뜻

1. (of a term of office) A prolonging, extension.
2. (of an appointed time) A putting off, deferring; postponement.

예문

• ego vero utar prorogatione diei, tuque humanissime fecisti qui me certiorem feceris atque ita ut eo tempore acciperem litteras quo non exspectarem tuque ut ab ludis scriberes. (M. Tullius Cicero, Letters to Atticus, LIBER TERTIVS DECIMVS AD ATTICVM, letter 43 2:1)

  (마르쿠스 툴리우스 키케로, 아티쿠스에게 보낸 편지들, , 2:1)

• duo singularia haec ei viro primum contigere, prorogatio non ante in ullo facta et acto honore triumphus. (Titus Livius (Livy), Ab Urbe Condita, Liber VIII 377:2)

  (티투스 리비우스, 로마 건국사, 377:2)