De nonnullis Tauricae Euripdis Iphigeniae locis disputatio [microform]

1쪽

as partis the

'Foundations os,ester Civiligation preservation ro)ect

Reproductions mannoti made ithout permission homColumbia Universit Library

2쪽

COPYRIGET STATEMENT

States Cod concems the mining of photocopies o other reproductions of copyrighted materiai. . .

Columbia Universit Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orde id in iis judgement fulsi liment of the orderwould involve Violation of the copyright law.

3쪽

SCHABER.

TAURICAE ...

PLACE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT

BIBLIO GRAPHIC MICROOPORM TARGET

Origina Materia a Filiale Existin Bibliographic Record

i ita

De nonnulli et auricae Eurip Cis pnis eniae o Cia disputatio lis mi Cnoson in DruC Von eoru rossi mann in Glat z. 32 p.

ORIG

5쪽

Contimo ter

7쪽

De nonnullis Taurica Eimpidis Iphigenias

lodis disputatio.

Isorum, qui nunc criticam urtem exercent, non pauci in emendandis ut Miant veterum scriptis nimi quadam licentia grassantur; nam ingenio, quo sane abundant, indulgentes et nodum, ut est in proverbio, saepe in Scirpo quaerunt, et praeconceptis opinionibus ducti haud raro ea ut purum commode dicta damnant et ejicienda esse censent, quae ulli, quibus Satis subactum de hisce rebus judicium inesse creditur, ita comparata esse contendunt, ut nihil dulcius nihil suavius dici potuerit. Quodsi ea, quae sere non Sine magno ingenii acumine excogitarunt, in ephemeridibus literariis aut in notis editionum, ubi ejusmodi lusibus ingenii locus est, rO- posuisse uti haberent, serenda quidem res esset, sed commenta sua neglecta prorsus codicum auctoritate in textum ingerunt, et multa, quae sine justa causa iis displicuerunt, temere ejiciunt. essime autem interdum cum poetis agitur, si quando illi critici novam aliquaua rationen metricam in iis deprehendisse sibi Videntur, cui quae refragantur, quumquam et multa et ejusmodi sunt, ut rerum et verborum contextum Si spectas, curere iis nullo modo possis, tamen Omnia ab interpolatoribus inserta esse dicentes resecure atque exterminare non dubitant ita quum tandem miSero poetus ad ustum, ut putant modulum redactos ex Procrustae lecto dimittunt, sere fit, ut quos uni eam formae dignitatem semper admirati Simus, jum multis cicatricibus obrutos et ii illic intitutos vix agnoscamus. Verum quidem est, librariorum inscitia et negligentia tum saepe tamque graViter peccatum eSSe, ut interdum non nisi severiore quadam curatione adhibita mulis, quibus assecti

sunt libri munuscripti, mederi possimus; sed ea tamen pietate imbuti ad pretiosissimus I

8쪽

issas uitii ii titutis reliquius accedere debernus ut inniana abstinere quam id agere malimus ut urendo et secando non medici sed carnisicis munere uncti esse videamur. Atque ea quidem modestia et verecundia eo magi conaniendanda Si quo saepiusus 1 venit ut dum acri cum cura leniSSima malorum remedi circumspicimus vel vexatissimis locis aut interpretatione nonnunquam ut syllabae unius vel voculae mututione salutarem ferre opem OsSimus. Cuju rei nonnulla hic exempla ex Tauri ea uripidis Iphigenia petita inoponere animuS St. , versu ' inde Iphigenia causa m. qua uter adductus ipsum immolaverit Dianae exponenS. Vulgatum si sequimur lectionem haec dicit:

εἰς 'u me χλθε. Merito hic grammatici in syndeto osse iiderunt. quod sera i nullo modo posse jam Barnesius vidit. et prius τε in δέ iam iuvit quod si recte factum tutuimus, alterum etiam 1 locum habere non amplius posse liquet. Ium quaeritur. genitivi ἀπλοίας et πνευμάτων unde pendeunt Utrumque ad trχώνon referre id inconanti di

habet it riuum negatio uix ulterum iunium genitivum pertineat nil ἀπλοίας id ipsum participium cogitatione supplendum sit olium igitur hujus loci explicandi

rationem ineundum esse quum viderent interpretes. ulli δεινης ἀπλοίας ad causam rei significandum eum verbis εἰς ἔμπορ' ἐλίλε conjunxerunt ulli pro temporis genitivo ut νηνεμ iας γαληνης, αἰζ eici habendum esse dixerunt. Iuod tumon quum ejusmodi

relinquerent profecto malueia immissa minime quod Olebul ussequi potuit Diana, quo tempore homines tum parvis utebantur navigiis ut e vel trunquillissim mari quoquoverSu remis propelli possent. Ne locus quidem Sophoclis quo HermaniauSconjecturRm suam commendari putavit Eleet. V. 563Ἐρον ὁ την κνι αγο υριεμιν. iνος ποινης τα πολλὰ πνευμαι ἔπι Hildι.

nos cogit, ut de mulacia ligitemus nihil aliud enim dicit poeta. nisi iuuam diu

secundos ventos cohibuisse.

Mrchilomui δεινα δ' αὐον ηπι πνευμάτων δ' υ τυγχάνων, Nauehius δεθεὶς δ' ἀπλοία, πνευμάτων O T. Κoechlyus in ind. leet. a. 8604. 7: τυχὼν δ' ἀπλοίας πνευμάτων δεινῶν ire, proposuit. sed hae conjecturae longius a librorum scriptura recedunt, quam ut probari possint. Mihi loci dissicultas tolli posse videtur, si pro D scribunius ἐκ ut ita rei causa simul et essectus indicetur: Λειν ς δ' ἀπλοίας πνευμάτων ἐκ τυγχάνωνεις εμπυρ' ηλθε. Dirum navigandi difficultatem ex ventis nactus quos adversos fuisse VO Bἀπλοίας satis declaratur, ad ignispicia confugit; εκ Substantivis, quae inde pendent, postponere epici Sermonis proprium est, quem in narrationibus, qualis haec est, imitari solent tragici poetae. Recte etium δειν appellatur illa navigandi dissicultas, perniciosa enim sutura erat Agamemnoni, quum Achivi longae desidiae taedio capti jam de reditu in patrium cogitarent. In iis, quae a versu i usque adis 4 leguntur, Iphigenia, quomodo sacerdos sueta quidque muneris ibi injunctum sit, narrat librorum Scriptura haec est: οῖσι δ' εν το ὁ ἱερων τίθησί με.

οθεν νόμοισι τοῖσιν δεται θεὰ υρτεμις ορτης, του νομ' ης καλον μόνον.

o νω γαρ υνιος του νόμον καὶ πρὶν πόλει.

δ αν κατέλθη τήνδε γην Ελλ' ἀνηρ κατάρχομαι ἐν σφάγια δ' αλλοισιν μέλει αρρη ἔσωθεν τῶνδ' ἀνακτόρων θεῶς. Vorsus 36 et 38 ut ab ititerpolutore quodam illatos ejecit Oechlyus, qua in re neminem, ut ego quidem puto, assentientem habebit, ea enim insunt, quae nisi ab ipso Oeta prosecta Sint, uddere postea Hi cuiquam in mentem venire potuerit. Ii qui sibi persuaserunt, verbum hujus periodi sinitum esse κατάρχομαι, PTO NUde lolgi conjectura νειν in textum receperunt; sed quamquam ἀνακολουθως, quae libri ubent dicta sunt, nihil tumen nitandum est hoc enim dicit Iphigenia: In hisce templis sacerdotem me instituit dea, propterea secundum ritus quibus delectatur DianR, Sacrorum, quorum Species tantum honesta est, reliqua taceo aetu deae immolo enim inducto jum prius in civitutem more, quicunque Graecusabom in

9쪽

hanc terram venerit initium quidem immolandi facio, caedes autem nefanda aliis intra parietes templi curae est. Genitivus ἐορτης paullo longius a Substantivo νόμοισι, unde pendet, remotus est, quod, quae explicandi causa addita leguntur τουνομ' ης καλον μόνον, non ad eam sed ad vocem ορτης reserenda sunt. Jungenda igitur verba ita sunt με νόμοι τι τοῖσιν - q. s. θύω ς αν - ανήρ' Sed quae in parenthesi posita sunt, crudelem illum caedis morem, quem Herodotus I. V. c. 103 pluribus describit, tecte significantia, in causa suerunt, ut re post v adderetur, sui tamen quodammodo excusandi causa adjecit, jam prius quam ipsa in Tauros delata esset, illum morem invaluisse neque caedem se sed initium tantum immolandi sacere. Errare autem mihi videtur oechlyus, si ejectis illis duobus versibus

nihil desiderari putat, nam nisi τουνομ ης καλον μόνον Praecederet, poetae certe in mentem non venisset adjicere τὰ δ' αλλα σιγῶ. Mihi per νομα et τα αλλα externa et interna distingui videntur, ita ut de peculiari quodam sacrorum nomine Ogitandum non sit. In asyndet autem κατάρχομαι ἐν q. s. non erat quod Ossenderent grammatici hoc enim non raro usu Venit in epexegesi, quae Vocatur, ut paucualicujus rei explicandae causa sine copula ita addita leguntur. V. 65 εἶμ' σω δόμων, ἐν οἷσι ναίω τωνδ' ἀνακτόρων θεῶς.

Bergkius in Mus Rhen. a. XVII. Ol. IV. p. 588 vitium hic latere putat in Voce θεῶς, pro qua πέλας proponit adsentiente Oechlyo in praelatione editionis suae p. I. sed nihil mutandum videtur primum enim eadem sere templi Dianae Structura erat quae quum aliorum tum certe ejus templi suit, quod ausarii l. X, 34 7 his verbis describit Tm ούτου φ λός et ιερὸν πεποίθται, καὶ στοαί

τέ εἰσι καὶ οικησεις δια των στοῶν ἐἔνθα οἰκουσιν oli την θεὸν θεραπευειν καθήμηκεν.

Ante oculos igitur quum haberent spectatores templum aedesque contiguas, nihil prosecto causae erat, cur Iphigenia moneret, prope abesse domos, in quibus habitaret. Accedit quod ἀνάκτορα proprie appellata sunt palatia regum, unde postea demum hoc nomen translatum est ad domicilia quae putabuntur deorum. in haud dubie factum est, ut, quoties uripides hae voce utitur, constanter aut θεῶ Vel θεῶν aut nomen ipsum numinis, cui dicatum erat templum, additum legamus. Ab hoc igitur

poetae usu sine idonea causa recedendum non St.

ΡOstquam a versu inde Orestes exposuit, quid sibi praeceperit Apollo, et quo ipse consilio in Tauros venerit, ex Pylade amico quaerit, quid jam faciendum esse putet iuplicem deinde modum proponit, quo intrare templum et Dianaeemgiem inde rapere possint, aut enim in fastigium templi enitendum sibi scalis, ut ita corpora in imum templum dimittere possint, aut vi esse utendum effringendo Vectibus portarum claustra. Libri haec habent: v. 94. σέ δ' ιστορῶ, Πυλάδη, συ γάρ μοι τονδε συλλήπτωρ πόνον, τί δρῶμεν ἀμφίβλ στρα γὰρ τοίχων ρας υφηλὰ πότερα ομάτων προσαμβάσεις

ἐκβησόμεσθα πῶς αν οὐ μάθοιμεν αν;

χαλκότευκτα κλῆθρα λύσαντες μοχλοῖς;

Αμνίβληστρα τοίχων φηλώ sunt ipsi templi parietes ab omni parte alti. Λομάτων

προσαμβάσεις non OSsunt esse gradus templi, quibus ad portas ascendebatur, nam per eos ascendendum esse, Si Ortus vi effringere Vellent, per se intelligebatur, neque erat, quod hoc ex Pylade quaereret Orestes; εκβηναι ἀμβάσεις simpliciter est ascensu eniti in summum templum, quod quum parietes praealti essent, et ipsum disticile actu erat, et inde in imum templum demissuris corpora majorem etiam dissicultatem objiciebat. Quomodo autem fieri potuerit, ut per gradus templi ascendentes clausas intrinsecus ortus remotis repagulis aperirent, sane non liquet, immo vim adhibendam et es ingendus suisse admotis vectibus in aperto est. Pro μάθοιμεν, quod loci sententiae aptum non est, ReiSkius λάθοιμεν scripsit, nec tamen ita rem intellectu faciliorem reddidit, nam quum unica spes latendi in eo posita esset, ut noctu rem tentarent, non erui quod Orestes ex dilade quaereret, quomodo latere possent. Ad participium λυσαντες Verbum sinitum desideratur itaque quum νονδὸν ἴσμεν perte corruptum Sit, μάθοιμεν αν in καθοίμεθ' αν mutandum et recepta Badhemi conjectura δ' Dδὸν σιμεν, totum locum sic scribendum Sse puto.

G ὁρῶμεν ἀμφίβληστρα γὰρ τοίχων ρας

υφηλὰ πότερα δομύτων προσαμβάσεις ἐκβησόμεσθα πῶς αν οὐ καθοίμεθ' αν; χαλκότευκτα κλῆθρα λέσαντες μοχλοῖς

ἄδ' οὐδὸν ἔσιμενς et ita quidem amici verba se intellexisse ostendit dilades in iis quae a v I 10 respondet: οιαν ὁ νυκτὸς μμα λυγαίας μόλy,

τολμητέον τοι ξεστὸν ἐκ ναο λαβεῖναγαλμα πάσας προςφόροντε μηχανάς.

10쪽

oe d , εἴσω τριγλίνων ποι κενον δέμας καθεῖλαι.

ascendendum igitur et inde corpus demittendum esse dicit, alterum alitem consilium quod proposuit Orestes, non commemorat, recte quidem, tum Strepitu in stringendis portis acto suturum suit ut Statim proderentur Oi OS τολμητέον, quod Koechlyus in . mutavit, retinendum est, constriatu enim Pylades, pio Orestes dixerat, rem utique audendam esse, quamquam e duabus propositis rationibus ulteran tantum probat; sed illud recte perspexit oechlyus, δρα non aptum esse loci sententiae; milii tamen non αστον Seribendum Sse Videtur, num hoc scire non poterat Pylades, num sucillimiani suctu esset demittere in pus per triglyphos, ut vero sucilius id fore quam vi effringere ortu munifestum erat, qua propter ἄον quod pronius abest a vulgatu lectione, ruetulerim. Ceterum, quum Pylades perte respiciat ea quae supra suasit Orestes. ipso illo. quo utitur, Verbo καθεῖναι. On-jectura me καθ osvεθα commendari Videtur moe etiam perSuasum habeo mon Ino sed ποι scribendum esse ea enim vis est attractionis in Verbis εἴσω et δέμας

v. inde bl unus ex pastoribus Iphigeniae nurrui, quomodo sibi suisque contigerit, ut quum urmenta ud maris litus egissent, duos juvenes Graecos diu multumque repugnantes cuperet: L Orum juvetium in uiatris delitescentium alterum

πτεροῖς ἐρέσσει γερ Ἀγκέλαις ἐμ

v. 279 η δ' ἐκ χιτώνων quin corruptum sit dubium moti est Qui ita indicari dicunt, nudam suisse surium non vident, tale quid comicum quidem poetum dicere posse. tragicum autem rorsus dedecere. Mirch hostius η ' ἐκ τρίτων D conjecit, id quod oechlyus in textum recepit; sed et insolentius hoc dictum est, et Ortasse propterea minus ruptum huic loco. quod in tanta qua tum rugitabatur Orestes, animi perturbatione, verisimile non St, eum ita dinumeraturum fuisse furias. Rauchensteinius in disputatione de locis aliquo Euripidis Iphigeniae Tauricae, qua sol nitia saeculuris quarta univei Situti Basiliensi congratulatus est, scribi vult Dd rei τρίτη νυν Proxime ad codicum scripturam accedit Heiniscliti collegae dileotissimi

conjectura: h δ' kχντον φx: Haec utem essus in no ignem caedemque spirans q. s. quidem urit,idem ' δ' ε' ἐχιδνῶν scripsisse eumque vocem de industria mugitu eiun vi lite repetivi SSO luto. lectura enim litantopere tum maxime exeru-ciutus sit Orestes conscientiae stimulis. Quomodo Butem hoc ξ ἐχιδνῶν intelligendum sit videbis si tibi estinxeris unimo speciem illius furiae ei imminentis ita ut ungues, cui, illis intorii tui erunt prominentes utque in eum intenti Os suriae undique circumdurent, quo suetum Sit, ut illi e linguibus ignem caedemque spirare videretur. Verba πυ-ροῖς ἐρέσσει μητέρ' ἀγκήλαις ἐμην ἔχουσα πέτρινον χθονώς με βώλη lotetius it interpretiitur ut sit alis remigare u rupem Saxeum in qua consederit Orestes. Sed supra dicit poetu: ουτ κώρα τε διετiνα ξ ανω κάτω neque verisimile est hominem sui Ore cupiunt OnSediSSe. rueSertilii tuum Indique maximis terroribus agitaretur. Praeserenda igitur laud dubie eorum sententi est, qui ad Oeem μητέρα reserunt πέιρινον ὐχ νον num quo majorem ei uantri Species, quum manibus tenere vide- butur sui tu injiciebat terrorem eo significantiu eum cum ingenti Saxe mole, quae cupit suo tinnineret compurure Potitit. Post versum 284 ireti hollio nomitilla excidisse videntur, qua tamen in re eum eo OnSentire non OSSum, Num Omnia luna Sunt, et apto inter se nexu. Dicit Onim pusior, non easdem surturum uules initio Vidisset, imagines obversatus esse turba tu menti Orestis sod mox eum ipsos boves et cunes, quorum voces ut usuriis missas imitubatur surturum loco habuisse, strictoque ludi in eos impetum fecisse. diuque si Oeta pastorem liue Durruntem inducit παρον Sc. αυτ οραν)οὐ ταυιὰ μορς ς σχήματ Ἀλλ' ηλάσσετο φθόγγας τε μόσχων καὶ κυνῶν λάγματα, re φασκ' Ἐρινυς ιό ναι μιμήματα. nihil desideratur, sutis enim tu explicantur proxime sequentia, in quibus explicatur cur morti metu correpti Sint ustores, et cur Orestes in armenta irruerit,

quippe quae jam pro ipsis furiis haberet, id quod apparet ex Verbis: δοκῶν μινυς

θεας μυνεσθαι τάδε.