De confusione pronominum tertiae personae graecorum

11쪽

Do oonfusione pronominum tertiae personae meorum.

in loco Hellenicorum supra allato commisit, quum 2 8 σφοδρα σφας αντον ἐπιφοβησθε scripsit, etsi hic σφας ανιον est pro La Dος. ρSed hoc forsitan singulare sit hujusmodi exemplum apud oratores. Posterioris Graecitatis scriptores, qui quidem puriorem Atticismum sequerentur, ut Lucianus, pronominis αντον usu Attico contenti fuerunt ceteri vero saepius exempla qualia illa enophontea exhibent neque solum ad omnes personas σφας et σφωρος, sed hoc possessivum etiam ad singularem numerum retulerunt'). Neque minore licentia usi sunt Bygantini ). HERODOTUM ab Attico usu pronominis αντον non prossi ali num fuisse' documento est 5, 20 τάς τε μντων μεντέρας και τας ἀδελφεας - φιλευόμεθα μω. 5, 2, 2 σφισιν αντοτ de secundispersona usurpatum rariorem apud Atticos usum, cujus supra men 'tionem fecimus, refert. Sed alia exempla vix invenias apud huyc. scriptorem. Tragicos poetas formis V et σφιν quae proprie plurales sunt, etiam de ceteris numeris usos esse constat ). Harum σφιν numquam σφέ raro si sensu reflexivo posuerunt. PossessiVum σφέτερος uno loco ad singularem relatum habemus, AESCHYLI MA. V. 900 . Ρronomen αντον a tragicis poetis de prima aut secunda e son umquam usurpatum esse negarunt nonnulli '). Quorum sententia, a plerisque merito improbata, infirmissimis nititur argumentis.

in id Stophan Thes ad Par. a. h. v. ' Vido ullaehi Grammati dor Oriseh. Vulgarapraeho p. 53 sq. 184 208. Ηo tamen statuit redovius o dial Herodote p. 284. - cetera exempla quae praebet ex Sin ei aeuaerianum, jam mutata sunt.' σφε do sing. ur. sd. archhor Or. 29. hosn 765. ad 33 931. 1285. Hipp. 890. Alo. 16. 20. 109 154. 570 846. Androm. 39. 346. 82. Troad. 727. Mi. 1122. hss. 592. Suppl. 155 Ion. 4. 1. 279. 293 296 297 360. Iph. Taur. 730. Iph. Aul. 70. Hal. 608 936. 988. 1201. 12l7. Horo. Fur 540. l. 27. Fragm. ex eo. aueh. 1058; Eschylus novem locis vita in Wall. . ubi addendus Prom. v. sint Sophoelos duodeviginti vido ex Ellendi iis Pers. 759. oed col. 1490.' 28schyl. Sept. o. hsb. v. 469 617. Soph. Trach. 166. Ood Reg. 76I. N msri sunt ditionum Dind.' A de oeunda orsona eodd. xhiboni ur. Hol. v. 622 ad pluralem rotatum. ex ovisetur intulit Matthiae Eue Hel. v. 1123 seribens duιναν ἀν ἀώρον πιε- ρε-ra ἔθεεραν, do prima porgona Hormannua item ex eon oetura posuit Eur. Iph. Aul. v. 212, ubi dedit πα- ῆς πρήσομαε.' Elmsleyua ad Eur. Horael. v. 144 do Sophoelo tantum et Euripide hoe n gat Bemhardos synt. p. 272 st 28 ab omnibus tragicis hune usum ab udicat,

12쪽

s c. A. Walberg.

Nam quod maxime efficere studuerunt, in locutionibus αυτος ἄων et similibus posterius vocabulum spiritu leni, non aspero, ut fieri solet, scribendum esse ), id quale sit ostendere conabimur primum allatis omnibus locis, ubi has locutiones invenimus. Atque apud AEschylum quidem sine ulla codicum discrepantia est rom. v. 762αντος πρὸς αντον κενοφρονων ovainv νιάτων praeterquam quod cod. Medic προ αντος αυτου habeti. v. 921 ἐπ αντος -- . 1013 - 1κα αυτ ν. Sept. c. h. V. 406 καντος καθ' αντον. gam. v. 836-κ δ αντος αντον πήμασιν Etiam Sept. c. h. V. 194 cod. . prae-bst αὐτοι δ' εν αντων, ubi Scholiasta Mutrumque agnoscit, et φαυτῶν et, quod nonnulli codd. habent, in αντῶν. temῬers. v. 415Μ. ωτο δ νε αυτεμ dat, pro quo at codd. v αὐτῶν. Uno loco Eschyleo, Choeph. V. 22 codd. consentire videntur in lectione αυτὸς x- αὐτον Pro R, quam receperunt editores, καθ' urso Sopho-elsa autem habet M. V. 906 αὐτος προ αντον. v. 1I32-ον αντος

v. 451 αδτος αυτον. V. 89l, II32 - 1 προ αυτῆς posteriore loco . αυτῆς . . I -- τὸν αοτῆς. Accedunt in Fragmentis 323 ex eo.

Nauch. αντος τις αυτ et 736 αὐτὰς παρ αντον, ubi codd. αντω

et αὐτῶν praebent Euripidei denique loci sunt hi: ed. v. lαυτ προ αυτήν codd. αττήν . Hippol. v. 399 αυτ δ' ὐφ' αὐτῆς. Androm. v. II 2 αντοι δ'Ἀ. αυτῶν codd. οὐαντῶν ). Suppl.

hoc conspectu apparet, codices optimos saepius pronomen refleXi . Vum tueri, ubi Vero a pronomine αντος stent, nusquam fere ullam praecedentis vocabuli mutationem fieri, sive asper sive leni spiritu pronomen notaveris, ut odicum auctoritati his locis non multum tribui possit. Instar omnium est illud exemplum ex M.

' Vid Elmsi Eur. Horael. 144. 814 Barnhardyi Sol p 287. In hujusmodi xomplis Borahardos l. e. pron reflexivum admittit. Quos sequuntur pleriquo editores injuria ni lavor.

13쪽

De eonfiisione pronominum tertiae personae Graeeomam.

Fragm. 597 sumptum, cujus metrum anapaesticum pronomen αντον respuit. Tum profecto mirum esset, si hac in re tragicorum usus ab

Aristophane' et a solutae orationis scriptoribus' recederet. Neque magis illa sententia probabilis Videtur, si ipsam naturam pronominis αντος, quale est in Attica dialecto, consideramus; quod pronomen significationem latini pronominis, quod est ipsε, nusquam admittit nisi ubi substantivo sive nomini sive pronomini adjectum est, id quod in primo casu semper fit in obliquis, quum deest

substantivum, latino ei respondet. Iam in exemplis, quae supra ex tragicorum scriptis proposuimus, prius αντός, quod recto casu positum est, substantiVo siVe scripto siVe audito adjectum est, posterius non nisi ita, ut idem substantivum alio casu cogitatione iteretur. Hoc autem cur fiat rejecta illa casus obliqui significatione, quae ex Graeci sermonis consuetudine ipsa se praebeat Propter ejusdem vocabuli iterationem, inquiunt. At haec non poetarum propria est sed etiam ceteris scriptoribus usitatissima, qui in hac verborum conjunctione pronomen reflexivum semper adhibent. Ac,

si Euripides Alc. v. III 5 - δ αντος αντὴν ἐσάγαγ' ει βουλε δομοος

dicere potuit, quis neget pronomen αντος iterari posse non eadem significatione etiam ubi per formarum rationem liceat utramque ad idem substantivum referre Itaque ut haec relatio efficiatur, necesse est posteriori pronomini Rddatur pronomen personale, cujus accessione exsistit pronomen reflexiVum. In quo αντος proprie eam habet vim, ut objectum ad subjectum reserat, non eam, ut objectum

aliis objectis opponat ). Itaque in iis tragicorum locis recensendis, ubi pronomen ἐανεον de prima vel secunda persona positum invenitur, jure nostro eos adnumerabimus, in quibus αντος pronomini praemissum est Sunt autem hi: AESCHYLI Ag. v. 114Iφρενομανής τις εἶ θεοενδρον τος -- δ αντας θροεχν - ανομον cod. edic απτας

14쪽

Io c. A. Walberg.

Ibm v. 20 vide supra

σου ἀξιαν ον ουσαν αἰσχρονεώς πολεν - αντος αντον.

- αντος αντον πατέρα τονδ' ἀπήλασας.

15쪽

Do oonfusione pronominum tortiae personae Graeeorum Ii

Trach. v. 45 Vide supra εἰ δ' αἰ- αντὸν δε παιδευεος, EURIPIDI Heracl. v. 142 vide supra δικαιοι δ' ἐσμεν οἰκούντες πόλιναντο καθ αλῶν τριον κραινειν δικας. Bacch. - 12

θάμνων δ' ἐλλοχιζοπιν φόβαις

ARIATOPHANE pronominis tertiae personae formis incipie tibus nusquam usus esse videtur nisi in locis parodicis. an. v. I 4643 σφωρος est in versu ab schylo pronunciato et Equit. V. 102 ex γέ pro singulari positum, in oraculo. Raro, si unquam, Comicus αντον ad primam aut secundam personam transtulit.

gos Uin απον αρπάσας - κἄτάπηξον προ αντον, cod. - αντον habet; sed locus corruptus Videtur. Nub. v. 1449,

1455, Ran. v. 630 alii codd. pronomen tertiae personae habent, sed V. σαυτον contra v. 1020 V. αντον, ubi ceteri secundam porsonam tueri videntur Thesmoph. V. 234 ritastatus ex conjectura scripsit βουλε θεάσασκαντον- . Auleis ad lyricos poetas transeuntes liberiorem amissum pronominum tertia personae inVenimus. Et apud elegiacos unum est exemplum THEOGNIDI v. 11

16쪽

et se cpor ἀδελφιδέοις

κάρα και φονον σφος pro o usurpavit . ANACREON Fragni 116μιδιον ον χοάνοις τετυπωμένον, Maeram γήρως χαλκωθέν, σφετέρη φεμ ατο χειρὶ Μυρων. ε SIMONIDES Fragm. 30 ex Schnoidevini oriectura τὰ δ' ἐπ αὐχένα αρέφοισαν σφέτερον κάρα πάντ' ἐπ δμον possessivum pluralium pro singularium posuerunt. Idem sei HI

παραγορεττο μν ποτε σε τέρας μεθε ταξιονεσθαι δαμασιμβρότον αἰχμας;

Ol. 13, 60

δ ευχα ἐν στε Πειράνας σφετέρον πατρὸς ἀρχὰν και βαθον πλερον ἔμιμν και μέγαρον. Pyth. 4, 83 τάχα δ' ενθος ἰὼν σφετέρας ἐστάθη γνώμας ἀταρβάτοιο πειριώμενος ἐν ἀγορα - θοντος χλον.

17쪽

m eonfusione pronominum tertiae personae Graeeorum. 13

Semel indari carminara pro σφετέρος praebent, Pyth. 2 90 στάθμας δέ-νος ἡλκοριενοι μισσες ἐνέπαξαν ἔλκος μναρον ι προσθε καρδιι

Quum consentaneum sit, transitionem illam a sensu Sanseriti pronominis mere reflexivo ad varias formas et significationes Graecorum tertiae personae pronominum paullatim factam esse, faeile quis exspectet, in antiquissimis literarum Graecarum monumentis plurima hujus confusionis vestigia exstare at tamen in Homeri eis carminibus, qualia ad nos pervenerunt, paucissima sunt. Nam Ilias non nisi unum exemplum praebet in Aoλωνειας v. 397 sq.

φοξιν σολενοιτε - σφισιν ονδ' ἐθέλοιτεν-- φνλασσέμναι, καμάτιν ἀδηκότες αἰνῶ ). Odyssea autem haec: I, 402- ι-- δ αντος ἔροις και δωμασιν οἷσιν ἀνάσσοις' ubi Behherus δωμασι σοτσιν. IX, 27 sq.οντο ἔγωγε ἐς γαιαν δοναμαι λοκερώτερον ἀλλ ἰδέσθαι, quamquam hi locus ita explicari potest, ut se non ad πωγε res ratur. ΙΙΙ, 320

18쪽

quem Versum cum tribus proxime sequentibus pro spuriis habent 3. Sed dubitari vix potest quin, ut in aliis multis, ita hac in re nae per Graeciae civitates ferebantur Homerica carmina haud paullum discrepuerint ab his, quae nobis Aristarchi ceterorumque Alexandrinorum curae tradiderunt. Qui, ut omnino analogiam sermonia sequebantur, quum sibi persuasissent, Homerum in pronominum usu accuratissimum fuisse ), quaecumque regulis suis repugnRrent, est, si fieri posset, amovisse videntur. Quod ita factum esse imprimis documento est carmen epicum ab Apollonio Rhodio ad Homerici se monis leges, quales illis temporibus erant, diligentissime exactum' ;cujus summa licentia in pronominum tertiae personae usu st nostro Homero magnopere abhorret. Sed etiam Scholia Iliadis idem testantur, in quibus nonnulla hujus generis exempla commemorantur. Quorum partem si conjecturis enodoti et aliorum tribueris, tamen apparet, illos talia non fuisse conjecturos, nisi in exemplaribus Homericis similia invenissent. Ita Il. I, 393 pro se Zenodotus scripsit ἐοτο ad secundam personam relatum, ut XV, 138. XIX, 342. XXIV 550 . Idem eriticus, quum Ι, 208 ejecisset, σφωιτερος, quod est paullo infra V. 216, non ad dualem numerum retulit.

III, 24 pro φιλεν habuit 6, quod quo spectare Voluerit, incertum est q). X I27 μιν pro plurali habuit. A XI, 7 est in Seholiis

reώφροται -- pro σφοωινγ Ibidem V. 142 pro τον προὶ , quod nos habemus ab Aristarcho probatum, Zenodotus οὐ scripserat alia scriptio eradi οὐ teste Aristonico XVIII, 230 Zenodotus dederat: ἐνθάδε κουροι λοντο δυωδεκα πάντες αρεστοεο- ἐν βελδεσσεν.

A XXIV, 31 denique si in Scholiis τανν' ἐν ἀλλ' ἐόν,

quod pronomen ad secundam personam referendum est' his

tionis suae.

19쪽

De eondisione pronominum tertiae personae lameorum. 15

igitur ostimoniis concludere licet, in iis Homericorum carminum exemplaribus, quae plurima et ex ipsa Graecia et ex Graecorum coloniis Alexandriam conferrentur, hanc pronominum confusionem satia frequentem fuisse. In Hymnis Homericis de plurali dictum videmus Hymn. in Ven. V. 268, qui a multis spurius putatur σφιν de singulariis mero XIX, 1 et XXX, 9. In Batracho myomachia, quae fere Hymnis adjungi solet v. 23 εος de secunda persona v. 10 et I6lde plurali numero usurpatur. Hesiodea carmina quinquo habent hujus generis exempla. Horum unum, p. et D. V 2, Μοτσα Πιερ-θεν ἀοιδησι κλειονσαε, δελε in ἐννέωτε, σφωρον πατέρ' νμνειουσαι, ad prooemium pertinet, quod jam antiqui critici ab Hesiodo abjudicarunt; alterum est in ejusdem carminis V. MI

σοι δ' ει πλοντο θυμὸς ἐέλδωται ἐν φρεσιν σινῶδ ερδειν, και ἔργον - σιν ἐργάζεσθαι,

qui non minus pro suppositicio habendus est Tertium est ibidem V. 58-κ δ' ἐγὼ ἀντι 1 οὐ τε κακον, ὁ κεν παν-ς τέρπωνται κατὰ Πεδ ιον κακον ἀμφαγαπῶν pQuartum in Theog. v. 398

- - οἶσιν παιδεσσι φιλον διὰ νήδεα πατρος. Quintum in Scuti Herc. V. 90δ προλιπων σφέτερόν τε δομον σφετέρους - τοκῆας In fragmentis Cyclicorum ceterorumque epicorum, qui Alexandrinorum aetatem praecesserunt, nihil est, quod ad hanc nostram quaestionem pertineat, nisi quod ANTIMACHUS videtur σφω-ρος de tertia persona usurpasse ). Didaetiei poeta ARATU et MOANDER - ut eos hoc loco commemorem -- confusion pronominum tertiae persona prorsus abstin isse videntur. Quod etsi magnam partem ipsarum rerum naturae, quae in horum carminibus tractantur, tribuendum sit, tamen haud scio an de industria factum sit a doctissimis illis poetis, praesertim Nicandro, qui, ceterum priscarum vocum locutionumque amantissimus, has Alexandrinorum delicias repudiaverit.

' Vide Apoli do Pron. p. IAI. Idam poeta quod σφώ pro πω dixit, nouvidetur alimn rationem habere quam quod ν- pro a posuit fe ibidem p. 13.

20쪽

16 c. Λ. Walberg.

Bucolici, ut sunt ex parte cum lexandrinis conjuncti, ita in usu pronominis tertiae personae hanc cognationem produnt. o Theocritus quidem 4 de secunda persona singulari posuit X, 2

incerta tamen scriptura). XVII, 50. XXII, I73. XXIV, 36; de te tia plurali XXV, 58 XXVII, 26yJ σφετέρος de tertia singulari XII, 4. XVII, I). XXII, 209. XXIV, 59 de secunda XXII, 67, de prima XXV, I 63; νικώτερος de tertia singulari XXV, 55 γ.ΜOSCHUS autem σφέτερος de tertia singulari habet II, 26, 163. IV.l2, 53 et, de prima IV, 77.

Pervenimus ad Alexandrinos poetas, quos pronominum confusione doctae et exquisitae elocutionis laudem appetiisse satis apertum est. Horum LYCOPHRON omnino raro pronomina usurpavit. σφι ad tragicorum Atticorum exemplum pro singulari posuit . Il96, itam σφι V. I242. ronomine possessivo semel tantum, si rectem mini, usus est, . 460, ubi σφo pro singulari pronomine est. CALLIMACHUS ' autem ὁ ad secundam personam singularis numeri retulit Hymn. in Dian. v. 03, σνδεερος ad singularem ibidem . 229 et Hymn. in Del. v. 233. Ab eodem ιος pro τεος et σφωιτερος νος pro in m. posita esse testatur Apollonius grammaticus ). Sed omnium Alexandrinorum, ut jam significavimus, APOLLONIUSMODIUS maximam exhibet pronominum tertiae personae confusionem. Nam hic pronomen possessivum ος non solum pro φωρος saepius posuitq), sed etiam de prima et secunda persona utriusque numeri,

pro ἐμος et σος'), pro ι μερος ' et μέτερος . Idem σφέτερος non solum pro ς' usurpavit sed pro μέτερος '' et μέτερος 'Τ); σφω

3 In hoo armina, quod Theoerilsum non a pro arto affirmari potest, . 41st 48 eodd. in pro σέθεν praeboni.' Praetor primum omnia hae exempla in iis arminibus exstant quae ad P,

eorum formonam accommodata sunt.

Auli da locutions Callimacti p. 72. ' Do Pron. p. 139 143. Etiam Rhianua in humanis apud Stobasum Floril. IV. 34 sorvato --ος do singulari dixit.