장음표시 사용
11쪽
bantur et ab aliis antiquitatis grammaticis multis ot doctissimis' et ab ipso Apollonio, quum hanc proponit desinitionem:
Oραττεον υν τὴν ἀντωνυμιαν ίδε λέξιν αντ νοματος προσω - πων ωρισμένων παραστατικήν, διαφορον κατα τὴν πτωσιν καὶαριθμον, τε καὶ γένους ἐστὶ κατα την φωνην παρεμφατος ).
Ita enim circumscriptione non Solum ea, quae indesinita tinterrogativa nominari solent, et αλλος amoventur ab aditu pronominum, quorum Scilicet a natura nihil Sit tam alienum, quam non posse persona desinire, 0ρι ιν AP0ll. de r. p. 33, c. I, B sed etiam omnia illa, quas dicimus adjectiva. Schoemann. de part orat p. I 22. Eminet ver inter ea quae sic retinet Apollonius demonstrativa id, ad quod jam in eo est ut transeam pronomen, quod Propter naturam Suam multo majorem quam reliqua usu Su Scepit varietatem. De qua qui scribere instituunt, initium explicationis ab ea significatione repetere debent, ex qua tamquam ex communi sonte illae diversitates ortae Sunt. Quod ut seri possit, originatio vocabuli nobis quaerenda St, quae quidem in nostro pronomine nulli obnoxia videtur esse dubitationi. Est en in αυτος ex duabus compositum radicibus, quarunt prior relativam habet potestatem, altera demonstrativam. υradix et ipsa per se conjunctio est, qua rursus repeti aliquid significetur, et cum aliis radicibus demonstrativis composita eandem sere quam implex vim retinet, ut in αυθις αυτις)αυτε apud latinos autem' conjunctionibus δ), quae composita eo tamen disserunt, quod praeter simplicis repetitionis significationem etiam id, quod repetitur, quasi oculi rurSus subjiciunt, similiter ut in υθι adverbio repetitio significatur Ioel θι suffixo indicatiq). Altera autem pronominis οStri pars, cujus vi demonstrativa cum substantiae significatione conjuncta
1 Vix dubium est, qui Aristarchus quinuo eum sectabantur,
tantum inodo ea quae nunc specialiter vocamus PerSonali cum reciprocis et possessivis et quae tertiae personalium Personae adnumera
hantur demonstrativis ἀντωνυμιας appellaverit. 2 de Pron. P. I 0. 3 Schoemann de part orat. p. 110 adn. 1. 4 Lacones et Cretenses Hesrchio teste αις pro αυτυς Surparant.
etiam in adjectivis verbalibus deprehenditur , nisi in obliquis
casibus του tu τον vitam Suam liberam non Servavit. Quae
quum absolutam demonstrationis vim natura propriam habeat perinde atque cetera quae nos recentiore taroprie dicimus demonstrativa nullamque personarum di Scretionem contineat, promiscue de omnibus personis usurpari potest. Fallitur igitur Apollonius, quum αυτος pronomen per Se non nisi tertiae per-Sonae SSe contendit, quamquam primae et alteri personae appositum latiorem accipere potestatem concedit de pron. p. 79 C seq. Qua ex re intellρgitur, tum demum unumquamque Su varietatum, in quas hoc pronomen abiit, ad verum sontem revocari posSe, quum hanc generalem riu demonStrationis vim respeXeriS. Haec igitur quia ni sit jus potestas, ut semper relationis notio noni teneat, liquet eorum demon Strativorum numero υτος ascribendum eSSe, quae proprie relativa dici solent. Duplicioni in ratione quum pronomina res definire possint, ut aut praesentes oculi Sque objecta demonstrent aut jam antea commemorata vel aliunde notas reserant iterentque illa proprie demonstrativa, haec Specialiter relativa pellabimus Demon Strativa igitur ei disserunt x relativis, quod quum haec Secundariam cognitionem indicent, ipsa primitivam, quae retiam υπ0γυιος vocatur, habent propriam. Apoll. de pron. p. I 0m. πασα αντ-
δια των εικτικων ἀντωνυμιων γνωσις. de constr. II, p. 98, 3: ἰδίωμα ἀναφορας προκατειλεγμένου προσωπου δευτέρα γνωσις, ην παγγελλεται H αυτος ἀντωνυμια Quem relationis is umquamvis cetera quoque demonstrativa suscipere OSSo videantur, hoc tamen intereSt, quod haec, quia propter naturam Suam non nisi primariam cognitionem indicant iasque persona de- Signant, quae Sub oculi Sunt, τα υς οφιν ντα quam iterum rem repetunt, eam quaSi denuo oculis repraesentare putanda sunt') Quam ob rem quum αυτος persona o υτος et ἐκεῖνος
12쪽
pronominibus indicatas iterare possit, haec nunquam ad υτος reseruntur Apoll. de pron. 77B: ὀρθιος ουν ἐπὶ τὴν ὁι του ἐκεῖνος δηλουμένην δεῖξιν ἐπαναπotiiται et αυτός, υκέτι μέντοια ἐκεῖνος γῆ ουτος ἐπὶ τ ιν αυτός δυναται αναπέμπεσθ&ι. Jam vero quum in ejusmodi consuetudinem abierit αυτος, ut duplicem maxime significatum acciperet alterum sortiore alterum debiliore vi quamquam utrumque a primaria illa relationis vi derivari oportet, tamen uter tempore prior fuerit, poteSt quaeri. Logicam enim rationem quum Solam sequimur, nihil refert, de quo priore loco dicamus, quum uterque ex eodem cogitationis modo ortus Sit, temporis contra principatum Si alterutri tribuere debeam, sortiori assignem. Quo enim antiquius erat hominum genuS, eo vehementius rebus oculis Subjectis animo commoverentur necesse erat et idcirco ipsi signi- sicantioribus vocibus ad eas indicandas uterentur; quae quum jam magis hominum animi ab externarum rerum servitio abstraherentur, Saepe paene in logicas tantummodo notiones tranS- mutari coeptae sunt. Accedit hoc alterum, quod extenuata pronominis vi aliena potius vico quam propria ac naturali sungitur, Siquidem tertiae personae pronomen primitivum jam antea relationis hujus implicis munus sortitum videtur SSe. Attamen ab hac disputandi exordium capiam, quum sic commodissime expositio mea fieri posse videatur, si a saciliore simplicioreque usu ad dissiciliorem implicatioremque progrediar. Est igitur ejusmodi hic usus, ut nominis alicujus Vel pronominis cogitationem in orationis progressu simpliciter et sine ulla vi referat aeque atque usurpantur is a id pronomina Saepenumero apud Romanos. Quo munere quum tertia primitivorum personae et Cis D fungi deberent, haec
δε νοεῖν τι η ἐκ τουτων δεῖξις επὶ τον νουν φέρεται, ἔστε τας μεν τῆς οφεως ιναι δειξεις, τάς ὁ του νου Schoeniann iis νην τῆς φεως δεῖξιν ocularem demonstrationem dicit, alteraii mentalem'. Animadversionum ad veterum grammaticorum doctrinarii de articulo caput alterum p. 6 Gryphiswald. 1862.)8 Apollonius quum Dionysium Thracem et Tryphonem secutus duas pronominum species distinguit de pron. P. I B. αντωνυμίας πρωτοτυπους et παραγωγοις - primitiva et derivativa illa ea pronomina, quae nunc personalia dicimus, intellegit, haee, quae a pri-
in leniliorum cursu paullatim magis magisque obsoleverunt praecipue in Singulari numero et obliquos nostri pronominis casus tantum non in integram suam ipsorum potestatem surrepere passa sunt. Quod quum aliis ex causis actum osso POSS , tum non ii in ima putanda est ea, quod quum primao
pareat tertiae personae pronomina, nullam quia generis - εμφασιν habent, tum domum genus discernere possunt, quum ea quae demonstratur os sub oculos cadit Cuiusmodi demon. ε'andi genus quum in sumnia populorum antiquitate unicum
dem0nStrativis am non tantummodo ad ros oculis subiectas teneret et in adoro sententiarum circiti tu παρέμνασι coneris saepe locum dare potuit dubitandi, ad quam rorum praecede'
tum pronomen referretur, tum jam ei reuiuspieiobat ita ad
usum accommodatum pronomen relativum. Nominativus voro Onona inis personalis 2 ideo etiam multo magis oblitteratus est, quod 'o quam semel verbo nomen datum ost hoc procedente oratione illa in ipso verbo latens subjecti significatio satis determinatur neque repetit opus est Quare etiam id pronomen, quod hoc munere ungi debebat, usu praeterniissum et notis. eium est adem ex causa Ao in nominativo nunquam simplicem debilioremque relationem signiscat. In plurativo num iiivis derivata sunt, possessiva. Demonstrativa vero οἴ- οῦδε - ος quum diβerte uena primitivis ascribat, de pron. p. 20 C. 25i mi
loni ua proii P. 1 derivata esse autumat, scri ieciuit neque quuin 'iuus bipartitionis causas inspicio, Dion3sium et Gyli rem ea ad aliam divisionem pertinere voluisse cred derina u dsi rectum est leum judiciunt, etiam haec res oti nihil ad Seli ema nisenentiam conferre videtur, qui credibile esse eenseat, in libeζodo partibus rationis p. 120. Dionysium hoc discrinien f isso intepe
13쪽
mero frequentiore usu fuerunt primitiva, quia quum multitudo rerum varietatem saepe generum contineat, id quod nullam significet generis distinctionem pronomen optime convenit. 'Jam ver ut tertiae PerSonuo personale Sine vi prolatum accentum amittit, Sic etiam nostrum pronomen et ab aliis grammaticis veteribus nonnullis, ubi significatio postularet enclitico scribi jubebatur et Apollonius in eandem abierat sententiam de pron. p. 33 A. I C. 77 C: sc. αυτος μονιο ορθοτονεῖ
ται, αναμφιλέκτως με κατα πασαν πτῶσιν, κατα ὁ αἰτιατικην
ουκ ἀναμνιλεκτως. Ceteri casus quid obstet, quominus en cliticam formam induant, doceris ex Apoll. de pron. p. 45 B et de const. II, 18, p. 136, ubi sic Scriptum invenies: ια τουτ καὶ et αἰτιατικὴ πτωσις ἀπολυθεισα των ἐμποδιζοντων, λέγω τῆς ἐμπτωσεως των χρόνων, ἀναγκαίως τὴν εγκλισιν παρεdέξατο. Quomodo verba ἀπολυθεῖσα των ἐμποδιζόντων . . L intellegi Velit, planum est ex eis, quae disputat de pron. 78 C. Nominativus enim quum propter vim suam ab inclinatione abhorreat M), genitivus et dativus quum pariter atque uico λὶμ ιν reliquaque quattuor morarum enclitica accentum in priorem Syllabant retrahere deberent, eo ab hac pronuntiatione abstinuerunt, quod cum ae olica congruebat. Neque tamen, inquit Apollonius, quum minore V proseruntur, circumflexae Syllabae sonus debet intendi et remitti λ', ut species inclinationi servetur. Attamen ne in accuSativo quidem omnes cum Apolloni ejusque auctoribus secisse eam scilicet ob causam, quod ea quae genera ornia distinguerent Pronomina prorSus nequirent Sse enclitica, ex locis supra laudatis discimus. Cf. etiam de constr.
II, I8, 36). Tryphon quidem, quamquam ipsi ii Aristarchidiscipulis ascriptus, propter illam causam etiam celebri illo loco It XII, 204
ticipi suspensum notaret, adhortabatur παρκὶνειψ, ut recta forma adhiberetur δ) Apollonius contra sortiter accusativo inclinatio-II de constr. II, 13 Il9. 12 Letira qua est ep. P. 25. 33 Hoc quod, ut Lehrsius adnotat, modestius impugnare videtur, causam fortasse repetere licebit ex pietate ejus erga Aristar-
ne vindicare studet. Primum enim differre dicit discretivam
αυτός pronominis vim ab absoluta. Deinde eorum qua genera distinguant pronominum demonstrativa tantummodo ab inclinatione esse aliena, nullum igitur esse impedimentum, quin αυ- τον, quum non it demon Strativum, eam recipiat Hoc alterum argumentum quam Sit levi momenti, nemo non videt. equo enim aut verum St, αυτόν omni demonstrationis vi carere aut licet, omnia pronomina, quum non Sunt demonstrativa. pro encliticis protinus habere, quia sic salso demonstrandi via ut proprium aliquid verborum recto tenore proserendorum ignificatur Quod vero cum demonstrationis vi etiam generis distinctionem conjunctam fuit in pronominibus aectum accentum servantibus, hoc de sacit, quia, ut jam Supra commemoratum est, etiam primam et alteram perSonam pronominis personalis inter demonstrativa numerat. Deniquo vel ideo non posse demonstrativa υτος ἐκεῖνος enclitice Scribi affirmat, quod gravem accentum habeant, id secus Se habere in Pronomine αυτος de constr. II, 8 I34: προηυθετισται γαρ τα ἐγκλιτικα μορι ἐαὶ τέλους ἔχειν χὶν ξεῖαν, et φυσει et δυνάμει - λέγω ὁ δυνάμειδια τὰ περισπωμενα de pron. p. 47 C: καὶ γαρ κατὰ τουτον τον
λογον h. e. διὰ γην ἐπὶ τέλους βαρυτ=ητα et ἐκεῖνος καὶ ουτος
σιν ἐμπιπτουσης cs etiam do pron. p. 43 A. 48 C. Haec sere ex Apollonii de ea re doctrina afferri possunt. Jam si quis iterum ad ea, quae Apollonius de pron. p. 77 C de ea re facit verba regreditur, hoc quaerere pos Sit, unicus ne sit ille Homeri locus, in quo Aristarchus inclinationem adhibuerit. quidem in eam adductus Sum Sententiam, ut Arbstarchum putem hoc solo loco perspicuitatis causa encliticam sormam Scripsisse ita tamen de ceteris, ubicunque absoluta est pronomini ViS, Sensisse, ut ne hos quidem ab inclinatione abhorrero judicaret. Sic facile seri potuit, ut inter discipulos sententiarum diversitas existeret Itaque etiam suo jure
chum, quem assectatores tanti fecisse notum est, ut eum illo errare se malle quam vera cum aliis sentire prosterentur. Quamquam nescion non recte Lehrsius καὶ ταυτ ν de pron. 77 C ad αναγνωσιν retu
lerit. Me quidem vehenter animus impellit, ut ea verba potius ad
longius praecedens αιτιατικην pertinere Putem.
14쪽
M. Aug. Wolsus hoc tantum loco inclinationem admisit, siquidem de ceteris similibus locis nihil certi ossici potest. Eorum
Vero, quo Hermannus X Veterum grammaticorum doctrina inclinato accentu scribi jubet ' locos, duo certe ita sunt comparati, ut procul a Se respuant inclinationem Il. III, 25. XV, 43. Ceterum quum dubitari posse dicit, an apud Homerum Saltem nusquam encliti cum Sit αυτον, quum is hoc pronomen etiam in initio vorsus posuerit, libenter ad ejus sententiam accedo, praesertim quum Vel propterea, quod compositum est, vix inter enclitica numerari posse mihi videatur. In eo autem non sacio cum Hermanno, quod in Il. XII, 204 ab Aristarchi sententia discedens αυτον ad aquilam referri putat.
il. Iam pervenimus ab absoluta ' hac pronominis potestate, quam simpliciter relativam dicere liceat, ad discretivam, quae eadem specialiter determinativa possit vocari, quamquam ne ipsa quidem relationis vim deponit. Duplex vero etsi est hujus potestatis usus, ut aut ipse aut praecedente maxime articulo idem significet, alter hoc cum altero commune habet, quod eum iterum rem demonstret, eam in primis respiciendam commendat. Hoc vero 'ipse', de quo priore loco exponam, ita facit, ut eam ad quam pertinet rem aliis opponat, Sive haec oppoSitio Verbis expressa St, Sive mente supplenda. Atque hoc quidem etiam Apollonius recte: τι et αυτος μετα αλλης αντωνυμίας παρατεθεῖσα μονον ἐπιτείνει τα τῆς ἀντιδιαστολῆς de pron. p. A. 46 A. fallitur autem υτος et ipsum demonStrativum fieri affirmans, quum aliis demonstrativis apponatur λ',
14 in opuscul. 1. m 330. 15 Si vertit Priscian XVI, 554. 14 Apollonii ἀπολυτος απολελυμένος), quod de ea re dicitur, quae nullam habeat relationem vel Oppositionem, cui opponitur αντιδιασταλτικός δε αντιδιαστολI, ἐν διαστολῆ), quod convertitur latino discretivus. 16 De pron. p. 10 B: αἰ κατα o τριτον καὶ δεικτικαὶ καὶ ἀναφορικαί, ἐκεινος, οδε, υτος, πεσταλμένης τῆς αυτος, ἡτις πάλιν δεικτικὴ
γίνεται συντασσομιένη ταῖς δεικτικαις ἀντωνυμίαις.
siquidem demonstrativa ea intellegit, quae primariam efficiunt cognitionem. Quod vero etiam primae et alteri personae pronominum αυτος ο applicat, hoc intelleges ex eo, quod explicavimus do absoluta ejus demonstrandi vi neque potius Apollonii sententiae acquiesces, quum de pron. p. 79 C. hoc dicit:
πρωτου καὶ δευτερου νοεῖ αι Sc. et αυτος δια τας συντάξεις των ἀντωνυμιων et ρχὶμάτων αυτη μεντοι κατ ὁιαν τριτου ἐστί, quam eorum Veterum, qui, quamquam rei rationem non perspicientes, consuetudini ususque reSpectu trium perSonarum commune judicaverint.
Hanc igitur sortiorem significationem quod in nominativo unicam Servavit, hoc eadem causa obtigit, qua primitivum tanta oblivion Obrutum est, ut non nisi pauca ejus vestigia Supersint. Iam ipsa haec discretiva pronomini vis quoniam ita est comparata, ut, quum rem ab alii rebus discernit, varias prout sententia postulat primariae significationis deflexionos
aSciscat, non incassum operam daturum me SSe Spero, si in eam paullo accuratius inquiram, quamquam satis sacere in ea re nec vires nec tempuS Suppetunt. Ac primum quidem αυτος cita usurpatur ut insoriori rei opponat praestantiorem, Sive haec propter naturam praestat sive
propter Ioci rationem. Hujus notae sunt ejusmodi loci, ubi res universa cuilibet ipsius parti opponatur. Il. VII, 474. ἄλλοι ὁ ρινοῖς, ἄλλοι ' αυτῆσι βοεσων. sc οἰνίζοντο.) Alii pollibus boum vinum mutabant, alii ipsis bubus. viue trahi potest Il. I, 4: πολλὰς δ' ἰφθίμους η υχὰς ' Αιδι προ ηγεν
ubi Achivi ipsi sive corpora eorum inanibus umbri opponuntur. Similitor otiam loquitur Cicero de nat deor. II, 12, 32: Nulla pars est corporis nostri, quae non Sit minoris quam nosmet ipsi.'Huc etiam quadrant ei loci, in quibus aliquis distinguatur aut ab eis personis, quibuscum aliquo modo conjunctus est aut ab eis rebus, quae ad eum pertinent. Tjusmodi exempla compluria affert Herm. de pron. αυτος P. 3I0 Seq. Saepe αυτος conjunctum cum nomine proprio et numero
15쪽
ordinali nomen determina iit caput eorum, qui numero indicantur. Sic etiam semel δευτερος αυτος invenies apud Herod. 4 II 3, id quod germanice verti potest solbander Notabiles sunt i quoque loci, in quibus quum duo subjecta aut objecta unum habent verbum, hoc primaria personae statim se applicat deinde haec pronomino υτος relata cum secundaria re vel persona conjungitur. Cujusmodi exempla quum multa sunt apud epicos tum solitarium invenitur apud Aeschy
ανχὶρ φαντος ἐξ Ἀχαιικου στρατουaυτος τε καὶ το πλοῖον. Iam intellegitur quum αυτος saepenumer Superiorem rem
inferiori opponat, qui fiat, ut ipsum per o nulla notione adjecta in vulgari maxime sermone eum significet, qui principalis est loquenti persona. Quo in genere illius Pythagoreorum dicti
Proxime ad hunc usum accedit, quum ipse in comparativis notionibus eam determinat, quae gradationem Sententiae essici cujuSque commemoratio audienti quandam quasi mirationem injicit. Hanc vero vim quum nunquam sere re per Sohabeat sed tantummodo in loci contextu, ubi scilicet ad aliquid reseratur, Pro Pronomine rem ipsam premente consuetudini loquendi etiam alia suppetunt verba, quibu et ipsis gradatio indicetur, ut Graeci nonnunquam καί, οStri Sogar', Romani etiam, et, adeo, vel usurpant '. Saepe sic cum emphasi apponitur ejusmodi rei, quae vel ubique vel pro praesenti statu praestantissimam vim habere cogitetur, cita ut super ceteras
Ir Quod saepissime cogimur ora vel ipse germanico adverbio convertere inj iis rei causa repetenda est ex ea qua rueci et Romani usi sunt in cogitando nimi alacritate. Propter hanc enim quum omnia, quantum seri potuit nil subjectiam vel objectum, quae maximam vim habent in nunciatione, referre studerent, adverbiis quorum notio minus Valere Putabatur, adj cctiva et pronomina praeferebant. Propterea etiam Oed. R. 458 φανοσεται ὁ .... ἀδελφὰς αὐτος κά πατηρ Bruder in Vater Eugle icti.' Thuc. 6 87, 3 καθ' oσω δε τι πιν τῆς ἐαετίρας πολυπραγμοσυνης καὶ τρυπο τ αυτ οξυ ιιπέρει Cic. de Ieg. I, V, 15: Quoniam scriptum est a te do optimo rei publicae statu, consequens esse videtur, ut aeribas tu idem de
omnes longe omineat. In quo genero cum deorum Persaepe nominibus apud Homerum conjungitur Il. Ε5I: δίδαξε γαρ Ἀρτεμις αυτηβαλλειν αγρια πάντα, τά τε τρεφει υρεσιν λη. Artemis enim quippe quum ipsa Sit praeStantiSSima venatrix, una omnium optimo venandi artem docere potest. Idem sere valet αυτος, quum caSu dativo Sine praepositione nomini alicui antepositum arctam hujus cum alia re conjunctionem indicat, sive haec conjunctio propria Si rerum sive sortuita λη. Hic quum ea quae secundaria habetur re hoc pronomen vindicat, hoc propterea sit, quod haec quaSi praeter exspectationem ad primariam accedit Aesch. Prom. I047: χθόνα ὰ 4κ πυθμενων αυτοῖς ρίζαις πνευμα κραδαίνοι. Sept. c. heb. 55I:
αυτοῖς ἐκεινοις ἀνοσίοις κομπάσμασιν. Sic enim potius legam pro eo, quem libri habent ordinem αυτοῖς. ... κομπάσμασιν, , τῶν. . . . OS κομπάσμασι κόιιμα X-hibenteS.
In explicando hujus formulae dativo neque eis assentior, qui ollipsin statuunt, ita ut Sit miSSum μετά vel συν, neque eo adducor, ut cum Hermann faciam, qui hunc primitus ablativum instrum senti fuisse affirmat '. quid om malim hunc usum ad eundem sontem revocaro, e quo consuetudo illa in militari comitatu ablativum Sino praepoSitione adhibendi fluxit, id est ad eam vim, quas in ipso ablativo ineS et propter am illis praepositionibus carere potest. Conferri potest Sil Ital 5, 4I8 avulsa est protinus hosti oro simul cervix. 'In his igitur oneribus omnibus quum αυτος, si tali discrimine uti licet, rhetoricam quandam haberet vim, Siquidem ita erat comparatum, ut tantummodo eam cui appoSitum erat rem prae aliis tamquam digniorem indicaret attentione, nunc sequitur, ut potestatem eiu persequamur restrictivam in eo scilicet positam, quod rem vel notionem rei ab aliis additamentis seelu-18 Hermann opus c. I P. 312. 19 In opus c. I p. 194.
16쪽
dii. Si quis enim dicit: ὁ πατὴρ λθεν οἴκαδε, de uno patroita sermonem facit, ut in medio relinquat, utrum pater solus domum venerit an cum aliis.
Has igitur ambiguitas tollitur appoSit αὐτος pronomine. Nunc enim is qui loquitur, id agit, ut auditoris animus totus in eam cujus modo menti sat rem dirigatur, ita ut alius quoque rei cogitationem Simul capessere nequeat. Quo sit, ut αυτος Saepenumero idem sero valeat, quod ιιμο hanc quidem signissicationem unam ex eis causis δ' suisse legimus Apoll. de pron. p. 80 Bis quibus nonnulli veterum gramin: ticorum inducerentur, ut αυτος in nominibus numerarent. Quorum sententiam juro meritoque improbat Apollonius. In hoc genere quum αυτος varias pro loci Sententia interpretatione admittat, tum demum, quid quoque loco igniscet, intellegimus, quum totius loci rationem respicimus vel quid αὐτος ubique habeat opp0Si tum scimus, velut si qui dicat: πατὴρ ως ἐλθεν aut dictum vult: pater ipso venit non alius' aut pater Solus venit, non cum aliis aut etiam: pater ipse vcnit non ab aliis impulsus'. Jam nonnulla hujus potestatis late patentis exempla proposituri sumus Il. P, 634:αλλ' γε αυτοί περ φραζωμεθα μῆτιν αρίστην, quamvis a deo neglecti, ipsi s. soli sine de Optimum consilium excogitemus'. Aeschyl. Choeph. 77l Dind.):αλλ αυτον ἐλθεῖν, ως ἀδειμαντως I,
Sed solum eum venire jube, sine satellitibus'. Additum est etiam apud Homerum ξ. 449 Lς, ut res signis cantius determinaretur Attici saepe μονος adjungunt, hucyd. I, 32 4 καταμονας:αυτοὶ κατα μονας ἀπεωσάμεθα Κορινθίοης. Kru egeru ad μονα Supplendum censet μοίρας Nescio an non
20 Reliquae, quas asserunt, hae sunt: oriam quae in o exeunt primitivorum αὐτος solum praepositivum articulum sciου cere P088e, solum XJtonon esse, solum gradum comparativum necepisse velut apud Epicharmum in Alcyone αὐτίτερος αυτων Addere Poterant, Opinor, id, quod Apollonius dicit de pron. p. 39 B. 79 C. αυτίς solum' ex pronominibus cum aliis orationis partibus componi αὐτοδίδακτος
ineptum Sit, si quis χεῖρας subaudit, quum hoc certe notum Sit, corporis partes Saepissime ad sormularum usum adhibitas esse Potest igitur haec formula fortasse ita probabiliter explicari, ut eam corpori Partem, quae in o aliqua gerenda maximi momenti sit, totius corporis loco poni dicamus. Sic factum est, ut χε ' vel manus saepe exorcitus signi sicut λ), quippe qui ex hominibus constet, hominis autem in pugna una potissima pars Sit manus. Itaque hic αυτοὶ κατα μονας χειρας idem forsitan valeat quod αυτοὶ κατα μονους vel acsi Thucydides dixisset: αυτοὶ καθ' εαυτους ἀπεωσάμεθα*'. Jam, ut ad ipsam rem redeam, nota est sormula: αυτοί ἐσμεν, qua Attici in amicorum conventu utuntur, quum admonent, neminem deSSO, propter quem minus liber sermo sieri debeat '. Saeps αυτυς, non praeposito nomini articulo, id essicit, ut vel materiem aliquam alius rei admixtione aut acces Sione non corruptam Significet vel multitudinem rerum ex eisdem partibus constare indicet. Ihucyd. 2, 3I, μυρίων γαλ πλιτων ου ἐλασσους ἐσα αυτοὶ Ἀληνα ιη'. docem millia optitarum erant ad unum omne Athenienses'. Nos nauter Athener' Huc pertinent composita: αυτολίθινος, αυτοξυλος Soph. Phil Oet 35 αυτ0ξυλο εκπωμα poculum totum ex ligno factum'. Apud philosophos αυτος Saepe id agit, ut integram rei alicujus notionem significet. Sic apud Platonem ἐπιστρη μη υτή scientiam abs0lutam Indicat riStoteles modi pronomen
2I De vario ejus verbi usu cf. Herm. ad Viger. p. 55 ea
Ne quis αντο de prima persona apud Thurrdidem usurpatum reprehendat, pus os commemorato, ipsum Thucydidem hune usum agnoscere I, 2, 2 καὶ τα αύτων si εκποριζωμεθα. 23 Cf. Hermannum in opusc. L p. 314 quosque ibidem citat. 24 Quamquam ejusmodi exempla secernenda anni ab eis, in quibus articulus propter sequena nomen proprium omittatur, quale est Thucyd. 3, 2, 2 αὐτων Mυτύηναίων ἰδία ανδρες κατὰ στάσιν - μηνυταὶ γίγνονται. Ipsorum MytiIenaeorum homines privatim propter civilem discordiam delatorcs sunt'.
17쪽
saepe cum aliis verbis componit, ut id, quod εἶδος αυλον intellegit, exprimat Metaph. p. I6I, 26 Brandi S): ποιουσιν υν
Hujusmodi quum habeat vim, αυτος saepe latine per se' vertitur idque tum maXime, quum notari debet, rem vel natura vel propter praesentem Suam qualitatem Satis sacero posSe, ita ut non egeat alieno alumento. Ihucyd. 4 4, 2:
id quod hic αυτ 4, 3, 2 φυσει dicitur Major loci pars natura
Neque absonum cuiquam videbitur ab hujus pronominis proprietate, quippe quod omnia externa a ro segreget, Si Saepe ad accuratam loci vel temporis definitionem adhibetur, in quo genere no plerumque adverbii ut inuir. Prometh. 47 D.): Nείλου ros αυτ στο ιατ ad ipsum ostium Nili ' har ando Mundu nidos ditis'. 729 ἐπ αυταῖς πυλαις dictit an denΤhoren'. Sept. c. h. 528 τυμβον κατ αυτον gerade aus demGrab litiger. Denique αυτος non Solum hoc habet proprium, ut alienam rem ipsam amoveat Sed etiam alienae ro vim atque impulsum. tamquam Si, quod qui non sua sponte vel ultro on solbst' sedit, id non ipse secisse putandia Sit. Itaque ο πατηρ αυτος ἰλθεν saepe idem est quod ὁ πατηρ υτος βουλευσαμενος Vel, ut Homerice loquar, αυτὸς μεμαως 'ὶλθεν. Derivanda ver est haec quoque praecis loquendi rati ex eo sente, unde quum aliarum linguarum multae proprietates profluxerint, tum Graecorum et Romanorum lingua partim suum colorem duxit, ex eximia scilicet illa in cogitando alacritato et quasi agilitate, qua praeter alios populos Graeci et Romani insigne fuerunt. Jam postquam de significationibus nostri pronominis ex-pοSui, priusquam longius rem persequar, unus apud Aeschylum locus, cujus ratio ad hanc disputationis partem pertineat, dignus videtur, in quem nonnihil perae conseram.
In Prom. v. 95 seq. Dind. haec in libris leguntur:
καὶ ταυτα μεντοι μηδεν ινικτηρίως,
αλλ αυθ' εκαστ εκφραζε ριηδε μοι διπλος οδους, Προμγὶθευ, προσβάλ=ὶς. Quam Scripturam omneS, quos quidem inspicere licuit, editores ex codico uel serbytano in hac sabula saepius a Medice dis.
crepante receperunt, quum ipse Medi ceu a p. manu αλλ αυθ εκαστα φράζε, a Sec. niani ἀλλ' υθ' καστα φράζε exhibeat. Jam quunt ne nunc quidem satis certum Sit atque Xploratum, num recte contenderiti in dorsius, omne qui extarent libri manu
scripti eschyle ex uno Medice es Se deScriptos, es quae Ηauptius statuit in Aeschyl. praes. p. VI et X ed. Herm.)con Sentaneum est, non omere hoc loco Medicet auctoritati nobi eSSe parendum. Quodsi nostrum judicium Sequimur, erit senis teSt, quin primo aspoctum uel ser bytani lecti praeserendaeSS Videatur, siquidem ut ollauero Sic citam aliis ἐκ prae- P0Siti id sonaro vi dotur, quod apte verbo αἰνικτηρίως PpO- natur. Vellauerum certe ninem oppositioni Vim putasse in Verbo εκφραζε positam esse, ex eo colligendum St, quod αυσεκαστα Singula qua o quo interpretatur in lex Aeschyl. I. Attamen ne cum oditoribus laciam, variae monent cogitationes. Atque hoc primum assirmaverim, ἐκφράζειν etiamsi genuinumeSSet non admodum procul deflexurum esse ab ea quam habet Sini ple verbum significatione, quamquam ab Surdum St, contendere, prorsus nihil ad sensum intereSSe, Sic an aliter loquaris. Hoc igitur tantum contendo ἐκφραζειν neque accurate
loqui iis quo usque ad finem loqui recte verti posse sed potius proloqui', primitiva praepοSitionis vi paullulum oblitterata, eodem Su, quo ἐξερεῖν futurum apud Sophoclem frequens est et nos aussagen dicimus. Dubito autem, quamquam per se recto Se habet, id recipero verbum, quod quum implecφραζειν requiriatissimum hunc apud Aeschylum habeat usum, ipsum neque in Ophoclis neque in Aeschyli is certe sabulis, quae
vetustatem pertulerunt, inveniatur, praeSertim quum neque alibris manu seriptis satis iunimenti accipiat neque eri non Potuerit, ut praecedens καστα causam erroris praeberet. Ulut Ver re se habet, hoc pro certo habemus, αυτά solum verbo 25 Cf. Herm. ad Viger. p. 166 et adn. Lips. 1802.
18쪽
αἰνικτηρίως opponi debere, ita ut haec sit recta verborum circumscriptio: μηὁἐν αἰνικτηρίως φράσης, ἀλλ' αστα πλῶς φραζε CL hooph. I 2I. Prom. 6I et quod nostro loco sub-Sequitur: si id μοι διπλας δους προσβαλης. Similitor ut hoc
loco αυτά, usurpatur etiam υ αλλως in Sept. c. heb I90:ου αλλως ἐρω.Jam postquam de pronominis nostri in appositione nominum vel pronominum vi, quantum locus agitare videbatur, exposui, res admonet, ut ad ipsius appositionis rationem iterum animum advertam, quae quidem ita est comparata, ut nequaquam accuratiore ejus inquisitione Supersedere posSimus Ac primum quidem quum dicimus: ο πατηρ αυτος ἐλθε pronomen, ut jam Supra monui, notionem patris cogitatione iterat et propterea hoc efficit, ut praeter patrem de alio nemine cogitemus. Attamen quoniam αυτος non solum postponitur ei quod determina nomini sed haud minus saepe praecedit, haec rei nos dubios reddere possit, num re vera vim et potestatem ejus perspexerimus. itenim quum ei anaphoricam naturam ut propriam attribuerimus, et anaphorae noli eo tantummodo contineri videatur, ut res vel jam antea commemorata vel ob alias
causa nota rurSu reseratur Sive repetatur, neutrum anaphorae
genus hic locum habere non est, quod demonstremus Quod si ita se habet, sequitur ut, quamvis propter ipsam originationem hoc pronomen cum quadam necessitate ad rem vel ratione vel cogitatione praegressam reserendum esse videatur, tamen ipsa rei ratione adducti ad Sequens reserendum cenSeamus.
Neque hoc quidem impedimento est, quominus relativam vim retinere putetur, Si quidem quid ut ad praecedentem ita etiam ad sequentem rem referri potest Neque tamen ita rem explicatam velim, tamquamsi αυτος Sic positum signiscet hic do
quo locuturus sum', Sed Si probe Sentio, Sic potius existimem, hoc pronomen eam quam Primitu ac propter compoSitionem habuerit vim hactenus deposuisse, ut, quum tantummodo iteret
neque aliud quidquam addat vetuis quis dicat: Mogen undRege und nichis at Rege h. e. laute Regen, omnino τῆς
ἐνοτητος notionem reciperet, propria, radicis natura praetermissa ac neglecta. Jam ver quum αυτος Saepenumero nullo pronomine per-
sonali addit per se eam quam cum illo habet potestato retineat, quaeritur, qui seri possit, ut hujus missionis causam aperiamus et quasi justam excusationem reperiamus uuare ante omnia hoc pro certo habeo, nunquam futurum suisse, ut illa omissio seri posset, nisi in ipso nostro pronomino hascuis inesset, propter quam missionem non aegro requiramuso desideremus. In ernaculo eris sermons personalia nullo
modo abesse possunt. Contra propterea Omissionem admittit, quia praeterquam quod apponitur nomini vel pronomini etiam illam de qua priore capit exposuimus vim habet, amscilicet, quam proprie relativam diximus, qua st, ut quodam. modo personalium vice ungi possit. viabo autem hanc vim multo sortiorem atque essicaciorem, quum semper aliquid Πνο- situm ei sit. Propter hanc ejus oppositionem, ut quae ambiguitatona orir; vetet, ei licitur, ut illa pronomina tamquam Superflua saepenu- moro omitti possint. Ieritae personae porsonalia oo acilius
abesS POSSunt, quod usu venit, ut et ipsum hanc maxime personam indicaret. irimae et alterius personas omissio quae rarι0r St, e quodammodo potest compensari, ut is qui
loquitur aut Sm ipsum aut eum, quem adloquitur, ipso disito demonstret De rectis denique personalium casibus nihil ostquod amplius addam, quippe quos in ipso verbo inesso iam
Jam si quis hanc quam dicunt missionem exemplis illustrari vult, hic ablegandus est ad Herm. Opusc. I p. 3I8. quidem huc revocem eum qui apud Aeschylum in Choephoris legitur versus 225. Dind. Ibi Med. hanc exhibet scripturam:
Cum ea quadrat uel serh. nisi quod iis οἶν habet ante mutationem librarii Schulatus contra αύτει με νυν scripsit quam
conjecturam agnoscens Hermannus sic legit: αυτον με νυν οριοσα δυσμαθεῖς' συ δέ κουραν ἰδουσα . . LAt οὐ δέ anisosto ossicit Oppositioni verborum αὐτόν et κου- ραν. meimsoeth scribens:
19쪽
σαυτης δελφον, την ε 3ὶδείου τριχός κουραν δουσα ξυμμετρον τῶ σω κάρα κ τ λ. σαυτῆς ἀδελφον et ξυμμετρον τω oc καρα e versu 230 lietivit me quidem non comprobante. In hac certe oratione quo major dubitatio est de recta versuum restitutione, eo magi ea vendum St, ne etiam ea. quae ab omni parto integra sint, praeter necessitatem vexemus. Importunissime enim Tecisse mihi videntur, qui codicum cripturam, Sive νυν Scribis Sive ουν mavis, quod non solum propter Sensum Sed etiam propter diplomaticam rationem praestare videtur mutaverunt. Ῥυτον certe Sine pronomino personali rectissime se abs non solum
quod ἐμέ sequitur sed etiam propter oppositum κουραν 'ιδουσα κ τ λ. Eodem modo legitur in um. v. 290:
αυτον τε καὶ γῆν καὶ τον Ἀργεῖον λεων, ubi nemo αυτον με Scrip Sit. Jam quum expositi mea in ea hujus tabulae parte versetur, qua neScio an nulla apud Aeschylum criticorum studia experta Sit saepius, ab animo impetrare nequeo, quin et ipso pauca, quae huc pertineant, Paucissimi asseram, quum neque omnes Sententiarum diversitates perlustrare licent, quae res est longioris disputationis, quani ut hic ei locus sit, neque hoc mihi sumam, ut me ipsum dissicultates expedire posSe putem. Ac primum quidem animus me impellit, ut vehementer oss-bachium reprehendam, qui versibus 233 o 234 o suo loco Hectis et post v 243 collocatis misero dramaticam, ut ita dicam, hujus loci vim debilitaverit. Nimirum simulac maximo gaudio fratris modo agniti correpta lectra vehementeni animi affectum gestibus quibusdam prodidit, frater timero incipit, ne
ea intemperate animo indulgens altiore voce clamet audiaturque ab inimici. cf. v. 265 σιγαθ' πως μὴ πευσεταί τις κ. τ λ. Propterea ad tranquillitatem eam revocaro Studet. Deinde Rossbachius poSt v. Ddo γενου
eos qui in libris leguntur in principi Electra orationis versus 235-23 ω φίλτατον μελημα κ τ λ. trajicit, ita ut verba τερπνον μόχα Valchen aerius cori. νομα prima post fratris
ιο ἰου aptiores quidem illas Clytaemnestrae custodis ori quam huic loco ac nescio an nemini probatas ranspositionis illius autem necessitatem ei lius quoque agnoscit' qui it nimnon conveniat inter eos, non est opus dicere . Adducti vero sunt, ni salIOr, ad hanc trajectionem non minimam parton eo, quod verba τερπνον ομμα in principi hujusmodi allocutionis posita ad naturae tragicorumque con Suetudinem magis accommodata judicaverunt quam quae in codicibus illo loco leguntur. Sed lico concedam eam quam Valchen aeriues propoSuit conjecturam immerit viris doctis probatam isse, tamen legem, Electram his primis verbis fratrem alloqui potuisso. nim quae Statim Sequuntur, perlegas, hoc certo concedas, lectram longe ' naturae con Suetudine recessuram fuisse. Si fratrem tam verboso tamque rhetorico loquendi genere, qualis est per-Sonae vel nominis in quattuor partes divisio, appellare coepi S Sol. Denique liceat mihi ad tertium eorum accedere, de quibus
mihi 'a' opportunitatin oblata monnulla quaerere tropo Sili. Praebet enim ansam dicendi vulgata lectio ἀλκὴ in versu 237,
quae quum manifesto corrupta sit, non assequor, qui adhuc eriti eorum notam effugere potuerit Sive enim interpretaris:
vi tua consis us nequo apta sententia efficitur et hoc obstat quod quantum quidem lutem, apud Sophoclem certes ot Aeschylum ἀλκή nisi de vi vel praesidi extrinsecus accedente similiter ut ἀρωγή - raroque do pugna velut in Sopi. c. Theb. v. 498, non dicitur, sive recte vertis auxilio' - ut in Agam. v. I04 ipso Orestes ἀλκά dicitur, quaeritur, cujus auxili conssus Orestes patris domum recuperaturu Sit ne quo enim hoc fieri potest, ut πατρός mente SuppleaS. Itaquo lo-nissima mutatione χΙΚΗΙ substituere velim mactonus MoAeschyli loco. Quum igitur αυτος hoc habet proprium, ut non Solum e. biliore sed etiam sortior vi rei cogitationem res erro, repetere possit, passim exempla inveniuntur, in quibus αὐτος non tam
26 Etiam ei manethi iis p. 165 Electram verbis o τεοπνῖνομμα loqui incipientem facit, quamquam in ceteria a Rossbachio
20쪽
obliquis casibus pronominis is ea id', quam demonstrativis hic'vol illo verti debeat. Velut apud Thucyd. I, 83, 2:
πορισώμεθα ουν πρωτον υνήν. Sc. την δαπάνην hune igitur sc Sumptum primum nobis comparemus i CL Κrueger Xen Anab 4, I, 13. a vero exempla, quae er- mannus ad hunc usum demonstrandum ex omer affert, in opusc. I, 3IT Omnia ita sunt comparata, ut o paullulum quidem in eis αυτος ab ea, quam habet ipse', potestate desectat satisque mirum Sit, quod eri potuit, ut eum ninium sere quos proponit locorum Vera Sententia sugeret. Satis habeo duo ejus exempla eligere. Prius est in Il. Η, 284:γδαῖ Εκτορα πάντα κελευετε μυθήσασθαι αυτος γαρ χάρμη προκαλέσσατο πάντας αρίστους. Hoc intellegitur ex eis, quae Helenus adiectorem dicit v. 50:αλλους με κάθισον ρωας καὶ πάντας Ἀχαιους αυτὸς ὁ προκάλισσαι Ἀχαιων στις αριστος. et ex . 39:ην τινα που Λαναῶν προκαλέσσεται ἰοθεν ιος.
Itaquo haec sere Mas dicit Solus Hector dijudicar potest,
utrum pugnare Pergamus an desinamus, Solus en in etiam Omnes Provocavit'.
Alterum Xemplum proponam ex Il. I, 682:αυτος ὁ ἐπείλησεν αμ ηοῖ φαινομένηφιν νῆας ἐυσσέλμους αλαδ' ἐλκέμεν ἀμφιελίσσας
καὶ ὁ ῖν τοῖς ἄλλοισιν φη παραμυλήσασθαι οἴκαὁ ἀποπλείειν. Hermannus non recto post ἡπείλησεν interpungit. Hoc enim diei poeta Achilles non solum se ipsum naves in mare tracturum esse minitatus est Sed etiam ceteros Se adhortaturum esse dixit, ut domum reveherentur.
Quae a subjecto η' proficiscuntur actiones, eas aut in aliam personam a subjecto diversam transeunt aut in eandem redeunt.
27 Quum eam disrarentiam. quae postero tempore Inter auh-jectum et objectum statuta est, Graeci non novissent, - ποκείμενον
do pron. p. 55 συμβέβηκε τὰς ἀπο των ευθειων δράσεις μετιου-
σας ἐπὶ τὰς πλαγίους ἐφ ἐν μεταβάσει 'λ προσώπων νοεῖσθαι
γ τατὰ του αυτου προσωπου την μυετάβασιν ποιεισθαι. Primo, pergit Apollonius, Sermo non habebat, quo harum constructionum differentiam indicaret, sed et transitiva et intransitiva persona uno eodemque pronomine significabatur Propterea otiam Homerus, antiquiSSimus poeta, tantummodo simplicia pronomina
novit Il. Κ. 378 αυταρ ἐγών ἐμὲ λυσομαι. Neque vero fieri potuit, ut haec ab omni parte satisfacerent. Ut nim prima et altera persona semper certa est neque ullam dubitationem admittit, ita tertia persona pronominis quemlibet significaro potest praeter me ipsum et eum, quom alloquor. Itaque ubicunque et verbi et pronominis tertia est persona, ambigi saepe
con Sequen St, PerSona una eademque sit necne. Propterea ex grammaticis imprimis Aristarchus lege praescripsit, ut Simplex primitivum, ubi pro composito esset vel ubi αυτοπάθεια Personarum seret, 'emper recto accentu proferretur equo tamen etiam intransitivis primitivis rectum accentum non concedebat, quum graviore vi pronuntiari deberent, de qua ro infra plura enarrabimus Apparet igitur, non facile fieri posse, ut accentu persona pronominis satis determinetur si ipsum itaeS comparatum, ut quasvis personas significare possit. Propterea recte Apollon de constr. II, 20 p. Id monet, non tam sonum ubique Spectandum esse quam ipsam loci rationem, ne, dum solius accentus rationem habeamus, aut sententiam loci corrumpamuS, ut factum est in Il. 64. aut ipsum Homerum reprehendamuS, Si sorte quid non conveniat inter eum et grammaticorum obServationem.
enim et subjectum et objectum significat ad ea discernenda aliisaignificationibus utebantur. Itaque ea personas, quae actionem emaciunt, προσωπα διατιθέντα, ἐνεργουντα, δρωνῖα, quae eam recipiunt, διατιθέμενα, ἐνεργουμενα, πασχοντα το πάθος ἀναδεχόμνα dicebant. 28 verba μεταβαίνειν, μεταβιβάζεο θαι, μετιόναι, μετάβασιν vel λάβασιν ποιεισθαι non solum de quavis action a subjecto proficiscento praedicantur ae etiam saepe nulla notione adjecta alia κατ ἐξοχην de eis actionibus, quae in objectum a subjecto diversum transeunt. Quo fit, ut personae aut transitivae, προσωπα ροταβατικά, διαβατικα, διαβιβαζόμενα - aut intransitivae - ἀμεταβατα - dicantur.