장음표시 사용
1쪽
'Foundations os,estern Civiligation preservation ro)ect
Reproductions may noti made Without permission rom
2쪽
States Cod concems the mining of photocopies nother reproductions of copyrighted materiai. . .
Columbia Universit Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orde id in iis judgement futtiliment of the orderwould involve violation of the copyright law.
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT BIBLIOGRAPHIC MICROFORM ARGET
Origina Matoria a Filme Existin Bibliographic Record
5쪽
6쪽
7쪽
Versiis, qilibus ilicitisum est canticum, diligentissime perpolitos et singulari quodam artificio in
systemata conjunctos esse nemo non videt. Neque enim nimio aequalitatis studio ductus ad unam omnia revocavit sormulam poeta, sed numeris apte permutandis id con Aecutus est, ut non solum venustatem et leporem velum ita dignitatem et variet qtem addiderit cantico. Sunt autem versus anapaestici dimetri systematis compreliensi quatuor legitimis, quae peris petuato numero raecurrentia Versu catalectico clauduntur, quem Vocant paroemiacum leges vero quibus in universum adstricta sunt systemata innapaestica, in hisce versibus tanta servatae sunt Severitate, ut, quam concedere par est in componendis versibus licentiam, ninino non sibi sumserit
Euripides. Main vero quatuor systemata in duas distributa sunt partes principales, ita ut, quae his subjecta sunt bina membra, quamvis videantur dissimilia, clamen similitudine quadam inter se cohaereant, id quod apparebit ex singulorum versuum censura. Incipit canticum a dactylis, quae
saepissime substituuntur anapaestis: neque MIuni uno alterove sel pluribus continuis Est enim actuosum natura Sua genus anapae8torum, quorum ad infringendum moderandumque impetiim soIIerterpraemittuntur numeri dactylici, quippe qui proxime accedant ad similitudinem anapaestorum in propter id egissu videtur poeta, ut praestruendis versibus dactylicis temperaret ineunte cantico perpetuosam illam numeri anapaestici volubilitatem. Incedunt versus per dipodias dimetris semel interceptis mono inetro acataIecto, qui in prioribus systematis ut candem dormam servat. ita a versv paroemiaco eodem distat intervallo, in posterioribus autem diversum et habitum induit et Iocumien et Mactylus praecedens in eadem dipodia anapaestum, id qiiod in viti est, non invenitur subsequitur dactylum in eadem dipodia spondeus v. 33 84 92 93, 5, 6, 97, 99 vi substitvvntvr
anapaestis dactyli continui occurrunt etiam in fine hujus carminis, eodem, ut videtur, quo ineunte carmine consilio, ut cumulandis dactylis spondeisque obscurarentur quodam modo numeri anapaesties, canticumque Jamqtiam absolutum atque tersectu in properaret ad finem. vo actum est, ut sinirespondente exordio in unum quoddam corpus redigetelii carmen. Idque vero ut es sciatur, Iu mmum lautia ut, in quos terminantur versus I07 I08, dactyli, quibus i opemodum Ianguescunt numerianapaestici Spondeos continet pars prior binos alternantes V. 83, 2, diversia dipodiis deseriptos, singulos ibi res, sed hae lege initos, ut ab cineunte versu incipiant et anapaestum praecedantvv. εο, η, 9, 90, I, exceptis v. 2 93 Discrepat ab hac ratione pars posterior, temo Spondeos exhibens alternantes . 94, et interiecto anapaesto v. do quaternos propter perpetuitatem hujus Versus et sequentis binis spondeis consociati sunt versus monometria ius Π0, 8, III, quo
8쪽
in versu paroemiaco spondei una dipodia oriuneti sunt. Quem in tertio pede non admittit spondeum paroein iacus his in systentatis non inVeni in primo pede ter occurrit spondeus, semel dactylus v. 93. De versibus monometris, quorum bini eandem reserunt speciem atque a paroemiaeo eodem spatio distant, supra jam disseruimus. Ilia tum in collisione vocalis longae ante brevem vocalem corripiendae civitate qucdam donatum, non habeo quena stetidam id quod non refellitur Versu paroemiaco 3, quo quum claudat systema neque corripiatur vocalis natis et omnis hiatus tollatur. Neque occurrit in fine versus s)llaba brevis, cui si in consonam desinit, indulgent nonnunquam poetae. Caesuram leti timam in secunda ars usque servatam invenies, nec non abstinuit, quae conceditur, Iibertate membrorum incidendorum post syllabam brevem, quae arsi Subsequitur Caesuram omnino respuere paroemiatuni propter brevitatem, docuit Hermannus idem valet de momometris.1 aerent interpretes in constructione verborum, vocabulo λάμπ εο tribuentes vim intransitivam qui quum non habeant, quo accusativum αρματα reserant, λιος emendari VoIunt in 'Hλι οὐ ita ut accusativus cedat nominativo. Quae emendatio nil habet per se Ossensionis quippe non diserepans a legibus metricis, quibus diphthongus . ante Oealem sequentem eorripiatur, hiatus tollatur. Sed
nominativum Ηλιος num omne inter se consensu codices tueantur, explicatione videtur opus esse
aFunde repetenda. Musgravio quidem aliisque visum est accipere λάιαπι is vi activa vel laetitiva quasi diceretur nitidum currum Phoebus sulgentem sucit. Quae interpretatio neque salsa nee voeabulorum iunctura inaudita est. Namque reserenda est ad eam, quae dicitur prolepsis, figuram senistentiarum, positam in eo, ut id, quod verbo efficiendum est, epitheto quodam anticipetur tanquam
πυλης καλοῦσα Soph. Ant. II9. Sed quaeritur num necessarium it, Verbo λαμπειν subjici sensum transitivum Tollitur enim dissicultas si post verba αρματα λαμ προ Subandiatur Participium κων αγων quod saepius omittitur, ut Pindar Pyth. 6, 4 φά. χε προσωπι is καΘαρ ἐπαγγελῶῖ, et in Ipsa fabula V. 52. αρισιβωμίους τροφάς 'λαο Θαι, id quod Hermannus brevius esse dictum ait pro ἰλατο εχων αμφιβωμί. υς τροφας Hermanno quidem neque de corrigenda scriptura neque de subintelligendo participio assentitur Schoemannus in programmate Gryphisvaldensi I859, qui brachylogiam
contendit certis quibusdam legibus esse adstrictam, ita ut ad subaudiendum relinqui non possit nisi talis actio, quae cum illa, quam verbum eloquatur, sic aut natura sua aut more conjuncta sit, ut simul atque Meetum additum audiatur, etiam de subandienda actione dubitari plane non possit. εIam vero poeticae orationi magis esse consentaneum arbitror imaginique orientis solis Iustribui vivacitatis, si lumen per terras sparsum a deo ipso proficiseatur neque ab ejus quadrigis id Ver seri non posse nisi si acceperis λαμ aria, de Phoebo fulgente. αρματα τεΘρίππων - aliis Ioeis legitur significat adjectivi τιγριωπον in Suppl. 500 τεθριππα αρματα Phoeniss. IMO.
V. G. Scripturam φατε quae recte se habet, ad fidem codicum melioris notae restituit Canterus, quum quod olim legebatur φλιγι neque metro aptari possit et a sensu abhorreat. tenim si corrigitur λεγει, pro spondeo habemus iambum, quem non admittit numerus anapaesticus, et stellae radiis solis fulgentes ne cogitari quidem possunt, quarum sole exorto exstinguatur candor. A bi, quorsum tendat ambigi potest quod si cum πυρὶ τώδ' consociatur, significat ignes aetherios, si eum tame conjungitur, respondet sideribus aetheriis; sed probabilius videtur αἰθε ο accipere pro εξ δεερος i. e. ex coelo, quod opponitur τω εἰς νοχ θ' ιεραν fugam dant ubi Io coelo Virgil. 2, 367. V. 85. Sacram vocavit noctem poeta non tam propter pacem et tranquillitatem quam dis- ndit, ut statuunt interpretes, neque propter obseuritatem horrorem sacrum injicientem nec propter stellarum inhabitationem, quam quod ii in numero deorum habebatur, nomine in Aignita παμ μ ρα. quae peperit somnia, aetherem, somnum, Eumenides. V. 86. Παρνησσιάδες. raetulit Hermannus hanc scripturam duplicata simplici littera metrum non flagitavit iplasiasmum. Duplicari quidem itteram nonnunquam in vocabulis docuit Lobeckius in libro suo de assectionibus; sed Παρνασσος, Κηφισσος alia num ad eam assectionum spretem referenda sint, propter variantem scripturam eorum nominum, quorum penultima longa dissicile est
V. 87. Καταλαμπ-aναι την , εριαν. Sic Hermannus ad exemplum ante i qui respuit, ιραν vulgatae Iectionis a Muggravio defensae. Scripserunt ieiαν caliger, την πρα αν Matthiaeus, quod e glossa in textum fluxisse Hermannus Ostendit. Sed qui ,ερα legunt, Vereor ne in angustiis versentur, quod ambum jam supra demonstratum est contra naturam esse numeri anapaestiti,aecedit quod adjectivum ἡ-ερος, quod pro ηαιριο - ρήνιος hic illic occurrit commune est, et dubium
videtur, num peculiarem seminini generis sibi vindicet sormam, id quod utique cadit in adjectivum
ηαεριος. Melius caliger ηεριος i. e. matutina rota, quod ad sensum optime quadrat sed principatum obtinere non potest, si cum μεριαν contuleiis, quod ad Vulgatam proxime accedit; significatur autem rota diem reserent ut Hermannus intellexit. Quam lectionem etsi probavit Eeckius, tamen nil habuit quo βροτοῖσι referret, itaque legit κατα λαμπομεναν i. e. ut ipSe Vertit, accenSam mortalibus; ρετοῖσι recte quidem eum interpretatum esse, ad unum omnes con Sentient; Sed quid uerit, cur quaereret, iinde penderet βροτοῖσι non intelligitur namque βροτοι, ad totam sententiam pertinere, id omnibus haud dubie probavit Hermannus. Substituit ιδ α,3 νοτι επιδεχονται Iasguensis editionis auctor neque ingeniose et violenter, unde fit, ut etiam versus paroemiacus sugiat in noctem sacram Pergit
poeta At vos Phoebi DeIphici ministri, ad gurgites procedatis Castalios argenteos et puris undis lavati ad aedes adscendite, favete linguis ut lavsti minis voces reddatis petituris oraculum.
V. D. Iλοὶ 3ιυ πετατιιι Musi: ravius τεταται, quod libri edunt, correxit in πετιται, ita Iego
pro voce nihili τιταται nisi malit aliquis τεταται a τεινώ. Adstipulatur indorsus, librorum manv- scriptorum vestigiis institit Hermannus et recepit πιταται. Quodsi utimanno fidem habes qui Gramm Graec si II formas πεταμαι et πετομαι poetas scenicos promiscue usurpasse contendit, non
9쪽
est, u deleatur forma πεταται, nisi concinnitatem Verborum in dubitationem vocasset Hermannus, qui vorbum volare autumat de sumo intelligi non posse, quum id quod volet elinquat lacum ex
quo attollatur, sumum vero emittant perpetuum turri la. Qua re ni fallor πλαται pro πεταννυται aecepit, sed mihi non persuasit. Ac primum quidem non Vide quid asserat inter καπνος ara γρώσκοντα ορῶ Eurip. erim23 et κἀπιος πετεται deinde fumus revera relinquit locum neque redit, unde exit, ad turribula, quamquam recenti accretione sustentatur. Sed in quo vertitur summa rei, inquirendum videtur, num verbum πεταννο m exhibeat orniam illi respondentem quam textu inseruit Hermannus. Verba πετα και et πετάννυα cognatione quadam inter sese copulari grammatici affirmant; Armam simpliciorem πέταμαι valuisse pro praesenti apud recentiore testatur utimannus; quo concesso tamen non equitur, ut qui aetate antecesserunt poetae usi sint his formis Magni momenti
est id quod obeckius dixit ad Phryn pag. 58 et in add. ad Butim. G14.
V. I. Θασσε δέ τυνη. Vatem Delphicam hoc Ioc signifieare virgine monuit Brodaeus. Temporum vero progressu mulieri annis jam provectae atque ex agricolis lectae dabatur hae provincia. v. 94. Haesit Scaliger vi pro Δελφοὶ legendum putavit σεμνοί Votabilis quidem est sorma adjectivi Δελφ a Δελφοι propagati exspectare debebas Δελφικος, ed hanc breviorem praetulisse
Euripidem Iongiori permultis Iocis index docet editioni Beckianae alligatus, unde apparet Δελφιμος aemel legi Or. 656. Δελφος plus semel. Templa redundabant ministrorum copia, muneribus alte nantibus hoc Ioeo eos intelligit Beckius quorum. erat diffusas et inordinatas Pythiae Votes in o
inam quandam redigere. V. 98. extu ut videtur turbato, variant quas capiunt viri docti coniecturae. Pro ἀναγώ, quod Herrmanno arrisit, Musgravius legit ταγον eum i ορια conjungendum, sed frigidum ipsi videtur quare in mentem Venit τανοι, quod si codices confirmarent, melius ad sensum quadraret quam αταθών, quod commate ab antecedentibus verbis discretum, Hormannias recepit jungit ἀγαγῶν φημοις ἀναΘας et Vertit bona bonorum omina sensus fere idem est, quem inchidit Musgravi conjectura; utroque enim casu refertur, si recte intellexi, 'νανοὶ ad ministros, dirimitur a στο . Itaque ego, ut a codicibus minus aberremus, proponam lectionem αυαγο cui non video quid obstet. Imo patrocinatur usus loquendi nescio an poetarum sed solutae rationis scriptorum namque plus semel occurritur apud Platonem Ἀτα γε vel per crasin in unum conglutinatum ταῖε. Sed quaeritur quid offenderint in jungendis στυμα τ ευφηαον ταF., viri docti. Fieri potest ut omnino non dicatur στομα άταγον tum non dubitamus, vim delenda sit scriptura sed ipsa verborum dispositio suadere vid tu ut εο μον ἀγαγον eodem modo nectatur, quo versu insequenti φήμας ταγα id quod congruere
ιδιας Hic addit interpres nescio quis mirum, credo, laret ni propriis linguis loquerentur. An legendum διως. Nil opus est turbari textum qum locum expediverit Hermannus praeeunte Dindorso namque ἰδνας tantum abest, ut supervacaneum sit, ut sensu requiratur. mortatur Ion ministros ne quantumcunque possint . . Iingua ipsorum cohibenda, mali ominis voces reddant. Infinitivum ἀποφαίνειν non recte interpretati sunt qui pro imperativo valere contenderint. Hujus quidem malIages permulta exstare exempIa lippis et tonsoribus notum. Sed hoc loco Ionge aliter se res habet. Rectius Musgravius qui δετε suppIet quod saepe omitti docvit Matthiaeus. Universe usurpatur infinitivus, ut essectus et consecutio ejus signiscetur, quod verbo nito, unde pendet, exprimitur. Nihilo secius alium atque Hermanians sensum substruxit his versibus Musgravius. Dicit enim intellige δετε ut ea quidem responsa, quae deus dederit vosmet interpretemini. Datum enim oraculum, quod ut plurimum obscurum et anceps erat, explicabant sacerdotes. Recte quidem sed huc non spectant; neque enim de Oraculis interpretandis, sed, ut memoravimus, de inguis cohibe dis ermo St. φαινDA Vocabulum proprium est sacerdotale, quod potissimum usurpatur in Cereris Eleusinae sacris pertaneis idque hoc loco consulto adhibuisse Euripidem quamvis non cogitaverit de mysteriis, persuasum mihi est. Pergit poeta: go vero ab infantia usque exanti Iabores, virgis anneis et coronis sacris aream Phoebi faciam mundam, solumque liqvidis lymphis madefactum et volucrum turbam vasa sacra polluentibus arcu meo impellam praecipitantem, quippe qui neque patrimus ne mairimus templis Plioebi nutrientibus adsim tanquam cantillus. Age vero, o recens pulcherrinae lauri Virga, praescia futuri, quae Phoebi altaria verris sub templis ex hortis immortalibus, ubi voce proluitur sacro, emicante sonte aeterno, myrti coma casta, qua de pavimentum lustro diurnus alatis Solis quadrigis par, pensum diurnum pertexens, o Paean, Paean, mactus sis, mactus Latonae fili.
v. 12. ω νεκ1Θαλές προπολευμα. st abstractiim pro concreto ut gaepius apud poetas nec non in oratione pedestri. Omini abstracto προπολιυμ respondet concretum προ ολος, quod κατ ἐξο ἔν de
iis intelligitur, qui sacro ministerio funguntur poetae ipsi vocantur προ ιλοι Μουσῶν s. ΡaSSBI S. V.Cujus schematis superfluunt exemplis grammatici saepe ineptis, Matth. p. 49 Bemhard p. a. σαίρεις quod metri cansa requiritur, restituit Musgravius ex codice. Nam σαies hiatum esseeret propter inSequentem οπ et syllabam corriperet. Etiam sensus agitat hanc scripturam, quod
ramum alloquitur Ion et rationis Vigor Ianguesceret σαιροι in σαιρε permutato.
V. IIS. In explicandis V. II et qu. ingenii aeumen oppido periclitati sunt viri Mil.
Ac primum quidem supersedendum censeo iis, qua notavit Heathius, cui quum non habeat, unde
regatur accusatiFus ιεραν φοβαν lectio ut eo a placet, id quod omnino non inteIligo; nam recis casu posito, construetis Iane Iaborat, quod verbum τέγγου accusativum desiderat, abhorret vero ciun gendo cum αν ιναον παγαν etiam pro Vocativo ἱερα φοβα haberi non potest. Hermanno Me lan
tem mittentes Vix serendi Videntur, itaque τας inserendum ei arridet quod si eum eiso conjun gitur, voces significantur e terra manantes qui sontem illuni perrennem gignunt. Sed δρμοι proba
ditius videtur significare aerem humidum, inde exoritur densatione humor, qui myrti sacram comam irrigat.
10쪽
α. α ς implici itera ab Herrmanno receptum est, Iibra ἀένναος exhibentibus littera duplicata. Conflatam esse vocem ex ει et κω, docent grammatici. Pars prior compositionis per ex aeresin του mutilata est, quam syllabam debilitatam ut corroborarent, interposuere, unde tertia ab sine
producta est. At ubicunque ἐννοιο invenitur, ut emannus ait, αενναον scribendum esse, metra evincunt. Itaque Acriptura ιιένναον ut Apuria delenda est, metro, ut supra demon 8 iratum est, ἰένναον
flagitante. Quae assert irchilomus in adnotatione eritica ut κομπων δρυσω supersedeamus. De myrti sanctitate fusius disseruet iant interpretes. V. I24. . κατ μιαρ. κατά significationem distributivam habet, itaque κατ'. m. est diem ex die, non quotidie, ut voluerunt interpretes quo non totin diei spatium exprimitur, sed momentum tantum temporis. Hic vero intelligenda esse pensa diurna apparet ex articulo το adjecto, cui,
si praepositionem eum eas antecedit, eadem vi inest, quam habet τα ει τον πόλεμον I. e. τι πολεμικα; Sic τε κατ' ἡμιαι signiscatis. μερισδε,ν Matth. β 273.
V. 25. ω Παιων Homerum sic appellare medicum deorum, notum est, ab Apolline Nversum; sed temporum progressu ad hunc translatum, artis medendi interpretem. Nec mirum; namque ab Apolline arvorum agrestium tutore, vaticinante et pestifero non longe distat Apollo οτροπαῖος, καθαρτης, μικουγιος Antigere morbis homines Apollo credebatur. Sed auxilium petere homines consentaneum erat, unde originem morbi ducebant.
Pergit poeta Pulchrum quidem in tuam Phoebe gratiam excipio aborem in propatulo oraculi sedem reverens atque in glorioso mihi est labore, diis servitos dare manus; sed in immo talium gloriam susceptorum austi ominis laborum me non taedet Phoebus est mihi genitor, anique victum praebentem audibus essero, evmqtie mihi utilem in parentis loco habeo; quapropter Phoebum tenipli Delphici nomine appello patris, o Paean, Paean, macius mactus sis, Latonae fili. Sed finem impositurus sum operi, aureis ramis ultro citroque ducendis, ex auro vasibusque humi fundam lymphas e Castaliae vorticibus manantes, liquidos fluctus spargens, ex quo surrexi strato
V. I 32. In distinguendis sententiarum membris Musgravi sequor rationem ab Hermanno
impobratam, qui οὐ Θνατοῖς sejungit ab iis quae sequuntur et ἰλλ' 'Θανατυις cum εὐφάμοισι conciliat,
id quod non lucet. Nam germanice hunc versum sic verto: Nuhnilio ' ini bie Rufe, mei ne den*otterii biensibare an nio Eterblilen tonderi lin stertii ten u imethen. εὐφάμοισι formam peror
schematismum του pleniorem fecit Hermannus littera dativo adheta, quippe quae aliter metro aptari non OSSet. V. I38. Hune versum et sequ alii aliter et intellexerunt et correscerunt. Reishius quidem, ut expediret constructionis rationem legitis. τ ἰφέλιμον - Φοῖβον i. e. Phoebum, qui mihi utilis est, nomine patris pello utique recte se haberet verborum junctura quod γέτω νομα τινα saepissima dieitur. Matth. 420. Assentit ea thius, qui ut omnis dissicultas tollatur, οὐ κατα ναον torrigit in τεν κατα ναόν Musgravius τον δ' ἰφέλιμον mutat in . metro si non jubente a lavente certe. Pendet
ab hoc γοιβιο i. e. utile quod mihi ex templo Phoebi redundat. Id vero respuit Hermannus qui
Φοιβεν et ἀτιζος Per attractionem consociat.
V. 46. αἰα ossendit eischium, qui corrigere volvit αἱ i. e. in terram projiciam. Non video qui factum sit, ut haereret, quum id, quod petitur, per genitivum exprimi soleat melius videtur ταας non cum iψω sed cum πατοι consociari l. e. fontem terrae est undam, quem emittunt Castaliae vorticeS, O. ερον δώρ. νίτῆρον otiosum epitheton est, quod projicere siet debebat non ex
aureis vasibus sed ex textu. Sed defatigat totus hic locus nimia sententiarum iteratione ac tumore, ineptaque illa tragicae magniloquentiae assectatione superfluit, quam jure Aristophanes castigavit. Vah, vali jam volitant atque profugiunt volucres Parnassi de cubilibus. Hoc leo, ne vos pinnas perstringatis neve in aedes auratas voletis. Sed capiam te arcu meo, nuntia Iovis, avium vires rostro infringens. Ecce ad altaria alius quia remigat pennis cycnus nonne aliorsum purpureum pedem reseres Nil te Phoebi cithara concinens telis vindicet declina alas, ad Iaeus accede Deliacos sanguine pollues, ni pareas, carmina canora Vah, vah, quaenam haecce avia ο- vitia pervolitavit Sagittae inissio te arcebit. Nonne morem geres Subiens vortices Alphei pullos procrea, vel in saltus Isthmios, ne quid vasa sacra capiant detrimenti et aedes Phoebi; sed
revereor os percellere, deorum voces reserentes mortalibus. V. 58. ρίγκος est pinna, summum fastigium ejus partis templi, quod ἰετωμα Graeci, Oeabant; tu i τειν quod vulgo cum genitivo construitur, hic dativum regit; χρωπτε, Θα semel apud Homerum cum dativo conjunctum invenitur Passo s. v. V. 59. Desiderat Reifckius post hunc versum alium hoc sere inteIlectu αν ε πελάσης, αανψω. Per hance sententiam transitum seri ad versum sequentem, apparet ex vocabulo O; Si approquinquetis, ego contra interimam Os sed licuit poetae supersedere. Zηνἰς κῆρυξ. aquila igniscatur, quacum si V. 164 cycnus consertur pronomen αλλο haud
aptum videtur, quod non alia aquila, sed cycnus pervolitat, ab aquila diversus. Cujus brachylogiae
pluria exstant exempla ut Homericum illud Teῶε και αλ 'Aχαιοί. V. 66. φορμιγξ συμμολπος est cithara concinens tuae voci quamvis enim cantus ad sim,
Iitudinem accedat sonus lyrae Appollinis, tamen sagittae meae te interficient. V. 168. Scaligeri inendationem παχαγε πτέρυγοι eui plausit Hermannus, alii interpretes
improbarunt. Sunt qui dieant, neque οιγε is nec παραγειν πτερυγας Significare avium volatum, itaque legendum παρα ευ πτερυγας metro haud inconveniens; RIii ι αττε πτερυγας, i. e. Ias se alis Iaude
Virgil Aen. 5 516 παρά τι πτέρυγα omnino discipIet, quod sensu caret. Quodsi παράγειν πτέρυγας inusitatum est Graecis, substituendum videtur παγε, quod saepius cum accusativo conjungitur. R legatio in Iacum Deliacum apta videtur, quod insula pariter atque avis ApoIIini consecrata erat. V. 70. Hos versus aliter interpretor atque Hermannus Cycnos constat morituros edere eantum Iugubrem de quo cogitans Ion dicit mortem oppetes nisi morem geras, et tantus tuus miscebitur sanguine tuo sagittis meis emicante.