De Demosthenis aristocrateae prima parte [microform]. Dissertatio inauguralis philologica quam...publice defendet scriptor Walterus Herz..

21쪽

mosthenes, si in lege ἐλαννι η φέρ γ dyli suisset, ονδί- τερον dixisset. Quod in lege non scriptum e8Se, ei quoque, quae rus leguntur, confirmatur . ο ιο δὲ ον μονονον ἐλαυνειν ον ρων πέρα, ἀλλ ονδ' ἀγειν ἐj. Itaque dubitari non potest, quin interpolator φ ρli stultissime adiecerit; neque est difficile cognitu quibus rebus permotus addiderit saepissime enim dyειν φέρειν vel dyειν καὶ φέρειν perinde atque latine ferre et agere dicitur de eo, qui praedam ex agris rapit. Quam ob rem aptissime reo legitur or cyoντα ( φέροντα βα ἀδικω ευrii duν νομενοσκμιν , riuoιTει ε='άναι, eum illo loco de praedatione agatur eodemque modo Hi τίνα γὰρ ι 'ει βι δἀδικω λαριδημοσ; πάντα ἀνθρωμονσ. Nam illo quoque loco de praedando Demosthenem verba facere, teStantur ea,

καί φέρουσι χρημα ιιονγιεσ. Itaque interpolator, cum legeret 'ίρα ορον ἐμνxli Ny temere pse addidit. Sed de hac re hactenu8.

Πενθήροι 'mae cili, τονιων ἐνεκα ιὴ φευγειν κυιτανῖα. Quae formula AEtsi maximam partem ex Aristocratene contextu deducta et compo8ita est, tamen non desunt quae

is qui eam omposuit ipse de suo addiderit. Quae additamenta ita eruam, ut eis deletis legem in eum statum restituam, quem habuisse ex ipsius Demosthenis verbis daeile cognosci potest A: primum quidem verba ἐάν τι ἀποκτεινῖ ἐν τοι ἀκων apud Demosthenem sic leguntur: ἀντι ἐν ἀθλοι ἀποκτεινη τινὰ Quae neque legi in formula neque apud Demosthenem ita ut lex exhibebat, ex inscriptione apparet Ac primum quidem quod apud Demosthenem Gis verbum post ἐν ἀθλοι omittitur recte Bergkium

et Philippium eas exeidisse iudieare puto. Quod is qui

- 2s formulam composuit facillime ex Demosthenis verbis inter se oppositis P τὰ σνι βὰν ἐσκέψατο, ἀλλὰ την του δεδρακότο διάγοιαν β bd exprimere poterat accedit quod apud Platonem legitur de legibus IX, p. 25 A ει τι ἐν ἀγῶνι καὶ

ἀώσοι δημοσιοι ἀκουτ . . . 'ἔκτεινέ τινα φίλιον. Quod re vera fuisse in hac lege, servatis inseriptionis Amore litteris confirmatur imOκmri autem illud, quod et formula et rationis contextus praebet, non fuisse in lege, sed aereissi esse seribendum ex inseriptione apparet, in qua haec habentur; AERON . M TE, quae quin sint dήκων κτείνη dubitari non potest. sQuae sequuntur L ἐν δ ι καθελών c. ἀποκτείνc apud DeluoSthenem non leguntur. Qui eum de verbis G τι ἐν ἀθλοι ἀποκτείνη τινὰ verba fecerit, statim transit ad haec verba: ν ἐν πολεμ* dyroximσ. Itaque aut lacunam eSSein Aristocrateae contextu aut haec verba ab ipso formulae auctore et esse statuendum est. Sauppius quidem, vir doetissimus exeidisse nonnulla in Aristocrateae contextu putavit, eum haec ipsa verba reperirentur apud arpocrationem. Apud quem legitur ed Oron. IIo): Odod Iημοσθένησμγ' ἔ κατ' 'Λριστοκράτου φησίν ἐν οδ p καθελων, ἀντι τοι ἐν λόχ p και ἐνέδρg. τοιουτον δε εDαι καὶ τε Osiηρικον φασι, ( οδον ἐλθέμεναι - et is 3 καθελο ν Λη-lion 'crtic a 'φ και 'Iριστοκράτου φησίν γ ἐνἐδφ καχελ ων, ἀντὶ του γελων η ἀποκτείνασ. ἐχρήσαντο δε οντωVF νόματι και ἀλλοι,- κῶ Στησίχορο ἐν ' λιον πέρσει και Σοφοκλη ἐν ν/ιήλ P. Unde nihil posse colligi nisi fuisse hanc interpolationem iam arpocrationis aetate rectissime monuit estermannus. Quae verba nullo modo

intellegi posse praeclarissime Frankius docuit VI, p. s, io . Est enim καθαιρεῖν deiicere, humi prosternere, ἐν δ P in itinere II Wolfius vel in via publica Reiskius); rectissime igitur Frankius disputavit Io), si quis quem vel in itinere vel in via publica occidisset yrο σασλ h. e. eum neSciret

22쪽

- Io quem interficeret, eum, si prudens sciensque eaedena Pommi-Si8Set, voluntariae caedis reum haberi si v mr, tamen et actionem aedis in eum dari et ultionem a cognatis celsi parari, quam voluntari devitare exilio liceret itaque neutrum eorum impune esse. Quae verba ne tuni quidem satis sana esse eum ar-pοerationis sequimur interpretationem Bergkius demonstravit. Philol. XXXII, 6io f). Quod si v d u καθελο i idem signi caret quod ἐν λοχμ καὶ ἐrεδρ g, supervacanea PSSent verba, eum deni iam contineretur verbis sequentibus e ruOλ mi Irro timc Quam ob rem non ad hostis, sed ad inimici aut latronis insidias illa verba referenda esse. Illud autem καθελmx arpocration idem esse quod drελmr aut ἀποκτεινα diei eodemque modo Etesichorum et Sophoclem hac voce Sos 38e. Quam explicationem esse falsam apparet neque enim magis itae 'οκτυγη καθελ DT, quam ἐαν ἀποκτεινῖ 'οκτείνα ferri potest; neque καθαιρεῖν ullam aliam habet vim quam prosternendi, deiciendi. Itaque Berghius cum nullo modo possit putari caedem in via factam a legibus sanciri, adiici utiet ἀδίκων αρχοντα χειρ ἀνinscriptionemque quae praebet haec:

Oloea XLIII EXONE

in hunc modum supplendum censet '

γατρὶ τιφnρJουμενο- κι είrsi , τουτ υν ἔτεκα μη φευγειν κτείταντα. MQuomodo si suppletur verba ἐν δ ι καθελώφ ferri posse etsi concedendum est, tamen dubitari non potest, quin haec restituti repudianda sit. Nimis enim abhorret ab eis quae apud Demosthenem leguntur. Neque enim Squam Ttμ υρουμενο reperitur et totus legis ordo invertitur. Apud

Demosthenem enim altera legis pars incipit ab eis qui in ludis publicis vel in bellis inviti occiderunt, Bergkius incipit ab eis qui Mίκων ρχοντα χειρ interficiunt, deinde ponit ἐν Πολέmp ἀγνοήσασ, tum ' ἐν ἀεθλοι ἀεκων; in alti rara arte apud Demosthenem verba ἐπὶ παλλακῆ -- παισὶν si leguntur post verba ' μητρὶ - γατρὶ, apud Berghium ante illa verba Accedit, quod Berghi statuendum est apud Demosthenem duas leges esse confractas in unam. Qua de causa ergkianam illam restitutionem non comprobabimus, praesertim eum facile intellegatur verba rata C Dν ἔνεκα η φευγειν κτείναντα, quae Bergulus bis ponit, nullo modo posse ferri in lege. Itaque mihi quidem dubium non est, quin verba ἐν δ ι καθελ nil interpolatori tribuenda Sint. Quae sequuntur L ἐπὶ δάμαρ - παισὶν χῖ eum perinde apud Demosthenem reperiantur bb quin genuina sint nulla est dubitatio. Eandem legem Lysias in ratione prima, qua Enphiletus aecusatus, quod Eratosthenem, quem in adulteri cum uxοre Sua deprehensum interemerat, contra legem insidiose alleetum abreptumque e via et ud aram eonfugientem imteremisset, eaedem illam iustam fuisse defendit, recitari iubet. Qua recitata haec verba facit: διαρρήδην ειρηται τον-

23쪽

legantur apud Demosthenem, neque sint eiusmodi, ut in lege aliqua posse ferri mihi videantur ah interpolatore seta esse puto. Neque enim Satis patet, quomodo haec verba inter Se coniungenda et quam ad rem reserenda sint. Nam si TOνιων ἔφεκα coniunguntur eum rείνανια, ad hane Solam legis partem m dii αρτι - αισιν spectant Otir Drκαθαρὰν εirαι 'οκταναντα : neque enim potest diei da τι ἐν ἀθDH ἀκων κτείνη γ ἐν πολέ/im ἀγνοήσασ, OBTmν ἐνεκα χείναντα /ὴ φευγειν. Sed lex non eos Solum, qui in Stupro uxoris suae aut pellicis deprehensum interemerint, insonte esse vult, sed etiam eos qui in ludis aliquem inviti aut in pugna non cognoscentes interemerint. Itaque OUT B ετε. μὴ φευγει non possumus non referre ad totam legem. Quod si necesse est, xείrανια, eum idem significare putandum sit, quod ur H κιείxti, plane Supervacuneum ob eamque rem omittendum est. Ilaec igitur verba quin in lege non fuerint dubitari non poteSt quoruni loco quid scribendum sit luaeritur. Apud Demosthenem leguntur: Drον ρισεν δ' ἀδικειν( bd) και τουτον ιναι καθαρον β b); καὶ χον ἐπὶ τον- των τινὶ κτείναντ' ἀθωον ποιεῖ. Quarum expressionum primam et tertiam ipsius Demosthenis, τουτον εἷναι καθα- ρυν legis isse videtur, quod exemplis Mitis multis comprobatur. Apud Demosthenem enim legitur XX IIS κεν ἐφ' οί ἐξεἷναι ἀποκτιννυναι, καν οντο τι δράσc, καθαρὰν δι όρισεν εἰναι apud eundem Demosthenem X dd καὶ ἀτιμοσ, φησὶ τεθνάτω τονι δε λέγει, καθαρο τόν ου- των τιν' nοκτείναντ ιναι apud Lycurgum in Leocratea I 2b τὰν αισθυ/ιενον καθαρὴν εἷναι Ποκτείναντα, apud

Platonem in legibus X, 86 As καθαρθεὶ κατὰ τὴν ἐκ

ita re' aευθέροι παισιν ἔχη, ἔστω καθαρού. Deinde Demosthenes alias diei causas, de quibus impune aliquem occidere liceat.

Quae verba perinde apud Demosthenem leguntur, praeterquam quod ordo verborum quae sunt γοντα καὶ φέροντα inversus est. Quibus in verbis collocandis eur Demosthenes recesserit a legis sormula eum nullo modo intellegi possit, eum in huius legis interpretatione semper hic reperiatur ordo cyουσι καὶ φέρουσι χρήματ' αἰτουντε (β i , et hydrori et L φέροντα β r τἀμὰ, ἐὰν ἀδικ Pr cyti καὶ φέρη βί 3, mihi non dubium videtur, quin formularum artifex ordinem inverterit, ne ex ipso Demosthene formulam hausisse videretur. Cuius legis vestigia restant in inscriptione illa inversibus i et 38, ubi Philippius optime eam inseruit: Καὶ ἐὰν ἀγοντα χ φίροντα βίgradiso, ενθε iuri ui OMENO-Σ Tlείrti xi ποινεὶ τε ώται . asAd extremum hanc legimus legem h62. 'O άτ αρ- χα)r i ἰδιο,τη αιτιο γ τὴν θεηιὰν συγχυθῆναι τονδε, μεταποιήσ/ αυτόν, ἀτιμον ιναι καὶ παῖδα ἀτίμου καὶ τὰ

Quae formula ex Aristoerateae contextu ita exscripta est, ut nihil mutaretur praeter clausulam, quam apud Demosthenem si legimus cit ἔστω καὶ οι 'αῖδε καὶ τὰ ἐκείνου. Quae quin ipsius legis verba fuerint, movi dubito simili inima

24쪽

modo in Leptinea QS p. bo legitur: ἀτιμο ἔστω καὶ ὴ ουσία δημοσια ἔστω. Repetitum enim illud ἀτίμου nullo modo po88 ferri in lege satis multis exemplis faeillime comprobatur. Legitur enim Phil. III, d2, p. 121 ἀτιμοσκαὶ πολεαιο του δημον του 'lae 'ναίων καὶ συμμάχουν αντο καὶ γένοσ: M3. ἐχθρον αυτ ῶν ἀνέγραψαν καὶ των συμfιάχων αντον καὶ γενοσ, καὶ ἀτριονσ: de falsa legatione grati p. d28 υρθμιον τον Πν τακτο τοτ Zελείτην ἐχ- θρον ναι καὶ τολψ ιον του δήμου των 'Λθηναίων καὶ των συμ/ιάχων αντον καὶ γίνο -x. Quam ob rem Taylon assentiente Schlifero, vocabulum dioiota expungi iubebat; neque tamen quidquam mutandum videtur in formula neque haerendum in repetitione vocis ThaOνσ, sed recte Frankius iudieavit ipsius auctoris consilio ac voluntati tri

buendum Sse.

Quibus de legibus eum disputaverit Demosthenes haec verba legimus 68 ου τοίνυν τουτον μόνον του νομουσῶ ἀνδρε 'Λθηναῖοι, παραβέβηκεν, ἀλλὰ καὶ ἀλλον πολλουσον ον αραγεγράμμεθα διὰ το πλῆθοσ. Quibus verbis dilucide signifieat omnes leges quas ascripsisset esse recitatas et explicatas. Illum quidem etiam alias leges violasse

multas neque tamen seri posSe, ut omnes asserantur, sed in summa sic e dicere: O- ι νόμοι περι τῶν φονικων δικαστηρίων σί - πάντα υμερβέβηκεν τουτον καὶ 'ἀσιν ἐναντίον ειρηκε το ψήφισμα τουτί. Quae cum dixerit nullo modo alias praeterea afferri leges ferri potest. Tamen praeter omnem XSpectationem, cum sententiarum conexus

nullo habeatur ratio, hae legimus in h82 αρά τι μῖν

ε τι λοιπά ἐστι νόμοσ; quae verba nullo modo cum eis quae antecedunt, ne particula quidem, coniunguntur. Luce

igitur larius est ea quae leguntur vehementissime discrepare cum eis quaeri 2 et in sequentibus seripta sunt. Quam ob rem nobis statuendum est aut aut tertiam eonfirmationis quae est de legibus partem ferri non posse. De qua re quid iudicandum sit etiam planius appa-

rebit, si singula diligentius contemplati erimus Redeamus igitur ad paragraphi sexagesimae tertiae verba. duae artissime cohaerere cum eis quae Sequuntur neminem fugit. Demosthenes enim eum id quod dixisset verum 38 paucis ostenderit O γὰρ ν κλῆσι - τί ἀν λλο τι ειποMira 3), his usus verbis: Καίτοι ταυτα πάντα ἐπὶ πέντε δικαστηρίοιν γίγνεται προστεταγμένα τοῖστομοι; planissime ad alteram confirmationis de iudieiis partem transit. Itaque Demosthenes eum fortasse aliquem dicturum esse illa nullius esse pretii neque recte excogitata sed tine iste scripsisset, iusta et praeclara esse finxerit, iterum gravissimis verbis quod sit alterius partis argumentum

Quinque igitur de iudiciis disputat primum de senatu Areopagitido 65 - io , deinde de iudiei ad Palladium(hi1 - 23), post de iudiei ad Delphinium Livi ib), tum de iudiei ad Prytaneum hi6 , ad extremum de iudiei Phreasteo Vii-is . Praeter quae iudicia sextam

porro ulciscendi rationem restare. β o-82). Areopagi iudicium omnium esse gravissimum neque unquam capitalibus ausis esse spoliatum. Apud quod et accusatorem et reum, in8iStentes conSecratis carnibus apri et arietis et tauri, dare iusiurandum. Quo facto si iure accusasse videatur et reum caedis perpetratae convicerit,aecusatori nihil licere nisi adesse in summo supplicio dere Sumendo. Quae cum exposuerit, Demosthenes καὶ πρωτον μὲν, inquit, mrρ εν τουτο τ δικαστήριον καὶ παρα του γεγραμ χίνου νομον καὶ ἀγραφα νόμιμα τοφήφιη ια ειρηται. Rogationem Aristoeratis 'αρα του γεγραμμένου νομουσesse latam et contra iudicium Areopagi iam antea docuit Demosthenes, cum demonStraret AriStoeratem et legem eam

25쪽

- et --τtir βουλην δικάζειν φόνου και τραυματο ἐκ προνοία καὶ φαρJ ἀκὴν ἐάν τι ἀποκτείνη δού violasse V2 - 28 et eam ἐάν τι τυν ἀνδροφονον κτεινε - τοῖ αυτοι ἐνεχέσθου καθάπερ ν τον Λθηναῖον αποκτείνη. Unde perspieuum est etiam id ipsum esse ostensum rogationem recte TOυTOTO δικαστήριον esse latam. Quid quod hoc ipsum legimus in grai: 'αραβὰ το διωρισ/iένον ἐκ του γόνιον δικαστήριον ' Nihil igitur novi Demosthenes hoc loco X-pοSuit. Id quoque mirum mihi videtur, quod Demosthenes di dieit: ἐν 'Iρείρ, dy p, ου δίδα, φιν, νο/ιο καὶ κελευειτον φόνου δικάζεσθαι : quod quasi auditores nescirent et hoc demum loco orator de hac re verba saceret dictum eSSe videtur, quamquam iam antea legitur rid: γέγραπται ἐν φ ό υν κτλ. Quibus verbis i - δικάβεσθαι minime opus erat Sed de hac re hactenus. Deinde alterum de caedibus fortuitis iudicium ad Palladium et leges ibi receptus Aristocratem transgreSSum eSSe. Nam ibi quoque usitatum 8Se primum iuramentum, deinde orationem, tum iudieum eognitionem, quorum nihil esset in illius rogatione. Porro legem minorem poenam anxiSSeeis qui eaedem non voluntariam committerent, quam eis qui voluntariam iubere enim et Ox α ντα ἐπ' ἀκουσι φόν , ἔν τισιν εἰρη3 ένοι χροrοι ἀπελθεῖν τακιχ. οδόν καὶ φευγειν, ἐω ἀν αἰδέσηταί τινα χο ν ἐν γένει τον πεπονθόiocri i2 . Quae omnia Aristocratem sustulisse rad: ταντα τοίνυνι ηανια δικαίω υνιυ διορισθένια υμο ων ξ ἀρχ1 Cνουοθετησάντων παρεβη γράφο)ν ιο φ φισμα ουτοσί. Id quoque videmus iam antea esse confirmatum; nam ad caedem non voluntariam Spectant ea quae Demosthenes

h d-bo disputavit; plane enim dieit rus et coae ni

Veniamus ad tertium iudieium,' ἐπὶ ελφιφίφ , quod iudicium esse, si quis edidisse fateatur, id tamen Secundum leges se fecisse dieat. Qui enim primum illis de rebus

iura sanxissent, id imprimis spectavisse, utrum nullam eaedem esse licitam, an aliquam fas esse facere existimandum 8Set. Quos cum eonsiderarent Orestem matre inter- feeta per deos iudices esse absolutum, eaedem aliquam eSSeiustam statuisse ob eamque rem aperte definivisse ἐφ'οισἐξεῖναι -οκτιννυνα/. Quorum Aristocratem nullam habuisserationem, sed eum simpliciter ἐάν τι ἀποκτείν λαρίδημον,

crinyclio laeto seripsisset, tertiam quoque illud iudicium illiusque instituta violasse. Ilo quoque iam ante Demosthenem di8seruisse vidimus esse quibus de causis perleges interseere liceret: ἐάν τι ἀποκτείνη ἐπὶ δάμαρτι , ἐπὶ παλλακὴ γ ν άν ἐπ ἐλευθέροι παισὶν χῖ, τουτον ιναι καθαρόν β , 56); porro legem statuere: ἐὰν φεροντα χ ἀγοντα βὰ ἀδίκωσἐνθυ ἀμυνόμενο κτείνri, νηποινεὶ τεθνάναι β O-6I .

Quas leges Aristocratem sustuliSSe. Praeter quae quartam quoque ad Prytaneum et quintum iudicium Phreuiteum Aristocratem contempSi8Se, cum de non convieto, re non explorata, utrum fecisset necne, utrum invitus an volens, dedendum eum accusatoribus eSSe Serip-SiSSet, quamquam legibus tantum adhiberetur studium de homicidis, de quibus iam esset iudieatum, O πω λόγου καὶ

κρίσεσ) καὶ πάντων, πόσἐστι δίκαια τευξονται περι ων

Quod in eis quoque quae sequuntur Aristoerati obicitur. Sextam enim leiscendi rationem restare praeterna omnes, qua itidem praeterita decretum Aristoerates seripsisset. Nam si quis quinque illis iudieiis uti noluisset et homicidam intempli et per forum hambulantem vidisset, abducere illum licere in careerem, non quo libitum esset: TOT Tδροφόνον εριιόντα ἐν τοῖσυεροῖ καὶ κατα τ)ην ἀγορὰν, ά τάγειν ἐξεστιν εἰ 'o δεσlimri etsi Quo laeto iudicum

26쪽

cognitionem dari eumque, si convinceretur, morte puniri. Aristocratem autem reum indemnatum statini dedendum

e8Se Scripsi8Se ἀκριτον παραχρῆ ἐκδιδοσθαι omnesque eo qui eum adiuvissent foederibus exclusos esse neque his quidem defensionis aut iudieii copiam fecisse, sed et illos

Quod deliberant cogitantique mihi iam antea satis docuisse videbatur Demosthenes. Pari enim modo ea quae leges Sancirent contulit cum eis quae Aristocrates Seriberet. Quod facile res exemplis comprobatu In inragrapho vigeSima quinta enim Demosthenes eum docuerit luid lex

Idem fere quod o exponitur paene eisdem verbis legimus si l damnatum non ad sese aut quomodo alicui libitum fuerit, licere abducere, sed ad thesmothetas: ἐξεῖναι ἀπάγειν. '' , αντον ω ἀν βουληταί τισ; ολλον

ονδὴ κατα των ἐξεληλεγμενων διδόασιν οἰ τόμοι, ταυτ)ην καῖα των ἀκριτων ἔγραψασ, καὶ το ιε ν τουτων ἐξεῖλεσ.Mεσον γάρ ἐστιν μία καὶ ἐλεγχον κρίσι σ, ν ου δαμονὶ γραφεν οντο ἐν τ* ψηφίσμαΠ. Idem tertia quoque eonfirmationis parte exponi apparet; legimus enim in para grapho octogesima quarta 'ρ του δίκην ἀξιωσαι λαβεῖν νυν ἔγραφεν ἀγωγιμον εἰνα m paragrapho octogesima quinta: το μηδεμίαν κρίσιν

εἰπεῖν - φανερῶ καὶ παρα τουτον ειρηκε τον νόμον.

Sequitur ut de tertia confirmationis parte disputemus. Atque verba quidem ea, quae exhibet para graphus octogesima altera: αρα τι ὴμῖ ἔτι λοιπά ἐστι νόμο nullo modo cohaerere cum eis quae antecedunt apparet; neque eonSentire cum eis quae para grapho sexagesima tertia dicta sunt, Satis mihi docuisse videor ibi enim plane omne qua8 adscripsisset leges esse recitatas significat optime autem eoniungi eum prima parte luce clarius est prima enim Iiarte cum legum nullam habere rationem Aristocratem perilisa leges recitatas demonstraverit, iam singulis recitandis legibus contra leges rogationem esse latani stendere pergit. Ac primum quidem e capitalibus hanc affert legem: 82. 'Eάν τι βιαίφ θανάτ* ἀποθάνii, περ τουτου οἰσμροσήκουσιν ειναι τα ἀνδροληψίασ, ω άν ῆ δίκα του

Quae a Demosthene servata lex, ut scite eberus p. 28, 3uSpleatus est, particula earum S legum, quae ei in quibus et quomodo xδρο ipto adhibendum esset, definiebant. Quae eisdem verbis reperitur in orationis contextu 83, nisi quod pro tir 'ἀνδροληψίαν ιγαι ιεχρι τοιά)r apud Demosthenem legimus: T ἀνδρολήψιον ιναι. Quod eum etiam in legamus: Κελευε κατὰ τουτων εἷναι /ιεχρι τριουν το ἀνδρολήψιον ets2ii: ἀνδρολήψιον παρ' oc des o δράσα ἰ, άν μὴ διό όσι δίκασ, κελευουσιν νόμοι εχρι ριό ν ιναι, dubitari non potest, qui in ip8 lege fuerit.

27쪽

Quae eum ita fuit, interesse aliquid inter' rδρολη ptaret irδρο-

λήφιο statuendum nobis est. Quam ob rem ebero aSSentior, exδροληφιαr omnino homniis comprehensionem, ανδρο - ληφιO ius comprehensionis sive aetionem publieam diei. Qua lege eum optime omnia providerentur, omnia Sustuli8Se Aristocratem: primum enim cum ἐάν τι ἀπο- κιείrs scriberet, neque dis D neque βιαίω neque simile qui equum eum adscripsisse, quamquam lex θανάrio vocist uini voce addita aperte discn significaret; deinde prius quam ius exigi iusserit, statim eum dyMyι ον εἷναι erip- Si Se tum eorum, apud quos caede saeia SSet, cum mentionem fecisset nul him, eos qui iam exulantem Secundum omnium hominum communem legem recepissent, ἐκσ'Oνδουσeirre Scripsisse, nisi utiplicem dedidissent. Deinde legem recitat, quae non iam est e capitalibus; qua eavetur, ne quis legem de viro ferat, nisi eandem de omnibus Atheniensibus, s 86. μηδε του ον ἐπ' ἀφόρι ξειναι θειναι, ἐὰν μ/L τὰν αντοτ αιμῶσιν Λ ναίοισ Qua deformula, eum eisdem verbis apud Demosthenem reperiatur,ni3i quod in rationis contextu ἐφ αμασι pro cire resimae legitur, pavea Susticiunt. Utracunque seriptura legislatoris est,

totam formultam ex Demosthenis verbis esse ex pre Sum apparet.

Eandem legem in Timocratea ras in formula inserta sic legimus μηδὲ νο/ιον ἐξεῖναι ἐπ' ἀνδρὶ θεῖναι, ἐὰν iri ιον αντον ἐπι πεσιν 'Λθηναίοισ ret Videmus rigiturue formulas quidem insertas inter se congruere ius ormula enim In Aristocrateam inserta lic est verborum ordo di ,ε ιον ἐπ' ἀνδρὶ ἐξείνα θεῖνα ἐπ' ἀνδρὶ

igitur verba ponuntur ante uexu verbum, in Timocrateae formula log ἐξεινα in Aristoerateae dormiihi hausulii legitur haec: ἐὰν μὶν τόν αντον ἐπι ,ἀων 'Iniναίοισ in Timoerateae formula videmus et th esse adiectum. De eadem lege disputatur etiam in altera in Stephanum oratione rast, ubi in ipsius orationis contextu leguntur haec: νομοι ἀμαγορευουσι ηι δε νυμον ἐξεινα ἐπ'

et quod tot illud, quod exhibet Timocratea, mittitur.

Quam ob rem non nimis a vero abhorrere mihi videtur genuinam verborum colloeationem in Timocrate et in altera in Stephanum oratione esse traditam, clauSulam genuinam in Aristoerate et in oratione in Stephanum reperiri. In hune igitur modum legem constituendam censeo: μηδενόμον ἐξεῖναι ἐπ' ἀνδρι θεῖται ἐὰν μr τον αυτόν viva rαωισ. Ita igitur quoque re confirmatur insertas illas formula omnes esse ficticias et ex ipsarum orationum contextibus

Ad extremum Aristocratem hanc legem qua eaVeretur, ne plebiscitum lege potius haberetur, violasse DemoSthenes

dristot TOMO κυρι ερον εἷναι. Quam formulam etsi is, illi eam omposuit, ex orationis contextu deprompSerit, lamen non deSunt ea, quae ipse addiderit. Verba enimuήτε βουλῆ μήτε δ/iμον unde seripserit quaeritur. Nam apud Demosthenem haec sola reperiuntur: OtTO τί ισdia 'Oιειν φiήσει -iην ψήφισ/ια νόμου κυριωτερον ἀξιουν ei Q . Quibuscum si comparamus ea quae rei leguntur Oν ἐρ ψηφισμα - ψιο κυριοσι ερον ειναι νOsto P, id Solum videtur fuisse in lege: ip φισμα δε μηδεν ψων κυριωτερον εἰναι. Eandem legem Demosthenes in Timocratea rao attingit, ubi haec verba facit: Καίτοι μω ου δεινών εἰδοτα

Iemosthenis, dubium esse non potest addidit enim ea, quo gravium Steuderet siue ulla exceptione legem valere.

28쪽

Neque tamen, quamquam hoc quoque loco Demosthenes haec tantum legis verba affert ψηφισμα ουδὶν ό ον υ ριωτερον εἰναι , dubitari potest, quin rectissime secβυν λῆ μήτε δ pio adiectum sit saepissime enim distinguuntur senatus et populi decreta apud Demosthenem enim XLVII, Is reperiuntur haec: ψηφισμάτων δὴ νμετέρων δiημον καὶ βουλῆ καὶ φο/iον ἐπιτάξαντο; εἰσέπραξα et L 3:του τε νομον παρεχο3 ένου καὶ τα piiφίσματα, τά τε χ σβουλῆ καὶ τα του γ ν καὶ συ αρτυριασ. Aecedit, quod aliis loeis, velut in Andoeidis oratione primari splenam huius legis formulam reperimus: ψήφισμα δε μηδlxj iiii βονλij liiii di siον μο/ιον κυριωτερον λαι; quam ob rem verisimile est id, quod Frankius suspicatus est eam qui formulas inseruit ex hoc loco plenam legis forni ultimcompertam habuisse. TFranke p. 13, i.)Quibus rebus expositis paragraphis nonagesima octava et undecentesima huic parti finem imponit ita, ut eum facile esse legibus non arrogatis aequa rogare, niSi qui per speciem honorum aliquid improbi conari et decipere studeret, recitatis decretis nonnullis ostenderit, dicat Aristocratem ea quantum po8Set, quasi nullius essent pretii, contempsisse atque illud quoque munus, quo civitate Charidemus donatus

Iam satis docuisse videor mirabilem esse confirmationis dispositionem neque ullo modo posse credi rationem integram nobis esse traditam. Quomodo enim potest putari Demosthenem rogationem contra leges esse scriptam itaeSSe StenSurum, ut primum legibus, deinde iudieiis, tum legibus eam adversari doceat Id quoque certis quibusdam argumentis eoargui et tantum abesse, ut tertia pars coniungi posset cum altera parte, ut vehementissime eum illius principio disereparet, et optime cohaerere partem primam et tertiam, eum hanc illius SSe continuationem appareret. Quae eum ita int, Statuendum est rationem ab Euthdiele habitam uulio uiodo haud habui88 eousormationem,

apparet gravissimum enim in ipso recitatarum legum ordine argumentum positum videtur, non orationem elaboratam nobis esse traditam neque enim potest putari, cum prima parte de septem legibus capitalibus, una alia verba fecerit, postea eum unam legem capitalem, duas attulisse alias ex- speetaveris disputavisse Demosthenem primum de capitalibus, tum de ceteris legibus ut in hanc formam ratio redigenda esset y 62. γε τον λεῖα αυχα Olloi'. Nibi OG. 82. Πολλων, ω ἀνδρε 'Λωiταῖοι, καλω ἐχοντων νόμων ονψOid' εἷ τινο ηττον οντο εχει καλου κῶ δικαίωσό νόμο et quae sequuntur usque ad finem paragraphirii; tum post paragraphi huius verba τουτον τι τι Πλομοι-ειν φ)ησε πλiην ψήφισμα νόμου κυριωτερον ἀξιουν εἰναι; verbis eis quae exhibet pars graphus octogesima altera: est τι ημῖν ἔτι λοιμό ἐστι νόμοσ δεῖξον λέγε τουτον positis N si A. 62. 'Πκουσατε ψεν του νόμου λέγοντο ἀντικρυσ, ω ἀνδρε lacti irαιοι, δ ἀφ αρχων 1 ιδιωτη αιτιο ἰθυνθεσμὰν συγχυθiῆναι τόνδε, ' μεταποιήσι αντον, Πμοσεστα και ιμαῖδε καὶ τὰ ἐκεινον et quae sequuntur. Qua lege aptissime et gravissime legum recitationem concludi nemo potest negare. Ilo modo orationem in exemplari ad Euthyelem misso conformatam fuisse arbitror. Quibus disputatis optime sequuntur ea quae a dicuntur: Ot μινυν τουτουσ)tόνον του νόμον; ο; ἀνδρεσ Λ i- ναιοι, παραβέβηκεν, αλλὰ και ἀλλον πολλον ον ου παραγεγρiis siεθα διὰ το πλῆθOσ, et quae sequuntur. Iam omnia

29쪽

congruunt et consentiunt praeclarissimeque iit transitio ad alteram de iudiciis partem. Quae fueritne revera in Euthyelis exemplari necne quaeri vir. Docui eadem atque altera parte prima noque demonstrari, Sed alio quodam modo, neque quidquam in altera parte diei, quod non etiam in lirima reperiretur, ut prorsus Supervaeuue altera videretur. Quam ob rem mihi probabilius videtur Euthyclis libellum altera parte omnino earuisse et primam tantuni continuisse, ut post paragraphinia i 2 statim paragraphi 88 8 3 et tine sequuntur legendae sint. Quam in formam si confirmationem redegerimus, di8- positio est simplicissima et planissima Profecto enim Demosthenes id quod in partigrapho duodevigesima pollicitus est

ρηια praestitit neque omnino quiequam desideratur. Reliquum est, ut de refutatione agamus hyo-bia). Quam tripartito Demosthenes ita distribuit, ut primum dieat AriStocratem negaturum esse, se in toto decreto iudieii in tali crimine potestatem plane Sustulisse et litide tuαν κρίσιν

υφαιρεῖσθαι πειράσεται , quod ex ipsius decreto evidenter Po8Se demonStrari neque enim, cum si quis Oeeidi8set Charidemum, eum abduci liceret, quem si quis eripui3Set, foederibus excluderetur seripsisset, tale qui equam uxora 'αράσχη εἰ κρίσιν τον ἀφαιρεθεντ eum addidisse. Deinde illud quoque eum esse dieturum dκυρον ἐσι τὰ σμήφισαα, προβουλευμα γάρ ἐστιν, siοσ 'ἐπέτειακελευε τὰ χj βουλV εἷναι ψηφίσstαια. Neque vero decretum illud ab isto esse seriptum, ut eo irrito manente nihil Atheniensibus incommodi inferretur, sed ut eis deceptis quid ipse vellet pertieeret. Accedere, quod, si ille absolveretur, multi denuo parato animo eum reipublieae detriniento

essent rogaturi neque ullus inveniretur, qui eos neeusaret. Tum illa quoque exensntione Aristoerntem esse usurum,

decreta illius generis multa iam et multis esse saeta: πολλα

τοιαυτα χ δη γέγονε ψηφίσματα πολλοῖσ. Quod nullum argumentum esse consentanea illum dixisse legibus quam ob rem illum iuste id esse factum ostendere iuberent. Praeterea perquam impudentem SSe rationem, etiam prius aliis talia decreta esse laeta. Qua ratione cum disposita sit refutatio, etsi ipsam dispositionem optimam esse neque quicquam offensionis praebere concedo, tamen ea, quae para grapho undecenteSima leguntur, valde mihi displicent. Quae mea quidem sententia mellius ferri possent, si ante paragraphum nonageSimam octavam legerentur, ut hic eSSet Sententiarum conexus quod adversarii dicerent decreta illius generis multa iam et multis esse saeta, nullum Sse argumentum recte illos fecisse; praeterea perquam impudentem esse illam ipsam orationem; quam ob rem iudices iure id esse factum eos ostendereiulierent. Sed oratorem, cum de excusatione qualis esset verba fecerit atque quid iudicibus aciendum esset docuerit, iterum ad Aristoeratis excusationem redire minime aptum

mihi videtur Aeeedit, quod hic locus quasi ad verbum ex Androtionea repetitus est. Quod quo facilius cognoscatur liceat mihi et hunc de quo agimus et Androtioneae locum afferre 'Arist. I. ἔτι τοίνυν Androt. re.

ἀλλοι τοιαυτα ψηφίσμαια.

30쪽

Atque mihi quidem prorsus non videtur verisimile Demosthenem, hominem eloquentissimum, ut eandem exprimat sententiam bis eisdem usurum esse verbis. Quam ob rem hac paragrapho Euthyclis libellium caruisse censeo.Ηae habui de Demosthenis Aristocrateae prima parte quae dicerem. Iam mihi liceat paucis comprehendere quid mihi de Aristocrate iudieandum videatur. Satis mihi docuisse videor, eum quem nos legimus textum ipsius Demosthenis praebuisse libellum, correctam autem rationem quam Demosthenes Euthycli misit hanc habuisse formam: I. a. Prooemium I-3.

AdnotationeS.

i. In dissertatione mea conscribenda his usus sum Demosthenicarum rationum editionibus: a Demosthenis orationes, gr. lat. d. oemelius.

h. Demosthenis oratio in Aristocratem Graeca emendatiora edidit, apparatu critico, collatione codicis Parisini Sigmatiae denuo instituta, protegomenis, commentario perpetuo atque indicibus instruxit Ernestus Gulielmus eberus. Venae 18 5. c. Demosthenis orationes, ree. O, indorfius Lips.18bb.

d. Demosthenis oratione Selectae, vol tertium, X-

plicavit essemannus Berol. 18id. 2. riderieus Franke disputatio de legum formulis, quae in Demosthenis Aristocrate reperiuntur. Misenae 18 8.3. Qua de inseriptione disputati hiems in libro eo qui inseribituriermes 186i p. 22 sq. Repetita est in Corpore Inser. Att. I, 61. d. Philippius hae de inscriptione et de Aristocrateae legum formulis disputavit in commentariis philologis, qui dicuntur: neue Jahrbilcher aer philologie undiadago-gik- ed Alliedus Flecheisen i8i p. ii sq. eadem disputatio reperitur in Philippi libri eius, qui inscribitus Areopagran Epheten' appendice. b. Liceat mihi ipsius oehleri asserre verba: ermes II(186i p. 3b: de Demosthenes is in der au8legung