장음표시 사용
151쪽
c Ap UT NONUM 'pla tantum per spieuitatis eaus31 a me sunt adscripto Uxnifestum est, tum aliquid esse vitii, tum siquid dee se Vitium unde enim pronomen quod hoc genere neutro laeuna quandoquidem votitamus dieitur; quid autem, quove modo voelietur, non Oecurrit. Ergo vide, an sic probabiliter Iocus restituatur, quod tamen codicum demum, siquis praesto habuerit , auetoritate poterit tuto pronunciari:
M PRAEcIsUM , inquit Varro, GENUs, o an mi passionem: quos NovUM GENUS cum n, si inserjectio, se a emtio artium, interjecti animi caussa, INTERJECTIONEM ocilamus .
Habes jam liquid eaussam οὐ quo, genere neutro positi. Habes etiam nomen quo transit aetio verbi vocitamus. Quae omissio oritur, ut dieiuna est cum hanc disputationem incepi, e similitudine vocum praecedentium interjecti animi. Addam explicationis loco, ne cui Varronianus stylus molestiam facessat ea quae de eodem argumento tradit Ch risii exseriptor Diomedes : Sunt plurimae dicito. , aes incertae inter adverbia et interjectiones ut, est tuus, heu, D. Etiam aliae partes orationuia pro interjecti ne ingulae, Pluresve, oinuntur, is ut est en, Uum, amabo, nefas, pro nefas,
p. ita ad viseU Gemmalleo adnotavit Bondamia . a quidem mihi in usa meos convertere, summi I toti inae is humanit e, i ait sed Soli tiri in lusi Godiees ala in
152쪽
is malum, misertim, Uandum. Has eatim, ut is asserunt multi, in quihusdam ocis interjeetio nes esse, ipse deelarat asseetias et sere quiequid motus animus oration inseruerit, quo detracto, textus integer reperitu , numero interjeetionis, accedit .
V arronis hie deus est satis notabilis, qui perplures Paragraphos occupatum me teneat. Quare eum primo totum describam, quo melius contextus percipiatur: mascum, inquit, significat eius. Nus origo, Sabina, quae usque radices in inguam scam, egit. Aso vetus esse significat Emitus, eum ait:
153쪽
Item ostendit Papinii epigrampnation, quod qis adolescentem secerat Cascam:
. Item osteruli quod oppidum vocatur cassinum. ,, Ioe etaim a Salliineis orti Samnites tenuerunt et is nune nostri unde et AscaNUM orum isto , Item signifieant in Atte IIaneis aliquot m se nem, quod Osci AsNAR appellant 'Ergo nune de vocibus Oseus et conar aliquid dicendum videtur. Eas et alibi memorari videas. Ipse Varro alio loeo . Metis inter vetera vocabula reponit. Eandem vocem, reserente Cicerone homsurpavit Ennius, et ab Ausonio quoque, vetus talis assectatore usurpatam novimus. Paulus Dia conus, Festi mutilator, Cascum e plicat antiquimi. . Denique iode remansit gentis Serviliae et aliaruneognomen Casca, quod cum Tarqui Dii cognomilla Priscus comparat Sigonius .
154쪽
vAI o. Meet III I. I. 35 Carnar vero minus est expeditum. Praeter Varronem, inponit quoque idem . Diaconus qui senem reddit. Etiam Nonius ' habet carnales, se inulas sed IOeus integer non est. Quare, cum emen dare nini non possim, quia alia praemittenda urit, de illo agam para grapho sequenti L. Verum restat Quinctilianus, apud quem DCasva oecurrere su tarunt editores. Is sie ait : In oratione Labieni. sive illa Cornelii Galli est in Pollionem c AsN ARAM GISectator, e Galli ductum est . Repugnat hie
osem diei esse vocabulum omnesqae vel sensm, vel antiquum exponunt. Fuit quidem cum emen date et explicare tentarem; nam Galli eum esse potest, aeque atque Oscum voeabulum, omni uni Celtie sermone origine et legebam Casnar, ara sentator, quasi voei Casna eadem illa alliditatis et versutiarum noti iura Set, tiae senibus, multiiuiis fallaeta versatis tribuitur nam inde est a vetara, veterator. Sed inspecta odi eum varietate, quam Burma Ianus notavit, quorum nullus Cubnar, m. ne casamo, aut aliquid si utile exilibent de hujus loci helman leetione potius ampliata dum censui; et deinceps Spaldingium ejiisdem sentet liae auctorem esse non sine gaudio intellexi Oilia
155쪽
ia 6 Apur NODUM,Origo quaenam utriusque sit vocabuli, haud is elle est dictu. seas esse voces patet e Varronis loco sed a ita nam voce oriundae aut cuinam sunt Unes Iosephus quidem Sealiger in aeus ducit a Casus, antiquus. Sed undenam rursuRhabet caliter suum istut mus Nec magis placet quod acerius 3 a κακὸς ducit nam cor torta videtua significationis similitusto. Ego, ut certi nihil adserre possum, sie Iubens rediderim origine conjunctum esse τὸ Camus cum voce L. tiua, quae nequa ipsa valde est usitata, assus,
underet in visum. Salae par utrique ab alis
et inanitatis notio inest. Ad Casnar autem, senem, quod attinet, etiavatum est vel ab ipso τῆ assus, vel certe ab ea dem atque illud, voce. Nam primo n uir urnest, quia pris ea antiquitas derivationis formas magis cultas et politas, quas adhibuit sermo recentior, ignoravit. At vero te finatio l. I ar in oeum derivatione et ipsa est antiquissima, et ex antiquo Graeco sermone, per magnari Graeciam, in Romanum est translata. NaaGraeei antiquissimi videntur habuisse terminationem derivativam A. Remansit hae in unis eo, quod sciam, vocabulo VI. unde est apud Homerum ἐρίηρε σπιραι Non equidem ignoro hoe solere sic explieari, quasi esset compositum ex
156쪽
ARRO Sedit. III. s. I. Isrhi, parilauist, quae at a notet, et ἄνω, apto,
necto. Sed, pace virorum doetorum, tam veterum
quam recentiorum, digerim, falsum ego hoc existimo. Ἐρω mihi videtur non compositum, sed derivativum. Nempe ab eodem quide ui sed 'quod proprie non atri verum heu significare debuit est dem plane ratione, qua εἴ ab ευς', st. nus, paullatim, cum in his phrasibus ελιιαλα, bHγας, aer. significationem intenderet. Si grnificare coepit, quaque rasone Latinis, ad Gra
ros magnus. Ergo hac de caussi puto τὸ ρ ρ non significare valde conjuncius, sed bonus τὸ υἰη- ρες ανοι apud Homerum non esse, ut vertunt, Me conjuncti sodales, sed boni. Sane si nihil opus erit Grammaticorum commento, qui Gnicae Dialecto propriun putant mutare, in ες ut ἐρ-- ρε pro ἐα ei, quo nihil ineptius - Addi oeloco potest, Grammaticos saepissime in eo abi, ut simplices derivationes pro compositionibus accipiant. Notissima sunt quae de antiquorum errore circa voces Aeditumus, Medutillium, Testamon. sum, Sacellum tradunt Cipero et GAlius P. L
157쪽
DR APUT r, inus autem vulgo nota, sed elegantissima est eiulanostri Balthasari Huyde cope doctrina de voea eat Io, quam cum Grammatici ab e et solum compositam putetit, ipse ingeniosissime repetit si inpli. . citer a praepositione ex ut uis sit terminatio verba iis, actum siguificans plaste ut ambu derivat una est a Celticae originis praepositione amb cireum , cui conjunctum Graecum ἀμφὶ quaeque remansit iuambedo, Murbium, ambar tis ambacti, caet. Erg istius terminationisis in Adjectivis unum
exemplum restat, pis; In substantivis autem plura.
Nam multa adhue i in enimus ejus inocti verbalia, ut
Graec porro aliam terminationem derivativat habuerunt illi conjunctam, sed revem, in cujus exempla sulit δα-ρ, λιαρ, ἔαρ, δαρ, μιν, παρ, κέαρ, κτεαρ, νεκταρ, δαρ, ναρ, νειαρ, ο θαρ, εαρ, υπ o. μευ, .substanticis; . καρ lectivo. Et haec est antiquissima. Orta videtur e barbaris linguis , quod Puni eum Hamilcar, et similia arguunt antiquitatem vero ostendit ipsa etiam brevitas, cum pleraque sint disyllaba. 'ruin utraque eminatio, cum aps temporis durior videretur, non ullo modo paullatim molliri coepta est. Substantiva quidem in ην, pro hac ter. mi
158쪽
minatione tunc sapius adsciverunt formam in et Gio ita ut quaedam inveniant ut, in quibus utraque forma adhuc simul usurpetur, ut δρτυ et δόρο ς. βουτὸ α β υτ N. Haec mitigatio pendet a re uentii lo litterae s pro fusi Verum lectiva in productiorem formam in the sibi vindicasse puto It θυμήδης, α ογ, . Adferam hac occasione quolaumem steriansii doctrinam quam supra retuli de terminatione pio et μου in Graecitate seriori. a viro Docto in exemplari juvenis eruditissimi et ami-- ti demonstrat Origi; iem non nimium ver stam, , et in citeriori tantum Graeci 1 quaerendam. Virdo etiam Nam, μου pro relus ilibus non est Aitiis eum , se Corum. r. Iam ero si iusmodi substanisiiun Graeca, exeuntia in - άρης , at saepe in GV desimini. His accensenda sunt nomina dis iis in ρει etiam desinentia, ut Ἀπιὸς, θυμ ρης, Credo virum doetum hoe voluisse quemadmodum rerantem formam in G, sic antiquam in i pN, meram esse crminationem. Quod si voluit, ego
159쪽
IU CAPUT NONUM, san hane non mihi soli propriam esse suspiei nem, non mediocriter gaudeo Denique terminatio αν, an in similem formam migraverit, dicere non habeo unicum exemplum videtur μαρ, quod in iis iam abiit. Sed redo extra dubium esse, in plerisque voeibus eam formam pau latim obsolevisse certe non nisi apud solos poetas, Homericum sermonem custodientes in usu remam isse mae autem et xia mutata sunt in D et κῆρ, quod in monosyllabis terminati ,1 minus e ra foret quam in polysyllabis. Et longe, majorem numerum Deum inis fuisse, quae ex usu receS-serint, ostendunt deminutiva in ιιον, quae ab iis supersunt. Nam sicut vocis ratalo primitivum fuit si vocis παιδαριον primitivum oportet fuisse πιάδαρ atque ita porto In reliquis hujus sormae
Jam ad Romanum sermonem quod attinet, in eum utraque terminatio 1 et i delata est, ita ut utraque Latinum a pepererit: sed hoc fortasse cum diser,nine, quod ηρ dederit ar longum, αρ vero se breve. Nota in voce Torcias de quantitate non consta re p. reo translatam hanc Ormam primo in Madinam Graeciam Siculorum eri erat omar, μῶ-μαρ, pro tutio a μωμN hinc porro in regiones
Magnae Graeciae maxime assines, ae priri quidem ii
160쪽
Secti III S. I. a riinguam Oscam migravisse. Nam ex hae lingua, ut Oeet Varro, nostrum est Casnam Eadem laminatio simili fato in Romana in gust usa est atque in Graeca, ut nempe a priseis tantum usurparetur, a recentiori hus plerumque vel repudiaretur, e mitigaretur. Multa quidemin aliquo usu remanserunt ut aular pro aulae opercu.lo Caesar, alear ca ars dolii genufi .cochlear,rxemplar, instar, jubar, laquear vel lacunar. IV rr, pulvinar foliar specularia a singulari
raque saltem, riseum sermonem redoleant. Nam aula apud solum arronem remansit, et ni reastituisset Scaliger, ignotum erat exemplar in usu quidem, sed non perpetuo, quippe plerisque eas bus exemplum usurpatur instar uno tantum casu usurpatur jubar nunc fere non nisi poetis usita iatum; Iucar pene soIus nobis servavit Festus eae terae , excepta me calcar, sunt appellationes vel instrumenti rustiei, vel supellectilis domesticae, vel voces technicas, quae, ut observasse videor, antiquum sermonem maxime solent custodire, cumia frequentiore usu et sermone eleganti plerumque sint remotae. Atque ex harum appellationum antiquitate laetum est, quod praemonui, ut repud re