Musici scriptores graeci : supplementum : melodiarum reliquiae

41쪽

epitaphio. 37

plagalis certe est huius carminis scala, qualem in hymnis supra p. 9 et 20 deprehendimus et tetrachorda cum medium habeant semitonium, phrygiam esse speciem tuo iure digeris princeps autem Onus harmoniae eum esset , reSponderetque in simplicium scalarum sonis nullo it illi g, totaque harmonia par esse videretur ealae 9-9 haud pauci ioniam esse carminis harmoniam diXerunt. at principem illum sonum vides in media ea in poSitum, plagalem habes ordinem, ambitus autem continetur interd-d atqui pudies diapason, quarum nomina discimus

quoque lagale e8Se contendo, ut d doria spuet se- e)e magno siVe immutabili systemato A a a olidita apparot in tertia igitur hie versamur Specie, quae Xypycnis sonis Ontinetur et fortio oeo exhibui diag0ux00stonum hane illi nominant phrygiam hoc ei nachium quoque vidissse et in Bulistino XVIIJ 366 odor admodum gaudeo quod tamen ioniam volunt alii esse pediem carminis, quippe quod et in metro toniam naturam praes ferat, nil refert similis enim fuit et propinqua phrygia species i0nia qua et hypophrygia dicebatur. - Oeetiam melos qui composuit, is seeundum Verborum accentUS intendit oesem et remittit.

42쪽

4. Sicili

43쪽

0pitaphium. Bulloti de correspondane hullenique VI p. 277. v. Crustum in Philologo II N. F. VI p. 160. Onro, Die modes o ancient gr00 music 1894 p. 133 145.

44쪽

Quae equuntur carmina ad Musam, ad Solom ad Nemesin, ea iisdem codicibus omnia continentur et ab uno poeta compoSita esse diu existimabantur. Cum vero in primo eorum Valeat ex illa qua molodiam sequi iubot Verborum neeentus, in reliquis autem arminibus aeo ignoretur, a diversis hominibus t condidion diversa factae esse putabimuS. Et odieum seriptorum familias, quamquam r. Beller- mann , qui egregiam his carminibus navavit curam

Bor0l. 1840), p. 10-20 statuendas putavit quattuor, satis hab0bimus admittor duas nam alter illius ordos editionibus consistobat, quas fluxisse X familia prima ips B. suspicabatur' i codidis Noa politani fatis ot historia

probatur quarius autem ordo eum Signa muSi Ο ΠΟΠexhibeat, restant digni quos consideremus ordo I 0 HI.

Oxoniensem edition0m niti Florentina Bellermann Oncedit p. 16 Florentinam e Neapolitano codice ortam putat p. 17. Quod autem Burette p. 183 tradit de manuscripto Hiberniae, id revoco ad ea quae Usse exscripserat e Galilei editione. cf. Beli. 8.

Galilei usus est eo die Aristidis et Bryennii, qui erat S. Angeli cardinalis Beli. 7 . huius autem Angeli a nucci libri hereditate venerunt 1565 ad Alexandrum Farnesinum illius fratrem, qui testamsent legavit Odoardo nepoti 1589. Nothac Bibliothequo do Fulvio Orsini. aris 1887, 9. 22. Farnesinorum autem libri 1736 arma translati sunt Neapolim Blum iter Isai Berlin 1824. IV. 5. 14. Nothae 137). nec igitur dubium est, quin eap. III in sit ille Aristidis codex quo fluxerit editio Galilei.

45쪽

ac primi ordinis qui notas musicas exhibet usquo ad ritum carminis III, De nos quidem alium novimus librum nisi Neap. III u, quem Supra 78 Signavi ad tortium Bollor- manni ordinem, qui continet Signa musica usque ad II 13, Mon duo Par. Neap. Lugd. iv 69. 116 126. 5. 50)aeeossorunt Hamburgensis 42 Mutinensi. 73 Venutus 1) do quibus egi in alii bucher fur Philologie 1890, 680, t

Monacens Videatur transferiptus, apparatu eriticus nullo eorum nugetur. Venetus autem VI O univorsi huius ordinis princeps est et auctor nam qualem Belle anuvi Sagacissimus concluserat et descripserat codicem huius ordini arehetypum p. 26, talis hio est et versuum disposition et 00tionum genere. X hoc tranSSeriptum Sse sit Monaeonso 215 O Ρarisinorum aliorumque patrem, sit perditum aliquem librum, o quo Neap. et ut Orti sunt, ostendi in ahrbutae l. l. ita autum cum hi omn0se en Sint transscripti, reStant, unde quaeramus VarinStoetiones, soli N III in ut , euius hab0s sp00im0n intab. H. Editi sunt hymni in his libris Vincungo Galiloi, dialogo ulla mustea antica Florenga 1581. Arati Solensis phasenom0 a Thoonis seliolin, Eratosthenis catastorismi, al. 0didit Ioannos Feli. Oxoni 1672. additis annotationibus mundi Chil m0ad.). Buretio, cuius librum laudavi in p. 47, addidit ex

Par qui est uno 2532 sex vorsus altorius hymni squattuordestim versus tertii, Sed nulla Signa musten.

de quibus omnibus vid Belle annum p. 20. Recedunt

46쪽

42 5 Hymnus De hymno ad Musam copiosissim disputavit Rei nachin Renue des eludes reoque I 1896. post hunc iterum tractavit Govae r in supplemento libri . . a melisee antique dans estiis latine p. 476. Huius carminis notas omnes invenis in Alypi tono

lydi p. 369 praeter unam N vel H hao nim littorae in odistibus aegre distinguunturi, qua quid sibi velit

noscimus varia de illa dietae Sunt sententia0. Beller- manu quidem notae antecedenti moram hoc signo produci

putabat p. 63); ego eum primum hymnos ederem, interpretatus sonum Sse es Suspicabar. Ruinae autem Reoue et gr. I 18 cum N legeret 80num scripsit cis quom die0bat chromaticam paraneten legeugmenon toni

p. 476 reliquis opinionibus Severe castigatis crusis Vel lyra fingit esse notam est enim et diogeugmonon toni

Jodii p. 369 ΘΜ, seriptum esse illo eo tendit, ut

Synus princeps doriae harmoniae et media chorda superius diapason interdum in lyra pulsaretur a carmini harmoniam Si quis lyra sonanda constituit, is non in medio cantu, Sed antequam canere incipiat, primarios Onos pulsare olet, partibus etiam finitis crusin intorponit; illud soro nobis occurrit in tertio aliisquo Versibus mediis. Seribae autem quamvis multa omittere Soleant, ipsa prima Signa nunquam mittunt et quodorusi Soni lyra vel cithara sonandi adhue non inuonti sunt, evaserti contuetur quaestionem Solutam 8Se nego. Ruinaehi autem sonus cis cum melodiae curso miSere interrumpat audientiumque aures male Offendat, ne huius quidum sententiam amplecti OSSum nondum expedita est quaestio poeta quid cecinerit, ignoramus. quo tamen facilius et in transscripto carmine videres, in

quo locos mira illa littera indidat, satius duxi t in hac dition sum sonum H imponoro, qui minus illo melodiae cursum turbat tu in canendo mitte, si ita placebit in sexto quidem pedem legi nullo modo potest; fuit fortass0 I aut .

47쪽

Rd usam. 43 Harmoniam ubi quaerimus, incertus ille sonus omittendus ost atque I esse hypaten, dineto nemo non videt. mosa igitur munere fungitur inque hunc ipsum

unde apparet proximam quidem esse et simillimam hane harmoniam doriae, differre tamen uno Ono quae cum ita sint, haud scio sitne mixolydius idondus modus, ut dicit Reinach, an doria harmonia tertia aliqua statuenda sit Species, quam appellaveri hyperdoriam. nam mixolydiae harmonia Aristoxenus ait apud Plutarchum de mus 16)propriam aliquam fuisse et insignem naturam, quam ipsi Graeei Sero cognoverint quae cum ita fuerint, non nimis mirabimur, si communis illius doria harmonia Oxstitit Specie aliqua, quae et Synommenis Soni usa et nota dieZeugmenon Variaret scalam doriam, nec amo flebilis

esset et tam mollis, quam fuit mi Xolydia. In notis autom ad syllabas distribuendis Secutus Sumauetoritatem sinaehi, qui quoties licebat binos sonos mandavit syllabis perispomeni S.

48쪽

5. 'ninus 1015 20

49쪽

Μουσαν.

. 1. ' Λ

50쪽

46 Carmina

6. 7 Carmina Me80mediS. Dionysi nomon hymnis 5- ii inseripserunt, qui codice Neap. dodopti titulum in fin alius libelli subscriptum falso huc rettulerant eodemque errore factum est, ut libello, qui in codicibus antiquis his carminibus praudedit, titulus falsus in edition inscriberetur. Sequitur enim in manuscriptis acetiit sonioris sagogo doctrina illa d intorvallorum musicorum numeris et rationibuS, quae incipit a verbis Τη μουσικ τεχνη πασαν την δογματοποιίαν συντετάχθαι φασί, quam Bellermann imprimendam curavit una cum nonymis Bor. 1841 p. 101). Bacchio ut hanc doctrinam vindicaret, ille induetus erat titulo ἰςαγωγη τεχνης 10υσικὴ Βακχείου τ0υ γερ0ντος, quem non ad hune lib0llum, sed ad eum qui praecedit referri oportuit cum vero post Bacchii sagogo et Pseudo- baechi doctrinam in eod. Von. VI 1 exston trimodi illi,