장음표시 사용
11쪽
8n comi asticoen comi astio odio anico
prosphonetico pragmatice pro8agoreutice Paraenetico
hypotheticos Imbuleutice paraenetice vel hypothetioeenthusiastico Paraenotios pragmatico antapodotico Prosphonetico paraenetico proseuctico paraenetios
hypothetioesymbuleu lice paraenotio vel
enthusiastico paraenestio e pragmatico pragmatico prosphon et . paraenet immosymbuleutico prospho not. prosphoneticos pragmatice vel prosphomn et imopro Sagore uti coparaenetico protroptice prosphonei ico prosphone- lice
pragmatice Acropr phon otios paraenetico Proseuctico Paraenetico prosphonetico hypothetice Par Renetico vel symbul.
hypothetico enthusiastico allegorice vel paraenet. prosphone fice paraenetice allegorice prosagoreutice antapodotico prosphonefico paraenetico proseuotio eparaenetico antapodotioq
12쪽
Paraenetice Paraenetico euctico erotico encomiastico pro8euctico prosphonetice encomiastice Paeanis species Proseuctico proSeuctice paraeneticoeno omiastico erotico erotico Paraenetico paraeneticoenoomiastice
Paraenetice Parae noti coeuctico erotico en comi astico prοsphonetico encomiastico paeanis specipsproseuctico proseuctice paraeneticoeneomiastico erotico erotico paraenetico paraenetico encomiastico
Paraenetico Proseuctico diastolico paraenetico hymnus Proseuotio op xosphone ii oesyllogistico
prosphon otio oapotelestico erotico
Paraenefico Proseuctico diastolice Paraenetico proseuctico prosphonet.
pro Milionei. apololeaiio oeucticae erotico en comi astice Proseuctices prosphone ficet neomiastico spaeanis species
proseuctice Paraoneticoeneomiastico erotioserotico paraenetice psyaenetice en comi astico
paraenetico Proseuetico diastolieo Paraenetico hymnus prosphon et .
euotico erotice encomiastice Proseuchico, prosphone licet neomiastice proseuctico proseuctico Para8netico encomiastico erotico erotica paraenotico paraenetice encomiastico proseuctico hymnus
13쪽
licet. Neque enim in fine demuna tertii libri, sed iam ante extremum librum tertium illum codicem, unde AB codicum archetypus descriptus est, defecisse partemque extremam ex alio codices suppletam esse facile aliquis concludat. Etenim
exceptis carminibus II 1 pragmatice L et II 2 moneomiastico AB sub finem domum tuitii libri Au tales inscriptiones exhibero indipiunt ri II 2β. 2T-2s); atque statim post carmen III 8 A eundem addit quem alii libri conspectum
Vocabulorum graecanteorum cum explicatione latina in misrecensus omittitur quo in codice omnino carmina neque omnia leguntur et ordo carminum nititutus est. Itaque veri simillimum videtur in libro illo, quem auctor archetypi codicum AB transscripsit, neque epitheta graecanica addita fuisse rara enim exempla I i et II 2 casu magis sive sorvata sive ex alter exemplari intrusa non curo et ultimam partem torti libri(inde a carmine fere vicesimo quinto defecisse. Videamus porro, quoad singuli codices in libris tribus prioribus inter se aut consentiant ant dissontiant. I Cum eo dicibus II de quibus modo vidimus non cohaeret , codex archetypus codicum timet itaquem codicem in tribus prioribus libris plerumque instructum esse verbis illis graecanicis, carere fere in quarto libro iam supra monui Paucis autem locis, ubi et AI oti inscriptionem Graecam exhibent,
tis graecanicis constanter sequitur codex D nisi quod bis III s. 22 inscriptione Graeca omnino caret. Idem autem ad finem tortii libri eundem epithetorum illorum recensum exhibet quem praeterea in uno codice A invenimus. Quod non difficii est ad explicandum. Nam in quarto libro, ubi codicem, verbis illis uno loco excepto carer dixi cum in ceteris illum sequatur, tamen notulas graecanicas easdem atque Ai De hoc eodico, qui et ipse tres libio habuisse videtur, infra disseretidum eriti' Nam in arminis II 6 inscriptione nota eodi eis Capudiellerum errore sive editoris sive typographi post, excidisse videtur.
o B addit IIa igitur qui codicem incuravit scribendum, supplevisse censendus est ex libro eius familiae ad quam AD pertinent atque indidem indicem ilhim epithetorum quem ante librum quartum perscriptum legebat repetisse. Praeterea codicem F sequitur codex, in paucis illis quae exhibet epi
2. Codicis in epithetis graecanicis haec cum ceteris ratio est: a plerumque i consentit cum of λ): IS ad JA-I8. d. o-33. 35-38. II 8 d. 6. S. s. i6. I 8.is. III s. ii-is 2 i. 22. 2T. b consontit cum F et, ita, ut diversas quas hi codices praebent notas coniunctas diffo- graphiae modo paraenetico vel symbuleutico sim . adicias: II T. T. o. c semel notas codicum me F coniunctas praebet III d semel consentit cum D contra pn III 28. e bis dissentit a ceteris codicibus, cum verbum graecanicum divorsum praebeat III 8 ubi cum In discrepas, of Is 2 ubi neque cum D neque cum Ini facit f bis solus inscriptionem graecanteam servat III Id. Reliquis locista
sunt epitheta Graeca.3. Dera codice liae monenda sunt bis consentit cum Fλ
γ). IV II 6 quibus locis nulla est lectionum diserepantia); bis cum AD III 2 ot contra Inriti J IIII T. Ter eam notam exhibet quam tamquam variam lectionem notat II T. ii. o. Somul dissentit ab Im inter se consentientibus II d); semel soliis epitlioton habet II l2. Cetera carmina
carent inscriptione Graeca. Videmus utrumque codicem me r medium quendam locum tenere inter familias F et AD ut tamen neque cum altera utra constanter faciant et sibi propria uterque nonnumquam habeat. Praeterea recum in uniVersum, pressius sequatur, exemplar codicis simile adhibuisse et varia indoepitheta suis iunxisse videtur his locis: III pragmatice I et prosphonetice, pragmatice vel
Quamquam exruelleri adnotatione Proseuctio tetracolos ad Augustum In se in Y evanuerunt plurimae litterae F vel id addubitari potest, num nota proseuetioe tradatur.
14쪽
II ii: symbuleutio In paraenetico x paraenetice vel symbuleutice DII reo paraenetice F allegorice Callegorice vel paraenetice r. Neque enim veri simile est dithographiam iam in communi archetypo librorum In
extitisse quena admoduinsano duplex lectio traditur et in F et in II 3 , paraenetice immo symbuleutice et i S. IIII l a r solo servatam, cum F et Calteram utram notasse satis habuerint funi enim mirum esset quod ne uno quident ex eis de quibus agitur locis inter se consentiunt. Is autem liber, unde et x fluxit et varia illa in lectiones, similis fuit ei eodiei undo finem forti libri in Ausuppletum esse vidimus. Quo fit ut III 5. 2 ID eum consentiant contra Fλγ. Neque aliunde explicandum videtur, quod senael certo III 28 r accedit ad AIII rocedit a In ubi eodem ni fallor libro usus Pst, unde varias lectiones illas enο- favit. A codico in hac re auxilium peti nequit qui codex post III 2 T, si , doficit no libri IIII nisi exigua fraginenta continet. Sed cuna omnino rara sint in inscriptiones, etiam de eis quae in prioribus carminum titulis r diversa habo a reliquis quos sequi solet codicibus III 23. II 2 dubitari lidos, num ad eundem lantem referenda sint de eis quae r soli propria sunt II d. l2), ne dubitari quidem licet. Contra anceps est iudicium de eis epithetis quae sοlus renotat II i. t ): quia casu fieri potuit, ut in F remitterentur. Ceterum praeter codices etiam apud grammaticos veteres quamvis levia similis mentoriae vestigia deprehenduntur. Quorum unus, Diomedes saeculi fere IIII grammaticus)tertiam libri primi siden ,proseucticen nominat', qua in re
Diomed. III de motrisioratianis (Κuit, oranam Lat. I p. 522, ):hnona decima dei iratia nulla metrum habet et constat ex Glyconio et Asclepiadeo, ii od supra scriptum est in ecloga pro se uotico Vergilii Alio autem genere scanditur per binos versus, quorum unus est tripodia dactylica, ulter Penthemimeres: mater aer Cividi-
discrepat cum nostris codicibus d λ(reliqui enim carent epitheto), quibus ,prosphonetice est. Alter Porphyrio, Ηοratii interpres risaee III ), tres nobis tradit huius generis significationos i ad carna. I l palinodia 2 ad armo I dθρῆνοc, utrumque cum In consentiens, denique B ad carmen 2 protreptice, ubi in codicibus inscriptio Graeca deest. Secutus igitur est eandem fere quam nostri codices memoriam: nam I in profreptice vix est cur negemus neglegentiu librarii in archetypo familiae Fremissum esse. Tertio loco accedunt scholia quae A. Coen ii nomen ferunt. Ubi quae extant epitheta pragmatice II. III ero-
non disserunt a nostris codicibus pleraque in I λγ vocabul uni, pragmatice In et III in singulis codicibus B et i rodeunt, ut in F videantur fortuito praetermissa ESSE.In quarto libro nullum esse librorum ADλγ - nam F in hoc libro epithetis uno excepto caret, dissensum invocabulis de quibus agitur iam commemoravimus. Nam leve est quod, in quinti carminis inscriptione omittit verbata, paeanis species . A tertium carmen omnino lion habet. Ceterum carminibus f et ab notae non adduntur.
Iam si quaerimus, num hae inscriptiones ipso archetypo quo traditae sunt antiquiores perhibendae sint an non ad eam quaestionem solvendam aliquod momentum habet iudex
ille de quo supras i et id diximus, qui in no tertii libri
perscriptus vocabulorum de quibus agitur graecanicorum non omnium, sed partis tantum conspectum versione Latina addita
praebet. Leguntur ibi fere haec: Q. Moratii Flacci carminum liber III explicit Eloiice. Amatorie. Pragmatice Causative. II pothetice Personaliter.
num es ibid. p. bis stim, fortia odi dicolosioratianum iesraim habet, cuius prior versus constat ex Glyconio et recipit ires pedes, spondeum choriambum iambum sies dis Fotens rari
15쪽
Paraeiaetico Interpositive Prosphonetice Exclamatorie. Proseuctice Deprecatorie. Paean. Proseuctice Laudativa et Deprecatoria.
Ex hoc indice, qui et in Arata codicibus traditur et in Sangallens saec. X ante initium carminum extat, primum hoc apparet auctorem Graeca terminatione deceptum vocabula de quibus agitur pro adverbiis habuisse ideoque adverbia Latina adposuisse Atqui dubium non est quin adiectivorun loco fungantur, ita ut supplendum sit vocabulum, odo' id quod elucet et ex Diomedis grammatici testimonio(p. D 22 Κeil)m, non decima odoruoratianum metrum habet et constat ex Olyeoni et Asclepiadeo, quod supra scriptum est in ecloga proseuctico Vergilii i)', et ex ipsis inseriptionibus carminum I prosphonetide. . . Vergilii Im), III stantapodoticos ad Lydiam et Lydiae ad se X IIII ripositarumoneontiastico IIui, IIII Id ad plebem encomiastice, in qua ait r) Atque uno saltem loco in fine catalogi ipse auctor
veram formam agnovit, cum poneret paean proseuctice: laudativa ct deprecatoria et quae pertinent ad IIII si paeanis species proseuctice'. Quo certius Si eum qui pleraque vocabula in linguam Latiuam transtulit, aliunde ea accepisse neque satis propi iam Polum vim adSecutum esse. Idem etiam magis confirmatur perversis quas addidit explicationibus Latinis. Ubi sola vox erotice recte translata est, si uri potest etiam paeanis interpretatio. Contra vocabula,proseucticem,pragmatiee prosphonetice auctor palum intellecta ad verbi quae ipsi videbatur notionem expressisse satis habuit , Paraenetices nescio quo modo videtur confudisse cum voce quae est parenthetice et inde perverse transtulisse. Denique , hypothetice personaliter errore ortum ex usu rhetolico vocabuli hypothesis , ni fallor, explicando: quo vocabulo indicatur , quaestio cum persona finita. I
Quodsi mirum videntur quod Diomedes hanc oden II 3x, eclogam nominat, et rectene rediis errorom grammatio hi statuendum esse, qui fontem, unde liauriret, non satis intellexerit et de Vergilii ecloga agi putaverit: itispietas locos a Baehrio Geseli. d. oem Lit. I p. bi2 col-Ieetos, inprimis Ausonii praef. ad Odyli ii demor carni III 123. CC i ,rmogenes in irogymnasmatis II ii 23 Spengel. .....
Verum quod hoc indice probavimus certius iam Diomedis loco et Porphyrionis, quod supra attuli, testimonio
constat inscriptiones graecanicas codicum nostrorum memoria antiquiore ESSP.
Iam videndum, num quae eorum de quibus disserimus vocabulorum ad alia quoque aliorum scriptorum opera designanda simili vi ac notione adhibita sint. Qua in re propter formani et usum di Versum a ceteris secernimus Verba quae sunt 3 nam uri fit e muri primo npalinodia IIymnum ad deos extollendos scribi thronoscantus lugubres appellari quibus mortui lugeantur, i Paeanes primitus laudes Apollinis et Dianae continui8Se, postea ad quemlibet deum pertinere potuisse res est notissina n. Minus usitata vox palinodiae erat, cuius definitionem Suidas affert
nροῖε σκ. T. λ. Repetitum Ss hoc ex nota fabula de Stesichoro, qui cum propter malum in IIelenam conditum carnion caecus factus esset, palinodia in eius laudem scripta culos recuperasse dicitur. 2 . Praeterea vero vocabula de quibus agitur ad carmina inseribenda adhibita esse haec praecipuo invenio:11 ἐνθουσιαστικά tελη Aristoteles distinguit irai
Theon Progymnasin ib. II 6l, s. Alexander ib. IIII, d. Quos so-quuntur rhotoros Latini. Velut Aurel. AuguStila. p. IIulua rhet. nain. p. Ido, i , Thesis est res, quae adnititit rationalem considerationem sina definition psersonae hypothesis SVSeu controversia . . . res, quae admittit rationalem contentionem cum definitione personio. Fulpit. Vieior ib. p. 3Id, 2b Martian. Capetia ib. p. bd l6. Isidor de rhetor.ib. p. I. II. Proclus discrimen inter lirenum et epicodio hoc modo statuit:
16쪽
3 oucharisticon inscriptum est carmen alterum quarti silvarum Statii libri, quo poeta ab imperatore Domitiano ad cenam invitatus gratias Caesari agit eumque laudibus extollit. Λυκτικὰ Πιέλη qualia sint, Proclus Gaist J 355,6
his verbis docui: ευκτικά θ μέλη γραφεῖ τοί αιτου/tbνοιστι Πιαρ θεου γενέσθαι. Quae ita inscripta ferantur carmina nulla invenio. Eυκτισι γεγο hymnorum esse Menander docet, ita iiDτανου Π τ κου ex apeucticis et proseucticis constare velit, qui ad deos pertineant, his verbis: ὶ δὲ ἀπε
inscribitur Gregorii poetae Christiani carmen et Antholog. Graec carmin. Christianorum adornaverunt W. Christ et M. Paranthas ipsiae ISTI . s). Paraenetica Vocatur saepius poesis Theognidis et similium poetarum. De paraeneticis carminibus Sextus Empiricus haec disputat nutu τον ' , γαρ *να
Empir ed Behher p. 662, 2 i).6 pro trepticus vel profrepti cum inseribebatur earmen Ennii (p. XCI et i 6 ed Vah len). Pro trepti coninscribi videtur in codicibus deterioribus quinti Statii silvarum
libri carmen alterum, quo adloquitur Crispinum adulescentem discedentem, cui maiorum gloriam ostendit eumque exhortatur, ut eorum Vestigia sequatur. Porro Ausonii dyllium quartum inscribitur pro treptico de studio puerili. Denique ἐπιγρά/ seατα προτρεπτικἀ adhuc extant in Anthol. Oraec.
epigr. ed. Duebner II p. 25 I. i hypothetica quae inscribantur carmina licet nulla
reperiam, similem certe notionem prae se ferunt voces quae sunt vinoθεσι et noctηκη. Norunt omnes Tyrtaei no-
Deinde ut melius perspiciatur, quem in modum mos fuerit carminum genera epithetis significare, non alienum mihi videtur hoc loco electa aliquot vocabula Graecorum, quae praeter haec de quibus disserimus Romanorum quoque in USum recepta erant, apponere:
17쪽
Pollinis): Luxorii in Rioso Anthol. Lat. I p. 66 anonymorum ibid. I p. 8l; II p. 2li; etc. etc. cf. Baehr, Geseli. dor roem Lit. I p. 252-T55. 3 propemptico Cinnae rici Luc. M uelle in ed. Catulli p. 88, III); Stat silv. III 2. Lepitaphia inscribi nonnulla epigrammata Marti lis norunt omnes; cf. Ausonii epitaphia heroum; cf. Riese, Anthol. Lat. I, p. s2 231. 263 et Baehr l. l. I p. is6.5 opio odio Stat silv. V i. d. b Auson. edyli 2; epicedion Drusi. 6 panegyrici inde a Tibulli temporibus compositi sunt et Baehr l. l. I d6 sqq.). ODe oratorum cum Graecorum tum Latinorum panegyricis nota res est. i sol ori Stat silv. I. d. iPraetera de hymenaeis, idylliis, Priapeis, etc. etc. a Romanis compositis adeundi sunt libri do historia litterarum Latinarum conscripti. Panea horum de quibus agitur epithetorum ad alia carmina designanda usurpata esse vidimus. Quo maior est numerus epithetorum ex rhetorum potius apparatu petitorum. Nimirum ad I artem rhetoricam haec ii vocabula aevocanda
sunt Encomiastice, dicanice, eusifice, symbuleutice, profreptice, prosphonetice, pro Seuetice, erotice, hymnus, palinodia i Ut a notissimis ordiar, Anaximenes ho modo de ora
Spengel. rhet Ii id, ib). Aristotelem demum notum est tria
quibus generibus ille species subiungit, cum dicit . . συ/ βουλῆσ
cum apud alios tum apud Menandrum habemus, qui tertium genu επιδεικτικο in γκOs teιαστικο et 'εκτικόν dividit , cum Theo et Alexander, qui floruerunt altero post Christum saeculo, ipsum genu ἐγκω/tιαστικόν nominent, IIermogene S, qui Antonino philosopho regnante ViXit, πανηγυρικον βNec vero silentio nobis praetereundum est discrimen inter επαινον et i mos tot statui quamquam quomodo inter se dissorrent, de ea re rhetores varia disseruerunt Aristoteles primus certum discrimen videtur stafuisse: εστ δ επαινο - inquit λογο ε/ιφανι υν teεγεθο αρετῆ .... T δ εγκfusetοντων εργco εστι, ' Aliter Mermogenes in progymnasmatis difforentiam exponit his: επαίνου δε διαφερει εγκti seιον ου
i In sequontibus rei quae iam inpul poetas extare reperimus, asterisco ea signavi' equo Spongoti sententiam, qui rhetoricen ad Alexandrum, qua sub Aristotelis fertii nomine, Anaximen fribuit. Aristot ars rhet. IVm Spengel. Irad 3 sqq. Menand γενεθλίων διαιρεσι των επιδεικτικω ap. Speng. III 33i,1. Ηermog. ερ ἰ εων β Spengel. II dol. Id.
18쪽
nendi rationes Alexander enumerat, ipse incertus, utrum discrimen statuendum sit necne. Denique Aristides et Aphthonius etiam liymnum ab Gnαίνω et γκωμ secernendum esse docent ita quidem, ut hymnus ad deos solοs pertineat, επαιγοσautem et hi retust OP ad mortales vel mortalia; nα νον Vero et pruti suoi eodem fere modo atque mermogenes et Nicolaus discernunt. Subtilius etiam ab aliis partes et species generis epi- doletiei discripta sunt. Itaque secundum Menandrum hi sic md τ,-la haec orationis genera continentur 1 o/ινοι, qui ad deos extollendos scribuntur, eique κλητικοι, άnon urι
Pro trepti cum genus ab Anaximene commemoratum vidimus. Λογον προτρεπτικο ef προτρεπτικήν sc. λαλιάν)
expositio satis ampla, qua ratione ratio prosphonetica optime fiat. Eiusmodi prosphoneticam orationem apud Aristidem legimu8. quam praesente imperatore Commodo habuit. JDe hymnorum proseucticorum et apeucti eorum usu rhetorico quae Menander profert iam attulimus. Spengel. III 8 23. Erotio quoque ad rhetoricam artem pertinet. Extat ἐρωτικoc oro Lysiae in Platonis Phaedro alius sub Demosthenis nomine sωτικο fertur Demetrius Phalereus quoque ρωτικόν scripsisse traditur. Ceterum etiam vocem poetarum propriam quae est 'palinodia rhetores in usum suum verterunt, ita ut palinodiam intellegerent orationem, qua continerentur sententiae prioris orationis sententiis contrariae. Eiusmodi palinodiam Aristides composuit qui cum Smyrnam urbem a. iis terrae motu graviter afflictam monodia (i. e. oratione lugubri deplorasset, eandem a M. Aurelio imperatore restitutam palinodia celebravit. 2 Paraenetices et hypothetices voces in artem rhetoricam recepta fuisse etsi veri non dissimile videtur, exempla tamen apud rhetores non reperio nisi quod 'αραιν σει ποοσinistόνικον sub nomine ISocratis ferri constat, quasiarpocration Isocrati Apolloniatae addici vult. Quid sibi volint ea nomina de eo Sextus Empiricus nobis auctor est, qui ex philosophorum Icilicet usu retasH ποθετικον υ παρα γετικον his verbis commemorat Aρίστων - tac) καὶ τον ήθικου
19쪽
Vidimus de usu vocabulorum, ut paucis comprehendam, horum hymnus paean threnus palinodia encomiastice dicanice symbuleutice protreptice rotico enthusiastico eucharistice euctico proseuctico hypothetice paraenetice prosphonetice. Supersunt vocabula quaedam quae neque poeticae neque rhetoricae artis prοpria sunt: quae ex parte accuratiorem quaestionem exigunt, quia de notione ac vi eorum iudicium
fieri nequit nisi carminum ad quae spectant argumentis indisquisitionem vocatis Denique sunt quae corrupta tradantur Inuo pertinent epitheta hallegoricem, antapodo-fice hapotelestice , de quorum significatione non ambigimus. Nempe modo allegorica est quae per imaginis descriptionem certam sententiam persequituri, antapodotica quae alternis cantatur Tapotelestica autem ultima qua finis impo-
Allegoria qui fiat, satis notum osti charis instit gramm. III Reii, Gramm Latin I 2 6 d sqq.): allegoria est oratio aliud dicens aliud significans per obseuram similitudinem aut contrario, ut apud Vergilium: et iam telibus equum 'montis aesueere eoIIae significat enim carmen esse finiendum. - Fere isdem verbis utitur Diomedes ari gramm. II Reil, L o. IMBI, 313 - Cio Orat. M, si istralata ea dico quaB per similitudinem ab alia re aut suavitatis aut inopiae caussa fansferun
tur ...... Iam eum confluxerunt plures continua tralationes, alia
plano fit oratio, itaquo genus o Graeci appellant Ityoρίαν, nomine recte, genero melius ille, qui ista omnia tralationes vocat. etc. Divorso modo antapodosis dicitur figura apud rhetoros et gram-
nitur libello ode. Accuratius examen flagitant notae is pragmatice et , prosagoreutice' corruptae leguntur , diastolice mentice Interke s syllogistico . De quibus verbis infra disserendi locus erit. Iam enim id nobis propositum est, ut singulorum carminum argumentis perlustratis quaeramus, quo iure illis potissimum designentur eaque num idonea sint ad indolem carminum recte illustrandam qua quaestion absoluta fieri potori ut de origine et auctoritate earum notationum iudicium paulo certius faciamus.
2l: Dionum fenerae dicis Birctines etc.(Ηymnos ad chorum in Dianam et Apollinem dict). III 22 Montii in bustos nemortιmque, Vircto, etc.(Ηymnus in Dianam In add. γ luciferam). III 25 otio me, Dueche, vicitii etc.(Ymnus ad Liberum patrem Ex add. A scribit metro eodem adde B ut supra).Ηis carminibus inscriptio quae est hymnus satis convenit. In carmine Di In diffographiam praebent , hymno prosphonefices voce addita, de qua infra dicetur.
IIII 5 Dipis orte honis, optume Romtitae etc.(Ad Augustum de expeditione eius tarda oras, paeanis species proseusice tetracolos AB, Ad Cesarem Augustum absentem de expeditione eius tarda oratio eanis speties pros
Inscriptiones eorum codicum, qui omnino verba graecanica praebent, integras adpoDo.
20쪽
eutice tetracolos , Ad Augustum de expeditione eius proseutice tetracolos IIoc carmen cum et de Caesaris reditu preces et imperii a Caesare egregie stabiliti laudes contineat proseuctice appellari poterat idemque ad speciem paeanis accedere videri quo grates numini agunt sospiti II oratio enim Augustus deus est. Certe duplex notatio . l. non ex distographia vel varia lectione orta est, sed priniitus ad indolem earminis designandam adhibita.
Hi 6 O matre pulehra mi pulchrior etc.(Palinodia Gratidia vel Tindaridis In Palinodia Gratidio r). Illustrant rem Porphyrionis verba: -IIae de nαυνωδίαν repromittit ei in quam probrosum carmen Scripserat, Tyndaridae cuidam amicae suae, id est recantaturum ea quae dixerat. dicitque se iracundia motum haec scripsisse; adfirmat autem non magis Matris Magnae aut Apollinis numine instinctos furere quam eos qui iracundia sint incitati, adeo ut nulla cum vi hi furor deterreri possit.
Irad otiis desiderio tibi dor aut modus etc.(Threnus in Quintillum mortuum F, Trenos in Quintilium a Virgilio amatum 13. IIaec quoque inscriptio apta est.
IIII a otiatim ministrum fulminis,litem etc.(Ad urbem Romanam Romam r) do indoli indole )ducum prosphonetico encomiastice tetracolos o Bir; add. λ: in Drusi Neronis virtutem). Carmen encomiasticum inscribitur, quoniam altera parte Neronum virtutes extollit, altera populi Romani robur ac vires per iannibalis vaticinium illustrat. et prosphonetice. IIII 8 Donorem paterus rutiaque commodi S etc.(Ad Censorinum comparatio poetices divitiarum simul ac virtutis encomiastice monocolos AB, Ad Marcium Censorium comporatio poetices divitiarum simul et virtutis onco-miastice tetracolos , Ad Marcium Censorinum comparatio poetice fortunarum simul ac virtutis encomiastice monocolosra Praedicat videlicet hac deioratius artis 'eticae praestan- illini, unde explicatur inscriptio.
IIII id otio cur Putrum quare Otiiritium etc. CD salute Augusti ait dicit esse sollicitos patres. Ad plebem encomiastice tetraeolos ADλ, Ad plebem enco-miastice in qua de salute Augusti ait esse patres sollicitos tetracolos 3. Argumentum Vere en comiasticum, quo Augusti bellica virtus ac fortuna splendidis verbis extollitur. IIII 2 Pindarum quisquis studet,emtilari etc.(Poetarum encomiastice tetracolos A. Ad Iulianum Antoniunt Vetustiorum poetarum veneratio encοmiastice tetra-
dolos ISO OAd Iulum Antonium vetustiorum poetarum IZOJ, Ad Antonium Iulium vetustiorum poetarunt veneratio incomiastie tetracolos , ad Antonium Iulum
miastice tetracolos ). Notatio parum idonea. Certe neque Pindari laudes quae non funguntur nisi prooemii Vice, neque quae de Caesaris reditu ab altero poeta maiore plectro celebrando profert oratius suam tenuitatem excusanS, Enco-miasticam carniinis indolem produnt. II 2 Atilitis orpento color 8 αυαriS etc.(Ad Sallustium Crispum encomiastice tetracolos AD, Dieane ad Sallustium Crispum quod com n ius liberalitatis extollit gratia Inn, Prosphonetice tetracolos Salustio Crispo ius libertatis extollenti ). Qui adscripsit encomiastice laudem sive temperantia sive liberalitatis carmine contineri ratus satis inepte egit. Ideni carnien in In nominatur dicatae i. e. ut videtur:
IIano inscriptionem qui defendam atque adeo explicem argumenti carminis ratione habita, prorsus nescio. Relinquitur tertia nota solo cod. y tradita , prosphonetice de qua infra p. do dicetur.
2T: Nolis in sum loetilio Sc'his etc.(Codices notatione Graeca carent). Porphyrion adnotat: profreptice de est haec ad hilaritatem, cuius sensus sumptus est ab Anacreonte ex libro tertio . II sit onesilae tibi iamor pudor etc.