장음표시 사용
11쪽
censeo. in Namque quam in illa Nitetschi derivatione desideramus analogiam, eam ut confirmet originem Vocabuli κγ.ευος radice Πικ, e compluribus similibus sormis afferre licet cf. αρ- μευ zc, y εύκτι-lλευοί, ποτιδεγ- με oc cf. I, 2b), G-lλε oc X GPαδ- μευ c, αλ-lλε oc. Quae omnia e ipsa radice formata participia olim medii generis verbi, postea Vero pro adiectivis Vel adiectivo sensu consuetudine volgari dicta saepius apud Homerum leguntur. Ita enim illa vocabula esse formata docet U- κτιμ ευοί, quod nullo modo ita explicari potest, quemadmodum in exicis n0stris fieri solet, ut factum sit littera coniunctiva aoristi medii elisa. Ea eiusdem vocis dubitatio impedit, quominu probemus, quae G. Hermannus ad Sophocl. hil0et. 491 adnotavit. Vertendum igitur est ικνιευο Vocabulo , secundus aut Sermone Vernaculo tommenb , quocunt Optime convenit
locus H, 4 sq. riguli tig .' Quo referam duas Hesychii glossas
ζε ιμ-εριαι B, 394. Ἀπερατὶς Λ, 297. Veteres scholiastae et grammatici Vertunt αεHoc ou αυε- μου συστpzὴ ii, quia ducunt ab ειλει, ε Sed principalis apud Homerum significatio erat venti ictus , qui subit e aere prorumpit, venti impetus, quod Sermone vernaculo dicimus , Binbsitob . β Id enim perspicuum est ex illa similitudine , 795 sqq.
cf. Gust. Lange, quaesit hom spec Berol. 1863. cf. Curtius, p. 339. ' s. meis, ad , 420. M Et Gud. p. 11 et Ammon. α μια συ εσet ραμμευου. s. te . heS. S. V. β es. Curtius, P. 387.
ubi poeta ictum impetumquo venti tempestate cum multo hagore tonitribusque coorta in campum desilientem es. Λ, 297)et undas in aequore excitantem describit. Idem perspicuum est ex alio loco I, 283. Hi poeta, ut summis exornet laudibus Phrontidem gubernatorem, Menelaum dicentem inducit, cumventi impetus atque ictus do improvis irrupissent, neminem eo melius navem dirigere potuisse. In hac enim tanta venti inconstantia, in hoc tam subito impetu, quo modo huc modo illuc navis ferri possit, clavum constanter tenere, naVemque recte per undas dirigere difficillimum et peritissimi cuiusque est. Ac si quidem Vere vocabulo αελλα singuli ictus venti significantur, pluraliter dicendo et appositis ut παυχοζω αυεμ.ω ε 283 305 esse potest idem, quod per vocabulum Συελλα singulariter significatur, id est procella, turbo. Et ita factum est, ut apud Homerum iam eodem sensu eademque vi ac υελλα in usu esse inciperet f. 'di, 409. Huic vocabulo proprium verbum est σπέpDoΝ, 334. I, 283. ε 304, quod cum nullo alio flandi vocabulo coniunctum reperitur. Quo verbo optime illa impetus vis ignificatur; Vertendum enim est secundum principalem significationem Subito et vehementer Vibrare . f. Curtius, p. 198, qui radicem spargi ductum esse et ampliatam e par p. 28 recte ut equidem cense SuSpicatur. Difficile interpretatu et veteribus et recentioribus gramma ticis videbatur αελλης, Γ, 13. Veteres quid statuerint exponit Spitgnerus in editione ad , 13. λ Horum autem pars Seiungen dum esse ab χελλα et derivandum ab ειλω, ut par vel simile esset adiectivo ολλή putabat,* alii, cum ad αελλα referrent,
tamen formam analogia non confirmatam suspicati grammaticam Verborum structuram mutaverunt. Ex his Aristophanes Bygant. insolito adiectivo motus scripsit: κουισαλου p υτ αελλης, mu fato accentu substantivum ut fet' sibi fingens, SpitZnerus .c. ut κουυγαλου p υτ αελλα scriberetur suasit, Buttmannus
coniecit β scribendum esse αελλης pro αελλήεις ut τιμ' pro τι ληεις I, 605. Inter has sententias tam diversas diiudicare di
12쪽
ficile est. Immo nisi cum Curtio vocem αελλης cohaerere cum αρλλης ab ε . λω fελ dicere volumus, res omnino non diiudicari Videtur posse. Haec vero Curtii sententia videtur verisimillima. Etenim cum Voce αελλα quominus αελλη ς coniungamus impedite res, quod similes formae, id est adiectiva in f desinentia, formata a substantivis, quae quidem ipsa a verbis per syllabam quandam paragogicam ut hic ελλα derivata sunt, in tota graecitate non reperiuntur. Atque coniecturis fidem habere vetant arietas earum, quae novis facile augeri possunt, et librorum auctoritas, qui omnes scripturam αελλή exhibent. Itaque, immutata librorum scriptura, αελλ' i simili sensu atque ρλλ caudiemus, quod optini convenit cum pristina vocis κουισαλοί
Vocabulum αυελλὶ ducendum isse in verbo θυι, id est bruujeny inter omnes grammaticos constat. Explicant Apollon.
Qua de differentia vocum αελλα et υελλα Ammon. p. 7 et El. Gud. p. 11 docent, minus apta videntur occurrit in Homeri carminibus his locis hisque epithetis ornatum, terdecies Singu
κῆαι πυός ζ, 171. χαλεπτί Φ, 35. δεινή ε 317. Haec vox significat apud Homerum, ut supra iam dictum eSt, procellam, turbinem, quaSi assiduam αελλα , id quod nos commode dicimus Uinbgbraut . Itaque verbum ei proprium adpositum est, quod quamquam apud posteriores etiam similibus Ventorum significationibus adponitur, in Homeri carminibus cum
nullo alio genere venti coniunctum excepto loco di, 409 upparet, dico patαζει δ, 15. , 419. υ, 63. , 316. , 48. Ex hoc
verbo ficta est vox pπυια, qua idem atque voce ': υελλα significabatur cf. , 3 cum 66. y Haec vox ad personas relata raro in Homeri carminibus cf. V, 150), saepissime apud eos, qui Homerum imitabantur poetas legitur. Gravissimum autem perniciosissimumque Venti genus apud HomerU nam tum nomina κυε*ιας et πρηστή nondum inventa erant' - est λαι λαψ,' quam voculam veteres grammatici interpretantur Scholl. . . ' 1εU υετο αυρα, D. ὁ μετ ala βῆzυλγεμοῦς. συστροῦ*η ἀνεμ zυ, καταφορα 1ε ola Jpου Haec Vero interpretatio confirmatum usu socii λαῖλαψ apud Momerum; qui epithetis vocem exornat iis, quae tempestatem nubibu gravem et imbres secum ferentem indicent f. κελαι γ , pε λυή, α' Σειπὶ Αυτα εγωυ artopoυσα κελαι γ λαιλαπι ἶσος Λ, 47. II,3ib. I, 365. 384. , 57. λαι τοτ ετ ειτ αυε λίς μευ Παυσαπολαιλατ ι υ ου I. 400. , 42. 1, 314. , 51. t 68. Δ, 279. Λ,
zεσπεσιη p. 314. t 68. Eum si consideramus apud Homerum Vocis usum, mira Videntur, quae Spitgnerus ado, 30 contra interpretes Iliadis latinos, vertentes λαύλαψ ingenti vortice imbrifero pulsans , causis nullis adhibitis disseruit. Hac enim similitudine vis atque impetus Hectoris comparatur cum a Zephyri vehementia, dira nimbis et tenebris, aucta toto tempestatis quasi apparatu, quam tenerae et subalbidae Noti nubeculae sustinere nullo modo possint Luculentissime autem voce λαῖλαψ procellam nubes et imbres secum serentem significari eum em 365, tum e 1 313 apparet.
Τ Vid. Nitetsch, Inm. I, p. 435 sq. ad , 241 et meis ad i. c. Seholi, V. . . et Eustath ad , 241. Scholt, . . ad Π, 150. η cf. Aristot de mundo IV Meteorol. II, 6. y De accentu vid. Goetiling, p. 25 sq. M Verisimile est etiam II, 365 scribendum esse κελαι f.
13쪽
Λαῖλαψ quid sit veteres grammatici saepe tradiderunt, Sed
unde duxerint nullo loco reperitur. Ex recentioribus videndus
tione' formatum esse vult, quam ad Originem etiam grammaticus quidam apud Cramerum necd. Pariss II, p. 387, 16 spectat, dicens: δηλοι δέ πη σφοδρα και επιπεπαμ.Ξυγὶ λαlλ-Tpoτητα corrigendum Secundum Et Gud. p. 360 in λαβρο-πqτα το at ευματο uenigerus' ducit λαῖλαψ a radice λα, ut significet λαῖλας ventum omnia delentem. Sed hae derivationes nimis incertae nimisque alienae a natura flatus Videntur esse. Ab alia suspicor radice originem vocis λαῖλαψ petendam eSSe. Antiquissimis linguae indogermanae temporibus in usu fuisse radicem quandam a quae notionem sonandi exhibuerit et strepitus fere cuiusvis vim comprehenderit, cognitione indicarum lin-gVarum earum, quae ad indogermanarum gentium cognatione
pertinent, haud dubium relictum est. ε Haec vero radix eum in lingua indogermana, quam vocamus, suffiXis variis aucta et ampliata est ut tu a, rapi abii, ras, ah, tum in ceteris eiusdem Originis, mutationibus uniuscuiusque linguae legibus constitutis
rationeque certa saetis maiorem formarum Oeumque arietatem
nacta est. β Qui autem singulis suffixis sensus specialis vocibus sonandi inditus sit, difficile dictu erit. Hac ex radice in graeca lingua forma a vel rabi praeter alias servata et adhibita est. forma abii derivanda sunt αραβρί, pαβεω, pinβαξ, αβασσω,
fortasse etiam απατη. Eodem reserenda est forma intensiva
sertim cum formas ex eadem radice ductas litteram l pro r exhibentes' apud Graecos simili sonandi sensu adhibitas in consuetudine fuisse ostendi possit cf. λο*υί, λοφυδυῖς, λοφυῆι . Quoeum
optime natura flandi, cum ventus subVehementer Spiret convenit. Recte si originationem vocis λαῖλας indicaverimus, vertere O- eL elcher in epistola ad K Schwench, it molog.mmhtholog. 'in'
confirmatur appositis ut πολλ' , λεγαλ q, ε 7Tεσι', quod Saepius strepitum aliquem exornandi caussa dicitur. Dubia tamen restant RPPOSita pὀlλυη , κελαιυη, βα:ειη, quae nisi poetam paullatim sub voce λαιλαψ tempestatem multo fragore tonitribusque coortam, gravem imbribus ut fieri solet, intellexisse sumatur, per- Spicua aut aperta non sunt. Cuius rei fortasse vestigium Servatum in adnotatione schol. Q. adi, 42 λαιλαπι αυεlauto, pavT'. Typhonem, quem Hesiodus heogon. 88 869 sqq. parentem perniciosorum Ventorum appellat et uss. 20 sqq. saevientemper mari undas et delentem opera agricolarum diligenter inducit, Homerus breviter attingit , 781 sq. Nunc postquam de variis generibus dixi et apparatum Ventorum recensui, pauca de regione originis addam. Veteres Homeri interpretes maxime id studebant, ut quam ipsi rerum cientiam per tot saecula t0 virorum doctorum studio inventam
haberent, eam omnem poetae, quemadmodum Homerum appellabant, Vindicarent. Itaque actum est, ut ventorum etiam Originis rationem doctrinam tu a physicis Graecorum, ab Aristotele in Meteorologicis et in libro do mundo, a Theophrasto in eo libro quem de ventis scripsit, ab aliis multis doctam Homero iam notam fuisse dicerent. Qua ex notitia dictum esse tradunt ab Homero illud venti epitheton ἴκμευος quae de eo apposito Vetere grammatici inepte si referantur ad Homerum docuerint
vide apud Schol. . et apud Eustathium ad A, 479 et ad i. c. susius apud Sehol. L. Nihil horum doctrinae simile tradit HomerUS. Sed naturam ducem secutus, quem ad modum oculis fere quotidie conspiciebat, destitutus omni doctrina, Vent0S X aere delabentes induxit. Testimonia gravissima erunt loci ,
292. , 9 sqq. Η, 364 sq. Ex his maxime locus o 292
idoneus ad cognoscendum qua cogitatione poeta naturam en torum complexus sit. Dicit enim Minervam ventum misisse δια αεῆῖς Παιγιζουτα qua re ventum in summo aethere aut caelo gigni, unde per aera in terram delabatur, poetam sibi finxisse perSpicuum St. Ad eandem sententiam de rerum natura quaSi depromptam spectant verba καροαλλεο γαι, καταβαιυε ιυ, Similia, quae SaepiSSime Oecurrunt in Homeri carminibus. Eiusdem
14쪽
Huic de originis ventorum loco Sententiae consentaneum est, apud Homerum penes Jovem principem deorum, in aethero habitantem summam potestatem esse ventos mittendi et cohibendi. Cf. II, 53. 281. 313. I, 19 365. I, 289. , 176. , 67. o 297 47b. , 42. Hoc quidem antiquissimis temporibus fabulae volgares ex ipso Jovis nomine profectae praecipiunt. Sed postea, cum Oetae maiorem ad conformandas fabulas vim nacti essent, ea ventos immittendi facultas, si narratio postulabat ad alios quoque inferioris gradus deos transferebatur, ut
ad Neptunum , 292. I, 272. λ, 400 407. , 110 ad Minervam β, 20. L 109 385. cf. Eustath. a. l. o 292 ad Junonem Ξ, 254. Φ, 334, ad Apollinem Α, i ad Calypso , 167 266. 268, ad Circam , , Omnino ad deum, qui8qui erat, II, 4. I, 184. , 520. 85. o 34, p, 148.
prio indito et certa via et a certa caeli plaga flantes induxit. Horum quattuor a poeta distingui Eurum, Zephyrum, Notum, Boream, ita ut Eurus ab oriente Notus a meridie, Zephyrus ab
Occidente Boreas a septentrione spiret, inter Omne conStat. Sed cum, quantum valeat uniuscuiusque venti potestas haud certe cognitum et perspectum sit, primum singulos recensebimus, deinde videbimus, qua lege coniuncti appareant, OStrem quem UrSume mente poetae tenuerint inquiremus.
Imprimis nomina propria Ventorum cardinalium in hac quae-Stione, qua naturam cognOScere, caussasque, e quibus data sint k es Friedlaender, eitrage ur ennini ber homeriIchen seichnisse,
intellegere studemus, recte unde ducenda atque quem ad modum interpretanda sint videamus. De nomine Boreae Veterum grammaticorum derivationes, quorum rationes perversas stultasque in universum exponit recteque denotat Curtius, . -8, non multum lueis asserunt. Ducunt enim Favorinus δ) acria 'ς zic, quod non sine clamore soleat intonare, Eustathius ): κατα που παλαιου παρα ηυβορα quin etiam idem ' dicit, Boream sic ab Homero appellari, quoniam frigus secum ferens ad edendum βορα homines incitet. Ineptissima profert Et Gud. p. 111 - 112. ε Hae nugae
eunctae reiciendae sunt. Sequor equidem Curtium, qui illud pervetustum nomen ducit a Voce poc, olim apud Graecos opoς pronuntiata. Cuius vocis digamma sub forma littera β in βορεας et Υπερβορερ usque ad extrema graecitatis tempora Ser-Vatum est. Itaque Vertendum est 'opεας sermone Vernaculo, Bergis inb .l Si vera est Curtii derivatio, illud nomen a Graecis in Graecia ipsa inventum esse nemo negabit. I enim soli ex altis Thraciae montibus ventum prorumpentem in mare Aegaeum Saepe sentiebant. Etiam nunc qui hodie Graeciam ineolunt eundem ventum eadem qua Graeci veteres animadversione ducti nomine ab Italis sumpto appellant ramontano.' Sic demum quo iure VOX Ozpεας aquilonis venti significationem usurpaverit apud Graecos intellegi potest. Eadem ratione Graecorum de Hyperboreis opinio tuomodo fiet qua de caussa postea Ommutata sit cognoscitur. Sic enim Graeci antiquissimis illis tem-p0ribus eos homines appellabant, quos trans montes Thraciae
habitare putabant. Postea vero eum Thraces Graecis magis magisque in notitiam venissent, terrarumque cognitarum fine Septentrionem Versus latius proferri coepti essent, Hyperboreorum SedeSpropius ad Septentrionem admotae sunt. Ibi autem, quia nomina illius regionis montium nota non erant, poetae Graecorum aueto reni Secuti Homerum, qui de Boreae ιπαῖ saepius dixerat, illa op PLTχῆα invenerunt, unde Boream spirare posteri sibi persua-- Apud Apuleium de mundo p. 128 et apud Gellium noet ait II, 22. Ad 3, 147. ' Α Ε, 24.
15쪽
serant. Τ, Postremo autem, postquam Vera Boreae Vis e memoria excidit, Graeci Hyperboreos non Ultramontanos η intellegebant, sed homine Borea carentes, trans Boreae regionem habitantes. δ)De noni ne Zephyri Nomen Zephyri veteres grammatici varie derivabant. alii enim saepissime in iis scholiis, quae ad nostram aetatem pervenerunt, interpretantur eum Ventum, qui quae ad Vitam Sustinendam pertinent nobis asserat. - Alii ducunt a vocabulo Po*oc, ut sit ventus ab Oeeidente flans, Io*ρυ et quδύσζυ Ἀκχὶρ υ et cph χῆρι. Quam derivationem paene omneS recentiores grammatici probant. Hi omnes vocabulum Io*ρί cohaerere eum Vocibus κυε*αί, δυοῦ ρ ρί Xistimant, ut ζε*υροῦς Significet eum ventum, qui spiret e regione aliginis id est ab occidente. Contra uellentiomus ostendere studuit, ' a Phoenicibus vocem ρ ρί' ad Graecos antiquissimis temporibus translatam esse. Cuius viri sententium ne probemus Onet primum ea reS quod Verba e aliarum nationum linguis translata eas maXime res Significare Olent, quae apud ipsos qui transferunt non inveniantur. Quod de vocis ζόφρ notione diei non potest. Deinde mirum videatur, eur Graeci eum et i in linguam suam
receperint, eadem forma atque Hebraei non usi sint, sedis abiecerint, praesertim cum aliis in Vocabulis translatis eandem formationem reeeperint f. ppTi si V.
Quibus de caussis Muellentiossit Opinio, quani praeterea ipse caussis non defendit, reicienda Videtur. Contra equidem puto, reet Curtium δ' propinquitatem Vocum κυε*α , Vz*zc δυῖ*zc, ζό*z Statuisse, praeSertim eum a Verba eandem Significationem exhibeant. ecedit, quod eandem formationem atque est in aeolico vocabulo ζε*υ pzz reperimus in ionie, δυρ ερρί. Haee
cum V0cabuli ζεφυρος origo verisimillima sit, tamen forma vocis nonnullis difficultatona quandam praebet, quoniam a Voce ξ*zς deriVanda erat non forma ε*υρος sed o*υρος Qua difficultate commotus Sonnius in ea derivatione repulsa e set radice abhvocabulum Is*υpces derivandum esse putat, ut sit idem atque ILVSG zς, υπαλμ.toc Qua ex vocis vi iam apud Homerum e-ΡhJr Vernum Ventum Omnia e terra nata gignentem et maturantem significari ut ostendat Sonnius, asseri locos I, 19. I, 458 Sed eam derivationem improbandam censeo. Nam priore loco de Phaeneum terra oratio est qua omnia fere contra rerum naturam fieri poeta mullis rebus declarat. Nihil igitur certi ex illo loco de venti natura coneludi potest Nec alter praesidio esse potest Sonnii derivationi. Non enim illic vernus Ventus fecundum agris imbrem adferens, sed gravis autuuini tempeSta commemoratur si quidquam momenti laberet illud Gυδ poc Notus, cui propter umidam uaturam nomen inditum est, ruptior ad terram Deundam reddendam Videretur. Molius illi opinioni firmamentum esse locum B, 14 sq. puto. Sed hoc ecloe etiam si quis recte onnium derivasse vocabulum ζε*υ pzc Statuat, videat, quomodo huic opinioni locos repugnantes, ubi ventum poeta Zephyrum prostellosum et perniciosum terra marique Sse dictitat, tonsonos et congruentes faciat. Quae autem Homeri temporibus fuerit amissa, rediis veram Vocis ε*υ- pzς Vim posteriore tempore vel emersisse, nemo facile credat. Omnino autem dubitandum, tum tale venti epitheton, quale ζε*υpc secundum Sonnii derivationem esset, idoneum Graecis Visum Sit, quo in nomen proprium mutato ventum occidentalie plaga flantem significarent. Nihil enim singulare e rerum natura Sumptum uni vento habet, sed pariter omnibus adponi potest. Quibus ex caussis o nil opinionem reiciendam SSe eeΠSeo. Perseverandum est in illa derivatione supra dieta Sed vocem ζε*υpz formatam esse e ipso verbo ' ε*6 - quod quamquam in lingua graeea non reperitur, tamen praesum DeceSSe Si ,110n e voeabulo H*ος, persuasum mihi est. Itaque e*υpa non eum Ventum significat, qui spirat e regione caliginis vel H*πυ, Sed tenebricosum ventum, qui nimbos seeum serens caelum et
16쪽
De nomine Noti. Mira d Noti originatione veterum piniones Pars δ enim ducit a vocabulo υρσοί, alii ha ρθοί, alii παρα τὸ θυῶ τὸ βλαπτω, υρτος ω κατ αποβολγὶ που o. Sed et veram vocabuli originem nonnulli ε adsecuti sunt: zτος ταλαδια et υρτιζειυ recentioribus D edertinus' derivat υρτος radice et quod Verbum antea litteram 8 exhibuisse, e comparatisset linguae vocabulis plane ostenditur ' Sed tamen eam litteram antiquissimis iam temporibus esse neglectam, quia in ipsis Homeri carminibus nullum eius vestigium reperitur excepto Drtasse loco 1, 27 λ: νεα Νοτος κα constat. Itaque si vera illius vocabuli derivatio est, significat Notus ventum umidum Vel aquosum vel eum, qui imbrem e nimbis defundit. )Quocum ridentur convenire, quae Scholl. . . ad A, 275' de Noto docent. De nomine Euri. Huius quoque venti nomen difficile interpretatu est Veteres ducebant' ab ευρος ευ oc) ὁ ἱδρώ et ab
αυpet adnotante M. Schmidtio An ευρρθε αυραα alias nostro tempore sententias protulerunt viri docti. Fuerunt, δ' qui vocem Eupo cohaerere cum vocabulis a radice P cf. αυρα formatis putarent. Sed talis vocis vis latius patet, quam qua Ventus Xorientali plaga spirans significari potuerit. Itaqu0 Fichius δὲ a Oee 'si rad. s. voeabulum ducit, ut Ευpoc significet eum Ventum, qui spiret a plaga orientis Solis, e regione Aurorae. Eodem sensu sed falsa formatione interpretatur vocem Ευρος Favorinus λδ quasi in ξω ζέω Sed dubitandum puto, num ante Homeri tempora significati plaga orientalis per vocem ηώς, praesertim cum in Homeri carminibus ea plaga duobus vocabulis coniunctis inpar et i ελιουπε semper significetur, adeo usitata fuerit, ut Vento, qui X ea regione Spirare soleret, nomen indere potuerit. accedit, quod et ceterorum Ventorum
nomina nullo modo ad cognitionem et significationem caeli plagarum pertinent. Tertiam derivationem suasit Curtius in Ducit enim a Verbo ευω vel ευω, ut Ευpo significet ventum, qui terras urit, vel Verbo tenus urentem. Sed vereor, ne Vis Verbi ευω nimis cum natura Venti pugnet Melius sorsitan reseratur Ευρρ ad similis notionis verbum, ad υ vel αυ trocillen, borreri. Cuius verbi pristinam formam sus fuisse ostendit Curtius. y Huius radicis prima littera scin ags alid lit. si sausas troclen servata, in ceteris linguis in propinquas Versa, in graeca primum in Spiritum asperum mutata αυ o), postremo prorsu amiSSa St αυρί, αυστηρεί) Αυ-pρς αυσροί leni diphthongi et mutatione abiit in Eupo c. Quod si recte statuimus,
vocem Ευpo interpretabimur ventum quaecunque terra naSeUntur terramque ipsam siccantem. Haec Ocis Vis Optime eum ceteris ventis conveniat.
Nomina igitur quattuor ventorum cardinalium excepto Boreaeo, quod principalem uniuscuiusque venti qualitatem et potestatem denotabant, ex adiectivis paullatim propria laeta sunt; atque additi olim nominis αυεμ ρ Vestigia supersunt O 26. II, 150. t 68. , 53. 299 et 200. Hac naturae Ventorum Significatione, quae ad caeli plagas nullo modo pertinebat, factum est, ut cum certiore ratione viae ventorum cognosci et diligentiore orbis deseritatione caeli plagae constitui coeptae essent, Boreas et Eurus imprimis ventis accuratioris definitionis Aparetia et Apeliotae cederent.
Ventorum postquam nomina propria recensuimuS, munera
et epitheta accuratius perlustrari opus non est post doctam Voeleheri y hac d re disputationem. Restant pavea interpretatu difficilia, quae hoc loco addere liceat. Primum igitur e
Boreae epithetis memorabile visum est veteribus grammaticis QTως Luzc, cum poetam e epitheto etesias septentrionales autumni tempore coorias indicare putarent. Sed quid Homerus Sub Oee πως audiri voluerit, recte si intellegere vis, Videndi
sunt omissis Eustath et Sehol. V. ad , 345. Buchholet, om. Reas. I, 1, p. 43. oelcher, Om. eogr. p. 80. ruSe Hellas. I, p. 246. 249 322. heri I, 2, p. 178. Non enim est πως α
17쪽
tempus autumni, Sed id anni tempus, quod incipit paullo ante caniculae ortum in et desinit oriseni aretur De epith0tis Boreae soli propriis vid. oel cherum, p. 79-80. Ex his unum dupliciter veteres interpretabantur αἰ:pηγευ' c. Alii enim active ab Homero dictum putabant: in his sunt poli. Soph.
p. 16 26: Let pιτυ ευ to , Et frud. p. 231 o χρου καὶ ψύ-λo oc. yy Contra alii passive positum graviter dicunt Seholl. B. L. V. ad Α, ii ad vocem ApDTλεια Υ ἐκ του ApD ISMωμ ὀγὶ sic λυκηγευή . λα αλ χυzα εἰ Tuefo 'υαλυε ' τι αυκ εἰς ευῖpIὀζαυ. ε HO praeceptum, certe referendum ad Alexandrinos grammaticos, multis et similibus Ormis notae significationis onfirmatur Cf. λυκηγευ c, 12ζpηγευηί, παλαιγε Quod Si Sequimur, Vertendum est αἰ p TS, natus aethere ut et Xe Homerum Ventos summo in aethere nasci et oriri sibi finxisse perspicuum Sit Hoe appositum, quod primo obtutu nihil singulare Boreae videtur significare, e priorum poetarum arminibus in Homeri posesin translatum esse puto. Ad usitatiorem illam vocabuli tu patiTευή explicationem Vetere grammatieOS Oadductos esse existimo, quod init: pa γε επης , 296 suffixum εῖ' Vel - ' actiVum Sensum efficientem respicerent. Omnes enim Voces in Hezης desinentes active distuntur ut Ἀκχz βε-λSTης, υς . pS J STI ευεργετηί, alia id genus Sed idem sus- fixum invenimus in illo deorum epitheto, quod Saepe Occurrit,
Difficultatem quandam interpretationis praebet locus , 475.
Quid ni hic B p εαρ πεσό et: sibi velit, non plane perSpicuum est; itaque pars interpretum vertit se postquam Boreas cecidit ut et 200, pars ut valeat TSIoveto idem atque μοῦ Ξ σου BO- re coorto . ad illam priorem interpretationem Spectant, quae Eustathius adci 295 affert et δὲ oz: επεσε η λαλλου συυ-
Eodem sensu interpretantur ορε α πεσό etoc meisius y et Buehholgius δ), quem iusto inconsideratius secutum esse meisium suspicor. Is nim dicit, cum silentibus Ventis ningat, aerem frigoris vim et penetrabilem esse Solere. Quod quo iure
dictum sit, haud intellego, cum eontrarium Venire it Sa rerum natura doeeat. Sed concedamus ei εσό et: vertendum esse postquam cecidit VentuS quaerendum est, qua re commotus poeta Ventum cecidisse dixerit Boream, cuius versibus Superioribus mentionem non sesterit, qua re poeta cum Octem frigore acerbissimam voluerit deseribere, omiserit Boream, quem ipse frigidissimum omnium saepissime induxerit. Itaque cense Vertendum esse πεσόveto Bopεχο Borea coorto, Ore flante quO- cum consentanea est pristina illa verbi theta et o vis, ducendi a radice πετ. R Eandem interpretationem iam aute suasit oetf- lingius, ε ex Moschopulo asserens: Tε 7θυτος αυτ T25 RTITVSυ- σα τοί et e Proeulo: πυε γαρ To ozεpω Θ op εαί, ο δηλοι et πεσεῖ . De ea ventorum ratione et de discrimine inter κυλιυδεζ' Boreae proprium Verbum, et inter odiat', proprium Noto
Vid. Sehol. Porphyrii, ad , 296 servatum a Scholl. . . . R. q)De epitheto Noti αργεστ' et de nomine proprio Ap εστ sic q)Sonnius ' videndus est. Exhibet αργεστ' notionem celeritatis, quae ducta est e pristina vocabuli pro notione micandi vel lucendi. )De sedibus ventori/m. Jam utrum certis locis domicilium
Ventorum con Stituerit Homerus, an pro natura eorum aganteSet solutos liberosque induxerit quaeremus. Veteres Homeri interpretes, quod saepissime in scholiis ad Iliadem legitur, ventos
18쪽
poeta in Thracia collocatos esse locis , 5 sqq. et in 195230 adhibitis docent. Hanc veterum sententiam plerique recentiores secuti sunt.' Sed aliter rem sese habere Stendere conabor. Plurimis locis ab Homero venti inducuntur, quale rerum natura ipsa intuentibus praebet, agante per mundum neque humana neque divina specie induti Sed tamen nonnulli leguntur loci, ubi ventos illam speciem exhibere nemo negabit. Sed ea Species, ea Ventorum conformati poetica adumbrata tantum videtur tortis lineis a poeta non descripta Sic inducuntur Harpyiae apud Homerum f. Η, 150. , 241. Quod optime cum
natura Ventorum eumque legibus poeticae artis convenit. Unus autem locus Xstat, ubi Ventos ea consuetudine neglecta poeta descripsit accuratius, ubique more deorum vel hominum viventes
induxit et agentes. Ille locus legitur in 195-230. Sed ibi poeta in eis describendis sibi non constitit. Immiscuit enim
ea epitheta, narravitque ea facta, quae Ventis tantum apta et convenientia sint. Quod poetam perverse fecisse equidem puto
Non enim, ut exemplum asseram, de deis dici potuit illud verbum
πεσετ' VS. 216 ευ δὲ υ pii πεσέττῖν, quod Solum convenire potest ventis. Talis utriusque naturae, deorum et Ventorum, commixtio abhorrei cum omnino a bonorum poetarum Su, tum ab Homeri more simplicissimo. Is enim naturam Ventorum, quemadmodum rerum natura praebebat, integram in armina Sua
transferebat. Quod de illius partis Iliadis in 195 230 auctore
praedicari non potest. Itaque equidem puto, hanc quoque per-Versam Ventorum conformationem, hanc accuratiorem deorum
Speciem praeter cetera caussas a multis aliis adlatas indicium recentioris originis illius loci esse. Cuius auctorem, eum locum I, 5 sqq. in memoria teneret, quasi de improviso in eam conformationem esse delapsum USpicor. Eam tali modo constituere quibuscunque rebus poeta commotus est, semper id tenendum St, Opinionem eam, qua in Thraei ventos habitasse putaretur, non fuisse popularem Graecorum aut vulgo notissimam, sed poetarum fictionibus, maxime auctoris rhapsodiae m. apud Graecos inductam esse. Etenim si illa opinio revera popularis fuisset, usitatam perceptamque is
en rerum natura cognitionem Ventorum, qualis in carminibus Η meri plurimis locis invenitur, aut falsam reddidisset, aut aliquantum contulisset ad commutandum Ventorum apparatum poeticum. Atque illa, si revera popularis fuisset, poetam indiscrepantiis et locorum et rerum naturae inexplicabilibus implicuisset. Quod quia nullo loco factum esse videmus, illam de ventorum in Thracia sede opinionem ab Homero vel ab aetate homerica quam dicimus disiungendam esse censebimus Equidem
puto, inventum eam fuisse unius e genere Homeridarum poetae. Cuius poetae auctoritate commoti, posteriores, praeSertim cum Homerum auctorem et rhapsodiae in esse putarent, Thraciam omnium Sedem Ventorum esse dictitabant. )Omnino igitur cum Homerus ventos certis locis habitare non tradat, sed libere vagantes et per totum mundum certae caeli plaga spirantes faciat, intellegi non poteSt, qua re perductus aut quibus argumentis ex Homeri carminibus sumptis nisus . H. Vossius , quem secutus est oeleherus β), ventos in finibus orbis terrarum sedes habere opinatus sit. Licet Osteriores poetae id excogitarint, tamen Homerus talem Opinionem non novit. Perversius ea ossit sententia magisque alienum ab ea, quam sibi finxerat Homerus de ventis cogitatione, rote-sendi ε de quattuor ventorum principalium regionibus vel finibus iudicium est. Dicit enim, summa in terra in quattuor diversis finibus quattuor ventorum deos regnare, quorum in Suo quiSque regno quoquOVersus spirare soleat in medio fere terrae orbe flatus ventorum concurrere a certis plagis proficiscenteS,
sed in suis finibus ventorum deos ex sedibus suis quoquo Velint spirare. Itaque a Borea in iis regionibus, quae postea Hyperboreorum appellatae sint, navem ferri posse etiam in septentriOnem Versus. Sed hoc rotefendi de ventis artificium tacito refelli potest. Namque si ea orbis terrarum divisio vera et ad mentem
19쪽
certis lineis non determinari, tamen aliquo circuitu comprehendi perhiberique posse oportebat. Sed perhiberi aut demonstrari non possunt. Namque in Boreae finibus, qui terminantur
Aegypto et Libya,' Notum flare poeta tradit. y Atquo in
Zephyri regno, quamquam usque ad rotae regionem atque adoram Asiae minoris pertinet, β tamen Notum et Eurum circa Thrinaciam et Sicaniam spirasse legimus.' Quosnam igitur
fine regnorum singulorum constituamus An medio illo terrae Orbe, in quo venti concurrant, Omnes fere terras Homero notas
significari putemus Talem de venti homericis opinionem qui
probat, eaVeat, ne omnem naturae cognitionem ei poetae abiudicet, quem omne Summum naturae cultorem, rerumque quae in ea fiant peritissimum fuisse laudent, neve omnem armina
Homeri recte interpretandi rationem abiciat. Itaque rotelandi illam de ventis sententiam diu a viris doctis optimo iure refutatam aerium si minus prudenter reeOXi8SQ ce Seo. Attamen ut in una Semper eadenaque de Ventis opinione aererum naturae conSentanea Homerum in carminibus suis ita sibi eoustitisse videamus, ut Omnia, quae de Ventis tradantur, inter Se conveniant tantum abest, ut quattuor ventorum usus discerni possint et aetate et ratione inter se diversi. Ac primum quidem Homerus, ut supra saepius letum est, rerum naturam Secutus ventos certis locis non addictos in omnibus Orbis terrarum partibus spirare saepissime tradit. Horum flaminum summus dominus et rex fuit antiquissimis temporibus Juppiter, cuius ex arbitrio pendebant quaecunque in caeli regione fiebant. Ceteri quoque dei sive maiores sive minores regni illius quodam modo participes fiunt, cuius rei testimonia saepissime in Homeri carminibus occurrunt. Deinde Graeci eum, quaecunque in rerum natura aut Oculis videbant aut omnino sensibus percipiebant, ad deo referre olerent, facere non poterant, quin et ventos ad speciem divinam aut humanam, sed illam quidem incertissimam,
conformatos sibi fingerent. Antiquissimis temporibus rara fuit
hiberet nisi genealogiae cuiusdam enarrandae caussa uti 150. Υ, 223. Hunc vero simplicem Homeri usum amplexi posteriores qui eum imitabantur poetae, quo in umero auctor hapsodiae in putandus erit, magis magisque amplificarunt ita, ut quattuor, postea etiam octo in), venti singulari virtute inter se diversi, more heroum viventes, in suis aedibus habitantes, plerumque in Thracia sedes habentes crederentur. lostrem inducuntur venti a Jove
in dition0m traditi Α00li, qui aut cohibendi eos aut immittendi
potestate utitur summa. Maec ventorum conditio quamvis aliena a consuetudine Homeri esse videatur, damen nullo modo cum ea pugnat. Ea enim aut a poeta ipso ludente, ut narrationem Ulixis errorum mirabiliorem audientibus redderet, ficta est, aut quod melius Videtur, e commentietis nautarum sive Graecorum sive hoenicum fabulis recepta in Odysseam translata est Sed fabula de eoto conficta quamquam omnibus nota erat, tamen per Se non aluit, nec ad quas quisque poeta Vellet, fabulas
transferri potuit. Itaque neque in Iliade neque apud Hesiodum neque in Odyssea praeter suum locum Aeoli mentio fit. Ex quo elucere Videtur, fabulam Aeoli ab ipso originis initio ad Ulixis errores pertinuisse. Quod si non probabitur, illud tamen
conStat, eum neque ulla ad commutandas ventorum cognitiones aut Opiniones volgares vi neque extra Suum locum magna in auctoritate apud Graecos fuisse.
Duos Vel etiam plures ventos ita componere, ut aut Secum pugnent aut duplicent vim, poetarum non Solum Graecorum, sed omnino omnium' est. Hae enim re poetae rerum naturam secuti efficiunt. ut qui vel audiant vel legant summum vehe- Ut saeti sunt in turri Andronici Cyrrhestis Athenis aedificata.
20쪽
mentissimamque Ventorum vim animo et cogitatione sibi effingant. In Homeri carminibus eiusmodi loci leguntur hi Coniunguntur: Omnes ε 29 sq. )Boreas et Zephyrus I, 5. , 195-230. Boreas et Notus: ε 33l. 9, 110 Sq. Zephyrus et Notus Λ, 305. Φ, 334. 1, 290. Zephyrus et Eurus ε 332. Notus et Eurus B, 145. I, 765. 1, 325.
EX O numero quemadmodum quattuor ventos principales
oppositos sibi finxerit Homerus, ostendunt loci 4, 331 sq. 9, 11 sq.; ex iis enim apparet, Boream Noto, Euro Zephyrum
adVerSum tenere, quorum omnium vehementibus alternis flatibus
ratis Ulixis longo incertoque errore iactetur Sed poeta cum
dissensionem aut pugnam quorumcunque Virorum aut Xercituum
similitudine e Ventorum repugnanti sumpti illustrare vellet non Ventos recta Via obviam euntes inducebat, sed eos, qui ex eodem terrae latere flantes angulo quodam in unum contenderent. Ita enim non solium prohibetur, quominus Venti, cum hactentur, insistere videantur, id quod abhorret a ventorum velocitate et rapacitate, sed etiam facile cognoscitur, uter ventus, cum alterum in concurrendo via deflectat et secum erat, fortior
aut validior viribus sit. viae res similitudine illa, quae ad illustrandam vim Hectoris intolerabilem pertinet Λ, 30 sqq. optime declaratur. Similis locus, ubi non contrarii venti sed adfines proelio contendunt, St , 5 sqq. quem locum multi viri docti falso interpretati sunt Putabant enim, poetam, ut unum Ventum significaret e media inter septentrionem et occidentem plaga pirantem, Oream et Zephyrum nominasse. Sed ex ipso loci tenore
elucet, Homerum, ut Graecorum animos inter metum et maerorem y fluctuantes illustret, duos ventos mare concitantes inducere, quorum diverso flatu undae, quo Vertantur longo tractu non habentes, permisceantur. atque eodem modo dissensionem et perturbationem contionis ut illustret poeta B, 14 sq. , Omparat mari undas, quarum ut augeatur tumultus, duo venti in unum ruentes excitantur. Se singulari numero id schol MO-Schop. d. l. c. Interdum ut extollatur tempestas duo venti a
poeta adhibentur, non tam eandem viam ingressi quam obliquiore curS ad eundem locum vergentes Eiusmodi est locus φ. 334. Τali binorum ventorum coniunctione Homerum ventum e plaga inter utrumque sita flantem statuisse multi viri docti opinati
sunt; in his oelchorus ), gravis iudicii tir Qui testimonia affert B, 145. I, 5. V. 195-230. 1, 325. atque illum locum B. 14 sq. . de quo iam supra diximu8, rectius intellegimus, si
de ventis inter se certantibus orationem esse putamus. Idem probabitur de loc0 , 5 sqq. cuius sententiam plane obscuraremus, si Lehrsit, ' Oelcheri, β Woodiiq), aliorum, qui unum ventum intellegebant, Opinionem sequeremur. Unum enim Ventum intellegere, cum ipsis poetae verbis duo nominentur, et duorum effectus describantur, vereor, ne subtilius sit. Illorum opinioni hoc maxime obstat. Nec Graeci nec Romani umquam ad eam orbis ventorum significationem simplicissimam pervenerunt, quam NOS per coniunctionem Ventorum principalium efficimus, ut in
Norbivest Eubo' etc. mas ventorum principalium inclinationes
noVi nominibus veteres significaverunt. In unius tantum venti inclinatione illa coniunctio facta est, dico tu vento υpό9zzzc. Quod si consideramus, verisimile mihi quidem non videtur, HO- meri temporibus accuratiorem ventorum distinctionem duobus principalium nominibus laetam esse, quam posteriore uno nomine novae Originis significaverint. Iransimus ad IV, 195-230.
Atque h0 l0e in illa opinion falsa aliquid veri inesse videri
potest. Namque cum uterque ventus ex eadem regione pro e tu in campum Troicum veniat. Thraei vero in Troia inter Septentrionem et censum solis spectet, recte concludi posse Videtur, hic nominibus duorum ventorum unum eundemque, quem
Romani aurum, Graeci postea xpγεστ' si appellaverint, Significari. Sed vereor, ne absurdum neve poetis indignum Videatur, pro uno Vent duoS, quo humana specie indutos humanaSquere agente induxerint, eandem viam confecturos nominibus di-
ersi 0rnat0s excitare. Restat locus μ, 325 Hunc perverse interpretati sunt multi eorum, qui de erroribus Ulixis scripserunt, ex ii perversissime Oeleherias, p. 76. Qui hoc potissimum