Emendationes quinque carminum Olympiorum Pindari

1쪽

I ANNUM IIDCCCXLVIII

3쪽

LL 'uiit quibus oriani difficilia, sunt etiam quibus facilia omnia videntur.

1-- Utrumque eorum est, qui rem quam sibi agendam sumpserunt, non salis

cognitam habent. am Si quis nescit quale sit id, in quo Operam Suam ponit, fieri non potest quin aut haereat, ubi nihil erat quod eum moraretur, aut non videat ea quae si eum non Ialerent, multam obiicerent moram. Est autem horum qui difficilia non vident multo malo numerus quam illorum qui se ex facilibus expedire nequeunt. Nihil enim iam Opportunum plerisque est quam acquiescere aliorum iudiciis, quodque illi probarunt ita pro vero habere, ut denuo perpendendi labore supersederi liceat. Id ut in rerum antiquarum tractatione omni, sic etiam in Pindari carminibus factum est quae si diXero eliam post eXimiam Boeckhi operam compluribus locis nova cura indigere, non vereor ne dicam quod non ipse Boeckhius libentius quam qui eum secuti su ut concedat. Huic enim Viro, qui indarum quanta nemo alius cura pertractavit, omnium maxime perspectum est quam multae in his carminibus quamque magnae dubitationes iam illustrare obscura tum corrupta emendare cupienti suboriantur. Νam praeter codicum fidem, quae saepe eo suspectio est quod multa et ab antiquis et ab recentioribus grammaticis temere imperiteque mulata sunt, haud paucis in locis divinatione quadam opus est, ut aut quid aut cur aliquid diXerit poeta probabiliter explicetur. Quin eversuum quidem descripti metrorumque ratio in aliquot carminibus aut certa est aut quae videatur probari posse. Atque ipse adeo Boockhius quaedam metra in altera editione aliter quam in priore disposuit. Declarabo quae dixi exemplis quinque carminum ex Olympiis. Quod si quae mihi numerorum compleXiones etiam longiores receptis faciendae erunt, quamquam et legenti et recitanti incommodum est tota systemata ian Sesquipedali versu perscribi, tamen, quoniam in hoc salutem poetarum Verti hodie plerique credunt, obsequar eorum religioni. Regnat enim incia Ooquoque genere antiqua novici nomine dea oda Graeci μανέαν dixere.

4쪽

Quid sibi licere putaverint grammatici illustre exemplum est octavi carminis versus'. ubi quum legeretur ἄνεται δὲ προς χαριν ευσεβίας ανδρωνυταῖς, riclinius scripsit πλληρεονται προς χαυιν ευσεβεων ανδρων urat, de qua mutatione Sic refert: υ μονον ὁ ταυτα, αλλα κω πολλα ἔτερα ἐκαινοτομκ θλ τῶ σοφωτατι Μοσχοπουλω κὰμ si ιυς ἐξετάζων ευρησεις, ανοικειω θοντα προς το μετρον Credebant enim Oluci brevi messe Produci ab opicis diXeram, corripi autem orista ἄννyra άνοιτο. ec debebant quae utiniannus in grammatica II. p. 115. ibidemque Lobeckius attulerunt suspensum reddere SchneideWinum. Apud Nicandrum Alex. 612. scribendum ρυσις ἄνεrαι 'υνυμ ero non Credo ab ullo scriptore usurpatum esse, sed ἄνετο, νομες, ἄνεται restituenda Theocrito II. 2. VII.

Triclinio igitur vel oschopulo tribuendum videtur quod in prima

stropha legimus, εἴ τι εχει λογον ανθρωπιον περ μαιομενων ριεγάλαν αὐε-

ταν θυμι λαβάν, των δε si οχθων ἀμπνοάν. ων δε enim quis credata Pindaro profectum Eadem sera lentia invenitur Nem. V. 48. VII. 16. et X. 24 ubi scribendum ενθα νικάσαις δὶς ἔσχεν Θεαῖος δυσνορων λάθαν

πονων Veleris ScholiaStae adnotati καὶ πουδα όνrco ἀναπνον ν λαβεῖν ἐκ το κατεχοντων μόχθων facit ut Scriptum fuisse credam εκ τε ιοχθων ἀμπνοάν. Videlia elim simul luctus ob allimachum ex morbo mortuum, de quo in fine carminis est, reSpici. In nono carmine est locus, quem iam veteres scholias lae non habuerunt quo modo explicarent. Scribit de eo nus ad . 85. ἐναντίωμα δἐ κατα τὴν γενεαλογίαν ἐμπίπτει τὴν γὰο Πρωτογενειαν or με Λευκαλίωνος φασιν, o δε οπουντος καὶ δοκεῖ συs φωνεῖν uni τε λὶ γενεαλογία φ λ τε νη στορία ἁλλο γαρ τι πorret o Oπους καὶ αλλο αννὶρ ε γαπετου. Dein Narrat quo modo quidam haec solvenda putaverint, ineptissime quidem. Verba

5쪽

υδατος σθενος, ἀλλα

μυθi Μαιναλίαισιν εὐδειραὶ και νεικἴνAOκρω, νὴ καθέλοι νιν αἰων ποτμον ἐφάταις ορφανον γενεῆς. εχεν δὲ σπερμα μεγιστον ἄλοχος, ευφρανθνη τε ίδων νήρως θετον υἱον, ματρωος δ' ἐκάλεσσέ νιν ἰσωνυμον εμμεν, υπέρφατον ἄνδρα φεορτα τε καὶεργοισι, πολιν δ' ὐπασεν λαον τε διαιτaν. Sic haec in libris scripta sunt et interpuncta. Aperium est dicere poetam laudare se velle novo quodam modo diversoque a vulgari fama urbem puntem, in quem locum post diluvium epotes Iapeti Deucalio et Pyrrha ex Parnasso descenderint, iactique ab iis lapides mutuli sint in homines ab his hominibus oriundos puntiorum maiores regnasse, qui filii fuerint siti pis Iapelioniae et filiarum nobilissimorum Saturniorum. At nulli in his sunt Saturnii. Augetur difficultas iis quae sequuntur. arrat enim poeta Iovem Epeorum regis puniis filiam rapuisse, quumque eam in monte aenalo gravidam fecisset, tradidisse Locro liberis carenti, quo ex se illi filius nasceretur ei adoptato Locrum patre matris Nomen fecisse Opunti, urbemque regendam dedisse. Apertum ex his est illam puniissiliam, quam non nominat Pindarus, eam esse quam Supra Protogeniam Vocaverat. Nam nec tacere potuit nomen mulieris, e qua Locro natus esset opus, nec quam Protogeniam dixit, Deucalionis et Pyrrhae filiam esse significavit. Hoc ergo pars est eorum quae a communi fama discrepantia narraturus erat, Protogeniam non Deucalionis et Pyrrhae, sed Eleorum regis Opuntis filiam fuisse. Relicia est altera pars quaerimu enim, quae nullae sunt, filias Saturniorum. Sed prius quam de his dicatu removendus est gravis error et interpunctionis et interpretationis. Plerae enim interpunXerunt ante πρίν, quod vocabulum interpretati sunt olim. At nec significat id usquam πρiν, nec si significaret poterat sic sine copula poni Vox illa

6쪽

ubique comparationem temporis continet, referturque ad aliquid quod tempore posterius sit. Quare sicubi videtur Latine Olim dici posse, id nihil est aliud quam ante illud tempus, de quo aut sermo est aut cogitari debet necessario, hoc est illud tempus quo loquitur qui eo vocabulo utitur. Atqui hic si πρὶν de eo tempore diceretur, quo Protogeniam rapuisset Iupiter, factum id esse oporteret prius quam in Locride regnassent illi ex filiabus

Saturniorum ali quod patet absurdum esse. Hinc manifestum est alios quam Saturnios a Pindaro esse nominatos. On videor errare si hos Leleges

fuisse dixero. De his enim disserens scribit Slvabo VII. p. 32 1. 322. τι δἐ πλάνητες καὶ με ἐκεiνων Cares dicit και χωρὶς καὶ ἐκ παλαιου, καὶ αἱ

ἡτοι γαρ Ἀοκρος ελεγων ηγησατο λαων, του ρα ποτε Κρονiδης Ζευς ἄφθιr εο δεα ἐδως λεκτους ἐκ γαίλης λαας πορε Λευκαλίωνι. τῆ γαρ hvμολογi το συλλεκτους γεγονεναι τινὰς ἐκ παλαιου καὶ μιγάδας αινiττεσθα μοι δοκει, καὶ διὰ τουτ ἐκλελοιπεναι το γένος. Sic sci ibendos esse versus Hesiodi, in quibus pro λαας apud Strabonem λαους, in Elymologico Gudiano autem p. 362 22. λαος legitur, viderat Heynius ad Apollodorum II p. 39. Erravit enim Marchschesselius ad fragm. Hesiodi p. 32 T. f., quum se a SchneideWin induci passus est Ut αλίας scriberet, quia in Homericis epimerismis apud Cram erum necd. X. Ι. p. 264. legatur 'Hσioδος ὁ παρα τλὰλές, πο σ37Mαῖνον λίθρουν, ἀλαος. λαος.Νolavit errorem Th. Bergkius in commentationum criticarum specimine a. 1844 ad P. Creugerum misso. am non solum res ipsa docet λαας dicendum fuisse , verum eliam, mi abGλλῆς derivasset Hesiodus λαων nomen, POSVisSet

ἁλέας ἐκ γαί=ὶς λεκτον πορε Λευκαλίωνι. Quod si quid vovi est in ista epimerismorum nolatione, sic scriptum fuisse putandum erit in carmine Hesiodi: λεκrους ἐκ alii λῆας πορε Λευκαλiωνι

7쪽

Apertum nunc est cum Hesiodi narratione planissime consentire Pindarum , si verba eius Sic corriguntur: κείνων δ εσσαν χαλκάσπιδες υίτεροι ποόγονοι αὐχαθεν γαπετιονίδος φυτλας κουροι κορῶν τε νεοτατων Ἀλέγων,

Νam κείνων resertur ad illos ipsos, qui ex lapidibus homines facti λαοὶ sunt dicit Horum et filiarum nobilissimorum Lelegum filios regnasse in Lochide dicit Pindarus, et quidem verissime indigenas, ut qui omnes ab iactis lapidibus orti fuerint; regnasse autem Perpetuo, prius quam X Protogeni Eleorum regis filia illum puntem genuisset Iupiter, cui ab eius avo Locrus uomen punii fecerit. Simul intelligitur rectius Pindarum quam Strabonem interpretatum esse quod Hesiodus λεκτους dixerat, quos non collectos, Sed delectos dici Videns φερroerους nominavit. Persequar alia quae in hoc carmine emendanda sunt. Dixeram iaadnotationibus tolli dubitationes quae in prima antistropha de scriptura motae essent, Si Versiamilli essent unus asynarietus: εν τε Κασταλέα παρ Ἀλφειου τε ρέεθρον.

Repudiavit asynarletos Boech hius in dissertatione critica p. 10. nihil effici

dicens exemplis quae allata sint, aliisque utendum fuisse argumentis. Eu Ver Unde promam N iam X testimoniis metricorum veterum At illos nescivisse quid esset versus asynarietus ipse docui, ostendique hoc nomeniis convenire versibus qui Sicut placeret poetae nunc cohaerentibus numeris decurrerent, nunc ex duobus constarent non continuatis numeris. Quod si metrici quosdam Pindari versus qui non sunt asynarteli in synarietis numerarit, Ori equitur quidem ut usum esse asynarietis Pindarum ostenderint, sequitur ver ut eos non refragantes habeat, si quis Vindicet asyn- arietos Pindaro Alio ergo utendum est argumento. Atqui id hoc ipsum carmen praebet. am si numeros consideramus quibus inde a tertio stro-Ρharum versu Sus S poeta, αρκεσε Κρονιον παo ὁγδον ἄγεμονευσαι κωs εαζοντι viλοις 'Eσαρμοστεμ συν ἐταίροις '

8쪽

quinquies habemus eosdem numeros, nisi quod quartus horum versus in priore parte tribrachiam pondeum et choriambum pro Glycone habet: alterum autem membrum m omnibus idem est, sed caesu Pae Variant, ita quidem ut in ultimo tantum brevis syllaba in commissura inveniatur, ea vor in fine vocabuli in media enim Voce Si Eset, eximeret Versum exosynarietis. Iam cui non mirum Videretur, Si indarus, quae membi a tot in Versibus in unum coniuDXerit Versum, in Uno illo ultina versu non coniunxisset Accedit u Ἀλφεος nusquam ei bisyllabum sit, quod sumunt qui asynarietum reiiciunt. Crediderim ego his satis firmatos esse versus

V. 32. non recte scribitur γηρειδε τε. Nam repetito vocabulo lex Graecae linguae δέ requirit: γηρειδε Ποσειδαν ῆρειδεν δε ιν αργυρεω otio πολεμέζων DoL9ος. V. 68. Vellem nota receptum quod olim scribendum putabam es 'Mρκάδες. Servandum erat enim epicum id in versu Phalaece hendecasyllabo,

quum a celeris strophis omnibus trochaeus in basi sit. Quod . 6. in libris scriptum est S O Θέτιος γονος υλίω ν ἐν Ἀρει, non debebat inserto γε et mulat ordine Verborum aptari numeris, sed γονος ex superscripta interpretalione illatum monstrat sedem alius vocabuli, videturque scriptum fuisse:

παραγορειτο. Finem carminis corruperunt grammatici, quum non videntes vilium

9쪽

defendat vulgata scriptura versus T. carnainis XIV . sed etiam perexiguam esse laudem, si quis βλεπων ανδρειον dicatur omnino autem Parum esto oot isto significatu Posidippi exemplo, quod ad Euripidis Iph. Aul. 1127. attuli, addi possunt Hesiode Sciati Herculis v. 26. δεινον oρῶν ὀσσοισι, Theocrili XIII. 45. ἔα όροωσα Νυχεια, et nescio cuius δρακοντες πυρ ορωντες apud Eustathium P. I 55 54. a quibus valde diversum est ἀλκὰν ρων Pindarum hoc dicere puto clam hunc virum mirabiliter

validum manu evasisse, dum dextrum membrorum robur respicit, hoc

est curat Aeschylus Sept. ad Theb. 660.

ἀνν ακομπος, χειρ δ' υρα τό ὁρασιμον. Similiter circumspicere dicuntur qui aliquid procurant, ut apud Theocritum XV 2. ρλ diφρον, χυνοα, αυτα, et apud Sophoclem in Aiace V. 166. σπευσον κοέλγην κάπετόν τι ἐδειν τωδε. Progredior ad carmen undecimum, in quo quum ad πελωριον V. 21. Vetus scholiastes adscripserit τὰ δί μία ἐστι περιοδος ι συλ λαβῶν, gavisus est Boeckhius et in adnotatione ad illud scholion et in dissertatione criticap. 10. quod iste scholiastes, doctio vulgaribus magistris, confirmet hunc Versum, qui vulgo in duos divisus erat, πελωριον ρμασαι κλεος ἀννη θεου συν παλάμq. Nihil detraham do laude hominis, qui hunc nobis versum Septemdecim Syllabarum praebuit, quamquam, si hoc ei in mente fuit, quod fuisse putat

Boech hius, vereor ne erraverit. Nam si qui versus in omnibus strophis brevi syllaba ita terminatur, ea ut cum proximi versus Prima syllaba non hiet, suspicio est continuari numeros utriusque Versus, de qua Te quum

alibi, tum in Elementis doctr. metu. III. 18 6 p. 703. monui. Video mihi oppositum iri hiantia in tertia epodo αρματι ἀγωνιον et in quinta ἄπor αναιδεα. Sane probabiliter Oeckhius ex antiquis libris αρματι po- Suit Pro αρμασιν, quod scripserint qui Propter χείρεσσι ποσίν τε numerum pluralem etiam in tertio Domine praetulerint. Verum non minus probabiliter responderi potest, singularem a grammaticis Ositum esSe, quo distincte unius currus victoria significaretur. Quintae epodi exemplum

non agnosco. am neque habent libri hiatum, in quibus et z et prior

est, et suspectissimum est Γαν MVM ita collocatum, ut Praeter necessitatem ingrata longae syllabae solutio admitteretur Corruptam esse Scripturam recepto ex interpretatione ἀναιδῆ puto. Quare ut in tertia epodo Πρμασιν teneo, ita in quinta reponendum arbitror:

10쪽

Quum prior horum versuum et ipse septemdecim syllabas habeat. dubilari poterit an de his potius loculus sit iste schol instes. Quod de versibus in brevem syllabam exeuntibus dicebam, cadit

etiam in alium versum epodorum omnino autem quo longius procedit accurata Velerum poetarum tractatio, e Certius apparet quanta eorum in elaborandi versuum numeris cura ac diligentia fuerit, ita ut quae essendi excusarive licentiae cuiusdam venia solebant, in dies pauciora fieri videamus. Ac profecto mirum foret, si poetae in tanto studio, quod in hac re posuerunt, aliquando tam aut pauperes Verborum aut inopes consilii fuissent, Ut servare quas sibi fecerati leges non potuerint. Exemplo est tertius epodorum versus, cuius iustam videmus formam, licet ut ego quidem arbitror non pleni, in tertia epodo nam addenda ei videtur pars sequentis Versus, hoc modo: ου πολλὸν δε πατριδα πολυκτέανον υπὸ στερεω πυρι πλαγαις τε σιδαρου. Creditum est πολυκτέανον quattuor syllabis pronuntiandum esse, ea VOX ut esset antispastus At cur synaloephen admisisset Pindarus, quum πολυκτνημον in promptu esset Conveniunt cum iusta mensura confirmant que eam primae quintaeque epodi versus, si soluta diphthongo recitantur:

καὶ χάλκεος ζέρης τραπε di Κυκνέω μάχα καὶ περβιον Ηρακλεα πυκτας ὁ ευάνορα πόn καταβρέχων πάἱδ ερατὀν δ' Ἀρχεστράτου αἴνησα,

τὸν εἶδον. Illae enim diphthongorum solutiones multo sunt crebriores quum apud lyricos, tum etiam apud tragicos, quam Ierique opinantur quin apud

Homerum ceterosque antiquos epicos, apud quos innumerabiles sunt, ne vocari quidem solutiones possunt, quia Poster demum aevo Vocales in

diphthongos coaluerunt obstare versui quem posui videatur tertia et quarta epodus Atque in tertia quidem vulgari opinioni satisfaciebat ἀκροθινα διελων εθυε καὶ πενταετηρι ὁπως ραεστασεν ἐορτάν, sed id ferri non posse arguit longae anaci usis in pyrrhichium solutio,

e quo consequitur versum a grammatici ut Cumque metro accommodatum esse, postquam initium interierat. Id si quis ex scholiis coniiceret θεοῖσιν fuisse, refelleretur alio anacrusis vitio. Scripsisse videtur Pin