장음표시 사용
11쪽
quoniam quid de in oratoria sophistarum sentiret volebat aperire, omnes eas vitae conditiones persequeretur necesse erat, in quibus illos illa arte maxime uti constaret. Postquam igitur hoc demonstravit, artis oratoriae nec ad suam nec ad amicorum deseDSionem, id quod illi iactare solebant, ullum esse usum sapientis enim esse poenam tanquam salutare aliquid non fugere sed appetere), restabat, ut ne ad accusandos ionicos quidem, quae altera erat sophistarum gloriatio, artem oratoriam utilem esse ostenderet. Oratione igitur ad opinionem illorum accomodata quomodo inimico maxime nocere possis quaerit idque non accusando sed contrario mei comprobat. Gorg. 499 B. ω δῆ συ oli ἐμ ξ καὶ Do seqq. Ficinus et hoc loco et paulo supra Gorg. 468 ως δὴ ν, Σωκρατες seqq. vocabula, δι latine interpretatus est quasi vero. Cui interpretationi Stalibaumius assentitur. Neque dubium cuiquam esse poterit, quin similis utriusque loci sententia sit et fere ea, quam Ficinus indicaviti Priore enim loco Calliclem hoc dicere apparet, se nunquam adductum iri, ut Socratem quod is credere se simulet revera credere sibi persuadeat. Eodem modo olus ill0. quem posteriorem posui, Gorgiae loco hoc agit, ut Socratem argumento ad hominem quod logici dicunt refutet. Postquam enim hic impotentiam eorum reprehendit, qui multum in re publica valere sibi videantur, Polus se credere negat, Socratem ipsum potentiam sorte sibi oblatam repudiaturum esse. Neque alia videtur scholiastae opini fuisse, qui haec ad hunc locum adnotavit: τῖν ἐπιστήMoν ως δοκεῖ εἰς αντί φασιν περιάγων. Etiam G. Hermannus locum Aeschyli, et eum quidem gravissimum ad diiudicandam harum particularum vim Ag. 1602 ῶς δὴ συ μοι τυραννος Αργεειν ἔσει sic reddidit 'tu scilicet mihi rex Argivorum eris. Iam vero quae propria sit harum vocularum is quaeritur. Atque mihi quidem sic videtur res se habere. Ea enuntiata, quibus particulae - δη praeposita sint, censeo Vel cum mitecedente enuntiato vel cum sequente ita iungenda esse, ut es δὴ quum scilicet signisscare atque enuntiati tum subsequentis tum prae-eedentis rationem, sed eam ironicam non veram, subiicere tibi persuadeas. Videamus iam, an haec huius Iocutionis explicatio singulis locis conssmari posse videatur. Et apud Aeschylum quidem Aegisthus senes ob superbiam obiurgaverat eosque mox obedientiores lare adstr-maverat V. 1601 κρατηθεις δ' ημερώτερος φανει. Quodsi senes hanc Aegisthi orationem verbis es δὴ excipiunt et quasi continuant, nihil aliud dicunt quam hoc: Recte tu quidem nos obedientiores fore putas, quia tu scilicet rex Argivorum eris.
Simulantes igitur se dicta Aegisthi comprobare velle ironica quadam ratione allata redamunt: n quam enim egisthum regno potiturum esse putant. Neque minus haec explicandi ratio in duos latonicos illos locos quadrat. ag. 499 enim sic intelligenda est Arripis id, quod tibi conceditur, quia scilicet credis, me aut quempiam alium non discernere inter voluptates. Atque simili modo pag. 469 Polus id, quod Socrates dixerat, puteates non semper id agere quod velint contanare se mulat. Itaque id quod
12쪽
- a Socrates ammaverat verum esse eLeo argumento intelligi posse ait, quod quin Socra ipse oblatam forte fortuna potentiam repudiaturus sit nemo unus dubitare possit. Vides igitur, si sententiam spectes, en δῆ fere idem signisscare quod quasi Vero, proprie autem esse quum scilicet, quia nimirum duodsi iis locis, de quibus disputavimus, illa quam serunt esset harum particularum vis, steri non posset, ut indicativus vel optativus cum particula αν coniunctus sequeretur, cuius optativi vis sere eadem est a nituri. Aliter iudicandum est de iis locis, ubi, δη non cum verbo Gito, sed cum participio
Protag. 342 D. Phaedr. 228 C. SI Inp. 222 D. Theag. 123 A. vel cum adiectivis in tum invenitur de Rep. 1, 33 Q). Ibi es δὴ fere idem est quanquam paulo sortiusquam simplex illud Jς, quod participiis addi solet, quo res tanquam cogitata efferatur. Reliquum est ut memorabilis loci uthyd. 293 D. mentionem faciamus, ubi J δῆ
Ficino quia videlicet, a Schielemachero ei nun also redditum est. Hic enim locus quasi transitum parat ad ironiciun illum, de quo egimus, usum harum particuIarum nostramque explicationem videtur conssmare. Protag. 32 C. a ' ον αν urta ον e. q. s. Socrates quum me quaestionem proposuisset, qui fleret, ut tot optimorum virorum mi a virtute parentium degenerarent, Protagoras hoc modo rem sibi visus est expedire Finge inquit rempublicam durare non
posse, nisi omnes cives tibicines stant in eiusmodi civitate num optimi cuiusque tibicinis stlium
optimum tibicinem futurum esse existimas Cave credas: Saepe enim eveniet, ut opumitibicinis filius artem discere nequeat, pessimi scientissime tibiis canat. on enim generis talia sunt, sed naturae. Verum enimvero si talis reipublicae cives cum iis comparaveris, qui tibiis cantare omnino nesciunt, tibicines quidem ad unum onmes et existimandi et appellandi esse videbuntur. Vides igitur rotagoram loqui de eo, quod non est sed tantummodo cogitatur nusquam enim civitatem tibicinum quam ille singit inveneris duae quum ita sint, sic latonem scripsisse verisimile est: ἀπ οὐν ivaxisses , --ς ἰσαν ἱκανo Addita enim ad imperfectum particula αν indicari tonstat, sermonem esse de re tali, quae nune quidem non est, sed quae futura esset, si conditio quae nunenngitur re vera existeret. Eadem ratio est antecedentium, ubi καὶ πολλώις μὲν rinos αυλητου φαυaος - απέβη, πολλακις σῶν φαυχον παθος dixit. Qua emendatione praeterea roti illud deletur, quod cum particula ον copulatum habet in quo offendamus. Nautem quid sibi velit nemini potest esse obscurum. Etenim quum fictae illius rei publicae cives alios bonos alios malos tibicines evasuros dixerit, deinde eosdem comparatos cum iis, qui omnino illam artem nesciant, omnes si non bonos a tibicines quidem videri
posse stamat. Protag. 328 C. τῶνδε δὲ uncis αξιον οὐτο κατηρορειν. Vocabulo τῶνδε
Statiuauiuius Paratum et Xanthippum, Pericli filios, qui sermoni intererant Protag. 314 E.
dici putat, de quorum educatione Socratem supra pag. 319'. 20 breviter exponere 1.
13쪽
recordamur. Adductus est vir doctissimus ut hoc sibi persuaderet sine dubio ea, quae solet esse, pronominis δε signincatione, quod de re praesenti plerumque dici nemo est qui nesciat. Sic ut hoc utar in eodem, de quo agimus, enuntiato Παρειον καὶ ανθίππo τονδε dictum est. At non solum de re praesenti, Sed etiam de ea re, quae modo commemorata est, Vocabulo δε utuntur, ut ad illam quasi relegari videamur. Documento esse potest locus eiusdem rotag. 320 . quem e erus rectissime sic emendavit: α δ ηυξε μεγέθει τ ῶ δ ε αυτ αντα ἔσωζε. Sermo est de pimetheo et locus cum Ficino ita reddendus 'quae vero in molem amplam auxerat, ea ipsa mole ad salutem suam munivit'. Hoc loco τωδε non de praesenti re dici, sed ad illud is εμεγέθει, quod paulo ante dictum est, reserendum esse patet. Neque aliter eum, de quo
loquimur, locum explicandum puto. Tu δε enim de siliis olyclei dici mihi quidem persuasum est duodsi aresus et Xanthippus dicerentur, intelligi vix posset, quid esset cur hi quidem excusationem iuventutis haberent, stili autem Polycleti, qui illo aequales
diserte appellarentur, eade i excusatione uti non posse iudicarentur. Contra si lios Polycleti vocabulo τῶνδε indicari putaveris, longe aliter res se habet. Tum enim sophisia hos artifices, quamvis eos patris gloriam nondum aequasse concedat, aliis aliorum arissicum liliis ἄλλο α λων δημιουρron ita opponere putandus erit, ut quasi excusans de adolescentibus nondum desperandum esse adiiciat duae si ita explicaveris, num idem ad stlios Periclis pertineat quaeri nequit. Tantum enim abest, ut de horum ingenio ac virtute hoc loco iudicium flat, ut verba Ιαραῶor καὶ Ξανθίππου τουδε ηλικιῶται sophista hac sola de causa adiecisse videatur, quod horum adolescentulorum adspectu factum esset, ut olycleti lii ei in mentem venirent, quibus deinde tanquam exemplis utitur. eque aliter Schielemacherus hunc locum Intellexisse videtur sic interpretans:
o urs machen, sondem man mus Gutes voci linen hossen, dem si siud jung. Protag. 331 Ε καν πανυ συικρον υ τὼ μοιον. Sic omnes codices, nisi quod in Bodleiano ἔχει scriptum est. Ad quam lectionem tuendam quamvis onmes libros consentire videam, tamen vereor ut ferri possit. Iam Schielemacherus Scribendum censuerat το ἀνύμοιον καὶ το μοιον, quam emendationem Heindomus in textum recipiebat
Negat enim Schielemacherus steri potuisse, ut lato notionem ita necessariam omitteret, poteratque ad sententiam suam mandam optimo uti auctore Ficino, ita Ιocum interpretante 'si exiguum quiddam habent simile vel dissimile'. Nihilominus novissimi editores Bekkerus C. r. Hemannus Turicenses ad librorum lecti0nem redierunt. Sed mihi accuratius consideranti totam orationem suspecta illa videtur esse Protagoras etiam inter diversissimas res quasdem intercedere similitudine 6 ani sors amrmaverat. Sed non recte inquit ages, si eas res, quae aliquid simile vel dissimile habent, ipsas quoque
14쪽
similes vel dissimiles appellaveris- αν πα- σαι κρον ἔχη δ μοιον. Hoc Ioeo aut simile non magis quam dissimile aut neutrum commemorandum fuisse facile est ad intelligendum. Itaque aut cum Ficino το μοιον καὶ το ἀνομοιον scribendum nam quod Schielemacherus voluerat, ἀνομοιον καὶ το ομοιον non plane responderet ordini, quo sophistes antea de his rebus disputaverat), aut quae mea est sententia TO Ouοιον delendum videtur omnino enim his vocabulis neqUaquam egemus, Uum πάνυ σμικρον ad simile aeque ac dissimile reseratur. Facile autem si quaeris fieri poterat, ut hae voculae e iis, quae Sequuntur, ομοιον τι πιιικρου huc transponerentur vel explicationis quamvis non satis accuratae gratia ab aliquo adiicerentur. Nam quod Stalibauinius haec verba ουδὲ τὰ ἀνδριοιόν τι ἔχοντα quasi obiter addita esse illustrationis cetiuscinnuit melius dixisset ceteroquin, ideo addita esse, ut notionis sphaera quam dicunt logici per omae partes exponeretur): nemini persuadebit fleri potuisse, ut Iaio quum semel haec verba quacunque de causa addidisset deinde in eo enuntiato, in quo omnis vis posita esset f καν πάνυ σμιαρον uia se hoc secisse oblivisceretur, praesertim quum haec verba ουδὲ τὰ ἀνομοιον τι ἔχοντα ἀνομοι cum illis ἴν ἄν e. q. s. arctiSSime essent coniuncin. Euthyd. 276 B. οἱ ἀμαθεις ἄρα σοφοὶ μανθανοvσιν. Sic e Bodleiano et Vaticano Θ restitutum. Sed quamvis optimorum librorum auctoritate hanc lectionem iii videam, tamen nescio quid scrupuli mihi restat dum late pateat illa quam grammatici dicunt prolepsis, quam in verbis αυρειν τεων παιδευειν similibus usu Venire constat, Stalibaumius ad rotag. 32 C. bene exposuit. Sed nullum adhuc lateor me locum vidisse, qui ei, de quo nos agimus, omni ex parte similis esset. Etenim lectione Bodleiani recepta duo quasi gradus aetatis humanae inter se oppositi arctissime copul3ntur.
Atqui ἀμαθεις quum ii dici soleant, qui nec didicerunt nec coeperim discere, Vix videtur steri posse, ut hoc nomen etiam illis detur, qui his verbis describuntur: σοφοὶ
μανθάνουσι. Dicam quid sentiam. Non dubito, quin recte dicatur: οἱ παMες μανθάνουσι σοφοί, quum pueri non desinant pueri esse, ubi sapientiam discere coeperunt. t hoc quidem vehementer dubito, num dici possit οἱ ἀμαθεῖς σοφοὶ μανθ ἄνουσι, quum tum demum σοφος et σοφος μανθάνων stas, ubi ἀμα9ης esse desieris. Vides
quid mihi displiceat duum notiones inter se oppositae ita coniungantur, ut subiectum et praedicatum eiusdem verbi μανθάνειν evadant, sti, id quod steri posse haud credo, ut de subiecto id praedicetur, quod ipsius subiecti notioni contrarium est. Eodem iure Demosthenes lynth. II, 19 pro Ἀγας ηορηθη putandus esset μικρος μέγας ηυξηγηdicere potuisse, quod vix erit qui sibi persuadeat. Loco simillimo Euripidis Iler. 575
tantummodo dici, quales discendo eri uacaria pueros velit multum autem abest, ut iidem et ἀμαθεις et σοφοι μανθάνοντες appelleutur duae notiones quum una cogitatione
15쪽
opposita audientium animos Vehementer commovere consentaneum sit.
Euthyd. 28 B. u Maoν λίγα νουν ἔχων. Retinentibus nobis verba νοον ἔχων oppositio oritur ab hoc loco alienissima inter eum, qui multa imprudenter agat et eum, qui pauca prudenter. X iis verbis autem, quae statim sequunturi ον careretis πραττωκἐactis ἄν ἐξαμαρτάνοιο luce clarius hoc Socratem velle apparet: Si quis imprudenter agit, melius est eum pauca agere quam multa. Huc tantum abest ut illa verba ullo modo quadrent, ut omnem nexum sententiarum tollant nusquam enim insta de eo, qui pauca quidem Sed ea prudenter agat, sermo est duo igitur talibaumius oppositionis rationem hoc additamentum requirere contendit, a vero videtur non mediocriter aberr visse. Neque enim is quem comparat locus 281 D. ἐὰν μὲν αττων ηγῆται ἀμαθία μειζω κακὰ ναι - α δ φρόνησις καὶ σοφία μείζω ἀγαθὰ huic, de quo nune disputamus, comparari poterat, quum in illo per enuntiatum, quod paulo supra legitur αρ' ον
ἄνευ φρονήσεως καὶ σοφίας e. q. s. haec duo iam accurate significata essent, has res sine sapientia nullius esse pretii, moderante autem sapientia magni. Iam chlete
macherus qua erat ingenii acie illa verba νουν ἔχων ferri non posse sentiens νουν μὴ ἔχων emendaVerat, quam emendationem e lectione Stephanianae editionis νουν δὲ ἔχων facile elici posse existimaret. Sed quum illud δὲ in nullo libro inveniatur, hoc relinquitur, ut etiam νουν χων deleamus. Facile enim adducor ut haec verba a scriba addita esse credam, qui aciliorem et usitatiorem oppositionem videretur sibi restituere. Ipsam sententiam ut illud νουν ἔχων deleatur stagitare facilius tibi persuadebis comparato loco similliae Euthyd. 280 .
Euthyd. 286 . - αρα ἐκέλευον, ἔφη, ἐγω νουν δή, δοιονυσο δωρος, ἐξελέγξαι το α μη ν πως - τις κελευσαι 'ia Evδυδημε, ἐν δ' ἐγω τὰ σοφὰ et q. s. Haec est lectio vulgata quam ego quidem propterea serendam non esse censeo, quia eri
posse non puto, ut Dionys0d0rus, quamvis sit impudentissimus sophista, ea infitietur, quae ipse modo dixerit. Neque magis uthydemus fratri laboranti succurrens ea, quae modo dicta ideoque in omnium memoria essent, facta dictave esse negare Dierat duae quum ita sint, etiam illius lectio reprobanda est, qui in Blpontina Ficini interpretationem sic mutavit 'nec illud Dionysodorus iussit ut refelleres' nimirum ille hanc orationem Euthydem tribuisse omissisque νηὶ et ἐγω putandus est scripsisse ἐκέλευεν Multo melius C. r. Hermannus ea qua est sagacitate parva emendatione adhibita sic locum restituit e Bodleiano ου δ' ἄρα ἐκελευεν, φην ἐγω ἡ νουν δη Λιονυσοδωρος ἐξελέγξαι 3
16쪽
τα σοφα seqq. uam emendationem deinde his verbis explicavit 'Reprehenso a Socrate Dionysodoro, qui refelli se iusserit, quum nemo omnino falsa dicere possit, Uthydemus, ut Datri laboranti succurrat, refelli utique posse negat iamque ipse a Socrate rogatus, anno id ipsum modo Dionysodorus iusserit, assueta sophistariam impudentia id quod non est, inquit, quomodo quis iubeat an tu iubes Cui Socrates nempe iubeo, quia argutias vestras n0 intelligo, sed interrogando doceri a vobis cupio Vides eandem dissicultatem remanere, quae in Blpontina interpretatione displicebat fieri posse negab mus, ut Euthydemus iussitaretur Dionysodorum postulasse, ut resutaretur. Atqui hoc quod negari nequit negaret, si Hemanno auctore haec verba 34α - κε ενεις Euthydem tribueremus. Sed accedunt ad eam inicultatem, quae Hermannianae emendationicum Vontina interpretatione et si quaeris etiam cum Vulgata communis est, duae huic Hermanes lectioni propriae. Primum enim displicet, quod nusquam vocabulo ἔφη Vel simili verbo indicatum est, illa verba o α - κεδευ- uthydem tribuenda esse. Deinde autem neque illa quaestio σου κειν εις; neque id quod respondetur quadrare videtur, quum Socrates nusquam se reselli iubeat, sed hoc solum, id quod Hermannus ipse rectissime animadvertit, agere se simulet, ut interrogando ab illis doceatur duum igitur ne in Hermanni quidem emendatione acquiescere posse mihi videar, hanc Ioci constitutionem proponere ausim ουδ αρα ἐκέλευεν, φην ἐγω νυν ni Λιονυσοδωρος ἐξελέγξαι το α μὴ ον πῶς αν τις κελευσαι ' Ἀνθοδημε, ἐν δ' ἐγω et σοφα et quae sequuntur. Haec ectio mixta est ex Hermanni coniectura ἐψευεν εφην seribentis pro ἐκέλευον φη et ex vigata. Considerant autem mihi quid sit quod hic dici
oporteat non solum posteriora Verba, sed etiam illud ipsum enuntiatum, quod Hermanni acumine emendatum est, aliter atque ille fecit videtur esse explicandum duid multa Ego quidem totam hanc orationem Socrati tribuo eiusque hanc esse sententiam arbitror: primum enuntiatum ιδ αρα-εξελεγξαι non est interr0gantis, sed lepidissima cum isonia hoc dicit Socrates duodsi reselli utique non posse concedis, sine dubio male audiveram, quum Dionysodorum refutationem postulare crederem. Sine dubio inquit erraveram quis enim postulaverit, quae eri ipse fatetur non posse Deinde his argutiis, quas non intelligat, omissis φορτικωτερον τι ex illis se quaerere velle ostendit. Ac ne quis in media eiusdem personae oratione ἰν ἐγω positum miretur id saepe steri consentaneum est, praesertim ubi oratio Subito ad certam personam convenitur uua de re conserre poteris paulo infra pag. 288 A. 290 D. 304 B. Menon. 78 A. τί γαλα Io ἐστιν αθλιον εἶναι γ ἐπιθυμεῖν τε τῶν κακῶν καὶ κτασθαι; Socrates expositurus neminem mala appetere, quia mala homines miseros reddant nemoque miseriam concupiscat, totam hanc quaestionem e enuntiato, quod ae0do exscripsi, quasi complectitur. Sententia huius enuntiati haec est Quid enim aliud est miserum esse quam mala appetere et sibi parare Sed hae esset delinitio notionis α ιος, quae vereor
17쪽
ut huc quadret. am quum S0crates quemquam mala appetere negavisset, non Merat adiicere miseriam contineri appetitione malorum du0d si adderet, necessario sequeretur, ut nemo esse αγλως. 0 Socratem nolle nemo est quin facile intelligat. Ac mihi quidem omino non hoc agere videtur, ut quid θλιον ιναι sit destniat, sed ut quid sit ἐπιθυμεῖν κακῶν explanet. Hoc igitur, quod posteriore loco posui, subiectum stat necesse est. Itaque nescio an sic locus emendari queat τί o ρ ma ἐστὶν αθ' ιον εἶναι ἐμ ιθ νμειν τε τεῶν κακῶν καὶ κτασθαι Vocabulum Mao ellipticum illud esse arbitror, quo saepissime Platonem uti c0nstat. Cui vocabulo quamvis' addi soleat, tamen contemplanti mihi tales Iocos qualis est Timae pag. 30 A. δραν Ma πλην τοκειλιστον haud dubium videtur quin etiam deesse hoc additamentum possit. Haec igitur existeret sententia: Nemo mala appetet, nisi miser esse voluerit duid enim Nonne mala appetere a Vera miseria est du0dsi quis illud ma addito τι carere non posse putans propterea eam, quam proposuimus, lectionem non accipiendam putaverit, eum vocabulo oransposito sic egere necesse est: τι γὰρ .ia ἐστὶν υθίων Iναι
ἐπιθυμεῖν seqq. Necesse est inquam utcumque enim locum mutare voles, mutandus
utique est, quum totus orationis ordo ut ἐπιθημεῖν subiectum stat poscere videatur. Menon. 78 D. εν χρυσων δ δὴ et q. s. Vocabulum εῖεν latonem saepe ita ponere constat, ut illud enuntiatum quod sequitur particulis δὲ ' annectatur. At nisi me allit hoc ita eri observavi, ut antecedens oratio vocabulo I. Miatur et quasi abrumpatur, illis autem particulis ad novam et quodammodo oppositam rem scriptor transgrediatur. Sic quidem res se habet rotag. 311 D. 312 . Menon. 75 C. Gorg. 472 D. 496 D. Ap0l. 36 B. neque dubito, quin sere eadem sit huius locutionis vis atque illius, qua uinyphr. 13 D. usus est lato ἀλλα- δή), nisi quod hoc paulo funius esse apparet. Sed eo loc0, de quo agimus, tantum abest ut ulla sit oppositio,
ut Socrates acerba cum ironia eadem repetat, quae Meno in antecedentibus concesserat: aurum igitur, inquit, parare Virtus est duam ob rem δὲ quamvis omnium librorum auctoritate munitum videtur delendum esse. Menon. 4 C. ἔ, δῖ μη o Vov on και τον φαν --ov et q. S. Si φανῶ τατo v eos dici putemus, qui genere auctoritate divitiis gloria instaei sint, iure sane Schielemachem quomodo tale quid de Themistocle Aristide Pericle dici potuerit se intelligere negavit. Nam quod Stalibaumius haec universe dicta esse contendit neque sic ut virorum clarissimorum rati ducatur, quorum mensio antea facta sit' fateor me non videre, quomodo eri potuerit, ut lato quum Thucydidis nomen adiungeret eorum,
quos modo commemoraVisset, immemor esset. Itaque vereor ne φαυλοτατον hoc
loco idem sere signisscet quod rotag. 327m, ubi ἀγαθος αυλητὴς opponitur φαυλου, bonus tibicen non ita perito Forsitan inquit paucis his exemplis nihil comprobari dixeris, quia steri potuerit, ut viri ceteroquin optimi et laudatissimi in educandis liberis non modo
18쪽
- minus excellerent, sed nihil consequerentur. Propterea quartum exemplum addit Thucydidis. Et me inquit ἀλλα γαρ ἴσως δ Θουκυδίδης ναυλος se etiam Thucydidem, virum principem, non potuisse docere lilios suos, id quod incredibile dictu videtur lingique vix potest certe amicos habuit per totam Graeciam, qui eum in educatione siliorum adiuturi fuissent, si virtus omnino d0ceri posset. Ιon. 538 D. σκέφα δῆ o ἐρομενο ει ἔροιο με - σκεφαι. Uamvis quin hic locus talis qualis nunc circumfertur a manu lat0nis pr0dire potuerit dubitari nequeat, tamen has locutiones ita copulatas cumulatasque habere aliquid miri quivis concesserit.
Scilicet librarius, qui σου ἐρομένου cum imperativo σκένναι coniungi non posse existimaret, id quod ipsi rectius se habere videbatur ad locum vel explicandum vel emendandum adscripsiLPhaedr. 230 B. καὶ ω ακμην χε της νθης. Vocabulum εος alii aliter
explicaverunt. Schielemacherus locum si interpretans 'undis stelit es in volle Bluthe das es deniri mi W0hlgervecten ernilli' ως habuisse putandus est Astius et Stall-baumius ς idem esse constrmant atque τι υτως, ut appareat post καὶ intelligendum relinqui τουτο παναλον ἐστιν. Mihi quidem simplicior videtur esse ratio huius enuntiati.
I enim exclamantis esse censeo sicut in iis quae Sequuntur: το ευπνουν o Torrovως ἀγαπητον itaque sic sere hunc Iocum reddiderim vernaculo sermone dem die Platane si rei und hoc und de Schatte de Gestraeuches a sch0en undisi es
Phaedr. 235 A. τουτο δὲ Ουδ αυτὰν μην Λυσίαν ORGθαι ἱκανον εἶναι. Interpretes quo τουτο pertineat ambigunt. Ego quidem hoc pronomen accusativum graecum esse puto et eum ab ἱκανὰ pendentem: Sic de Rep. 7, 40 C. σαι α αυτῶν ἱκαναὶ α νου σεις ἐγγίγνωνται. tenim quum haedrus Socratem etiam de argumento orationis iudicium sacere iussisset, is se ad solam artem oratoriam animum attendisse
simulat in ipsis enim inquit rebus τουτο, de quibus orator loquitur, ipsum Lysiam
non adeo sibi placere existimabam. taque τουτο ad antecedentia reserendum est totoque enuntiato declaratur sententia Socratis, in qua se fuisse c0ntendit, antequam a Phaedro muneretur, etiam res, quae oratione Lysiae continerentur, Iaude dignas esse. Ρhaestr. 235 D. των ἐν τῶ βιβλίω βε τίω τε καὶ in ἐλαττω Dέρα ποσχέσει.ἰπεῖν. Hanc lectionem ut non ferendam esse omnes interpretes consentiunt, sic in emendando loco alii aliam viam ingressi sunt. exius τερα ποσχες coniecit scribendum esse eamque emendationem Hermannus in textum recepit. Ego etiam faciliorem et quae propius a librorum lectione abesset videor mihi invenisse: ετερα πέσχησαι. romisit enim Socrates supra pag. 235 ubi Videor mihi inquit res aeque bona proserre posse: αἰσθάνομαι ἄν εχειν εἰπεῖν rερα μη χείρω. Etiam ea, quae sequuntur, καί σοι ἐγώ
υ-Vνουριαι melius cum πέσχησαι quam cum vno ες concordare arbitror Formae
19쪽
Phaedr. 244 D. ἔν τισι των γενῶν Lobeckius in Aglaoph. tom. 1 pag. 36haec Verba ita explicat, ut comparato loco Pausaniae , 5 de quibusdam hominibus eiusdem generis sermonem esse conmmet, quia vis tacita vitae noxae non omnes eiusdem generis homines aequaliter affectet, sed modo intermittat modo recrudescat.' Sed multo facilius haec verba in quibusdam gentibus reddideris, quum nonnullas tantum, non
omnes gentes Vita noxa exagitari constet.
Phaedr. 245m. δεδιττόμεενος Stalibauisus Heindoini opinionem secutus verbum aliquod ostendendi et probandi potestate positum desiderat, quod respondeat sequentibus ἀλλὰ τόδε - δείξας adiicere poterat, se verbum desiderare, ex quo illud enuntiatum
ως προ - δεῖ προαιρεισθαι penderet. Itaque ἐπιδεικνυμενος scribendum esse suspis batur. Sed non opus est correctione namque δεδίττεσθαι esse posse terrendo inculcare'
vidi erit qui negaverit. Phaedr. 260 C. μὴ περὶ νo σκιας es Dinov. Fabulam illam de asini umbra, quam Demosthenes iudicibus aliud agentibus narravisse traditur in quaque exp0nenda ad hunc locum scholiasta multus est, nemo est qui ignoret. Neque hoc a veritate abhorret, quod νον σκιὰν rem nihili signisscare posse constraeant. Itaque Socrates deletoia Iano dicere poterat uri περι νον σκιὰς επαινον ποιουμενος, ἀλλὰ seqq. quo
facto oppositio orta esset inter rem nullius pretii interque gravissimam. Retinentibus
autem nobis ou Ἀπον, quod sacere ' possumus quin retineamus, illud σκιῶς sine dubitatione delendum erit. Quid enim Socrates quum in eadem cogitatione qua antea maneat et de homine, quem equum et asinum confundentem taxerat, loquatur, nullus omnino locus est umbrae asini. Itaque Heindore σκιὰς delenti utique assentior. Phaedr. 269 A. τί δὲ τον με θηρουν Ἀδραστον Astio et Stailbaumio si credideris, non de ipso Adrasto, sed de Antiphonte Rhamnusio, cuius Socrates in Menex.
pag. 236 mentionem secit, sermonem esse tibi persuadebis. Sed mihi illud multo facilius
videtur. Illius enim loci pag. 261', quem Schielemacherus confert, longe alia ratio est, quum illic veterum heroum nominibus alios designari aperte indicetur. Sed ad Adrastin redeo. Primum igitur Tyrtaei stam 9 8. Bergk. υδ ει Τανταλίδεω Πλοπος βασι ευτερος εἴη γλῶσσαν δ' Ἀδρκιστον μειλιχογηρυν ἔχοι, quem Versum latonem in mente habuisse verisimile est, ad ipsum Adrastum nos relegat. Deinde Euripidis Supplicibus actis, quam tragoediam anno quarto lymp. LXXXI datam esse Boectatus et G. Hermamus uno ore confirmant, Adrasti pers0na 0tior facta esse poterat. In ea autem tragoedia Adrastum lacundissimi oratoris personam agere nemo non videt. Denique ne Adrastum cum ericle compositum non serendum putes, etiam infra pag. 278 C. Lysiam Homerum Solonem simili modo iungi memineris. contra quomodo Adrastus pro
20쪽
- 11 Antiphonte diei potuerit difflesse est ad intelligendum. An hoc tibi sumcere videtur, quod Antiphon tanta excelluisse oris suavitate traditur, ut quemadmodum Adrastus μελίγηρος sit ille propter μέλιτος λυκωνα ανδην estor appellaretur rnaedr. 262 C. ovaει ν - ἐδεῖν τι ευν φαμεν τενόν τε καὶ ἔντενον εἶναι Sic codices ad unum onmes dum lectionem quum serendam non esse videret, Heindoinus μένων τε καὶ ἐντέχνων correxit eumque et Turicenses et Hemannus secuti sunt. Sed hoc si scripseris, nondum ea quam poscimus sententia oritur. Νon enim
aliquid eorum quaerendum est, quae artisscios vel sine arte dicta sunt, sed quid omino bene vel minus bene dictum sit enucleandum videtur. Itaque vide an sic locus sit restituendus:
tione Lysiae et in nostris, quid artist ciose et quid sine arte dictum esse iusti Ceraua ' Sic paulo insta pag. 262 E. τί δὴ ουν οντος θριαρτανε και απεχνον ποιεῖ επιεον. Phaedr. 26 B. ευρηκέναι ἔφη ν δει λόγων τέχνην. Hanc ectionem, quam omnes fere codices tuentur, retinere equidem non dubito duodsi quis duriorem comstructionem querens mutare Velit, mutatio multo Stephaniana facilior se obtulerit. Legi enim posset τέχνη idque cum interpretatione Ficini conveniret sic interpretantis: invenisse asseruit, quibus verbis illa ars indigeat. Sed ut iam dixi mutatione non opus est. Menex. 23 D. δεῖ δὴ αυτὴν ἰδεῖν Coniectura talibauta εἰπειν scribendum esse suspicantis facile caremus, Sic loco reddito necesse est contempleris virtutem ἰδεῖν enim de iis rebus, quae non oculis sed mente cernuntur, tam saepe dicitur, ut exempla
Menex. 243 A. ων οἱ ἐχθροι καὶ προπιολεμήσαντες πλει Φαινον νουσι σωφροσυνης καὶ ρεetiis loco αλλων ο φίλοι. Adeo talibaumius de hoc loco desperaverat, ut totum hoc comma tanquam alienae manus additamentum abiiciendum esse censeret. Iniuria, Ut mihi quidem videtur. Non abiiciendus est locus, imo vero sani simus; sed una locutio paulo insolenti0 ab usuque rem0ti0 Sententiae ceteroquin I rissimae et aptissimae obscuritatem et tenebras obduxit. Hoc enim oratorem esse exi stimo: Infelices erant Athenienses sed horum constantia et Virtus ab hostibus magis laudatae sunt quam aliorum ab amicis. Vides, me επαινον ἔχειν, quod solet signisscare laudem habere, laudari sic Symp. 177 B. ἐνῆσαν αλες επαινον θαυμασων ἔροντες hoc loco transitive dictum credere, ut fere idem si ac laudare. Cuius usus exemplum quamvis non habeam in promptu, tamen utramque Signisseationem cadere in hanc locutionem sp0nte patet. Neque alienum fuerit a re duos Sophoclis locos attulisse Phil. 1308Ηerm. κου ἔσθ' oro οργὴν χοις - ουδι μέμφιν εἰς ἐμέ. N. 180 μομφα εχ υνξυνου δορός. Eodem iure quo μέμφιν seu κοπιφὰν ἔχειν τινος dicatur etiam ἔπαινον ἔχειν τινος active dici posse vix erit qui negaverit. Sententia autem existit aptissima.duid enim Si cuius virtutem etiam ab inimicis agnosci constrino, satis magna laus est 2.