Quaestiones de orationum Demostheni falso addictarum scriptoribus, particula prima [microform]. De orationum XXXV., XXXXIII., XXXXVI.-L., LII., LIII., LIX. scriptoribus. Dissertatio inauguralis quam...scripsit Paulus Uhle..

11쪽

LII. LIII. LIX. uni auctori tribuendas esse dicerent. Quem scriptorem eundem esse atque eum, qui XXXV XXXXIII. XXXVIII. conscripsisset, cum luadam probabilitatis specie amrmari posse Blassius putavit Τ). Sed et hanc opinionem et eam, quam A. Sehaeserum secutus de orationibus XXXIII. XXXIV. LVI. proposuit, ut eius libri natura serebat, non tam comprobavit, quam indicavit. Quae eum ita sint, cumque

neglectae iacuerint, ut eas a principe iratorum alienas esse nondum sit demonstratum neque enim argumenta allata ab A. Baumstarkior)e R. Dulichoro δ), ut rationem XXXIV. in . Rohrmanno i, ut orationem XXXXIII , a G. . . Schwargio ), ut orationem LVI. suppositiciam, ab H Weilio h), ut orationem XXXXVIII. genuinam esse demonstraretur, satis firma esse equidem concesserim , haec, inquam cum ita sint, operae pretium memet facturum duco, si de orationum, qua enumeravi, scriptoribus accuratius exposuerim. Et in hac quidem quaestionum Parte ea propositurus sum argumenta legentium oculis

atque iudicio, quibus moveor, ut 0rationes XXXV XXXXIII XXXXVIII ab alio a quae inter Demosthenicas numerantur XXXXVI. XXXXVII. XXXXIX. L. LII. LIII. LIX. prosectas esse credam. De orationum XXXIII XXXIV. LVI. auctoribus alia agam occasione, quam mox mihi

oblatum iri pero.

' In Prolegomenorum in orationem Demosthenis adu Phormionem capite priore Heidelbergae 1826. R L . qu. . Inter privatarum causarum orationes Demosthenicas quae pro genuinis habendae sint quaeque pro salsis breviter exponitur in Pr0gr. Gryphimoni a. 1877 agg. 12 17. 'AE L . illi. i. ratio quae est contra Macartatum num Demosthenis iudicanda sit, Gott. 1875. β In diss. qu. i. De oratione certi Πιονυσο no scripta quae inter Demosthenicas est quinquagesima sexta, Gott. 1870, et in Prog Gymn

par prior. γ

Atque cum secundum leges artis rhetoricae porteat esse in oratore inventionem, dispositionem, elocutionem' eamque ob causam Optime, opinor, quae Sit eius Vis ac saeuitas p), possit intellegi, cum quaeriitur, num tres illas Virtutes eloquentiae prae se ferat, ita hanc commentationem instituendam puto, ut exponam primo loco, quatenus Orationum nostrarum scriptore ea, quae causam probabilem reddant, invenerint, altero, quem ad modum ea, quae attulerunt, in ordinem distribuant, tertio, num sententiis et verbis idoneis atque ad inventionem accommodatis utantur. Disserendum igitur est

A. De inventi0ne, quae est in rati0niblis XXXV. XXXXIII. XXXV L L. LII. LIII. LIX.

. Omnis ratio dicendi , ut ait Cicero de r. II, 27, 115, tribus

ad persuadendum rebus est nixa ut probemus vera esse, quae defendimus ut conciliemus nobis eos, qui audiunt ut animos eorum ad quemcunque causa postulabit motum vocemus μη). Quaeram igitur necesse est primum de argumentatione, tum de affectibus conciliatis atque concitatis singularum rationum.

I. De argumentatione singularum orationum. l. De argumentatione rationis XXXV.

Androcles 3 Sphettius, cum aes taenebre, quod ipse et Nausicrates , adier. I, 2, 3. te de r. I, 31 142.3 V. etiam ollimanni libr. Die Rhot0ri de Griechen und Roemer, I ps 1872, agg. 221 DrOXX. Nomen actoris iuvenies et in testimoniis g 10, 14, 23 et in

argumento a Libani consecto Formulas autem testimoniorum, decretorum, legum orationibus XXXV XXXXIII XXXXVI. LIX. infortas spurias esse minus mihi persuasit Westermannus Untersiteliunge ueber die in die altischen editor ingelogie Urkunden, in Abhandiungender . saeclisischen Geseliselias de Wissensetiasten, phil.-hist. Cla8se, I, 9S. 1850). Eas, quae exstant in or XXXXIII , novissimus defendit A Waehholigius in diss inaug. qu. i. De litis instrumentis in Dem0sthenis quae sertur oratione in Macartatum, ilia 1878. De causa r. XXXV. exposuerunt Libanius I. l. A. Schaeser. l. l.

12쪽

- ' Carystius' Artemon et Apollodoro in navem et merces crediderant, Artemone mortuo solutum non esset, in Laeritum, Datremi debitorum, mercatoriam etionem intenderat s R. meus autem exceptione usus an iudicium mercatorium iure se voeari nogaverat lo 454 46). Et primum quidem acritum et mercatorem se esse et contraetum sibi cum Andr0ele esse negavisse existimaverim Nam Atheniensium legibus constitutum erat, ut actiones mereatoriae issent naucleris et mercatoribiis apud thesmothetas contractibus moreatoriis ) Tum fratris heroditat s abstinere dixerat g 44 44). Amrmaverat enim Androcles, ut iure aes debitum petere videretur, eum ab Artemone omnium b0n0rum heredem constitutum esse ο*4 et 49 '. Hanc autem exceptionem

contra leges a Laerito obieetam esse, ut iudices persuasum aboant eripi0ri or. XXXV. Veiendum est. Jam si quaerimus, qua ratione orator Laeritum actione mercatoria teneri studeat vincere, primum est dicendum eum ne contendisse quidem adversarium esse mercatorem rum nec illud Androcli eum Laerito contractum esse, aperte dicit affirmat potitis primum hunc pollicitum esse et statres et se ipsum legitima tiaeque actori praestaturos esse W8. 6κοδεον οντο ' ἀικιδεχοra μου o ni Ἀσεσεια τὰ δ αια una τω uim ιῶν ων uoro cli ολ et 15 g 16. rὸς an is ποιήσειν Οιτα cyi, ιιι ι arei ru), deinde acritum ipsum syngrapham et seripsisso et obsignavisse s 15. ro 'ro Oi 4 ωατοντος πιι Garriani ceusio ). tum Laeritum pro Datribus, qui minores natu erant, mutuantibus omnem rem egisse sibi lue animuin advertere iussisse s 16. - ro ἰν ὀ naietti διοικῶν καὶ ut ri με roi i opi Ρομχειν λον), denique Lacrito auctore Artemonem et Apollodorum contractum violavisse s 17. in τὰ δὲ τὴν συγγρα in

cI cvrimi ni ro Q νης cli. g 22 et 28 Quae omnia rator sine dubio contendit, ut Laeritiis ipso paetionem et consecisse et neglexisse audicibus videretur Τ) Verum ut id, quod voluit, sit consecutus apud audice satis nitentos equidem summo opere vereor Sed utut haec se habent, eum ustra quaeras testimonium, quo id, quod contendit, on-srmetur, verba oratoris nihili aestimanda sunt Qua re iudidum nihil interesse potuit aesturatissimo enarrantem eum audires maximamque partem testimoniis etiam probantem, quem ad modum obitoros dompactionis rupissent οφ 18-27, 36 37, 50-54), vel refellero studentem ea, quae Laeritus editoribus pecuniam repetentibus obieceratio 28-35)Is autem primum contenderat merces navi impositas, quas secundum syngrapham ex P0nt in locum mercium Athenis in Pontum imp0rta tarum Athenas revecturi fuissent, naufragi interiisse grai) Quae di-eentem ut refutet, omitor testimoniis et argumento eomprobat non eam navem, in qua Androcles aes c0Η0eaverit, fecisse naufragium, sed eam,

13쪽

quo ab eo pecuniam mutuam sumerent I 32), easque merces, quas n0n, Athenas, sed Theodosiam vecturi suerint g 32ὶ neque enim ex Ponto Athenas Vinum solere importari, praesertim Coum g 35). Neque tantum mercium misso in nave deperdita orator dicit, quantum e contractu inesse debuit g 32. otri mo ro λεψον ordo κοιτα cultu νοις εGrq rος γον, και ἰ μοιχος coli testimoniis I 33 et 34 r0latis). Tum Laeritus obiecerat fratrem reli sitam pecuniam naviculario cuidam in Ponto mutuam dedisse nec recipere potuisse s M). Hoc contra contractum factum esse orator monet g 37). Sed adversarium monti tum

esse non demonstrat.

Quod secundo loco acritum in exceptione affirmasse supra dixi, Se hereditatem bonorum Artemonis repudiare, contra id orator nullo teste arcessit i nihil aliud dictitat, quam reum Datrem Artemonis 88 g 3, 4, 16, 9), omnia a Datre hereditate relicta ut sua administraro φ 4 44 49), ab aliis, si quis fratri defuncto debuit debita exegisso πέ). Quibus verbis nihil tribuendum esse etiam inde luculenternΡΡaret, quod nulla causa robabilis cogitari potest, cur Artemo Apollodorum fratrom hereditate excluserit ). Nunc videamus, quibus praeterea adiumentis orator ad rem iudicibus probandam utatur. Atque primum quidem haec sere dieit: si Androcles Artemoni pecuniam deberet, certe eam aeritus ut heres acerbissime exigeret et si Androcles in iudicium vocatus contra Laeritum exciperet, summis hic se premi iniuriis conquereretur φ 44 et 5). Tum improbum adversarium esse putat, quod iudicibus, cum iudicia mercatoria exerceant, per8uadere velit, ut litem mercatoriam sibi intendi licitum esse negent g 16 ). Postremo ex eo, quod causa non sit earum causarum, in quibus undecemviri, archon, rex, DOlemarchus, imperatores iudicent, sequi ait apud thesmothetas eam esse agendam g 47-49). uno omnia nihil esse nisi verba inepta atque inania, quis est, quin videat P3 Cf. ut diSs. . . CL Blass. l. l. p. 50 not. 2 et Meieri et Sehoemanni p. eratiiselle Process, quod auctum est et emendatum ab H Lipsi D 159 not. 23.

Haec de argumentatione r. XXXV exposuisse satis habeo videor enim mihi ostendisse oratorem ne unum quidem attulisse argumentum quo res, quae dem0n8tranda erat, robabilis reddi posset. Pergamus quaerere

2 D argumentatione orationis XXXXIII.

Ut paucis explicem, quae sit huius rationis causa: S0sitheus ii imine Eubulidis III silii, quem Eubulidi II socer adoptaverat, Ma- eartat Hagniae II hereditatem eripere studet ). Quod ut actor meiati ecte rator ante omnia a iudicibus petit, ut adoptionem ratam habeant

rυν του ονίον ὐ λῖδα ον παῖδα τουτονὶ - ἴνα μὴ ἐδερ υωθῶ VItaque auctori or XXXXIII. demonstrandum erat Eubulidem III, re vera secundum leges Atheniensium adoptatum esse δ) Sed hoc non

uia Libanius . ., . . Reishius in Orator graecor vol. VII 4 269 Bunsenius in c0mmentatione de iure hereditari Atheniensium, Gotti 813, pagg. 32 r0XX. s. II. Sehaeser. App. erit. V pagg. 6 roxx

β Utrum ad0pti contra leges saeta sit necne, diligentius quaerero

14쪽

- 12 fecit; nam desunt et argumenta et testimonia δ). Porro debuit auctoro XXXXIII. iudicibus probaro ubulidi III optimum ius in Hagniae II bona esse. Quae cum Theopompus, pater Macartati, in iudicio adversariis victis nactus esset stioque reliquisset, oratoris erat ostendere Eubulidi III in Hagniae II hereditatem melius ius esse, quam Theopompo Atque cum Eubulidi III non ex testamenti titulo liceret

bona Hagniae II petere, Oratorem perspicuum est non potuisse er- suadere iudicibus, ut illa Macartato abiudicarent, nisi ita, ut Eubulidem III destinet genere propiorem esse, quam Theopompum, Probaret: nam ex legibus, quae sunt de successione ab intestato, ut quisque cognatione proximus est, ita ceteris antefertur. Quae omnia sibi sa-cienda esse recte orator perspexit. Ait enim g 17 Mb tio πιδειξον

Hic quaeramus necesse est, quid Athenienses de ordine successionis ab intestato statuerint. De qua quae sui lex δ), eam Isaeus in 1. rationis de agit hered ita interpretatur is rutarei Ποιεῖ λειγχιGrειας ὁ νοMοί γ' μόνας, νιτοM-ς- roia extra εισιν ν θῶ τοι λι ), ii dicat, primo μει lineae)3 eorum, quibus iure hereditatem defuncti petere liceat, adscribi fratres germanos eorum lue liberos, alteri

adoptati eadem cognatione, qua Eubulides III), Hagniam II attingit. β Lex ipsa, quam grai orationis in ac legimus, utrum genuina sit an suppositicia, accuratius disquirere parum refert exposituri enim, quid sit iudicandum de r. XXXIII. argumentatione Isaei maxime nitemur verbis Indicasse satis habeo me plano cum . Catilem ero Lodroit de succession legitime a Athenes, Paris-Caen 1879, pagg. Mn0t. I et 1 not. I assentiri M. uermanno, qui . . in Mus Rhen. tom. XXXXII. liagg. M pro xx. 4egem illam defendit contra Seeligerum Mus Rhen. 0l. XXXI. agg. 17 Proxx. , cuius opinionem secutus est Grasshostius i. I. agg. 71-793. Cf. Grasshomi diss. l. p. 9 et quae nuper disseruit de verbo ooν Herm. Schwebschius: De ratione quae contra Leocharem a Demosthene scripta sertur Berol. 1879, pagg. 100-l M. - 13 sorores germanas earumque liberos, tertio consobrinos a patre usque ad eorum liberos, ceti. ). Iam cum omnes, qui primi et secundi γένους sunt, a patre defuncti, qui tertii sunt, ab avo defuncti descendant, arguitientum illius legis etiam ita enarrari potuit, ut diceretur, primum eis hereditatem adeundam esse, qui ex familia domo, οἴκον)' patris, deinde eis, qui ex samilia avi essent.

Ut vero intellegatur, cui γενει Eubulides III et Theopompus sint tribuendi, sive e cuius familia οἴκιν sint, hoc stemma, quo Hagniae II)genus explicatur, subiiciam: Buselus

Theopompus

Eubulides III), filius adopi Eubulidis II)Ε hoc stemmate perspici p0test Eubulidem III Hagniae II)consobrini a patre filium) eamque ob causam ex secunda. i. e. X Visamilia o Zoi esse, Theopompum autem non Hagniae II), sed Polemonis onsobrini filium eamque ob causam ex proavi familia esse. Eny Verba Isae sunt: ὁ δε ouo περὶ ἰδεDio χο πιπων πουπον

η Recte Grasshois p. 11 sic: Significavit igitur se o oo et remfamiliarem, in qua undamenta tamiliae posita sunt, et eos, quos iura sanguinis cum patre amilia coniunxerunt, i. e. liberos' cf. Schwebschl. l. l agg. 102-104. δ Ποῖς πατοί semper ad patrem destineti reserendum esse per se patet. s. Gra8shoss. l. l. p. 31 not. 96. Rohrmannus l. l. p. 1M ubi irator Eubulidem III πρῖς ατρος cum Hagnia II cognatione coniunctum 8Se dicit, προς Παrρος in προς inreo mittare Voluit l

15쪽

y Cum Bunsenius hoc loco Hagniam II intellegendum esse censeat l. l. . : Demosthenes, hoc uno semper utitur hunc se Eubulidem III) in defuncti domo οἴκω - esse constitutum μ), non Si mirandum, quod totam r. XXXXIII. ratiocinationem miram' et maxime memorabilem esse dicit. Sed re vera oratorem Eubulidem III in IIagniae I domo esse contendere luculentissime apparet ex locis his:

ota p κείνον Errat etiam ut alios praeteream Blassius, qui in causa huius r. explicanda Romanam computationem graduum in ius hereditarium Atheniensium transtulit; ait enim p. 494: uni docti ies sicli 2eigeia, das nacti riclitiger Interpretation de Geset Zes se de suce. ab intest The0pomp gar ein Erbrech habe, da or nichi Vetterssolin ανε /ιαδοῖς des Hagnias, sonderia una inen Grad citer veru and tWar, inde in thre aeter Vetterii geWesen. Primus, quod Sciam, Or. XXXXIII. argumentationem intellexit Grasshomus, qui . l. p. 1240t. 36 iaec: nam Eubulidem III per Hagniae II avum, adversarium autemper proavum cum Hagnia II cognatione coniunctum misso orator demonstrat.

' Dicet ortasse quispiam, qui cum Se eligero Mus. h. XXXI. pagg. 176 pro xx. et Grassitosso l. l. agg. 8. 19, 1-79 persuasum habet verba legis DG adscriptae, qu. s. δεὶν δε ι δμερωπιν ii ιτο,

fabricatore, oratorem debuisse dentonstrare non tam Theopompum γενει remotiorem esse Eubulide III). quam eum ut sobrinum destincti omnino Successione exclusum esse. At qui sobrinos in ius successionis venire negabit, eum optime per refelli posse primum verbis Isaei, quibus illis ius heroditatis esse aperto affirmatur domagia her g 8, 1l 12, 3 R. Deinde mihi quidem videtur naturae maxime congruens esse, ut

etiam confirmentur, negari non posset, oratorem Eubulidem III, Hagniae II cognatione propiorem esse, quam The0pompum, iudicibus demonstrasse, nisi ubulidis III adoptionem ex legibus tactam esse ad avi se paterni patrem vel defuncti proavum paternum, tum davi se paterni matrem vel destincti proaviam paternam venit. - Post hos avia paterna hereditatem consecuta est. - Αviam paternam ii, qui ab ea descendunt, eadem ratione secuti sunt, qua avum paternum ii, qui ab eo descendunt. Si ex his nemo supersuit, eadem ratione, quaavi paterni parentibus, aviae paternae patri vel defuncti proavo paterno, tum aviae paternae matri Vel destincti proavino paternae hereditas obvenit. Nunc ad eum locum pervenimus, ubi Successionem ad cognatos a matre transiisse supra dixi. Porro, quod scriptor or. XXXXIII. Theopompos 27 ius hereditatis denegat recte enim mihi videntur Schoem annus ad s. p. 458), G H. Schaeserus App. r. et exeg. V. p. 103), de Boorius l. l. p. i), in dorsus in ed. Teubn. a. 1878 neque vero in ed. OXon.), Gra88hoss. l. l. p. 37 μωτεῖ, codicum A et auctoritatem secuti in textu posuisse , id ullius momenti esse equidem negaverim; neque enim omnia, quae in or. XXXXIII. aifrmantur, vera Sunt. Denique Grasstiori . 37 contendit verbis οἱ

brinos cum consobrinis in unam eandemque classem relatum iri quod pravum osse existimat. Quid qui OSSunt Verba μυρι ων tetit ιωνπα δων in hac nostra lege significare usque ad Sobrinos', cum semper sermo sit de iure successionis cognatorum defuncti eamque ob causani illis verbis nihil aliud exprimatur, quam eos, qui Sunt Ποῖς nur γός, μυοι defuncti ei Di/ιων παίδων i. e. usque ad defuncti consobrinorum lios inius hereditatis venire Non vidit vir optimus duorum quidem vel plurium cum etων Παῖδας idem Valere atque ανε εμοδο sobrinos), non autem certi cuiusdam ινρομῶν παιδας Occasione oblata liceat mihi proferre ea argumenta, quibus resutari posse arbitror Grassitum sententiam, quam posuit pagg. 19 proXX. in linea avi eodem modo, quo in patris linea ius repraesentationis non eon elusum esse intra certorum graduum terminos. Primum quidem, Si Verum esset, quod Gr. contendit, mirari subiret, quod legumlator non Scrip8it μεχρι ΠειΠΠον et ει εχ γι θείου ιίδων Tum Plato XI p. 925 Aidistinetis verbis dicit μ. u. n. idem Me nc μεχω menno meίδων via v cf. Grassi, p. 36). Denique mea quidem sententia iniquum esset, si defuncti consobrinorum nepotes, pronepotes uti praeserrentur fratribus et sororibus uterinis.

16쪽

- 16 probare plane omisisset Qua re neglecta omnis orationis XXXXIII. argumentatio concidit Vituperandus videtur praeterea orator, quod Theopompum ex Stratii Ih domo, non ex Buseli proavi familia esso dicit, nec minus propterea, quod distinctis verbis Hagniam Ih non significavit. J argumentatione autem, quae genere nititur, satis elucet Theopompum non esse ex agniae I domo, id quod eum, ut Hagniao II hereditatem adipisceretur, mentitum esse verba XXXXIII. luoquo

ονδεΠomor γενουενος ἔς 29 eli. I 28, 33, 41, 47 48, 59. M) Ne tamen hoc dilucidis verbis testimoniorum4 36 et 3 allatorum probaro

Haec abiit, ita dicerent de comprobatione ex gensero petita, qtiae est in siice essione ab intestato inaximi momenti Se illitur, ut sitaeramus, num quae alia etiam orator excogitaverit, litibus Theopompum nullo iure agniae Π bona petivisse ostendat. Atque primum quidem tribus eum videbis utentem argumentis, quae plane eisdem vitiis lab0rant. Absurdum enim esse dicit Macartatum magni ad II, bona pos8idere, Primum, cum non Theopompus, sed Sositheus Phylomachen H), virgineui heredem et ex magniae H eonsobrino filiam, petivelit g 55-56 et g 74), uni, cum non Maeartati matri, sed Phy-l0machae u licuerit et domum lanebrem adire et unus ad sepulerum pri sequi 61-6.5), deni lue, cum non Maeartati pater et avus, sed omnes ceteri a Buselo orti monumento Busolidarum utantur g 79 80ὶ Apparet ratorem non meminisse sibi demonstrandiim esse, litatenus Maeartato ius sit in Hagniae II bona, nec vero in Phyl0machen d), vel in unus destincti, vel in monumentum Busolidarum. Est etiam manifestum eum oblivisci non litigari inter Theoponiplim et Sosithoum, vel inter Macartati matrem et Phylomachen II), vel inter Maeartati patreui et avum et ceteros Buselidas Huc accedit, quod nilli testimonio demonstratii The0pompum Phylomachen II iudiei is in petivisses ot Maeartati ii alieni et avum in alio atque Buselidarum sepulmo sitos esse. Nihil p0rro libues verbis D76-77 allatis, iiii, iis orator con- Venire negat Maealtatum bona p08sidere, cum nomen eliis ne lite in

a interna familia. P08tremo eriptor vieturus est The090inpum ipsum sibi conseium suisse Iagniae II herliditatoni illi ad se portinero. Primum nimnegat eum illo tempore quo Glauco et laudo ne salsorum testamentorum

c0nvietis elim Phyloinache II litigare licuit, Hagniae II b in petivisso uuae res nullo pr0batii testitu0ni0. Tum dicit Theopompum sit obtenta livas in Hagniae II sundis excidisse s 69). Quae verba

nulli iis esse momenti, nemo non Videt.

Qitibiis de probatione orationis XXXXIII. expositis quaerendum videtiir, ii ratione rator ea, ita adversarium ad comprobationsem diluendam alit infirmandam prolaturaim esse praevidet. reiciat Et prinium itidem Maeartatum iudices admonituriim esse Oxistimat ho- reditatem Tlieopompo pati in iudicio concessam esse s 33 Contra

haec dicit: limum Phylomachen II pilus, tiam Theopompum, litem obtinitisse da), deinde Phyl0maehon II iiiste hereditatem vicissos rab), tum libulidem III a null0 adliue in iudieiei, victum ess 34a)denti luo nunc esse litem inter Eubulidem III et Maeni tutum g 34b Quod orat , dixit, Phyli maelien II iiiste, Theopompii in autem, im non fuisset ex agniae I domo, iudices dodipientem Hagniae II bonis potitum osso

id vorum esse eum coiiipiobavisse docui; ita Praeterea ad adversari uinrefellendum contendit, ea nihil esse nisi verba in auia quisquo saetio intelleget. Tum Macartatu in negie latii riim esse arbitratur, iiod patre mortuo in tu liciti in arcessitus sit g 00). Quod scriptor orationis, ut lino roteiat dicit, Tite ip0mptim utilem obiisse, 0n leges o si in id inni sensu carere non contenderim qu0d in iii et non id in itidicio agi, iter prior alit Ρ08t 'i' lor mortuus sit, sed lim licent eis, qui cognatione remotiores ab

Hagilia II sunt, eicere ex eius domo eos, iii piopiores stin Did prorsus nillil ad adversariit in resutanduin valere perspicuum est Denuiue aeartatum iure obicere posse negat se iam diu bona a patro relicia possidere, cum talia D ithis ei sit habenda, quod tam diu aliena iniuste tenuit i). His de nigumentatione or XXXXIII. ad finem perductis ianidisseramus

17쪽

3. i argumentation orationis XXXXVIII 3).

Oratione XXXXVIII. Callistratust dimidium eorum bonorum Cononis, quae ιμνεω erant ), i. e. dimidium it domorum servorumque ς 2 et septuaginta raetimarum, qua M08chion servus Cononi furatus esse convietus erat s 18) sibi paraturus est j. Icitigat autem eum Olympiodoro, qui totam hereditatem Cononis in iudicio sibi nequisiverat. Sed antea, quam quaeramus, quo iure actorem dimidium bonorum petere Orator Ostendat, enarremus necesse St, i luem ad modum ea Olympi ,-d0rus 'delitus 'it in0ne mortuo Callistratus et Olympiodorus ex Paeti, ite, quam inierant proXX.), illius domus, servos, sexcentas drachmas, istas Moschionem servum Cononi vivo clam eripuisse coarguerant, inter se diviserant i g 12, 16 17) ire i autem post Olympiodorus iactum 'iolavit. nam et Callistrato in sei Moselii0ni alias septuaginta minas extorsit g 18 et illi dimidium huius pecunia tradere recusavit et m). Eodem tempore Callistratus et Olympi 0-dorus de Cononis hereditate in iudieiuna vocati sunt g 20 et 1), in quo ne incerentur, Statuerunt, ut alter totam hereditatem, altor dimidium eius peteret g 223. Tamen adversariis Cononis bona septuaginta illis minis excepti s 34 i ad iudieata sunt 26 proxx. Quae ii t eis rursus eriperentur, tertium pacti sunt, ut in eos Olympiodorus de tota hereditate, Callistratus autem de dimidio Cononis bonorum litem intenderet et is, qui litem obtinuisset, alteri dimidium concederet g 29 30). Insidiis usi effecerunt, ut iudices Olympiodoro totam hereditatem adiudiearent g 3 pr0xx.) Qui cum omnia bima retineret, a Callistratoy Ubi lue orationem XXXXVIII. tractabo post XXXV et XXXXIII lum lacilius, quanta similitudo intercedat inter has ares irationes'

η id actoris nomen suisse Libanius memoriae tradidit R A Philippi in diss. qu. i. Symbolae ad doctrinam iuris attici de syngraphis et de νωις 0tione, Lips. 1871, p. 14 haec: Proprio . .. . . di 'VR Vr, qu st qui it 9048ideat, ut se possidere negare ausam r. XXXVIII tractaverunt hi: Liban in arg. vi. r. , Sehaeser. l. L agg. 236 pro xx. Darest. l. l. II pagg. 1 pro xx. Blas

artiore ro διγοκλείδii . Hac enim Statuerunt Callistratu et Olympiodorus, ut Cononis bona statim post mortem eius, non posthac Semper, inter

se ii artirentur, id quod etiam sactum est; illa autem de bonis post lite ui obtentam dividendis statutum est Quid erat etiam, cur actor, o primum pactum in perpetuum alere censebat, tertium pactum eum adversario se hereditate dividendi iniret Nec tertiam pactioneminitam esse testimonio confirmatur. Primus contractus qui sit, Androclis

Tamen duae sunt causae, cur iudices censeam prohibitos esse, qu0- minus actori, quod attinet ad T illa minas, obsecundarent: prima est, quod orator nunquam Olympi0dorum eam possidere demonstrat; an

qu0 adversarium obicientem sibi septuaginta illas minas non esse et Moschionem suum esse servum ς 37 refutare ne conatur quidem. Quae porr Olympiodorus obiecerat, Callistratum pactionem vi0lasse, sibi iniurias intulisse omnique ratione adversari I 38), ea orator ita sibi videtur reicere posse, ut primum dicat lympi0dorum propterea rem cognatis et amiliaribus ut arbitris diiudicandam permittere noluisse, quod metuerit, ne ab illis mendacii 0nvinceretur, nunc fortasse putar se in iudicio mentientem non depreliensum iri g 40). Quibus verbis orator sine dubio dicere voluit cognatos et familiares certo scire Olympiodorum illa mentiri. Tum, ne actor adversari contraria egisse videatur, scriptor or. XXXVIII contendit eum una cum Olympiodoro sumptus secisse, adversario absente et lite amissa actione destitisse, tacuisse, cum Olympiodorus mentiretur se Callistrato et dimidium sex-eentarum illarum drachmarum mutuum dedisse et aedes suas Iocasse σἔ l-46) Frustra hic quaeres testimonium. Illud quoque argumen-Τ Nisi fortasse reser haec verba ad Ποόκλησιν gra allatam.

18쪽

- 20 tatum, quo rator, ut Callistratum tacuisse evincat, utitur, eum ab adversario non salsorum testimoniorum accusatum esse, infirmum est non per se solum, sed etiam, quod testimonium desideratur Denique contendit debuisse Olympiodoruni pactionem apud Androclidem depositam ut a Callistrat neglectam militis testibus accitis irritam reddere qu6)Cui rei, quae testim0ni e infirmatur ἔ 473, nihil est tribuendum, quod ad primum actum, quod in caiisa or. XXXXVIII. nullius momonti esko dixi, spectat quod lue Olympi, d0riis iam eo, luod pactionem plane neglexit, satis se quidquam sibi eum eo esse nollo ostondit biodorat denique, ut supra dixi, adversarius se Callistrato alteram domuum a Conon relietarum locavisse et 300 dractimas se o extortas mutilas

dedisse ζ 44-45). Hoc verum esse rator negat, quod actor lin- si iam ab stympi0d0r neque I learii non 80luti neque de argento postillatus sit ἔ δ). itiam ii testimonia desideras. Verum liae hactenus de argii montatione orationis XXXXVIII. Iam ut, ita de rationibus XXXV XXXXIII. XXXVIII an dagaVimus, complectamur, line statii emus in nulla earum ea ros in

qua totam causam 90sitam esse ostendisse nobis videmur, probatur in oratione XXXV sustra quaeruntur et testimonium, quo adversarium Artemonis rutris hereditatem aecepisse demonstratur, et verba quibus I neritum mereatorem esse et mi in aetor eontrae tum sedisse contenditur

simili modo scriptor lationis XXXXIII. testimoniis comprobare neglexit Eubulidem IlI re vera seeundii in leges Eubulidi II adoptatum osse ita ut omnia, ita in reli ilia oratione argumentatili , eoncidant noeesse sit ii oratione XXXXVIII orat0 iniuria prima, nee vero tertia paetionunititur, ex qua 80la aetoli artem bonoriim a Conono relictorum inuidicio petere 'icero perspicuum videtur Paucissima in his tribus orationibus probabilibus algumentis confirmantiir, voluti in or XXXV Lamitum navem naufragio interiisse mentitum esse, in or XXXXIII Eubulidem III adoptione probata cognatione IIagnino II propiorem esse, quam Theop0mpuni. Argumenta, quae asseruntur, partim nituntur rebus extra causas positis, partim prorsus inepta et nihil nisi inania verba sunt Aeeedit, quod saepissime testimonia desiderantur. I'rogrediamur ad

Argitinentationem orationis XXXXVI.

examinandam ). Scriptor Or. XXXVI. Stephanum, qui hoc renuntiaverat testi

πεῖν Im si o)νος ), salsi testimonii obnoxium esse contendit, quod ei, si nihil de testamento Pasionis testari voluisset, dicendum suisset, siam

ιινοίγειν i). Et omittam Stephanum, si talia dixisset, prorsus inepta minimeque cum verbis testamenti, qua 1id Scripsi, congruentia testaturum fuisse, ilia verba, quae sunt de Pasionis testamento ruis διωθοκων

δειον κεῖν εῖν ID Gis3roς Stephanus 1 Pliormione coram arbitro dicta,n se autem in testimonio de provocatione repetita necipienda esse voluit Quod primum elucet ex paragi aptii 43-46 orationis XXXXV., tum mea quidem sententia ex Verbis orationis nostrae quae exstanto mi inim εἰ in m Do 3Mihiro λε orro ratores My cιῖr' εἰληθῆ ειναι. sed longe aliter orator ea, quae Stephanus obiecerat, accipit. Contendit enim assum eum esse se Phormioni 1idem habentem de testamenti testis eatum esse G-8). Et recte quidem, ut Demosthenes apse XXXXV. 23. ru rr εριι ει IGν κείνο)ν et μαρτν ληκότες). Apollodori igitur adversarius plane contraria ei contendit, quae anteaiiogaverat, se illas tabulas exemplar testamenti Pasionis fuisse omnino

testatum esse ' ἔ - et XXXXV. 43 . et aperte consessus est se/ Vide C. D. Beels. Diatribe in Demosthenis oratione I et II in Stephanum, Lugd. Bat. 1826, A. Sehaeser. l. l. agg. 17 proXX., Lorigingi di88. l. agg. 824ro xx. Dii rest. l. l. II pagg. 293 pro xx. Blass. l. l. agg. 472 prox X. S. Selias eri diss. qu. i. De tertia adv. Aphobum oratione vulgo Demosthenis nomini adlicta, ips. 1876, pagg. - 10 s. in dors. d. xon. Vol. VII. agg. 122 proXX a XXXXV. 8.

19쪽

22 testem itidem suisse de testamento, nec tamen quidquam certi de eo scire, ut iudicibus suspieionem testamentum Pasionis fictum esse moveret'). Recte igitur se labent verba, quibus exponitur Stephanum, cum e Phormione vivo audita ro testimonio dixerit, contra legem testatum et iam ob id ipsum salsi testimonii convictum esse -8,10 otiosa autem habebis verba oratoris cuius est probare Stephanum falsi testimonii obnoxium esse , quibus contendit Phormionem, cum Stephano ex eo audita testato sibi ipsi testis fuerit, leges violavisse - 10). Viti0sum est etiam, quod lex, quam g 10 recitari iubet, nihil aliud nisi advorsariorum alterum alteri testari vetat ). Ut iudicibus persuadeatur Apollodorum neque a Phormione pro-V0eatum Sse, ut Pasionis testamentum aperiret, neque id aperire noluis8e ' spectant Verba quae demuntur a I l. tabulas. iii quibus Stephani testimonium scriptum sit, albatas concinnata silue esse, qualibus testimonia domi consecta inscribi soleant. non ceratas. qualibus testimonia de provocationibus inseribi conveniat. Porro auctor orationis XXXVI. Pasionem legibus testamentum condere vetitum fuisse dem0nstrare studet a ir lxx. Quod si revera comprobavisset, nihil stendisset aliud, quam testamentum patris aetoris irritum esse. Phormionem igitur etivit eamque ob causam argumenta, quae attulit' otiosa habenda sunt δὶ Verisimile certe reddidisset Pasionem nullum testamentum fecisse, si eum talem suisse hominem docuisset, qui leges neglecturus non suisset. Primum autem credendum esse negat Pasionem

Ph0rmi0ni, sum ignoraret eum ore Atheniensem. legibus despeetis uxorem suam mulierem Atheniensem testamento reli luisse Di 3). Duas hic desiderabis res: et legem, ex qua manifestum sat Pasioni non licuisse Phormioni, cum nondum civis esset, uxorem testamento dare ), et testim0nium, quo uxorem Pasionis civem Atheniensem fuisse consi

metur Valde ego vereor, ut oratori testimonium suppeditarit. Neque enim ullum invenitur indicium in ceteris orationibus, quo Archippe ny Cc origing. . . . 79. ' Cc Blass. l. l. p. 474. y Reet A. Schaec . 174 nun mehr endet e sicli Wiederum

gege Phormion.

Cf. LIX. 17 A. Sehaes. p. 176 not. 4, ortZ. D. M. - 23 civem fuisse probetur contrarium potius, eam fuisse peregrinam concluseris et ex verbis G et inde, qu0d Pasioni, qui antea servus suit Vl civem Atheniensem in matrimonium ducere contigit Tum Apo i id iri patrem testari vetitum suisse, ita est ostensurus, ut legem asserat quae e0 80los testari sinit, qui liberos genuino non habent, quique

ex' te ei ni ei p08s' id quod non crediderim Pasionem testantem mentis inpote in suisse, tamen nihil sequeretur, nisi testamentum iritum esse δ)Porro contendit Phormionem, quam sitam Pasionis uxor ut mulier

Ap ill0diui absente grat in matrimonium duxisse, cum eam Secundum leges iudici ' petere portuerit g 22) Haec nihili aestimanda sunt quod ruto Ap illo dortim non Dei testimoniis probantem matrem fuiss

epiclerum, 'ed negantem tantum adversat i is contrarium affirmasse tu idque, quae dixit, maximam partem extra causam dicta sunt Posti emo verisimile esse negat Pasionem duo testamenti exempla reii sitisse O 28). Mu id eum secisse adversarii omnino non contenderunt Γ num testamenti exempla Pasio consueti, ex quo adversarii antigi aphum exseripserant ).

ebstes p. 176. Excusabis tamen Apollodorum, si eum

putavisse credes Archippen matroni marito divo adscito ei in Atho mensem saetam esse. Meier Historiae iuris attici de bonis damnatorum et seali uni debitorum agg. 59 60' Assontio Meiero tui in Histoi . ur ait de bon damn D 1 -

, haec lex in luit, t0ta et est ab Ap0ll0d0ro, qui qu0d legislato de s is ad0ptatis bio Vroia iusserat, quibus illam se testamenti faciend

qui et pisi Ποι roi 0eantur, transtulit, quod hoc e re sua erat. μ

Bepugnant haec etiam eis, quae in aliis orationibus Apollodoreis do Pasione proseruetir veluti XXXXIX. 2. Cf. A. Sehaeses . p. 176, Lortet. p 84 i. A. Sehaeser. l. l. agg. 170 et 176, origing. l. l. p. 85.

20쪽

o. ' argumentuli 3n orationis XXXXVII.