장음표시 사용
11쪽
riusquam rem ipsam, quam nobi tractandam propositimus,
aggrediamur, paucis exponere liceat, quae in dialogo nostro itisint, quidque auctor, quisquis est, spectavisse videatur. Τriephon quidam occurrit Critiae amico, quem corporis animi- quo habitu valde conturbato esse miratur. Cuius rei causam quaerenti respondet Critias, se oratione magna aliqua et impedita μεγαν τινά κα ἐπορημενον λόγον ἀκῆκοα p. I. penitus esse attonitum Iostquam autem animum suum collegit, iurat per Jovem, non fore, ut ipse Hephonti repetenda ea, quam audiverit, oratione molestia a ferat. Id iusiurandum sorte ortuna causam praebet ad principes
gentilium deos acerbissime perstringendos. Item christianorum religio, quamquam Critias exhortante amico per Deum eorum iurat, adeo non defenditur, ut luculenter appareat, auctorem etiam magis hanc quam illam antiquam religionem oblectamento et derisui habere. Tandem abruptum filum resumitur, et Critias copiose exponit, quid in secretis quorundam chriAtianorum coetibus compererit, paSSimque contra eos acre venenum efflandit. Supervenit Cleolaus, qui nuntium praeclarissimae victoriae affert, quam Imperator ο αντοκράτωρ de Persis reportaverit. Discedunt duo amici, magno gaudio a maiore etiam spe elati quum de publicis, tum maxime de suis privatis rebus, iamque eas ipsas largition potentissimi Imperatoris levari confidunt. Ex eo, quod leviter attigimus, argumento intelligi potest, quid auctor assequi voluerit, vir scilicet admodum a rebus acris alionatus deditusque eis, quae ad usum vitae quotidianae pertinent ). Deri-dire enim studet utramque religionem, et paganorum, et christiano-
M. Gegnerus cf. disputationem eius, in qua de nostra quaestione agitur, quaeque invenitur in ed. ip. Luciani vol. IX. p. 61 ff. - . 571 cap. XIV. sub Critiae persona auctorem latere censet, Wielandus cf. s. ebera. v. Lucian, Lelmis Ip89 6. h. p. 42 A. 64 sub Hephontis persona. Ego ita cum hoc lacio, ut au torem Critiae quoque, praecipue extremo in dialogo, suam opinionem docendam tradidisse censeam. Trie-phon enim et Critias, quamquam hic illius se discipulum esse fingit, idem gentiunt tamquam καὶ ξυνωρις es Philop. cap. 28i.
12쪽
ruiti J. Qua in ro ita versatur, ut in suspici OSOS ni Onacliorum ' COC-tus, ubi Aecreta contra publicam salutem vota suscipi opinatur, irri-.tato animo summae acerbitatis virus evomat. Neque cordi curaeque quidquam ei est, nisi bonus status reipublieae et, ut videtur, suae ipsius rei amiliaris. Haud enim temere ex fine dialogi cap. 29. colligitur, eum Imperatori se commendare voluisse.
Neque finis, ad quem singulae dialogi partes diriguntur, neque sales, qui ubique per eum disseminati sunt, plane abhorrent ab ingenio et natura Luciani. ingeniosi illius Samosatensis ) Nam is
3 Leguntur quidem in libro, qui inscriptus est Charaeteristi Lucians . Samo8ata o C. G. Iacob. Humbum 832 p. 67 haec verba: Zur
un Glauben uber a Christenthum sub εwinnen. Neque tamen ego Wielando assentiri dubito, qui l. c. p. 38 A auctorem eorum numero adscribendum esse dicit, quos nos vocamus: Deisten Ea Verba, quae contra hoc iudicium pugnare videantur, ironico dicta sunt, velut p. 12:
ευχον Π Πατρος Wielandus ita interpretatur, ut orationem christianam ex verbis: Mater,nser ordientem indicari suspicetur idque iure. Eodem enim sensu, quo vocabulum παrvo' primam rinitatis personam significat, etiam alias usurpatum esse vidi p. 12: υιον αἔρυς, νευμα κ Πἔρος ἐκΠορευομενον, p. 18: o, io υἱ- ἐκ πιρος. Aliter verba explicat ille Jacob p. 168. Minus recte telandus verba: κα δεῆν πολυων μ ο- xologiam esse putat: Vir oben ita, is prelae Dich .... Alteram potius ovologiam significari verisimile est: Gloria Patri et Filio se Spiritui sanctoμ, et propter vocem Πολυῶνυμο et quod haec explieatio magis quadrat ad verba et , ευχῆν ἀπι- ατρος Sunt enim duae doxologiae, quae Deantur, maiores f ischenisaeicon ou miser und Melie sub voce: moaeolossis. 1 f. p. 1 ff. ubi ostendere conatus sum, in dialogo agi de monachis, non de christianis omnis generi S.
13쪽
quoque solis humanae rationis adminiculis usus, ac tantum, quantum sibi persuaserat. verum esse ratus Τ), Omnem erga deos lietatem exuerat, eosque e certius pessumdedit, quo elegantiore usus est mgnandi ratione quumque e 'nore aequalium salso iudiei de christi
nis, quo Judaeorum aliquam sectam emo putabat, praeoccupatu esset, tamquam superstitiosos nugatores illos despexit, neque, ut altius in praecepta novae religionis intraret eurae habuit Quidquid sane
ad religionem spectabat, ei impedimentuni esse videbatur, quomInus salus reipublicae et singulorum adiuvaretur et augeretur'. Verum enimvero Lucianus huius dialogi auctori esse nullo modo pote't. Jam Aldina editio in fine haec habet: ἰουτος ὁ διάλογος νοθε νε- τα των Ῥουκιανου ) Ἐν si quis nonnullos tantum illius dialogos pertractavit'). Lucianum it in meditando sublimiorum stin scribendo magis modicum et concinnum fuisse, quam auctorem Philopatridis, negare nequit Quum in Luciano nescio quid fuerit divini et singularis ingenii, nostrum scriptorem crassa Minerva plura compilasse, Minora ipso, et ex parum rapto β' medium
protulisse patet. Omnia ut paucis dicam: libellum absimus haud
quidem insulsum, hicatum tamen ητορικως et ineptiarum plenum, eumque inmissum ei animo rim quodvis macrum valde excitato. Magnum discrimen, ut exemplum asserum, intercedit inter cregrinum roteum, quo potissimum dialogo Lucianus christianos aggreditur, et inter hilopatridem. In illo omnia decurrunt nobili qumdam et sedato tenore in hoc statim ab initio legentium animi fastidio afficiuntur. Annon parum nobilis animus misere proditur
hisce locis, qui casta sane simplicitate carent: cap. 2, Φυ, φυ -τ. λ. ἰcap. 20: Aνθρωπισκος δε τις του νου χαρι κενος qui κενάς χαριτας polliceturi. σεσημμενον γεροντιον, Ῥεγχον τῆ ρινi, Πενοττει υχιον, χρέμπτετο ἐπισεσυρμενον is δε τυελος κυανωτερος θανάτου A. ξρξατο ἐπιφθέγγεσθαι ,ατισχνομένον. Cuius generis acerbitates de industria ad absurdum auctae apud Samosatensem inveniuntur nullae Neque in libello. do quo agimus, desunt alia, quae omnem Modum excedant. Inprimis ostendimur mira illa ra-
an sese--χ, αι an ita 'hue, das in seinem vitem rim ger Luciam onlicher gewesen sein Murde, en er lam icti hoste star Nahniae sein ollen. Ut noster auctor cf. Phil. p. 12 Myre Cf. Jacob 1 c p. 141 ff. Cf. Gesn dius. I. o. cap. XII. P. 569.' Legi ipse eregrinum rorem, Nigrinum, quom uterque quantam cum Philopatride similitudinem habet, et Laudationem in Demosthenem. Cf. illud initium, ubi Lucianus Peregrinum describit in Palamtina vor
14쪽
tione, qua auctor se antiquitatis Studia amplexum esse ostentat ).
Nam quam plurima potest ex Homeri mythologia ac permultos versus ex hoc poeta et ex Aristophane tam flagranti studio arripit, ut perlegentes defatigemur magis, quam Mectemur. Et dubitamus interdum, utrum rideamus, quum auctor epicum et grande dicendi genus affectat et simia fit leonis exuviis induta, an eius misereamur, utpote qui, elai multa multo studio contulit, tamen laudabile opus non ediderit. Pluvias ille aquas colligit, non vivo gurgite exundat, quod
contra dicit Quintilianus D inst. orat. X 1, 109 de Cicerone. Neque solum in dicendi genere negligit illud Horatii: Est modus
in rebus, sunt certi denique fines, Quos ultra citraque nequit consistere rectum δ), sed etiam in sententiis ostendit modo aliquid monstrosi, velut in initio cap. 3: Βαβα του ἀναφυσήματος, ως
τοὶς νεφελας διεστρε νε σε ρουρου γαρ ἐπιπνεοντος λάβρου, καὶ τοῖς
mi Lo aliquid languidi, volui haec os in fine cap. 2): Φυ
etiam inVeniuntur, quae secum pugnent: si cp. 1 sub finem Gritia ait, se, tamquam vertice correptum, de rupe praecipitaturum fuisse, nisi subito a Triephonte suscitatus esset, in initio p. 27. λ- tetur, se conviciis a monachis in se collatis taciturnam eamque immobilem statuam esse redditum. Ecquis intelligit, eundem Critiam cap. 23. - 27. libere cum monachia colloqui, et postea ob eam quam supra diximus causam defixum stare 2 Hephontem porro ieiuno sermone cum ieiunitate relato ita posse affici, ut verbis cp.
27, ορας γάρ, ως ζωγκωται .... indicatur Ceterum ea pars, quae amplectitur p. 23. - 27. praestat ceteri omnibus totius scripti et, quasi quaedam summu eius medulla, paulisper nobiscum auctorem in gratiam reducit. Permagno quoque intervallo is a Luciano abeSt, Si, quo Versus quaeque vocabula uterque adhibet, inter se conseruntur. Hi facere non possum quin me vi quaedam magni
momenti iis addere posse confitear, quae doctissimu si nerus )
Ne ipsos quidem scriptores antiquos legisse videtur, sed eos, qui antea ex eis fontibus hauserunt errat in p. 4. laudans Homerum s. GeSn un-ni notationes in ed. ip. p. 0 - για a 'Oμορεν -
moratius quidem haec docet Sat. l. Ι. 1, 106 .h de avaritia et luxurie pariter fugienda. s. eius diss. p. XXII-XXV.
15쪽
do orbis in Philopatride haud necessario repetitis hist de pravis ejus dialogi versibus disseruit, nisi quod singula totius libelli accuratius mihi legenti mirum ridebatur, auctorem etiam pedestri oratione utentem ea captare quae vel poetica sint vel ab usitata di-otione longius recedant ) Nec dispositio Philopatridis vel oeconomia quam vocant displicere non potest am postquam in exordio in summam venimus exspectationem, quid tandem horribile Critias auribus unguibusque t audiverit, torquemur magna digressione qua quindecim capita 4. - 19. reserta sunt. Vandem aliquando cp. 19.)Critias inducitur novam illam irationem eum amico communIcans, non scilicet, ut spes nostra expleatur, sed ut meminerimus illud Horatii ) Parturiunt montes, nascetur ridiculus mus. Restat, ut neque res bellicas, quae in Philopatride commemorantur, neque Ognitionem doctrinae christianae, quae multo minor erat in Luciano, quam in imitatore eius, cum ea sententia conciliari posse dicamus, qua olim opus clarissimo illi scriptori satirico tribuebatur. Itaque quum hic libellus a Luciano non consectus sit, a me et magna quae ubique regnat cupiditas sacra spernendi et colendi rempublicam β dicionisque singula ita reddunt referuntque Lucianum, ut similitudo inter praeceptorem et discipulum adesse videatur, et suo iuro Wiolandus arbitretur q), totum dialogum, ut cornicem Aesopeam, plumis contectum esse Luciano vulSiS. Placet, hoc loco ex annotationibus, quas Gesnerus egregium qu0ddam corollarium editioni suae adiecit, pauca testimonia conserre ep. .:
Nonnulla tamen adiungere liceat ἀσελγῆς vel vocabula eiusdem stirpis es 4 bis, p. 7. bi et p. 11. Ποφον p. . et p. 12. duobus deinceps versibus, diverso sensu) Γιγαντολέτις p. 4 et 8. ἔγχαρασσαι p. 13. et ep. 17. πεδαρσιοι cy. . et p. 24.
16쪽
Quin etiam Gosnorus amrmavit, descriptionem Philopatridis igrino
Luciani accommodatam esse et optimo quidem iuro, quia Nigrinus .ilteri Scriptori tamquam exemplar tantopere ante oculos Versabatur, ut vel levissima res, morsus rabidi canis, utrobique similiter reperiatur ).
Ν longius a fine aberremus, iam ad ipsam disputationem eruditissimi Gesia i redeamus, nobiscum reputantes, quomodo is inde a capite 26. filii commentationis suae perteXuerit. Quam Sententiam cp. 26. uni ex aequalibus, cui Lacrosio la roge nomen erat, tribuit, eam pluribus verbis refellere ac diluere liceat. Compluribus de causis acrosii coniectura, ex qua dialogus Imperatore Aureliano 270-275 su tus est, aliquam veritatis speciem accipit. Prae Ceteri in hoc tempus res bellica cadere videntur, quarum mentio fit scp. 28. in nuntio victoriae allato:
Primus et Sur bene refertur ad almyram, sedem Zenobiae, ab Aia-iclinia ex pugilatam. Namque ea bellicosa denath uxor, qua per luinque anno magnani Asiae partem suo arbitrio moderabatur cuiusque amicitiam Porsin, Armenia, Arabia studiose petebant, eo maioren metum Romani iniici obiit, quod tum insuper ei a Gothis exabantur 3 Secundus versus sorsitan προβολικ tot dictu Sit, neque, quia πινίκιον alicuius hominis gaudio exsultantis habemus, ad unguem reSecandus. Eodem tempore penes Firmum, socium Zenobiae,
regnum erat Aegypti, quam mox pacatum iri Tri ephon cps 29.)COnfidenter sperat. Huc addendum est, quod acrosi suspicio satis idonea est, quae aliquid lucis afferat obscuro huic loco: cp. 9.). . .
17쪽
δε τέ- ιιν καλεουσιν i). Historiae enim fide comprobatum est, tertio post Christum natum saeculo a. 269. aliquot duces earum narium, quibus
Gothi, ex onto Euxino prosecti, tum nropae Asiaeque litora devastabant, dissidio in asse exorto, cursum tenuisse ad insulas re-
barbaros praedae cupidos in litora saltem caedem et devastationem intulisse; ἡ μυριοι - autem idem indicat, quod in ilingua latina: SBXcenti φ. Mores porro Aureliani, tenui loco orti, non fadiversi erant ab eis, qui αὐτοκράτορος illius fuerint oportet rustici nempe et asperi atque, quominus is Imperator a 275 christianos vi opprimi iuberet, subita tantum morte impeditus est ). Ne magis, quam more Aureliani, contra Lacrosium pugnat status, quitum erat et relligionum et literarum. Annon, quoniam utraque Secta derisui habetur, dialogus videtur tum compositu8 Sse, quum ante Constantini Magni aetatem nova religio cum antiqua luctabatur 2 An scribendi ratio, quae in hilopatride invenitur, eis aliena ret, quae de sophistis Accundi et tertii p. h. n. saeculi Bernhardy, vir illo amplissimus, disseruit ). , Augentili Hiche Phemen. mochten si nunsemelnptatae eis, de Schaustitis cies issens unci selisam P ra aeci, urulen mi gespretate Dictio undisi anten Menduvenanmuthi beha=Heli μ. Itaque acrosii sententiam quibusdam rueSidiis minime ovibus fulciri posse liquet. Eadem claudicat non unae parte. Jam enim Scythae ' quos acri,sius Gothos esse interpretatur, Dacia accepta firmas fixasque sedes obtinebant. Tum finis capitis 2 et initium capitis 3 docent, cenam dialogi fuisse Byκantii, quae tamen urbs ante C. M. neque artium iterarumque domicilium
neque omnino celebris erat Deinde verba: πνευμ ε πατρος κ-
Πορευόμενον ' certam mihi, quae in usum abierat, formulam efficere videntur, quae anno demum 381. p. h. n. ab ecclesia
christiana constituta is ') Capite igitur XXVL disputationis G -
18쪽
ueri uberius fusiusque explanato, videamus, quid probabilitatis praeso erat alia rursus coniectura ), qua natalem libelli nostri aetatem in amperium Diocletiani 284-305 incidere creditur. Ipse Gesne-rus ep. XXVII. nonnullas causas ex historia sumsit, ut eum opinionem falsam esse ostenderet. Quibus argumentis nihil habeo, quod contradicam, iam habeo, quae adiungam. Persicum enim bellum Diocletianus gessit Aegypto pacata δ); in Philopatride autem cp. 29 iam devictis Persis Triephon se sperare ait, fore, ut Aegyptus sub ultionem Romanam redeat. Neque profecto Diocletiano, pio Joviolio cognoriae assumpserat, quisquam e commendare ausus
est coacervatis in gentilium deos iniuriis. Denique causae petitae e eo, quod Buetantii ' dialogus actus vel etiam scriptus cst, et quod diseri ratio habetur cp. 12. notae de Spiritu Sancto formulae quarum rerum utraque iam ad priorem thesim valebat, huc quoque pertinent.
Quodsi Philopatris duobus eis Imperatoribu scriptus osse ue-quit, proXimum est, ut animum advertamus ad dulianum Apostatam. qui principatum tenebat inde ab anno 361 usque ad annum 363. Et sic statuit Gesnerus, ut Julianum αντοκρατορ esse diceret, quim fine dialogi summis laudibus efferretur eamque opinionem, quaeri mni e parte probata erat, per viginti quinque annos On8tanter tuebatur ). Atque primum quidem singulis vocabulis, quibus in Philopatrado occurrimus, thesim suam commendari arbitratur ep. XXX.). Veluti plura dicit de vocabulo εζισωτής cuius signifieationem nobiscum communicat in annotationibus p. 527. ac nititur
his usebii Nicomediensis verbis ).,EΠε δε τεροι τα των προτερον κρατουντων τῆς γῆς κατω- ' Haec quoque originem ducit ex rebus bellicis in extremo dialogo memo
C Gib. l. c. p. 407. Vocabulum εσυρι scp. 22), nomen mensis Aegyptii, forsitan adhibitum Sit ita minibi is praedictionibusque christianorum relatis idcirco, quod di vinatoriae uites ab antiquissimis inde temporibus propriae erant Aegyp tIJS cf. Gesii. nnot. p. 36 Quid autem yganti sibi velit sit ἐν τρῆ
' Disputatio illa, quam iam saepe laudavimus, habita est Jeiritu a. 714 re' tractata et aucta publiceque disputat Lipsiae 1730 ruti actata iterum et castigata Gottingae 174l vita Constantini 4 3.
19쪽
θνῖn παρεζονταςμ pergit Gesne s suis verbis ita , Apparet, si nihil aliunde afferatur quod prohibeat, commode verba Eusebii de prima huius muneris origine posse intelligi occasio mittondi Ρoraequatores indicatur. iustitia rim ea aes Constantini laudatur: quod non adeo magnam vim haberet, nisi ille primus id benefieii tribuero oppressis instituissetq Quasi non ipsa aequa tributorum descriptio iam Imperatori magno honori fuerit, sed ipse procedit: At loquitur tamquam de hominibus olim notis usebius Recto
ita, nam simpliciter ministros vocat: ανδρας ζι νωτάς', nihil adiungens, unde pateat, novum munus indicari et nuper institutum. Et ipse Gesnerus hoc sensit, respondens ad dubitationem a se sibi p- positam: Recte illud quidem Quo enim tompore haec scribebat,
noti more. Ante Constantini aetatem motu eruit quaeritur nonnisi hoc, utrum debuerint fuisse ignoti, necne eos potuisse apparet)fuisse ignoti. Ergo hoc vocabulo usus Gesnem docere rustra ο- natur, ante C. M libellum nostrum scriptum non esse. 'eque maioris momenti sunt, quae Gesnerus, ut commentationem nostram IV. saeculi esse probabile redderet, proposuit de vocabulis: πολιτικος '), Πολυα σχολὴ μαθηματικm κρατος, ξυναγοις Nihil persuadet nihil
cogit, potest ita esse, non debet. multo plus valent, quae renerus ex historia deprompsit is ex utropio quideria haec ) Iulianus ingenti apparatu Parthis intulit bellum, cui expeditioni ego quoque intorsui. aliquot oppida et castella Persarum in deditionem accepit, vel vi oppugnavit. Assyriamque populatus, castra apud Ctesiphontem stativa aliquamdiu habuit .... Quae pressa Verba me abstinere non possum, quin accuratius pertractem ).
no 362 parat Julianus bellum contraiersas, contendit Antiochiam, ibi per hiemem commoratur, a. 363 ad Euphratem appropinquat, Mesopotamia periustrata compluribusque Assyriae oppidis Perisaboro et Maogamalcha captis non plus undecim millibus passuum distat a Ctesiphonte, capite regni Persici et Sede Saporis, neque nisi summis difficultatibus ab ea urbe oppugnanda prohibetur.
Classo combusta Tigrim traiicit. iam Ecbatana et Su' ' non proeul aberant, quum penuria alimentorum ac perfidia ducum Impera-
ΠολιΠκός non, ut vult G. per se ,εξει - significat am p. 9 illud quod latius palo vocabulum in sequenti versu explicatur voce ἔξισ- substituta. 3 f. utrop. X, 8.
20쪽
torem, ut reverteretur, adduxerunt Quibus facinoribus ἐπινικιον illud positum esse posse, nemo non concedet. Minus facilis est ad
intelligendum spes quae de Aegypto mox subigenda concipitur, propterea quod res Alexandriae ) ubi Georgii episcopi cru delitato
tumultus exortu erat, eiusque successor, celeberrimus Athanasius,
Juliani iussi loco movebatur, meque quidquam habebant, unde magnum imperio periculum instaret x et anto expeditionem Persicam compositae erant. Simili modo de Scythis impudum non erat,
sed Gothis eum Romanis iam pridem certa erat pax, quae anno 3 66. demum turbari coepta est ) Ut res bellicae maximam partem es-neri sententiam adiuvant, sic etiam res domestica tantum ad libellum expediendum conserunt, ut non miremur, quod vir illo eruditissimus tamdiu idem iudicio adhaesit. Capito 24. ita monachi loquentes
citudines, Apostata Imperatore, ex anxiis et superstitiosis ebriatianorum animis facile proficisci poterant. Ex quo tempore Constantinus M., ut christiana religio publica esset, decreverat et ecclesiam multis beneficiis asseceratq), christiani diu selici conditique utebantur,
qua me esse desineret, Mulliani tempore eo niagis timendum erat, quo Vehementiore suae religonis studio is incensus erat atque inflammatus Ac si imperium assecutus hic non subito se in christianos iniquum praeStabat eo metus eorum vix ac ne vix quidem tollebatur. Immo vino tulerunt ita et eruditio et iuvenilis ardor Juliani, ut paulatim suae sectae participes ceteris civibus praeserret et eos, qui Christum sectabantur, praesertim quum res eorum laete effloresceret, sibi maxime adversarios esse arbitraretur. Itaque o vera factum est ut ille non solum suam de religione opinionem scribendo tueretur et defenderet', sed etiam ipse Pontifex Maximus, veteriis roligionis instituta rovocaret et emendaret , Judaeis ' prae christianis saveret atque hos grammaticam et rhetoricam docere amplio- CL Gib. l. c. p. XXIII. p. 41 I, 25, 26.
Quae Gesn. p. XXXV. in longam verborum seriem ext0ndit, altius repe
CL Gib. l. c. p. XXV. 243 247. ' i noti καU ἔξοχον est ygantium, h0 loco et alias. hi Lolgo l. c. p. 20 ff.' Gib. l. c. p. XXIII. p. 341 ff.' Gib. p. 348 Templum Hierosolymae restitui iussit f. Gib. p. 376. Gib. p. 389.