Aoristi infinitivus Homericus ad verba dicendi et sentiendi relatus num futurum tempus significare possit [microform]

11쪽

or. in . Homericus num futurum tempus significet.

Ουδ αγγε ον πονεεσθαι, σ 260 post εο πα T 330 post πισχνέομαι of καχανευω Bol 3 E 716. - post Verba, quae numquam sero cum futuri infinitivo conjunguntur, hi infinitivi millies sere occurrunt, ut βῆ ἐναι Ἀπυνμνωνέεσθαι, βουλομαι ἐδη νεισθαι. Quum auto indicativus enuntiationis absolutae n0n Solum 'enos temporis

hoc enim nomino illud, quod Curtius die citur appellat, significari posse

videtur, quod stirpibus Vel themati praeSentis, persecti, oristi Xprimitur, indicet, sed etiam spatium Vel momentisi te inporis, id quod Curtius die elisisse' vocat, hoc utrumque infinitivum indicare p088 oportet, quamquam in infinitivo momentum temporis non ad tempta loquentis Sed ad 0mpus verbi rogentis resertur. Attamen quum neque in Latina neque in Graeca lingua t0tidem inveniantur infinitivi, quot temp0ra Sunt indicativi, apparet utramqtie rem in infinitivo non tam perspicue quam in Verbo finito indicativo Significari p0sse sed quosdam infinitivos duobus pluribusve indicativi respondere. Qua in re alia est lingua Latinae, alia Graecae ratio. Nam in utina quidem lingua, ubi themata praessentis sit persecti in illis nuntiationibus pendentibus, quae infinitivo utuntur, nihil serealiud spectant, ni8 ut inter ea, quae ad tempus enuntiationis regentis, et ea, quae ad tempus anteceden pertinent, diStinguant, omnia, quae in recta orati0ne indicativo tempori praeteriti imperseet0, perseet utroque, pluSquamperfecto eX- primittitur, in obliqua oratione persecti infinitivo significantur. Contra in lingua

Graeca, ubi themata praesentis, persecti, OriSti certa quaedam tempori genera indicant, numquam sere licet ex uno themat in alterum transirse, sed infinitivi praesentis, pers eti, oristi indicativis actioni imperfectae aut perdurantis), 0r- sectae, ingredientis respondeant nece8S est. Unde factum St, ut quum non satis respicersetur, quaenam inter infinitivum et Verbum, ad quod reserretur, esset temporis ratio, praesenti infinitivus et proesenti et imperfecti indicativo responderet, itemque persecti infinitivii et pro perfecti et pro plusquamperfecti indicativo usurparetur. Ut apud Homerum 9 5l αλλον δ' ἁ κὶ ειδε Πύ ιν κερα ἔ&εν relati l υχα πιδυσσῆα - βη3 ιεναι δ ἐκεραιζεν - siq); et praeterea εἶναι .εα αεναι - ο ην occurrit E 63 9 o o νιν νασι sινὶν Πρακ ηείην δεῖναι et Θ 18 ἀλλ' ἐν πρωχοισιν ico uti ενα ονθ' si sy τε πεποίθεα χερσί NMῆο .Ρor oti infinitivus, quamquam in praesentis Significatione, plusquam persecto impersecto respondens occurrit t. 546 ων σε γερον Aostu et καὶ υἱάσι asi

Des futuro tempor es breviter e0mmemorandum est ut indicativus futuri et imperfectum et ingrediens temporis genus Significare possit, ita infinitivum utrum-

12쪽

que genus indicare posse. Ceterum suturi infinitivus ad dicendi si sontiondi verba totus ore pertinet, praeterquam quod ad Verbum αεώ ω persaepe et ad nonnulla verba ejusdem sere Significationis, quae proprio verba sentiendi fuisse videntur, usμαα, μέμονα, Sim. non ita raro Occurrit. Jam ut ad oristi infinitivum nos transseramus, illud primum monendumost, ut in indicativo oristus usurpetur ad res praeteritas indicandas nulla nequo diuturnitatis aut iterationis neque actionis persectae ratione habita, quae res impersecto et plusquam persecto significantur ita infinitivo oristi post dicendi sontiendiquo verba, hoc idem ut significaret, univer8 propositum esse, hanc autem praeteriti temporis significationem, quae in ipsa infinitivi sorma, augmento non instructa, quod unum in lingua Graeca ad praeteritum tempus indicandum valet, non inveniatur, totam e e rope tendam esse, quod infinitivus ille indicativo respond0at. Neque enim L. MEYER assentiri 088umus statuenti praeteriti temporis significationsem indo pr0sectam esse, quod Oristi infinitivus proesentis actionis perdurantis signification careret , quum alis constet praeteriti igni- fioationsim otiam in infinitivis praesentis impersecto resp0ndentibus persaepe occurrere neque in illis tantum praesentis infinitivis, qu0s ut εἶναι Meyer in oristos refert, sed etiam in ceteris ut apud Homerum κεραιζέ μιεν occurrit c 516, ex scriptoribus Atticis sexcenta exempla proferri p0ssunt. Illud etiam addendum Videtur, quum a0risti indicativus praeteritum tempus se inper indicet neque ulla occurrat indicativi Arma acti0nis ingredientis, quae praesenti actionis impersectae et persectae se praesenti et 0rsecto respondeat, infinitivum quoque oristi post haec Verba Semper fere usurpari de iis, quae acti0ni orbi illius dicendi aut sentiendi, quo pendet, antecedant, neque pro praesenti actionis ingredientis poni

13쪽

Aor. in . Homerious num suturum tempus significet.

posse. Gnomicum autem illum, qui vocatur, Oristum non lacile transire posse in infinitivum ex ipsa re satis apparet LHoc loco non alienum nobis Visum est, quo clarius appareat apud Homerum quoque ut de rebus futuris suturi, ita de rebus praeteritis acristi infinitivum USurpari, omne eos loco Homeric08 in unum conferre, ubi post dicendi et sontiendi verba φημί, ἰοειαι, alia infinitivi et oristi et futuri occurrunt. Signo ', eo locos notamus, de quibus dubitaverunt Viri docti ob eamque rem postea mentio fiet. Inter eos infinitivos, qui po8 φημὶ et οἰομαι occurrunt, primum a eos asseremus, ad quos accusativus subjecti loco appositus est, deinde h) os, ubi vel subjectum, quod aut X antecedentibus aut e perpetuitate orationis Milo auditur, omissum est vel infinitivus Verbi impersonalis occurrit, tum c 00s, ubi subjectum infinitivi, propterea quod idem est atque verbi regentis, mittitur. Ρο8 φηαί φάσθαι, φάσκειν igitur ecurrit 1. Infinitivus oristi: a II 35 φημὶ γαρ υν κατανευσαι περ αενέα Κρονίωνα, Γ 393 Dd κε φαίης Ἀνδρι πη-3 ιενον ον 'εῖν Z 98, 109, P 28 ευφρῆναι, 174, 160 - α 20 ου μ ε φασι γενέσθαι, β lil καὶ γάρ κείνου νηαὶ ε- ενιηθῆναι Πανχα r 85, 125 Dδε κε φαίης ανδρα νε-ερον cod εοικora μυ

Aoristi infinitivus cum P ad significationsem futuri infinitivi prope aeeedens occurrit Ι 84 καὶ ' ν τοῖς λοισιν νη αρααυθήσασθαι optatiVo cum ἄν I 417 καὶ ' ν τοῖς Οισιν γω παραμυθησαίia i reSpondenS. 2. Infinitivus suturi a E 104 υδε ε phu δῆθ' ἀνσχήσεσθαι κραχερον βελος 120 190, 653,

CD. advig. Adv. Crit. I. p. 171 - - quo gnomicos oristos vellem dixisset Hermannus ubi infinitivo modo repperisset tota nim haec Orma narrationem rei tamquam factae pro sententia generali substituens rectae orationi propria est.

14쪽

Ebelingius Lex. Hom. φ sia statuit hoc loco subjectum verbi δε ζσεσθαι esse ζμας. Lectionem codicum κερcii με in κεραῖ μεν emendavit Behker eumque non sine causa secuti sunt ochius, Nauckius, alii.

15쪽

Aor. in . Homericus num futurum tempus significet.

ubi εὐχομαι in promittendi significatione cum futuri infinitivo conjungitur, postea II. B. asserentur. αὐδὰ cum in nitivo oristi K 48 ου γὰρ πω δύμην οὐδ' κλυον αυδη-

δυι βοιο Ῥήμεναι. Hic etiam c0mmemorandi sunt ii loci, ubi p0st praesens sempus verbi μέλλω infinitivi Oristi et futuri occurrunt; nam post hoc tempus Verbi ἐλλω, quod ad significationem orbi sontiendi in significations passivam Verbi δοκειν videri, Verisimile, credibile esso proximo accedit, infinitivi a0risti et futuri eadem prorsu temporis Significatione, atque post νηφι et οἷορεαι, utuntur' oristi infnitivum occurrit N 776 a ora δή nor μαλκον ἐρωῆσαι Ποδεαοι μέλλω,

16쪽

378 λ ά νυ ιιέλλω l ἀθαναroo clareέσ9αι, u 34 του δ' δ' μέ aουσι κυνες et εες okονοί l ρινον ἀπ σrεονι ερυσαι. Neque vero quidquam impedire videtur, quominus tatuamus oristi infinitivum praeteritum significare his locis 362 καὶ ιν δή που μή ui Ιει βροrὼς ἀνδρὶ ε εσσαι et 2 46 μελ ει μέν που τις καὶ viarερον ἄλλον Ιεσσαι, quamquam his infinitivis in torprotes vulgo praesentis significationem addunt. - Futuri infinitivus occurrit F 44 με λεις

γαρ ἀφαιρήσεσ9αι iacta ον' praemium mihi videris eresturus esse.

Qui autem post sperandi, promittendi, minandi, jurandi verba et locution occurrunt infinitivi Oristi et suturi, in illis, quae sequuntur II. B., cuncti asse

rentur.

At quod dicitur nihil sine exceptione valere, id etiam ad oristi infinitivi

significationem post dicendi et sentiendi verba pertinet. Fit enim nonnumquam eodem modo, quo R0risti participium ad indicativum OriSi aut ad praesens historicum relatum amissa illa antecedentis actionis ignificatione idem tempus, quod verbum finitum, indicat ut infinitivus a0risti ad tempus praeteritum relatus non ea, quae actioni Verbi finiti antecedunt, significet sed rem quandam praeteritam ad idem tempus, quod exprimit verbum finitum, relatam indicet ' Neque tamen, quantum vidi, hic auristi infinitivi usus occurrit nisi post orba quaedam sentiendi δοκειν et imilia, quae passivae significationi verbi videndi respondent; et quidem saepissime invenitur post verbum δοκεῖν illis locis, ubi do somniis, visis, portenti mentio fit, quibus loci Sati per8picitur utramque actionem ad idem tempus pertinere et nonnumquam actio infinitivi ipsa per A vix

CD CHR CAVALLIN Gre is Synto 23 et commentationem meam De Xenophonteo Temporum et Modorum usu et c. P. I p. 35, not. in Actis Universitatis Lundensis Tom. XVI. .

17쪽

Aor. in . Homericus num suturum tempus significet. II

Sed jam ad eam ipsam quaestionem transgrediendum St, quam nobis hoctem te tractandam suscepimus, possitne oristi infinitivus ad dicendi sit sontiondi verba relatus abjecta praeteriti tempori significatione, quae p08 haec verba ei propria est, in significationem prorsus contrariam abiens futurum tempus significare. Quorum infinitivorum numerus quamquam proximi temporibus multo minor actus est, quum vel diligentius inspectis libris manuscriptis futurum i gendum esse cognitum sit, Vel contra auctoritatem librorum oristi in futura a viris in his robus clarissimis, advigio, obeto, aliis mutati sint, vel intollectum sit oristos qu0sdam de futuro tempore explicato re Vera praeteritum tempus indicare, tamen ut apud ceteros Scriptore Graeco ita apud Homerum complures etiamnunc restant, nonnulli haud Seio an semper mansuri sint. Hic Oristi infinitivi usus quam late pateat apud Homerum, in hac altera hujus commentationis parte dijudicare conubimur, in qua primum de oristi infinitivis post dicondi sit sentiendi verba, quae ipsa temp0ris futuri n0 habent ignificationem νηι. - Ο - μαι similia), mentionem faciemus, tum de illis, qui post Verba sperandi et eae-ssectandi, promittendi et ιinandi, jurandi occurrunt.

Quisquis syntaxis linguae Graecae non omnino rudis erit ei haud dubie prorsus inersidibilo vid0bitur in hac lingua Armis adsto abundant fieri potuisse, ut ead0m sorma post id0m verbum in eadem significatione OSitum res tam contrarias, quam sunt tempus praeteritum et futurum, indicaret, ita ut νηὶ αὶ Οἰομαι)ποιῆσαι et dico suto me fecisse et dico puto me facturum esse significaret, praesertim quum infinitivi Oristi et suturi non raro eodem loco ita sibi Op nantur, ut ille praeteritum, hic futurum respiciat tempus. Neque enim hic duplexa0risti infinitivi usus comparari potest aut cum duplici usu oristi infinitivi post Verbum δοκειν ἐδοκει ποιῆσαι, id quod et fecisse videbatur se facere placebat 8ignificare potest, propterea quod δοκειν uno loco verbum sentiendi est, altero Verbum voluntatis, aut cum a0risti optativi duplici signification in interrogatiqne obliqua: v hδει τί ποιήσειεν, nesciebat, quid fecisset et nesciebat, quid faceret, quum verbum utriusque interrogationis rectae et Goίλησα l. ας et ri ποινή a; aor conj. in optativum transire possit. Nam νηM Ποιῆσαι dico me fecisse ad ἐποίησα orationis rectae respondet contra φημὶ Ποιῆσαι - dico me facturum esse nihil habet, ad quod in recta ration respondoat, quum ad futuri indicati-

18쪽

d. d. Cavallinvum ποιήσω futuri infinitivus ποιήσειν), ad Oristi optativum cum ἄν ποιη-

σαιμι αν Uristi infinitivus cum αν ποιῆσαι P reseratur. Et quum in recta oratione futurum tempus exprimi non possit nisi aut magis certo si fidenter indicativo suturi aut dubitantius si modostius oristi l praesontis optativo cum αν uncto, satis sane erit in obliqua oratione duobus modis idem exprimer potuisse, praesertim quum in Obliqua oratione, ut supra vidimus, duas verbi orationis rectae Armas eadem Verbi forma indicare non raro necesse sit. Quod autom docet Es Ei infinitivum sine αν tum potissimum usurpari, ubi aliquid certo Venturum esse significetur, equidem haud scio an nihil ad hanc fidueiam indicandam plus valeat quam ipsum tempus futurum, quod eam tantum ob causam in oristi optativum vel infinitivum cum αν junctum mutatur, ut res quasi modestius et dubitantius exprimatur. Praeterea si post quodlibet dicendi et sontisndi orbum oristi infinitivus do futuro tempore usurpari posset, quo modo intelligere possemus, quando praeteritum, quando futurum respiceretur tempus p Quae quum ita sint, oristi infinitivi, qui post verba φημί, οῖομαι similia ceu runt, numquam, opinor, nisi Summa necessitate cogente, de futuro tempore interpretandi unt, neque causa esse Videtur, cur illis locis, ubi futurum levi mutatione restitui possit, contoxium librorum mutare dubitemus.1. In locis Homoricis tractandis primos illos asseremus, ubi aut accusativus

quidam subjecti loco ad infinitivum appositus est, aut saltem aliud infinitivi subjectum est, aliud verbi finiti. a Et primum quidem nonnulli loci asserantur, ubi aοristi infinitivum dolaturo usurpari non recte existimaverint Viri docti aut sine causa in futurum

mutare Oluerint.

171 καὶ γὰρ κείνω νημι εχευτη9ῆναι παντα o ἐμυθεόμην editores, quos adii, τελευτηθῆναι de praeterito tempore recte interpretantur, sed grammatici de oristo suturum tompus significante aut de omissa particula αν vulgo mentionem daciunt Neque tamen dubitari posse Videtur, quin oristus

Gr. Or.4 3 6 Anm. 9. Contra offledtius Gr. Gr. GT . not. 4 docet Homorum de iis, quae modestius ararmantur, ut in recta oratione optativum part a modo posita modo omissa usurpat, ita in obliqua oratione infinitivum vel cum a vel inora adhibero. Sod omnino illis locis, ubi do robus futuris or. in . apud Homerum usurpates Videtur, res quaedam potius certo eventura dicitur quam fieri posse modeste affirmatur, neque cr dibile Est Homerum, qui uno tantum loco Ι 84 aor infinitivum cum a optatiVo cum re respondentem usurpaverit, or in . sine ais, ita ut optativo illi Homerico potentiali sine αν rosponderet, saepius adhibuisse.

19쪽

Aor est minor eas num futurum inpiis ignificet.

loco dis p terito lampore usurpatus sit Animadvertendum enim est vatem 'divino furore amatum de rebus suturis, quasi jam fierent aut factae essent, per totum hunc locum mentione sacere, ut V. 16 occurrit ἐγγυς ἐωνοοίσδεσσινονον καὶ κῆρα φυτενε et . 176 ὰ δὲ δη νυν uxore δε εΠαι, quamquam sanem die, quo vates hae locutus est, Ulixes etiamtunc apud Calypsonem Versabatur et demum post XXXV diem domum rediit. Si do rebus suturis ageretur, nihil impedivisset, quominus Homerus τελευτήσεσθa scriberet. Ceterum observandum es non dici πανr α sed si num dico ei quoque omnia ita cessisse, ut proe- digerim major autem pars eorum, quae praedixerat, jam ad finem perducta erat. P 28 legitur ondi 'φημι ποδεσσί γε Ισι κιονri ειφθῆναι- πον Τε φί ην κεδνον - τοκῆας, quem locum, quantum Vidi, editore Silenti praeterierunt. Ηentgius tamen λ ινρῆναι do tempore futuro interpretari videtur. Quum autem Hypermor, anthoi filius, quem S 17-20 a Menelao interfici narratum est, jam e pugna excesserit et V 2 praeteritum ς ῆβης ἀπονηro Occurrat, nulla causa esse Videtur, cur vνρῆναι de tempore futuro pro ευ φρανέειν, quod sequebens adhiberi poterat, D E 688 usurpatum exi8timemu8. F 342 legitur ναι γὰρ μιν aqθω au'qσασθαι. oristi infinitivum hoc quoque loco do futuro interpretatos esse nonnullos tostis est advigius Interpretatio autem gesti: erisurde aus er Drohun Erns machen ex his verbis elici poterit, etiamsi αυθήσασθαι de praeterito interpretabimur credebant eum

74 μὰλα δή με αλαί να- λε ad ' ἱκάνει παερος Lao sequentibus prorsus iisdem verbis, quae supra allata sunt ameisius hoc loco recte, ut mihi videtur, ἀγάσασθαι de praeterito interpretatur . Contra Cobetus et uber ἀγάσασθαι in πασεσθαι mutandum censent eam, credo, ob rem, quod 69 - 17 73 suturi infinitivi ραι μεναι et ἀμφικαλυφειν de tempore futuro leguntur Quum

20쪽

tamen ea res oujus ira incensus esse aut sors Neptunus dicitur, υνεκα πομποδαπήμ ονες εἰμεν artiνrio ad praesens atque haud dubie ad praeteritum quoquo tempus pertineat nam e Vocabulo niarios satis apparet his locis non tantum do ira Neptuni ob reditum Ulixis agi nihil impedire vidietur, quominus si tuamus Neptunum jam tum, quum haec loquebatur pater Alcinoi in Phaeacea incitatum fuisse quamquam posterior demum minis iram in eo effudit; I67569 - 17b-7 7 νῆ noti Φαιήκων ανδρων εὐεργέα νῆα ἐκ πομπῆς ἀνιου-- σαν ἐν Ιεροειδέι ποντω Ἀαι αεναι ,ἐγα δ' ημιν ρος ο ει δαφικαavφειν. h Venio nunc ad locum, ubi orbum illud, ad quod rosertur infinitivus acristi, utrum existimandi putandi an ubondi censendi habero significationem, dubitaverunt viri docti Γ 98 φρονέω δὲ διακρινθήμ εναι ἐὸν Ἀργείους και Τρωας επεὶ avi no ad inoσθ' i 7νεχ εμῆς ριδος καὶ 'ΛΙεζὰνδρου νεκ' αρχῆς. Editores o toxicographi orbo φρονειν hoc loco significationem existimandi L pinandi addentes oristi infinitivum statuunt usurpatum 880 de eo, quod tam certo exspectetur, ut jam paene actum existimari possit. advigius contra statuit verbum φρονεῖν jubendi vel consendi ' significations haboro, et quidem optimo jure si consideraveris v. 21 9 narrari Alexandrum, cui Hector timidum et ignavum animum objecserat, concedentem o jure a merit reprehensum 8M promi8i88 Se pugna Singulari cum Menelao congreSSurum quo promisso laetum octorem ante actum Trojanorum processisse atque promi88um Alexandri Menelao Graecisquo proposuisse. Ium Menelaus petit, ut Se ad quem

meis. Comment ad h. l. ποτε orthotonieri, ei es en on ip abhangigeri Sat bo-gines. Si γόσασθαι quoquo ad futurum tompus portinoros, molius ad antecedens ἀγοσεσθαι quam ad subsequens μισέμιενα relata esset particula ποτέ. mentae ich alte afur, das friedite aias inander oehen Dor Infiniti des Aoeisis Me 28 ra Oches ier Infinitiv or. egoichne das sichor erwariete intreten de Hand Iung. Selleri Capellii Morterh. φρονέtis 2 b. denken, in minun haben meimen φρονεc διακρινθή3ιεναι . . . cich denks das nunmolir Diedlich auseinander gehen dis A. . r. - beling hunc locum rosei ad φρονεω 4 . costito, Finor. adv. Adv. Crit. I. p. 169 hunc locum ad eos roseri, ubi gravi interpretandi errore aoristum de suturo acceperint editores ' pluribus', inquit, intellectum est enelaum non praedicere, separatum iri Achaeos et Trojanos sed juber et censero, in qua sententia recti sim dicitur φρονεω διακρινθή/ιεναι'. - Etiamsi I 608 ad significationem 2 . in lexico Capelli referas φρονεω τετιμῆσθαι Λιhς ἰση te denke eehre a sein schon lire genuggu haben necesse videtur significationem 2 c. gedenken, egonne sein Streben, ollen, un- schen statuero ad P 28 φρδνεον δε ιάλιστα Ἀστ α τι σφετερον ερυειν καὶ κυδο αρε σθαι cis Ebetin τρονεω 4 a. mihi in animo est prosositum est, quamquam etiam uno Iocum refert ad 4 . evito, opinor. .