장음표시 사용
11쪽
V. Ira laλμ, ιοξων est vitreati arcus. Dubitat Ion avem Apollini sacram intersieerii, itaque horda vibranda pellere studet accedit quod dicit V. M. πιιMis ,α άδ. m. V. 90. -υατιδες Θεραπεια sunt, ut Barnesius recte explicat, orae Apollinis Agyieti 'Aνυιιος αγυιατης, Θυραῖος Vocabatur Apollo quod tutor agrorum et Viarum erat, et Θεοῖς προδόμοις, α ίοις vi scribebatur; unde iebat ut aras ante domus et in iis statuerent formam cubicam vel pyramidalem referentes.
Pergit poeta: Non Athenis solum divinis columnatae erant porticu deorum, neque miniasterium areale, verum etiam apud Oxiam Lai0nae filium geminarum personarum, egregia palpetra lumen. Ecce, hunc, vide Lernaeum anguem, interimit aurea sale Iovis filius, amica, oculis specta. . 9L Quae in hunc Iouem, Virorum doctorum congestae sunt emendationes brevissimo ambitu mihi animus est constringere καλλι . eo librorum correxit in καλλιβλι αρ- Barnesius, quod ex analogia adjectivorum ab neutris in a compositorum inauditum esset καλλι αρ. ei us I gitima forma desineret in ut πολυ Θης Qua tamen regula non omnia adjectiva adstringi, apparet ex exemplis, quae ipse assert; υμων προς ων intelligit Musgravius udplici aedili faeie, cui somniare videtur Barnesius, qui id per duplex eulorum lumen Veriit. Sed propior veritat in videtur esse Barnesius, qui haud dubie per duple lumen fratrem et sororem . . Apollinem et Dianam comprehendit, qui ubique sere communiter colebantur. Cum Ileat lito post Λατοῖς interpungendum non puto, quum id quod sequitur, apte respondeat praemissis; nam ut Θανα excipit παρά οξια, ita
αγιι ιδες compensantur per διδυμων - φῶς. Sed omissa interpunctioue ex codicis Pal. reponendum censeo τῶν ταἰς unde sit, ut sensus horum ver iam Per se pateat.
Pergit poeta Vide et ex propinquo alius quis facem ardentem tollit an qui in meis exhibetur staminibus armiger Ioalaus qui communes suscipiens labores cum divino filio exantiat damvsro hunc contemplare alato insidentem equo, ignivomas interficit trieorpore vires Quoquoversus
oculos reumsero. Ad spie tumultum in moles Iapideas cincisum Gigant in viae inti diiunamicae. νV. 200 Tollentum saeem Joalatim in tablita delineare noli licitit lictori Sed aspectus imaginis in ipsam actioni in rapit 'omitius, ita. ut imaginem transferant id quod monto solun cum- preliendatur. Vusgravius hos vorsus inier horum et donem ita distribuit, ut, itas ius quaeri illic respondeat et partes agat, ut ita dicam, pariegetae Versus ab διὰ incipientes si ustraviusdem habes, proliciscuntur ab Ione. Annuente choro pergit ille in explicando άλλει - .... unde si ut pronomen indefinitum H divellat ab antecedentibus et choro tribuat tanquam interro nativum. Quod aliter visum Hermanno nec iniuria trudaeum qui ,au metaphorice pro .. ..ς dictum esse putat, explodit Barnesius qui peplum intelligit, mi fabulas intexero solebant virilines et matronae Avieniensium sunt hae ρυαστῖναι quarum erat in honorem Minervae peplum intexere
quae de malo navis suspendebatur, per πομπὸν Παναγηναικήν urbem pervelinuti
V. 209. πυρπνεουσαν; Quod libri exhibent πυριπνεουσαν Ve πυριπνειουσαν Correxit ermannus. Reiskius vult ς τάν πυ πνδευσαν. Litteram connexivam post e Saepe omitti notum et veresimile est
potissimum id fieri, si nomini omposito activa significati inest, ut ar υρφορος. V. 210. τυκασι λαι,οισι. alatar quod olim legebatur, metri causa mutandum esse statuit Musgravius, itaque scripsit πτυχαιμι. In hoc non acquievit Hermannus, iii improbat conjecturam propter vocabuli signiscationem, id quod indice editioni Musgravianae allegato non confirmatur.
Posuit τοκοισι a τόκος propagatum; Δ ος est inStrumentum quo utuntur calptores τυκισμα eodem
sero intellectu de iis intelligitur, quae saxis incisa sunt τοκη lexicis prorsus ignotum est. Quid igitur Musgravi conjectura commendabili videtur, quod metro quadrat, neque usus obstat. λegitur enim G αἰΘέρος πτυχαίδες Or. IMI, I636 Κιθαρωνος πτυ χαῖς Suppl. 757. τοίχων πτυχαῖς is 46, 2. quae exempla non aliena sunt. Nam πτυχα αἰγέρος Sunt OnVexa Coeli Κιγαιρωνος πτυχα sunt saltus Cithaeronis, τοι caii πτυχαὶ sunt recessus muri. Universe significat, ut Hermanno placuit, Iocum
circumdatum, quod huc nadrare videtur si figuras in recessum parietum incisas in animum inducimus. Quod si minus aptum videtur et usus vocabuli τυκασι dubius est, sortassis ad veritatem accedemus, Si τυκασι in τυκοισι mutaverimus; nam etsi τύκος proprie instrumentum scalpendi significat, non sequitur, ut nonnumquam poetae non usurpaVerint ad id exprimendum, quod instrumento ess-
eitur ve ad materiam, cui adigitur instrumentum. mi materia intelligenda videtur. Pergit poeta: Video alladem deam meam. Quidnam An suImen flammeum horrendum in Iovis eminus ferientibus manibus Animadverto. Adversarium Mimantem igne vertit in inerem; atque Bromius alium imbelli thyrso vibrando pereellit terrigenarum Barchus Te compello, qui es in propinquo aedis, an Iieet Iimen transgredi mundo pede Non lieet hospites an fieri potest, ut voces mihi reddas Quidnam me vis A revera medium terrae Iocum complectitur Phoebi aedes 3 Sertis certe distinctum, circa Gorgones. Ut quoque sama Ioquitur. Si libaveritis libum ante aedem et consulere animus est Phoebum, accedatis ad altaria, sed avibus non immolatis ne intretis aedis
recessum. Perceptum habeo sacratas vero Ieges ne violemus. Sed externa delectabunt. Omnia Iustretis quaecunque Iustrare fas est, cutis. V. 212. διρκόρει . Scriptura fluctuat inter ρκωνα,9, ορκώμεσF δερκομεσF. Formas δερκο- μειαν, ρκώμεσF sigmate inserto non inusitato esse apud Tragicos notum est; sed quod metrum obstat, rejiciendae sunt. Idem valet de indicativis, ad quos propensiores essemus, nisi sensus esilagitare videretur conjunetivum. Nam verba ιυδ δερκορον cohaerent cum antecedentibus. Mentionem enim Titanomachiae necesse erat animo ita commovere, ut illico sese conferrent ad intuendum atque dieerent: huc pectemus. V. 2I3. Nauchius vult nescio quo ductus τορνῶπιν pro νοργωπον. orribilis dicitur clypens propter ορνείην κεφαλήν, quod aput medio obpe assixum erat. Recentiore poetae Iypeum mutavere in Ioricam ex pelle Amaltheae fabrieatam, quae ovi rumen praebebat. εκηβολο crrexit Mus- gravius ii ἐκηβόλησιν sed Ianc formam non esse genuinam docet obeatus Paralipp. 46l, qui
12쪽
motionem per tria genera ab hoc adiectivo Verbali abiudieat. Uριμον sic libri etsi in lino eodice
littera i erasa est genuinam sormam pud Homerum SS. βριμον Passo vius docet, unde οια βριμον
per paremptosin ortum, lyricis usitatissimum. Sed hujus generi assectionum pauca censeo exstare
exempla Graecos vero non Ossendisse harum trium consonarum consecutionem pparet ex αμβροτος,
ubi dissociabiles consonas e per litteram euphonicam consociabant. V. 22I. Βρομιοe Βακχεος est Dionysius Phrygius, diVersus a Thebano, qui progressu temporum in unum coalueriint. Hic Phrygium intelligendum esse Dionysium non ex eo patet quod Thebanus, Semeles filius Gigantomachiae particeps esse non potuit nisi per anachronismum, quem nonnumquam sibi indulserunt poetae. Ad proeIia parum suisse propensum videra Ilicet ex haeulis heredaeeis, quae ipse poeta vocat imbecillia Induxit eum haud dubie ex suae aetatis ingenio vis
ripides, qua nihil jam disserebat inter monysium Phrygium et Thebanum.
V. 224. σε τοι παρι ναον αὐδῶ. Orationi ut graVIta quaedam addatur, pro vocativo inter dum λίνω, καλῶ, αυδῶ ponitur, quod etiant mattitur, eum pronomine personali. Sed hoc Ioeo res
aliter se habet, quum nomine ignotus esset mulieribus Ion neque eum signiscare possent nisi per paraphraSin. V. 226. Mutilatum esse versum per se patet. τυαλον haud dubie significat interiorem templi partem, quae tamen per penetrale, ut statuunt interpretes, verti non potest; nam penetralarespondet vocabulo αδυτον Graecorum, i. e. cellae, ubi statu dei Vel deae inerat, quam visere nomini liciti nisi sacerdotibus. Respicit τυα ν ad eam templi partem, quae ante cessam ita erat, quam licebat intrare. v. 228. 229. Versus ab aliis aliter describuntur. alitionem Aldinam Hermannus et Din- dorsus secuti post πυγοἰμ αν reponunt αυδαν, quod Μ gravius putat ex sequentibus editionibus typographorum incuria excisum id probatur iis, quae sequuntur, Verbis τὸν δῆτα Θέλιμ, quod prono me pro singulari valet, cui ab editoribus τηνδι adjectum est. Hermannus iis, qui omittunt αυδα, non adstipulatus jubet, si versus M in πογοὶ καν terminetur, insequentum incipere ab αυδα τι ΘιMA, id quod recte se habere contendit irchhostius quocum ut congruat VerAus strophicus 212, inseritia post φιλαι Hermannus.
V. 230. ομφαλος proprie non dicitur de umbilico terrae sed ab ομφὸ ductum est, i. e. vois cibus quas Pythia tripode insidens ex antro emittebat, unde Iocus ομψαλος vocabatur Sed quum utramque significationem comprehenderet, hanc homonymiam in suum usum eonvertit historia fab laris, quae ad umbilicum terrae indagandum iussu Iovis duas aquilas lacu volantes. μοι non videtur per pleonasmum additum sed Oxquisitius dictum. Pro ινδυτος quod Iegebatur ἐνδυσον scripsit Musgravius, non ad templum sed ad umbilicum reserendium Pausaniam laudans p. 33I, I, 27. Sed serta quibus ornatus erat α φαλος decori tantum, ut videtvit, erant, neque, ut illa putat, multitudianis arcendae caiisa manu potius fuisse Gorgonum vini, insinultus videtur. 4φατι penultimam brevem
habet ontra analogiam similium verborum, quae ex ipso themate expressa, aut brevem vocale in Iongam mutant ut a βίω βῆμα aut sigma interponunt φνω φυστι Lob. Paralipp. p. 439. V. 234. ει eis Θυσατε - παρετ'. Ierumque respondet suturo vel imperativo in apodosi prioris membri conjunctivus cum εα ν, si id quod continetur conditione verisimile est ad exitum pervenire. Sub quam regulam adere non potest hoc exempIum, quod non curat Ion quid facturae sint mulieres, sed tantum ad egem respicit, qua vetitiim erat quemquam intrare temphim ante Ia-eentum immolattim. Scriptura εδματε, λυσατ refutatur meIioris notae codicibus et eo, quem us- gravius asseri Ioco Hippol. 146. ἀγώτων πελανων Aeschyl. Pers. 204 Θυσα πέλανον Sed quaeritur
quid sibi velit π έλανος quum de ovibus iactatis sermo sit id non lagi Musgravium, qui ut concinerent versus, de sanguine victimae intellexit Iacentum idque confirmat similibus locis allatis.
τι νασφακτοις praepositio εστι cum dativo saepius usurpatur hoc significatu ad templum accedere,
inquit, nefas est nisi immolaveritis. Tragicorum ocis collatis Musgravius statuit Θυμ έλην proprio sensu atrium esse sive in divitum aedibus sive in templis. Quae vis videtur hoc Ioco voci inesse, quum mulieres speetandi tantum studio ut satisfacerent, ad atrium templi sibi munire vellent
V. 242. Nativa quaedam loquacitas mulieres impellit ad res miscendas parum inter se
cohaerentes, unde si, ut actio nimis tarde procedat. Nam veri impetrata jam nil erat cur gratiarii ambirent Ionis. Sed seri potuit ut poeta, cidus intererat in scenam promittere Creusam, unam Anumero muIterum, quippe in angustiis versatus quomodo id essiceret, parum scite hosce versus copulaverit. V. NI. τι καὶ Θέμις οτι videtur pronomen relativum essΘ, quidquid, etsi cum plurali παντα non congruit. Iuralem pronominis αἰτινα non inveniri post πα,τα docet Matthiaeus k 483 sed
ἴσα substituendum. Quam rationem haud scio an tragici tuiti sint. Sed nil impedit, quo minus pro conjunctione habeatur OG aliis quibus, ut nobis, debilis videtur sententiarum connexus, arridet .m i. e. quamdiu Iicet, quod excipitur a choro dicente, sibi potestatem esse factam templum visendi. V. 247. Hermannus reiecit τι , praetulit τασδ' quod uni codici adscriptum est contra alii legunt περιο υσαν δ' -Θι ανδ ἐρώτα. Cui congruit id quod Musgravius contendit, chorum id locutum esse superveniente Creusa. Sed rectius Creusam ipsam haec disserentem facit poeta. Sunt versus Glycone per terna systemata iuncti antistrophica versu Pherecrate clausa, ita ut extremis bini adjecti sunt Molossi Metra GIycone quum diversissimam in strophia speciem praese ferant, perae pretium Videtur, singulos versus perlustrare. Ac versus quidem II incipit ab anaeresi pro basi posita, sequitur trochaeus, per transpositionem ante choriambum collocatus et ex iambo mutatus, propterea quod anaerusin arsis sequi debet; hune excipit choriambus V. II3. Est versus Glyconeus hypercatalectus. iasin praemissam sequitur choriambus et iambus una syllaba
13쪽
auctus: V. 12. compositus est X anaerusi, spondeo, qui troeliae substitvi potest et horiambo. V. II 5. Est ea talecticus unacriis locum tenente basis, quem versum alii in numero polyschematis torum habent, compositum ex Molosso et thoriambo. II6. eadem exigitur mensura qua T. II V. 17. exordium capit a tribracho, basi non excluso, in tragoedia aetentiore niaxini e requentato reliqua pars similis uv. IIJ II 6 L . II 8 Glyconeus est legitimus producta peii ultima, cid quod seri potuit ex ratione eorum, qui, ut Hermannus explicuit, polyschematis tum secerunt hoc metrum. 3. II 0. est Pherecrateus basi dempta. v. 20 I 2 sunt glyeon et Iegitimi, sequentes 22, 23 vos in duos distribuit Versus Hermannus in editione sua, colligavit in unum in eli doctr metr. . 494 exemplum asserens unius choriambi addendi Glyconeo. Quo in exemplo uterque choriambus et qui sequitur basin et qui laudit versum solutioni cessit, quae in reeentiore tragoedia non est rara accedit quod in antistrophe syllaba longa in quem desinit glyconeus, solutus est Scriptura variat. Ἐditio Glasgo exhibet Ἀλι is AEnod a dialecto Dorica alienum rejecit Hermannus, quem secutus sum, diserepante in dorso qui αελιον legit Terminatur systema in Pherecrateum senis superfluens Molossis Disjungitur anticum ternis per intervallum aequabiliter membris, ter iterato Pherecrateo. v. 16, 20, 24 I3I, 35 I3 ita ut tenuior sorma basi abjecta
medias teneat, plenior primam sectionem sulciat, integra ero summam numerorum claudat. Quae sequuntur cantica systematis compretenduntur anapaesticis dimetris non legitimis, quorum propria est nimia numerorum Simplicitas, proceleusinatis admissio, caesurae neglectio, ac-eedunt aliae anomaliae de quibus infra copiosius disseremus. Namque desideratur alterna litium temporum successio, quorum tam incuriosa sunt Systemata non legitima, ut saepe ex solis spondeis
componantur. tiam in his canticis, quibus continentur ζοωδος, τζοφη, μεσωδίς, αντιστροφη et πω δός
primas tenent spondiaci, nonnumquam intercepti proceleus malicis v. 50, 5 I, quos respuunt legitima. Redundare systemata catalecticis etiam continuis atque ab his incipere apparet ex versibus
sequentibus. Dactyli et anapaesti, ut iacile perspicitur, raro scurrunt Monum et ros non aspernatiis
est poeta ubi vero inveniantur hypercatalecti, eos oelimia eos esse, docuit Hermannus. Est enim doelimius nil aliud quam antis pastus una syllaba uetus, cuius utraque arsis Stabilitur duabus vocalibus ancipitibus; cuius utique mensurae monume iri vpereat alecti v. 48, 40, 8 aptari possunt. Vv. 50, 5 pro ambicis ischiorrhogicis haberi vult Hermannus, quibus apud tragicoso
tissimum antispastus consociari solet. ἔα ἐκ quae praestructa sunt trophae et antistrophae Pro monometris habere nemo potest, quum
prima littera brevis obscuretur sequente graviore neque inserviant nisi mutato animi motui exprimendo, qui in rebus sacris per assiduitatem quandam desxus ad avium profanarum advolatum subito vertitur. Caesuram saepius neglectam vides quam servatam v IM, 60, 6I, 66, 67, 76,I77, 35 legitima est in versibus 54, 156 163 I65 I69, 173 I80. Monometris et paros inlaeiκ
carere aesura an supra memoravimus Hiatus exemplum asserre in promptu est nulliani nisi V. Ira
παυδουργειν is, quum diphthongus ει ante OeaIem hoc Ioco non corripiatur. SyIIaba aneipii in noversus abstinvit poeta. Sed memorabilis est V. 69 propter productionem Itimae syllabas in Δηλιάδες Quam producendam esse jam exeo apparet, quod a tribracto abhorret versus anapaestieus. isAdmittitur syllaba brevis, quae in consonantem exeat, interdum in fine versus, ubi vel persona mutatur, vel sententia finitur, quod huc quadraret, nisi scripturam Sequentis in suspicionem vocasset Hermannus. Indulserunt quidem sibi productionem poetae in Oeibus, quae plures syΙlaba breves habent, sed id fieri solet in prima brevi arseos locum tenente, ut Verbi causa in ιε Θανατος Proodus mesodus et epodus, quibus dississum est canticum, nil commune Iiabent nisi Spondeorum accumulatinem et alia systematum non egitimorum propria; Ius similitudinis habent strophe et antistropha quas eo tantum inter se disserunt, quod antistrophe in primis versibus per aliquot anapaestos incedit et unum dactylum. Reliquum est ut de transitu Glyconeorum numerorum ad spondiacos illos verba faciam. Carmine extenso atque perpetuo inde a v. III usque ad V. I 3 intimum animi motum quum diis disset Ion ad hunc sedandum necesse erat aut exciperetur alio histrione ei succedente aut rediret ipse ad animi tranquillitatem, quam nimis turbari vetant indoles atque natura. Spectatores ipsi,
quos Ionein veresimile est attento animo audivisse recitantem, si ulterius progressus esset, haud dubie abjecturi suissent intentionem. Itaque choro nondum intrante, Ionem necesse erat alium ad dere orationi sonum, quae, quum in penso devolvendo Versaretur, nullo aptari potuit metro melius; neque enim inest in verbis ἀλλ' ἔκπαυσω seqv. quod animum concitet, neque in avibus invocandis, sed placato sensu et ut ita dicam, numero ad finem properat canticum Carmina melica v. 187-200 comprehensa tria exhibent systemata lycone antistrophica, in quibus memorabilis est vocabuIorum quorumdam diremtio, quae una pluribusve syllabis ultra versum protenduntur, id quod tantum abest, ut a systemate Glycone alienum ut in perpetuitate ejus positum sit, qua ultimae syllabae brevis in consonante ni disinenti essiciatur productio per positionem sequentis versus a consona incipientis. Opprimitur uittera quae brevis est in vocabulo γυιατι δει pondere antecendentis vocalia longae.
binis numerorum lembris discrepat tertium praemittens Bacchium Herm. q. 496. Ad exeniplum Glyconeorum et Pherecrateorum actum est etiam aliud genus, quod pro choriambo Creticum habet. Cujus modi versus hic illic egitimis Glyconeis adjuncti reperiuntur. In minore versu, si in basi ambus, tertia autem a fine syllaba brevis est, videri potest hoc metrum Bacchia- eum esse. Quodsi in Pherecrate qui pro basi ambum habet, choriambus commutatvr in Creticum, utique evadit Bacchius bis positus. Sed dubito uni systemata legitima exordiantur a versu catalecto. v. I95 Im sunt Glycone hypercatalecti, anacria si pro basi posita et praeterea V. 19 jambo per transpositionem post anacrusin Iocata et in trochaeum Vel Spondeum commutato. De productione primae syllabae in τρις, ιατον infra explicabimus. v. 209 247 partem posteriorem arminis horici proserunt, quod nomine parodi insigniverunt metrici, non uno tenore ab
14쪽
mulieribus choricis decantatum, sed id quod proprium est parodi, anapaesticis distinctum intercinente Ione Carmen est antistrophicum cujus seni a principio versus nil habent difficultatis su sequentes vero propter scripturae ambignitatem parum sunt expediti. Pars quidem prior constat ex Glyconeis ad similitudinem eorum ornatis, quos supra deseripsimus, forma primitiva per transposi
tionem et accretionen mutata. Quare ad partem posteriorem transeamus. Incipit a versv 216.
obscura est mihi quam iniit Hermannus ratio in describendis his metris. Pro monometro jam bie hypereatalecto non posse valere priorem versum apparet e Iibro ejus Monometer enim ut universe perraro invenitur ita non admittitur nisi integer. In redigendis hisce metris quum alii aliam ingressi sint editores viam, ut ipse Hermannus in Iem. f. 700 respondentes antistrophe versus Miter deseripsit, in dorsi duee ex angustiis nos evolvere possumus, priori versui, qui in editione Hermanni in κεραυν terminatur, adscribentes ἀμ πυρον posterioris unde evadit iambicus dimeter Matesectus quarta ars soluta. Versu insequenti, si in dorsi iam sequeris duo includuntur dactylis Hermannum, jambicus dimeter, prima syllaba producta, prima ars soluta. V. I compositu est ex Bacchio et Cretico. V. 22 in editione Hermanni Drmam habet, quae jam bicis numeris legitimis adnumerari nequit. Namque ambicus dimeter aut hypercatalectus est aut Iaudus, quoruni quidem in libro de elem nuIIum exstat exemplum. Itaque Dindorsum sequor qui hunc versum et aequentem in unum iunxit, unde exoritur ambicus tetrameter catalecticus, quem haud scio an tra-gie usurpaverint, etsi Hermannus ab his abjudicare videtur, qui gra67, ubi comicis usitatissimum esse docet, tragicorum nullam iaciat mentionem. . V. 223 est antispastus, qui ut saepe consociatur ris numeris, ita hic cum iambo schiorrogico copulatus est. Antistrophe similis est strophae. Superat V. 23 una syllaba brevi ab initio versum respondentem V 217. Notabilis est V 245 propter syllabas breves coacervatas nec non V. 230 propter synizesin του in voce Faού. Restat ut de versibus anapaesticis loquar, quibus in secunda antistrophe respondet Ion choro compellanti id quod usitatissimum est in parodo. Namque parodum decantabat chorus in scena non in orchestra. eeteris histrionibus mixtus, unde fiebat, ut eanticum magis ad naturam diverbii accederet. Praevalet in his versibus, qui incipiunt a V 227 numerus dactyIicus, quibus tantum non obscv
ratur anapaesticus. Iam primus versus quaeritur num sit monometer anapaesticus, quum ultimam
secundi dactyli Iongum habeat; nam quod versus sequens a vocali exorditur, id nil facere potest
ad corripiendam longam antecedentis, quum versus nullo perpetuat numero inter se cohaereant. Sed versus 220 monometer est constans meris ann paeStiS.
15쪽
16쪽
17쪽
18쪽
eIu aben ii dei late iniichen elusia hen in prima:
I. Horatilis, Brutus, Manlili priscae nisiue horridae virtutis Romanae exempla.2. Amicus vas ad mortem datus pro niteo.
3. Comparentur inter se tristes Vitae exitus, quos Socrates et Seneca liabuerunt. 4. Νimiam sidue iam magnae calamitati solere esse et rationibus et exemplis demonstretur libiturientenausiat. 5. Quibus se potissim uni rebus ceteris oratoribus praestitisse Cicero in Bruto e. 93 jure dieat. 6. Gutta cavat lapidem, non vi, sed saepe eadendo. T. Nenio ante mortem beatus Alausurarbeit. 8. Veris.ime Pyrrhuni dixisse Romam hydrae non dissimilem.
s. Saepe in unius viri virtute saIus ivitatis onsistit. ribiturientenaulsa
U. Laudes Germaniel. II. Literae, a Vibio Frontone datae ad - Tac ann. II, 38 .
6 a. Die lassen id bie belbe Sahe veretnigen: Quid sit luturum eras, Iuge quaerere un quidquid agis. Pruvenier