De Demosthenis aristocrateae prima parte [microform]. Dissertatio inauguralis philologica quam...publice defendet scriptor Walterus Herz..

11쪽

tor tria se esse ostensurum professus sit unum rogationem eontra leges esse latam alterum, eam ison esse e republiea;

tertium indignum eum esse, cui ea perscripta sint. Itaque etiam id seriptum fuisse in aeeusatoris libello, en non esset republica: iv δικαιαν καὶ βεβαιον φυλακὲ r εορον σου τῆ πόλεcucἀποστερειν. Quam ob rem mihi quidem dubium non St, quin etiam ea verba quae in paragrapho quarta leguntur reriειδὴ - 'ρῶΠ α τηλικουτον v xi' ἐειξειν 'ε--ραystero ad ipsum libellum referenda sint. Neque potest dubitari, quin etiani inragraphi septimae verba LερO LOυτον ιειξον ι e rota priφι- ατο εσι ἐδικiis te eandem significent rem Quae verba tantum abest, ut spectent ad pa-rngraphum tertiam, it eis ipsis optime eoia firmetur nullo modo hune loeum coniungi posse eum prioribus tribus para- graphis. Memosthenes enim eum pergat O δεῖ προτερον καὶ 3ιαθειν / ἀ και φνλυξασθαι, plane negat antea iam se dixisse quid illiud ,δικηsi esset; in se luentibus se esse demonstraturum. Quod quomodo dicere potuit, eum paragrapho prima Chersonesi possessionem incertam reddi significasset, eum disteret reερ ον ερρόνησον χειM υμῶ άσφαλm ι

ρεῖν contendisset 'ehementissime igitur hae inter se dis

sentiunt.

Qua ipsa re satis oeeri mihi videtur optimo iure in

duo prooemia Septem quas legimus para graphos dividi. Quod etiam magis apparebit, si Singula aecuratius ei Serutati erimuS. Quarta enim paragraphus quin ex auditoribus dueta sit, dubitari non potest. Nam orator cum Athenienses operam ipsi dare die entemque cum benevolentia audire iubet rem

et attentos et benevolos reddit auditores attentos, quod 'ρυyst e GDκου Γόr si iti de cieti T. ε'ραγμενον dicit benevolos, quod non ipsum, sed illo rempublicam esse con Servaturos confirmat illos illam ipsam rem in integrum esse restituturos, illos animum addituros eteris, ut, si quis reil ublieae prodesse e posse rediderit, facere id non

gravetur.

Deinde cum dixerit nemini fere illo tempore ne cogitare quidem quiequam de republiea in mentem venire; de se ipso verba sacere instituit, ut benevolentiam auditorum

sibi comparet. Reipublieae enim salute permotum ad accu- Sandum se venisse vidisse enim se 'ρῶγμ' ἀλυσιχευε γῆ πόλει κατασκευάζοντά τινα ἀνθρm'ονσ: quam ob rem cum prius iam aestusnvisset nonnullos Oν ἀδικειν,3 IOνμην, turpissimum se iudicavisse tum quieseere et silere: dri myαι ρ ῶν ἐνόμιζον εiaecte ser iσυχίαν ι γειν και σιωπῆσαι.

Jam paragraphis sexta et septima ad adversarium transit. Cui ut quam acerbissimum conciliet dium, scitissi in primum de Charidem qualis sit verba sapit tantum abesse, ut is sit reipubliene amicus, ut omnium sit inimicis

εια, 'ροσῆκεν, ' et 'Meror tum talis hominis Aristo eratem tantam in rogatione rationem habuisse dicit, ut ei peculiarem, si quid accidisset, legibusque contrariam ultionem largitus esset: - ἰδιαν Παρα του νόμον; ἐάν τι 'doli, Telawριαν ανιῶ δεδωκεrαι. Quod eum ferri vix posset, tamen illum iam non satis habuisse, sed etiam graviorem iniuriam per ipsum decretum commisisse incertam reddidisse Chersonesi posSPSSionem.

Jam satis mihi disseruisse videor in hoc quoque prooemio nihil desiderari due enim et ' προσοχῆ e ἀπο συστα-

12쪽

Apparet igitur in duas partes, quae nullo modo inter Se contuligi possint, septem illas paragraphos distribui debere. Neque mihi dubium videtur, quis en par8, quae

quarta quinta sexta Septima paragraphis continetur, delenda sit, eum minus sit apta et elegan8, quam ea quae antecedit.

Neque tamen crediderim interpolatori pars graphos illas esse tribuendas, sed et esse demosthenieas et ui ipsi de

qua agimus rationi destinatas. Constat enim hanc rationem non ipsum Demosthenem habuisse, sed pro Euthycle composuisse. Itaque censeo Aristocrateam quam nos legimus eum praebere textum, qui in ipsius Demosthenis scripto non plane emendat et perpolito fuerit; quam ob rem factum esse, ut duo apud Demosthenem reperirentur prooemia, eum dubitari non possit, qui in exemplari correcto ad Euthyclem misso unum soliti fuerit prooemium idque prius ut antea dixi.Quo de prooemio eberus mirum in modum egisse mihi videtur. Qui quamquam sensit his eadem diei, tamen nullo modo offensionem ex hac re cepit. Quod ut stendam, liceat mihi paulo accuratius in ea tune disputaverit inquirere. Prima igitur paragrapho rectissime or torem benevolentiam iudicum sibi comparare contendit. comment in Ar p. 12d. Audire eos actorem auSae magna atque honesta ratione ad agendum necessiSSe, non ut animum reo infensum expleret et propter parvum et leve delietum veniret in invidiam, sed ut quaecunque ageret ad reipublicae salutem referret. Optime haec quidem, sed quae Sequuntur quo modo

ferri possunt Ita enim ratione eberus pergit dicere: hQuae prima ut gignant attentionem iudicum et conciliationem necesse est, ita proxima L et 3 ad imminuendam auctori-

tatem adversae partis valent, euius artibus ne se falli patiant ei qui audiunt commode admonentur. 8 Minime; satis enim doeui paragraphum alteram ad iudices spectar paragraphum tertiam ad adversarium alteram ' προσοχὶ σesse dietam, tertiam duο διαβολ/j τον νGδικον. Quod

eberum tirorsus fugisse videtur.

Deinde paragraphis quarta et quinta oratorem a sua persona benevolentiam ducere dieit Quod non satis aecurati animadvertit eberus considerantibus aenim nobis oecurrit Interesse m liquiit inter pars graphum quartam itquintam h quartam enim uetam esse ex auditoribus apparet, quintam ex ipso oratore. Quod et ipsum elierum facile con-ee8Surum fuisse puto nam in ipsius commentari haec leguntur p. 12b: prima ratoris sententia est di quia non sit versatus mullum in rebus publicis et exercitatus in dicendo et auctoritate praeditus, aequum esse, ut et benevole et attente se

audituri sint. Tum addit, quae inde eventura sint ipsis enim hoc adiumento duplex fore commodum, primum quod in prae- Senti rem, quae in diserimen redacta sit, integram et ineolumem praestituri deinde quod in posterum milieturi sint, ut privati homines non dubitent sua pera rem publi- eam iuvare. Nonne haec omnia de iudicibus sunt nonne tota haec para graphus dicta est duo rροσοχχ σ2 et id ipsum Paragraphum quintam resses diaetam ire συστάσεω του υἰκεων 'ροσο 'ον facile rex ipsa eberi explieatione cognoscitur. Ilaec enim dicit paulo postra rasanete affirmat se quidem ipsum non longe absuisse, quin praetermitteret hane Fausam Instituere Quoniam autem rebicere quis po8Seth sur igitur accusas etiam hoc respexit, licens se

priui nonnullo accusasse, quos cognovisset iniuste in civestigere, sitne tacere et i equo animo esse, reum noxia rei

publieae videat a quibusdam saniri turpissimum habere. Apparet igitur, si nec uratius eberi explicationem inspicimus, sandem ullum virum ioctum haberes sententiam de paragraphim quarta et quinta quam me quam ob rem id

13쪽

potissimum mirum mihi videtur nihil offensionis eum hausisse ex eis, eum in eis prorsus eadem contineantur, quae inparagraphis prima et altera. Qui de paragraphis sexta et septima quoque plane mecuni facit, eum contendat p. 2 sumptas eas esse personis adversariorum, Charidem et eius patroni Aristo-eratis. Sed ne hic quidem difficultatem sensit neque quidquam disseruit, quomodo his eadem diei in uno eodemque prooemio aut ferri aut declarari posset. Itaque satis apparet apud Ceberum quidem nihil inveniri quod eum mea sententia pugnet. Veniannis ad narrationem L - Iii. Quae quam arte cohaereat cum paragrapho tertia, prorSus neminem posse fugere arbitror Qua de re ut cuivis existimare liceat, utriusque loe verba subiciam: ra. ἐπειδὴ δε τονθTν ἐστι

γράφειτ ναν ον ν ηκιστα μεῖ φαιδοισθέ τι καὶ φνλdeαισθε, προσί κει ι η πάνυ θαυμάζειν, εἰ κῶ τοντο τοψήφισ/i filiεἰ οντ γεγραμμένον ἐπιδειξομεν α στε δοκεῖν μὲν λαριδ mP φνλ κήν τινα τοι σ(Dμαιο διδόναι, /ην σεληθυ, δε δικαίαν καὶ βεβαιον φυλακxiv ερρονήσου τῆσπολεω ἀποστερεῖν ' ἀναγκη 'ἐστὶ πρωτον μεν πάντων εἰπειν καιδεῖ βαι τι ποτ' ἐστι το ερυονησον,/ιὰ ἀσφαλ υ ἔχειν πεποιηκόσ διὰ γὰρ μαθειν τουτο καὶ ταδικ μα σασυ cψεσθε. Demosthenes enim eum antea Chersonesuin Atheniensibus eripi disputaverit, quo facilius id ipsum cognoseant, ni primis necesse esse dicit explicare et stendere, quibus rebus secure Chersonesum teneant. ἔστι τοι ν, β ἀνδρεσυθηναιοι, τουτο τὰ τελεντ, σαντο Κότυο Di ρισάδην και μάδοκον και Κερσοβλῶαιην τρεῖ ἀνθ lrο γερεσθαι Θρj-κη βασιλεασ. Quod quosdam tollere velle reliquisque regibus expulsis ad unum Cersobleptem regnuni conferre. Quos cum intellegerent futurum esse, ut erisadi et Amadoco auxilium ferretur quonam modo id impedireut cogi-

alteris auxili destitutis et ipsis impunitate data facile se posse illos eiicere et regnum obtinere. Quam illorum fuisse mentem eaque consilia illos in animum induxisse et rebus gestis et nραχθεντ α - κατηγορεῖ et ipso decreto cοnfirmari: ου τοινυν μόνον ἐκ τουτον δὲ λόν ἐσμοτι τουτωνενεκ ἐρρήθη τὰ προβουλευμ ων λεγω, ἀλλ καὶ ἐκ του

Quae qui legit dubitare non potest, qui IlermogeneS, ovi in libro tertio de inventione tres constituit narrandi formas, rectissime adhibitum hoc loco dicit διήγησιν ἐγκατά- κενοr p. 2 vol. III ed. alg.), quae non simplicia et nuda

saeta proferat, sed confirmatione causarum munita sit, ιταγήν ται ρητορικω Γερα τῆ προσθήκ τό ν αιτιῶν , id quod Veherus de forma huius narrationis commodissime commemorat in commentario suo . id2. Quam narratiοnem cum plane his verbis concluserit: DP μεν οινυν γε ἐρρ θη τὰ προβουλευ/iα - και δι' ἀτην γραφὴν Ποιησά/, ε 'μει ταυτην ταντ' ἔ ιT, Sequitur partitio et quasi 'ροκαῖα ευχ quaedam exponuntur ea, quae κεφάλαια καὶ rix ματ dicuntur. Tria enim se demonstraturaim esse cum pollicitus sit: εν μὲν, σμαρατον τόμον το ψήφισ/ια ε ηται, δε Ηερον δε n d suφορον

ἐσι Γῆ όλει, τρίτον δε ώ ἀνάξιό ἐστι τυχεῖν τουτων' y γραπται, priusquam ad ipsam tractationem veniat, quomodo quae illos edocere velitranscultent disserit. Qua in dispositione cur utile prius sit iusto positum, eum naturali ordine iustum utili antecederet, scitissime Veherus animadvertit p. Ibs oratorem in hac re ductum eSse sua prudentia et iudicio; nam cum solerent boni oratore poStrema ollocare ea, quae essent firmiora ad propositum et robustiora, idem fecisse hoc loco Demosthenem,

14쪽

vim et robur inipertienteni orationi, colloenta en parte, linemores institiis faeta vitam Clinridenti eontineret eunt lue non dignun esse decreto stendet et, ulti ino lueo idcirco, ut iudices intellectis saetis eius ii diiuiuatii, ne noeensi sententi s

ferrent.

it Quibus rue iudieiis reum satis multa disseruerit, nis

Quod cum legibus recitatis per eas ipsas satis sibi d euiSSe videatur, ita confirmationem concludit ut dicat s:

Quam dispositionem esse prorsus mirabilem neque ullo modo posSe ferri apparet; neque eborum hae difficultas paene inextricabilis fugisse videtur, etsi eam minus explieare et solvere studet, quam obtegere, eum diSputat p. lio fecisse Demosthenem quadripartitam totius apitis distributionem. Primum enim asserreri 22 6s septem lege eapitales, quibus sancitum sit, qua severitate et qua moderatione in homicidas cuiuscunque generis consulendum esset, et post harum explicationem non ad reliquas statim tiro redi, sed interpellata paulisper instituta quaestione ostendere eum peropportune his ex alia lege, quae quasi quaedam appendicula poenalis aetionis sit, puniendum esse Aristocratem, ut qui leges de homicidis latas everterit vel mutaverit subiungere inde a W63-8 Aristocratem non modo commemorata leges, sed etiam alias multas, quae certam et singularem aetionem praeseriberent, neglexisse deoque etiam iudicia gravis8ima et inStituta, quibus seeun duni illas ius diceretur, vilipendisse, et quae sequuntur.

Quibus verbis brevissime circumscribit, quibus de rebus agatur in primo apite. Sed quomodo quadripartita illa quam exponit distributio gravissimis difficultatibus intricata ferri et intellegi possit, id non explicat, quamquam in ea permulta esse queae perquam explicationis indigeant apparet. Quomodo enim ferri potest id quod eberus leviter dicit quasi per se ipsum faeillime intellegatur, Demosthenem post septem legum capitalium explicationem interpellata quaestione iustituta ad aliam legem non capitalem explicandam transire, deinde quasi de omnibus quas adscripsisset legibus egerit verba facere de iudiciis, tum praeter omnem opinionem et exspectationem redire ad capitalium legum explica

15쪽

iionem et ultima lege capitali allegata iterum duas alias addere noli capitales Quae difficultates quantae sint quis non videt Ne id quidem geherus dicit multa reperiri,

quae vehementissime secum pugnent. Quibus de difficultatibus quomodo iudicandum sit, singulis rebus planius expositis docebο. Ac primum quidem quae est de legibus neglectis pars dignissima videtur, in quam necuratius inquiriimus. Demosthenis enim in rem instituit, ut singulis legibus reeitatis per ens ipsas Aristocratem legum nullam habuisse

rationem ili est ri t. Quarum legum sormulas in Aristocraten in inseritis Frankius olim, assentiente Ilermanno, ficticias et ex ipsa ratione expressas PS, demonStra

verat. Sed inseriptione nuper reperta et a uelitero 'edita, qua ne lem leges continentur, Deliteriis vehementissime legum formula quae in Aristocrate reperirentur eSSe genuinas eontendit. Sed tantum mihi abesse videtur, ut hae inscriptione formulas genuinas esse confirmetur, ut ex ipsa inseriptione apparent esse fietieius et totas exorationis contextu deductas. Quae res cum sit et iucundissima et gravissima, paulo accuratius in singulas formulas

inquiramus.

Quae lex apud Demosthenem rid ita legitur irrβονλην δικάζειν φονον καὶ τραυματο ἐκ προνοία καὶ 'γρκαιῶ καὶ φαρμάκων, ἐάν τι ἀποκτείνη δοt c omittuntur igitur xxiv ἐν 'Λρεί ii 'crim verba Quae quin per se rectissime adiciantur, dubitari non potest, eum pud Senatum

areopagitieum iudicium de caede et vultiere de industriuillato fuisse constet diei enim Demosthenes L66 τοιτο

δημοκρατία τὰ φονικὰ δίκα ἀφελέσθαι τεῖολμηκεν, solum hoc iudicium non tyrannum, non paucorum dominatum, non

οί δίδωσιν ,ομο καὶ κελευε φ(νου δικά εσθαι, in Areopago legem de caede agi concedere et iubere. Apud Ly- iam quoque legimus I, o το δικαστ=ηρα τῶ 'Λρείου πάγον υ καὶ πάτριον ἐστι καὶ ἐφ' ίμων ἀποδέδοται του φονον τὰ δίκα δικάζειν, senatui Areopagitico patrium esse et omnibus temporibus competiisse de caede iudicare. Ηer- mannus puge. IV, 3I). Tamen vereor ne την ἐξ 'Λρείου πάγου supervacaneum sit rectissime enim Frankius de legummi mulis, quae in Demosthenis Aristoerate reperiuntur.

Mis. I 8 8 p. I, 6. monuit illam legem, cum particula

et u φονικων ό - των ἐξ 'Iρείου πάγου esset 22), non posse non ad Areopagitas Speetare; quam ob rem Areopagitarum nomen non recte esse positum multoque

verisimilius videri id, quod eum ipsis Demosthenis verbis congrueret, legis principium hoc fuisse Triν βουλην δικάζειν γόνον etc. Accedit, quod usitatissimum est senatum Areopagiticum sola βουλη voce significare. Lysiae enim rationes tertia et quarta, cum eis qui vulneris de industria illati rei facti sunt, scriptae sint, apud senatum Areopagiticum habitae sunt. In utraque ratione senatus Areopagiticus semper Solo nomine Otia appellatur. Reperiuntur enim in ratione tertia hae loea: hi, , d, b,

P, Io, b, 18, 21, 23, 26, 28, 3b, do. In oratione IV hi loci sunt: stas, i 2, 18, is.

Quibus testimoniis nisus satis esse senatum Areopagiti- eum solo nomine OVλri appellari eontendo. γόνου καὶ τραυματο ἐκ προνοία καὶ πυρκαῖἀ καὶ φαρμάκο)r. Qua in numeratione scelerum eorum, de quibus senatui Areopagitico iudieandum sit, 'υρκαιό ferri non posse videtur. Agitur enim de caede sive commissa sive non commissa sed tentata, sive armis Sive veneno facta. Optime igitur cφονοσ, τραυμα ἐκ προνοίασ, φάρμακα commemorantur in hoc ordine. Est enim 'POTO caedes con-

16쪽

- 18 8ulto vi manuque facta, qua iaτε παραχρi siα εἷτε κα ἐν ν ἔροι χρονοι ἐκ των πληr bae interficitur; τραυμα ἐκ προνοία intulit is, qui eum interficiendi consilium cepisset, tamen vulneravit tantum, cum interficere non posset, id quod Lysias didit III, do: σοι ἐπ/βουλευσαν*ε ἀποκτεῖναί τινα ἔτρωσαν ἀποκτεῖναι δὲ χ κ γ δγγ mimae; is qui φαρ/ ακα δοί occidit, perinde caedem commisit, neque vero eaedem sanguinolentam. Apparet igitur 'rρκαῖε voce inter

τραυματο ἐκ προνοία et φαρ ιακmi inserta totum sententiarum conexum interrumpi. Quam ob rem statuendam

nobis est aut 'υρκαιὰ vocem ferri non posse ut excidisse nonnulla, quibus accuratius significabatur incendium illud, quo quis aut interfecisset aut interficiendi consilium cepisset, ut alterum incendii genus cyόr o, alterum Tραν ατι ἐκ προνοία opponeretur. Ac mihi quidem probabilius videtur ab interpolatore 'υρκα vocem esse adiectam. Sed quocunque modo res se habet, illud quidem apparet formulam

insertam cum ea quoque nudum 'υρκαἰd verbum praebeat, ex hoc ipso orationis loco esse depromptant. Qua propter hanc formulam sic constituendam censeo: την βουλην δικάζειν φονον καὶ τραυματο ἐκ προνοία καὶ φαρ/ιάκοor, ἐάν τι ἀποκτε, δονσ.

Priora legis verba Frankius p d, II sic conformanda

censet: τον ἀνδροφόνον ἐξεινα ἀποκτείνειν καὶ ἀπάγειν ἐν luedet' verba, quibus Demosthenes in interpretanda lege Sus 8Set, eum, qui legi formulam consarcinavisset, in ipsam formulam post v. 'οκτείνειν inseruisse neque

enim in ea lege, qua et interficiendi homicidas et ad thes-mothetas abducendi potestas daretur, sine inter quos id fieri liceret definitos esse, sed in ea, quam axoni inseriptam

citaret rator Rectissime Philippius negavit haec verba esse delenda, cum in ipsa inseriptione in versu tricesimo certissima vocis laedetiri vestigia essent. IIaec enim in inseriptione habentur: TE EME , quibus ex vestigiis Noehlerus praeclarissime ire 'edum restituit. Sed mihi mirum videtur neque Frankium neque Philippium ex verbis dποκτείνειν καὶ ἀπάγειν οssensionem cepisse; nam Ceberi interpretationem p. 8d, 8b utrumque et

ἀποκτείνειν, ἀπάγειν licuisse, illud tamen non privato homini, sed solis magistratibus, neque prius, quam alterum aut ab ipsis, aut ab aliis factum esset, nullo modo poSse ferri neminem potest fugere vehementissime enim discrepant eum eis quae Demosthenes dicit. Qui omnibus locis id solum commemorat leges damnatos abducere permittere, homicidas interfici leges vetuisse. IIaec enim verba facit: ZA. καὶ χην ἔν γε τω ποιεῖν ἀγωγι/ιον πάνθ', σα ἀπείρηκεν opto; δέδωκα; χρ ατα πράξασ(nrι, ζωντα λυfια

νεσθαι, κακουν ἔχοντ' αυτόν ἀποκτιννυναι. Quam ob rem

ἀποκτείνειν delendum censeo et verba ἐν τῆ ήμεδαπῆ ad ἀπάγειν referenda Nam etsi reo soli1 ἀπάγειν ἐξεῖναι legitur, tamen Demosthenes ipse testatur non id solum fuisse in lege, cum dicit rad: ο γόμο ουτω τον ἀνδρο-

θότο εἰ-bν πατρίδα, et g 35. τῶν νόμων του ἔαλωκότασδιδόντων ἀπάγειν - ἐν τῆ ὴμεδαπῆ, ubi CC hμεδαim verba planissime eum ἀπάγει coniunguntur. Accedit quod stultissime dicitur ἐξεινα ἀποκτείνειν καὶ ἀπόγειν. Quae si quis legerit, necesse est referat ad unum eundemque: sed quomodo eundem et oecidere et abducere licere potest2 Exspectaveris scriptum esse 'οκτείνειν ἀπάγειm, sed

ne tum quidem satis sana haec verba sunt; nudum enim ἀποκτείνειν verbum offendit, desideramus id, quibus con

dicionibus homicidam interficere, quibus abducere liceat. Omnia enim in legibus planissime et dilucidissime definienda sunt ut liceatne hoc an illud facere laberi ambiguum

17쪽

prorSus non possit. Quam ob rem non dubito, quin ἀποκτείνειν illud ineptissimum interpolatoris sit. Π ἐν φ ξονι ἀγορενει Quod apud Demosthenem

in eZim Scriptum est, Frankius, eum etiam alia factae fraudis suspicionem moveant, credibile esse putat formularum artificem, ne ex uno Demosthene Sua leges hausisse videretur,

de industria consultoque aliud, quam quod in ipsa oratione reperisset vocabulum Melegisse. p. b. Sed haec deviora Sunt: ipsa verba quomodo explicanda sint et quid de eis iudicandum sit quaeritur oehlerus' quidem Demosthenem in interpretanda Ieg: vehementissime erravisses falsoque haec verba intellexisse dicit. legem illam constare e duabus partibus, quarum altera rον δdrδροφόνον - καια φῖ egeteribus Draeontis legibus deprompta sit id ipsum verbis illis signifieari Neque vero Demosthenem erravisse, Sed ipsum Oeliterum Phili ripius satis mihi docuisse videtur; iis enim auditores ad eam legum tabulam remittuntur, inqua, quae ad letionem ductriny et coniunctam eum ea consuetudinem iudicialem pertinerent, accuratius definita fuerint id quod iam eberus monuit p. I 85 Sed cum verba b ἐν ' ξονι ἀγορεν ει nullo modo possint in inseriptionem Inseri, quam ob rem retiam Κοehlerus dii inscriptione restituenda illa neglexit, mea quidem sententia dubitari potest sintne revera illa legis verba putanda inspiciamus igitur ipsius Demosthenis verba Qui cum legem esse de homicidis iam convictis disputaveriis neque enim quemquam ubiectum esse huic appellationi, nisi convictum,

υ τουτον σύν ἀπάγειν λεγει Quae quum dierum atque iterum deliberarem, luce clarius mihi esse videbatur verba sc res Vilior dyoρενε nullo modo posse fuisse in ipsa lege, sed ipsius Demosthenis legem interpretantis e83 verba

- 2I stultissimoque eius, ni formulas composuit, errore in ipsam legem irrepsisse Demosthenes enim facit adversarium interrogantem, Se ipsum respondentem. Itaque eum ipse dixisset legem homicidas abducere iubere, si quid de ea re quo abdueendus esset, in ipsa lege fui83et, nunquam adversario ρ', αντον, η Π ἀν βουληταί τι interrogare li-eutSSet: ineptisSimum enim fecisset. Sed cum nihil talene tu , ἐν φ ξονι ἀγορευε neque τον θεη οθεῖασ, in hac ipsa ege esset, ille quidem interrogavit, Demosthenes h ἐν τ* ξογι ε ηιαι φησίν respondit legem eam dare abducendi potestatem, quae legitima esset, scilicet 'αrinyην εἰ του θεσμοθέτασ. Iam omnia plana intellectuque facilia sunt. Apparet igitur neque suisse illa verba in lege etesis Superflua nam solum duάγειν verbum facillimum erat intellectu ninesque sciebant legitimam ad thesmothetas durer mytia significari. Sed transeamus ad alteram legis partem: λυμαίνεσθαι δ sit , iηδὲ ποινὰν διπλουν ἀφείλειν σον ἀν καταβλάφη . εισφερειν δὲ τον αρχοντα; d,ν ἔκαστοι δικασταί εἰσι, τ ι βουλο ιέν n. την δ'ηλιαίαν διαγιγνώσκειν. Apud Demosthenem nihil nisi-t'μαινεσθαι - μοι-r reperiuntur quam ob rem Frankius et Philippius omnia quae Sequuntur, prae sertim eum inextricabilibus implieata sint dimeultatibus, interpolationem esse arbitrantur. διαλυν φείλειν σον ἀν καταβλά pri. Quae verba quin per se tolerari possint, dubitari non potest. Legitur enim Dem. XXI, d3 μάντε γαρ ι περι ιγ βλάβη φόPιοι, ἀν ιὲν ἔκραν τισβλάφῖ, διπλουν, ν δ' κων, σπλουν το βλάβοσκελευουσιν ἐκτίνειν. Neque tamen satis apta esse in lege ea,

qua de homicidis, non de eis qui homicidis aliquid detrimenti intulissent ageretur, optime monuit Philippius. Quam ob rem id quoque valde mihi placet quod Frankius dicit (p.ra non

potis dubitari, quin poena statuta sit, si quis homicidam nullo suo iure in Atticam reversum aut male mulctasset aut uecepta peeuuia e manibus limisisset neque vero illam

18쪽

poenam in hac de qua ageretur lege esse adseriptam, Sed ex eis legibus, quae de damno iniuria dato latae essent, repetendam fuisse. oehlerus tamen, eum vocis vestigia in lapide servata esse viderentur, haec ipsa verba in inscriptionem inserenda esse censuit. abentur enim haec in lapidis versu XXXI: OII. . . Qua in re,oeliterum erravisse Philippius alia restitutione demonstrare conatus est. Ille enim vir doctus formulam eam post 'Oιrci inseruit, quam in para grapho blapud Demosthenem reperimus ita: φονον δε δικα μὴ εἷναι

κατίη ποι μη ἔξεστιν. Ipsa inscriptione confirmatur priora verba in formula non legi in iusto ordine accedit, quod

apud Demosthenem haec reperiuntur: κατα των ἐνδεικνυν- Coo TOP κατι6ντα ἀφόροφόνονσ, οποι ιη ἔξεστι, δίκασ

φόrον μη ναι sed ne haec quidem esse vera legi verba, sed κατιόxτα esse Demosthenis, sequentibus verbis comprobatur: αν κατα τι οποι μη ξεστι. Dubitari igitur non potest quin genuina formula sit haec: κατὰ ων ἐνδεικνυν- των του ἀνδροφόνον; ἐὰν κατίη τι ομοι ι ἔξεστι, δί

Iam inspiciamus paulo accuratius formulam eliciam. φόνον δε δίκα μχ ειναι μηδαμον μηδαμον esse ineptum apparet. Athenis quid fieri vellet, praecepit Dracon, non

quid in aliis terris. AE ankius.

κατὰ τ ῶν του φευγοντα ἐνδεικνυνῖων. Legislatorem

id, quod esset apud Demosthenem, rον ἀνδροφόνουσScrip8isse, formularum autem fabrum fraudis obtegendae causa TOν φευγονια in illius locum verbi substituisse Frankius rectissime contendit. Cui quamquam concedere non possumus et Oh φευγονια de eis solis diei, qui voluntariae caedis rei faeti sint, tamen di deo Toxo stabilem eou- stantemque fuisse in legibus significationem satis constat; ἀνδροφόνον enim dicunt ociηλωκότα i dii piis P . ον υρ

post 'οινῶν verbum inserta videtur, tamen mea quidem sententia dubitari potest rectene post illam legem sit posita an ad aliam quandam legem referenda videatur neque

enim sententiarum conexus satis facere mihi videtur. Formulam enim κατὰ τ ῶν ἐνδεικνυντων τοι ἀνδροφό- τονσ, ἐὰν κατίη ι όποι μὴ :εστι, δίκα φύτου μη ειναι iustam et plenam non esse legem apparet. Quam eSter- mannu quoque per Se Sanum Sensum habere negat partem

tantum legis esse ad aliamque quandam legem referendam; verisimillimum igitur esse spectare illam ad legem eam, qua iubeatur si quis homicidam oceiderit aut caedis ei causa fuerit qui abstinuerit locis eis quibus prohibitus sit, perinde ac si Atheniensem Meldisset, eodem eum crimine teneri geti. Perquam igitur gesterniannus a Philippi dissentit et hunc legis tenorem esse putat: ἐάν τι τὴν τἀροφόνο κτείνη γ αιτιο ἰ φόνον, ἀπεχόμενον ἀγορα ἐφορία καὶ ἀθλων

Neque vero id, quod estermannus proposuit, Sati8 mihi placet. Optime enim opponuntur 'εχόμενον - ἀμφικτυονικων, ἐάν τι κατεῖ οποι μη ἔξεστιν; sed pessime ἐάν τι τὴν ἀνδροφόνον κτείνη ( αιτιο ἰ σόφου, κατὰ τ ῶν ἐτόεικτυντων. Quomodo enim hoc loco opponi possunt inter se 'οκτείνειν, ἐνδεικτυφαι, interficere et indicare 2 Exspectaveris 'οκτεινύνταγγ legi pro ἐνδεικτενιων ita ut totius nunciationis sensus et forma esset haec si quis homicidam qui locis eis quibus prohibitus est se abstinuerit oeciderit, eisdem poenis obnoxius esto perinde atque Si Atheniensem interfecerit; sed si quis homicidam necaverit, eum Suo Marte eo quo non liceret redierit, nulli poeuae obnoxius esto. Quae cum ita sint acile intellegitur has tormula inter se non posSe coniungi. Accedit, quod De-

19쪽

mosthenes cum satis sibi verba fecisse videatur de lege ea quae est de caedibus inconsulto saetis, λεγε δν εm TOυῖα, inquit, volt Or g bl) Qua lege recitata: ο μὲν νό/ ο ἐστὶνοντο σωράκοντο κτλ. inde necessario colligitur aliain legem novam esse recitatam. Quid igitur statuamus 2 Aemilii quidem dubium non videtur, quin nec verba ex plena aliqua lego deprompta sint; nam per se ipsa legem iustum non conficere apparet Qua in lege fuisse enumerationem

νον μὴ εἰναι Quibus recitatis, eum singularis severitatis esse videretur legem eum solum, qui homicidam eo quo asnon est reversum indicaverit, summo suppliei asse vetare, optimo iure Demosthenes apertissimis verbis monuit Draconis esse legem, id quod et legitur , 'li' bH ο ἐστὶν ονιοσυρἀκοντο σ, ω ἀνδρεσUMiναῖοι, καὶ ο ἀλλοι δὲ υ υσἐ τῶν φονικῶ ν νὴ ν παρεγραψάμην. Ilium ob causam haec verba hoc maximae loco posita esse Mihi videntur. Ilae habeo de his verbis quae dicerem. Sed ut ad propositum redeat ratio quae Sequuntur εἰσφέρειν δὲ τον ἀρχοrict mi' ἔκαστοι δικασταί εἰσι FβονλOst cx D nullo modo possunt intellegi. εἰσφέρειν enim quid sit quaeritur. Nam causam vel reum adducere in iudicium non εἰσφερειν, sed .ἰσάγειν diei Frankius rectissime

docuit p. 6 Quod facile exemplis polefit comprobari.

Lieeat mihi nonnulla quoque exempla a Platone petita afferre in dialogi enim eo, qui Gorgias inscribitur, hi loci reperiuntur: 21 C LXXVII): in liοι δοκεῖσ, J Σώκρατεώ

καὶ ο ν άν εἰσαχθεὶ εἰ δικαστήριον; et paulo post 52 D: νηρο τα ιε σι α δ εἰσάγω ουδεὶ γαρ, χρηστο μηἀδικουν τ' ἀνθρωAον εισαγάγοι. Sed ne multi simus haec pavea exempla ex infinita copia sumpsisse satis sit. Ne ea quidem quae subsequuntur verbii satis explicari possunt civ ἔκασMα δικασταί εἰσι, indueant reum in iudicium ii magistratus, quorum singuli iudices sunt; quod est ineptissimum. Quam dis neutiatem viri doeti omnibus modis tollere

studuerunt. Reberus Tu Pr suppleri posse dicebat instituere ea ea uSaS, quarum Singuli cognitores sunt; sed nullo modo

potest omitti vocabulum id, in quo summa totius loci vis posita est. Neque id quod Sehellingius proposuit ad cuius fora singulae ausae pertinent' neque id quod Voemelius, qui quibusque iudieiis praesunt' ferri posse satis Frankius et Philippius Stenderunt. Id quoque eitissime Frankius observavit, quidquid vel danini vel contumeliae a privato illatum esset homicidae, id ipsum ad thesmothetarum cognitionem pertinuisse, cum ud eos supplicium homieidae in patriam reversi pertineret. Apparet igitur verba εἰσφερειν - βουλυμ εφφ esse inep

tissima.

Dativus βουλοs ex prande pendeat et quomodo explicari debeat prorsus latet. Reiskius et eberus dativum commodi esse putaverunt; quem dativum cum neque Satis grae- eum esse neque in talibus iuris formulis unquam usurpatum esse appareret, Sehellingius ante vocem Oυ αρχονTα exeidisse praepositionem det suspicatus est, ita ut infinitivus

20쪽

εἰσφερειν penderet a verbo ἐξεῖναι licere cuivis eam rem ad magistratum deferre. Sed rectissime monet Frankius ita effici, ut dativus ille iam sit tolerabilis, cetera ut aut graece dicta esse aut certam historiae fidem habere videantur, non effici.rri crῆλιαιαν διαγιγνωσκειν quae verba quin formularum ille artifex ex suo ingenio hauserit, mihi quidem dubium non videtur. 3T 'Eάν τι τον ἀνδροσυφον κτείνη αιτιο ἰ φό- φον, 'εχομενον ἀγορῶ ἐφορια καὶ ἀθλων κα &ρ ιν,3

τοῖ ἐνέχεσθαι, διαγιγνωσκειν δὲ του ἐφετασ. Quae formula eisdem verbis apud Demosthenem et reperitur, initio legis excepto quod ita in contextu legimus: ἐάν τισἀποκTεινγ ιον ἀνδροφονον. Neque vero formulae artifex, ut quo ex fonte formulam hausisset obtegeret, hoc loco usus est, sed verbis eis quae in B reperiuntur: ἐάν τι τον ἀνδροφόνον κτεινli. Quae quin ipsius legis verba fuerint, prorsus cin potest dubitari. In inscriptione enim restant haec: v. XXVI. loe XLIX T.. xxvii. loci XLIV . . O. xxviii. PI loe XLIII A v. XXV. loci XLVI ED. Quam in inscriptionem haec sola verba possunt inseri: ἐάν τι τον ἀνδροφώνον κτεινli. Unde nullo modo potesteolligi formulam quum g 22 legimus non esse ex orationis contextu depromptam ' sed id solum Demosthenem ipsius legis verba ras afferre, in paragrapho 38 circum,cripsiSSe legem. Quam ob rem censeo etiam in sequentibus Supplendis para- graphum Ss esse adhibendam neque suisse uno ordinem in lege d-χόμενον ἀγορα ἐφορια καὶ ἀθλων καὶ ρων ἀμφικτυονικῶν , quem formulam inserta exhibet, Sed quem reperimu apud Demosthenem in paragraphis 3 et do: άπεχόμενον,μρῶ ἐφορια καὶ ἰερῶν Iμφικτυονικων καὶ

drauir, quae optime quadrant in inscriptionis vestigia; neque ἐν τοι αντοι ἐνεχεσθαι esse legendum, sed id quod ipse Demosthenes praebet II τοι αι-οι ἐνεχε, ex ipsa iuberiptione apparet, cum usque ad T in versu undelabgeSimo vaeent quadraginta sex tantum loca. unc igitur in modum mea quidem sententia inscriptionis vestigia sup plenda sunt:

mutandum SSe cen8utSge, ne ex uno Demosthene inventa sua hausisse videretur. Demosthenes cum legem de fortuitis caedibus esse disputaverit, quod inde perspiceretur quod ἐξεληλυθoros diceret, non φευγόνrcinae et quod distigueret cor et o χρήματα ἐμιιιJ α, cum eorum qui consulto caedem fecissent opes putillearentur, legem constituere dicit: ἐὰν περ ορον ἐλαυνῖχ φερῖ xi Erc, ubi v et xl dysi vehementissime me offendit: verba fees xi eiicienda censeo. Rectissime enim eSter- mannus monet Demosthenem ipsum in dicere: ἐκ μεν δὴ ταντη διδωσιν ἐλαυνειν κα ἀγειν, omisso φερειν verbo; ne lue ea quae Sequuntur nullius momenti mihi videntur 'ερα δὲ ν ἐj οντων νόει ερον Ποιεῖν; nullo enim modo De