장음표시 사용
11쪽
CAp. XVIII. At S umbri in vacii in codd. et edd. Undendor-Piu repoSuit ex Ursino, cujus codex mendose serebus ut dii; orare inon iciambri ex codicibus m etymologia legendum est; nam Νι-giamb/ Inerci S Vox graeca συο γαμβροι mariti duarum sororum, e C , si ut es γαμβρευω, connubio ungo Mos eras igitur apud
eos duas sorores germanas Simul uxores ducendas esse a duobus fratribus germanis vel ab uno marito tande et nomen Germani,
quod alibi demonstrabo. Ceterum, ut notat recte eruditissimi Lemalae, facilis mutatio littero iiii c suit.
CAP. XXI. Commium. In Thestiuro AranderabuTς. Vol. I, p. 3o5 eXStat Nummus in cuius una sacie Circa equum, COMMIOS, in altera caput galeatum cum hac inscriptione ARMAX. quam nonnulli explicant Germanus, sed sine auctoritate. In duobus ejus dem nummis eruditissimus D. Mionnet DCXCV. HUS INDE. lome ,
pag. 86 et 87 legit in antica parte CARMANO. et CAR. in os lica COII. O COM IOS. Orthographia igitur hujus nominis nummis non sistitur. In dubio quoque etymologia eam relinquit; Commius enim Vel omius a graeC κομ.μός, ΓΠδtUS CCUratior et fucatuS, Velis os in Coma, caeSarie Culta, Potest derivari. G-mium ergo lectio, ut habent codices et editiones Donnulli pro Com mium, ableganda non est. Nomen autem Garmanus mihi videtur legendum Ormanus, sicut in nummo Germani Indutilli lii, not., V, 3 aut rectius CarmanoS, quod tun deri attam esset a graeco αρ- , animu ad pugnandum alaCer, Pugna, Conflictus, unde
CAp. XXIII. Britanniam attigit. Suspicatur D'Anville Geogr. anc., fom. I, P. Io I CaeSarem appuliSSe ad eam Britanniae oram quae nunc dicitur Lyme, latine Lemanis, haud longe distantem ab urbe Dubris Dolavres . Hanc conjecturam firmat natura locorum, id est sportum et planitIn litus firmat et etymologia : Lomanis enim eSt vox graeca λι ν, ortUS mutatione litterae cinis, pro more dialecti doriCae.
C p. II. Ad PortumItium Hodie it sana seu ViXXant, prope Bononiam, sicuti eruditissimo D'An ville placuit , et postea viro non minoris in rebus geographicis peritiae , osset in Strab. Hll. DormSion. I, 7, ' i . X lio enim portu brevissimus est in Bri tanniam Irajectus, ut iii Caesar; quod indicatur etymologia
12쪽
graeca θυς, rectus, gallice, qui est Ou a n ligne directe, en, mites ligne, θυω, recta feror. Sed obserVandum est hoc nomen varie SCriptum Sse, nempe Itius per l, in libris scriptis Caesaris juxta Fulvinum Ursinum, et 'Iτω pud Strabonem Velo ἰος, per , apud ltolemaeum, Iccius denique per c in scriptoribus mediae aetatis, SiCut Iccius Remorum legatus ad Caesarem, D, 34 6. Si lius legendum foret, a voce graeca λυς, reCtuS, Vel a latina tus -uS, Utitio, ionis, deducerem, et ad hanc etymologiam mihi argumento forent multae inscriptiones pro tu et reditu, deaeque Abeona et
CΑΡ. III. Indutiomarus. Nummum hujus possidebat berlinus, cujus antica par offert caput u Venile absque epigraphe postica Vero bovem gradientem cum hac inscriptione : GERMANUS IN D TI. IIII sed hic nummus ad Induciomarum nihil pertinet; nam D. ionnet DESC. de med. t. 1, p. 9o, ' 66 legit ibidem rectius GERMANUS INDUTILLI. I.; et mihi videtur ultimam ii teram I. esse pro F., integramque ingeriptionem legendam esse Germanus Indutilli filius Indutillus ut euillus, Vercingetorigis pater, et Cavarillus. Eduus Male igitur ab herlino concluditur ex
hoc nummo nomen Indutiomant. SCribendum SS Per , non erk, ut graecus interpres habet, et requirit et3mologia : Induciο- marias enim formatum est a VOC latina inducia et a Verbo marias, Contraei et deriVato a major, urbis praefectus, qui induciis PraepoSi tu est, Ut Lycaon, a λυκος, lupus, qui inducia invenisse dicitur, gallice, le mair de tres es, a rectν Se neur, vel ut S. Germanus, Cui Comes erat S. LuPus proindeque scribi debet duciomarus, non Lndutiomarus. Cingetorix. Nihil hic cellicum, ut redit bertinus momen omnino graecum St. Conflatum Si enim Contractione a VoCe κυνηγέτης -ου Venator, et Uin, Onatque Rex enatorum, gallice, te Grand eneiar. Vide, Cap. XXo notam Lugotorige. CAP. XI. Cassipellauno Code Bib reg. 7, 563, habet modo Ssupellannus, modo Casipellaunus. In Dione legitur Corrupte Σουέλλα ν; in olyaeno ασόλαυλον, male quoque. ΗΟ nomen duobus coaleScit, nempe a Cassi Britanniae populi, et a Velauni, Gallis DPriu B si σις , -Iος, frater, ΟΓΟΓ, ConSobrint S germanUS, CoaetaneuS; posteriuS ab ἐλαυνω, abigo, agit , ProVeho duco, for-
13쪽
matur. Cassi in nra sonat igitur, qui abigis vel agitat Cassos,
ut in Vellaunodum , oppidi Galliae nonii ne euphoniae causa; sicut
in Cassi pro Casi, et in finali caSSES nominum Galli: Populorum, eiusdem originis. C p. XIII. Hibernia Addunt nonnulli insula Hibernia, iacian
minus recte et contractione vocat In Dema om P. Mela, a Voce
δενδε rnus, hyemalis, nomen ducit, sonatque insula in qua hyems protrahitur vel quae ab occidente hyemali jacet. Melius ergo Scriberetur Hyberalia. Mona. Α graeco μονη , dorice μονα, mansio , habitalio, quod haec insula ultimum, ut ait Tacitus , druidarum Profuga In restagium, reipsa esset inter Britanniam et Hyberniam mansio Druidarum et
CAP. XIV. Vitro. 6 Hic cum Caesare consentiunt Mela , lib. III, c. 6, et Vitruvius, lib. D, C. Ili, qui habent quoque sero ori basius autem scribit satisn infectores Nitrum appellare et Marcellus Empiricus, C. 23 Herba, inquit, quam NOS Vitrum, Grinciis alida vocant , Porro linius Hiat nat. lib. XXo , C. I eo Sdem Britannos ait glast oblinere corpora Sunt ergo vitrum et g astum et satis diversa nomina ejusdem plantae, Cuiu SUCCi e XPreSSiSBritanni ad inficienda corpora usi sunt .s Ita bertinus et D. e matre. Haec tria nomina graecam originem habent, nempe strum φαιδρ , ClaruS, nitiduS, lucens glastum, e quo Vo gallica guC manat, Ἀλαστης, qui frangit, forte ut quaedam herba cujus mentio sit apud Plinium, Vel meliu a χλοὰ θ Vireo, κλοα, herba viridis, gallice gazon pro laetori, ritannice armoriCeque mS,Viridis, caeruleus, lividus; Datis ab σατις gla Stum, o Ce COINPOSita exi Os P Ir, equaliS et ατη, damnum, CladeS, A te, dea malefica, ατίζω,
nocere Glas enim velisea. SubStantive malum Sonat armorice VOX igitur glas graecam quoque originem habet, nedum X ea vox graeca glas tum oriatur. Hujus autem mori VeStigia, Ut ante animadvertit berlinus, superesse videntur inter colo hodiernos, apud quo vestimenta tum capitiS, tum Corpori Sunt variegatu duobus coloribus, scilicet croceo et peruleo in modum Cancellorum; et hoc modo incla fuisse veterum Britannorum Corpora, nec non et Gallorum virginta Ggula, Credere St.
14쪽
CAp. XXI Caysta Vide supra, Cap. XI Ssipellatino. pidum. Usi sunt Britanni voce aer, quae habet radicem ver bum hebraeum N p, quod convocare Significat. Ita Job Clericus, ait Davisius, cui haec origo hebraea arridet. Sed mihi luce clarius
est aer ritannice, ier armorice, VoCi latinae asstum, ex qua Angli cester in nominibus urbium formarunt, ContraCtionem CSSe.
CAP. XXII. Lugotorige stat Cingetorige EX multis codd. contra Holman Brantii Bongar Pr VOSsiani omne Lugotorige, Lum g riges Celsus, vita Caesaris , Leg torige at graecus interpres Commentariorum, K ι γετοριο cf. Nostri quoque Codd. Variant Cod. R.,5,763, Lugotoriges unde rem dirimere admodum sit difficile. Ita D. Lematre Etymologia hujus nominis, compositi e λυκοει -δm, lupo Similis, matutinus, albeSCens Ut alba matutina, vel Albion et rex, unalogiamque nomen Lugus allum, hodie Carliae, in dicant Lugotorige pro Luco I ge Scribendum esse facile enim in , et in mutatuΓ.CΑΡ. XXIV. Essuos. Vide supra Sesupios, not. in librum II,
Ambiorigis. Huius nummus XStat, apud ECLel io tr. numm. Net. t. I, p. 76 et apud D. Mi Oianet DCSCI . . . med. t. I, p. 83 .Pars antica offert alladi Caput galeatum, OStica equitem has
latum, cum epigraph EBURO. Pro EBURONES. Legitur quando que in parte antica AMBIORIX Vel AMBIL. Ambioris Eburo
num princeps, significare debet Ambianorum rex aut rectius, a graeC αμφι, latine amb- CiΓCUm, ιος, aCulum, ιεω, mittere Rex qui
circumjicit acula vel sagittas, sicut ii ιος Vel ψος, Apollo, jaculandi
peritus unde et Ambiani Sicut Sanctus uisitinus, Ambianorum
vero pro ambitos, stuporem injiciens, sicut alladis vel Medusae caput, a VOCe graeca θαμβαλέος. CAP. LIV. Moritasgus Ex multis inscriptionibus conjicit Thomas Reinesius, epistola 67, quemdam Gallorum fuisse huic cognominem. Unde colligit idem aliquem μ ωνυμον majoribus Moritasgi nostri a suis ob merita pro deo habitum fuisse ita Davisius Alesia reperta fuit, anno 165 2, inscriptio in qua porticus deo Moritas οi, siti mentio sit Brotier deum illum osse ipsuam Moritasguiu, Γ -
15쪽
gem Senonum, 'spicatur; sed certissime institur. Illum no Romani, nec Galli sacraverunt. Rogi Senonum nomen erat de Moritasgi in cuius tutela positus erat i die natali, vel a pueritia. M ritasgi autem nomen somnulum est usi oeco uωρια . si adtitio, ei τα τω- ταξιοω, ordino, apte dispono, in acie colloco, aciem instruo γα ς ις , ordinatio, ordo aciei, aes es, agmen, turma, cohors; si gnificat igitur qui oriri vel stultitiae aciem instruit, alludendo ad cultum Berecynthiae seu Magnae Matris, hodie ore focie, Morehilo, apud Ei 0 celeberris sum, ei adium in es Sacratum, nomine allico com g ne de la Hore OV . I DIE DUTII I IOT, Delia feto des ous, ii 4', Ilia. Inde sceptrum liuius at is cum
dictum gallice naroite pro mer ite, id St, petite mesre. Inde quoque, apud CaeSarem, , 5 et a nomina Tasgetii, rectius Tas 'tii, Carnutum regis, et Taximasi rati, Unius e Britanniae regibus, prius ab γογης,-ητος, incant ator, ProeStigiator, SiCut et Tasgo tisIm, nomen urbis Helvetiorum pror e Magianas poSterius a magulu3, diminutiva Voce μάγος, magus, id est druida Moritasgus igitur deus Eduis, Matris Fatum cultoribu S, OmUS erat.
CAP. X. Lacenis Bacenis sylVa erat par aliqua Hercyniae sylvae quae describitur infra, cap. 4 u BaCenis, inquit Ilotinan, pars Hercyniae Sylvae quam nunc QTam Vocant, der Schwarta nid tu oret notre , a Nechari amne ad Moenum i Nomen ejus origi nem a graeco βασκανici,sa SCinatio, βασκαύνω, fascino trahit; signisi cat igitur gallice, lasore delenchantemerat, Ou qui ascine enchante, charme, ensor Hile. Vide Hercyniam Vis am, cap. XXIV. Inde forsitan Domini VOlcm origo, a graecos ori κος StrabUS, USCUS, qui habet oculos distortos, ut fascinatrices mae gentes circum Her cyniam sylvam Cui HS pars erat Sylva Laconis, consederunt; Pliniusque, lib. VM, CaP. 22, X ISigono narrat in Triballis et Illyriis esso qui visu essas inent, interimantque quos diutius intueantur, iratis oculis et foeminas in Scythia, quae vocant Bithyin, quod pupillas binas in oculis singulis habeant. CAP. XV. Ambactos. Iidem prope qui Sol iuria. Vide not. III, 22. Ambactus δουλος μισθωτος, Servus mercede conductus cita Vetere glossae. Ambactus, inpud Ennium, lingua gallica ictus
16쪽
dicitur, ait Festus. Hunc Diodorus Siculus appellat διάκονον,
ministrum ingenuae conditionis. Ea Voce similiter sonante et ejus dem originis utuntur etiam nunc Flandri ambackμman, id est l1omo quaestu Causa operam Suam alii locanS. Adde praeterea Caesarem ipsum, qui liae duo nomina ambactos clientesque ita ungit, ut alterum esset interpretatio latina alterius vocis celticae Am-hactum igitur interpretor non SerVum, non meΓCen3Γium, Sed ministrum, assiduum comitem, ut Sunt apud magnates nostros es Fciem staches a la malo ora te ecu TS, D. Pag S, e Princoctum domestique a ages qui ne portentisint lioree. In eo dis ferunt a clientibus romanis, quod mercedem aliquam pro Ua opera recipiunt , Ita fere obertinus, cui suffragor quoad sensum Vocis, non autem quoad tymologiam in hac enim nihil adhuc celticum. Ambacsus vox est mere latina, CompoSita, ut ambigo, camb- , PT am , ante ΟCalem, CirCum et actu ab ago, qui agit vel cui actus est circum patronum in domo HUS gallice, qui a iane charge, qui est charge de quelque sinction autour 'un atron dans Samnison. Respondet igitur Voci nostrae assa pro gas vel inridela salte, O mano, Se Neuriat, ex qua diminutivum alet pro vassalet, contractione formatum est. APUd D. MiΟΠΠet t. I, p. 85, exstat nummus Cuju par antica offert aquilam in medio coronae laureae Volantem, Postica Vero bovis caput cum epigraph ΑΜ-
CΑΡ. XVII. Mercurium. Alii Teutatem appellant nomine Gallis peculiari, a graeco θεοτμος, gallice, deissimo si licet uti hoc Verbo , maximus deus, ut ait Caesar Male igitur idem esse nomen existimant, quod apud Egyptios Theu vel Λοt, apud Graecos θεός vel Ζευς. Apollinem. Belenus dicebatur a Gallis Baiocassibus, peculiari quoque nomine, ut Videtur X AUSonii Carm. H, De Pros Burd.; eo autem nomine vocabant etiam Norici, teste ertulliano, APODς. e. XXIV; Belis seu Belinus ab Aquileiensibus, teste Herodiano Inscriptio nes permultae in Gallia repertae de Apolline Beleno mentionem faciunt. Has collegit Ritterus in Historia Gallorum, p. 257. Nomen huius dei nec celticum, id est cambro-britannum Vel armoricum, nec hebraeum est, Sed graeCum Belenus est Vox graeca βέλεανον, telum, sagitta, Seu βέλενος vel βελεννος, nomen Pisci cujusdam propter Sagittae speciem, gallice iam es; Lelis vero a βέλος, telum, jaculum,
17쪽
sagitta, eo dein sensumi matur, sicut nomen Sancti uinlini a RV,Tος. APOllo γελε χα ρης, et sagittis gaudens dicebatur. Me notas. Ἐmbiorigis, lib. v. cap. xxi ra, 75, CINO Lil Ai . XXI. Pari is rhenonu imcntis. Interpretatur Pollibus
bium, inquit, mihi videtur quin herro galli Ce D Ur I c. ii nomen animalis, non vestis, ut Isidoro, Orig. I9, 23 , et Servio ad Georg., MI I 8, placuit Male qui legunt rhenoru/ra, eiu qui legi mi hcnum. Lectio Caesaris sincera Videtur; noSter tamen Ode X, 5, 6 4, rhe/ὶGrthm haec ille. Sed animal istud lio die in Germania non reperitur; et vocem rhmione ς mihi videtur derivatam eSSe a graeco ρην, ρηνος, UiS, ut i νικες, Vium PelleS, et esSe ejuSdem Significationis.
CAp. XXIV. Hercyniam . Dam qua in illi Graeci or nomappellant. Ita codd. et edd. et t. ait D. Lematre ita quoque Ptole maeus et graecus interpreM eadem est Orcynia a Hercynia Vloa. ortum hoc nomen ab Harta, arta alijs E contrario arta vel Harta malia mihi videtur a germanico nomine ejus hodierno Schmarga, vel Schmartaruald corruptum, quod significat Nigra, Nigra Ioa , id est deformis terris, aspera cam, tristis Sit cultiaque, ut ait a citus Hercynia Vero, quae 'Eρκυνιος δρυμος, uticino St, a graeco ερκανη vel ερκος, ερκιον, Septum, Se PeS et OV Πm ab ορκα νη, Voce eiusdem significationis oriri Fere eadem igitur disserentia est inter Hercynia et Orcynia, ac inter ρκαν in et ρκανη. Inde Varietas no minis, eademque Significatio. Respondet igitur voci gallicae likaye, l'encein te ou foret acree , ex qua tam e in Hollandia, et in Francia Si Germam era L e pro emta Gye, et tot nomina locorum, ducunt riginem. Chr. XXVII. Alces. v Nonnulli, ait D. Lema ire, post Oberlinum,
volunt nomen alces a graeco derivari αλ ἡ, robur. Et reipsa ait sanias, . IX, C. I, de se loqUitUr, Uem VOCat αλκην Perperam nam Graecis ante Pausaniam incognitum animal istud erat, et nomen αλκη datiam a PauSania, est effictum ex nomine alcis caesareae praeterea graecla interpre Vertit e more latino αλκες non ex more graeco αλκαί; Unde Conjicere licet nomen esse et licum etch sive e , cui Simile ei, et et eu etiamnum in septemtrionalium europaeorum Sermone P Stat Germanice Vocaturdas elendthior, gallice Polan. linius idem anima vocat machian vitiose pro actis, addita littera m ex Voce Praecedenti, factum ex
18쪽
elch. Sed hae descriptiones nullomodo caesarianae conveniunt. UDson, virque doctissimus ipse Cuvie nihil certi quoad speciem animalis inesse fatentur u Ego autem, quoad tymologiam nominis, Certo mihi certius est: se nihil hic celtici inesse; χ' Alces, quod et fluvii nomen est apud linium, effictum esse e graeCo λκηειε, Contractione αλκῆς fortis, strenuus, numero lurali αλκες, ut recte Scribit graecus interpres, quod scripsisset αλκαι, si ab ὰλγκη Substantivo derivatum esset, ut nonnulli volunt 3 nomina germanica Cia, Elch, eQ, eQ, eQ, ei e nomine graeCΟ ΟΓΓUpta esse; ' nomen gallicum elan idem esse ac vocem elan pro lan-Cemerat, Proindeque nominis graeci alces versionem 5 Machiis ejusdem animalis nomen in Plinio, pro actis truncato non SSe, Sed meTam VOCem graecam μαχλης, lascivus, salaX, libidinoSUS, μα λις laSCiVa meretri X. Quoad animalis genus, pro phantaStico numinis Alcis emblemate habeo. CAP. XXVIII. Uri. Id est boves montani, ex etymologia Senim dictus est a graeco ουρος, pro ορος, monS, Unde adjectiVUmορειος, montanuS, in montibus degens, subaudit βους, hos Servius ad hunc versum II 4 Virg. lib. II, GCOTς.
Sylvestres uri assidue , capreaeque eqURCeS.
Syloestires uri, ait, id est boves agrestes qui in Pyrenm monte nascuntur inter Gallias et Hispanias posito Idem celeberrimus Vir Cuvier de uris ita loquitur uiri Boeus sau ages. a luparides naturalistes pensent que 'etait animal appete encore tirochso aue Och par tesollemands aue Och signis boeu de momtagne cit jugent aussi, our a lupari, que te bison de line,
liV. VIII, C. 5, emble indique te bison et rurus comme detixespeces, et 'at decolaveri, en esset, qu'iij a eu autres is en France deux speces de Oeus saUVageS , Nomen germanicum tiroch ab aue Och Contractum Si alter Och autem ab Ochs, taurus, bos, et auer, adjectivo ab ave Planities, campUS, deriVato, OmPOSitum, sonatque igitur bos agrestis, ut iam explicat Servius Errarent ergo qui nomen iam a germanico auer Contractione formatum esse crederent. Hae duae Voces omnino Significatione et origine disserunt. CAP. XXXII. Aduatucam Editiones veteres noSterque odeX
regius antiquissimus 5763 habent ad Vestucam; alter vero 5 63
non deterioris notae, Aduatucam. Ursinus primus, et OS hunc,
19쪽
iungendas esse recte probarunt. Reipsi Ptolemoeus babel 'Aτουα - τουχον Γογγρων, et ita sensus poscit. Vide Dubis, uot in lib. ri,
CAP. IX. Gerx Ooliam Codex solus ossi Gornoniam ha bot. Alii omnes Vel Gortoniarn, Vel Gorgobinam; unde Prperam Cesaris editor novissimus assirmare ausus Si non ergo mul, Orto nain vel oryobinram egendum SSe, CenSuitque orta SSe nomen utrumque habuisse. Hic nihil immutandum quo autem Ioc situm fuerit lio oppidum incertum est, nisi forte ulcus re aut St-VO C. C p. XXXI. Teutomatus Vitiose admodum legitur nomen istud, ut alia ejusmodi Graecus habet ουτομαν sinus egendum proposuit Teutomarus, sed nihil adhuc mutandum mihi videtur. Ad instar tot nominum graecorum, Teutomatu C. OC ματος, dorice, Pro utiτος Vel χηδος , Clara, ConSilium, formatur, aut Verbo μα γεω, Uaero, indago, ματος, inquiSitio, ματ ile, Vel in composi tione uteκτης, inquisitor indagator Teutonurn consilium igitur si gnificat, vel melius Teutontim indagator Quae etVmologia eum matus germinam esse lectionem Statuit. Idem reX sane est qui infra,
cap. 46, etsi aliter scribitur in cod. 76 , Ommvatus cod. 5764, Votomatus, et alii codices aliter. C p. XXXVII. Qita picus. Nummos ejus duo ex auro proseri Bouteroue Des Monnales de France, p. 48 . Exhibet eos et Ha vercamp ad Orosium, lib. VI, CIP. II additque tertium X suo Useo. Epigraphe ibi occurrit LITA . Vel LITAVI. Quod pone caput conspicitur C. , notat Cabillonum Chialon sur-Λ Ono . Priores duo nummos Osfert etiam Pellerin Rec. I tab. 24 6 . In os teriore autem epigraphen LITAU. Perperam in LITAN conver tendam statuit, et de Litanobriga explicat, cujus mentio in Itinere Antonini u ita obertinus. ΙΙujus quoque tres nummos exilibet D. Ilionnet DCScr. c. mcd. P. I cum Pigraphe LITA. in duo bus; sed legit, sicut Pellerin, LITΑΝ. in tertio. Unde conjicio hanc ultimam esse eram lectionem, et revera de Litano ea Bellova corum intelligendam esse, et nullomodo ad nostrum istis ictim
C1p. XXXVIII. porediri et Viridomarus Hi cum qui talia adu
20쪽
Caesarem praeCucurrerant. illin, qui de re antiquaria bene meruit in On. ant med. t. I, P. 146, e lapide detecto anno 179 infundamentis arcis Bourbon Lan , docet Eporedirigis nomen esse
quale idem hic legitur, ejusque filium Magnum clientem fuisse se SariS, assumpto nomine C. Iulii En inscriptionem:
est deo Ormoni et deae Damonoe, quae mihi videtur eadem fuisse ac Damona, una e Danaidibus, et Damia et Bona ea, cujus festum Damium alendis mali celebrabatur, et sacerdos Vocabatur Damias, a δο μζία dorice, Pr δηψη, meretrix, gallices me publique, Sicut Venu πανδημμος et ipsa Bona Dea. Eporedi rigis vero nomen ab Eporedis, IVree et rex, ortum mihi videtur,
et Rem Eporedia significare. Pro Viridomarus legitur Vir marus in Fastis Triumphalibus ruteri, P. 297
Vide not. in lib. XVII, cap. 3, et lib. V Cap. 3. C p. XLII. Cabillono Chalon sur-Saone, tunc Eduorum emporium frequentissimum Codices nostri regii Capillono Guillonno habent Graecus interpres Κιδιλαυνον, Strabo Καβυλλινον; tolemaeus et Marcianus rectius Καζαλλινον, Notitia dignitatum Cabal- ω num Ammianus Marcellinus Cabillones, Eumenes patria Eduus Cabillonensis portus Igitur urbis hujus nomen a caballus, Petit che-Val, oritur, sicut Caballinus fons aut Hippocrene, et perperam gallice scribitur Chiamns, sicut rarimns fur Marne, Catalauni, pro radiona
Cabillonum male urit vult abollione, abellio enim urbis hodie