum aliis hunc morbum fioni mirare, Multo mimus atriat ilia mictum olane liberare, sed hane fahem ad diversa oblina applica e. XXXI Melancholia suas habet intcrinissiones, quae tristitiam ad
ter tum tempus suspendunt, in quo quierem an mra Ommi conceis dunt. Et quo vehetheritiori in paroxismo mesancholicus tristitia cru- csatur, eo magis animus terapore intervallorum spe, cupiditate , 6mnibus nauaralibus affectibus, illibus homo deditus, erigitur. Nam momo tristitiae semper est membro praeiens tempus, cum illo, quo quiete suam turbavit . cornpatrat, Inanc comparationem sithiil ad inclinationes naturales, quas sine ullo inipedimento percipit, hae e transfert', ut tandem divdrtium ab illa impetrare, &hac tranquillitare semper frui possit fix ovibus autem fundamentis illae intermissibheslotigi m trahunt, Diam medicis ad dijudicandum relinquimus.
xxxm. Cessantibus intervallis, vis deturae, drbb tandem n6n potest resistere,' tum melancholm in furorem vel retentecaptione trifacile degenerat. An autem ejus causa sit, quod atra bilis celebrum occupaverit, sicut Strychius contendit, de hac re iterum judicium medicorum edi pectamus. Suffcit quod turn intellectus, voluntas ita perturbati sint, utiliantasia fici id nem praesentibus aliis Mactum deducat. Cujus rei telli monia exuifica fud Neigruci. f. i. quic6m. membrar, quod vasa fictilia, cerea, retria, canes, galli allinacei, reones, de alia quaedam sibi esse vis sint. Quod cum hi uotidiana quoque eoincidit praxi Melancholicus autem qua talis tristi minis meditationibus est contentus, nec is rationalis hominis signa allis prae-
NXX lv. Non autem semper paulatim morbus augetur, dira in immensum excrescit, sed subito ille ahquam mente dellitulus potest. aspici, quem ante' horam ex suis acti ibus tanquam prudensissimum alii dijudicarunt. Ecqua subitane transmutatione, multi instigante 'mehementia morbi sibi mortem intulerunt, antequam morhus aliis innotuit, qui minus recte pro desperabundis, qui ex impulsu affectum
propricidium com ruiserunt, habentur.
XXXV. Ex quo illud fluit, melancholiam omnium moiborum eme
18쪽
pessimam, tanquam quae animam Ucit is tranquillhatem cum ratione homini adimit. Furorin mentecaptio enim omnem enfibilitatem dementi adeo intercipiunt, ut perturbationem animi non sentiant. Et quo magis anima excellentior corpore'st, eo majorem dolorem Ἀγgritudinem ex hoc morbo homo, sentit. Cujus reiciarum melancho
A praebet exemplum. Quia melancholicus a tristitia nullam erigitur cum illam instigante lictione respuat. Qui .. ntrario 'rpore aegrotus cst, illi semper remanet solatium, ubxo icta mors vel lperanda sanitas, in tranquillum iterum collocat statum , c est in desiderio spei adnexo aliquo modo tranquillitas, pr rimus si virtus, dolares
XXXVI. Porro colligendum est ex allatis, melancholiam proprie sic dictam gradibus discerni non posse, quia haec in illis limitibus continetur, si intellectus rem cum adnexis debito Hatui humano convenienti modo percipiat, dc ex crceptis alias formet conclusiones, voluntas vero instigante fictione naturae rei contraria , in tristitiam, quam alii tamen non sentiuiat, cum vis naturae ejus propalationem prohibet, rapitur. Et si actiones has limites transgrediuntur ζ prpdiversitate casuum melancholia degenerat in furorem et mente ii
XXXVII. interius evincitur ex iis , quid de relatione rach. d. f.
s. n. 7 censendum quando putat, ut 's cx. melancholicis inveniri, qui circa unicam saltem rem, falsa optaoye inducti, ita insaniunt, uxnumero dementium acoensendi sint, cum in relicuis actionibus ligna prudentum & ratiocinantium hominum edant. Hanc opinionem reui Cit Strych. d. I. e. q. s. . sequentibus verbis quod ille, aut circa unam rem hac hora enormiter delirat, da momento in momentum circa ea ipse de quibus in prasios se tu eme geris, insutireparatui est 4 ema Odum Zach. d. l. n. 2 r. ψse fatuur.
XXXVIII. Fortasse autem haec quaestio sc accuratior proponitur. Vel quis de re arduain dissicili non accuratum sibi sor mari conceptum. quem tamen pro vero per omnia iupponit, R ex hac lyppositione clici conclusiones, quae ab aliis plane improbantur, cum in principiis diverta sint opiniones. JHic plane non est melancholicus, quem ratiocinium, ex falsis principiis ortum, ad has metuis, duxit, uia illud non morbi sed imbecillitatis bumana signuMest. Nam tristitia ex melancholia instigante fictione orta, adimnia objecta Oroxismo dcinceps transscrtur, ecia Dc hominem an ementirum numerum
19쪽
collocaverit, phantasia in illo affectu, cui antea homo deditus, prae- primis se perverse exerit, S. 29. Xinde autem non sequitur, quod in illa re saltem inliniat, sed hoc objectum magis, quam alia de eius tristitia ipsi testimonium ferat. XXXIX. Quamdiu autem melancholicus tristitia cruciatur, Mab omni tranquillitate abripitur, non voluntas, sed vis naturae clus liberationem saltem quaerit, ut inde preces pro avertenda tristitia in hoc statu debita cum attentione profundere nequeat, sed hoc laudatum ascriptoribus remedium majori cum fructu tamdiu luspendit melancholicus, donec intermissiones eum a trillitia ad tempus liberarunt.
De imputatione actionum melancholicorum. I. v ocabulum actionis sumitur pro quovis motu, ab hominibus pro . veniente v. n. ut Fendorff. de Ossic Hom. eiv. l. I. c. i. 3. 1. hoc sensu includit actiones physicas, quando homines opera. tiones suas citra omnem sensum, vel cum sensu tantum dilecto aut pa. rum exquasve reflexo solo naturae instinctu exercent, uatque actiones modis quibusdam a seipsis inventis temperare haut quicquam norunt, uti loquitur autor de J. N. G. t. r. c. I. f. 2. Whis loco motivae, quatenus a voluntate non diriguntur, sunt annumerandae, in quo sensu actiones dicuntur naturales, quae moralibus Contradistinguuntur υ. Au-
ιον d. os . Vel actio sumitur in eo significatu, quando judex examnore libelli antea gcsta examinat. De qua agunt tituli de edendo Vel pro effectu morali, qui ex motibus facultatum naturalibus, quos mens& recta ratio dirigit dijudicatur, Auior . I. illa consideratio est hujus loci. II. Nam hae actiones a scriptoribus proprie dicuntur morales, quae imputationem recipiunt , quia undamentum imputandi ex contensu, qui voluntatis indicium est, repetitur, quo ipsoac non plane excluditur. Et quousque impedimenta nonnulla liuertatem in totum vel ex parte consensui adimunt eousque accipit imputatio ex coacto consensu orta, aestimationem. Quod scriptores moralium rerum & juris positivi commentatorcs variis exemplis illustrare solent. Quae omnia percurrere instituti ratio non est, sed illam Quaestionem in praesentiarum expendere saltem libet, quousque melancholia a libertate consensui aliquid detrahiti II l. Inais
20쪽
III. Imputatio seu imputativitas autem estissimatio actionis a legiabus quoad omnes circumstantias qua obligationem auctoris explicaa, s applicat. Quid autem melancholia proprie sic dicta sit, illud demonstravimus in Cap. I.
lU. Quod quoque ad effectum imputandi in melancholia non sint
gradus, nec tristitia in actus erumpat externos, constat ex anteriori capite. Si igitur clancholicus eo tempore, quo a tristitia cruciatur, aliquid alteri promiterit, intellectus hoc promisib non perturbatur, sed considerat potius utilitatem ex illo paciscenti piovenientem , nec luntas, quamdiu vis naturae penes hunc hominem regn4t, plane et suppressa, sed illa approbat ea, ut intellictus tanquam homini utilia dijudicavit, ut imputandi sundamentum nempe consensus adsit, qui a praestatione deinceps nullam praebet promittenti Xceptionem. V. Si vero tempore intermissionum quis alteri aliquid promiserit, nulla superest ratio, quae promissionem irritam reddit, quo asib me dus est Strych in allet dissert de Dementiain Melancholia c. s. p. 3. statuens; quod hic melancholiae gradus ab actionibus civilibus neminem repellat. Et eatenus in paroxismo, obligatio ex promissione o ta, exigi potest. VI. Si igitur clancholicus sponsalia legitime contraxerit, ad consummandum matrimonium compellendus est, Lach in Qu. Med. Le- Vl. i. 2. 1it. I. qu. 9. n. q. quia illo ex consuetudine matrimoniali melioris mentis fit, aliquando in totum sanatur.
UI . Quod si autem ante sponsalia puella nescierit, sponsum hoc moito laborare, quae deinceps ex signis, medicorum relatione hunc explorat , puto illam causam ad reicissionem spontaliorum esse iusscientem quia sub hac conditione in matrimonium non consensit, prae- primis cum melancholia facile in dementiam degenerare potest, e -- pius degenerat,' haec ratio, quae fini matrimonii primarioin secundario repugnat, ejus consummationcm re adhue integra, cum eXpresisus consensus deficiat, dissuadet. Nec trahit nos ratio Tach ast. . in Contrariam sentcntiam, quia illa maxime incerta in ab ipsa experientia refutatur, dum vidcmus, consuetudinem matrimonialem , interdum hunc morbum augere , lassidium in deteriorc redigere conditionem. Et fi quis regerere vellet , quod illud non ex ac , sed alia Causa provenerit, ille sciat, responsionom ad hanc objectionem ad Dnos medicos pertinere. Quia autem hoc augmentum morbi post matrimonium apud multas personas se exerit, meritoJure consultus hunc esse-