Compendiaria graecae grammatices institutio

201쪽

DE ACCENTU ACUTO

Si illiinia ullaba sit inevis, accentus erat in antepentil-tinati, iit pιλάνθρωπος hunianus ; ἀγγελος nuntius. Si tilliina suerit longa, ac litus erit in penes sima, ut pι--τρώπου, άγγελου.

1e SecJatur ali IlIa Consonans, longae Censebuntur,ut διδασκάλοις, συνόδοις.

202쪽

In contractione ex gravi et acuto sit acutus ut migετω,

ποιείτω.

DE ACCENTU CIRCUMFLEXO

Longa natura ante sinalem I,revem, si tonum habnerat, Crix uui flectitur, ut M , corPtιs ' μουσα , musa. At τυπτε, τυφον paroxJtona sunt, Dia sola positione pro lueuntur. Excipiuntur.

i. Advectimn οἴκοι domi, ait distinctionern οἴκοι nominativi pluralis al3 οικος do uluS.α. Tertia persona uorasti primi activi optatiivi modi, ut 2χιππιιμι, ποιήσαις, ποιήσω, ad distinctionem iustii-tivi misim t. At ποίησαι μc Est aorastus primus imperativi verbi medii.3. Item teretiae personae optativi activi desinentes in Oι: in his enitri censetur laaec cliptitongus longa , ut W- τύφοις, τετύφοι; ρο γοιμι, φεοοις, φεύγοι. Interilia in penulti ina circurn nectitur, licet ultiim a s

la positione sit Ionga, ut χοῖνιξ c enix; αὐλαξ sti

DE ACCENTIBUS DECI.INATIONUM

Qualis accentus est in recto , talis fere est in obliquis, nisi obstet aliqua ex insta scriptis regulis: ut Mγος, λόγου, λογvi: Aενείας, Απείου, Απείμ: tamen O δεσπότης dominus 3, ὁ ματιεπς conrisiarius; ο εὐρυόπης late vidciis vel sonans, ο ἀκοαίτης uon nocBns, in Dustiroci by Corale

203쪽

VOCativo accentum reimili ii iit , Δ Εσποτα, δ ματίετα, δε εὐρύοπα, ω άiam . Ιi1 tril, us priori inis. lcclinatilo nil iis simplicium, Si rectus sit Oxytotius, tunc genitivus , et dativuS CI cuin flectitur' i ii omni litis nil naeris , ut Θεος Deus , Θεοῖ, Θεῶ, Θεοῖν, Θεῶν, Θεοῖς. I ii retiliis autem Casil, his acutus uuiuet, iit Θεον, Θεὸ, Θεοὶ, Θεώ, Θεούς. Si actitiis fuerit iii petiui urna, uinque Iixauciat, ut

Si circumflexus fuerit iii penulti uia, mutatur in a-Cutum, Ploties ultilina sit longa, iit gκος, οικου, οἴ- κω, οἴκοιν, οἴκων, οἴκοις, οἴκους.

Si a tutus fuerit iii autupenulti ina , iii penultimam transfertur, si ultrina lon a sit, ut Baρωπος homo, ανθρώπου , A s , ἄνθρωπορο, ανθρώπ ν, ἀνθρώποις ,

αν μους. Genitiviis pluralis primae ct secundae declinatio uisiti ulti in a circaui flectitur, Disi in genitivis foemininis a licCtivorurn , cluae clescendunt a masculinis tertiae cleclinationis: hi otii in menitivi eundem h Ibent accentum cyle in masculini: ut ὁ aes Sa/ιctus,

Acutus in ulti ina recti erat in penultima Milaorum,ut λαμπας, λαμπάδος, λαμπάδι, larvas. Si vero penulti ina fuerit longa natura, circumflectitur, qu ties ulti ina sit brevis, aut ancepS, ut σωτὴρ, σα-ρος, σωτροι, sal ator: πων, ἀγῶνος, ἄγωνι, certamcn. Acutias tu penultima recti transferetur tu antepenulti Ina In Oi luPiorum, quoties ultima sit brevis, ut μάρτυρ, μάρτυρος. μάρτυρι. Idem sit de circumnexo , qui tamen vertitur in acutum, ut G , βήματος ,ειματι Acutus in antepenultima recti permanet, PIoties ultima sit brevis vel auceps, ut επίγραμμα, επιγράμματος, επιγράμματι: Cum vero ultima longa erit, a centus Oecupabit Pentilliina In , ut επίγραμμα, μι- γραμμάτων.

204쪽

Monosγllaba Pliniae declinationis acuuntur in genitivo et dativo singulari , ac pilirali in lillima, ut . η χεὶρ manus, τῆς χειρος, τη χειρὶ, ταῖς χερσί. In genitivo plurali, et genitivo ac clativo duali circuminflectuntur in lilii uia, ut χειρῶν, χειρῶν. Iu a cuSalivo singulari, in nominativo, accusativo, Vocativo duali, et plurali, circunt nectuntur in penulti ina, si sit natura longa, ut χεῖρα, χῶρε, χεῖρες, χῶρ s.

Exeipiuntur.

stinguatur.

205쪽

DE ENCLITICIS

Encliticae dictiones sunt, quae proprium accentum in contextu orationis vel oninino amittunt, vel ad iii tun inisyllatia in praecedentis dictionis remittunt: ut p κουσά τινος audiui quein lam: λόγος μου su 'mo ni euS. Reper tantur encliticae in sepsentibus Partibus orationis. i. In articulo et , et poetice ras pro indefinito τινος ali cuius, et M pro muι, alicui. a. In noini ne vis qui in per omnes casus: at τις, τί qtιis , quid interrogativum non est Encluteum; nusquam

enim suum a centum a inittit.

sonae non est encliticum. In plurali autem eiusdem personae encliti CiI in est ίσι , et Fre, seu Fι, pro Fisi, ut et Fεας , Pro sed non Sena per Ornnes. Post praepositionem an , et disiunctivam coniunctionem n non inclinant.

4. In verbis r ὶ sum , et pημὶ ἀω , in omniinas personis, et numeris praesentis temporis indicativi modi ,

exceptis secundis singularibus. 5. In adverbiis MN aliquando : ποθεν, πο, alicundo: ποθι alim biπῶς quodanιniodo: πω adlώιc, Myn: is alic bi: πού usPiam, euin infinite accipiuntur: Sieitim interrogative capiat itiIr , Enclitica non Sunt. 6. In coniunctionibus H, H, σε, κεν, Ηρ, ροιή νυ, θην, et Si mihi u8. Syneu cliticae vocantur, quando plures encliticae Coniunguntur, ut 6πτουσί τινες με, Nerberiυιt me aliqui, et in hoc casu prior enclitica recipit accentum Posterioris, ut vulerre est in exemplo allato. Diqiligod by Go Ie

206쪽

Inclinant, hoc est tranfritne encliticae accentum sinιm in clictionis praecedentis alexu styllabam. Vci Patulo praecedens dictio habet acutum in ante- penulti ina, ut G ωπός τις, homo quidam . Vel acutiun in penultima , quae euiri ultima est trOChaeus: ut o υτε τι; ουτε ποτε ; ἄλλό τι ρ, ιστέ με. Sed ahia et μι post Voces huiusmodi parox tonas non inclinant. Vel circumflexum in petiuiti uis, modo ultinia sit bre-Vis, ut σωμά τι, corpus pιod m. Si tamen ulti ina sit Ion positione, Enclitica suum tonum retinet: ut κῶρυξ εστὶ,

Si encliticam dictionem praecedat vox parOxytona : tunc enitia Enclitica , si sit inonosyllaba, suum a Centlim omnino perilit, ut ξυλει μου, lignum meum. Secus si dis-s3ll alba sit enclitica: natu tunc servat accentum, ut IIετρος φησι, Petros loqiιitur'. Si dictio praecedens encliticam sit oestona, ut πατήρ

Exceptio.

Persona εστι liabet acutuni in prima, quanilo est i Ditium orationis, vel subdita post rex, καὶ, ως. εἰ, άλλα, et τουτο :ut εστι πόλις cst cis itas: εἰ εστι si est. Alias vel amittit, vel in praecedentem dictione ira reiicit, vel in ultimi Siaa r tinet, iuxta regulas ante praeScriptaS. Quando encliticam praeco lit vox, gravem liabens aCCentum in ultima , gravis vertitur in acutum: ut καρπός

Plemite docti volunt, pron Oinina enclitica retinere RCCEntun , qu MPHO ponuntur Cum praepositioni laus , aut cum disiunctivis coniunctioni laus: ut δὐ σε, ρι'optet' te :περὶ σά, de te :.κατά με, π σε, secundum inc, a 4t lc. Dictiones monosyllassiae retinent accentum Suum, Iuun Pontilatur Opατικῶς, ut nκουσα σά, audivi te, non aliti tu . Diuiliam by Co le

207쪽

DE FIGURIS DICTIONIS

PROTHESIS

Epenthesis est cum medio dictionis litora aut syllat,a interseritur: ut ἔλλαβε pro ελαβε: οππότερος, Ρω οπότερο6 uto'.

Metaplasnaus est mutatio ultimae syllabae in eodem casu, ut κλάδι ΡrO κλαδω ramo. Metaplasmus vero generi Sest quaevis mutatio in dictione per poeticam liceIItiam.

208쪽

DE CONCORDANTIIS

Concordantiae apud Graecos eaedem serine, Piae apii ILatinos, sed ol servariina Sunt haec, PIae SeTI Intu i. Adiectivum cum s stantivo non semper Concoritat in casu. Saepe enim substantivum transit in genitivunt, assumto articulo: ut τα καλα IAM Pulchris arilanalia, τα καλα

ut apud Latinos, ovomam Ol,longa. lanariam nigrae. Nasilius vitiani sine partitione dixit, τα συμπαντα των τ ε κάλων, universa Halias mundi bona. a. Quarulo inter adiectivum et s stantivum intercedit Vectum Stabstantivximi, aut simile, tunc saepe substantivo masculino aut foeminino subiiiDgitur adiectivum neutrum: Ut v ἄρε- λυσιτελες εστι, mistus est utile, idest utilis, vel muri tilia: ut apiui I alinos: triste tiptis stabiιlis 3. Adiectivum aliquando ponitur Solum, subaussito Substantivo: ut τη προτεραίφ, π υστερα- etc., scilicet nμπφ, Pri- Diqiligo i by Corale

209쪽

die, postridie et .; εἰς την αlato in crastin uni; καθ' εκάσον quotidie.

1. Relativum poni potest in eodem Casu cum antecedente: ut εκ τουτων. αγν εχω, ex sis, quae habeo. Et ipsum antecedens liaiul raro omittitur: ut εξ - εχω. Sic Q ωνεπέπειλας, ex iis, qIuae Sc/ Vsisti, idest ex tuis literis. 2. Quaelim dictiones relativae interitum vacatit: ut --δένα οντινα nulli tu, apitii Hermogenena: οῖος ἀβρότατος deli

3. Relativum OAς aliqua tuto ponitur cum in sinito: ut τοιἀτός εστιν, οῖος μω ψευδεσθαι, is est, qui non mentiatur, vel talis, ut EtC. 4. Pro relativo qui . seciuente veribo sinito , adlliberi potest a Ilictilias praepOSitivus sequente participio: ut qui uicit, vel is qui dicit, o λεγων, etc.

5. Dictiones relativae niuiuae eleganter ponuntur, prae- Cc lente veri,o sui stantivo έστι . Vide infra. i. Nonianativus et verbus D fre Pietatissitne numero discrepant. Paret itiva eni in singula ita nonnulla admittunt veriario plurale: ut εκαστος λεγει, Vel λεγουσι, unusquisque dicit.

Sic et collectiva: ut v πόλις Θαυμ ει , vel , ἄδουσι, ci-

milias adrniratur'.

rip. Et vicissim plurillia aliquantio adhaerent veino duali, saltem apud poctas: hi t Ως οτε χειμαρροι ποταμοὶ κατ' ορε ι ρεοντες Ἐς μισγάγκειαν συμβάλλετω ο ριμο υδωρ. Sicut qturuclo 'torrentes suosi de inon tib ιs fluentes

ΙΙonaer. Iliad. g. I. Vcino substantivo εοτὶ, Sequente relativo, elegantur inter Ium deest nominativus: ut Emν ος, ἔστιν οἶ etc., rat qui

210쪽

DE REGIMINE

In rcgimine eu nile in Servalsimus Orili ne ira partium , SIC in Suprii Secuti sumus. Primum igitur de Ainiculo.

DE ARTICULO

Articulus praepositivus haec serine l1alati, quae obser

I. Praeponitur ornnibus orati Oia is partibus ; ut O λόγος, ο αυτος, το λεγειν, ὀ λέγων, ὀ χθες, ο μεν, ὸ δε, ο εν οὐραν*.2. do iniuimis propriis nunc additur, sed varius; nun non additur: ut Πλατων, et O Πλάτων, Plato. Proprii vini luit et Θεος, quando de uno ac vero Deo loquimur; et ar ticulii in requirit. Cirin nouit illinis appellativis significat vel reni ceriam, et Lilia cognita iti, ubi tuli libent Itali a. la, lo: ut άειδος μοι το βιβλίον, 1ecido mihi Mitiin: vel excellentiam: ut o min- ῶς POcta, Pro HOinem. 4. Quoties nonien sui stantivi in coniunctuin tialiet acu lecti v in , id, utitur accipit a reticii luin; ita iniri eta ut si adiectivunt praepoliatur , unicus acticulus inodo adiectivo , modo substantivo prine fixtis susticiat: iit etον ευνουν πολίς .cOιdαιιι n ci, O ι; εξ unς της καρδίας, ex toto cO 'de e Piod si adiectivum postponatur, utruiIulue donandum est articu Io: ut εγ τψ IIνευματι - ἁγίω, kι Spisitu sancto: εἰς τας οι - κιας ηLθον τὰς ημτέρας, in audes NCnemini noSt S. Idem servari solet, quoties loco adiectivi seqDitiaratus it l, Piod a sectivi vina halbuat: ut Kς οδω ῶς προς την σωτηρίαν, υiao qi ias diιcis au salutem, sit iurii litur autem

pultici Piuui φερούσης, vel hουσης; τῆς ἀναλγησίας, καὶ τῆς βα-

라틴어 텍스트