장음표시 사용
11쪽
P valet pb , & tantummodo Graecorum est , ut Phosphorus , . Non autem locum habet , ubi in Graeca origine non est , ac male Ac phorur seriis bitur , & trophaeum , quia utrumque in Crecis vr habet , Booz ρος a τειρος, troiicio ὁ & τροπαιον a τρέπω , terio . Solum nomen irrumptus , ex Graeeo θρίαμβος , non alia , quam striscae consuetudinis lege
mutat & θ & β , ibi abiecti adspiratione ; hie adsuminta illa , & simul littera mutata β in π . olim quidem
friumpus dicebant, ut Cicero in oratore c. XLVIII testis est , post autem, conuicio aurium flagitante , spin bur ; id quod in lapidibus obtinet : in posterioribus etiam x ium ius . X Greea littera per ch exprimitur , ut chaos , chi misera , charta , machina . Raro Latinis , aut quorum incertior origo est, vindicatur, ut pulaber , inchoo rnam & antiquitus pulcer dixerunt, ut Cicero auctor dicto loco est i postea suauitatis causis ι adi emim et sine ratione autem sepulchrum , ου Iachvma unlgo scribunt , quia , quod Cicero ibidem addit , per aurium
kudicium sempeν Iicet Geopo SEPULCRA, L ACRYΜAS. Fauet etiam originatio , quia sepul
crum est a se irum , scut ambulaertim ab ambularum , lauacrum a supino lauatum , nulla adspiratione in terueniente r Iacomae autem a δακρυον . Eadem ra tio est eborus , charitor , unde expeIIi decet adspira tionem . Nec Gallorum cher , charii quidquam probant , quum ii etiam csa r ex caro forment, chien exean s ς ubi nemo umquam de Latinis ad pirandis c
gitavit . Recedit , quod saepe numero in lapidi sus legatur ΚARISSIMUS, e. g. Grut. pag. g I g.
I V G I ΚΛ RISSIMO . K autem expers estsdspirationis atque ita etiam C , quando pro RGiaecorum est . Hac veteri scriptura consutantur , qui
12쪽
qui earur a χάρις deducunt. Nihil enim eommuneti ci χ habent: ut de accentus diuersitate nihil di eam . Non ergo carus , dilectas , d i fleri a ea tis , quod est pretiosus , nisi quod hoc proprie, illud ετ inruim. ς dictum est . Pretiosa enim sunt grata et dilecta . Stat ergo di , cb , pb ,rb , litteras Graecas esse , Latinis vocibus non inserendas , nisi eb in paucissimis , ubi usus poscebat &euphonia. Bene F Iavius Caper , vetustus grammaticus pag. 2246. ed. Put sch. Τ Γtteram nulla vox nosra adsci eat. Et Priscianus lib. r. pag. 343. Υ Ο Ζ Graecorum caussa nominum aleius
mus . Et sic de ceteris Graecis censeatur .
Hactenus de Υ voeali Graeca aliisque Graecis litteriris : Latinae sequuntur litterae , & primum Coenter , non onines : A enim & o nihil dis icultatis habent ,
E breve respondet Graeco ε , ut communis figura antiqua E eonfirmat: longum, Graecon, ut Epirus ,scens, aut etiam σι, ut Laodicea , Apamea , & Horatis Alexandrea: de quibus infra aliquid dicemus . E & Ι, ut co natae vocales sunt , ita olim permutatae ali H quando , etiam in diuersos usus coniunctae , diphthon gorum more. Priscianus lib. vo. de accusativo plurali tertiae , ita tradit; quorum primus di secundus casus singulari numero sint similes , eorum quartum plurali plerumque veteres in is longum , non in er , qui laetus exitus est , forma Te : e. c. Sallustii principio : Omnis homines niti decet. Aeneid. Iv. v. 627. - - cinerem man sue pene Isi . Et lib. IX. Uers. ω. ventos perpessur Θ ἐ-ris . :
Et sic ubique apud Virgilium , quod etiam ab ii3 qui
13쪽
eum tura ediderunt, ex MSS. Ita expressum est. Et veteri lapide apud Grut. pag. Iog. extrema F I N IS
Re Pisa in Cati Caesaris eenotaphio ULTRA FL. N IS EXTREMAS . Ut vero discrimen νοῦ Ii
Iongi & brevis significarent, multi utramque voculem, qua exire accusativus solet , E & I coniunxe-xunt, ut in Ciceronis libris, a Grutero instigatis , saepe videmus eiustir, fretois, caedet , Omneis, cetera adi Lueretiua lib. m. vers. II 6. 1 ν-. -- ο omnela aee0ii in se Laetitia motus, ει cinas eo dis ἰnane e . Quod Sosipat. Carisius etiam lib. I. ad alia, quae ere Dunt genitivo, transfert, majoreis, homineis inag. m.
Et in veteri tabula Gm t. p. 2o4. pr. GENUATEIS. Casus quoque I & IS pluraIes , etiam aliud I , longum Praesertim , olim EI scribebatur . v. g. Grui.
Varro in auferendi rasu in is exeunte constanter seruat, ut lib. v. de LL. antἰqueia litteνeA : & lib. v II. baiseeis e saepe etiam in I, ut eodem libro nominandeἐciamur et ibidem , Poeanaesti, pellanaeei . Haec vero ut antiqua erant, ita usus sensint , ut ex inscriptionibus clarum est, abrogauit. De Iconsona acturi infra su-Drus . Antiqui etiam ei eontrahebant, praesertim iri verbis ex Deio compositis Grut. pag. 2C6. eX Petu
sto fragmento contractus agrarii DEJCITO:& pag. 7. PROICI ΤΟ e quod illustrissimus Noris Cen taph. pag. 473. Virgilio Mediceo fere perpetuum esse , exemplis productis demonstrat . I tum educitur , etiani alibi iape in antiquis monumentis, si long
14쪽
quantitate est: nee vero id perpetuum , quia torre pio idem interdum contigit. De compositorum ex Iaero contractione contrarium sentit Gellius lib. xv.
V Iittera & voealis est & alio usu consona : utrius que figura semper eadem usque dum auorum mem aeria a paucis mimum , dein a pluribus , nee vere ad hane lucem ab omnibus, mutaretur. Sed de mutatione illa postea . Nune de eoneursv Ugemini aliquid dicendum est . Prisci Romani timide coniungebant , ae ut concursum declinarent, alterutrum, quod vo cale est , plerumque mutabant in D ; alterum autem , quod: manebat, ut digamma Aeolicum pronuntiabatur et quamquam antiquitus aluim & huius sonum fuisse ex Quintiliani lib. I. cap. v I x. non obscure pro bari potest . No i , inquit, praeceptoret cervom se
vocatis n unumsonum coalesepe oe eonfundi nequirere nune V gemina feribantu . Si vocalis sibi subiecta, e go non semper prior ut eonsona pronuntiata , nec opus diversa figura sui e. Difficultatem ut vitarent , O in locum vocalis substituerunt, dicentes νοθον , volnus , se Mor i aes nos. Inseriptione vetusta Grui.
ΟNT. Terentius Scaurus orthograph. Pag. 22 2.
positam vorali , consonantis vire fung- , S poni pro ea littera , quis sit F. Eminentissimus vir Henricus Noris Cenotaph. Pis. p. 4 o. addi e , non plane igno esse , sed ex modo v Iitteram ρνonuntἐand i , epedirisse non posse geminae ,quin foedaba auge eiu , e.g. reu us. At Augusto .mperante prius U pro consonanto acceptum: Claudium imperatorem , quod νem satἐs dubiam M a
15쪽
plerosiust animaduerteret, Aeolicum digamma ἰnuex sse,quoae inuersae litterae A forma exprimeretur.Unde eoindem principe facta inseriptione legimus Grut. pag.
duae , a Claudio adiectae , exstincto illo , ut Tacitus ait lib. XI. cap. XIII. oblitteratae , pristinusque usus V V duplicis , quod ex possierioribus etiam inscriptionibus liquet, reuocatus . Priscianus lib. I. pag. 343. V Deo eo onantis posita , eamdem prorsus in Latinis
τἰm habet, quam apud Aeoles rigamma F, id est Uau, ab ipsius voce profectum . Pro quo Caesar banc figurames feribere voluit: qcod quamuir ilii recte visum es, tamen consuetnaeo antiqua superavit . Tandem de V etiam quaerendum est , an recte Insuperlativis pro I adhibeatur optumus , maxumus litem in gerundiis ac cognatis participiis,.gerundi , dicundas , opprim dus . Archaismus est, quo Sallusius cum primis delectatur. Quintilianus lib. I. cap. v I r. primum C. Caesiis inscriptiones actum, ut optimus, maximus, mediam Lquae veteribur V erat , aee perent. Quod maximus Noris antiquioribus testimoniis Cenotaph. pag. 472. confutat. In participiis diutius seruatum , aliquando etiam ab ipso Cicerone . Supellativi quoque simillumus , iustissumus ira Cenotaphio Caiano leguntur : sed plura in eo sunt antiqui vi more posita . Decumanus autem , a Drcimus quod est , usus confirmauit.
Αuorum memoria plerique in figurarum additi nem , non contenti aliquo numero , dedita opera coniurauerunt, duas nouas adiicientes , sicut tres Claudius Diuitia Corale
16쪽
dius adiecerat. Quae enim in maiusculis una per tot tacula V vel V suerat , pro valore diuerso mutata seu diuisa fuit, ut V digamma & consonantem significaret ; vocalis nouam sermam v vel V indueret. Ita minore seu currente scriptura fuit quidem gemina forma v , P ad veterem faciem 3 & u , re connexionis caussa, ut videtur, in usum recepta: sed non pariter adhibitae ambae , nec semper ad eumdem usum . Maiuscillae , id est veteris Romanae scripturae una figura V fuit , siue ea vocalem, siue consonantem si gnificaret, id quod ex nummis & inscriptionibus manifestum est . Necdum centes mus annus est , quum altera u, V, vocalis litterae quae nota esset, adii ceretur . Qui ergo antiquitatem imitantur, abstinentit oua sorma u, seu ut nostia memoria a Belgis Se Gallis rotundari in basi coepit , U ; sola utuntur an liqua V , quae angulum acutum in parae ima habet r
TIS . Minori scripturae in manu exaratis libris plerumque est u seu u ; rarius , quae ex maiori expres is est , v , , fere in principio vocabulorum. ET quo factum est , vi primis ab inuenta typographia li bris ubique forma u , ti , in principio & medio , Pr vocali & consonante scriberetur, quod a multis per
dimidium xv I. saeculi ita retentum fuit, v. g. Nis Vs , 'uerus , rana , unus. Qui vero curatius omnia exprimere voluerunt, inter utramque formam v dc u non respe
elu valoris, qui utrique communis manebat , sed ra tione situs ac loci distinxerunt ita , ut , v, v semper ab initio vocis esset, u , M semper in medio. U.g. lex est Dr una uxor νn us viri sit: item huius aeui iuuenerdiuunt Iicentius. Atque ita ab initio sere saeculi xv I. coeperunt libri exprimi , ut hoc situs discrimen interv & u obseruaretur ,' quemadmodum Ioannes Petit,
typographns Parisiensis , ea lege Iustinum , Florum , Rusum & alios auctores ex seri psit: & sub idem tem eus 1
17쪽
pus , CIDI DX , ex eadem urbe Orosius predite inurresIbs ab Io. Barbier fitque ita scriptum fuit pulleis litteris, prelo excusis, ultra initium saeculi
insequentis , quo rara mutatio usque ad vicesimum annum fuit, a suo tempore maiorem in modum mutatio inualuit. Non autem vidi antiquiorem librum ,
quam Woberi Minucium Fclicem CIDIDCIII. Impressu na, qui nouo illo, quod adhue obtinet, In tetn & ν discrimine exscriptus sidue quamquam & ipse
in I, ῆ teneat veterem , etiam consonantis vigo re , rationem, Nam altera littera , in cuius sorma nouatores ali
quid mutarunt, est I, i, quae olim & consona devoralis sub eadem figura erat. Mutarunt autem ita , ut I, i, voealis vim seruaret: pro consona signanda talem caudam adiecerunt I , 3 , I , I, in omni anti quitate ad id usque tempus inuisam. Nummi, lapis des unam figuram habent : libri etiam Omnes Ionge ultra sexcentesimum a millesimo annum . Sic enime. e. semper seriptum fuit IULIUS, IUNIV s ,
POMPEIVS , LUCCEIVS ι & minori
forma iaceo, ad icto , eiur, peἰον , cetera . quamvis vero plurimi nouitatem hane in v & I sequantur ι non desuerunt tamen clarissimi viri, qui veterem scribendi rationem tenendam esse existimarent ; GaDii , Germani, di maxime Itali, qui etiam in vernacula ut plurimum adhue , & quum Latine scri hunt, obseruant e e quibus , ut de aliis taceam , insta 2 omnium Henr. Norix, vir summus, est, cu ius in Pisana Cenotaphia commentarii ad oeulos id demonstranti Germania Fresnshemium , Baeelerum , Io. Andr. Bosium , principes ingenii atque doctrinae, ostentat , quos duces in hae scripturae caussa praeei-Pue me secutum esse profiteor . Nec auctoritate solum tantorum hominum mouebar, sed aperta etiam ratione. In minori enim scriptura ex U maiusculae dc
18쪽
antiquae factum , us m, est eonnexionis caussa , quae deseribentibus curae erat di commoditati: quod verci in principio vocis non opus illo nexu erat, factum , ut antiqua serma v , ν , sed minuta , ibi relinquere tur . Igitur nihil est, quod quidam formam is ubique in principio & medio reducere instituunt, quosdam codires sortassis imitati, sed non probatissimos, qui rationem iam dictam posthabuerunt. At utile, aiunt, & ad legendum & pronuntia dum est, si distinxeris illo nouo more inter V & U , inter I & I , praesertim pueris & tirunculis percomm dum . Sed quoties aliter legimus ae scriptum est , quod eum primis linguae Gallicae eontingite nonnumquam etiam Latinae, vi vel solae diuitie diphthongi probant λ Usus tot saeculis confirmatus, omnia re dit faciliora. Et eur non nouatores isti alphabetum vulgare augent , di mutant ordinem litterarum λ euein Indieibus ti Lexieis suis non distinguunt di sepa-xane, quae ab U S I vocalibus incipiunt, & quae aeonsonantibus λ s consuetudinis & antiquitatis eausesa id dicent tolerari s nee enim subest massa aliar
cur non toIerant setiam antiquam figuram propter Camdem consuetudinem ex antiquissimis tempori adeductam atque traditam p Nemini grauia sum , mini veterem scribendi rationem obtrudo , sod disei Pulis etiam integrum relinquo, morem in hac re , quem VoIunt, imitari et tantum meam consuetudi nem , nec solius meam , sed Harissimorum etiam vi Toxum , immo post restituta litterarum sacra , percentenos amplius annos fere omnium eruditorum xη Pono, atque iis, quas dixi, rationibus defendo .
19쪽
A voealibus quae simplices erant , ad duplicatas venimus seu diphthongos, quae plures quidem Latinis sunt: duae autem inter scribendum controversia , quia disceptatur , sintne uno ductu coniungendar, an diuisae & simplices , ex quibus constant, separatim apponendae. Prima diphthongus olim non ΛΕ , sed Graecorum more A I scribebatur, quod nomina in
denariis reliqua & antiquis monumentis A I LI U S ,ΑIMILIUS , eetera , ostendunt , quod eum aliis , terrai , frugifera i , & Grut. p. gr. BONAI DE AI ,
in archaismis relinquendum est. Raro posteriores αρχαιοπηγα illam aemulati sunt, ut in Claudii inscriptione Grut. pag. 1 4. C A I S Λ R est :De bLatinis diphthongis autem aliter in maiuscula di Romana scriptura sentiendum est, qua sem Perdiuiduntur AE , OE , & eliminanda figura vi ,
tamquam ignota antiquitati : aliter in scriptura mi-Muscula siue currente , qua connexio ae , in , cn, m olim sub tempus restitutarum Iitterarum , haud dubie eNMSS. codicibus introducta & conseruata fuit. Tota enim illa seriptura velocitatis caussa adsumta suit, ct connexas sere in MSS. litteras habet . Et licet po seriores scripti eodices plerumque diphthongos ne gligant, & ubique e simplex prae se ferant: alia ta men ratio antiquorum meIiorumque est , ad quos re stitutores litterarum respexerunt . Aldus Manutius P. F. coepit ae , Oe , etiam in minuscula scriptura seiungere , quem vero , qui imitarentur , per lon gum tempus nulli aut paucissimi fuerunt . Nostro Ruo quum unus & alter e clarioribus reducerent , Plures nunc aemulantur , sed , quod illorum pace dixerim , sine caussis iustissimis . Nam quod antiquita te se tuentur, illa rationem quidem in maiuscula
scripzara habet, cui inepte AE intruditur pro A E ;
20쪽
non item in minore : aut si in hac quoque tam observantes sunt antiquae consuetudinis , cur plerique , qui 'dividunt , U S J , ignotas veteribus figuras, suassaei uni λ eur ΕΤ innectunt ει , & , vulgari more 'cur QUE saepe implicate scribunt q transversa K-neola , aut ineptius semicolo q ; siue q ; apposito Z
Omnia haec contra Romanum morem non tolerant
modo, sed multi etiam ipsi scribunt , ac typo curant exprimi, incuriosi sic antiquitatis ; in solis diphthongis scrupulosi atque seduli . Novi , non omnes qui ardiuidunt i haec admittere, sed quosdam et dissolueredi a glomerato q sibi temperare ; plurimi autem discernendo U & U , longissime discedunt ab antiquis . Quid ρ quod tota illa minuscula scriptura contra an liquitatem est, barbaris temporibus detorta & deprauata ex Romana , quae Lomnis abiicienda esset, si ubique antiquum morem in scribendo veIIemus ob servare .
Quid .ero dicemus ae in denariis quibusdam per oexum expresso λ an iccirco satis antiqua illa est connexio Θ Est antiqua , sed rarissima , & nummorum sere propria, quibus spatii angustia varias litteras , non tantum AE, sed plures alias & saepius alias , quam AE , connectit. Fulviu s Ursinus in nummis familiarum habet AI, RUTIUS, C m Cina ,
rara e de eiusdem etiam nummis haec ipsa nomina sat
piissime per AE , diuisas litteras , exscripta , immo 1emper sunt, paucis istis exemplis , ii sque singularibus , exemtis . In nummorum autem litteris ligandis plus sibi sumebant Romani , quam in aliis monumen ris , spatii credo , angustia inducti : idque non solum in AE , sed in aliis quibuscumque litteris, vocalibus & consonantibus . In iisdem enim Vrsi vi Familiis , per nummos demonstratis, obseruam