장음표시 사용
21쪽
verbb. c. 15. Sed apii hunc accedit id, quod de brevitatis et longitudinis syllabarum varietate disserit c. 15. p. 85: ιζκους καὶ βραχυτητος συλλαβευ ο ιι α φισις. ἀλλα καὶ ιακρότεραί τινες αἰσι 'cῶν Πακρέον in βραχυτεραι αὐγνβραχει ων, quod ita intelligendum est: non eandem quantitatem syllabas retinere sed longiores brevioresve fieri additis vel detractis consonantibus. Hoc etiam Quintilianus IX, 4, 84. tradit Sit in hoc tuoque alliquid soriasse momenti, quod et longis longiores et brevibus sunt breviores syllabae; ut, quamvis neque plus duobus temporibus neque uno minus habere videantur, ideoque in metris omne breves longaeque inter Sese int pares, lateat tamen nescio quid, quod supersit aut desit diam versuum propria condicio est, ideoque in his quaedam etiam communes. De qua re, a musicis summo studio contra metricos desensa ne uberius ea proseramus, quae homines docti rei metricae Graecorum puritissimi ad liquidum perduxerimi conserenda Sunt quae a 'ostphalio Iramm. de artech Rhythm. l. 245 sqq. Rossbach et estph. Metri de Griecti. Vol. I. . us. . 518 cest exponuntur; ex quibus loci apparet, quanti Dionysii sententiae ex rhythmicis i. e. Aristoxeneis, petitae ruemetricorum Alexandrinorum erroribus testimandam Sint. Indo etiam ille locus lucem accipit. de quo supra consulto
tacuimus: m. 11. τε γοεδες χυδενος υτ ονο ιατος δευτεῆ ιιαπος βιαίεται τους χρονον Ουδε μετατιθ σιν, ἀλλ' ἔ ας παρειληφε τῆ PDσει τας συλλαβας τάς - 1 ια'κρὰς καὶ τὰς βραχείας, τοιαυτας φυλάττει ' λ δε ρυθ' ιικη καὶ 3ιουσικῆ ιεταβάλλοDσιν Ta κτλ.Νo id quidem explicationem requirere puto, quod Dionysius c. 16. censet, ad rem propositam quasi imitationis ration describendam syllabarum naturam maXimo SSe Omento, et apud optimos poetas ac prosarios e Verba Sur- pari, quae rem maxime imitentur ossa ιιιμητικc-ατ των πραγιιάτευν ἐστιν); nam ipse declarat non primum de hac re Se disputare, Sed cum multos antea tum Platonem in
Cratyi dialogo id secisse de quo qui huc pertinet locum
Consideratis igitur literis et syllabis, unde verba em-ciuntur, p. 96. disputationem eo redire consentaneum est, quod comprobare Dionysius sibi proposuit, eam elocutionem eSSe pulchram, quae ex Verbi gravibus ac dignitate plenis constet, et ex eis verbi Sermonem Suavem evadere, quae Suavitate aures persundant. Hoc igitur discrimen in duobus illis dicendi generibus perspicuum est, quae DionySius capp. 22. 23. describit, in gravi et tenui vel posito floridoque quibus tertium, altero cum altero conjuncto, accedit cap. 24. Redit igitur eo disputatio, quod ipse Auctor ad Herenn Graecorum doctrina adhibita V, 8, 11. statuit: -Sunt igitur tria genera, quae genera nos figura appellamus, in quibus Omnis ratio non vitiosa consumitur; unam gravem, alteram mediocrem, tertiam attenuatam Vocamus. Gravi est, quae constat ex verborum ramum laesi et Ornata constructione Mediocris est, quae constat ex humiliore neque tamen ex infima et pervulgatissima dignitate. Attenuata est, quae demissa est usque ad usitatissimam puri consuetudinem sermonis. Attamen accuratius inspicientem non fugiet, hoc inter utrumquo interesse, ut Dionysius dicendi genera ex artis tarmonicae legibus potius distinguat, illo contra, sicut Cicero, dignitatem quae in verbis inest consideret. Jam igitur ad numerum orationis transeamus. Dionysius cap. 17 in hinc proficiscitur: LIαν νομα καὶ ρῆμα καὶ ἄλλο οριον λεξεως, o τε ιν μονοσυλλαβον εστιν, ρυθειέ τινι λεγετa . Quod ad numeri doctrinam anto Dionysium inventam pertinet, paucis comprehendamus. Constat enim veteres rhetores numerum rationis pedestris X-quisivisse, Thrasymachum eum invenisse Cicero tradit, sed nihil do eo amplius ). Dionysius autem quod addit: oaDT -λ6 ποδα καὶ ρυθλιον, non in causa illud quidem facit naui si Aristoxenum proxime sequi voluisset, de pede tantum cogitare poterat, cum ille rhytimium seriem pedum
22쪽
esse statuerit, sed metrici elim pro uno pede posuerint. Ita posteri quoque, ut Aristides Quintilianus, vocem ρυθμές modo pro rhythmo AriStoxenico, modo pro pede metrico, poSuerimi. DionySi quae ratio cum metricis et grammaticis in numeri disciplina uerit, uberius exponendum est. Pedes metricos ad artem grammaticam accommodat, non enim temporum pati eos metitur, ut Aristoxenus, Sed Syllabarum numero contra ille nec pedem nec syllabam metrum SSe Vocandum censuit, Sed tempus ). Sic etiam Pyrrhichium inter pedes metricos reseri, quod Aristoxenus nunquam. Inde apparet, DionySium non rhythmicam scientiam artis metricae sontem duxisse, sed eorum doctrinam Secutum
esse, qui metricas leges a rhythmicis disjunctas pro parte grammaticae habebant, eos dico, qui ι οὐρίωντες audiebant quam ob rem illi metrici, quos adseri, grammatici intellegendi sunt. Quorum praestantissimus fuit Varro, aetate primus suisse videtur tolemaeus Ascalonites, Aristarchi discipulus ), qui in opere quod erat περὶ Aetio artem metricam, ceterarum artium musicarum ratione non habita, tractavit. Varro autem ejus doctrina e graecis scriptis accepta praecipue in per de sermone latino lib. IV. et in disciplinarum libris de arte metrica exposuerat. Sed quae ex ejus scriptis ervata sunt, ad quaestionem do virtutibus pedum singulorum nihil pertinent, quid quod de singulis
versuum generibus certae ejus sententiae non extant, cum
nihil sero de metris dactylicis, pauca de jambicis tradita
sint Wilmann l. c. p. 69. In illo opere de sermone latino Varronem etiam de solutae Orationis numeris egi8Seputat limann p. 72, quod eum secisse ex argumenti similitudine verisimile sit, sed certa aut manifesta testimonia reperiri negat; nam illud evincitur ex eo loco, quem adsert sin de metr. Orat p. 2720. Ρ.: Victorinus multa dicit de
compositione et numeris et pedibus oratoriis. Ut Cicero dicit, isti scripserunt apud Graecos Thrasymachus, Naucrates, Gorgias, Ephorus, socrates, Theodectes, Aristoteles, Τheodorus Bygantius, heophrastus Latine de numeris hi: Cicero, Victorinus, usebius, TerentianuS, Varro, robUS, Charisius, Diomedes, Quintilianus, Donatus, Victor, Servius. Varro autem ab eis abhorret qui dicebantur οἱ συμπλέκοντες Sc. τῆ Ἀιετρι κῆ θεωρια Ἀγὶν περὶ των ρυθμάυν). Quorum primus videtur Heliodoriis fuisse, quanquam et ipse in multis rebus cum ea disciplina consentit, quam tolemaeus et Varro excoluerunt; sed cum illud tempus brevissimum χρονον πρευτον Aristoxeni bene teneat, inter rhythmicos reserendus est. Illud discrimen ad ipsa pedum metricorum nomina pertinuisse intellegimus, sicut Juba Heliodoro auctore usus Bacchium pedem hunc appellat: O , Dionysius contra illum: O et sic in vicemialimbacchium diversum uterque intellegii Qua cum ita sint, Heliodori doctrinam nihil ad Dionysii sententias Viniisse puto, ut taceam de ejus aetate hominum doctorum sententia inter se discrepare. Videamus quid de singulorum pedum indole Dionysius judicet ac de pyrrhichio quidem haec: υτ μεγαλοπρεπής εστιν υτ σε3 ινός de Spondeo: ἀξίωμα πειιιεγ καὶ σεμνοτητα πολλην de ambo: υκ στὶν ἀγενης, de trochaeo: μαλακωτερος του ἰάμβου καὶ ἀγενεστερος. Soquuntur pedes trisyllabi tribrachys dicitur esse agrεινος
Tot πραγ/ιασιν η πάθος, ἐπιτήδειος ἐστι παραλαμβάνεσθαι, dactylus: Ἀτάν ἐστι σειενος καὶ εἰς κάλλος αρμονίας ἀξιολο γωτατος, creticus εστιν Ουκ ἀγεννὶς, bacchius
commodasse videtur: ὁ ρψος σευνος καὶ λεκτικῆς αρμονίας δεos ενος. De ambo quoque con8entiunt sere, nam quod
23쪽
esse statuerit, sed metrici elim pro uno pede posuerint. Ita posteri quoque, ut Aristides Quintilianus, vocem υθμες
modo pro rhythmo Aristoxenico, modo pro pede metrico, poSuerunt. DionySi quae ratio cum metricis et grammaticis in numeri disciplina uerit, uberius exponendum est. Pedes metricos ad artem grammaticam accommodat, non enim temporum pati eos metitur, ut Aristoxenus, Sed Syllabarum numero contra ille nec pedem nec syllabam metrum esSe Vocandum censuit, Sed tempus i). Sic etiam Pyrrhichium inter pedes metrico refert, quod AriStOXenu nunquam. Inde apparet, Dionysium non rhythmicam scientiam artis metricae sontem duxisse, Sed eorum doctrinam secutum
esse, qui metricas leges a rhythmicis disjunctas pro parte grammaticae habebant, eo dico, qui ι c0ριύοντες audiebant quam ob rem illi metrici, quos adsert, grammatici intellegendi sunt. Quorum praestantissimus sui Varro, aetate primus fuisse videtur tolemaeus Ascalonites, Aristarchi discipulus J, qui in opere quod erat περ μετρων artem metricam, ceterarum artium musicarum ratione non habita, tractavit. Varro autem ejus doctrina e graecis scriptis accepta praecipue in pere de sermone latino lib. IV. et in disciplinarum libris de arte metrica exposuerat. Sed quae ex ejus scripti Servata sunt, ad quaestionem do virtutibus pedum singulorum nihil pertinent, quid quod de singulis
versuum generibu certae ejus sententia non extant, cum
nihil sere de metris dactylicis, pauca de ambicis tradita
sint Wilmann l. c. p. 69. In illo opere de sermone latino Varronem etiam de solutae Orationis numeris egisse putat limam p. 72, quod eum secisse ex argumenti Similitudine verisimile sit, sed certa aut manifesta testimonia reperiri negat; nam illud evincitur ex eo loco, quem adseri Rufin de meis orat p. 2720 P.: Victorinus multa dicit de
compositione et numeris et pedibus oratoriis. Ut Cicero dicit, isti scripserunt apud Graecos Thrasymachus, aucrates, Gorgias, Ephorus, Isocrates, Theodectes, Aristoteles, Τheodorus Bygantius, Theophrastus Latine de numeris hi: Cicero, Victorinus, Eusebius, Terentianus, Varro, rObUS, Charisius, Diomedes, Quintilianus, Donatus, Victor, Servius. Varro autem ab eis abhorret qui dicebantur ι συμπλε- κοντες Sc. αἶ ιετρικὴ θεωρία arὶν περὶ Ἀων ρυθμων). Quorum primus videtur Heliodorus fuisse, quanquam et ipse in multis rebus cum ea disciplina consentit, quam tolemaeus et Varro excoluerunt; sed cum illud tempus brevissimum χρονον re υτον Aristoxeni bene teneat, inter rhythmicos reserendus est. Illud discrimen ad ipsa pedum metricorum nomina pertinuisse intellegimus, sicut Juba Heliodoro auctore usus Bacchium pedem hunc spessat: O ,
Dionysius contra illum: O et Sic in vicemlalimbacchium diversum uterque intellegi 1. Quae cum ita sint, Heliodori doctrinam nihil ad Dionysii sententias viniisse puto, ut taceam de ejus aetate hominum doctorum sententias inter se discrepare. Videamus quid de singulorum pedum indole Dionysius judicet ac de pyrrhichio quidem haec: υτ μεγαλοπρεπής εστιν υτ σε3 ινός de Spondeo ἀξιωμα πειιιεγ καὶ σεμνοτητα πολλην de ambo: υκ εστιν ἀγεννὶς, de trochaeo: μαλακωτερος του ἰαμβου καὶ ἀγενεστερος. Sequuntur pedes trisyllabi tribrachys dicitur esse ταπεινος τε καὶ aσεφινος καὶ ἀγενης, mol088u υφληλος τε καὶ ἀξιω-sιατικος καὶ διαβεβηκό0ς υς επὶ τολυ, amphibrachys: λα- κεκλαστa τε καὶ πολυ το θηλυ καὶ ἀγενες εχει, anapaeStus:
commodasse videtur: ὁ γρωος σευνος καὶ λεκτικῆς αρμονίας δεos ενος te jambo quoque con8entiunt sere, nam quod
24쪽
apud Dionysium legitur: ου ἐστὶν ἀγενής, hoc vult ut
Schaeserus ad h. l. recte animadvertit: Jambus 8 peS, non ille quidem admodum ευγενης, sed tamen non ἀγεννὶς, certe ευγενέστερος τροχαίου Falliter enim plonus interpretanS, tanquam per λιτοτητ dictum, pedem in primis generosum. Ollud igitur scribendum est cum codd. Reg. I. et Olb., non in εστιν υκ ἀγενης. ec Aristotelis verbis id repugnat is enim ambum quidem dicit esse την λέξιν την τευ πολλῶν, Sed quod pergit δι φιάλιστα πάντων ωνιιετρων ἰαιιβεῖα φθεγγονται λεγοντες δε ει σεsινότητα γενέσθαι καὶ κστῆσαι, minime significat ambum esse tu peni, Sed in Sermone gravibus affectibus pleno adhibendum non esse. Alio autem loco Dionys. c. 18, p. 120. ambus talis dicitur pes, qui ad ornandam orationem non sufficit, minime turpis: τί ουν κώλυε καλὴν αρμονίαν εἶναι λέξεως,
de trochaeo quoque consentiunt ristoteles et Dionysius, ille enim sic judicat: ὁ ει τροχαιος κορδακι κώτερος δηλοι
τρα. Accedit quod Dionysius illum gravissimum testem in
disputatione de numeri proseri cap. 25. p. 197. καὶ Oτι ἀληθ' η ais εστι Sc. Orationem numerosam suis quibusdam pedibus distingui, nec tamen numeris adstrictam SSe, quod nec eisdem ubique pedibus nec eodem in loco ornata sit), καὶ τι ovdἐν ἐγὼ καινοτομευ, λάβοι μἐν ἄν τις καὶ ἐκ τῆς ριστοτελους μαρτυριας την πιστιν ειρηται γαρ ip φιλοσοφεν ἄλλα περι τῆς λέξεως τῆς πολιτικῆς ἐν τῆ τριτῖ βψλφ τῶν ρητορικων τεχνων - καὶ δν περι τὸ ς ευρυθιάας, ἐξ υν ἄν τοιαυτν γένοιτο ἐν γ τους ἐπιτηδειοτάτοις ὀνομά ει ρυχιους, καὶ πῆ χρήσιμος εχαστος αυτυν καταφαίνεται. At Opinor metricorum quoque indiciis usus est; nam quominus de Helliodoro metrico artis antistite aut
primo aut solo cs. Mar Vict. 2541. cogitemus, impedit de Hus aetate dissensio. de qua supra diximus ). Ita quod
metricos exscripsit, Dionysius primum, qui nobis traditus e8t, pedum metricorum indicem instituit cf. Rossbach undMeuph. Mem d. Griecti. I. d. . est. p. 118). Ipsum
studia rhythmica et metrica non promovisse, illud ostendit, quod cap. 4 hexametra Homerica in Priapeia seu Rhyphallica malo vertit Rossb. u. estph. l. c. p. 117.). Unum quidem omisimus, Ciceronem; sed quae de numero De orat. III, 44 1. Orat capp. 49-67. minime rarasymacho et Aristotele auctoribus disserit, de Origine atque usu numinis ximam partem, ei quaestioni quam nos tractamus lucem non adserunt. Constat igitur quibusnam metricis usus sit Dionysius ad liquidum perduci non posse. Quae vero de pedibus irrationalibus, anapaestima dico et dactylum irrationalem, ex rhythmicorum sententia tradit, non sine causa ex Aristoxeneorum
doctrina prolata esse censet estphat Fragmm. d. r. h. p. 12. Certi quidquam Rossb. et estph. l. c. de sonte Dionysii non statuunt: Das nichi ede που eine au8schliesssich gwei und insedige Silbenmessun hat, is belden patere Metrihern aber nichi et Dionysius in or- gessentiet gerathen, n die On lim hieriiber egebenen Notigin au de ρυθ facito gelioren u den erilivolisten Puncten de alten Tradition. Restat ut Dionysii sententias de pedibus seu numeris vario modo miscendis cum Ciceronis comparemus ille utrum hujus scriptis usus sit necne, perspici quanquam non poteSt, tamen ipsa comparatio docet Dionysium de illa re nihil novi protulisse Menim Cicero Orat. 197. jambum, paeana, dactylum inter Se miscendos et temperam
dOS SSe cenSet, nam, Sic minime , inquit, animadvertetur
delectationis aucupium et quadrandae orationis industria 3.
gramm. p. 14 sqq. machsmuth Philol. XVI, p. 618 sqq. v. Leuisch Philol. XI, 746. estphat Fragmm. d. r. h. p. 12 ante Dionysium
cs. g. 189 213. in orationis numero nihil est tam vitiosum quam si semper est idem. Similia adsert de orat ΙΙΙ, 49, 191.:-Consuetudo modo illa sit scribendi atque dicendi ut sententiae ver
bis finiantur eorumque verborum junctio nascatur a Proceris nume-
25쪽
His si iiddimus locum Orat. . 195 Ego senti omnes in oratione esse quasi permiXto et consu808 edes, de usu numeri praestantiora a Dionysio non prodiisse intellegemus
di Bedoutun eine gangen Schaar patere Metriher uus A porro de variatione quae praecipit cap. 1: . . Optime quidem eum artem muSicam cognovi88e produnt, Sed quod ad pedestrem orationem attinet, nihil novi Statuunt nam quo summa disputationis redit, ei licere quoquo modo velit compositionem variare, optimamque evadere, Si plurimas intermissiones et structurae permutationes receperit, si quaedam periodo inclusa alia extra periodum esserantur, alia periodus ex pluribus membris alia ex paucioribus componatur, Membrum
aliud brevius aliud longius aliud velocius aliud remissius aliud denique accuratius o numeri praeterea diversi sint, diversa figurae et accentus id a Cicerone non minus acriter efflagitatur λ) Hoc tamen primus judicasse videtur Di nysius, Summam varietatem inesse in Herodoti Platonis, Demosthenis scriptis. Ad decoram dentilii orationis Structuram quod attinet,
ris, maxime liero alit paeone priore aut cretico, sed varie disti licteque considat. Cf. 50 193. cs. Orat. 135 sqq. de Orat. III, 8, 184 ..Liberior est oratio et plane, ut dicitur, sic est vere soluta non ut suiniat tamen aut errat, sed ut sive vinculis sit i ipsa moderetur.
de ea quoque ante Dionysium a rhetoribus praecepta edita suisso, non difficile est intellectu omnium enim de hac rescripta cum deperdita sint, extat Ciceronis disputatio Orat.
21, 70-22, 74. De orat ΙΙΙ, 55, 210-212. s. Quintil. M,1 Sed ipse Dionysius intellexit profundius ac latius de decentia orationis commentationem extendi 088e, quam ut totus ejus ambitu complectendus esset i). Definitionem autem decentiae apud Omne notam 88 profitetur: οριολογουμενου
losophia morali notionem Cicero de finib. I, 27, 93-28, 99. exponit, sed etiam de elocutionis decentia accurate exponit: tum Semare illud poetas, quod deceat, dicimus, cum id quod quaque persona dignum est, et fit et dicitur. Quid sit illud decorum, Cicero orat. 21, 71. -Semper in Omniparte orationis, ut vitae, quid deceat est considerandum, quod et in re de qua agitur positum est, et in personi et eorum, qui dicunt, et eorum qui audiunt , cum Dionysio consentit os illum locum cap. 20. et illud quod de Lysia
τως ήριιοσμενην. odem redit Gorgiae scriptum de opportunitate supra a Dionysio adlatam primus enim ille id
egit, ut non modo quae esset pulchra et Suavis oratio, Sed - cum pulchrum minu apte collocatum nullam habeat vim opportunitas quoque in quibus locis valeret, quoque in loco quidque esset adhibendum demonstraret. Ceterum quod Dionysius in partibus decentiae ponit, ut scriptores et oratores rem describendam aptis literarum Sonis et verb0rum quasi imitari debeant, ipse quod cap. 16 docuerit, rei convenientia eligenda 88 verba ad totam compositionem
26쪽
136 137.). Finis sit, nam quae deinde sequuntur disputationes de
tribus generibus dicendi et de soluta atque poetica eloc tione altera alteri adsimilanda, ex eis quae de modulatione, numero, Variatione, decentia exposita sunt, facile intelleguntur. Hoc igitur constat, Dionysium ipsum levissima tantum excogitasse, Sed quae ex doctrina grammatica et rhetorica, harmonica rhythmicaque et metrica apta viderentur, admiarabili arte ita ad orationis et poematum compositionem adhibuisse, inde ut novam disciplinam institueret talemque artium liberalium conjunctionem in praestantissimis veterum scriptis inesse comprobaret. Nos autem si in eo offendimus quod aurium acumini in arte dicendi aestimanda omnia seretribuit sententiasque quae in verbis latent parum respicit, hoc teneamus, delectationi non ejus demum aetate plustributum esse quam utilitati.