Dictionis Aeschyleae in dialogis quae sint proprietates

11쪽

ex illis quae supra dixi quasi fundamentis et radicibus dictionis Aeschylea ortae Sint. Itaque eum dicti0ni abruptae et imper- feetae minusque X cultae anacolutha, ap08iopeSeS, inconcinnitates, asyndeta, auSterae et magnificae abundantia epithetorum, imagines audacis Simae, ple0nusmi, audacior Verborum conjunctio propria Sitit, quantum his omnibus eschylus in dialogis indulserit, ordine e0BSiderem US. Initium igitur petamus exanacolutho. Sed cum viri doctissimi, quid inter anac0luth0 et inconcin nitatem intersit, inter se dissentiant, priusquam incipiam, qu modo ea distinuerim explicabo. Ana colutha autem mihi videntur eae nuneiata, ubi constructio totius nunciati finita n0 est, ita ut aliquid desit, aliquid abundet qu0 ex alia modo e0gitata c0nstructi0n pendeat inconcinna ea, ubi, cum t0tius nunciali 0nstrueti finita sit, singulae dicendi parte8, quae Sensu inter sejunetae Suut, non item aequalitatem grammaticam ervant. Quibus praemissis ad ann00luthon transeamu8. Notissimum autem omnium anacoluth 0rum S parti stipit n0- minativus genetivi aut ab80luti aut e Vocabul aliquo sententiae primariae pendenti loco p08itu.Ch0 514 τὶς εκ α παυτα

Contrarium est, si quamvis subjeetum idem it, tamen genetivum participii pro nominativo invenimuS: g. 935 σου μιο-λόντος θάλπος η χαίυεις χολου pro θάλπος Ἀμιολε. Ag. 1383

1 alius generis est Cho. 745 πρόμαντις ρυσα - γναφευς τροφευς τε ειχε 1υ ubi verbum duas subjecti appositiones sequitur.

12쪽

participium Suppl. 354 cum verbo finito jungitur: ἐγα Γ α ιυ

ραἱυοιμ rόσχεσιν, 'Aστοῖς ὁ κοιvίυσας, ubi praeterea vi particulae πρί audacissime est instructum. Substantivi casum uiti enunciati ita positum, ut ad nihil pertineat, legimus pl. 381 καὶ νυκτα ταυτην - ταχ α γευοιτο μάττις ii υοία Verbum Sententiae primariae e verb0 sententiae interp0sitae pendet

Idem, qu0 in sententia interposita dictum est, p08 longiorem illius partem sententia primaria comple etitur: pl. 34 α ὁμάυτις φησίυ - ουτος λεγει. Deinde de du0bus nunciatis, qu0rum cum prius particulam τε habeat, in altero καὶ Xspectes, alterum cum relativo, quod ad aliquod vocabulum pri0ri pertinet, particuli μ εν - ὁ ita jungitur, ut ne relatiVum quidem sequatur ed ex usu illo Homerico sententia primaria sat Ag. 99

Iam vero ad anaeolutha difficiliora et magis cont0rta venimuS, quae Singula e0118ideremus necesse est difficillima autem in sermonibus hominum inferiorum, inter quo in Agamemn0neeustos et praeco, in Choeph0ris nutri omne ceteros e0rrupto sit obseuro dicendi genere longe superant, ut quantum a perS0nis vere tragicis distent, etiam Sermone dem0n Stretur, non Solum apud Aesehylum sed etiam apud Soph0elem invenimus. Ex his igitur ordiamur. Ag cust08 ευτ δε ὁ νυκτιπλαγκτο ενδροσου U

τί se ij φοβος γαρ υθ' υπυο παρα τατεῖ. Hic ana coluth0 ex ea re ortum e St, quod eum quae in pr0p08itione sequenti dicenda erant, propositio antecedens contineat, in pr0positione sequenti causa nunciati affertur. Cust08 enim dicere vult ne tum quidem cum in cubili sum, dormire P0SSUm , Sed eum Verbis ὀυελ. υκ ἐπισκ. illud jam dictum sit, in propositi0n Sequenti, qui dormire non p08Sit, explicat.

13쪽

Η00 l0e cum duae objecti app0sitiones πολε μευ πολλους δε, quamvis altera infinitivum τυχεῖυ, altera participium εξαγισί εν- τας habeat, audaci 88ime particulis μευ - δε junctae sint, praeterea, quid t0 tum sibi velit nunciatum V. 622 verbis τοι δε- σεσαγ- μενου con Structione mutata repetitum est Alius Generi est anacoluthon in versu sequenti V. 62, - σα τηρ υ ὁ πραγματ εUάγγελον η κοντα - πα)ς κεδνὰ τοῖς κακοῖσι συμμίξcu; ubi bra' chyl0gia quaedam nac0luthi causa est perfecta enim Sententia cum haec it - nunti laeta asserenti mala immiscere non licet, ergo mala non immisceb0 more vulgari praeco sententiam generalem pr0positi0nis antecedentis in pr0p. se quin ad 80 80lum

refert.

14쪽

φίλου δ' 'Oοεστη Serm0nem inceperit, pro garrulitate Senili, quae, qu0deunque in mentem venit, dicendi rati0ne non adhibitatu idem nunciatum quasi in calcet, quo m0d loqui e0eperit, oblita est anaeoluthi autem vis hosti000 ea re augetur, qu0 intra anaeoluthon v. 745 alterum, de quo Supra diximus ), iuvenimus. Pers. 77 nuntius στρατος Γ ὁι υλλυθ' οὶ μευ που0Uυτες, ο ἐκπερῶμ ε , ubi pro participi quod participi re8p0ndeat, verbum nitum invenitur. Reliqua an ad 0lutha sunt in per80narum vere tragicarum Serm0nibus: Eum 680 85 πάγου ὁ ο ρειου του δ' 685 su δε ζυ, ubi pr0pter app08itionum abundantiam, quibus et relativa et primariae Sententiae sunt addita, constructionis inceptae sui n0n st.

quam brachyl0giam invenisse mihi videor, cum υτους post ἀλλ' Si splendum et γὰρ particula epexegetica interpretanda sit. Ab an ac0luth ap0siopesis ita differt, ut, cum in illo sententia incepta inconsuli ad nem n0 perducatur in hac idem consulto sat quia maj0 animi affectus, qu0minus quid sentiat, libere di eat, eum qui l0quitur impedit. Est autem gaudium Ch0. 187

Iam venimus ad incone innitatem, qua eum nihil frequentiussit apud Aeschylum, potissimum inaequalitas Serm0nis efficitur Plurima autem Sunt exempla, in quibus duae Vel plures e0nstructionis parte8, quae eandem vim n0ti0nemque habent et particulis conjunctivi vel disjunctivis vel adversativis conjunctae sunt, diversas dicendi

15쪽

στρατία τε θάρσος, adverbium et adjectivum inter se respondent Ag. 30 et μέ τις υ λέξειεν Uπετρυς εχξιν, τά ὁ Δυ τε κα ritu. ομ φα 80. iva facile ex verbo εχει Suppleri p0 te St, 0ncinnius autem

καπιμομ φρυς), infinitiVus et accusativus cum infinitivo uncti sunt Pers. 165 ταυτα μοι διπλri μέριμνα μήτε σέβει μη τε λάμπει φρυς. Etiam asperius duo verba et ea plerumque infinitivi formas habentia Aeschylus ita jungit, ut idem substantivum vel pr0n0men alterius subjectum alterius objectum sit Eum 472λμφοτερα μέτει 80. 'Eρινυας Πέμπει τε sin μέ Subj. αυτας

16쪽

dicitur et optativum Suppl. 426-32 καὶ ὁ ἁμασι μευ - γε τοι τά ἄλλα - οπιυς Γ μαιμο αἶμα an γε υτ σεται Δεῖ καρτα FUειν, qui l0eu ellipsi explicandus, nam cum opibus amissis aliae pari possunt, non item potest sanguis usu reparari quam ob rem oro ut sententia integra sit, hoc loc media par estimi 88a.

17쪽

Alia indoneiunitatis genera sunt eugma et constructio ad intellectum. Legitur autem eugma audacissimum Ag. 39, ubi verbum non ad propius sed ad rem0tius Iubjectum refertur: 'Eλουρα του γὰρ καπὸ γης λειμανιας δροσοι κατεψεκαζον; alia sunt Pro. 22 Ιυ χυτ φ υυM ου τε του χορς η βροτου

ο γαρ υτελxj se ubi plurali inter duas alterius numeri formas l0 eum habet generum mutationem invenimus Ag. 291 φλογὸς la ἐγα πρυγcυγα- φλεγουσα ad φλογος relatum, Ch0 520 ιυος β 0ρας χρηζοντα, νεογενες δακος, Ch 0. 881 φ φίλτατ ἰγίσθου βία. Neque minus brachyl0giae dicti0nis Aeschyleae abruptae pr0priae sunt. Tali generis est pluralis pronominis relativi p0st singularem Eum 652 σα σε ερυος, οἶσι lari βλάψη εος

nis relativi, cum demon Strativum ex praep08iti0ne pendens desit

18쪽

ubi, cum de duabus constructionis partibus partieulis μευ - ὁθinter se junctis prior imperfecta sit, tamen ea alterius pars, quae ad pri0rem quoque referenda est, non tota sed mutata ad pri0rem Suppleri debet, deest enim κακου πr μα λάσκοιτα reliquu8 Stusus genetivi illius e c0mparativo pendentis, quo non alterum Sub Stantivum eum alter sed substantivum cum actione, quae genetiV0Sub8tantivi notatur, e0mparatur, cujus rei Xempla non 80lum

Cum in brachylogia aliquid sit breviter dietum, in ellipsi

19쪽

possint, tamen cum aliquid inquieti et inconstantis habeant, adi aequalitatem dictionis efficiendam multum valent. Gravitatis essthyleae est pr0prium ad majorem orationis vim efficiendam id, quod a tarmat non vocabulo affirmativo sed duabus negationibus, quarum altera n0tionem ei notioni de qua agitur ppositam e0mplectitur, Sprimere. Itaque praeter Sum illum n0 tum et mnibus Grae ei u8itati88imum, qu0d idem, qu0damrmative dixerunt, negative repetunt velut r0 834 λαμπριας κουδε αλικτηοίως haud ita raro figuram, quae λιτοτης Vocatur, apud Aeschylum invenimus Ag. 339 Uκ τιμος, 627 U ἀμ ηυι- τος θείου 771 ουδ αφίλας 1399 ου μικρα 1566 ου καταίθιου Ch0.

Jam equitur asyndeton, cuju8 8u apud Aeschylum frequentissimus. Quod quamvis ad inaequale et abruptum idendi genus efficiendum multum valeat, tamen n0 tam e imperlaeta oratione ortum quam con8ult omnibus fere locis Surpatum esse mihi videtur. Nam cum ii, quorum animi Vehementiu aut gaudio ut 0l0re aut ira aut miseric0rdia aut spe aut metu c0mmoti Sunt, ut, quid Sentiant, quam celerrime in verba effundant, Summ0sere Studeant, tale h0mines asyndetie l0quentes optim jure a poetis et praecipue a tragicis inducuntur. Opti in autem Xomnibus tragicis Aschylus siectus anim0rum depingit, erg0 apud eum plurima asyndet inveniuntur Reperimus igitur :8yndeta

20쪽

in praedicatis Ag 1518 an, ubi Clytaemnestra conjuge interfecto foedissim mortui di assecta, quin gaudio exsultet temperare sibi n0n 0teSt: προς lyciae fixors σε κατfav etc. ro. 237, ubi Prometheus pristinarum generis humani miseriarum valde commovetur: ἐγὼ ὁ ἐτολμ ησ' ἐξελυσαμι η βροτου , er8 420, ubi nuntius in clade Persarum describenda ex ipso narrando summum capit dolorem etc. etc. Eadem de causa saepissime duo velare imperativi, ut, cui quid imperetur, celerius et attentius id agat, particula c0njunctiva carent duo imperativi Clio. 766 αγγsλλ' ἰουσα πρασσε, iam 94 φυλασσε πομπaῖος ἴσθι, Eum 179 cυρεῖτ παλλασσεσθε, iam 564. Pro 6 140 au. 698, tres imperativi r0 58 αρασσε μ αλλον, σφίγγε, ὁ μὴ χαλα, 276 πείθεσθε μοι, πεί εσθε, συνιπου ησατε, ro. 394. 941ete; similiter dii participia Suppl. 686 βλεπουσ' 6ου, γαυ-

Restat tertium asyndet0rum genus, epithetorum substantivo adjectorum. Etiam in his asyndeton opportunissimum. Nam cum ex ipsa epithetorum abundantia tota dictio majorem vim atque impetum capiat, p0lysyndet 0ratio tardior et languidior et minus elatione illa digna seret. Neque tamen in his epithetis

asyndeton solum notandum sed in iis contemplandis jam ad alteram proprietatum partem, quae e dictionis austeritate et magnificentia emanat, pergimUS. Primum enim Aeschyleae dictionis magnificentia epithetorum abundantia cognoscitur. Differt autem Aeschylus in usu epithetorum ab usu Homerico ea re, qu0d, HamVi iis, quae ornantia appellantur non omnino careat, tamen, Si plura uni substantiu adjicit, semper aliquid certi equitur. Nam plerumque unam certam notionem, quam Substantivo adjicere vult, non uno epitheto sed pluribus ita exprimit et illustrat, ut noti illa diversis partibus pertentata et perspecta esse Videatur. Itaque cum c0pia verb0rum tum subtilitas in iis eligendis adhibita nostram habet admirationem. Cujus rei nonnulla exempla attuli88e, elim e paucis poetae proprietas perspici 088it, alis erit: