장음표시 사용
1쪽
as partis the' undations os,estern Civiligation Ρreservation rojeci'
Reproductions may nolle made Without permission homColumbia Universit Library
2쪽
Under certain conditions specifieo inans lavi, libraries antiarchives ars aut orizasto furnisma pnotocopys other
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARMENT
Master Negative Restrictions o USe:
Origina Materia a Flime QExistin Bibliographic Record
5쪽
ill illis mi illi si iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii su
6쪽
A D. XVII M. U RILIS A D. XV M. AUGUST A. MDCCCLXXXXI
7쪽
Platone, de quo ante hos sex menses προοιμαασάμιενοι disseruimus, huius quoque praestitionis argumentum repetimus. Conabimur enim locos nonnullos com-
Ρhirium dialogorum sive lilarariorum vitio deformatos restituere Sive a criticis uterpretibusque male habitos explanando vindicare ac stabilire. Quod genus disputationis in disceptandis singulis scriptorum locis occupatum sentimus ipSi quam tenue sit ot aridum, nisi si cui contigerit ut felicis ingonii vi aut inventoruit novitate teneat a delectet. Qualia nostra non Sunt neque ver ea hine inutilia SSe credimus, iis quidem si qui haec discendi causa adituri sunt, quoniam in his minutis quaestionibus alias argumentandi vias sequi non licet quam quas in ampliore et graviore genere insisti par est; et nos qui non doctis scribimus sed iis quorum studia regere cupimus, ita Plerumque agere solemus, ut expositis rationibus demonstrando si sorte aliquid evincamus, aut si id fieri non potest, hoc tamen pate- sat quo nomine impersecta sit demonstratio et quid ad eum perficiendam quaeri aut probari amplius oporteat. Quae res cum alibi tum maxime in hitono utilis ac ueceSSaria Sse visa est, quia imis saepe videmus in hoc principe dialecticorum dialecticam a philologis adhiberi nullam, cum critici qui sibi fidunt probandi inolestia Procul habita σπερ οἱ τέλεοι σο νισταὶ Ε ἴσΘι, inquiunt, Sic St Scribendum, qui vero aliter Sentiunt, cum redarguere illorum opinationes aggrediuntur, in eo plerumque SubSistunt ut negent, quae sulsa SSe argumentis firmare nou OS- sunt Ita fit ut inter aientes et negantes sententiae ridicule vacillent, et qui non l.
8쪽
satis ab arte exercitati accedunt, incerti haereant neqtie se expediro sciant, aut adeo adducantur ut lianc esse veram philologiani putent quae adversantium sibi opinionum tamquam tesserarum lusu iucundissime tempus fallat. Genus autem argumentorum quo Praeter cetera utimur ex indagato Platonici sermonis ac stili ingenio et usu ducimus, de quo quia in hac copia Scriptorum quae exstant satis certo existimari potest, habemus normam qua norma controversa multa et ab interpretibus criticisque in diversas partes trahi solita diiudicare licet. Idem quo nos etiam atque etiam auctores Sumus iis qui veterum scriptorum libros philologa arte tractare cupiunt, ut priusquam eos emendare instituant assidua lectione eorum cogitandi ac dicendi modos moresque penitus cognoscere studeant neve sensu qui
saepe fallax est definire velint, quae nisi subtili observandi diligentia sciri ac perspici non possunt. Qua in re perdigna est quae identidem recollatur memoria eorum quae ridericus Augustus Wolfius prudentissime praecepit cum ita scribit.' Scito dixit Cervantes, de poetica arte, credo, prima quasque cogitationes Scribentibus a diabolo suggeri. Id de arte nostra hodie non videntur credere, qui quemvis impetum et libidinem animi sui ad boni numinis amatum reserunt. Sed hactenus illi vox erissima est, si a se moueri critici putent, ut ne thim scriptorem, nodum eos, qui dissiciliore et non vulgari ingenio et stylo utuntur, tentare hoc ipsum vocabuliun pessimi daemonis est vel coniecturis refingere aggrediantur, priuSquam omnem Ormam rationis et Omnes proprietates Orima longo usu et sa- miliaritate perdidicerint. Ad hanc rem centies repetita lectione opus est, in nonnullis libris adeo descriptione propriis manibus sicia, vacuoque animo et illi uni rei intento. Haec ille urbanissime. Sed nos iam nostras quaestiunculas proponimus.
I. In Phaedone Socrates disputationem quam instituit de ratione quae Stinter res singulas Sensibus subiectas et earum notiones universas hac Sententia
complexus absolvit . 116, 21 Suhκ.
IIaec verba non sine causa doctis offensioni suerunt. Cum enim ἀναφέρειν, h. e. referre ad normam qua alia metimur, persectam vim habeat, a quo ἔτι particula regente, altera Sententia pendere O POSSit, apparet haec τα κ των αι,2 γ εων σαἐκεῖσε ἀνοισειν τι προειμειται κτλ una ratione comprehendi non posse. Itaque R.
B. Hirschigius, Philonis Didotiani editor, ut orationem ista molestia liberaret, extrema Verba inde ab ori particula tamquam aliena manu assuta delevit id quod novissimo editor M. Schangio probavit. Qui contra dixit, Stati bauinius, ut eri haberet quo regeretur, ad ἀνοίσειν mente addendum esse Θυμουμ ενοι existimavit Quarum neutri nos opinioni subscribimus Nam εν θυμούμενοι, quod audire iubemur, neque aptum verbum est in hac causa, neque unde repetatur intelligitur, sed Stall-bauinius hoc quod nullo argumento probatur ea qua solebat levitate suxit ut irrammaticam dissicultatem effugeret. Ex altera parte quamvis verum sit Sententiam In νοισειν desinentem, quod verbum absoluta esse significationis diximus, et ipsam integram Sse neque quicquam ad Se persciendam requirere, tamen in verbis, quae illi inducunt, nihil est quod vituperetur; sed oratio, nisi quod superioribus adiun inon potest proba est nec Platone indigna, et sententiam habet eam, quam suprii
saepius iisdem paene verbis expressam legimus talia autem periculosum est iu suspicionem salsi velle adducere, quae forsitan ubi recte adnectantur vera esse intelligatur. Quid ergo est Haec extrema oratio, quae ab ori particula orditur, quoniam ab νοισειν pendere non poteSt, a quo verbo recte regi potuerit, Si quaeritur, ipsa disputatio Suppedita verbum nou. ΘυμεAΘαι sed ἐννοειν, quo anto in eadem re non semel usus est Socrates. Quamobrem nihil demendum esse iudicamus, sed illo Verbo Scito iuncturam qua una orati laborabat sustentantes ita scriben
IIae sententiae duae quas addendo nanciscimur, quarum altera ulteram explet et explanat, quam recte et utiliter copulentur, etiam disputatio ipsa documento est, sed accedit exemplum: sic enim Socrates in eodem dialogo p. 119, 12 uis τιν
uquit . Θρυλ μεν ει καλον τε καὶ ἀγαΘὸν καὶ πασα η τριαυτ η ρυσία, καὶ ἐπὶ ταυrini τὰ εκ των α&Θγνεων πάντα ἀναφέρομεν, υπάρχουσαν πρότερον ἀνευρίσκοντες ὐετέραιν υσαν, καὶ ταυτα ἐκεινη ἀπεικάζομεν, ἀναγκαρ κτλ. Habes easdem quas volumus sententia coniunctas, ἐπι ταύτην τι, οὐσίαν τὰ, τῶν αἰσΘησεων ἀναφέρομεν et ταυτα ἐκεινη miκά-
μειται τοιαυτ'εῖναι ρῖον ἐκεινο, ἔστιν δὲ φαυλότερα simul hoc comprobatur quod diximus verbi ἀναφέρειν vim plenam esse et persectam. Sententia autem ipsa quam Vindicamus additumque a nobis verbum ἐννο ιν quo magis sirinentur, haec ex hac parte dialogi adscribimus. 116, 3 ταν τίς τι ἰθύν ἐννοηση, ο ι βουλεται lati τρυτο, g νυν γ ὀρω, ἄνα οιον ἄλλο τι των ἔντων, M o καὶ ου δυναται τοιουτον εῖναι οῖον ἐκεῖνο αλύεστιν φαυλότερον, ἀναγκαῖον κτλ 116, 11 L τὸ πρωτον δοντες τὰ α νενοησαμεν τι - - γεται μὲν πάντα ταυτα Παι ρῖον τὸ ἴσον, χει δὲ ἐνδεεστέρως 116, 19 θει ἐννοῆσαι τι πάντατα is ταῖς αἰσΘήσεσιν ἐκείνου τε ρέγεται του t ἔστιν ἴσον - αυτρυ θεέστερά ἐστιν. Denique u emendaudi probabilitas continetur, supplementi rati qua Si sumus erroris causam manifestam habet. Et saepe in Platonis libris hoc accidit librariis, ut quod πα-τα dieit τὰ ἐκ τῶν αἰψήσεων ἴσα i id quod ultio inteli igitur . ut non sit
9쪽
vocum aut syllabarum similitudine decepti verbum unum vel plura deincops scribendo omitterent velut in Sophista p. 19, 23
πειρυυμενα, quod Propter τουτου τυγχανειν abeSSe non potest, in codice xoniensi, non consulto deletum, quod Stalibaumii κρατια somniabat, Sed per errorem OS Θεμενα
in easdem syllabas vocem desinentem omissum est; nam hoc addito orationis integritatem constare, tanto fidentius asseverare licet, quod hoc ipsum cum Galeni Stobaeique testimoniis tum Veneti codicis memoria confirmatur, quem librorum Platonicorum auctoritate secundum sed principi proximum esse Schangius comprobavit et qui saepe multa intacta exhibet quae mutila extant in xoniensi. Sed nuper critici his quae olim omnes probabant relictis nova sectati mirabilia excogitarunt: velut C. F. Hermannus, quia verba τουτου iaγχάνειν non addito participio stare nimirum non possunt, non hoc addendum sed illa simul cum participio abiicienda censuit, IIirschigiano plane exemplo in Phaedonis loco de quo modo diximus. Indo autem advigius prosectus Adv. crit. I, 379 , illam scripturam et testimoniis stabilitam et olim vulgo receptam nescio quo pacto ignorans aut negligens, cum ex
τουτου τυγχανειν, ne temere reiicerentur, mutatis litteris ἀντὶ τα τυγχανειν restituit, orationem fleuit illa si quid sentimus non meliorem sed deteriorem ut mirere eam probari Schangio potuisse; apud quem quod αντὶ τουτου τυγχανει pro του errore, PutamuS, XPreSSum AESt, quod Venustum non erat evasit obscurum Quo magis laudandus est M. Wolitrabus, qui recognito Hermanni exemplo recentium criticorum artificiis repudiatis antiquitus probatam scripturam Suscitavit.
11. In Gorgia Callicli urbana fronte latenti
In disceptandis his verbis a Schangi sententia proficiscimur, qui verba πολλάκις ισως ex marginali quadam adnotatione sumpta opinatur, Platoni haec tantum tribuit ἀλλ' ἐὰν και βελτιον ταυτα ταυτα διασκοπωμεΘα, r. Quae concedimus, OrtaSSerecte, scribi sic potuisse ut voluit καί particula exaggerandi causa ad comparativum adiecta, ut in Πολιτεια decimo P. 466 5 Behh. παντος γὰρ μαλλον υ παραδεκτεα νυν καὶ εναργέστερον, ως ἐμοὶ δοκει, φαινεται. Sed tamen, ut ισως paullisper mittamus, πολλάκις quidem haud male huic sententiae accommodari videtur, vix ut credibile Sit, casu Potius ortum. quam a Platone Suo loco positum esse. Qui quidem Similia alibi scribit, velut haec in Menon p. 137 20 cum illa etiam sententia quodam modo cognata, καὶ νυν μέν γε αυτ s σπερ ναρ αρτι ἀνακεκινηνται αἱ δόξαι ότα
νος πτον ἀκριβῶς ἐπιστήσεται περὶ τουτων; aut illa in Πολιτείας septimo p. 359, 19 ου γὰρ ἐν τί νυν παροντι μονον ἀκουστέα ἀλλὰ καὶ αυΘις πολλάκις Ἀπανιτέον et p. 370 17
Θέτου ηκουεν ἐξελέγχη ό λόγος καὶ πολλακι και πολλαχῆ λέγχων εἰς θόξαν καταβάλη κτλ; aut in Protagora p. 106 6 ἡ αἴτη μεν γ μας πλανα καὶ ωοιε ανω τε καὶ κάτω πολ λάκις μεταλαμβάνειν ταυτὰ καὶ μεταuέλειν καὶ ἐν ταις πράξεσιν κα γε ταῖς αἱρέσεσιν των μεγάλων τε και σμικρων. His enim comparatis liquido apparet, pronomina ταύτα ταύτα non recipere solum sed paene poscere πολλάκις aut si qua Similis est temporis vel to- rationis notio. Itaque quae nostra est superstitio falsum non esse credimus quodo libri scripti testentur et sententia erat vel flagitet; πο λάκις autem si retinetur, Schangi opinatio irrita est, qua πολλάκις σως coniectanti esse putabat, qui ante και βέλτιον fortasse πολλάκις esse addendum hoc modo significasset Laudaremus hunc adnotatorem, qui tam perspicaciter sensisset quid oratio desideraret, nisi xus quae diximus πολλάκις latoni eripi non posse nobis constaret. Impeditior est et vere ambigua quaestio quam iam repetimus de σως. Quam vocem nisi ad summam Sententiam . . ad πεισθησε reserri non posse inde ab Heindorsi crodido- runt eamque quam ille indicavit viam persecuti partim ante ἐάν alii ante πεισΘέσει traiiciendam vocem esse statuorunt; fuit otiam qui deleri mallet utpoto is vocis antecedentis πολλάκις syllaba extrema ot καί quod non raro cum οὐ confunderetur Per errorem natam idemque consilium removendi σως etiam Schangi rationem illa haud dubie scitiorem procreavit. moque quisquam negabit dubitandi vocem potuisse ab hac sententia abesse, sed cum adsit, eam traiectam esse aut traiiciendam parum nobis verisimilo videtur Quid enim Socratos dubitaverit, se Callicli, si saepius ac melius eadem illa cum eo disceptaverit, persuasurum 3 illud dubitare poterat non iniuria, num qua spes esset ore ut sibi licero in eandem cum illo disputationem rediro. Quare qui σως ad sententiam condicionalem pertinere maluerit, ut Stall-baumius, non videtur culpandus osse, nisi quod illo prave hoc indicium osse irrisionis vel cavillationis putavit. At tamen nobis probabilius Visum est positu suadente σως ad unam vocem πολλάκις esse adiectum id enim poterat paulo plus videri quam opus erat ut hac voco addita apte attenuaretur Neque raro ισως odem consilio imi tantum verbo adnectitur, velut in haedone p. 158, 13 τουτο ὁ ἄπλως καὶ ἀτέχνως καὶ σως συηΘως εχ παρ' ἐμαυτω togum tortio . 7 I, 25 Schκ αι γέ που πολεις καὶ ἐπεστρατευσαντο αυτ ξ. καὶ κατὰ Θάλατταν δὲ σως, Phaedones 160 9 ἐκείνeις μὲν γὰρ σως ω εις περὶ τουτου λογος ουδὲ φροντίς, Gorgia I 06, 20 εἰσαχΘεὶς εἰς δικαστηριον π πάνυ σως μοχΘηρου ἀνΘρω που καὶ φαυλου Logum decimo p. 208 7 okk. και προς τέλος σως ἀνοσίους ἀνυ οπους ορῶν ἐλΘοντας γηραιους κτλ; qui enim prolixae orationis tonorem accuratius portemptaverit, dabit hoc. Opinamur, ισως ad προς τέλος tantum, non ad ρων et ad am sontentiam, ut vulgo interpretantur, adiectum
10쪽
neque Θαυμαζοιμ' αν neque τω ντι additum σως admitteret, delevit vocem, quam
Iamblichus quidem omisit sed et Stobaeus abo et Platonis libri et scholia et recte, putamus, praemissis illis de Euripide, in quibus τις las Immanuel Behhoro iudico schod. Hom. I, 289 idem sere os quod σως, oratio progreditur, cum spcντι σως h. e. re vera ortasse id ita esse dicitur quod illo dubitanter posuerat. Itaque o neutrum, nec πολλακις neque σως destituimus et hoc suo loco eo quem diximus modo interpretamur.
Sed ad Schangi rationes ut redeamus, quod πολλάκις ως correctoris esse suspicatus est qui πολλάκις addendum coniecerit et hoc illa orna in margine adnotaverit, non sane desunt similia in Platonis libris quibus illo ductus videtur, velut Phaedone 108 5 λλα τρυτο δὴ σως υκ λιγης παραμυθιας δεῖται in uno codice I
σα νως σως Scriptum est pro ἴσως ibidem 154, 13 παρεσκε ασάμην, ουκετι cΘεσομε- νος αἰτίας αλλο θος, in optimis πρΘhaενος, in uia ἴσως ποῖ γνων in margine Legum tertio 84, 3 δει η την si ενουσαν μάλιστα ἀρχην γίγνεσΘαι cum Pari Sinus prave μὲν ρυσαν exhibeat, in margine ἴσως μένουσαν manu recentissima', ut ait Schangius, adscriptum Cratylo 57, 25 in explicando οἴησις nomine οῖσιν γὰρ τῆς i χῆ επὶ τοπραγμα .. θηλcυσηὶ προσέοικεν, in Oxoniensi οἴσειν ἴσως γὰρ in margine ρισειν ἴσως γὰρ sine interpunctione scriptum exstat, quod ni eodem adnotandi consilio prosectum videtur. Sed his et si quae sunt similia, quae nos sugiunt, nihil admodum probatur, nisi quod notum est, in codicibus id genus corrigendi pericula in margine sive in textu posita nonnumquam inveniri, sed ut de origine dubitari non possit.
Gravius illud quod Schangius in Symposio temptavit 3I, 2 l), ubi hac qua leguntur in libris εἴ τι ἴσως Ai αἰσχρὸν ον ποιεῖν ex adnotatione marginali ἴσως ν adaucta, a Phaton haec tantum εἴ τι ἴοιο αἰσχρον ποιεῖν Scripta esse statuit. De quare quid iudicandum videatur priusquam dicamus, hanc orationem, in qua bis deo idem illud ἴσως doctis odio fuit, quamvis longiusculam, Proponendam totam eonSemus, ceteroquin admirabili narrandi venustate insignem. Itaque posteaquam ristophanes suam Amori orationem reddidit, ab eo admonitus et excitatus Eryximaelius in hune modum excepisso formonem dicitur 30, 27
In bis igitur quae ita scripsimus ut libri testantur et nos scribenda et distinguenda esse duximus, viri docti varia novarunt Qui primum v. 5 μαλλον δὲ ἴσως non ferendum arbitrati non uno modo damnatae orationi succurrerunt. Jalinius enim ἴσως
delevit, eique assenserunt alii, Schangius transposuit, ut esset a ον δὲ υ ἴσως ἔσομαι; artificiosius etiam suo loco mota vocem Schmidtius usus est, ut paulo post v 6 υ ΑΘ ότι καὶ μάλα efficeret Atqui Schangius non apto loquentem facit Socratem, cui dubium non erat, quid se futurum esset, cum etiam Agatho dixisset Quod oro et hic et reliqui μαλλον δέ requirunt sine ἴσως, notum est hoc in corrigendo, cum pro deteriore voce melior affertur, poni solere, velut in ipso Symposio 30, 25 τι καστος ἐρει, μαλλον δὲ τί ἐκάτερος 23, 23 πολλὴν καὶ με- ν, μαλ- λον δὲ πασαν δυναμιν 67 6, πλειστον τείνοντας, μαλλον δὲ ἐπὶ παν, et sexcenties alibi. Verum alterum, μαλλον δὲ ἴσως, ne ab hoc usu abhorrere putaretur, dissuaderi poterat vel iis quae extant Legum tertio 2, 7 ρσων προεσις τοῖς Ελλησιν, ἴσως δὲ σχεθον πασιν; in Sophista 8, 15 χαλεπώτερον, ἴσως δὲ καὶ σχεθον ἀδυνατον cf. ibid.59, 12 επιστήμης και σχεθον γε ἴσως της μεγίστης ; Πολιτεια octavo 393, 18 τοσαῖτα κακα ἔχουσα, ἴσως δὲ καὶ π ω. ac ne dubitos, ipsum otiam illud μα λον δὲ ἴσως adem vi positum Πολιτεια non legitur 60, 7 τὰ μὰν καλὰ τὰ ἡπὸ φ LΘρω ω μα λονι ἴσως τὰ πο τί Θειω τὰ Θηρι ωθην ποιουντα τῆς νύσεως, idque familiari sermones receptum fuisse, Aristophanes testis est; sic enim in Vespis 1486 Philocleononi dicentem καὶ 'η γὰρ σχήματος ἀρχη Xanthias servus excipit iaαλλον δέ γ' ἴσως μανίας 'χη . - Non minores turbas crearunt quae v. 6 insequuntur verba ευ καὶ μααν νοβοῖο Negant enim Voces m καὶ μάλα coniunctas tolerari posse hoc uno ore, sed in emendando in contraria discedunt, cum pars ευ inducentes Platoni καὶ μάλα, alii και particula abiecta ευ μάλα idem reddendum censeant. Quorum utrumque etsi Platonis usu requentatur neque huic loco non accommodatum est, tamen quid-' Diversa sunt quae in Gorgia leguntur 74, 6 μαλλον δ', ως οἱ δειλοί, vel si