장음표시 사용
21쪽
- 17 Descriptioni a Schultesiο Flor. Austr. Ed. 2. II. Π. I 706. Qxhibita p, Laoc addo: Catalis floXia Osus, nunc basi Villo Sus, Stapor ne glaber nian Cati summitatem Usquo clam ipsis corollis villo stas, villo molli desse Xo. Folia militi piartita, lacin. basi atigiastissimis, ut fere composita dici possent; Omnia petiolatu, petiolis longioribus, quam in D. intermedio, teretibus,
SUPPrn Θ Sulco e Xaratis. Pedian culi ad basin iana, paulo supra medium diactbias bracteis linpari - setaceis. Flores a Zurei. Nectarii labolla nunc tot A CAerulea, nunc basi, nunc apice albida ; Sia periora bifida nuda, inferiora bipartita, villosa, margine eXteriore Obtia Si S Simo repando-deritat B.
Styli plerumque glabri. Semina lamellosa, ob multas plicas tenuiSSima S
Habitat in M. Donata glet, ad sinistram fluvii Cserna ripam prope thermas Herculis IV. Kitaibe0 3 in Tauria et Caucaso demis Sio re M. Biebei stem . II. D. Puniceum Pall. It. P. III. p. 736. deScr. N. 96.
Delphinium sol multi partitis liuoarthus; thraci. infra medium pedunculi; nec lario petatis longiore; sternit n. t Omento Sis. Aconitum Lycoci foro D selphinii II. Clus. His t. ΙΙ. p. 95. Utique huc perlinet ob caulem LeXuosum, folia lineari - multifida, petiolos longos Vagi-ndntes, floYes purpureos, ne Cia: tum PetRla Super BUS). Delph. Puniceum Linn. Suppl. p. 267. M. Biehersi. Caucus. II. U. IC5I.
Descriptioni a C set Pallasio l. c. datas Laoc addimus : Pod unciali bracteis tribias, Ut mos gen pris, in stria Cti. Hartam inferior aXillam format; reliquae in sp0Cimini bia S ttim spontaneis, qUam Cultis, qUδΘ Corct m lictbCO, ConStunier i fra m pditam potiunculi in sortue sunt: hinc Linnaeus filitas: Dbractea ad busin Corollae nulla. Calcar potalis longitas, api CP NUNC re' CtD, HUNC SUrbiam vel dθOrSUm dii octo. ecttiria potulis longiora, illi S-qMQ L Dracoloris, basin versus dilutiora; sian seriorum labollo bifido rarido; interiorum pilis albis hir ut o bipartito, laciniis lanc olatiς a qUulibUS inte-gPrrimi S. Styli in fri cita malia rosconio saopios divergenteS. Germina tomento Su. Cons. iconem nostr. t. II. liti. e. f. g.
22쪽
Cetorum Delphinio Gmelin. Sibir. IV. t. 77. hoc simillimum osso,
Pallasius i. c. jam monuit et sane haec similitudo tanta est, Ut ViX specie separare liceat. Idem enim habitus, eadem caulis, petiolorum, foliorum et florum conformatio. Differt tantum bracteis infra pedunculi medium insertis, floriam colore atro purpureo et stylis pubescentibus vel tomonto Sis . , , Corollae calcar resupinatum e marginatum inter characteristicas quidem notas assumsit Illustr. FL Ca Ucas. auctor: sed hic conformationis modus, etiam in D. fisSO Occurrens, minime constans eSt, ut Stapra monuimus : nec minus Delphinium intermedium Variat culcare recto, acuto, emarginato 3 apice sursum Vel deorsum directo. Habitat in aridissimi; deserti circa Volgam maxime australem, praesertim in Convallibias monticulorum Circa salinas Tchapschatschi Pallans in campestribus ad Caucasum hinc inde M. Bieberatem .
Quin que capsulares; noctar. t e tr a P hylli s. I 2. D. Penta num Lam. Encycl. II. p. 262.
Delphinium fol. lineari - multipartitis; labell. superioribus indivisis, inferioribus hilobis. Delph. lusitan. glabrum Aconiti solio. Tourn. Inst. p. 426. Monente Cl. Des- fontaines fide herb. Va illantiani huc pertinet . Delph. pentagynum Desfont. Fl. Atlant. I. p. 427. t. Io. illdenovius in Sp. plant. ΙΙ. P. I 23 i. descriptionem plantae e Fontanesio mutua vit, foris autem, quo fato nescimus, plane omisit.
Habitat Algeria inter segetes De ontaines). In Lusitania I umes .
Uni capsula ros; nectar. mon Ophyllis.
De h. tenuissimum Smith. Prodr. FI. Graec. I. p. 37o. Icon. t. 5O5. Ad Delph. Consolidam Valde accedere videtur ; tamen differt , , ramulis capillaribus divaricatis.
23쪽
- - Tricapsu Iaros; nectar. tetraphyllis.
De h. halteratiam Smith. l. c. I. p. 37 I. Ii o n. t. fio 7. Delphinio peregrino L. nimis amne: diffserre dicitur: se statura majori, fol. magis di Visis, Peta lis infimis patentibus, nco conniventibus. An D. junce iam De C. 'Delph. tricorne Mich. Fl. Bori Amer. I. p. 3I . Pursh. Fl. Amer. Septentr. II.
P. Ti. ob , , staturam pumilam locio polli um P.), fas, i Ulum paucinorum, Capsulas arcuatas sub reflexo - Patulas Perquam distincta species videtur. De h. aetiareum Mich. l. c. Pursh l. c. Species ob , , folia lineari - multi partita. Pedri Ellos breves, cornu sursum ari uatum, Petala villosissima, sores amoene aeruleos D. fisso pro X ima. Delρh. Requienti De a Dd. Fl Frani T. V. p. 642. Descriptio manca. Bracteis in modio pedi et loriam, Hoc a Pico vol hasi Collocatis a ceteris omnibus
spe iobus differre di itur Delph. Hahuricum Bess. Catal. Pl. h. bot. Cremene C. SUppl. III. p. q. , , D. nectar. tetraphyllo) galeae phyllis inaequalibus ellipti iis, Iaholli amplissimis, genitalia abscondentibus, sub rotundis, crenulatis, hasi barbatis ;fol. mollibus, tri- sub quinque partitis, lacin cuneatis, subtrifido - in is o-dontatis. Petala colore et magnitudine ut in D. urceolato, ne tarium violat eum. Perenne M Ita Besse iuS, In Suppl. IV. Ρ κ addens, eandem plantam esse Delph. Chellanthum h. Gorenk. De Iρh. yseiado - peregrinum h. GOrenk. ex Bess. Catal. pl. h. CremeneC. Supplem. IV. P. Delph. spuriram h Goren h. Bess. l. c. An D speciosum M. Biohorst 3 Hoc cnim in h0rbario b. mltdenovit sub nomine D. spurii asservari, in litteris nos edocuit amici Ss. Otto.
24쪽
Char. essentialis. Ca et nullus. Potata quinque. Nectaria totidem Calcarata, cum pe- talis alternantia. Caysulae quinque univalUUS POIXSPermas. Obs. I. Et in hoc genere nectaria e calcare et labello seu lamina componuntur: male itaque Cl. Wilidenουius in Enum. pl. h. T. Berolin. p. 577. Sub nectario nunc calcar, nunc laminam intelligit. Obs. II. Seminis testa nucleum arcte ambit, quem in Delphinio et Aconito multis cum plicis includit. i
25쪽
Calcaribus in cur Vi S. I. A. Dulgaris Lin n. Sp. pl. Ed. 2. I. P 752.
Aquilegia Iahellis stamina sub aequantibus, calcare brevioribus; foliolis petiolatis, Iobatis. Aquilegia Caesal p. XV. C. 38. Isopynon Dioscoridis Column. Phylobas. p. I. C. t C. Opt. Aquilegia sylvestris et hortensis C. B. Pin. p. 1 ψ. Tourn. Inst. P. 428. Garid. PI. d'At X t. 8. Aquilogia fol. trilobatis et C. Hall. Helv. n. II95. Aquilegia vulgaris Poll. Palat. II. n. AI 3. C. descr. Fl. Dan. l. 695. Endi. Natur-
Variat β) caule superne pedunculisque Viscosis.
Vidimus quoque plantam sein pratis ad pedes montium in IIungaria ovallo S gulo v Comitatus Trentschin a D. ROChelio lectam et sub nomino A. Vis Cosae miSSam, quae tamen ab A. ViSCOS a L. Monspeliaca diversissima est, ct ob habitum, ob foliorum florumque Conformationem, Ciam A. Vulgari conjugi debet, a qua non differt, nisi caule superne Viscoso, potalis angustioribus, labellis Stamine brevioribus. An haec A. Viscosa IV. et Κit. Pl. Par. Hung. II. t. 169 8 νγ Flore diversimode pleno et omnium colorUm ; Unde innumerae varietates, quarum nomina, Si lubet, videas in C. Bau-hini et Tournosortii locis citatis; icones autem apud Lobelium et Barrelierum, nec non in horto Eystettensi. δ) Floribus magnis caeruleis; nectariorum oris flavis vel albis.
A qu. orientalis viscosa, flore magno, partim caeruleo, partim albo Tournesori. Cor. P. 32. A qu. nectariis incurvis etC. β. sibi rica Lin n. HOrt. Us sal. P. 152. A qu. vulgaris speciosa Ait. Ke V. II. P. 247. A qu. hi color Elirh. Beylr. VII. P. I 6. Conferatur quoque A. Prae COX Pers. Syn. II. p. 85. quae forte A. Canadensis praecox procerior H. R. Paris. Tournei. Inst. P. 423. Boexb. Ind. uti.
I. p. 3 4. Flore quadruplo minori.
26쪽
Talem , , In diam piis ad latus meridionale montium schisto Sorum, quibus thermae Ciado enses Comitatus Glag a septontrione includiantur logit Nobilis s. ab Uscliteriet set nobiscum, pro sua in nos h PUPUOlonita, Communicavit. Huic caulis cum potiolis hirsutior, qUAm in volgriri forma, prae-ssertim SVPerno, Π PC tamen viscosus. Folia sUbtus, praesertim Bd venas, Pilosa. Flores Compliares in Carale et ramis, dilutissime Caerialei; petulis viae stamina Sta pereminentibus; labellis stamine brevioribus, albidis; cornu bus in CiarviS. Aquit 'gia vulgaris 2'. dahurica Will d. Sp pl. II p. i 246. Aquilegia montana parvo nore Thali cim folio C. Baula. ΡTOdr. p. π5. Licet haec ViX aliter, nisi Carale rinifloro, a nostra differat: dissidonter tAmen Odm LUC roferimias ob summis, qDibias premitur, dubia. Nulli enim praeter C. Laiahitium visa friit planta, qta iam Din Helvetiorum ulpibus et copiosissimo in Mora via prope urbsem Trebis Stab arce Smilo in pratis Veritali tompore rpperiri as sprit. I. Baiahialtis enim verba fratris trans-s cmbit nihil addendo. Hajias Hist. 7op.) synorij mota Aquilegitie fol. Tha- Iictri, floscul. minutissimis albi S MEHzel. Piag. Pur. t. 8. f. . Subj Unxit, Observans: NON Bliter Videri his DC Menaelii plantam Ab A. mont . parvo flor. C. B quam floris colore quae illi caoria locis psi) dissorre. His p prmotus Moris onus eae icone Mirriget it et descriptione C. Laiahini Aquil. suam montariam parvo fl. Thul. fol. Hist J II S. 2. p. q5 R. t. l. f. 5.) consarCin ivit. Plantam, hoc modo obsctaratam et Cori fiasam Linnaeus ad ISOPyriam, H qui- legio id es dictum, citavit; quem Secutus est, quamvis dubitanter Halle-rus, simiai description Om C. BaiahDia excerpendo. Aliquam lucem hi ς te-nsebris intulit Cel. Lacheniat, qui in Actor Helveticorum T. VIII. t. 5. se-CUridum icon om pulchram, Ciam planta sicca C. Biaiahini adservatam, hanc delineari claravit: e X qtio patet, vero Aqirilegiae spe Clom PS SP, qUam ad AqU. Ut SCOsum L ., Ca Ule ot flore omnino divPrsum, retulit. E contrurio
Meneteiri planta , , in Apennini locis p pirosis ot in Alpibus circa Tridoratum lecta, ii Cet auctor otiora tantum folia ot radiculas, sed etiam flores vii ldctexigUOS Clam Aquilegia convΡriiro usserat, ab isopyro thalictroide L tamen vix differt: habitus enim ot folia eadem, et, quod aliis in icone flor 'm, nobis potius fructum exprimero videtur. Descripsit quidem ni Perrime Cel. Syrengelitis herbam in M. Apotinino lociam, sub nomine Isopyri aqUi- legioidis L. Plagiti. rar. I. p. 4o.) synon3ma Lirinoeana OxcludenS, Ρrct Uter Mori soni qui tamen descriptionem o C. Bauhino desumsiti et Menzelii.
27쪽
Sed in descriptione nil reperimus, quo ab I. thalic troide disierat, praetor stipulas, quarum non ni Si rudimenta adesse dicuntur et petata acuta. Denique monendum est, Cel. Salisburium in Act. SOc. Lirin. LOnd. Vol. VIII. p. 3o6. ubi species Isopyri enumerat, I. aquilegio id es L. Omisisso, quod itaque vel cum Ι. thalic troide conjungendum, Vel e plantarum numero omnino eXcludendum videtur. Habitat A. vulgaris in totius Europae tam australi Oris, quam Septentrionalis nemoro SiS copiose eae gr. in Suecia, Dania, Germania, Anglia,
Gallia, Helvetia, Italia Caesalpinus, Columna), Graecia Sibthoi se . Etiam in Asiae Caucaso Iberico observatur M. Bieberstem) et in Sibiria.
Aquilegia Iabellis stamine longioribus, calcaris Iongitudine; foliol. sessilibus lobatis, summis linearibus; CauIe vis Coso. Aquil. hirsuta flore viscoso Magu. Bot. Mons P. P. 26. Aquil . viscos a Gou. Fl. Monsp. p. 267. C. des Cr. Eius d. Illustr. p. 33. C. descr. et t. XIX. Icon haec statum plantae seminiferum exhibet et Cl. auctor flores se vidisse negat: hinc aliam Planiae florentis adjecimus in tab. nostra II. Aquil . viscosae hungaricae W. Κit. rar. Hung. II. l. 169. iconcm non vidimus: Conferantur tamen, quae ad A. vulgaris vctr. β. adnotata sunt. Pariter A. vis Cosam All. Fl. Pedem. II. U. I 5O6. quam in Umbrosis alpinis Garroxii Cl. Dana et in alpinis Tendae et Vin adii Cl. Bellardi legerunt, huc
Vix ac ne ViX qitidem persuasi, hanc specie vero distinctam esso ab A. Vulgari, separaVimus tantiam Maguolii et Gouarii auctoritate inducti. Jam enim Amrisonus monuit, Hist. III. p. q57.) Magnolii plantam, demta caulis lanugine, floriamque viscositate, vulgari Aquilegiae similem esse et in Syst. Veget. Ed. Xl V. p. 5O5. legimias, e Seminibus A. vi Scosae Monspolion sis a Gouano missis A. vulgarem enatam eSSO. StatUra tamen plantae spontaneae mialto minor, quam A. Vulgaris. Omnes Staperiores ejus partes, ne itore quidem excepto, pilis glutiniferis non tamen capitatis γε catent. Foliorum radicalium petiolus ultra medium in tres ramos di-Viditur, quorum singulus foliolum tripartitum seu foliola tria sessilia, tri-loba sustentat. E contrario in A. vulgari quilibet ramus iterum in tres ramialos finditur, quorum singulo foliolum tripartitiam insidet. Catilina
interiora radicalibus similia, sed foliolis seu folioli partibus oblongis sub-
28쪽
intogris; superiora ternata, foliolis linearibus' summa simplicia. FIo res duo s. tres Caialom terminant, iiS A. vulgaris similes: sed nectarii calcaribus minus incurvis, labio longiori. Variat si) caule breviori simplicitas i talo, flore majori.
Aquilogia alpina Lam. et De C. Fl. Fran . Tom. IV. n. 4673.
Aquilegia pyrenaica Decand. Ibid. T. V. P. 6ψO. Ob foliorum florumque conformation om set caulem SUB Viscosiam omnino illac pertinet quoad specimina, in Pyron apis altioribus a b. Ler gero lecta, qta Oriam in Spiciendoriam nobis copiam fecit amiciss. Giasintherias. Di si in X it tamen nia porrimo Cel. Cantiollius, non qui dom Ab A. Viscos B, Sed ab A alpina : quia hac omnibAS in partibias clUplo minor Sit, Cctialem Uudum habeat I-2ssoriam, calcar Om V Ino Te Ctiam, lubelliam cteqUunS, nec, ut in A. alpina, duplo breviUS etC. Habitat Mons pelli ,,prope urbem Meyriois, Ultra montem Espero usocias fluvium Magnoi ,,uia Vigan Ouan). In sylvis Hlpium Provinciae s Loiseleur Specimina etiam vidimus in dii. Ventoso, nec Non in Italia , , inter Ponti ebo et Rissi Ota lecta, quorum ad tantam iconem nostram delineaVimu S.
Aquilegia labellis stamine calcareque longioribus; foliolis sessilibus iis sis, summis linearibus.
Aqnil. montana maρno florct C. B. Prodr. p. 75. Aquil fol. t talo halis, Iobis tripartitis linearibus, cauls pauci loro IIall. II elvet. N. I 196 Aquit alpina Allion. Pedom. II. p. 6 . t. 66. Ehrb. Beytr. VII. P. I 46.
Et haec in plurimis cum A. vulgari congriait. CaUlis Superno pii OSUS, pilis subinde glutini foris, qui igitur character porquam fallax est. Folia tamen ullo modo divisa sunt, ac in A. vulgari vel viscosa: laciniis nempe angiastioribUS, rectilineis, nec rotundatis. Biternata sunt, foliolis nianc basi conflia oratibus, nunc distinctis et tunc intor medio pedi cellato, lateralibus sessilibus Catilina superiora foliolis gaudpnt lanceolat O - linparibus integris sUmma simplicia sunt. Floros caerulpi plerumque diaca in apice L ulis, majores quum in A. vulgari, calcare autem breviori, nec tamen
29쪽
recto, Ut vult cum Lirinaeo Ehrhartus, sed pariter incurvo, Ut optime monot Halle us: im ongriae Reicharcio in Spec. pl. Ed. 2 dubitanto, cumforto Cl. vir do A. Vis Cosa loqHatur. Synonymon Gmelini El. Sibir. IV. p. Ι 85 Utpote dubium, omitti-mias: nectarii limbos enim vocar diversicolores, quod in A. alpina locum non habet, et foliola longiora latioraque, ac in A. montana magno flore C. Balati. An A. vulgarem β. sibi ricam L. intelligit 'Allionii plantam Pand in ossse dubitari poSSet, si sola icon adspiciatur, quae foliola lateralia petiolata νxhibet: sed in descripti otio Cl. a iactor illa Sossilia vocat et hoc modo speciem, praeter alia, ab A. vulgari distingui
Hacn ii Aquilegia alpina Jacq. Coll. II. p. 39 ) e Carinthiae et Tyrolis
alpibus petita, licet descriptio clam A. alpina L. bene quAdret, ne C ViSCO-sitatis caUlinae menti O fiat, a Cel. HOSἱ Syn pl. Austr. p. 298. tamen ad A. VisCOSBm re fortUr. Lamar ii A. alpinam e Pyrenaeis potius ad A. VisCOSam pertinere,
V pro hinc non absimilo est, A. alpinam L. in soli; Helvetiae et Sabaia diap alpibUS provenire. In monte prope thermas Fabarias Leukert, ad copiosam legit Lur SeriaS et C. Bauhino attulit. Supra Vallom Alpinam Vbi in actit legit Scheuchrerus ; in pluribus Aquilegi sensium et Rhaetiae montibus Halterias; in Subaudiae variis Alpibus Allionius. - Calcaribus re Cli S.
. A. cana deHSiS I in n. l. cit. A qicit 'gia Iabsellis petato obtuso brevioribus; staminibus ultra petatum elongatis. Aquil . pum ala prae DX Canadensis Corn. Canad. p. 59 jC. 9 6o Aquil. ne tar rectis; stiminibuς corolla longioribus Lin n. Hori Upsal p. I 53.
30쪽
Intor synonyma in Spe C. pl. ed Will d. II. p. I 2 7. allata, etiam Lob. ic. 26. enumeratur. Sed Lobelis Ut ceteris antiquioribus ante Corniatum,liaec species incognita fuit. Legendum itaqDo I ob. in . 26. Habitat in fissuris rupium a Canada ad Carolinam usque Purfh) Etiam in Sibicia semel legit Cl. Pallas It. III. p. 23O . 5. A. et iridi Fora Ait. Κew. II. p. 2 8.
Aquilegia Iahellis petato obtuso longioribus; staminibus petatum sub aequantibus. Aquil0gia viridi flora Will d. I. c. cum synonymis Pallasti, Murr i, Jacquini et Retrii.
Variat β) floribus atro purpurei S. Aquil . atro purpurea Wilid. Enum. Pl. h. Berol. p. 57Z. Cl. Willil novius hanc Iabellis petat a stylos staminaque aequantibus vult a A. viridi flora distingui: Sed in planta, quam in horto per pluros annos aluimus, petula Semper labellis stamiti ibusque breviora, stylos autem illis longiora vidimus. Semina huic granulatu Sunt, quae laevissima in A. Vialgari.
Aquilegia sylvarum humilis G mel. Sibir. IV. Ρ Ι 86. t. 7g. Aquilegia corniculata Vili. hori. Argentor. p ago. Tribuitur illi senectarium re
ctum, flos parvus virides cons. Uubitat tamen Cl. Auctor, Hurn sit Spe Cies vel varietas, ad quam resori Aquit. Corniculatam flor. albo minori Barret. i C. 3I., quae certe Aquil . vulgaris mora est varietas.