장음표시 사용
11쪽
levitas, quo furor, quo instentia Vat. Vinulentia aliquot codd. Ferrarii vio initio. Atque extremo hoc loco ambiguum Videri potest, uir Seriptura praeserenda sit, nam a suri, ridinescio an rectius ad violentiam quam ad vinolentiam quae ipsa causa furoris esse solei progressus fieri videatur. Infra it 39, 10 l. uid furis3am tuam inolentiam Vat. vinulentiam; at violentiam pro seram ad Fam Xll, 2b, 4. Sic sum in Antonium
invectus, ut ille non ferret Omnemque suum inolentum furorem in me unum essunderet de leg. gr. I, l. Utrum esse vobis consilia iecorum an inolentorum somnia, et utrum cogitata sapientium an optata furiosorem Videntur orat is,
99. Furere apud sanos et quasi inter Sobrio bacchari vinolentus videtur-Aead. II, 27 88. Dormientium et vinolentorum et furiosom visa imbecilliora esse dicebas, quam vigilantium, sic eorum, Sanorum Tusc. V, 41, 118. ut fruatur aliquis pariter cum aliis voluptate potandi, aut, ne sobrius in violentiam inolentorum incidat, ante abeat. Ex his quos attulimus locis, qui facile similibus augeri possunt, satis apparet et violentorum et in Olentorum esse quendam furorem, vocabula autem in codicibus non raro confundi, ut non ex sola librorum auctoritate sed etiam ex sententiarum recta ratione utrum sit verius diiudicandum videatur. Atque ea quidem hoc loco vinolentus esse legendum docet. Nam et iis, qu0 Supra commemoravimus locis et aliis multis vinolentiam Antonii castigat, et paullo ante g. ii sqq. domum Pompeii purissimum ac sanctissimam vinolentia atque ebrietate Antonii ac suorum foedissimo esse inquinatam questus est. Domus, inquit, erat plena ebriorum: tolos dies potabatur atque id locis pluribus. Tum adspicere illam domum et introire atque deversari in ea Antonium non pudere indignatur, quippe in qua nihil ei iucundum esse possit, sed omnia ita insensa atque infesta, ut, si Pompeii species ei obiecta sit, nec tranquille dormire possit nocvisitans mente consistere. Iam ver qui locus potest in lac sententiarum serie esse vi ο lentiae cui tandem vim asserre vel in quem sero esse atque vehemens appellari potest Antonius quo tandem modo animus violentus Antonii dici potuit non obstu re, quo minus Pompeii specie oblata perterreretur' quidem non video. At suriosa eius vinolentia vel furor ex vino ortus, qui alias hominem ita obcaecare solet, ut nec perterreatur nocturno visu nec ex somno, quo oppressus est, lacile excitetur, quamvis in te, Antoni, inquit Cicero, summus sit, ut est, tamen Pompeii, Singularis viri, species vel noctu in somnis tibi oblata vel vigilanti obiecta te perterritum excitare ex somno atque eliam vigilantem in furorem agere debet. Ollandit autem in verbo surendiraeepius datin Annal Vol. LXXXI. p. 621 coniecitque esse scribendum stupere etiam Saepe vigilantem. At primum quidem hae coniectura ne levissima quidem codicum a uetoritate defenditur neque in plimo alicano nec in ceteris quidquam corrupti inest tum Vero si hoc vitium multo ante scriptum codicem Vati anum ortum esse suspiceris, quid tandem librarium impellere potuit, ut, si scriptum, iuveniret
stupere, hoc verbum immissa uuin putaret Accedit, quod stupendi vocabulum . l. militi, minus ad rein sique sonti talium pluin est, quam urendi; nam stupere is dicitur qui torpore quodani alii in cillitii, languet aut inopia consilii aut rei novitale vel magnitii-dine lardilalem iniiciente quo sit, ut hoc verbuin etiam dissimi inlionem eius transferatur, qui insolita rerum specie attonitus atque elixus S l. cf. orcell. s. v. Furere ut dii ii dicuntur, qui mentis suae non compotes elistinentiore animi perturbatione abripiuntur uel o-que impetu temere seruntur atque vecordi insania agitantur. Quodsi ea, quae inde a S. 64 Cicor de moribus atque de vii Antonii narravit, diligenter consideramus, dubium videri non potest, quin h. l. Aialonius multo reclius su rere vigilans, qua in lupere dicatur idque Cicero ipse testatur, qui g. 65. Tantus, inquit, te stupor oppressit vel, ut verius dicam, furor. Mirum igitur, si Cicero . I. ad id vocabulum, quod minus vere dici pro s-sus erat, redire vellet. Quod vero Ieepius sententiam scripturae omnium codicum non conflare opinatur Nec es Se est, quam vi si . . . surens . . . te furere, non satis animo reputavit, id quod iam aratonius animadverterat, diversam esse utroque loco verbi su-rendi significationem Antonius enim, homo vinolentus ac ni Pnli Suae non compos. Specie Pompeii oblata quasi a Furiis et ex somno excitatur et vigilans nepe exagitatur. Philipp. V, 16, 3. Magni honores habiti Cn. Pompeio, cum esset adolescens, et quidem iure subvenit enim rei publicae, sed aetate multo robustior et militum ducem quaerentium studi paraliore et in alio genere belli. Sic ex coniectura edidit almius cod. at habet partior, celeri paratior. Atque ad coniecturam suam firmandam almius usus os his verbis, quae uult post leguntur Caesar autem mullis annis minor reteranos ripientes iam requiescere armarit, quae cuidem ipsa ad tuendam codicum scripturam laetunt. Nam tria sunt, quae de Pompeio narrantur, quod et aetate multo robustior fuerit, et militum ducem quaerentium studia paratior, et in alio genere belli versatus i. e. in bello civili, in quo non omnibus causa Sullae grata fuerit. His tria o Caespris persona opponuntur, quod et annis multis sit minor, et Veteranos iam requi scere cupientes armaverit et ad causam diis h0millibusque gratam defendendam et Iulii gerat. Hinc apparet in altero membro utroque oppositionis rationem non tam a Veteranis illitibus, quam a Caesaris persona et Pompeii suisse repetendam mi de haec oritur sententiarum oppositarum ratio: Ut Caesar veteranos quieScere cupientes, invitos ac ducem potius detrectantes quam quaerentes, armare ad bellum gerendum debuit, si Pompeius studio militum iam armaturum et dueem quaerentium nru lo prata bellum gerendum palatior. Ablativi autem illi studio aratiore si bsolute ponantur, non minus abhorrent ab Iatini serinonis consuetudine, quam si cum adiectivo ο bustior coniungantur; nam quis tandem latine dixerit robustior studio paratior et Philipp. V, 4, 12. Guibus rebus tanta pecunia una in do in coacervata est,
12쪽
ut si hoc genus pene in unu in redigatur, non sit pecunia rei publicae desit tura Sic verba edidit Halmius, sed coniectura in aratonii, qui cum in lodice Vaticano invenisset una in in orno unani in donium Scribenduin esS Suspicatus est probabilemeenset ipse autem pro genu pene, quod legitur in alicano, ingens senus restituendum opinatur. Neutrum probo; nam quoinodo clandem aevissimum illud librarii e calum unam pro una quemquam inducere potuit, ut ablativum domo, qui in omnibus codicibus
incorruplus extat, immutaret in accusativum, cui apud Ciceronem pSuin in ratione . Sext.
Rosc. 46, 133 Iegantur haec verba: Guid praeterea caelati argenti, apud illum putatis esse tantum scilicet, quantum e niuitis splendidisque lamiliis in
turba et rapinis eoacereari una in domo potuu In corrupta Vocula pene latere pecuniae Ursinus recte videtur coniecisse quam coniecturam cur omnes p0St eum editores spreverint, equidem non intelligo. Cicero inim . . de omni illo generin pecuniae loquitur, quam Antonius malis artibus coacervatam libidinibus ac luxuria dissipaverat. suae pecunia quamquam variis artibus ac fraudibus erat collecta, qua de re orator disserit s. l. 12. lamen unum poterat diei genus: quod pecuitiae genus iam diu dissipatum et exhaustum eommissationibus atque donationibus, corruptionibus conSumptum si denuo unum in locum congeratur, pecuniam rei publicae non defuturam Cicero dicit supra enim II, 3. 3 iam dixerat sese vereri, me tributa civibus Romanis solvenda essent. malinii coniectura quid sibi velit, non satis perspicio non magis coniecturas ab aliis propOSilas comprobare poSSum. Philipp. X, 1, 3. Quae est enim ista tua ratio, Calene, quae mens, ut nunquam post Kalendas Ianuarias idem senseris, quod is, qui te sententi*m primum rogat nunquam tam urequens senatus fuerit, cum unus aliquis sententiam quam secutus sit Vellem h. l. aerni coniecturam recepisset Halmius; nam cum particula, quae extat in odie Vaticano aliisque, nullo quod sciam satis idoneo exemplo firmari potest Faernus scribendum esse coniecit quo, unde aciIe potuit oriri quomet, quod in aliis codicibus deterioribus legitur, mi d. Recepit Faerni coniecturam Lambinus, non tinprobavit Garatonius, qui exempla cum particulae pronominis relativi loco positae, quae eongessit ophensius Lec Tuli III, 12. sibi non satisfacere saletur Nec mihi ita salis- faciunt, ut h. l. cum pro quo L e. ut eo denalux dici potuisse existimem. Nam quod asserunt exemplum ex epistolis ad Altic. III, 3. , Utinam diem illum videam, eum tibi gratias agam, et qua sunt eius generis alia, ea ad hoc loco sunt aliena; nam ubi in eo Substantivo, quo refertur cum particula, te luporis inest significatio, recte pronominis relativi locum tenere potest; at ea significatio in senatuis vocabillo non inest Quamobrem mirum videri debet, quod Garatonius, vir linguae latinae ac Tullianae dictionis perilissimus, odicis Vaticani auctoritate ita se decipi passus est, ut eius inspectio omnes suspiciones perimeret. Nimia est haec quaedam odicis illius admiratio, qua alii quoquo aliis locis decepti sunt; ν
nmn quamquam vetustus est illi eodex et salis inendulo ac diligenter scriptus, tamen levi ribus mendis non caret. suo iii numero illud habendum est, quod non ni ulto post g. 4 legitur in Vaticano toste alinio, alii ante eum nemo quod sciam ianc scripturam e Vaticano nolavit Alterum tua sententia spolia iis copiis, quam ipse suo laboro ciliericulo ad rei publicae, non ad suum praesidium per se nullo adiuvante perfecit Ceteri codices nitiosque praeter Murcium editiones praebent consocii et recte quidem p nam quis 'undem unqua in latine dixit copias persicere' Conficere ex ea ritu in equites, milites lia eius generis dixerunt. cs. Cic. ad Att. VIII, 11, 2 de tui p.
Cn. Pomp. 21, 61 Caes. B. G. Il 4. IlI, 23. B. C. I, 24. Liv. XXIII. 40, 2. XXIX. 35, 10.
Ac nescio an ea ratio tui probanda sit, quam nupor viri quidam docti in edendis libris Tullianis se uli sunt, ut, si formam verbi alicui iis rara in atque inusitatam Ciceroni, sed apud antiquiores scriptores obviam in codice aliquo invenissent, eam in Verborum Ordinem reciperent, nihil curantes, quod et apud Ciceronem aliosque optimos scriptores centies usitata sor-nia invenitur nec quidquam causae est, cur uno alterove loco priscam et inusitatam illa a se tale soritiam Cicero usurpasse putat idus sit. suo in genere pauca x almiana editione Philippi raru in asseram xempla: H, H 45. domu Vat. domo ceteri codd. quod semel praeleria ex negio assertur Verr. V g. 28. - II, 31, 77. illim Lambinus edidit sed incertum est ex codice vetusto, an ex coniectura Val. habet illi non, Gellius illi, codd. deit illinc. Adverbium illim quanquam bis torve codicum optimorum auctoritate apud Ciceronem deson ditur, tamen nescio an hoc loco serri nequeat. uis nim latine dixerit illinc iliquid abiiceret Suspicor scriptum fuisse antiquitum oninem se amorem abiecisse illum atque in hanc transfudisse quae quidem suspici nostra sirmatur iis verbis, quae paullo ante leguntur sibi cum ilia mima post hoc nihil suturum amorem illum intelligit mimne illius amorem, . . 17 atquin a L. atqui et L; at nusquam praetero apud Ciceronem legitur haec forma verbi, de qua vide Lachm ad Lucret. p. 168 Band Turs. t. p. 233 nisi in cod. Gud Tusc. II, 3. 3, ex quo eam in textum recipere recte dubitavit Seyssertus Praes. p. XIV. XII, 1, 2. t qui consul Si prudentiam quaerimus', qui minime salii posset si virtutem qui nullam pacem probaret nisi concedente atque victo. Sic edidit almius ex eod. Tegern . nam alicanus . t descit. Vulgo legitur Antonioeoncedente, quod firmatur codiceangom. r. 55 cedente habent Bamb. et Gud. con- eo denti Bern. deest nutem Antonio in his tribus codicibus, quod nomen in aliis ab eis additum est, qui ita domum ablativos concedente atque victo recte intelligi posse viderent; nam ablativos illos ita explicare, ut significent , si quis concedat atque victus sit per linguae leges non licet. uamobrem nisi vulgalam retinere placeat, praetulerim ex Bernensi dativum concedenti quem ad subieelum indos nilum reserre nihil prohibet. Ii virtutem,
13쪽
inquit quaerim iis, is est colisti PanS9, ii nullani partui probi rei iis ron lenii a lilii vi elod alii in nisi si quis cederet atque victus esset. Eodoni codice ait olore latinius paulo antes. scripsit assentiebamini pro vulgata scripturn ussent in mini, quam omnes prael reuco dices recte, ni allor tuentur; nam quamvis indicativum imperfecti non prorsus improba veriin laine rei ac verborum ratio et coniunctiVum modum et pracsoni tempus magis postli lare videtur indicativo praeterili si illi voluisset Cic ero, perfeci tempore, Opinor, usus PSs l. XIlI, 12 27. Sed hoc ei commune cum pluribus sui simillimis illud tam eii mirum, quod in hoc Planco proverbii loco dici solet, perire eum non posse, nisi ei crura fracta essent. Fracta sunt, et vivit. Ηο tamen, ut alia in ulta, Aquilae referatur acceptum. Cavillatur acerbe Cicero T. Plancum ut latronem atque hominem rure dignum naui crura latronibus, quo cilius morerentur, si angi solebant Pluticu in utilem piirrat XI, 6, 14 a praeStanti Ssim cive, Aquila, Pollunti esse expulsum, et quidem crure triti l 3. Eundem tradit Dio ab Aquila aliquot proeliis usso victum, quo qui de iii alia multa, ita Pliancum Aquilae accepta reserre debere Cicero dicit perlinere nrbitror. Hinc autem reseratur in reserat mulandum esse coniicio; nam turba lum esse hoc loco a librariis alter quae in aliquot ei dicibus est scriptura sertur ostendit. Acceptum ros erre, quod proprie dicitur in alionum labulis, ad alias res translatum et in bonam et in malit in partem secipitur cf. Supra , 5, 12. Consulatus meus requendissimo senatui placuit, ut esset nemo, qui mihi non gratius ageret, qui utilii non vita nisui a m - referret acceptam coli. II, 22, 55. O in iii a di mi Lui qm me pia Levi ci isti mi s quid autem mali non vidimus, si recte ratiocinabim nr, uni accepta referemus Antonio. Hoc autem loco non dicendum erui unum illud, ut multa alia, Aquila , nescio quo acceptum esse reserendum, sed ab ipso T. Planeo, qui utrumque, et crurulracla et vitam, Aquilae debebat. Sic recte procedit cavillati Planci a Cicerone Suscepta. Subiiciam aliquot locos, in quibus interpunctione editionis Halmianae mutanda vera sententiarum ratio restiluitur. uo in genere mirum videri debet, quod Halmius Phil. I x. 22 non recepit eam Verborum distinctionem quam rama regi litus proposuit in programmate util-husano anni MDCCCLV. p. 18 is ni in sic verba dis lingint: uamquam de in ortu Clodii sui quaestio non salis prudenter illa quidem constituta; - quid enim attinet, It nova lege quaeri de eo, qui hominem occidisset, cum esset legibus quaestio constituta' - quaesitum est tamen. - Phil. V. g. 17 post vocabuluin armatos interrogationis signum ponendiim est, Phil. XI, I. 19 pia Flcomitia tollendum, item Phil. V. I. 4 post legatos ad Antonium mittere virgula lui eollocandas)ν nam haec cibi videtur esse sententia ruin ratios Cum consules laesigna-
Sic salso ut ab Halmio et a me interrogatiovis signum est olloeatum in libro Verrinaruu V, 2, O: Ubi quando qua ex parte eum aut ratibus aut navibus eo narentur aede de re Nain;
io uirtium et Pansa in nonduin haberetis, in senatu, qui XIII Kal. Ian. habebatur, decrevistis, ui de praemiis militum ut de honoribus imperator uui primo quoque tempore reserrulur. Niiii Kal. an tu in placet Simul ut praemia constituere is, qui coiitra Antonium arma cepύ- i iiii, et legulos id Antonium mittere, quod quidem absurdum est ei uter se contrarium, laut iam pudendum sit ho tu Si iura decreta esse legionum quum senatus, Si quidem legione decre eruit Senatu ni defendere ciuili a Antonium, senatus decernit legatos in illere ad Antoniuui. Tum denique diu ligitur interrugulio Utrum hoc est confirmare militum an imo S i ii debilitare virtute in quae quidein interro ullo inepta esset, nisi id, de quo sit interrogatio, uti litam cer litui aliquid poneretur, Sed dubium SSP atque incertum. Phil. XIlI, I S ualmius Urelli ultor uuique distinctionem verissimum virgula OS V. Ornη- iuunt doletu in i uterius inulavit num ipsius Lepidi, fratris natoruinque commemorantur mi iluit tenta, ut ple ipse Lepidus a fratre maioribusque discernatur; sed nulla r. it inveniri poteSt, cur urbis ipsius ornamenta aliis opponantur. Sin vero ipsius noli ad genitivum urbis referri voluit IIulmius, sed ad Lepidum ipsum pertinere, tum pro nuntine nullo modo opus erat, quia urbi ornamenta, ut celera quae praecedunt vocabula, iu- ilia paritur ad Lepidum reseruntur inelitum autem est ipsius ad illa omnia vocabula parili rudiungere. Nec minus in conmiodum videtur chias mi igura . . ita abuli, ut ui lex Ioppus ilionis rati inter urbis ornamenta et ni o numenta atque inter ipsius Lepidi cisi a iris maiorum qui . - Huc adiungere luce duo u Veminarum libro quinto Xeiiipla, in quibus ustram di, tinctionem verborum ab Ialmio servulum ac defensam nun OSSuui ἰ Oilii iii; robare. Naii 27 68. Sic scripsit opus est ingens, magnificum regum ac t 'runnorum, geniti VOSque suiectivorum loco esse positus statuit is in Seii, die si Aeniserini Thrannen in alien' at tum regule dicundum erat. Rectius, opinor, verba ita expli' cubimus, ut Significetur opus a regibus ac Frannis aedificaluiu ; tuque virgula p0S uia gnisi cum de liuida. ut Penini allinebat rogale in lautumiarum magnificentium, quae qui 'dem nulla erat, hoc loco praedicare immo vero erat, id ii id ructu suci ac Diumcde Cicero, primuin, a quibus Sit ingen illud opus et magnificum excisu in dicendunt, tum, Ut postea sit, explicundum, quem in modum lautumiae sint excisae. s. S. 143 Carcer ille, qui est a crudelissimo turativo D lima cito actus Syracusis, quae lautumiae ο cantur. Uui iii luco Si ipsi distinctionum n nubis lilii propositum reiiciendi in pul3mUS, in altero illo qui legitur . b, in sententia nostra ab alitii iiii pugnata sit ni iter perSiSlUndii in arbitramur. Ac priinum quidelia ad ea, qu se iam in editione Ori'lliana altera ad Scril
tria sunt interro: ationis niuilibra quae utein iis adiuncta sunt verba cum aut ratibus aut navibus conarentur e cedere, Extra interrogationem sunt posita atque ad tria illa superiora accuratius deuidend. Parii r Pitinctit. Itiique interrogationis signum post accedere est delenduna.
14쪽
simus ex inpia, nun addere placet, quod est in Orat. II de prouu conss. sici Adiungatur etiam illa via vendibilis erculana ni ultarum deliciarum et magnae pecuniae. Tum vero illud non perspicio, quod almius collocalionem verborum non admittere nostram rationem dicit; nam genitivum quali latis et praeponi et postponi posse substantivo suo constat praeponi autem debere, ubi genitivi vis intendi Oporteat, ton minus constat. Ilo autem loco summa rei in magno pretio versatur, quo utilenidae vilicus ille consiliit; quod nisi ila fuisset, certo tantum pecuniae summam dominus ad eum redimendum non solvisset. laquo distinctionem Olim propositam constante luemur Halic Sensis Eumenidar, nobilis io minis et honesti, magnae pecuniae vilicus cui impulsu tuo in Sintulatus esset Seqq.