Carmina cum deperditorum fragmentis selectis

5쪽

PRAEFATIO.

Cum duo viri do indari carminibns emendandii post immortalem Aug. Boechhi memoriam meritissimi

ita in utramque partem peccaSSent, ut librorum manu scriptorum fidei alter nimium parum alter tribueret, mihi mediam inire viam visum St. Tycho enim Mony,m-SentUS, ne magnam Operam in codicibus religiose X-cutiendis et scite digerendis collocatam iacere contem- nive Sineret, reliqua artis criticae subsidia, quae in carminibus recognoscendis et plura et Otiora SS SO-lent, posthabuit, unde factum est, ut haud raro poetae Verba Summorum Virorum ope fere perpolita librorum naevis atque erroribus iterum commacularet. h. autem Berghius codices neque optimo neque subtiliter Onderatos adhibuit et summa, qua foret, ingenii felicitatu fretus iis quoque locis, quibus a codicibus recte aestimatis lex ac norma erat petenda, suo arbitrio indiligere maluit qua in re felicior mihi sors obtigit, quippe cui paratis a Mommsenio copiis uti licuit, quas ut neglegere levitatis ita expilare relig10nis duXi. Atque hoc quidem ommsenius rectissime monuit, primum omnium libros a Bygantinis grammaticis, Moscho-pulo h0ma Magistro Triclinio, interpolatos a Veteribus integrisque Xemplaribus probe esse distinguendos. Hi

magistelli cum suo Marte Scabros numero eXpedire et orationis menda eXpellere Studerent, nec Si pauco quOS-dam locos ut . I. 52 et s. IV, 10, quos num ipsi

emendaverint possis dubitare, exceperis, ex aliis melioribuSque, quam Π0S, fontibus haurirent, libris ab iis emendatis nihil prorsus auctoritatis tribuendum est. Alterum veterum librorum genus ut recte adhibeas neVecerta numerorum grammaticaeque leges codicum On-

6쪽

1V PRAEFATIO. Stris erroribusque detorqueri patiaris, originem et natu-

Tam eorum paulo accuratius Scruteri oportet. Atque uno de capite omne codices orto eSSe cum X lOSSiS

lacunisque omnium communibus cf. l. II, 29. VII, 49. X, 25. . V, 118. XI, 4 al. satis appareat, hoc nobis

quaerendum St, quo tandem tempore illud aestitissu et in varios rivulos diductum esse videatur. In membris igitur carminum dispescendis cum omnes libri fere ubique ita consentiant, ut grandi illius numerorum generis, quale Thebano poetae veteres et peritos iudices tribuisse in commentatione academica de metrica indari carminum traditione probavi, nulla fere vestigia supersint, archetypum illud non ante Aristophanem grammaticum, quem primum lyricorum carmina in cola Sive membra divisisse Dionysius Halicarnasseu de Verb. compos. c. XXII et XXVI memoriae tradidit, exaratum esse OnSentaneum est. Quin adeo rationeS, quibu archotypi auctor in membris dividendi usu est, a circum- Specta lexandrinorum grammaticorum doctrina ita abhorrent, ut longe eum os Aristophanis aetatem ingruente iam barbari vixisse conicias. Eodem fere ducit comparatio lectionum codicum cum scholiis veteribus instituta haec enim ex Didymi potissimum copiosi commentariis compilata esse inter omnes Satis constat iam vero integriora, quam indari codice eXhibent, Xemplaria scholiorum compilatorem ante oculos habuisse cum

alia demonstrant tum adnotatio . I v. 42 adiecta. Etenim quod scholiasta dicit λέίπει το φείλεις satis arguit, in illius libris glossam χρή, quae in Omne UO-

dices nostros irrepsit, nondum additam fuisse. Itaque archetypum OStrorum librorum post eius qui scholia vetera compilavit aetatem Scriptum fuisSe pro certo ta- tuas cis autem non solum Didb anum sed ne Herodianum

quidem, utpote bis laudatum et schol. l. I, 18 et P. III, 65), antecessit, quamquam certius aliquid definire

equidem non ausim. Is in libro archetypo numerorum causa adeo nihil erat novatum, ut et Verba quae metrorum legibus excludi dudum grammatici intellexerant, ut φιλεοντι δε Μοισαι l. II, 26 loco non cesserint et

7쪽

vulgares sormae, quamVi metro repugnantes, reconditiores PerSaepe eXpulerint praeterea librarius grammaticus haud raro variante lectiones Vel e scholiis excerptas vel ex aliis, quo more tum recepto cum Suo Xemplari OΠ- tulerat, codicibus enotatas in margine aut supra lineam adiecerat.

Hinc originem duxerunt codices veteres, AmbroSianus primus Vaticanus secundus Parisinus septimus Mediceus Secundus, e quibus Ambrosianum duodecim tantum carmina prior Olympica continere, Parisinum autem medio carmine Pythico quinto deficere aegerrime ferimus eadem de stirpse alii descendunt codices, qui cum ab interpolationibus grammaticorum nonnihil labis contraXisse videantur, et raro a me adhibiti et deteriores appellati sunt. Peculiarem vero inter codices Veteres tam meliore quam

deteriores locum sibi vindicat code Ambrosianus, ut- poto qui hic illic aliam motricis scholiis confirmatam membrorum divisionem exhibeat et in singulis lectionibus haud raro ab omnibus reliquis libris recedat. Sed ut aliam illius codicis ac reliquorum librorum recognitionem dicas, potiorem tamen et ubique probandam quominus iudices, errorum haud Xiguus numeru prohibet. Omnino haec est in nostra indari carmina recensendi cura singulari fortuna, ut numerorum lege perSpectae longe plurimas lectiones Varias manifesto falsas arguant nec earum molesta multitudine mentis acumen turbari sinant. Qua de causa in hac quidem editione, quam Prae

clari vatis amicorum 1Sui, non grammati eorum euri OSRe

importunitati accommodavi, nihil ista codicum ostenta moratu sedulo nota a grammaticis graecis usurpata γρ.)significavi, sicubi antiquitus lectiones vere varia memoriae prodi cognoVi. Ex iis, quae huc usque disputavi, illud quoque apparet maiorem quam codicibus esse fidem tribuendam Seholiis, ut quae non solum codicibus ipsis sed etiam fonte eorum antiquiora sint. Itaque eorum quoque teStimonia de scriptura discrepantia aliquanto pleniuS, quam reliquis editoribus factum est, in brevi adnotatione eritica commemoravi, quamquam ne in Heims0ethiorum

8쪽

VI PRAEFATIO. Hariungiorumque nihil non ex scholiis elicientium ineptias inciderem, summam adhibui cautionem Plus illud valet, quod in Pindari libris saepe litteris et

η ει inter se permutati iam ante SeholiaStarum veterum aetatem peccatum St, quo errore commentatione

Philologi vol. XXV inserta inde explicari docui, quod

poeta ipse in carminibus suis scribendis Vetere Scriptura USUS Sit, cuiu Signa cum inscite solverent, fieri non potuisse quin et sententiae et Verba Oetae nonnumquam corrumperentur. His igitur in rebus qui ullam

codicibus auctoritatem tribuit, is fortunae temeritati scribarumque inscitia plus quam rationis lumini se confidere fatetur. Sed aliis quoque mendis antiquitus Pindari carmina inquinata sunt, quae hi audacioribus coniecturis non tollas atque iis quidem locis, qui aperte corrupti esse mihi videbantur, coniecturam aliquam in poetae Verba recipere quam falSam propagare codicum lectionem malui, iis autem Versibus, qui utrum depravati an Subtili explication enodandi sint, dubites, SuSpicione cum aliorum tum meas textui subicere cautius ac modestius duxi. En rationes, quas in indari epiniciis recognoscendis et critico apparatu instruendis Secutus Sum; adieci deperditorum carminum fragmenta hic illic mendata et rectius disposita, nullis tamen adnotationibus additis, quandoquidem nec nova quae adderem habebam multa, nec paucis verbis codicum rationes in illis lasei-niis explicare licebat. Hae pertinent ad criticam partem operae a nobis post SelaneideWini iteratas curas in indaro edendo OB Oeatae.

Verum enim Vero tam eXigua Sunt nostra hac in parte merita, ut munus ab honustissimis bibliopolis oblatum in murecipere dubitaturus fuerim, nisi alia habuissem, quibus hane editionem multo habiliorem et fructuosiorem me redditurum esse Sperarem haec spectant ad metricas TationeS, quaS, quantum in brevi praelation fieri poterit, iam adumbrabo. tque indari quidem carmina

ut varietate ac vicissitudine numerorum Sunt praeStantissima, ita difficillima sunt ad scandendum, quam difficultatem ut levarent Arist0phanes et qui eum secuti

9쪽

PRAEFATIO. VII sunt grammatici Vetere stropha Sua Uamque in membra discerpserunt, quibus divisis iam in propatulo esset, quo loco ab aliis in alios fieret numeros transitus. At nostra memoria Aug. Boekhius praeclare docuit non modo in membri dispescendi Vetere grammaticOS,

cum nec cantorum modulo Suum in Sum Vocarent et trita ac Vulgaria VerSuum genera ubique SectarentUT, Saepenumero peccaSSe, Sed etiam minutulis istis versiculis dignitatem atque maiestatem Pindari numerorum obscurari et pessumdari. Qua de causa librorum memoria derelicta certa vocabuli finiti et admissi hiatusae syllabae ancipitis indicia Secutus non tenuia cola Sed grandes et dispare periodos poetae reddidit. Sed proceris illis versibus restitutis multo maior iam facta est scandendi pedes difficultas, unde usu venit, ut non modo tirones sed etiam homines arti metricae peritissimi, Si necopinato indari periodos recitandi necessitas iis imponeretur, pa8Si titubarent numerisque caderent. Sic enim res a Boeckhi est adornata, tamqua111 Si qui pedestri in Oratione, cum minora interpunctionis Signa falso ab aliis interponi animadvertisset, remotis illis lineolis Sola puncta relinquenda censeret. Quid igitur nos 3

restituamus membra erroribus librorum correctis, ita iamen εκθεσει et εἰσθόσει Singulorum membrorum ad

exemplar Heliodori vel eius qui ante Heliodorum Aristophanis cantica digessit, utamur, ut non minu periodorum quam colorum fines pateant Videtur an haec ratio Omnibus numeris esse perfecta, neque defuit qui eam Sequeretur. Sed ipsum Hariungit exemplum demonStrat, quam Sit illa via salebrosa et dubitationum plena. Ut enim mittamus manifesto eiu errores, multi eXstant Versus, in quibus dubius haereas, utrum Syllabam mediam priori an posteriori membro adsignes. Siqin versibus a Pindaro frequentatis Ol. IX, 3 sqq. . II, 2. . VIII p. 3. II, 3. N. IV, 4 sq. Is VI p. 5). diffidillimum est a diiudicandum, utriam h0c

10쪽

VIII PRAEFATIO. an illud

prius periodi membrum esse dicas, praesertim cum utroque loco verba finire et dissecare Pindarus non Vereatur, et anastropha Is V v. 32: αἰνεων Μελεαγρ0ν, αἰνεων δε καὶ Ἀκτορα

priori divisioni, alter analogia Ol. IX v. 7:ἀκρ0τήριον Ἀλιδος τοιοῖσδε βελεσσι fav0re videatur. Eadem difficultas redit aliis in periodis ut

multis id genus. Quin etiam in versibu dactylo Hepitritis, quorum minus impedita candendi ratio esse videtur, multi obiciuntur Scrupuli, Si membra eorum eorsim scribere velis. Quamquam enim certum est versus prius membrum, rhythmica Si Spectaveris rationes, tribus prioribus pedibus expleri, tamen fieri potuit, ut bre sis illa mora, qua membra dirimebantur, non post finitum tertium pedem sed medio illo pede interponeretur, cuius rei musicis modulis deperditis ardua iam facta est disceptatio. ccedit quod nonnullae periodi tam exiguis membris constant, ut eas pusillos in versiculos dissectas moleste feras. Quis enim non Stomachetur, Si quem chartae adeo non parcentem videat, ut versum N X, 13)

θρόψε δ' αἰχμὰν Ἀμφιτρυωνος ὁ δ αλβω φερτατος

sic in tres versiculos dissecet:

Ad postremum Si caesuras, quibus periodorum membra disiunguntur, ab recentioribus poetis plus minus religiose obServatas, in lindar, fere prorsus neglectaS