장음표시 사용
11쪽
pg. 478 sq. eorum, quae disputavit aegelsbaohius, summa integra repetitur paucis quibusdam mutatis. qui ontendit, in eis exemplis,
ubi subiecta rei oum verbia conivnota int, quae actionem significent, scriptores imitatos esse poetarum dicendi genus. - usi igitur sunt figura, quae vocatur prosopopoeia. - neque tamen SeVeris
regulis circumscribi posse, quatenus in prosa oratione progredi liceat in poetis imitandis, sed soribentium voluntato et genero dicendi
maximam fieri varietatem. concedit tamen, quaedam exemplorum genera et classes proferri posse, ubi omnes scriptores in subiectis rei cum orbis actionis coniungendis consentiant quorum exemplorum quattuor potissinium distinguit genera: I animi quaedam asto otio vel conditio ita minore Videtur, ut ipsius personae partes agat. f. LiV. 21, 8 8 hino spes, hines do speratio animos cirritat. 2 substantivum abstractum subiecti loco positum est, cum otioni ipsi maior tribuonda sit Vi quam personae. s. Cic. me scriptio et litteras non leniunt sed obturbant. 3 personificatio tum suo loo est, cum agitur de robus publicis et litteris sed semper ortae sunt notiones, quibus propria est personis i
catio, ut sententia, disputatio, argumentatio, consuetudo, sim. f. Caes. bell. civ. 2, 30 erant sententiae, quae ouandum omnibus modo astraque Vari oppugnanda enserent. - Cio Aoad 2, 3 7 neque nostrae disputatio nos quioquam aliud agunt, nisi ut is liciant aliquid, quod aut verum sit, aut ad id quam proximo ooedat. - cio. fin. 2, 15, 48 ut enim consuetudo loquitur, id solum
4 huo porti non artes o litterae, quae ipsae eius, quae aliquid agat, personae Vio fungi videntur. f. Cio. n. 3, 2 4 agri cultura eas res, in quibus Versatur, nominibus notavit noVis. hoc modo quamquam res non malo a Naegelabainio Ofinita est et deforipta, tamen ea, qua protulit, nondum sufficiunt; namque quaerendum est, quod subieorum ci cuique Verbo, quod actionem significet, ex Romanorum consuetudine coniungere licent. 1.Dj0jij sui. IOOQ e
12쪽
oui rei ut satisfaceret, C. Ahlέnus in dissertatione sua de subiectis rei apud Ciceronem cum Verbis, quae actionem significant, coniunctis Upsalia 1877 multum perae et laboris consumpsit, ut Cicoronianorum exemplorum magnam vim conforret. quae dissertatio quamquam non inutilis est, tamen Ahlέnus exemplis magis coacervatis quam discretis non multum lucis quaestioni attulisse, sed potius tenebras offudisse mihi videtur inprimis mea quidem opinione multo melius nostra de re meritus esset, si id copiosius proposuisset, quantopere et quo modo discrepent in regula observanda Varia toeronis scriptorum genera quam quidem quaestionem in praefatione g. 6 paucis praestrinxit neque tamen absolvit.
Ahion dissortatione qualiscunque os mihi materia praebetur, ut id, quod mihi proposui, ad finem possim perducere. agam enim eadem de re sed proficiscar a prisco sermone Latino, et perscrutabor, quantum illic valuerit praeceptum tum demum o iis Ahigni an is usus comparabo Ciceronianam Latinitatem.
quam tractandi rationem defendam Vix opus est namque nisi temporis progressus rationem habemus, quaestionis institutae quae sit vis atque potestas, perspicere non possumus. Si Ver omnos, qui uorunt anto Ciceronem scriptores, in disceptationem Vocurem, materia latius pateret et maioris esset laboris angustiis praeterea dissortationis circumscriptus a me impetrare non posSum, ut rem totam absolvere coner neque mea opinione omnino necesse esSevidetur, ad eum finem quaestionem nostram me perducere etenim id summi momenti est, eruere, quo modo usus priscae Latinitatis subiecta rei usurpandi differat a consuetudine Ciceronianae, quae vocatur, Latinitatis quod grave munus suscipiam, quamquam non sum ignarus, quanti sudoris sit, omne non solum omnium priscae Latinitatis scriptorum libros eorumque fragmenta, quae ad nos per Venere, Ierscrutari, Verum etiam inscriptiones, quatenus huc per-Dj0jij sui. IOOQ e
13쪽
tinent, inspicere minus interest, quid cuique intor ipsos Cicoronis aequales o in genere proprium sit, indagare qua in quaestionei uterim satis habebo, Varronis exempla comparaVisse. quibus praemissis paulo copiosius disseram de tota dissoristionis ratione. etenim in quaestione tractanda non Ahigno astipulatus in enumerandis exemplis priscae Latinitatis actionis verba, quae aliqua contineantur similitudine, singulis comprehendam classibus, sed subiecta si colligam atque discernam et inter septem quidem genera, de quibus infra accuratius erit agendum; non ero distinguam substantiva abstracta et ea, quae sunt concreta, id quod fere semper
inutile est atque re vera satis esse ridetur cogno8se, numerum subiectorum rei, quae sunt substantiva concreta esse perpamum
prae eis, quae sunt substantiva abstracta, id quod natura sort. si vero pluris interest, ea discernere, quod nonnunquam accidit, occasionem ea aecuratius tractandi oblatam non omittam. tum ita superaro conabor Ahlέnum, ut historiam quasi regulae nostrae describam etenim ostendam, quomodo, quando, a quibus initiis subiecti rei cum Verbis actionis con iungendi usus sit exortus, et quo modo a Varrone et deinde a Cicorone longius sit prolatus atque excultus i). quod ut acilius explicare possim, omnia exempla in septem
i regulae neglectae exempla, quae orta sunt ex consuetudine a Romanis frequentata deorum ut dearum ex substanti Vis abstractis ingendo
qui Romanorum usus cum latissime pateret, facile accidero potuit, ut scriptores eadem substantiva abstracta tum quoque subiecti loco ponerent, si non porsonas sed os abstractas intelligebant. f. Plaut. Pors. 62 servitus uam interdixit.
1 per se apparet me non omnia conaturum ess exempla Varroniana et Ciceroniana, si do Varronis et Ciceronis dicendi usu dicam, sed a tantum, ex quibus satis colligi possit, maxime differre Ciceronem et Varronem et scriptores p. L. iu subiectis rei usurpandis, praesertim cum innumerabilia ait exemplorum numerus, id quod maxime attinet ad Ciceronianam Latinitatem cuius rei tostis est Ahlεni dissertatio, quae iam Volumen amplissimi circuitu est.
14쪽
ab hac originis donique ud substantiva animus, natura, ratio. sim. subiecti doco usurpanda progressi esse videntur. 2 exempla rerum naturalium subiecti loco cum verbis agendi oniunctarum, quibus rebus Romanorum opinione deorum quaedam Vis suberat, qua actionem
efficiebat. f. Plaut. era. 166 ab saxo avorti fluotus ad litus scapham. 3 exempla, in quibus substantivum abstractum collectivum positum est pro eis personis, quae e continentur; exempli causa iuventus, iuvenes. saepius deinde notioni personali, ut disti notius definiatur, notio , perso nati a sub is oti loco additur exempli gratia numerus, multitudo,
notiones sim. - quae quidem notiones saepius solae tamquam subiecta usurpatae in Veniuntur, ut legio, manus, exercitus etc.
4 locuti ones, quae formulae sunt Vulgaris Sermonis ros monet, id me impedit, sollicitat,
sim.),- aut e sermone cuiusdam ordinis hominum sumptae,
lex Vetat, iubet , quas scriptores postea aliis subiectis suppositis imitati sunt, et occasio, tempu admonet. quae assis praeter alia comprehendit ea genera, quae tatuit aegelsbachius sub r. 3 et . 5 maxime notione dignum est, in eis Verbis, quae oum subiectis rei frequentius copulantur, notionem otionis paulatim exstingui, sicut omnibus orationis figuris saepe usurpatis ita assuescere solent homines, ut sermonem figuratum omnino non sentiant . id. exempli caua Verba Venire, contingere sim.6 exempla, in quibus actio vel conditio personae ita ominet, ut ipsius personae partes agat. s. Plaut. Capt. v. 30 vis hostilis um isto fecit meus opes aequabiles. - id. aegelabachii genera sub r. I et 2.7)saepius etiam poeta Vel poeta comicus consulto personificatione usus os t. f. laut Asinur.5 I lingua poscit, corpus quaerit, animus hortat, res monet. - mal glor. 6 ne lamentetur, neve
15쪽
omnia, quae hic summatim dicta sunt, in aliora dissertationis parte ocuratius describam, ita ut singularum classium prooemia praemittam, quibus de uniuscuiusque exemplorum classium quasi
primordiis et gradibus disputabo.
Paulo ocuratius disserendum ori de verbis, quas significent statum vel condicionem, et eam quidem ob causam, quod hae a verbis otionis distinguere difficillimum est qua cum ita sint, otiam viri docti in disoernendis verbia persaepe in magno errore
vorsari ridentur itaque orto non supervacaneum est, de actionis Verborum natura ocuratiora adnotasse. atque ante omnia nobis cavendum est, ne Vim atquo potustatem
verborum agendi latioribus circumscribamus finibus quod mea
opinion fecit aasius in Omo priore libri sui, qui inseribitur sevortesungen uber lavinisohe prachmissensohat . - Loipat 1874)pg. 96 sq. - omnia enim Verba, quae tertia flectuntur coniugati ono, nominat Verba actionis, quod omnibus exprimatur motus, eamque ob causam actio. equidem omnino aliter iudiuo si enim de verbo actionis dioimus, id significet neo esse est actionem, quam persona quaedam sua palus Voluntate atque arbitrio aut efficero aut non efflo ore soleat exempli gratia considoremus Verbum serendi videlicet otio serendi sine eius, qui serit, voluntate fieri nequit verbo cadendi contra primum non tam continetur actio quam motus homo enim, qui cadit, non agit, sed patitur aliquid deinde huius motus causa movens non est hominis Voluntas, sed casus quidam. apparet igitur, Verbum adero esse Verbum actioni ncquiro. neque minus eluoet, illud Verbum non exprimere esse in tutuquodam tranquillitatis , cf. verba iacere, sedero, al. quae Vis atque potestas a ii iudicio sola est eorum verborum, quibus status Volconditio significetur.
itaque necesse est, Verborum, qua statum exprimant, notionis fines longius proferamus, ita ut praeter statum quiescendi etiam distinguamus quasi Vadendi, mo-Vendi stotum quam continent praeter cadendi verbum multa Dj0jij sui. IOOQ e
16쪽
alia primum quidem non pauca primae coniugationis eiusdem modi sunt, ut sonare, tonare, crepare etc., et nonnulla quartae coniugationis, id tinnire, hinnire, mutire sim. quae Verba Saspissime uomatopoeia exorta sunt denique huc referenda sunt verba tortiae classis, ut fluere, ruere, urere sed non est omittendum, a Verba persaepe etiam habere otionis notionem, of ruere, urere, Sim. iam vero transeamus ad ea Verba, quae fatum quiescendi significant, ut pendere, Virere, callere, florere, iacere, madere, at huc
antiquissimis temporibus Η si opinione pertinebant omnia Verba, quae secunda flectuntur coniugatione sed pergit deinde Haasius I. l. :
aliquid horrere, stupore flere, dolere so is es auo bei anderen, melche das ei in inem emisse horperlichen gustande odor stellun ausdritoken. en nun das ei in solcher stellun einen gegensian ergreisen annoso das e gum obiecto ird, o erdendi verba aduro transitiv abor uiohis desto eniger ritoken sieursprunglich in ruhigo nichi nach ausse Wirhende age aus solst terrore in abschroohende lago de aussehen haben, - Videredio augo osse haben to. ex quibus Haasi Verbis cognoscimus, haec status Verba saepius osso reddita orba transitiva i. e. Verba actionis, quae in nostra dissertatione tractanda sunt. ho modo satis diligenter ac subtiliter notionem Verborum, qua0 statum significant, exposui, ut nemo dubitare possit, Verbum quoddam utrum sit potius inter numerum verborum actionis an eorum, quae statum exprimant, habendum. notatio: Verba, quae statum significant, cum actionis orbis etiam aliam habent communionem atque similitudinem, quae spectant ad subiecta, qua eis adduntur. namque non promiscue ea cum subiectis ooniungi possunt. otenim: 1 non raro quiescendi vel evadendi verba sunt eius modi, ut quadrare Videantur ad olas personas vel ad substanti Va concreta notandi igitur erunt ei loci, ubi leguntur exempli causa substantiva abstracta mos Vi get; valetud, decrescit; - gliscit rabies; sim.Dj0jij sui. IOOQ e
17쪽
2 item erunt asserenda ea exempla, rubi verba, quae personis solis tribui posse videntur adduntur subiectis rei ea Sunt Verba Vivere, dormire silere. H. exempli gratia Ticoroscripsit eius mihi vivit auctoritas sim. hanc quidem quaestionem in adnotatione tetigi, ut demonstrarem, Multa adhuc superesse, antequam tota regularum subiecti summa est inventa atque explicata. Dj0jij sui. IOOQ e
18쪽
Prima classis exemplorum ut naturam atque rationem cognoscamus, respiciendum nobis est ad Romanorum, quam habebant ut deorum et earum opinionem est enim notum, Romanos non solum
deos habuisse, qui et oelum et mare et terram imperio regerent, Verum etiam quascunque Volebant notiones, potissimum eas, quarum Vis atque potestas maior erat in variis vitae conditionibus, sibi personas et deos et deas finxisse qua de re accuratius disseruit Varro in libro suo antiquitatum libri XLI' ; unde ampliora fragmenta satis multa in Augustini de civitate si libro conservata ad nostram pervenerunt memoriam. atque a primum in diversas lasses deos segregavit, qui comitantur ac tuentur homines per totam vitam a primo die usquoad postremum inter quos exempli causa habendae sunt deas Opis vel Ops, onos, Virtus, Pax, mentia, Iuventas, uuies, totoria. etiam obris in numero eorum erat. aliud deinde genus deorum sunt ei, qui agricultura dei sunt praesides neque deesse identur dei, quorum tutelae et personaeo negotia aliorum ordinum committebantur.
quae cum ita sint, non mirum est, Varronem nobis tradere, deorum numerum non minorem fuisse sex milibus.
cum vero bellis unis finitis simul cum Graecis artibus atque litteris philosophia Graecorum immigraret, non longe tempus aberat, quo plurimis deorum illorum Vere Romanorum hominum ingenio exculthrum non divini habebantur honores, quod perspexerant, quam Dj0jij sui. IOOQ e
19쪽
vana atque inanis esset tota illa opinio attumuli apparet, non statim deos patrios emisse in dies quidem magis magisque oblivione obruebantur, ita tamen, ut iam Varro quereretur, deorum Romanorum cultum atque religionem deleri non hostium impetu, sed civium contemptione atque negligentia cuius rei et testis est cloero, qui ipse suam confitetur Veteris religionis insolitam et laudat Varronis Romanorum deorum honores rostituendi studium in libro ,academica . ,,nos in nostra urbe peregrinantes errantesque tamquam hospites tui libri quasi domum reduxerunt, ut possemus aliquando, qui et
ubi essemus, cognoscere tu aetatem patriae . . . . tu aurorum iura, tu sacerdotum . . . . disciplinam . . . ., tu omnium divinarum humanarumque aerum nomina, genera officia, causas Peruisti. ).so frustra erat nihil enim Varro consecutus esse ridetur, nisi revocasse deorum nomina non commovit Romanos, ut inter deos haberent, quos iam res et notiones esse intellexissent neque
aliter do eis Cicero sentit quod optimo iure mea quidom opinione conicere possumus e loco, qui legitur in libro de nat. deor. II. 23.
,,quarum omnium rerum, quarum Vis erat tanta, ut in deo regi non posset, ipsa res deorum nomen obtinuit quo ex genere cupidinis et Voluptatis et Lubsutias Venoris vocabula consecrata sunt, Vitiosarum rerum neque naturalium, quamquam Velleius aliter existimat, sed tamen ea ipsa Vitia naturam Vehementius saepe pul
quibus expositis unusquisque primum perspiciet, quo modooxortus sit in prisca Latinitate coniungendi substantiva abstracta cum Verbis otionis usus namque non notiones sibi cogitabant esse substantiva abstracta, sed personas itaque optimo iure eis addebant Verba, quae actionem exprimunt quod non solum proprium est soriptorum vetustissima aetatis, ut Livii Andronici, Naevii, Plauti, Verum etiam ad omnes, qui prisca sunt Latinitatis scriptores pertinere videtur, quod Vetus illa deorum opinio nondum omnino e memoria posteriorum Vanuerat, praesertim cum poetae certe eam personificationem retinere studerent. quae cum ita sint, non ineptum esse Videtur conicere, et saepius eadem substantiva scriptores subiecti loco posuisse, si non depersonis sed de rebus abstractis dicebant, quod scribentibus do otdeae ante oculos Versub'ntur.
20쪽
aliter vero rem se habere ciceronis aetate, non minus perspicuum est is cum ipso notiones solas, non personas intelligere vellet, non habebat, cur eadem uteretur dicendi consuetudino itaque exempla Ciceroniana iam insignia sunt translatione actionis ad subiecta impersonalia attamen imitatus est cicer Veteres scriptores, quod eorum dioendi usus omnibus in consuetudinem Venerat. Gaalia ausa Ciceroniani dicendi usus potest afferri addendum denique est, Ciceronem non solum Vestigia Veterum scriptorum in imitando pressisse, Verum etiam ultra fines consuetudinis eorum progressum esse, ita ut notiones, quae non leguntur in prisca Latiuitate, cum Verbis actionis consociaverit. quae prae aliis cognoscendae sunt. Inter exempla ooemimus haec genera: A l. subiecti vices gerunt notiones, quae fere Sem per a Romanis inter deorum et dearum numerum sunt habitae. eiusmodi sunt: suriana: os Plaut. Pers. v. 15 nequiquam tibi fortuna faculam lucrifica adlucere V odi; - is Poenul. V. 623, fortunati omnes sitis, quod certo solo, ne fors nec fortunam id situram fieri; - Pacuv. incert. fab. V. 370 . . . quia nil cernat fortuna), quo sese adplicet; Ado Teleph v. 619, 20 nam si . . . . fortuna eripere quirit; oisPersida M. V. 98 satin, ut quem cuique tribuit fortuna ordinem; Ennii, inceri nom. reliq. v. 325 ubi fortuna Hectoris nostramaorem aciem inclinatam dedit; - eiusdem annal. V. 386, 7 infit ' o cives, quae me fortuna . . . . t contudit; - L. Aemil. Paul. Maced orat apud popul de reb in et Persio. est apud Valerium Maximum , 10, 2 . . . . cum in maximo proventu felicitatis nostrae, Quirites, timerem, ne quid mali fortuna moliretur; Plaut. Aulul. 102 adiit bona fortuna ibidem . 100 si bona fortuna Veniat; - nn annal. lib. VII, V. 29s haud quaquam quemquam semper fortuna secuta est; - Plaut. CaptiV. 304 me, qui liber fueram, servom fecit fortuna o summo infimum os ibid. V. 828 Naev. arm de bel. unio reliq. ex lib. incert. V. 69; Enn annal. lib. XIV, v. 386, 7 infit O cives, quae me fortuna feroos. contudit indigno bello oon secit acerbo. - laut. CaptiV. 303 . . . . fortuna humana fingit artatque, ut libet; Enn annal. lib. IX, l6, 7 .... mortalem summum fortuna loe-Dj0jij sui. IOOQ e