장음표시 사용
11쪽
mus Vocula autem is semper inest gradatio quaedam verbi quod antecedit . Neque quisquam Versibus qui sequuntur prorsus neglectis, praesertim cum alterum facinus primo praeclarius intelligi liceret, quin illa notio inesset, dubitare Sed eum priores quos subiit labores Silenus eo tantum commemoret ac describat, ut graviorem et molestiorem illis periculis demonstret esse hanc servitutem, quam nune n Cyclopis antro patiatur, gradationem sumere non possumus, nisi oppositione certis e bis expressa probatur Mea igitur sententia particulam γέ si defenderemus, v. lxvo-e' καὶ non apte posita, aptius vero ἀλλὰ Vel δ desiderandum esse videretur Cum autem ita neque Euripides scripserit, nec particula γέ servata talis mutatio qualis dederetur, credibilis sit, me non inconsiderate coniecisse reor, cum γέ tollendum et scribendum esse contendam. Atque ea coniectura omnium est facillima, si meminem' quomodo scripserint librarii re Vocula τέ prima nunciati pars. qua a Verbis πρωτο incipit arctius cum altera quae sequitur Q. . . eoniungi a que, ut νικα ad utramque partem reserendum sit, emcituri r μ' ni multi interpretes sunt secuti, scribendum censuit --
post Vocem, desideretur L in non est ita. Quamquam enim cum apud a
scriptores tum apud uripidem exempla in quibu Mooh, Ma . h. '
set respondent, saepe inveniuntur, tamen ortim numerias, in quibus haec regula ne
πρῶτον μῖν οὐκ ἶσ' ἄδικος, εἰμὶ δνσκλεής καὶ τοντο μεῖζον τῆς ἀληθείας κακον, οστις τα μὴ προσοντα κέκτηται κακά.
kπειτα πατρίδος θεοὶ ι ἀνιδρυσαντο γῆς εἰς βάρβαρ' ἐθη, κτλ
sit nihil sequitur nisi ut των per synizesin pro bisyllabo labendum sit. velut
saepius θέα et θεα voces monosyllabae fiunt: Ε . Anci 260 σφάζ', αἱμάτου θεῶ βωμον ῆ ροτεισέ σε. ib. II: su γαρ ηυχεις θεας βρέτας σωσειν τοδε. Ib. 78 . . . τάς θ' ιματωπον θεὰς νειδίζων ἐμοί. Quod cadit etiam in alia nomina: Εur. Rhes. 585 Dκουν ἐπ' Αἰνέαν τον ἔχθιστον evrων Πάριν μολοντε χρη καρατομει ξίφει.
Deinde quin θενών pro librorum mss. scriptura quae est θένω scribendum sit, Interpretes Verbum θένειν omnino non inveniri opinantes non dubitant. Mihi contra vividiorem spectanti narrationis colorem, qui hac ratione oritur, praesentis temporis participium in Sileni sermonem videtur quadrare. Qui autem putent verbum illud θένειν omnino non exstare, eorum opinio loco refutatur Theocriteo XX, 6 ed. Ah-rens ubi sine dubio θένων servandum est: -γμαχος, ε καὶ ποσσὶ θενων σκελος, αιεματα δ' Oρθάς Quale iudicium de Aristophanis versu, qui in equitum comoedia legitur 640: κατα τψ πρωκτρ θένων την κιγκλίδ' ἐξήραξα, .... sacere non dubito. V. 2. ὁ θείης orma est ab Hesychio verbis ληφθείης, πραθείης explicata et a Verbo dαω, Vel, ut grammatici dicunt Veteres, δέω - πωλέω derivanda. In Cyclopis et in Alopae sabula, quam lomsieldius in gloss. Choeph. d. V. 122 et nug-kius in diurn scholast a. 183 II. n. 3. ipsam satyricam Sse monent, hoc Verbo usum esse Euripidem Photius est testis. Praeter hunc quem tractamus locum Verbo usus est poeta v. 98 et 133. V. 3. ἐγὼ πυθόμενος συ τέκνοισι ναυστολω κτλ. Libris traditum est: πειθῶμενος πυθόμενος m. s. οἶν γε sed haec addita a m. s. συν τέκνοισι ναυστολῶB. I πυθόμενος ἡ τέκνοισι ναυστολιο C et Ald irchhossius dubitat, annon scrin est. reg. r. r. II 3 3, 3 not. 3. 4 18 4 not. s. Matth. I p. 9 et 126. arsuri ad Soph. Antig. 5 et praes. IX Brane ad Aristoph. an. 1243.
12쪽
ptura codicis C a correctore sit, praecipue pronomine ἐγὼ tangus Non ita in hiquidem videtur immo vero illud pronomen prorsus neeessarium oro i
cum oculi Ο Γ praebent similitudinem, ut o lib=,hii usti
ἐγὼ πυθόμενος ἐν τέκνοισι ανστολῶ
μτω oK. με στομα μνθρες ἀμφοτεραι νάθοις ὁριοίως ἐσθων.Εtym M.'). Cum igitur navis Veterum ita esset instructa, ut oliter atque apud nostrates duobus latissimi remi in utramque Puppis partem insertis atque ligno transversario supra coniuncti dirigeretur q), gubernacidum, ut mihi certe videtur, aptissime Verbis potuit appellari, quae sunt μνῆρε δόρυ. Deinde vero si spectemus sententiam, nonne est Veri Similius Poetam, qui paullo ante dicit ἐν rens νς ἄκρα αὐτος λαβων . . . Praesertim cum Ostea liberorum laciat mentionem, qui remis utuntur, illis verbis significatum voluisse gubemaculum, quam totam navem Denique aliquid fortasse ad sententiam meam confirmandam locus valet Aeschyli Pers. 11 Dind.): ἐπ πιλλην Sc. νανν αλλος ηυθυνεν δόρυ, in quo quin ορ gubernaculum significet certe nihil obstat. Iam vero totam si contemplemur sententiam codicum scriptura quae est εἴθυνον ad ea quae Sequuntur non Videtur quadrare, propterea quod , αὐτὸς - ἴθυνον et παῖδες - ἐζήτουν nullo modo aut opponi inter se aut omnino coniungi possunt. Cum igitur ad utramque partem ἐζήτουν verbum pertinere appareat ), sicillimam vocis εἴθυνον mutationem esse puto, cum pro tempore imperfecto Participium scribam, quod est ευθυνον. Tertia restat quaestio, quae est de dativo id ἐρετμοῖς. Scripturam codicum defendentibus est videndum, possitne coniungi cum Verbo ἐμενοι an cum posterioribus ἐοθιοισι λευκαδεοντες. Dativum si coniungamus cum Verbo μενοι, locus significetur necesse est. 9uae interpretatio hanc ob caussam omnino serri non potest, quod nautas in remis sedere nemo solet dicere, sed potius ad remos, quae notio in solo dativo non inest. Itaque dici nequit ἐρετμοῖς ἐσθαι. Sin autem, ut Franckius, qui ἐοθίοισι ενκαίνοντες ε non serendum censet, sublata interpunctione coniungamus Verba ἐρετμοῖς ἐοθίοισι λευκαίνοντες, duabus rebus ostendimur. Nam non solum nomen substantivum a suo adiectivo adeo est remotum, sed etiam riuod Summum St,
13쪽
eius verbi quod solum est positum, z- desideratur contrarium. Etenim apud Homerum e eum Odyssea Franckius ille exemplum attulit XII. 18' -- νέγμενοι πολιὴν ἄλα πιον ἐρετμοῖς. recte socii Ulixis dicuntur ἐζόμενοι, propterea quod ipse sint ὀρθὸς ἐν lavor 1 . Quae cum ita sint cum neque ἐρετμο εσθαι dici, neque ἐρετμοῖς et D OL coniungi Possint, maxime mihi arridet simplex illa Seidleri coniectura παυέ GU46 ῖς με πιι , quae sententiam reddit probabilem. Nomen autem adiectivum quod est o , etiam sine substantivo posse usurpari locus hic demonstrat ex uripidis
v. 387λ λάβεσθε κώπης ἐόθιά τ' ἐκλευκαίνετε. V. μωνα πες pro μο-ες quod codicibus est traditum scribendum esse
iam Versu 644 μονωπα παῖδα demonstratur.
V. 27. παυε μιν οἶν μοι πιλ cum libris mss. lego. Nam caussa quam God Hermannus assert, qui caligeri coniecturam ob o probat, , ἐν οἶν poni non posse, cum quod universe designatum sit, id deinde e partes explicetur , mihi non satis videtur esse firma Propter exempla nonnulla, quae apud Euripidem inveni stablia, velut
Phoen. 942 s. ἐν δ' ἐνθαδ' ἡμῖν λοιπος, σπαρτῶν γενους
θαναὶ π- ναν γαῖαν ἐκσώσειεν αν.
Ion. 1. Soph. . . 843, ed. Schneidew. Ceterum si omnino corrigenda esset librorum scriptura, pro vocula A scribere mallem non modo quod in litteris maior est similitudo ), sed etiam quod
quae est τι νέοι se non posse ratus νεανίαι scripsit. Coniecturam quamvis sit sacissima atque anterpretibus novissimis probata, tamen neque aptam neque omni onecegsariam existuno. Silenus enim suam mihi videtur aetatem comparare eum et
rum et ovium quas illi pascunt Praeterea Vox νεανίαι Otiosum ac Supervacaneum praebet additamentum. v. 30. Librorum Scripturam quae est μένων nonnulli interpretes insulsam et sensu vacuam ' appellant, quod ei Verbum νεοι, vel ut alii volunt, νεανίαι oppositum esse credunt. Minime. Nimirum est oppositio, sed non inest in illis verbis, verum etiam in μένων ' et , νε μουσι D. liberi oves pascunt, ego domi mansi Accedit quod, si codicum sequamur auctoritatem, lusus quidam verborum oritur, qui non abhorret a Sileni moribus. odem versu sine dubitatione cum codd. vestigiis GodHermanni ingressus Scribendum reor ψ τε quod duplex munus suum esse Silenus dicit, alterum ut alveos impleat, ad quo potum agantur oves verratque antrum, alterum ut Oenam ornet atque apparet Cyclopi. V. 32. Non est, cur ad Voce τὰ προς ταχθέντα, ut Hariungi placet, Suppleamus i πράττειν, duas nunciationes in unam contracta esse rati τὰ προςτα-χ ντα enunciati est Subiectum, cuius explicandi caussa verba sequuntur σαίρειν σιδηρα ratio ι'αρπάγχ δομους. V. 37. κροτος σικιννιδιον. Ut in tragoedia chori motus θεμελεια, in comoedia κορδαξ, sic satyrorum σίκιννις appellari solebat ). Grammatici veteres propter motus celerrimos Vocem a verbo σείεσθαι deducendam esse putabant. Veri autem est similius eam manasse e vocabulo σίκκος, quod Hesychio idem significat atque κουφος Saliena' '). Quam Saltationem et cupiditatibus et gestibus vacasse Athenaeus ' refert. In iis quae sequuntur Silenus rei facit mentionem, de qua apud Hyginum sab. 29 haec legimus: Liber cum ad Oeneum Parthaonis filium in hospitium venisset, Althaeam Thesti filiam, uxorem Oenei adamavit. Quod Oeneus ut sensit, voluntate sua ex urbe excessit simulatque se sacra sacere. At Liber cum Althaea concubuit, ex qua nata est Deianira Oeneo autem ob hospitium liberale muneri vitem dedit monstravitque quomodo sereret: fructumque eius ex nomine hospitis oenos ut 'ue se saltat. 26 δοναῖς δε μοι, έταν κωμωδίαν καὶ τραγωδίαν ἐπαινῆς. LMεληψαε, ἔτι η' - κατερα 'κείνων ρχήσεως διον τε - ἐστιν, οἰον τραγικῆ ιών, ἐμμλεια, κωμωδικῆ δε ὁ κορδαξ, 2 d. V: - si' 'β vos λης. SOmmerbrodi, de triplici pantomimorum genere, Liognitg md P. XXI. Dion. H. ant 7 72. ' δ'' h ' 'RR 'iotioni. ignissieationem ortam esse putant. cs . Arrian M. us p. 1078 20. 'oee 'reia I p. 20 sq. iobeeh, Aglaoph. p. II 26, m. Athen. I p. 20 E. I p. 6 MAE.
14쪽
vocaretur instituit . Quae res tabulis satyricis tractata videtur esse ). In huius rei descriptione voce κῶ ιιοι interpretes sunt offensi et alii ut κωφοις, alii ut iam scriberent adducti. At si accurate significationem huius vocis perpenderimus librorum mSS. Scripturam defendi posse inveniemus. δμοι enim . l. non pro usitata illa Ignificatione sunt epulae cum musice ac saltatione coniunctae. sed potius catervae Suppl. 390 κωμος σπι φορος. Ion. I97 πιηνὸς κῶμος πελειῶν. remad 1184 ὁμn-
Vadera', altantes in cenam progressi pastorii in more agendo et vociferando pecora
In peluncam compellere student. Tum hi quoque praesentem sortem voliεme gere incipiunt et Dionysum invocantes eius amicitiam ac societatem ardento oti u Sibi comparare. Sunt igitur duae partes discernendae quarum altera ' ον Vm gregem, altera ad Baeelii ciuilhi. Pς μ'
Poeta Perpauca diSSeramus oportet. Versus enim facile possunt intelligi quoio e
θ et Welcher in appendice trilog. p. 298. x et ossbach eis. p. 482 4l 4 sq.
V. l. ' δὴ γενναίων πατέρων. Libri traditum est: πῶ δή ριοι γενναίωνμὸν πατήριον Quaestionum quae h. l. oriuntur prima est, sitne se Vocula cum iota
15쪽
subscripto scribenda an non Sunt quidem non pauci, qui dativum esse mitone Ao
que lota subscriptum defendant: at non is, ita sis ...i T.
quem grammatici instrumentalem dicunt, relliquiae. Namque dativi si essent la Alio
non OSSent illae voces, nisi e genere seminino. Quod vel co ., h, deur demonStrara πάo Vocula, quae si a genere seminino esset derivata. non sed sera scriberetur oporteret In omnibus igitur eiusmodi vocibus tota si delen
Potest teneri Cum autem versus qui sequitur ab iisdem incipiat voculis nid: tiua
tasse e versu qui sequitur γενναιων τ ἐκ κώδων ssuxit eor
dam, tamen cum librorum scriptura non modo defendi possit, sed ad totius Ioel sententiam ac structuram magis quadret, eam servandam χάς contendo eadem dicendi ratione atque antea usus ut priore loco is, sic o repetis Duo
sunt anterrogantis et exclamantis , Nonne pratum arvumque amoenum aut mum, nonne clamor agnorum in stabulum vos pellii Ois y
atque audac'Simis coniecturis perverterit et contorserit. Quae cum ita sint v I
4 54. quos olim lectos librarii vel omiserint vel signo quoda: sigiliseaverint renondi in non dubito. Quod non errore, sed onsulto si tum 4ά, ab illi ζα
qua repetita iterum describerent non oportere putarenti complura exempla ex Aes lialiorumque Poetarum operibus desumpta ostendunt Aesch. Ag. 12 L in 159 Dind
αιλινον Γλινον εἰπέ, το δ' εν νικάτω.
σπέρμα σεμνῶς μέγα ματρος επινὰς ἀνδρων, D, θαμον ἀδάματον ἐκφυγειν.
τήνελλα καλλίνικος. Versus intercalares, sive ut Graeco Verbo utar τ ἐπιφώνημα - e carmine, quod cum Ovidio populare appello, in tragoediam transierunt et saepius adhiberi solebant. Singula carmina popularia suis erant instructa Versibus intercalaribus: Iλινε, ἀλιν quae Lino erant dedicata, ἰὼ Βάκχε, ἰὼ Βάκχε quae Dionyso Consilium si quaeramus quale fuerit in eiusmodi repetitionibus, id erat, ut paucis verbis totius carmini quasi undamentum esset expressum, quo niterentur cetera. Hoc Cyclopis sabulae loco hi versus intercalares eo magis desiderantur, quod satyri Pastorum instar anunt, quom in carminibus tales repetitiones usitata fuisse poetae Bucolici
16쪽
testantur. Porro illis versibus, quos hoc in cantico intercalares esse contendimus, quique solent esse reserti exclamationibus et interiectionibus, nihil aliud exprimitur, nisi quae iam antea satis accurate sunt dicta. Iam ero reStat, ut, cur Propter sententiarum nexum 6 63- , quos anti- strophi esse plurimi putent interpretes, sint reiciendi, demonstremus Ac primum quidem cum consideremus stropham et antistrophum atque inter se comparemus, accuratissime et metrum et sententiae se excipiunt ac sibi respondent . I-4 et 55-62.
Quibus in versibus nihil dicunt vel canunt satyri, nisi quod ad ovium gregem atti
net, quem in stabulum Vel antrum Pulsuri sunt. Postulant enim, ut relinquant gramina campi et ad antrum redeant pabuli plenum, ubi agni vehementer mammas desiderant matresque alto balatu arcessere student. Neque hac in re praetereunda sunt verba simillima in stroplia et antistropho positarstr. βλαχαὶ τεκέων antistr. βλαχαὶ ηιικρων τεκέων Str. ποιηρα βοτανα antiStr. ποιθρονις λιπουσα νηιοίς. Deinde autem hos Versus, quos repetendos esse censeo, cum ipsa stropha non cohaerere, Sed tantum versus esse intercalares, Videntissime patet eo, quod, 48 strophaeo σοι βλαχαὶ τεκέων; et v. 55 antistrophi:
σπαργωντας εαστον χαλασον κτλ.versibus 49-54 plane neglectis arctissime inter se sunt coniuncti. Contra si . 49-54 intercalare esse negemus, coniunctionem inter stropliam et antistrophum omnem diriminaus nec quomodo sententiae strophae et antistrophi se excipiant, possumus videre. Nam ut coniunctio inter . 4 et 55 demonstretur et explicetur, multis rebus HSque non imPlicibus opus est, coniunctio inter . 4 et 55 omnium est simplicissima, per o intelligitur.
Aceedit denique quod v. 62-68, qui uv. 4 54 respondere dicuntur, prorsus aliae res describuntur plane ab illis diversae in atros,lia de ovibus, in antistrophod Baccho agitur. Quo tandem modo re tam diversae, sibi possunt respondere Nonne igitur Veri est similius et simplicius atque sententiis accommodatius his versibus exordium formari epodi, quae apte sic continuatur: tano Iano ψων κτλ Itaque sacere non possum, quin irchhomo assentiar, qui primus sententiam protulit mihi probatam. Postquam igitur in ' universum de hoc loco egimus, singula perlustremus
v. 49. φιττα pro φνττα scribere maluerim Hesychio I et Theocrito ε- stibuS. ib. o τὰν ον οντα δε νήμη - ταδ ον ον ταδε νεμη sec. Viet. et app. Pare Varie hunc locum temptaVerunt interpreteS, quorum clarissimus Hermanianus, ut stropha antistropho reSponderet, qua in re doctissimum virum errasse iam vidimus, scripsit: μάδ' οὐ τυ οὐ τάδε νεμεῖ, Iacob in animadvv. in aurip. tragg. et
s utit, Nauchius: - τάδ' οἴ, οὐ τάδε νεμεῖ iocum corruptum esse nemo non videt neque interpretes quale sit vitium fugit Inest enim in vocula οὐ, quam hoc vel illo loco in pronomen σν mutaVerunt. Ego quidem non solum uno vel altero loco. sed utroque οὐ in , si mutaverim. Iam satyri ex ovibus quas pascunt singulas, quae et ad dexteram et ad sinistram de via declinant, nanquam compellantes alloquuntur et repellere conantur, qua in re, multo aptius videtur quam οὐ Neque iraeeunte vocula o dissicilis erat talis confusio. Accusativum qui sequitur κλιτν δροσερὰν cumses ηεῖ coniungendum existimo. praeterea post interiectionem quae est uir excidisse ponamus Voculam , quod propter praecedentem litteram perfacile potuit fieri, totum hunc locum ita scribemus:
-Heda Du hielier, nichi u solis dor de sevcliten Abhan weiden He, de ichwerde dich ogleicli mi einem teine ersen. Verba autem quae in codico B leguntur post δὴ interiectionem ἴτ' οἶν vel o non genuina habenda esse arbitror, Sed inserta a metrico quodam Versuum responsionem quae nou Si restituere conanti.
Postquam satyri ovibus nisi recedant in stabulum, lapidibus minati sunt, arietem ut praeeat postulant:
x σίττα ἐπιτωνημα αἰξίν. - πίπτον ταχέως, ευθεως. x Id. IV, 45--46 ed. Ahrons σίτθ' ὁ ἐπαργος, σίτθ' α κυμαίθα ποτὶ τον λοφον.
17쪽
Dimellis est hic locus intellectu atque iis raecipue, qui sibi ut singulos versus anti- stropho respondere oporteat Persuaserint. Nos vero irchhomi sententiam probantes verba habemus minus corrupta. Nimirum Pro se στασίωρον , quod libris sa traditur, quia explicari excutique nequit, legi necesse est Ῥασιωρός ' , quod verbum ad totius loci sententiam est aptissimum. Nam στασιωρος Vocandi casum esse censeo, qua in re nos offendere non potest, quod nominativi forma cum Vocativi est coniuncta, quae structura non raro inVenitur, etiamsi alterum Verbum formam habet singularem provocativo usitatam 33, velut ur. l. 585: ἔμολες ἔμολες, ι χρονιο αμερα, . . Soph. i. 29. ἀλλ δε φίλ' Ιας, πάντ' ἔγωγε πείσομαι. ib. 23ν - δυο ιορ Mας, οἷος ων ollis ἔχεις, . . Hom. l. IV, IM: ανναρ δὴ οντως rq φίλος ω Μενέλαε.
Itaque μηλοβοτα μασωρος Vocativum esse ienseo, Ἀγροβάτα genetivum ). Neque enim ἀγροβάτα explicatio est Vocis μηλοβοτα, ut Hariungi placet, sed ἀποβάτης est is, qui ruri incedit, Cyclops, qui Venandi caussa abest. Ineunte antistropho Verba μοι τον quae post δε-αρνῶντας leguntur postea demum addita esse manifestum est. Plane sunt supervacanea et fortasse e stropha deducta. V. 56. θηλαῖσι σπορα librorum est scriptura, quae quominus teneatur metrum obstat. Ego quidem γονας scribendum esse coniecerim. Quam coniecturam Godo edus Hermannus improbat hanc vocem a poeta scribi non potuisse ratus, quod
velut ur Andr. 486: ἔδειξεν η λακαινα του στρατηλατα Μενέλα
nem crederet σπόρας eius esse interpretationem. Quamvis hoc verum osse elotaberemi viro lubenter concedam, tamen sacere non possum, quin dubitem, num omnino ho vitium Ex interpretatione uxerit. Nulla enim mihi videtur esse interpretatio sed .implex litterarum termutatio tria χ renetii, ,.llisi h Q
Cum omnium de hoc loco interpretum coniectura atque sententias enumeraro a recensere et pigeat et Supervacaneum Sit, ea tantum Proserre liceat, quae mihi accuratiore disputatione digna videntur esse. Ac primunt quidem quid ostia oodd Σ , tradita μνιμινειν et ἀμφιβαλ significent, est videndum. υμνιβα- quod semper reumeundi habet notionem, prorsus non aptum est ad hune loeum Citi Tter res habere Videtur in altero verbo ἀμιβαλλειν, in quo inest vis circum tendbium, et anuin, Almphronem signification in dubitandi ad hunc locum aptissimam in-Veniamus - ἀμφις ora', ea in Euripidis iam tempore notam fuisse crediderim T- ire sorte 'ubitabis Jerbosis labulis uelictis in aetnaeos scopulos pAptissime hanc interrogationem sequuntur illi versus intercalares: φάττα σὴ τάδ' οὐ συ αδε νειεῖωλιτὴν δρομάν. κτλ.
ram plurimi interpretes receperunt, sagacius quam verius coniectum esso opinor. Nam Dude' vel de diis, qui ubertate orent i, vel denique de hominibus miserrimis qui undique malis sunt obruti ), nusquam de ratis vel pascuis, quae floribus abun-
18쪽
hua ad librorum scripturam defendendam usus uni. quoniam ne in Aeschyli ne iubitandi habere significationem demonstretur non satis firma videantur esse, propo- Sophoclis ad hanc adductus sum mutationemr Antig. 376 ἐς δαιμόνιον τερας ἀμφι-οιδ
usque conditionem miserrimam clua niano apud Cyclopem utuntur Dior sum invocam opponunt. Dissicultates quibus interpretes in his v sunt offensi at o ut hunc Vel illui mutarent aut transponerent, sunt commoti ex illa fluxerunt sententia quam non rectam AS 1am Supra demonstravimus. Cum enim hos versus quibus es di exordium contineri arbitror, antistrophi nem haberent mutationes et propth i
offendat deinde a Godosredo Hermaniio v. 66 et 7 sunt transpositi, denique 67 plane mutilatus ' et a posteriore quocum arcte cohaeret disiunctus Quae omnia
' M God Hermannus et lienditus hanc scribendi rationem rectam
se ammant v 782 agmentorum Sophoclis conserentes i. Accedit quod apud Homerum II II, 508 legimus - - ζαθόν, quem ad locum Graecus interpres eam in Megarido sitam ibique templum celeberrimum Dionysi esse docet. Quamvis, aenomen vulgatum esset a compluribus locis 4ropriunt, tamen Dionyso sacri erant
is ν- sit scribendum. UNomenti Ius mihi ad hanc rem demonstrandam videtur afferre ipsius dei nomen quod est Mummio Quale argumentum ut plane cognosci perspicique possit de Nysae nominis Vi ac significatione pauca addantur est necesse. Locus, quem deus renet, ubique fere Nisa solet appellari quae Vox cum ipso Dionysi nomine eadem ra- tu ne mihi Videtur esse coniuncta, qua cum Cereris , terra ' μήτηρ, δῶ, δῆ - γῶ,
' eteribus temporibus Megaram urbem Nisam h totumque a rum Megaricum vel, quod sere idem est, quia isus in illis regionibus olim regnabat The- et incero . D. II, 23 Dionysum commemorat Niso natum et Thyone, a quo Gieterides constituta' putantur Dionysi nomini praepositum est is, quam aliorum 11 4 Iorati Att. d. Behker, tom. IVIJ, Θεαγόνες Thuc. I, Ire rius. I, 28, 1 alatque in nominibus Germanorum vetustioribus illud ,cot' q) Seribendi ratione si nibus quibusdam legimus, propterea quod tales productiones non raro inveniuntur 'lut inuidiuniri Iam tum menti, quo modo Nysae nomen explicari possit, cum Baccho pshh. i. 'μ' Ag mi τοτοῖ δῶ. Eum 874: Ar δα Ἀ-; h
Un ue prouuet. Mai. 1 voe commiss. p. 706. muttiann Mythoi 2 29. a.