장음표시 사용
21쪽
Attamen jam apud Homerum etiam epilagmaticum ' pronomen nonnunquam esseXioni indicandae in Servire videtur, ve
ἐλθεῖν εἰς Idmi ευ ἐντυνασαν ' αυτήν. ubi nulla est manifesta personarum oppositio. Neque tamen hoc sic intellegi debet, tamquam si αυτai nihil nisi nota quae . dam vel Signum sit ad ἀντανακλασιν ostendendam adhibitum,
Sed Graecis hoc erat proprium ut, quum Omnia in Sermone quam maxime perspicua esse vellent, disertius res aliis rebus OPP0nerent, quo melius eas discernerent. Atqui quum actiones hominum in alias plerumque res aut persona tranSire Oleant, ubi quis Suam ipse actionem rursus recipiebat, hoc etiam tum, quum de nulla oppositione aperta cogitaretur, expreSSiu indieandum SSe videbatur nostro pronomine, cujus Scilicet ea iS sit, ut alia res aut personas Secludat.
Sed antequam hanc expositionem longius perducam, loeuSPOStulat, ut ex veterum grammaticorum, imprimis Aristarchiil'Sius, qui vir quasi fundamenta ut omnis subtilioris disciplinae Sic hujus scisse putandus est, praecepti de accentuatione Pronominum personalium cum υτος conjunctorum datis tantum Pro Ponamus, quantum ex pollonio et Herodiano de ea re edoceamur Apollonius igitur Aristarchi lectionem Homericam Secutus hanc Statuit generalem legem, ut personalia cum Pronomine epilagmatico conjuncta semper recto accentu Proserridebere assirmet, quum sic semper discretivam aliquam vim habeant δ'). de pron. p. 46 Toυτί γα τῶ λογω καὶ αἱ μετα της επιταγματικῆς μονως ρθοτονουνται. πάti γὰρ πλείων et ὁιαστολὴ του προσωπου Quam regulam de constr. II, 8 p. Ire ita angustius desinit, ut ἐν ποτάξει pronomen personale, quum habeat, in quod se inclinet, posse etiam, Si ratio poStulet, accentum Suum amittere fateatur. Sed quum ne sic quidem omnes in paradosi id est in vulgato textu ex Aristarchea anagnos sacto loci ita comparati orant, ut regulam agnoScerent, qualis, ut exemplo utar, est locus Od. x667:
30 Jure meritoque polloni iis respuit sententiam eorum, qui generis discernendi causa αυτος primitivis apponi putent.
Ζευς λέσειε βίην πρὶν et μῖν πῆμα γενέσθαι, ubi Οἱ enclitice prosertur, poeticae irationi culpam attribuit quippe in qua non tam ratio quam licentia dominetur, propter quam etiam hic appositivum esse superfluum δ'. Etiamsi vero in hac Apollonii explicatione acquiescere vellemus, tamen nos moveret reSpectus Ioui Il. 2 242: εἰ μεν δὴ λαρον γε κελευ ετ ιι αυτιν ἐλέσθαι, qui baec praecepta prorsus in dubitationem vocare videatur Sed hoc pronomen Aristat chum eo no inclinasse dicit Apollonius, 'e, quum κελευετ' ἐν αὐτον legeretur, hoc pro composito acciperetur.
Idem refert Herodianus δη), qui praeter Aristarchum etiam Ptolemaeum Ascalonitam ut hujus inclinationis auctorem affert. Jam Ver Si plane verum esset, quod Herodianus adnotavit, Ptolemaeum assirmasse, Semper primitiva cum appositivo prο-
nomine conjuncta recto accentu proserri, magnopere miraremur,
contra ipsum Aristarchum primitivum inclinavit. Sed periculum est, ne erodianus ut saepissimo Sic hoc loco neglegentiorem adnotationem socerit. Quod enim addit, de prima tantum alteraque perSona Ptolemaeum hoc statuer debuisse, hoc quantum ex exemplis quidem colligi potest, Ptolemaeus ipse secit idque sic, ut in his personis multo pertinaciu quam Ari- Starchus regulam observaret, ac nisi ratio loci manifesto agitare videbatur, ab hac norma non recederet sive praepositum erat αυτ0 Sive poSip0situm. Itaque contra Aristarchum incit. I, 680:αυτὸν σε φράζεσθαι ἐν Αργείοισιν ἄνωγεν eum legisse commemoratur δ' quo libentius autem harum personarum primitivi accentum concedo bat, eo pertinacius tertiae personae eum denegasSe videtur veritus scilicet, ne Simplicia recto accentu prolata pro compositis acciperentur. Nunc Ver videamus, quid Herodianus in hac re statuerit. Λεί, in-
22쪽
quit, αι του πρώτου προσώπου ἀντωνυμίαι προτασσομεναι τῆς αυτος ορθοτονουνται. Alio loco idem jus secunda personae attribuit. Deinde pergit αλλως τε αἱ προ τῆς αυτός εἰσιν αἱ ορθοτονουμενα ου αἱ μετα την αυτος Sic quod pater eius modestius dixit δ' posse etiam postpoSita accentum servare
primitiva, hoc Herodianus prorsus eis abjudicavit. Hoc deprima et altera persona. Quid de tertia primitivi persona senserit, ex schol ad Il. I, 680 et O 22 discere ortasse possumus. Priore loco ita Ioquitur, tamquamsi tertiae personae primitiva rectum accentum habere posSe neget, altero: Omnino, inquit, dativus Οι quum praecedit appositivo αυτος, recto accentu proferri vult, Sive est pro simplici pronomine Alvo pro composito. Ossit igitur Herodianus videri uni dativo in tertia persona id concedere, quod cur non item ceteris casibus concedatur, non satis liquet. Hoc in genero igitur quum intellectum sit ox expositione mea, ut non ab omni parte veteres grammatici inter Se consentirent, cauSam hujus rei quaerentibus Aristarchus ipse, homo inter Alexandrinos modestissimus, quum rationem magis aureS-que in legendo quam leges Sequeretur, certam et constantem normam cuivis loco inculcandam statui non debere arbitratus esse videbitur. Omnino in ea re maxime errasse putandi videntur docti illi antiquitatis, quod ea quae enclitica nominari solent verbula natura potius orthotona esse parum reputaVerunt. Certe enim quo propius ab incunabulis suis absunt, eo mastis
omnia verba Suam Vim Plenam et integram retinere con Sentaneum est. Quod longius persequi neque hujus disputationisost, et hoc Satis erit intellegere, apud Homerum maxime non tam quaeri oportere, num quae vocula digna Sit, quae rectum accentum accipiat, quam num Sit, quod adeo infirmam putemus, ut dejicere eum cogatur. Quod saepe ad arbitrium cujusvis redire OSse, nemo non videt Aristarchum quidem vidimus aliquot locis ne tum quidem, quum antecederet epitagmatico primitivum recta forma induendum censuisse, velut in Od. δ667, ubi vim primitivi satis munitam crederes, et erodianus quidem orthotonesin desiderat. Sed certe propterea hic inclina-
vit Aristarchus, quod non tam persona opposita videtur quam quae de ea praedicantur Sic enim transmutaro licet sententiam, ut in primaria enuntiatione idem subjectum sit quod in Secundaria αλὸς λοιτο πρὶν ὀλέσαι ἐμῆς. Fallitur onim haud dubie Apollonius yβ) quum hoc idcirco aristarchum Tecisso dicit, quod timendum esset, ne i αὐτω pro reflexivo haberetur Item primitivum ab Aristarcho inclinatum est in Il. Ω292:
αἴτει δ' οἰωνον, ταχυν αγγελον, ς τε οἱ αυτωφίλτατος οἰωνων, κα ευ κρατος ἐστὶ μέγιστον. Est hic locus fortasse unus ex eis, in quibus Apollonius pro-n0men αυτός propter poeticam licentiam abundaro arbitretur, neque scio an simili ratione ductus Aristarchus sic legerit. Hac igitur regula quum sic uteretur Aristarchus, ut singulorum locorum proprietatis rationem haberet, in eo quidem ConStantissimo se gessit, quod semper primitivum eis locis, quibus pro reflexivo est, recto sono proferebat δ' Ηο vero quamquam eo maxime sine fecit, ut in tertia persona sono di- Scerneretur res exivum pronomen a tranSitivo tamen anagnosise Vincit, eum etiam transitivis terita personae, ubi ratio loci POStulabat, rectum accentum dedisse δ' Quod quum ita se habeat, magnopero miremur neceSSe est, Si Aristonicum p. schol. l. E 6 referre videmus, Aristarchum eam ob causam huic versui belum praeposuisse, quia I τ' et τω quum reflexivum tantum esse posset, ab hoc loco abhorreret. Perspicuitatis causa totum locum afferam:
Mηριονης ὁ Φέρεκλον ἐνήρατο, ἔκτονος υἱον Ἀρμονίδεω, ο χερσὶν ἐπιστατο δαίδαλα παντα τευχ ειν ἔξοχα γαρ μιν ἐφίλατο Παλλας Αθήνη. ος καὶ Ἀλεξάνδρ' τεκτήνατο νῆας ἐίσας
ἀρχεκάκους, α πασι κακον πρωεσσι γένοντο
ο τ αυτω, ἐπεὶ Ου τι θεῶν ἐκ θέσφατα ρδη. Idem quod Aristonicus refert Apollonius δ' et Herodianus 3'.
23쪽
quorum uterque Simul an Sam aucupatur, ut suum judicium praese erat Apollonius ita disputat, tamquam si Aristarchus ipso omnino transitivis tertiae perSonae personalibu rectum ae cen tum abjudicaverit. Hoc nunquam Aristarchiani voluisse et noSjam satis commemoravimus et Apollonius o lectione Aristarchea discere debebat, in qua, ut ipso dicit, πολλα ορθοτονηθεῖσαι ἀντανακλασμον ου ἐδέξαντο '). Verius Heriodanus discipulis Aristarchi hanc Severius factam regulae circumScriptionem exprobrat, qui, ut ipSius verbis utar, ι ηνεκῆ λὶν ἀνάγνωσιν ου ἐφυλαξαν, ex qua cognoscatur, enclitice quidem prolata primitiva omnia transitivo usui esse, non contra omnia orthotona refleXivo. Iam quum revertimur ad illum liadis locum, hunc praeclarissimum illum eriticum propter Sol una Pronomen ejecisse, vi nil ducor, ut mihi persuadeam, Perquam- quo mihi probabile videtur, quod Lehrsius βλ adnotat, Se non putare, Pronominis rationem unam causam fuisse theteseos sed oracula etiam illa, quas non novisset Alexander, offensioni suisse, quod ipsum prae grammatica illa quaestion deinde fere neglectum Sse uuamquam in e sallitur, quod οἱ ταυτω ad Alexandrum resert sortasse salso opinatus, relativa o in xv. 60 et 6 ad ἐκτονος pertinere. Hoc enim Si verum SSet, in versum tantummodo de Alexandro Sermonem esse poSSe
concederemus, accuratiorem de morte ἔκτονος commemorationem ut in epic poeta desideraturi. Sed perinde atque hic relativum in v. 40 ota non ad patrem, cui subsequitur, sed ad silium Spectat. Quum igitur apud Homerum ex plurimorum et doctis Simorum antiquitatis grammaticorum testimonio pro transitivo et intransitivo pronomine una eademque sorma extet, non ita multo posterius tempus η alteram quoque formam protulit compo-Aitam dico. ἐμαυτου σεαυτo ἐαυτου, quae non nisi tum adhibetur, quum actio ad eandem personam revertitur, a qua Persicitur. Propiore composita etiam ἀντανακλώμιεναι δ - quod
verbum translatum est ab eis corporibus, quas in Se ipsa refringuntur 'vel αὐτοπαθεῖς vocantur, Simplicia autem ἀλλοπα-: ις, quia ab aliis non a se ipsi prosectam patiuntur aetionem Jam igitur contingit, ut, quum una eademque Si perSona quae agit et patitur, etiam una voce ἐμαυτο utamur, quum autem transiti personarum locum habet vel subjectum et objoctum duae diverSaeque personae Sunt, non ni Si diSSoluta pronomina ἐμου αυτου . . . adhibere liceat. Haec vero duplex personalium forma in Obliquis tantummodo casibum suppetit nec
Sine justa causa, mi quidem composita propterea inventa sunt ut ambiguitas personarum tolleretur quae quidem an recti caSibu cSSe nequit taque Supervacaneum certe orat ἐγώαυτος coni ponero, quod seri non potest, it composita sorma εγαυτο ullam significationis potestatisque discriminationem esseiat am igitur, inquit Apollonius, manifestum est sos salii qui quod compositorum ἐμαυτου τ λ. nominativi ἐμαυτος, et non inveniuntur ἡ hoc consuetudini loquendi vitio vertant deque enim intellegunt, ipSam rei rationem impedimento esso
quominus J nominativi in usum recipiantur. . Ac primum qui dem si quis dieith ἐμαυτῖς ἐπαισα haec propositi duos nominativo habet, quoniam in ipso verbo rectus casus inest Atqui non rectis duobus casibus opus est in propositione sed uno rect alter Obliquo, Si quidem actio aliqua a subjecto ad Oriectum transiens indicari debet. ii quispiam contra dixerit ut ex verbo recti casus evocentur ita etiam ex composito τος bliquum casum elici posse, utriuαυτος ἔπαισα idem valeat quod με αυτος ἐπαισα Hoc quominus sieri possit obstat, quod compositum Juαυτος smnes cohiberet casum obliquos. ἐμουῆ t, et et propterea facile esset ambigere, quom casum eli eias Quae ambiguitas non Semper tolleretur apposito verbo
'otest sane tolli, quum verbum unum regit casum non item
quun du0s, ut τε νω σε - σοι dicere licet. Neque enim
44 Sense Pherecrates IIctoecis nominativo i litur ac fortasse ridiculi causas Apoll. de pron. p. 4 Η.
24쪽
hoc seri potest, ut, quum dicis ἐμαυτ τέμνω articulus ad discernendos casu arcessatur T. Sed id quod unum maximo arguit, ἐμαυτος λαισα et Similia consistere non posse, ne declinari quidem posset ἐμαυτος, si tamquam recta et justa serma esset receptum, neque in medio, quod declinabilia, quum primum in priorem compositi partem abierunt, declinari desinunt, neque in Si tu, quia non nisi nominativus verbis ut subjectum apponitur. Quodsi nominativus non habet obliquos casus, equitur, ut ne obliqui quidem habero possint nominativum Alio loco 'η Apollonius refellit Tryphonem, quem genitivum ἐμαυτου, ubi pro possessivo Sit, non X Primitivo pronο-mine μου sed ἐκ του συναρθρου ' componere voluiSSe narrat. Quodsi verum dicit Apollonius, Tryphon sine dubio propterea in hanc sententiam adductus est, quod ἐμαυτου τ λ. inter articulum et nomen interponitur, quum dicamus, ὁ πατήρ μου πατηρ αυτου Itaque ex Tryphonis Sententia τον ἐμαυτουπατερ ορω idem Si quod τον ἐμὸν αυτο πατερ ορω CL Thucyd. , , V ῆγουμένων Ἀνδρων - κέρδους του σφετέρουαυτῶν ἔνεκα Sic etiam Romani meum ipsius fratrem video.'Quamquam vereor, ne Apollonius ut saepe aliorum sic etiam hic Tryphonis sententiam consulto non recte intellexerit. quo magis suum ingenium perluceret Perquam enim mihi verisimile videtur, Tryphonem tum demum possessivum pronomen incompoSito collocaSSe quum etiam aes possessa τὀ κτῆμα genitivum recepit. Quae sententia eis certe exemplis consirmatur, quae Apolloniu proponit quaeque nescio an ab ipso ry-
45 Ut nonnulli articulum nominibus ad genua discernendum praeponi falso pinnii sunt Apoll. de cona tr. I, 5, 23. 46 De Pron. p. 86 C. seq. de constr. II, 23, 69 seq.47 Dionysius Thrax g. 22. TGυν δε ἀντω μιῶν αἰμί, εἰσιν ασύναρθροι, αἰ ὁ οἰναρθρον ἀσυναρθροι μεν io ἐγώ, συναρθροι δε οἱον --ς Hanc partitionem Apollonius improbat de pron. P. II. 48 Inveniuntur tamen nonnulli loci, ubi αιτο est interpositum articulo et nomini Xenoph. Cyrop. I, 1 gra: v αὐτογγνώμη consilio ejus'. Thucyd. 8, 48, 4: ἐν τῆ αἰτοῖ ἀρχὴ, in ipsi us im
phone petiverit: οὐ μαυτου φίλου Iκουσα, του ἐμα- οἴκου δεσποζω meae ipsius domus dominus sum'. Quamquam igitur plerique cum Aristarcho consenserunt Homerum quidem composita nondum novisso, tamen etiam iutSSe, qui Homer hunc usum ascriberent Apollonitis docet in)Quibuscum etiam Ptolemaeum fecisse cognoscimus Is enim scripsisso dicitur: οστις ανξ αγαθὸς καὶ ἐχέφρων την υτου φιλέει καὶ κήδεται. Neque tamen in eo se continuerunt sed etiam legendum cen-εuerunt Od. κ. 27, Avuuum cen-αυτῶν γὰρ πωλομεθ' ἀφραδωσιν ut esset αύτῶν pro et μῶν αὐτῶν Hic igitur locus est quaerendi, qui stat, ut ei tortia personae compositum etiam primao et alteri orsonae inserviat, is pluralis ejus extet numerus, quum cetera composita plurali careant. Apollonius quidem eos, qui omerum ύτῶν pro OG αύτων et similia dixisse volunt vehementer iijurgat λ), quod propter suam inscientiam putent, Homerum tam inscium uisso, ut non solum in perso is sodetiam in numer peccaret optimo onim jure Aristarchum ser-ma εαυτων αυτους, quarum prior pars singularem numerum
haberet altera pluralem, ut a logibus formonis alienas sprὐ-hendisse 'ocuplete teste Homero usum, qui quum unus peri-itSSimu utSSet sermonis, non misi dissolutas sormas Iste αυτους σφῶν αυτῶν agnovissot Contra Aristarchum otiam Babronem fecisse videmus β', qui et argumentis o Platonis exemplis hanc quam Apollonius παράλογον dicit compositionem probare studet. Iam vero si Apollonius, quia non pariter atque αυτους etiam ἐμαυτους et σεαυτους formatur, causam ejus anacoluthiae in eo quaerit, quod in prima si altera pluralis persona diversae personae mmixta sint, in prima , και σε κακεινος vel ἐμὲ καὶ ψιας vel ἐμὲ καὶ αδτους, an inera
υμας σε και αυτους, quae personarum diversitas a composito. rum pronominum vi ac natura abhorreat, hoc quamquam pul-50 Do pron. p. 10 l. Herodian. p. schol. Il. I, 342.5l De pron. p. s seq. de constr. II, 19, 141. 52 Apoll. de constri II, 28, IS l.
25쪽
chre excogitatum est, tamen veram rei cauSam non praebuisse ex eis, quae jam expositurus sum, intellegetur Recentio. res grammati ei plerique, simili errore ut Apollonius capti, remita explicant, ut dicant, primo tantummodo in plurali numero consuetudinem loquendi a norma aberrasse et ad evitandas sorma ημων αυτων saco αυτων tertiae personae reflexivo pronomine Saepe tamquam omnium perSonarum communi usam eSSE;
POStero vero tempore vera rei ratione oblivione obruta longius aberratum esse atque etiam in singulari numero εαυτου de prima et altera persona usurpatum. Sed magnopere dubitandum est, num consuetudo hoc sibi sumptura suserit, misi ipsum ἐαυτου eam haberet vim, propter quam omnium personarum SSE OS set Propterea ieri non potest quin verissime judicaverit Schoem annus, pronomen P0υ natura ita comparatum suiSSe, ut generalem et absolutam demonstrandi vim haberet et, quum nullam personarum discretionem contineret, Dariter omne Signi-neare posset ) Ac postquam prima et altera persona Suum Pronomen accepit, hoc eo aptius tertiam maXime personam indicare c0epit, quae et ipsa quas L in sinitam inique absolutam potestatem habeat Ideoque etiam ioριστουμενον προσωπον appelletur Remansit igitur haec primitiva pronominis vis inresseXiV ἐαυτου, quae propter vim ac naturam Suam tum Scilicet maxime locum 'abet, vitium ex contextu Sententi artim, quota perSOna intellegi debeat, manifestum est Nunc etiam facile perspicimus, quomodo, ut Apollonii verbis utar ἀφ ἐνι- κῆ συντάξεως γῆς εαυτον 'λγηθυντικν Ἀγένετο et ἔαυτους. Ut enim primitivum ' personas non distinxit sic o numerum quidem potuit discernere. Et inveniem ejusmodi exemplum et alibi et in Hymno ad Venerem IV, 267: τεμενη ὁ ἔ αααυτὰς κικλήσκουσιν cui frustra Baume isterus obloquitur. Sic etiam σφε, quod pro-53 De constr. II, 28, 18 seq.54 CL Schoeniann de parti. r. p. 109 adn. Etiam Polonica lingua eodem reflexivo pro omnibus personis utitur: Κοcham si emochasgsie Koelia si Κο cham si φιλω αὐτον te. Huc etiam pertinet, quod infantea de se tamquam de tertia persona loquuntur, Priusquam Prima et secunda persona uti consueverunt.
nomen apud Homerum Semper de pluribus dicitur, apud Tragicos etiam de uno usurpatur, ut in Soph. Oed C. 40: θεαί φ εχουσι Sc. τον χῶρον β'.Item σφιν singularem indicat numerum in Aesch. Pors. 759 D): τοιγάρ σφι εργο εστὶν ἐξειργασμενον μεγιστον β' Huc pertinet, quod in eadem sabula v. 900: ἐκράτυνε σφετεραις φρεσίν στλερος de uno Dari dicitur. Idem pronomen etiam de prima persona Singularis heocritus usurpat. Idyll. 25, 163:ωςει περ σφετερησιν ἐνὶ φρεσὶ βάλλομαι αρτι D. Quatenus vero haec latior pronominis αυτου potestas in usum veterum Scriptorum abierit, hoc alites investigandum relinquo Hoc unum commemorari de bot, in singulari iu- mero multo pauciora Hii vestigia SupereSSe, quamquam exemplis non aremus Quod Si ita est, magnopero miremur necesse est, riuum Apollonium ita loqui audiamus. tamquam si hic usus nunquam pluralem numerum excesserit is γαρ φαμεν
Apud Aeschylum quidem satis certum est, quattuor locis sormam αυτο in singulari numero pro Secunda erSOna Surpa
plerisque quum ἐαυτου non nisi usque ad Secundam personam potostatem dilataverit, apertum est, Aeschylum metri ratione coactum ad hanc formam refugisse, ubi vero per metrum nihil reserret, utra orna Sumeretur, tantummodo usitatiorem adhibuisse. rimae enim personae pronomen eum tertia commutar minii opu erat, ut quae ambo non solum ex totidem syllabis eademque mei Sura constent sed . tiam in vocali uittera
incipiant. Neque enim dubium est, quin allatur, si quis sorte
55 Eadem vox privata digammate apud Romanos utriusque nu
26쪽
propterea σεαυτου eum αυτου potissimum commutatum ab Aeschylo censet, quia utraque forma natura una eademque est. Attamen quum tertiae personae resexivum etiam bisyllabum existere possit αυτου, steri potuit, ut poetae hanc formam etiam primae personae pronomini praeserre cogerentur. Cujusmodi alterum exemplum apud AeSchylum non inveniebatur, antequam Hermannus Scripsit in Choeph I0IL D):
pro eo, quod vulgo legebatur αυτον. Quam emendationem p. tim jure recepit etiam Gellius, qui tamen de suo nihil ad hunc locum conferre debebat. Ttenim quum eos qui post v. 96 legi solent verSus: τί νιν προσείπω .... θερμαίνοι, φρενα POStv I 0l inserit, ob eam quidem rem laudandus St, quia non eum in dorsio v. 993-I004 ab interpolatore illatos censet, nam si ei versus D in dorsi auctore cf. praes. XLIX parum Aeschyle sunt, hoc contra quaerere licebit, num cui ita comparati videantur ut ex interpolatoris alicujus ni an eos profluxisse veri simile sit, Sed in eo sallitur, quod eos nostro loco addicendos putat. luic enim eos minimo convenire facile intellegit, quem non fallit, cujusmodi animi perturbationes restes post chori verba correptui ho octo VerSus Proloquatur. Sequitur igitur, ut in antecedente Orestis oratione locum habeant. Atque hoc quidem jam ei neckius in Diurnis antiquariis a. 1843 p. Ira intellexit ab eo quo in libris leguntur loco
plane eos esse alienos. Neque tamen recte illo auctore Her- mannus ante v. 983 ἐκτείνας αυτ eo collocavit, quia optime Uellius monuit, ore sic, ut Orestes velum nondum explica. tum alloqueretur uae quum ita sint, mobis quidem verum locum circumspicientibus vix dubium esse videtur, quin hi ve sus post v 990 repositi tantuni absit ut Sententiarum nexum turbent, ut sic aptiSSi me Omnia cohaerere et procedere videantur Nam quum v. 99l-996 eo quo in libris operiuntur loco sententiam jam conclusam satis longo sumine aecipiant neque anicia quidquam addant, quod eam illustret, contra hoc efficiant, ut a priore sententia abducamur, hic opportunissimo Se praebent, ut opponantur verbista τοιουτον αν κτήσαιτο φηλήτης ἀνήρ . . λ. diaque hic sensus existites Fur quidem si ejusmodi dolum sibi comparavit, quo hospites e vita tolleret,
hoc certe non est absonum ab ejusmodi hominis moribus neque habet mirationem uxor vero si tam incredibile scelus commisit, ut e uteretur ad ipsum maritum interimendum, quanta eam nequitia praeditam judicemus 3 Iam si quis x, quaeri qui sieri potuerit. ut falsa illa versuum transpositio orta Sit, cauSa Ju rei neScio an inde repetenda sit, quod librarius quum conneXum Sententiarum attentiore animo persequeretur per errorem ad 'ppositionem illam ῆτις δ' ἐπ' ἀνδρί te facito post v 990 Se inseri patientem oculos transvertit. Si cui autem propositio interrogativa τί νιν προσείπω etc. sines copula se applicans neglegentius versu 990 adjuncta osse videtur, hoc asyndeton uSiam Xcusationem habet eo, quod Orestes antea brevem loquendi intermissionem secisse putandus est Similiter res se habet in v. 844: πως ταυτ' ἀλγηθλ καὶ βλέποντα δοξάσω Ante haec verba quum ellius quamlibet Scilicet ansani au-uPans, quae ad probandam illam antitheticam diverbii Asia 1 vidie OmpoSitionem x conserre possit, versum excidisse statu
i it, non reputat, illam omissionem, qua ta
27쪽
si verbis exprimit: Aia 4 σαφες γαρ υδέν ἐστι πω τέκμαρ jam in praecedentibus quodammodo latere cogitationeque Supplendam esSe; siquidem propoSitio καὶ τοδ α ι ἐρειν δομοις γένοιτ αν χθος ιματοσταγὲς φόνα τῶ προσθεν ἐλκαίνουσι καὶ εδηγμένοις nihil aliud os quam ποδοσις hujusmodi conditionalis sententiae: εἰ ὁ τουτο ληθως χοι. Quod autem poeta tam abrupte loquentem inducit Aegisthum, hoc propterea fecit, ut vitae consuetudinem imitaretur. Timet enim Aegisthus, ne quant gaudi assectu sit propter Orestis mortem appareat, cauteque cireum Spiciens, ne suis verbis prodatur, breviloquus esse studet. Vides etiam verba καὶ etiam τod ampέρειν etc. et v. 847 neglegentius cum praecedentibus cohaerere neque
tamen non recte Se habere. Praeterea non est periculum, nequis mihi viti vertat, quod in v. 843 a Medicet ceterorumque manu scriptorum lectione ἐλκαίνοντι et δεδηγμένω discedens eum amberger facio, qui ἐλκαίνουσι et δεδηγμένοις scribit. Cur non potius diis scribendum censeam, non est dissicito
conjectura SSequi. Ceterum vero non est, quod moneam Persaepe a librariis numeros nominum aut verborum mutato eSSe.
At ne sic quidem ab animo impetrare possum, quin locum, ut nunc St, nondum plane emendatum habeam. Nam ne quo δειματοσταγές, quod Med. exhibet, placet, neque αἱματοσταγές probari potest, quum mihi persuadere nequeam, mortem OreStis Summo Poeta onus sanguine Stillans dictam esse. Quam cauSam qui noScet, non ultra modestiae modum me prodire judicabit, quum αἱματοσταγεῖ φόνω Scribo mutatione lenissima propter similitudinem I et C litterarum. Sic poeta in Agam. v. I 309:
φονον δόμοι πνέουσιν ἱματοσταγῆ loco similiter comparato dicit Denique quum et Hermannum
septem cr8uum meso dum interpunctione post χωρας v. 30 posita in duas pares partes esse divisam, quarum altera exitum ultera principium contineat duarum majorum periodorum 20-30 30-40), quarum utraque 10 versuum est. Quam distributionem quum non ait credibile casu factam esse, non est veri dissimile, etiam in priore parodi parte usque ad V. 19 pertinente primitus similiter periodo sibi respondisse, ut saltem universam parodi partem priorem I-19)parem numerum versuum habuisse atque alterum 2 4M neque manifesta decim versus eorruptela hane conjecturam non facit probabilem.
et alios verbi mpέρειν veram potestatem non perspexisse videam, non ab re St, ut eos, qui de ea quam hic habet signification dubitent, ablegam ad Thucyd. 3, 38, 3, ubi scholiast. verbis τοὐς κινδύνους ἀναφέρει adscribit: ἀναλαμβάνει, ἀναδέχεται s. etiam rueger adnotationem.
ly. Jam reliquum est, ut de ea quam ο αυτος habet signiscatione loquar. suam expositionem, quum multi et docti homines ei rei peram naVaverint, ne relata reserre videar lectorem que nota repetendo vexem, quam angustissimis sinibus coercere
studebo. Et quum in usu quidem ejus pronomini explicando utpote nemini ignoto, si opus Sit tempus consumere . hoc potius attingam, qui per naturam fieri possit, ut hac potestate langatur. Ac primum quidem quum antiquorum grammaticorum sententiam huc revocamus, Apollonius aena cita explicat, ut in αυτός duplicem anaphoram inesse dicat β', unam in articulo alteram in ipso pronomino: ἐγκειται iis ἐν γ αυτός ο ἀναφορά. π=ηνίκα ὁ ετέρα προσγίνεται, τὸ ἐγκείμενον τῆς ἀναφορας ἐν τῆ αυτός. συμπαραλαμβάνεται δια του ὁ ρθρου, γηλουντος καὶ αυτο ἀναφοράν, καὶ ουτω δὶς ἀναφέρεται Quod vero hic
articulus rem referre dicitur, hoc ex propria ejus vi ac natura
consequi Apollonius judicat: καὶ τα ρθρα δε ἀναφορα δηλοῖβ'). ἐστὶν ου' καθ ο καὶ ἐν ἄλλοις ἀπεφηνάριεθω ἴδιον αρθρου iαναφορα, ῆ ἐστι προκατειλεγμένου προσωπου παραστατική si . Anaphora notionem alio loco accuratius desinit si s πασα γαρ ἀναφορα γνώσεως προύφεστωσης ἐστὶ σημαντικ=ὶ το ὁ γινωσκο- μενον ρισται. In eo igitur anaphorae vim contineri censet, ut reiciam antea commemoratae vel ob alias causas notae cogitatio iteretur sive repetatur. Itaque si quis dicit: την αυτην
61 De constr. I, 28, 59.62 De pron. 4. C. 63 De constr. I, 6, 26. 64 De pron. P. B.
28쪽
odo ηλθον, hoc sero idem est acsi dicat ea ipsa, quam jam antea dixi s. quam nosti, via vi. Hinc non est alienum Xem plum l. I 25 s αυτως Μενέλαον, τρόμος o ipso modo S. eodem modo quo Agamemnonem vidimus Menelaum timor tenebat'. In 'ac vero propositio iam τὴν αὐ ν δὐν ῆλθον, ηνσυ Sc. ῆλθες res agnoscitur subjuncta rotativa enuntiations qua haec via ab aliis distinguitur Ut igitur adhuc in Apollonii
Sententia acquies csre licuit, ita accuratius in rem inquirentibus eXempla occurrent, quae nullo modo ab illa quam Apollonius antellegit anaphorica vi explicationem peiere possint: puta in hac enuntiatione: πολλακις το - φάρμακον τὸν iis σωζει τον ὁ απολλυσιν neque commemoratum AES antea ullum φαρμακον neque unum crium ac desinitum subintellegi potest Apparet igitur Apollonianam articuli do sinitionem non explero totam ejus Vim ac notionem. Quod si quis veram sibi potestatem articuli aperiri vult, potius consulat, quae de eo disputat Schoem annuηβ , quem quidem citasse malo quam compilaSSe. Jam, Ver ipsius pronominis sic cum articulo conjuncti PoteSta non tam obscura est, ut Iongior egeat explicatione. Etenim ut pronomen, quum pse valet, rei vel personae notionem repetit sic hic desinitivam ac distinctivam articuli vim to-rando auget. Hoc igitur quum ita aciat, ut eam quae sit articulo demonstrationem repetat, non est, quod miremur, Si etiam deStitutum articulo eandem sero vim retinet, id quod tum seri PoteSt, quum una demonstratione ros satis doterminata vid o tur
hanc potestatem suscipere videtur, ut sero idem indicet quod τὴν αυτήν, quia propter compositionem prae ceteris pronominibu relationi munere fungitur. Hanc vero quam dicunt missionem articuli ah Atticorum sermone alienam esse recte autumat
65 An iniudversionum ud , et t. gramatico doctritiam do articulo capiat tertium p. 2. Gryphis. 1862.
Hermannus '. pud Homerum ceterosque epicos aliquoties inVenitur; neque vero ex eis quae asser Hermannus exemplis
Hic Sensus est: antum abest, ut Iuppiter nunc animos OStros in raudom educat, ut ultro nos adhortetur.
66 In pus c. I, p. 332 Unita omnium diligentissime manc rem tractavit Matthiae Add. ad ur. VII p. 502. Aliter senserunt Butim ad Philoct. 19. Abrescti. Dil. huc. p. 737.
29쪽
Ego Robertus Gulielmus Menet et, fides evangelicae addictus natus sum Sch rsensiae, oppido haud procul a Posnania sito, a d XV Cal. Decembres a XXXVII ri saec. patre Guile imo, matre Rosa munde e gente Vogitana, quos parentes adhuc in vivis esse magnopero laetor Litterarum elementis in publicis scholis patrii oppiduli imbutus sedecim annos natus inter gymnasii riderio Gulielmini Posnaniensis discipulos ab Heydem anno directore receptus sum. Ibi mihi contigit, ut insigniumvirorum Heydem anni, arquar di, Martini, Schoenborni aliorum scholis per quinque annos interessem, quorum omnium iam memoriam retinebo. Anno . . I maturitatis testimonio instructus Berotinum moeontuli, ubi Dove rectore magnisco inter cives universitatis Fridorico-Guil-elminae nomen sedi Per quattuor semestri scholas 4requontari irrelariss doctiss. Becheri, A. Benary i. moech hii Droysonii Hauptii, fir schii 'irchneri, opsit, iuelleri, urendo lon burgii Deinde Gryphismaldiam prosectus Hoe foro rectore magnifico in civitatem almae universitatis Ophiae adscriptus sum, ubi per duo semestria scholis vire. illustriss. doctiss. intersui Bateri Georgii Hertzii,inoe fera, Schae feri, schoemanni hac occasione data sacere non possum, quin omnibus his viris optime do, meritis gratias agam quam
Propert Io, o Lach emendatione egere contenta.
Fortasse scribendum est 'ecce suis sit comes ipsa Veni s r . Morut Sut L , IOB Cum eis fesciam, qui scribunt illuetiride abii redeo, nemo ni υarus III.