장음표시 사용
11쪽
De antiquitate Ilaterarum Graecarum. Litteras Graeci nunc habent viginti quatuor: olim vero sexdecim tantum habuerunt, quas una cum earum nominibus ex Oriente in Graeciam detulit Cadmus Phoenicius, annis circiter MD ante Christum natum, ideoque eaedem, quoad nomen, figuram et ordinem, cum Phoeniciis litteris fere conveniunt. Quatuor litteras Θ, χ a Palamede inventas fuisse constat tempore
belli Trojani, h. e. ante Christum annis circiter MCC a reliquas vero quatuor ζ, ψ, η, ω a Simonide Ceo a
12쪽
De quarumdam litterarum pronuntiatisne as pronuntiatur ut b latinum, tametsi quidam malint
t pronuntiatur ut d latinum, sed aliquanto blaesius. x a Grateis recentioribus pronuntiatur ut i latinum; sed revera magis accedere debet ad sonum litterae e ;et quidem in e convertitur, quoties a Graecis ad Latinos migrat . . et ω hodie pronuntiatione non distinruuntur; sed tamen credibile est, aν apud veteres Graecos aliquantae sonantius ac plenius fuisse.
ω pronuntiari deberet ut a Gallieum, labris tamquam ad sibilum pressis; Graeci nostri ita pronuntiast , quemadmodum I in vocibus Latinis. Diphthongi, ut ex ipso nomine patet, duplici sono Pronuntiari deberent ; sed jam usus obtinuit in Italia et in Graecia a ut M. u. Os tamquam simplices V
13쪽
De niteris. stales proferantur. Itaque ιιι valet aeκει et οι Valenti, ου Valet v. γ ante γ sonat perinde ut ν: nam etsi in sequentibus exemplis scribitur γ, revera tamen est loco ν: ut ἄγγελοe nuntius 3 item ante n , ut πέ-γκα apparui 'ante ξ, ut λυγξ singultus . et ante χ, ut εγχος basta De divisione Brterarum. Septem sunt Vocales, α, ε, η, ι, υ, ω, reliquae Com
Aneipites, α, ε, v. Mutabiles, α, ε, ο Immutabiles. η, ι, υ, ω Praepositivae, α, ε, η, o, Subiunetivae, δ, M. Dicuntur Longae, quia suapte natura rodueuntuν. Merives, quia corripiuntur: Ancipites, quia alieubi Wodueti tur, alietibi eorripiuntur: Mutabiles, quia in quibusdam temporibus Verborum mutantur: mmutabiles, quia non mutantuν: Praepositivae , quia praecedunt in componendis
diphthongis r Subiunetivae, quia in eomponendis diphtbo
ris subsequuntur. Propriae, vi, ει,ευ, οι - η .in, ων. valent ae , av, i, ev, i, se syis νε Impropriae, , η, p. valent a . ex . . Mutabiles, αι, ἀυ, M. Immutabiles reliquae omnes.
Appellantis Propriae, qusa, si νecte nonuntientur 3 2 veteres pronuntiabant, duplicem sonum reddunt: Impν priae, quia simplieem effetant sonum: Mutabilet, qMain quibusdam temporibus Verborum mutantur: Immuta biles , quia non mutantur.
di 2 -l Liquidae seu Immutabiles.
14쪽
Dicuntur Tenues, quia proferuntur minima spiritus copia: Mediae, quia mediocri: Aspiratae, quia maxima. Quoniam vero sola spiritus intensione differunt , facile una Tenuis migrat ad Mediam , vel Aspiratam sibi a onem . Nuncupantur Liquidae, quia post Mutam posita quasi
liquescunt: Immutabiles, quia non facile mutantur, ut aliae consonantes in inflexionibus Nominum et Verborum. σ ς Semivocalis est suae potestatis : nec Muta, nec Liquida, nec Duplex; credita non vera littera, ιed potius sibilus. Consonantes β, π, φ. 4,μ , ob idem Labiorum inter Se ad. c. ζ, Θ, ν ,' instru- Linguae fines. mentum Palati ν et ς videntur lingua pronunciari. De Recentibus. 'Accentus sunt tres: Acutus r λογος, sermo e Gravis': lGμ- . bonore Circumflexus : ποιω, facio . Acutus habet Iocum in ultima syllaba, paenultima et antepaenultima: Cireumflexus in ultima et paenultima: Gravis tantum
In ultima signatur, sed in omni syllaba intelligitur , in qua nullus est Accentus. Acutus attollit syllabam: Gravis deprimit: Circumflexus attollit, mox deprimit, qui propterea signatur tantummodo in syllaba natura aua longa, vel in diphthongo. Omnis Acutus finalis in orationis contextu vertitur in Gravem: ut Θεο, όμων : sed τίς interrogativum semper Acutum retinet.
De Spiritibus. Spiritus duo sunt: Levis, sive Tenuis olim et ut ἐς: Asper, sive Densus, ': olim et ut o . Omnis dictio incipiens a vocali, vel diphthongo spi- Titum Lenem. vel Asperum accipit in principio: Miορος mons, ορος terminus . Omnes dictiones incipientes
ab εἰ, vel ρ aspirantur. Sed si in medio ρ geminetur, prius Leni spiritu, alterum Aspero notatur, ut ἱήρωσο,
Quum vero satis sit spiritum Asperum apponere V
calibus, vel diphthongis, quae illum admittunt, ubi enim ille abest, Lenis est subaudiendus ; hinc deincepβhoe spiritu semper abstinebimus.
15쪽
DA EUPHONIA Graeci, ac praecipue Attici, cavent Summopere, ne crebrior vocalium, aut dissimilium consonantium con cursus legentium audientiumqueaures offendant. Vocalium concursum sive hiatum in eadem, aut in diversis dictionibus occurrentem triplici modo evitant. t. se unius vocalis elisione, a.' ambarum contractione,3 ' litterae vel syllabat insertione. 1.' Eliditur ultima vocis praecedentis, quoties subsequens vox incipit a vocali vel diphthongo; reiectae vero vocalis vel diphthongi nota est apostrophus ' Rejiciuntur porro per apo Strophum Vocales α, ε,ο, et diphthongi αι, οι; ut κατ' ἀυτον pro κατα αυτ δε, βουλομ.' εγω pro βούλουαι εγωVocales η, ω, et diphthongus ου in fine dictionis tollunt aliquando vocalem primam vocis insequentis. ut αρετη pro αρετη ΗΠΠ, ῶ-Pro G αγαθε , που ,τιa pro πού εστιν . Vide plura infra de dialecto Ahtica . Oratores raro elidunt, poetae Vero saepissime. Elidi tur autem ultima vocalis in Vocibus , quae crebro occurrunt, ut αλλα , κατα, δια, απο, επι etc. Particula ιτι, et casus dativus in ι, ne a poetis quidem, nisi rarissime , eliduntur.
vocalem longam, aut in diphthongum, nempe ει, η contrahitur in φ
alias VOcales. aut diphthongos. . ἀω perit omnino
, dual. a. declin. ηίαι in verbo for- mae passivae . . φ vocales longas et
16쪽
Quamvis contractio plerumque fiat inter duas vocales vocis ejusdem, quandoque tamen fit etiam inter
β) cum conjunctione και', quo in casu notandum est, vocalem ι subscribi quoties oecurrit in dictione sequenti, ut κἀν pro καὶ κἀν pro καὶ is, κ'τα pro και ειτα, κἀγὼ pro καὶ εγω, κωνος pro mei οιν' .' Ο cum particulis τοι , με- οι conjunctis cum αν , ἀρα ut ταν pro τοῖ δ ὲ τἄρα Pro - ἀρα μεν rάν pro μέντοι o.
μο-- pro μοἰ Mντι ν - . ε) cum praepositione πρε, ut προυργου pro πρὸ εργου.3.' Ne concurrerent inter Se vocales, interserunt modo litteram, modo sVllabam. . . vi in verbis. ut πρασκω vendo pria πραω. σβεννυοδ e tingua pro σβε os. υ) terminationes in σι et ει, tertiae personae verborum in a, tertia persona singularis verbi ειμἰ, et
ει privativum assumunt ν εφελκυσμον sive euph ni iam ε ut πασιν εῖπεν ἀυτος omnibus dixit ille pro πἀm ειπε ἀυτος, αναιτιος innocens pro ἀαιτω .
γὶ ουτον, μέχρι, assumunt c, ut οὐτως εστι sic
M in negativum assumit κ. , ut oυκ. εσυλ .cεὶ in fine periodi terminationes supra allatae assuismunt ν, etiamsi insequens dictio incipiat a consonante, excepta tamen particula ου, quae in fine periodi illud numquam assumit. Consonantium concursum hisce regulis obstringunt
Graeci. 1.' Tres litterae eonsonantes, praeterquam in compositione, ut ἐκ τωσις elapsio, simul consistere nequeunt, nisi prima aut postrema sit una ex his λ, μ. νs ρ ρ γ, ut πεμφθεις missus, inimicus. a.' Rinae ex his litteris simul consistere nequeunt, si alia consonans subsequatur: ut τετυμμενοι οπῖ vem
17쪽
a' Tenuis semper tenuem, mediam medias aspiratam aspirata sequi debet: hine ex λελεχα. dixi λελεκται dictus est, λέMisara dictus sum, λέλεχθε dicti estis, νυχθ' αλην pro νυ, ολ- rotam noctem. . Quoties propter syncopen alicujus vocalis reperitur littera μ vel M ante λ et ρ, post μ interseritur β, post ν vero δ: hinc a πιμελησαι curatum est non fit μέμηται , sed μεμβλε M; ex vir genitivus ἀνέρος, non fit ἀνρος sed ανδρος. s.' Duae syllabae subsequentes nunquam incipiunt a littera aspirata, sed prior mutatur in tenuem', hine
πεφίλνucat pro φεφίληκα . Quandoque non prior aspirata, sed posterior in tenuem , mutatur. : ut pro τυφ-θηθιὸ verberare.
Exceptio fit αὶ in vocibus compositis ut ἀνθοφόρου floriger, ah ά
θοι flos et' φερω gero. I)quando aliqua consonans, etiamsi aspirata, prae cedit primam aut secundam litteram aspiratam: ut habeo, . φθίθω λ corrumpo , μαχεσθου pugnare , θαφθεῖς sepultus . γ . quando adduntur particulae adverbiaias din , θι , ut πανταχο4εν ubique, Κορινθοθι Corintho: Q quando secunda littera est aspirata propter V ealem sequentemi aspiratam: ut εθηχ' ημῖν pro a- θηκι ἡμῖν posuit nobis. a , quando quibusdam verborum temporibus additur in fine θην et θης , exceptis ετυθην a θυώ sacrifico, ετε-2ην a θεω pono. ' si duae syllabae subsequentes incipiunt a ρ, ita tra-Gieiuntur : ut a ρι rao jacio praeteritum έρριφἀ pro ρ ἐριφα - 7.' Littera ρ duplicatur post a privativum, et audimentum Syllabi eum verborum: ut ρέω dico, άρροος non dicen-s; ρν ω iacis, , ερριπτον iaciebam. DE PARTIEus. ORATIONIS.
Octo Sunt partes orationis : Articulus, Nomen, Pr nomen , Verbum, Participium, Λdverbium, Conjunctio, Praepositio.
18쪽
I De Nomlaibtis Numeri sunt tres: SiNularis, Dualis, muralis; sed
Dualis numerus in N. Testamento non Occurrit. Casus sunt quinque: Nominativus, Genitivus, Dativus, Accusativus, Vocativus. Genera sunt tria: Masculinum, Femininum, Neutrum .
Da ARTICUM. Articulus duplex est: Praepositivus, ο, το, hic, hae, hoc: apud Italos, ii, la, la: Subjunctivus, ος, η, ο, qui, quae, quod . Articulus, ex communi Grammaticorum sententia, Caret Vocativo: vicem ejus supplet adverbium ut apud Latinos o. Articulus PraepositiTus Singular. Dual. Plura l.
Articulus Sub unctivus. Singular. Dua l. Plura l. N. G.
Da NoΜINE. Tres sunt nominum simplicium declinationes . Duae Priores sunt parisyllabat, idest non crescentes in genitivo Tertia Vero est imparisyllaba, in genitivo crescens. Simplicium Declinatio Prima. Haec declinatio habet quatuor terminationes, in et ης eneris masculini ; in a et u generis feminini: ut. νεανίας adolescens, o charta, η gloria, τιμὶ honor.
19쪽
omnis Genitivus pluralis desinit perpetuo in eιν ; at in hac declinatione semper circumflectitur in ultima. Excipe tamen feminina a masculinis secundae ducta, ut si άγια , τῶν ιαγιων, ab ο λιος. Dativus singularis in duabus primis declinationibus habet ι semper Subscriptum, Scilicet φ, ν, ω, punctulo
Guaedam nomina in ae Dorice declinata formant Gen. in α, ut ὀ Θωμῶς, του Θωμα, Thomas: quaedam vero formant Gen. in οὐ et in ιι, ut Πυθαγορας, του Πυξα- γρου et Πυθαγορα, Pythagoras. Attice Vocativus est idem cum Nominativo in omnι declinatione: in prima autem vocativi quidem in et, Attice et poetice pro Nominibus usurpantur. Exceptio. Nomina in της, ut προφη 1ς, propheta Gentilia, ut Σκυθηe, Scytha: Poetica in πης, ut κυνώπης,
impudens; Composita a πωλῶ vendo, ut βιβλιοπωλης , librorum venditor ; a μετρω metior, ut γεωμέτρης, terrae mensor; a τροβω tero, ut παιδοτρίβse, puerorum praeceptor, formant Vocativum in et breve, ut ῶ προφητα, ω Σκυθα, etc. At finita in στης habent utramque terminationem, in η et α , ut λ, στής latro, ω λ - στη et λπιὰ etc. . . Nomina finita in δα, θια, ρα et a puram, Ietizetat
20쪽
in toto singulari a. Itaque Genitivus est in ae, Dativus in : sic etiam Λθηνα, Minerva, Ni σικἀ , Nausiea , ρινῶ, mina, contraeta ex Αθην-ἀ, ναυσικάα, μνάα. His adde Θέκλα. Thecla, Gen. - , Dat. α. Dicitur ει pu- Tum, quum vocalis, vel diphthongus praecedit α, ut in φιλι et amicitia, ἀυέθεια veritas. Quaedam numιna in Dativo simulari patiuntur Metaplasmum , ut ἀλκῖ, pro ro ori, et plurima autem ruν ollabis M, et μν, θυρφ, janua, ευρον, Declinatio secunda. Hate Melinatio quatuor continet terminationes; eretως masculini, feminini et communis generis ον et ων neutrius . Nomina in in et in communi Grammaticorum consensu omnino Attica sunt, et derivantur ab iis quae habent terminationem in re et ον, mutata tantum paenultima longa α vel αι in a, ut o. καρπος fructus, ἡ ι ἀπελος vitis, o et η ανθρωπου, hic et haec h m , το ξυλον, lignum, o λαδε, populus, Attice o λεως, τὸ ἀγαιον fertile, Attice το ευγεων Deet Comm. Decl. Α Deci Comm.
bus numeris tres casus simiIes, nempe Nominativum sAccusativum et Vocathum, ut et apud Latinos.