De confusione pronominum tertiae personae graecorum

21쪽

D eonflasione pronominum tertiae personae Graeeorum. I

τερος autem pro φωρος -), saepius pro M'), semel pro σος ).. ec minore licentia in substantiVo pronomine usus est, cujus singularem numerum pro ἐμαυτοτε et σαυτου q), pluralem formam σφισιν pro

6 is veto ' adhibuit. Quid si his rebus et de aliis multis '), quibus Apollonii pronominum usus a nostro Homero differt, statuendum videatur, supra indicatum est. Quoniam ex tribus quattuorve quae polloni aetatem exceperunt saeculis nullum amplioris magnitudinis poema ad nos pervenit, Anthologiae Graecae scriptores, quorum multi iique optimi ad illa saecula pertinent, multi autem posteriores sunt, hoc loco comprehendimus. Atque o quidem hic illic videmus aut ad fritam personam pluralis' respicere aut ad secundam singularis' vel pluralis' '); σφετερος autem ad tertiam V et primam et secundami singularis et ad secundam pluralis 'A); tum σφέ pro singulari positum q); αντον denique et ad secundam personam singularis

mori et ad primam vel singularis ' vel pluralis '' relatum. In

ετο IV. 460 sons possessivo usurpatis. σι et os pro genitivo pronominia substantivi. οἷ ἔθεν Ι. 362. IV. 147l , την δὲ μι- III, 74 eis Herm. ad Orph. p. 7ss). μιν pro αννον I. 941. II 8ὶ σφι ab Homero uno tantum Ioeo. Il. XIX. 265 vido Buum. Lex. p. 603. ab ho saepius pro plurali posiι o. g. ΙΙΙ. 327, 370, 683 702. IV. 556 7863. 3,luralibus pronominum primae et aecundae personae pro singularibus saepissimo rations ab Homero aliena adhibitis et imit cis Harhalii Pro-l g. p. LXXX sq.

22쪽

Quae OPPIANI nomine feruntur didaetica carmina possessivorum tantum tertiae personae permutationem habent. Et in Hallenticis, quod poema 3500 fere Versus continet, pro σφωρος vicies quinquies'), hoc pro illo quinquies' positum videmus in Cynegeticis autem, quae paullo plus I 00 Versuum sunt, o pro φλερος vicies' fere, hoc pro illo semel μ). Omnino in utroque carmine σφωρος sensu proprio usurpatum rarissimum est in priore quinquies fere, in posteriore ter legimus. - isdem augustioribus finibus se continuerunt Auctor de Herbarum viribus, qui ἐς pro σφλερος q), et DIONYSIUS EREGETES qui νωρης pro ὁς')semel posuerunt. Ι Μ ΙΜΙ poemate, quod περι καταρνῆν inscribitur, utriusque rei unum exemplum reperitur'). liquanto majorem sibi licentiam sumpserunt poteles malicorum auctores,

qui non modo ος pro φλερος saepissime' et hoc pro illo rarius'), pro ἐμος semer' usi sunt, sed etiam ἔθεν '' et τεν-ερος '' ad

pluralem nonnumquam retulerunt. - Cetera didactica poematia vel poematum fragmenta praetermittimus. Hinc si ad epica carmina reVertimur, aetate proximus fuisse existimatur QUINTUS MYRNAEUS. Qui quamquam omnino anxie Homeri vestigia premit, in usu pronominum Apollonium potius auctorem secutus videtur. Nam ἔς et ad pluralem tertias personae

saepissime'' et ad primae personae tum singularem A tum pluralem in itemque secundax et singularem'', et pluralem' 'λ rospicere

23쪽

De eonfusione pronominum tertiae personae Graecorum. Is

voluit, neque minus σφωρος ' et σφός ad singularem numerum et σφωιτερος ' ad pluralem tertiae personae. Substantivorum autem pro singulari A et μιν de duobus si positorum incerta sunt exempla Ceterum Quintus nonnumquam ipso Apollonio longius in hac licentia progressus est'). Sequitur ΝΟΝΝUS anopolitanus. Is ut liberiore judicio utens

ad superiorum epicorum exemplum se contulit et novam quandam ac propriam Versus condendi artem effecit, ita ab hac pronominum confusione videtur abstinendum existimasse Dionysiacorum quidem,

amplissimi poematis, paucis locis' σφωtrερος ad pluralem numerum referri videmus; quod unicum hujus licentiae genus sibi permisit Νonnus. In etaphrasi vero vangeli S. Iohannis nihil, quod huc

pertineat, invenimu8. Qui restant epici poetae sexti seculi, onni sectatores, eorum TRYPHIODORUS duobus locis o pro φέεερος posuit'), COLUTHUS autem et USAEUS nihil hujus generis commiserunt. Ultimum locum Orphicis, quae vocantur, carminibus assis-gnavimus, non quod aetate ceteris postariores sint, sed quia ex si, quae hic agitur, parte ab omnibus quodammodo differunt. Neque tamen eadem est horum carminum ratio. Nam Hymni nullum hujus abusus exemplum habent Lithica autem eadem fere, quae alii poetae, ut o pro φωρος '), hoc pro illo ' et pro σος ), σφωιτερος pro σφωρος ' et pro ος ' reperiatur; novum sed simile est σιν- pro cis positum' ) at Argonautica non modo his similia offe-

I. Ilo quom loeum emendarent Spitanem et Tolehlyua. IV. III. ubi jam seribunt πεν δέ ἀμ po vel σεν. οἱ ἄνιμνω. Antospitanorum si opehlyum seribobmitur V 27 αντον do I: ma st ΙΙ. 157 sae da II:da orsona Pro es ἄντρ V. 533 et X. 392 iidem II die personae pronomen restituerunt.' Ut νῶ pro plurali usurpavit I. 13. I. M. VIII. 452. X. 31. XII. 257. At quod Hermannus ad Orph. p. 99 sq. auspicatur apud Quintum M pro plurali reperiri quin etiam ut orphirum illud M. interdum abundare vix euiquam probabitur.' V. 348. XXI. 108 292. XLVII. 637. Ch shra Quaest. p. p. 260. V. ω ἐς pro νινορος positum Lehr eon actura γρ-Mρο μνέ, osohlyus la

mna ouatituta sustulit

24쪽

εμωρος ' usurpata videamus, sed multa habent in usu pronominis substantivi, quae nova sunt et usque eo inaudita. Quamquam de his robus difficillimum est judicium et propter miseram textu verborum conditionem et quia imperitus poeta pronomen o saepe adscivit, ut versuum numeros expleret quo fit, ut haud raro de vi et significatione hujus pronominis nihil pro certo possit affirmariq). Inl384 Wrsibus illud o plus L locis exstat, quorum locorum plus tertiam partem ermanni conjecturis debitam si praetermiserimus, tamen restabunt multi, ubi pronomen aut prorsus abundare vide tur' aut pro plurali tertiae personas' aut primas' accipiendum sit. σφιν autem, quod item saepius abundare Videtur'), aut pro singulari aut pro secunda persona plurali usquam positum esse '' probari vix poterit. Vidimus igitur per omnes poesis Graecae aetates hanc pronominum confusionem obtinere. Iam doctorum poetarum usus, Antimachorum, Callimachorum, Apolloniorum, ad sermonem Graecum, qualis ipsorum temporibus fuerit, cognoscendum, parum Valet, quum doctissimus quisque summa diligentia ex antiquorum scriptorum monumentis hujusmodi ornamenta conquisierit. Quare de superioribus temporibus, non de suis hi poetae testimonium dedisse putandi sunt. Sed aequalium loquendi consuetudinem soluta orationis scriptorea docent apud quos eundem pronominum usum, etsi minus Varium et multiplicem, reperiri ostendimus At enim hi scriptores pariter ac

' Quam ob ausam qui hujus poematis rationem paullo diligentius onsideraverit, is non nimis mirabitur Hermanni ineonstantiam qui saepius alias in notis. alias in disputation aleeta alias in indie sententias proponat.' Ut v. 176 272 285. 293 ita Horm quoquo in indies in annotatione versu subjeeta idem atque ιν Ouin esse intuorat). 298 396, 35. 36, 91, 37. MI.I029. 114l. 262, 1316. Quamquam non ago reflexivam quandam vim hia loeia intrudi posse.

pro mo vel vobia positum esse, parum verisimile videtur.

' Ut v. 70, 7I quibus locis substantivo praemittituro ut o v. 26s 776 64s. 914, 1278. 130i. Quae si Hermanni opinio vide ad Orph. p. 797.

25쪽

De oonfusione pronominum tertiae personae Graeeorum. 21

poetae docto quodam et artificioso dicendi genere usi sunt, ex quo certam de quotidiani sermonis consuetudine conjecturam non liceat facere. Hoc etsi de posteriorum saeculorum scriptoribus maximeque Byzantinis aliqua ex parte recte dici potest, tamen ad hanc nostram quaestionem parum habet momenti. am ut ei rei non multum tribuamus, quod in titulis nonnumquam hujus usus exempla conspiciuntur' , lingua, qua nostrae aetatis Graeci utuntur, maximo argumento est, illum certe pronominis reflexivi usum, qui Atticorum potissimum esse dicitur, non magis apud scriptores quam in vulgari sermone viguisse. eograeca enim, quam vocant, lingustnihil aliud est nisi sermo vulgaris, qui Graecorum cultu et literis senescentibus, urgentibus exteris populis, dialectis coalescentibus, exstitit atque succrevit, donec seculo duodecimo nova quodammodo et mutata specie prodiit literarum monumentis consignatus. Atqui

jam apud illum scriptorem, qui primus Vulgari Graecorum lingua

usus est, THEODORUM RODROMUM, pronominis reflexivi ea est formR, quam usque adhuc usurpant Graeci qui, ut personas distinguant, duobus tuus pronominis casibus, τον ἐαυτον, - ιαντον, encliticas formas μου et luce primae, σου et σας secundae, ον της

et των - tertiae personae adjungunt ).

Neque Vero haec personarum confusio in pronomine reflexivo Graeci sermonis propria est; sed plures linguae, quae ex Sanscrito fonte proVenerunt ejusdem usus participes sunt, ut ersica, StaVonicas, Lithuanica, Leitica ). Latinam autem et Scandinavicas pronominis reflexivi ad primam et secundam personam translationi passiVam verborum formam debere, satis cognitum est.

' Aliud hujus oneris exemplum Graecorum, qui nunc sunt, sernIo praeberet, si verum sast quod ullaehiuc Gram de Griseh. Vulgarspr. p. 184 et alii stu- tuerunt, plurales lormas secundae personae quae sunt ἐγενεῖς σας, ἐ)σας ex antiquis formis es ις te repetendas esse. Sed varisimilius videtur, illas formas ex singularia numeri stirps uetas osse, ut plurales primas et aeeundae personae distin

guerentur.