In Cyclopem fab. Eurip. commentariorum [microform]

33쪽

Iade i

34쪽

PARTICULA II.

luod iam prima ineunte pallicula ante hos sex annos in universum eum de aliis sabulis Euripideis, tum de Cyclope, quae fabula satyrica una ex omnibus integra nobis

est tradita praelatus sum et libros manu scriptos paucos eosque deteriores esse et veteres commentario aut raro aut omnino non exstare, id eo magis in hanc quadrat particulam, quod exscisso solio inplius centum versus 244-251J in codice intercidisse constat. Quam ob caussam in his versibus apographis Parisinis, quae nullius sere momenti sint neglectis uno codice inuti licet artis eriticae sundamento. Qua re dissicultas interpretandi vel emendandi in hac sabulae parte corruptionum plenissima adeo interdum augetur, vix ut vertim possit investigari. Neque igitur, quamquam nonnulla Sunt, quae mea quidem sententia magnam habent veritatis speciem, vereor dicere me forsitan lia protulisse quae os ensionem non effugient. Accedit quod permagnam horum commentariorum partem correctis tot tamque variis puerorum libellis tempore admodum interscisso ac paene consumpto conscripsi; undesieri potuit, ut in versibus huius sabulae corrigendis errore aliquando ducerer. v. 2. σιγῆσατ', ω τέκν ἔντρα δ' εἰ πειρηοενῆ rοίμνας ἀθροῖσαι προς πολο ις κελευσα TE. Interpretes de eas discrepantes vocabuli ποόc rολο aut ,7reo rολονς ut ,πρ0ςπόλοις scripserunt Libi mss. BC sec. app. Parr. ποοςπόλο ς exhibent, Ald. reocπόλοιc, quod rectum esse censent Matthiaeus et God Hermannus, vitiosum Κirchii ossius, Nauckius, artungius Codicum igitur scriptura non satis accurate cognita, quae vel borum coniunctio legibus grammaticis non neglectis praeserenda sit videamus.

Filii ionein in V. nitinerandis seentus sum auexianam.

35쪽

Quamquam accusativus Verbo κελευειν saepissime adiungitur, tamen dativum ' lioque poni posse eum alii Graeci seriptores demonstrant, tum multis locis Homerus cuius carminibus in hac subula componenda Euripidem usum esse constat. Deinde significatio, quae Verbum κεὐνειν ita usurpatum liabere solet, , clamando imis pellere aliquem, ut aliquid saeiat , Sileno Satyros impellenti, ut oves intro cogant, aptissimum est Quas ob caussas reocπολοι genuinum esse contendo. v. S. νερονται sine dubitatione cum libris scribendum est propter nominandi casum qui equitur κεχρη1ιειοι App. Parr. alterum quidem ircli hosti auctore praebet νερονrcic, unde Sic Ald. Sed tam ne curata eum verbo eia coniunctio QM- id huius sermonis color plane abhorret. v. 1. ξενον et εγον τῆν ν υ βεβωτες κελ. Musgraxius vocabulum στεγην salsum esse ratus .ri κν' scribendum iudicat , .se neque quemquam invenisse, qui βαινε ιν cras; ι; dixerit, neque etiamsi Graece dicatur. hie locum habere posse Ulixe eum sociis nunc primum in conspectum prodeunte. Iacobsius, qui Musgravi adstipulatur'; propter nimiam litterarum diversitatem ξενον τε γῆν seribere mavult. Equidem librorum seriptura cras; ον servandam osse arbitror.

Sententiae quoque σεθην hi αίνειν optime convenire ex iis v. qui antecedunt et ex iis qui sequuntur elueet am aquam hausi uri sunt et cibos petit uti SI Ss , quarum rerum neutram nisi homine quodam diu ante possunt accipere v. f, ΗΗJ. Atque eum quispiam dixerit ipsum lixem eum sociis quam invenire posse tamen cibi certe e specu illo arcessendi Sunt. Silenus autem advenas ad antrum venientes στείχονια εἰς τον ν roον conspicatus neque Enorans mortem iis qui ingressi sint imminere, verba saeit, quibus in universum, quam male ille Cyelops hospites tractet.

nrgumentatur , die seni*cn. Melche disse uimrthische Lehavsvngraefrese haιen undi de Rachen des Cycloste gestomine sinit, isse nichf, reelch' inter Polyphemus is vel ortasse melius interrogandi signo positor ,wisson si nichf welch ein Her P. As, en Sis .... eircle habens' Accedit quod κλ ία γναθος cuius Silenus simul facit mentionem, demonstrat Cyclopis antrum in animo habuisse poetam, quo ossicitur, ut γναθος et στέγη inter se quasi comparentur. v. 3. γνα: ον v ἀν do οβρωεα. iii eum Bothio pro x vis scribendum esse censeo sive ex anteeedenti Versu rii δ' hiβεβωνες sive e litterarum confusione IUINA INA ... ILVAM ... hoc vitium ortum est. v. si Τί ei: εα, ne otiίον πολιν εο ιγ ιεν εἰς βαλειν,

interpretibus et verba et sententia ostensionis praebuerunt ansam. Ac primum quidem , si rite ι ' addubitant mutarique volunt in ,ἐοίκαμεν. Qualem mutationem iusta carere caussa. qui illos locos legeri ex meraclidarum tabula desumptos, facile in- lolliget.

Maiorem suspicionem mox Et scriptura nocia ta quae a Fixio, quem ΙIari ungius secutus est in , rρος pro P mutatur. Sed noristi qui est εἶπα vel reοςεDe quamvis rara sit persona prima tamen prorsus negari non potest. Formam enim addubitari non portet dum modo unum Exstet exemplum. Quod exemplum apud Xenophontem reperi 'ALA' DJErromox cir rari , ετ ζ, Pr ελ- ον εποίνῖσα Dδίν, ἐν o,

ἰσχνι risi Memorab I LG, g J. neque quisquam est, quod sciam, qui huius loci scripturam habeat salsam. Accedit quod aliarum huius noristi sormarum usus multis exemplis cum in Sophoclis tum in Euripidis sabulis satis firmatur. Itaque rooςεῖπα

servandum En SED.

Iam vero transeamus ad interpungendi rationem, unde altera quaestio est orta de sententia. In edd. Vett. si est interpunctum Leotiίον πολιν Γοιγμεν ε βαλεῖν,2ceri ρων προς ντροις τον V lιιλον Loe B. Canter Sic De. r. E. εἰς βαλεῖν. Misoων πο ἄντροις οι errari. ε Oeo, G. Hermannus haec adicit . Exspectat quis

Editisne iii v. numerandis Peulus sum Soplioeli Selii iei de vinianam, Aesetiyli Diiritu ianain, Aristoplianis mere Lianam.

36쪽

Iortasse potius προ ιιιιροις Ris'. Ego quidem Vereor, ne tiaveων interpretis sit Euripides autem seripserit: Μ. . οπμεν- ώλει, oio ro. ιροιe .... Mihi probatur diit. veit interpunctio his de ea ussis Ulixi eum foetis prodeunti eum locus a littore esset remotior, quam ut, quales essent incolae, accurate nosset

es. v. 20oJ. Qui autem subit quodam animi aspectu commoventur sv si ia terre alis asseeius significatui ii minoribus enuntiationibus quasi abrupit uti solent. Ulixes igitur dum eos, quos e longinquo allocutus est, Satyros esse videt ad socios conversus, II opiti inquit. Looysis, di , , caussa vel appositionis instar addit Σατι os, πρὸς sit ros ς' de de quasi distilo Sa

v. 04 Σισίνου γένοc. Est tabula post Homerum apud Graecos et no- Autolyco esset desponsa ' Quae assinitas Sisyphi et Ulixis eo facilius potuit fingi,

tu' quam Laertae, sed ediam Autolycus iam ab Homero omnium vaserrimus appella- Llix patrem Sisyphum solent obicere velut nautae in Soph. Ai. v. IS9J, a quibus τας-ισχουνδαι/γε νεὼς lωσιλεις oeatur Philoctetes Soph. Phil. 417 a quo Luολξιος ισρ' fot frem rato appellatur Agamemnon inmur. Iphig. Aul. v. 524 ouo εο ιli νειον Vra Ομα nominatur. A Sileno Ulixem hoc loco illud appatet quam ob

quem Hariungius seeutus est, quod priores huius sabula editores hoc vitium non viderint, valde miratus Cuius nationis aussa num iusta sit dubilo, quod pronomina Inter se contraria Miso et oi ι o. h. l. aptissime eoniuncta esse eontendo Cum

enim pronomine riuo remotius aliquid sive tempore sive loe a nobis divisum vel oppositum Signitieetur, t)ιος autem pronomine les quae ad praesens tempus pertinent quae tanquam Onspieiuntur et adsunt, demonstrentur sumino iure Ulixes mihillud pronomen ad virum videtur reseire, quem paullo ante Silenus e Sisvnhi stirne ortum se novisse dixit, hoc pronomine se ipse Ulixem appellate: Ille, inquit quem nosti, hi sum, qui tecum loquor. se δε ιι, ὸ hier. Sillim horum piononi num Oni unetio in Euripidis subulis saepius usui pata est illa familiaris colloquii propria ,roix Detino' ' iaque artungius fortasse admodum severe de priorum editorum oeordia iudicavit qui opto pronomen servarunt.

Maiorem atque iustiorem mirandi caussam God Hermannus habuit, quod versu 107rε 'Iλιον τε καπο Τρωικων πονων Vocula γε a novissimis editoribus sit servata. Ex particula cra quae sequitur sacile intelliget, qui creberrimam litterarum Γ et γ' cognoverit permutationem, illam voculam mutandam esse in ,τε' . v. IIS. ντ εχοντε c. Fortasse habitandi significatio, quam h l. verbum εχε tu habet, auehium, ut αντρ' οἰκοννιες scriberet, impulit. Quamquani, si caussam emendandi onieci veram nam nihil de hac re commemorat illam verbi ἔχειν notionem praeeipue de diis, οῖ Doci νον Γρυν χονσιν, eorumque similibus a poetis usurpari satis constat, tamen de hominum quoque domiciliis usitatam suisse complures loci demonstrant. Eur. 3 cl. 324r

Ceterum versus qui antecedit χένες δ' ἔχοι σι γειῖαν Nauckii emendationi repugnat. v. 23. ιιπελον Oce legendum esse apparet; ροαῖς, quae librorum est scriptura, sortasse e ,ροίας nuetus Ortuna est, quod voeabulum librarius quidam pro recto scripsit. v. 24. Otrce te χορον οἰκουσι : όν ce. Etsi ex libris mss. unus C sec. ici et app. arr. ἄχαριν habet supra scriptum, tamen χοοος vocabulum Sileni moribus est accommodatiu quam ἰ χ&oις. ,h ponte sequitur. ' God Hermannus recte inquit. . ut regio sit Γλαοις, si est Πλορος M. v. 12S. αὐτος ὁ Κνκλomst που σειν ἡ δοιέων σω Ante hunc versum quaedam excidisse God Hermannus existimat. Nam, inquit, cum credi non

possit tam negligentem suisse Euripidem ut Ulixem de illo Cyclope, de quo nondum

quid quani Ognoverat, quaerentem saceret, aliquot versus interiisse necesse est, quihus ad Pol phemum deductum fuerit diverbium. Recte quidem, ut sere semper, sagacissimus ille vir vitii locum detexit, sed num medendi quoque rationem h. l. invenerit rectam, dubitaverim. Quamvis de Polyphemo ipso polita nihil dixerit in iis versibus qui antecedunt, tamen de Cyclopibus eorumque vita et moribus generatim atque universe satis loquitur, ita ut Ulixes, quales illi sint, facile possit cognoscere. Sic v. II sqq. Silenus Cyclopes in antris habitare narrat, deinde alterum alteri non obtemperare, tum lacte eos et caseo vivere, denique quicunque peregrini ad illa littora advehantur, iis vesci maxima eum voluptate solere. Mirum igitur Ulixem de-

seripserit, ix erediderim.

37쪽

siderium tenet videndi hunc xclopem qui se suos clue socior elit comedere. Quale desiderium nos non offenderet, si , Ocabulo quodam demonstraretur Ulixem scire velle, ubinam esset Cyclops, qui in hoc antro habitaret. Itaque, ut bene procedat sermo, nihil est opus nisi accurata Significatio, qua Ulixes se comperire velle dicat, ubi ille C clops sit, cuius servi Satyri sint facti, Polyphemus. Talis autem significatio vel demonstratio in verbis inesset si pro αι ioc scriberetur ,οὐιος quae mihi coniectura quod neque litterarum mutatio est magna et sententiarum nexus restituitur, probabilis videtur esse. Duarum quas sorte quispiam ponat quaestionum altera, num Pro pronomen sine articulo poni possit apud tragicos, exemplis absolvi iur quae Bern hardy : rue- gery ; Matthiae' Rost . Thiersch ' proserunt Cyclopis enim nomen nomini proprio simile esse vix quisquam neget. Altera num 3 clopes in singulis antris habitaverint imprimis assirmatur versu 12ur

v. 31. οἰσέr οὐ o doti σεις libri mss. exhibent. Sed plurimi editores cum Cant 'ro ,οισω Dν ο δρασον ': scripserunt Bariungius, novissim iis huius sabulae interpres, ad emendationem defendendam haec adnotat . . f i r ' οὐν ο docitror rars ohemi Aedensari. ἰσ: ori o dot σεις Maro clam I ιν, nosmeges eo eriei donnos hsesse fretas dis , aras vom/n irissis rithreni cler im fordori trias fh Anmvss Sed illa caussa, quammai tungius et ceteri sere omnes primam ponunt cur locus emendandus sit ,οἰos o decιρον dicendi formulam ess P uni ipud illos poetas Atticos tum apud Euripidem usitatam mini intim valet si v Pmpla nitemus quo iuvdictionis quamvis pauca inveniuntur. I einde librarios dictiones minus ii ,itatas pria vulgatioribus scripsisse vix est credibile luin au leni ut . odosi ΙIermanni verbis utar, quod ita loqui soliti sunt Attici, ex eo non sequitur eos ubi quo in locutos PS, P. Quin ipsa cogitandi celeritas, cui haec formula originem ' debet suadet ut pro diversa sententiarum coniunctione aliis in locis aliter locutos esse Atticos censeamus.

Quamquam igitur Euripidi illam dicendi sormulam is N o do&σον familiarem suisse non ignoro Φ, tamen iis, qui cum anter faciunt, assentiri nequeo. Accedit quod,

ut iam dixi, in sabulis Euripideis inveniuntur nonnulla exempla, quibus suturum tempus defendatur Primum ponam illud e Medeae fabula desumptum v. 600:

quo loco in omnibus libris mss. suturum tempus legitur. Alio loco Hec. 225 librimss. vel optimi fluctuant inter utramque dictionem doc σεις et δρασον. E tertio deni- quo loco, quem his adiunxerim Similem. Iph. Taur. 759 αλλ' OBFG δρασω; videtur mihi sequi nihil esse, quod Euripides, si prima temporis suturi persona in eiusmodi

dictione usus sit, altera non utatur. Iam vero sententiam inquiramus, quae, quominus librorum scripturam probet,

Hai iungi obstat. Ulixes absente CSclope facilius quae optet se assequi posse arbitratur et Silenum quo pue conditione ipsius sociorumque descripta consilium cibos comparandi probaturum esse sibi pei suadet. Itaque interrogat O σ3' υν ο ρα- σεις ,, iresis clu also was u fh tra missis Cur sententiarum nexus postulet r iras ιι thun m/ssis non video. Dicat autem sortasse aliquis propter imperativum qui sequatur διῖσον anteponendum SSe . . foῶσον , sed in illo Medeae loco idem imperandi inodus νωνίσIo suturum tempus equitur. Versum I si κce et Deo ὀπί ce ἐσεὶ te βοος γαλα, Athenaeus I . p. 65 S. C. asser his verbis: Dot 1 Miri ἐν KDκλ-ι πων ' καλεῖ

Quam lectione in arripiens iasinus his verbis , δεῖ ria λω inter proverbia locum dedit scribens veteres ac Iovis appellasse quod insigniter lautum esset in cibis. Etsi II enr Stephanus et Iosia; Barnes illam clionem ferri non posse demonstrarunt, aliter tamen ac libri mss. exhibent Euripidem hoc loco scripsisse mihi est persuasum. Atque herba quae Sunt toti cure eo ni irem movent suspieionem, quod in Cyclopis sit bula apud Homerum nusquam, ii pud Euripidem tribus locis' vaccarum vel boum sit inentio plurimis ovium ' Aecedit quod paullo ante Silenus, Cyclopes qua vivendi ratione utantur, exponens dicit . I 22r ς τι γαλακι κω νοοισι ει ιι λοὸν βορ te. Itaque veram Scripturam apud Athenaeum reconditam hanc esse arbitror: δῖος αλα- IO2 V. 1ΛΛ - unde lacile librarii cuiusdam socordia potuit seri ΛΙΟΣ ΓΑΛΑ.

v. 42. ον ἐεἰέθρες α εαῖς ὁ ἐγω οε ἀγκειλαις Musurum, qui scriptura ται δ' in p. Par altero commotu ., παιδ' ' scripsit, editores veteres et God Her- mannus secuti sunt Cum autem mea quidem sententia ἐκτρέφειν ti; καλαι sine illa

38쪽

accuratiore definitione seri non possita odicum scripturam quae est ταις δ' praeseram' Silenus postquam Ulixi vinum a Marone dei filio datum audivit num sit silius eius dei, quem in iis suis manibus gestaverit atque educa erit, ex hospite quaerit, is autem respondetr Βακχνον παῖδε, σαφέστερον tue9 ς. Versus 145r δ' ἀσκοc, ο κεν γε νιν, ω ὁρα c, γερον, qui omnibus sere interpretibus tantam movit suspicionem, ut alius aliud coniceret ' correctione omnino non eget. Ulixes enim Sileno, ubinam illud vinum sit, quaerenti respondeteisHic est uter, qui vinum eontinet, ut id es M. Quibus verbis gestu quodam utrem pelle caprina consectum, quo Graeci antiquissimis temporibus uti solebant ad vinum condendum, significat tumentem. Plenum igitur utrem esse Silenus potest videre,

vinum autem continere e singulari eius forma et specie conicere. iaque , is οραδε parum recte Verbi .,ο κενθει νιν adiunctum esse negaverim immo vero rem indieat apertam manifestam, ut Dec. 1053:

Si omnino correctione opus esset, fortasse haec laret simplicissima: ὁ εἰσκός. ω.ν., ce, γερον. hic uter St, qui vinum continet. huc vide. cf. Soph. Trach 402 Disi το βλεν si δε. v. 47. ce ν ' δις ιοσον icut ' ὁσον te ἐα σκον νῆ Inter hunc versum et eum qui antecedit iretiliossius laeunam indicat, caussas non indicat Particulam, qua res affirmari solent, ν&c sive Aldinae interpungendi rationem rci, dic τοσον r. σον is 4 ἰσκον θνῆ. Servamus, Seu delemus in liuiae locum non quadrare apparet. Itaque iam Boissona dias, ut G. Hermannus t ex nito quidem Hariun gius, qui praeterea non ιωtι', Sed coGc a cribit, assentiuntur voculam ci I mulavit in. καί quae coniectura simili Necubae loe v. 392: καὶ ι ἐς εὐσον πῶμι' ci ματος γεν σε αι

possit adiuvari. Sed mihi eum versum qui antecedit tum praecipue qui sequitur consideranii veri similius videtur esse Euripidem scripsisse: δεν ἐς τοσον πωμ scit. ων, osor εχ εξ ἰσκον tyr Sin autem potus altero tanto maior em uatJ, quantus ex utre silii ai Apodosis quae vocatur ex antecedenti versu est supplendar .nonne tibi tantus potu sussciat buceam impleat 3

, 152. . Pro eo die um scriptura quae est D νέρ ἐκ παταξον, ως ἀναμ νη- σθω πιιων. Musgra ius νέρ' ἐμάναξον κτλ. ' Pierson ' ,φερ' ἐγκάναξον κτλ scripsit, quam coniecturam ut optimam omnes recentiores editores merito praeserendam censuerunt am huius vocabuli memor Ulixes dicit , I 5 Si ιων τον λάρνrro διεκάναξ σον καλως:v. 153. ω καλὴν σι/ῆν εχει. Omnes sere interpretes quia Ulixes respondet ειδες αναντήν hunc versum habent corruptum. Reiskius scribendum putavit reis καλὴν μορφὴν χει, quam eoniecturam .mei mannus quod nimis inepte loquentem saceret Silenum improbans, qui Euripides scripserit: ενσιν οὐ καλην χερ, non dubitavit ex his Antiatticistae ' verbis: ,rενεσθαι. νυιονον ἐπι νον ἐσθίειν ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τον ὀσφραίνεσθαι, B ἐν τῶ σι γενεσθαι με ρων Gριπίδης Κνκum . rem Satis perspicuam esse ratus. Quod iudicium etiam Hariungius facit qui quamquam monet ἐδειν plerumque idem significare quod usu experire ideoque ita locii in posse explicari, tante Hermanni emendationem praeserendam censet. Ex iis qui codicum seripturam servant, Frankius solus exponit, cur ita scripserit. Sed Ulixem propterea ex Sileno quaesivisse εἶδες γὰρ αντήν quod οσριῆν vocaverit καλήν, vix est redibile. Iure igitur hanc interpretationem iam . . Hermannus ut ineptam et rigidam repudiavit. Equidem alia interpretandi ratione usus sorsitan probabilem sentetitiani eruerim. Nam Hermanni coniectura quamvis ingeniosa illis Antiatiicistae verbis, quae non pertineant ad vocabulum ενσιν, non Videtur satis assirmata. . Hunc igitur tantum versum, quo

Euripides in Cyclope νενεσθαι de olfaciendo dixeiit, esse relictum ' nego. Ii: in-tiatticistae vel ba in versum I 55:

γευσαί νν, ων ἀνQι λόγι' 'παινῆς ιιονον. sunt reserenda atque altera sententia ex itera sic apta est et nexa Ulixes ut Silenus vinum possit gustare, ad socios e confert utrem allaturus quo necepto, Huc vide inquit Silenus autem quamvis remotus sit ab Ulixe, vix ut vinum possit olsa cere, tamen quasi praesagiens quale sit, se vinum iam olfacere credit exclamans:

Hercle, quam bonum habet odorem Cum igitur Ulixes, num ille re vera vinum

possit odorari vehementer dubitans per iocum interroget: , Vidistine odorem ' Silenus tali quaestione ossensus respondet: ον μὰ . II ct . . οσνe tia κιαι. eque Verorem ita esse ratus Ulixes, dum poculum ei tribuit. ..Νune ollacias quaeso inquit ne

verbis solis vinum ollaudes Cuius vini odore inflammaius ille exclamat: Πασαρ χορενσαι παρακαλει ιι ὁ Πάπιος. deinde autem poculo epoto his tantum exclamationibus utitur: vi Hanc interpretandi viam proponam. v. 163. δράσον τάδ' ὀλίγον νέοντάσας γε δεσποτιον

39쪽

quod sequitur αντιδοί negationem ιιν addit. salso sententiam videtur intellexisse. sive Sinnos , inquit, a μαινοί or αν indem sch et Farrisare, ιι αντιδον wennie nichi die ganae Heerde de Cyclopen d si hingcte, ἄστεJ ἐκπιεῖν μίαν κιλικα um avo nur emen Becher usavisinsten und meinefwegeniann se in Meer ire enati assen, wevmic michisv einmal habederatischen si en. Sed optativo cum particula ἔν coniuncto minime id quod fieri non potest, sed quod fieri potest significatur Si igitur Silenus illis ei bis utitur μαιιοι 'ν Γι , se tanta insania assi ei posse profitetur, ut omnium Jeiopum pecora pro uno poeulo illius in pleno dare non dubitet. suae sententiae inter se sic eoniunctae sunt .,insanire possim et bibendi aussa suum Cyclopum pecora rependere ' unde participium Ἀντιδους optativi cloeum tenere elucet. uuam interpretandi iam irehhosfius quoque ingressus idetur esse, eum ἐίφας et seriberet Ego istat tu seribere malim, ut respondeat verbo μαινοίμη Silenus a minoi ad maius procedit ut bibere possit, primum omnia dare vult quae sua non sunt. deinde suam oneri xi iam. Aeredit quod hac interpretandi ratione quaedant enuntiatorum similitudo efficitur quam eum a ceteris sabularum scriptoribusium ab Euripide saepius usurpari constat. Verbum Martes sine accusandi casu positum esse sorsitan quempia in offenderit invenitur autem apud Euripidem ita usurpatum sichire en sic allisteri Alr. 97 τι ' ἐκωHσας ίφαι se ἐμαντον κτλ.Ηel. 325 ρίπτει se Iarrην δ' ἐν πένlu πέτρινα κατὰ δρια πολυνι νέα es Theogn. 75 Conserri possunt eum line erbi ἐίπτειν usu alia verba, velut ei τει . Eur. Phoen. IIII tu κρυπιοντα Mνοντων μέτα es. Soph. l. 26 ωνακαλε πτειν Eur. r. 294 καὶ DP era καDπε , κασιγνητον καρα. es. Ersurdi ad Soph. Ant. 497.

παρεσκευασμένον ραυσα λει ιιῶνος G. Hermanno, quocunque modo quis interpretetur, nimis obscoenum et foedum videtur esse. Sed quid Sileno paullo ante dicenti: φεστι τοντί τ ορθον ἐξανισταναι, tam potest esse obscoenum ui dicere non audeat Hermannus Scripsit παρεσκεπα Πιει/ον, ego potius, si pus S t. aT-

εσκεπασμένον.

Restat quaestio de verbis εἶ ἐγω κην σομαι orta Etsi negationem οὐ vel hae inserendam esse ex litteris quae antecedunt apparet, tamen, quid statuendum sit de verbo κηνῆσotta s. ηνησομαι non liquet. Hermannus et Hai iungius κννήσο ιαι scribendum putant. Quod mihi verbum in sententiam quadrare non videtur poculum quidem suaviari possis, minime potum. LIῶμα autem Semper significat potuin nam quo in loco Ion 2I2 καὶ Bμα χειρος τῆς ἐδεξαμ P παρα aliter explicandum esse putant, eo usitata quoque significatione servata potest intelligi. Ceterum hac in re Ηartungius errat, quod Silenum eis I73 sacit bibentem. Cum enim Vlixes denuo vinum non insundat, Silenus omnibus modis id agit, ut pactione quadam acta iniquam plurimum accipiat. Sententia igitur verbum postulat quo Silenus se nunc cum Ulixe pactionem esse acturum indicet, ut iam verbis ineunte sermone positis , Ἀμωταδ' declara HI. Itaque vr hittium recte V ἐγω ν ων ἐσομαι coniecisse r-bitror. Versus qui sequuntur, quibus personis sint tribuendi adhuc sub iudice lis est. In libris mss. versibus 175 177. 179 - 192 Sileni nomen est praepositum, nisi quod in apographo ar altero, quo usus est usurus. Fileni persona v. IS est omissa, versu I93 Ulixis, is 203. 215. 217 219 Sileni Reete iam TyrWhiitius nimadvertit v. 175 177. 179-IS chori esse se abiisse enim Silenum ut asset rei quae paullo post rediens v I S ss tradat Ulixi . Huc ccedit quod Ulixes dicit: νίλοι γε προς νερε τγε, quibus vel bis complures i. e. horum, minime Silenum potest niloqui. deinde quod de rebus Troianis, quas nunc ex eo quaesituiti sunt Satyri, iam cum Sileno v. 107 s. disputaverat. Evidentissime aut ei res patet e versibus 17s-192, qui eiusdem personae esse non possunt. Haud dubie duas in partes sunt dividendi. quarum altera v. 79-IS complectens choro, alteia . ISS 492 continens Sileno est tribuenda. Cum enim Silenus v. Is se omnia quae Ulixes velit paraturum esse dicat, nihil est veri similius quam eum illis versibus diciis in antium abiisse, ex quo postea lacte et caseo et ovibus nonnullis collatis enit indicans omnia Ulixi eiusque Sociis esse parata. Osteliorem versuum partem Sileni esse praecipue his demonstratur verbis I92Ji βοτρυος ιιο πῶμ πινιιδοντες νέον. quae a horo quippe qui ex illo vino oluptatem omnino non acceperit pioserti non possunt Silenus illo praeclarissimo ino et bibendi cupidine tam inflammatus et in

40쪽

in emendo tam oecupatus est, ut C elopem venientem non videat. Quam is Ulixes quoque id praeeipue agat, ut quam elerrime negotium conficiat lamen pro vigilantia et alliditate sua omnia ire se obser at atque illum conspicatus exclamatroiiuοι Apricol ὁδ'ερχειαν τί δρασομεν; απολωλαμεν γαρ ω γέρον ποῖ χρη vrειν; quorum versuum priorem omnes recentiores interpretes praeter Spengelium quod

seiam, aut Sileno attribuunt aut horo. Sed iam Hariungius, qui Sileno hunc versum tribuit, in altero particulam reo ferri non posse declarat ideoque ταρ' scribit Ad quam emendationem coniugiendum non est, si utrumque versum libros mss. secuti Ulixi tribuamus, qua ratione, ut bene procedat sermo esset mus es mei mihi, iste Cyelops venit, quid saei emus Periimus enim o senex; quo oportet fugere Hermannus animadvertit Ulixi propterea priorem versum non convenire, quod ille non ante xisis Cyelopibus non poterat seire Polyphemum esse sed eum v. 30 Silenus ad uixem dixisset Ieονδο προ An νη θῆρας ἰχνε rou κνσιλhi e anibus omitantibus et singulari monstri illius Mima e gura poterat quis es-Fet suspicari.

Versum ita Cyclopis sermoni dieiendum esse censuit Tyr hiitius. Sed Si leni est, qui Ulixem ineonsiderate agere arbitratus, ne vinum amittat verens his verbis: νεχε, αρεχε ehementer, ut suum v. I97 consilium prius sequatur monet. quam Cyclops adveniat. Quod saeere eum Ulixes iterum recuset silentio, iratus Silenus εὐεύδε inquit, rac irati: νιιία sequi hoc est quae socordial ' Tum C clopis adventu re inserta in latrunt se recipit periculum quo modo astute effugiat serum meditans, quam ob avs .ini ab illo simul cum Ulixe eiusque sociis postea demum v. 226Jconspieitur. Itaque non Sileno sed choro . 2 5 2 7. I iribuendi sunt Chori

quae si ad Silenum solum essent directa intelligi iion possent.

v. 75. ἔκοι , Ddvσσεν, δι& αλ σω ιέν ί σοι. Futurum tempus quod in p. ar altero legitur eum aiffii quid laetendum sit. Ulixis arbitrio permitiant, id quod e versu equenti apparet: καὶ ιον σίλοι γ ε προς νέρεσ: ε reὀ ψίλον, ad sententiam minus est aptum Imperativus ακοι roni unetivo qui ex holiandi habet vim eodem modo est diu ne iis atque νέρε ἄγε, im cuius constructioni. exemplae tragicorum peribus olleria profert Elin letus ad Eur. mach. 34l Heraelid. 559. Med. 242.

v. I79. Dκον ἐπειδεν τὸν νεανιν Τλετε κτλ. Quod Satyri ex iis quae antecedunt exspeetant, ut Ulixes ea quae dicunt sit assi maturus ' ονκor se nonne

ergo praeseram. v. I 82 ἰ τον ονλακον τον ποικίλους περὶ si σκελοῖν δονσα καὶ τον χρύσεον κλοιον φορονντα περὶ μέσον τον αυχένα ἐξεπτο θ 17 Κλ. In his versibus a participio Ioeorro aut ea tantum verba pendent quae sequuntur: τοι χρ κ . L. μέσον T. προχένα, ut ea quoque quae antecedunt fιδουσα φορουνταεους 91' ακον 1. r. περὶ L. m. καὶ τον κλοιον rL Quarum interpretationum neutra

mihi probatur altera non solum ob verborum collo eationem, sed etiam ob diversam praepositionis Περί structuram in eodem enuntiato usurpatam, altera, quod Euripidem res iam diversa coniunxisse nego: Helena eum vestes varias circa rura ideret et virum aureum torquem ei rea medium collum serentem attonita obstupuit ' Quam perverse et stolide dictum Chorus h. l. demonstrat Helenam, quae aridis forma ae figura eslibus artis omnibusque ornamentis instrueta ut coniugem relinqueret, esset commota, gravissimam poenam perferre oportere. Itaque Euripidem pro participio poeoxντα aliud vocabulum et ipsisse arbitror, qualis ille torques sitisset, signis eans. Eadem sortasse de caussa iam a Leseldius' seripsit ,τανόντα , Daniel Goesius in observationibus ad editionem Ηο episerianam voeoDσα Ego να- eo υντα proponam, quod Oeabulum esFebio teste idem significat quod λαμπρο-

νοντα

v. 202. i is νιες αἰνον τον παρο ευ σωσομνεν. Interpretum pars libros mss. sequitur, quorum alter B seripturam exhibet a me praepositam alter V particulam γε inter Ocabula παρος et v inserit, pars ,ευ ' delendunt censet, pars denique verba emendare conatur, vel ut Hartungius, qui et particulam γέ quae ad sententiam apta noti sit, improbans et Vocabulum v, quod neque eum verbo σωζειν neque eum metro Congruat, reiciens scribit r

uuam coniecturam paullo mutatam παροιθ' ἐκσωσομεν inirehosfius recipit. Cum gradatio quaedam non insit in his verbis, sed potius utrumque enuntiatum idem alimi, ego quoque partieulam fortasse e littera subsequenti mortam deleverim. Sed adverbium εἰ tantum abest, ut otiosum sit, vel a sententia alienum, ut ad sententiarum rationem conveniat optime atque ab Euripide ob dictionem ευ-