Hellas

551쪽

Eλλάδος, γεωγραφικὴ διαίρεσις, ορη, ποταμοί, θάλασσαι, κολποι, ακρωτηρια, ἰσθμοὶ πορθμοὶ πόλεις καὶ τόποι νομαστοὶ ν βαρχαία ελληνικῆ ἱστορίαι. 'Ι γρύ, 'Αρχαῖοι κάτοικοι, θρησκεία καὶ πρό,δος εἰς ας τεχνας καὶ τον πολιτισμόν. 'Aποικίαι καὶ βασίλεια. Ηρωες Στόλος αργοναυτικός. Πόλεμος των πτα επὶ Θηβας. ρω ῖκος πόλεμος. Ηρακλειδων Καθοδος. ομοθεσία Λυκούργου καὶ Σόλωνος.wλλην ι ἡ π α ρ αδ ocra ς καθ' ίδομάδα εἴκοσιν ραι.

Θ ρησκε υτ ικον μαθη μα' Κατ 1 η ις. λληνικη γλωσσα Διαλογοι Λουκιανοὐ Λόγοι ρυσοστόμου. Κύρου Ἀναβασις καὶ Κύρου Παιδεία, κατ' κλογην. Λόγοι Ισοκράτους Πλάτωνος Ἀπολογία Σωκράτους καὶ λ λοι συγγραφεῖς μετὰ τῆς χαν ολοχ ας , τῆς πρακτικῆς των λεξεων δημιουργίας της κατὰ λεξιν ξηγησεως καὶ τῆς κατ Ἀννοιαν ερμηνείας. λ μ ατ ικη. VP κ μ ατ α εἰ χι Σχηματισμος αυτων ε τῆκαθωμιλημενη - P κ μ ατ α ἀν ω μαλα Προθέσεις επιρρηματα σύνδεσμοι - κρητ1κον μέρος τῆς γραμματι κης καὶ τ εα ολογία. Ἐτυμο λοροικον μερος καὶ ἀσκησεις. Nεωτέρα γεωγραφία τῆς Ἐλλάδος 'ορια, γεωγραφικη καὶ πολιτικη διαίρεσις. Ορη, ποταμοὶ θαλασσαι Πρωτεύουσαι νομων καὶ παρ χιων καὶ πόλεις εμπορικαι. ὁποι σημαντικοὶ ν τῆ ἱστορίαι

Γεωγραφία τῆς Ουρκίας καὶ ἰδίως των ελληνικων αὐτῆς παρχιῶν καὶ νησων. Ιστ ορ ita. Ἀπο Κόδρου μεχι τῆς 'Eλληνικης επαναστάσεως. Μυθὰ λο Ita μετὰ τῆς γε μαγιστὶ μεταφράσεως των νομάτων θεων, θεαινῶν, καὶ ηρίων. Σωμα οἰο ita 'Oνόματα ὀστων, μυων, οργάνων, ἀρτηριων, φλεβων καὶ των μερων του εγκεφάλου. - 'Oνόματα ρυκτῶν καὶ γεωμετρικῶν σαγη 4 ων. Ἐπιστολογραφία καὶ περιγραφαὶ οικοδομῶν, χωρῶν, περι

552쪽

,, Ἀλλα παρ' λον η μων τον πόθον αναγκαζομεθα το λιγοστιχώτερον,, παντων ν δ ημοσιεύσωμεν μόνον, προτασσοντες αὐτο οσα προει- ,, σαγωγικως εἰς τα αναγνωσθεντα τρi ποιηματα του εἶπεν ὁ .

,, Κλέων Ἀ καβης σπουδαῖα περὶ γλώσσης χοντα δε V

κύριοι 'οφείλω ευγνωμοσύν ν εἰς το Iροεδρεῖον οὐ γεραρο τούτου Συλλόγου επὶ τ εντρυφησει τῆς παρούσης σπερ δος Εἰ ἡμας παντας, τους ζώντας επὶ του πατρίου δαψους, τα τοι αὐτα τυγχανουσι συνηθη, αλλ' ὁ πόκληρος , ὁ βιων μακραν τῆς γενετείρας ὁ μετα ποθου καὶ θερμο φίλτρου κολουθων ε αποστασεως πασαν

αὐτης ξάνθησιν, αἰσθανεται κατ αναγκην νεκλαλητον η δονην επὶ

τ ιδεμ τι αναπνέει τέλος, στω καὶ δι' ο λίγας ἡμέρας, τας ζει - δώρους αύρας το Σαρωνικοὐ, τι την σπέραν ταύπην διανύει ν αὐτῶ κεντρμ τηι φιλολογικῆς εν Ἐλλαδι κινήσεως, περιστρι-

553쪽

χιζόμενος π συναδελφων , ων τα, ονοματα καὶ μακρόθεν φίλησεν ων τα εργα μετ' θνικῆς περηφανεIας διετρεξε καὶ ἀπεθαύμασεν. Ουτος δε ὁ λόγος δι' ον ἀπεδέχθη ἡ εὐγενη ταύτην et ρόσκλησιν,

καίτοι αλλως ἀπαράσκευος ' πίθησε την εγγυτέραν συνάφειαν προς ημα παντας, μεθ' ων συνδέεται gro κοινης προ τας Πιερίδας

λατρείας , πίθησεν, ως εφόδιον δια τα κατεψυγμένα κλίματα, εἰς καὶ αυθις ἀποδημεῖ, το θαλπος των λίγων ευφροσύνων στιγμων, ας ε τω μέσφ ημων διέρχεται. Ἐπειδὴ δε η λυρικη ποίησις P γάζει ἀμεσίτερον ε της καρδίας, πεφασίσθη πως ναγνωσθῶσιν ἀπόψε τινες των λυρικων αὐτου συνθέσεων, λίγον γνωστα τυγδανουσαι , ἡ δε αναγνωσιν ταύτην νεδέχθη ἱαν προφρονως ο ἱλος κ Λαμπρος, καθ οσονα ρηθεῖσαι ποι σεις ων Ια αποτελεῖ ριονε αὐτοβιογραφίαν

κεκτηντα τι το τ σουτον προσωπικον, στε ὁ γραφας στερεῖται

τῆς προς απαγγελίαν αυτων ἀναγκαίας ψυχραιμέας. A* ετέρου μως επιβαλλονται αὐτ βραχεῖα τινες παρατηρήσεις περὶ τῆς γλωσσης η μετεχειρίσθη, καὶ ταύτα λέγων Οὐ- δόλως βεβαίως προτίθεμαι την νώπιον μων ναπτυξιν του τί-σουτον δυσχερους γλωσσι κου ζητηματος, ἀλλ' πικαλούμαι πλῶς την επιείκειαν ὐμων καὶ την προσοχην, καθ ρσον εν δημώδης τυγχάνει εὐληπτος εἰς του τυχοντα, η φηλοτέρα γλωσσα ης ηολη φη διατελεῖ κόμη ἀσυνήθης, παιτεῖ νδελεχεστέραν τινὰ προσπαθειαν προς πληρη αὐτης ἐκτίμησιν καὶ κατανόησιν ' βεβαίως

θέλγουσιν χθαμαλαὶ κοιλάδες, ενθα φύονται τὰ χαμαίμηλα, ἀλλ' εἰς του ἡλιον ἀστραπτουσιν ἰδίως αἱ δυσπρόσιτοι κορυφαί.

To εστ εμοὶ, καίτοι στερούμαι πάντων των ναγκαίων προσόν

των , σθάνθην εἰποτε διακαε φίλτρον προς την γλωσσαν νημων, την περικαλλεστέραν , ἡτις ἐπήνθησεν εἰς ανθρωπινα χείλη, σθάν- θην ἰδίως βαθύτατα την ποχρεωσιν, ην χομεν ημεῖς, ι απόγονοι των θεσπεσέων του παρελθόντος ποιητῶν καὶ λογογράφων, πως καθαίροντες του ποικίλου ρύπου τὴν δουλωθεῖσαν καὶ συντριβεῖσαν καὶ μιανθεῖσαν των θεῶν φωνην, καταστησωμεν αὐτην καὶ αυθις ἀξίαν τῆς τρισευγενους αὐτης καταγωγῆς οὐδε τυγχάνει δύνα - νατον το εγχείρημα , καίτοι βεβαίως δυσχερές. ι εὐρόντες τὰ θαυμάσια μάρμαρα της Περγάμου οὐ δόλως διετηρησαν αυτὰ ως μορφον καὶ κατεσπιλωμένον σωρον, διότι τοιαῖτα εὐρέθησαν, ἀλλ' ἀπ' εναντίας ἀποκαθάραντες τον θνεῖον ρύπον . ἀνεστηλωσαν καὶ τοελάχιστον τεμάχιον εἰς την οἰκείαν θέσιν καὶ οὐτὸ δι' ενδελεχούς

554쪽

προσπαθείας καὶ τῆς προσθηκης παντος εκθαπτομενου νέου συντρίμματος, νεκαίνισαν σχεδον πληρη τα Τυρικαλλεστατα κεῖνα

συμπλεγματα, ατινα δη θαυμαζομεν εν ερολίν*.' Ομοίας φύσεως πῆρξεν η εργασία, δι' ἡ συνετελεσθη η παλι- νόρθωσις τῆς η μετερας γλώσσης, γητοι η αποκαθαρσις τῆς διὰ τῶν χρόνων πισωρευθείσης ξένης ἰλύος, ἡ μετα καλαισθησἱας καὶ κρέσεως αντλησις εκ οὐ τελευτητο θησαυρο τῆς αρχαίας καὶ ηανάστησις τῆς γραμματικῆς καὶ οὐ συντακτικο των κλασικων χρόνων, οὐχὶ βεβαίως εν παση λεπτομερείαι , ἀλλ' ε*' σου πι

λεσιν οὐ προγραμματος τούτου δυσχέρειαι πῆρξαν πολλαὶ και ποικίλαι, γνωρίζουσι δε αὐτας μόνον οι ενδελεχως περὶ τα τοι αὐταμεριμνησαντες ' ουτως, ο πως ληφθη εν λάχιστον παραδειγμα, ηἁπλῆ συνάντησις οὐ μορίου καὶ μετα λέξεως αρχομένης εκ φωνηεντος περιαγει ημας εἰς το προχώρητον, διότι το κ αὶ γίαποτελεῖ χασμωδίαν το καγω ἀφόρητον αρχαῖσμον καὶ το ἐγ ω ληθὲς εγκλημα, αποκοπτομένου ὀλοκληρου οὐ σωματος τῆς λέξεως καὶ μενούσης μόνης τῆς κεφαλης , των τριων ε τούτων κακῶν προκειμένων, προτιμωμεν παλιν την χασμ*δέαν, ην εἱχοντο καὶ οἱ ρχαῖοι , ως εκ τῆς φθονία των ν τ ελληνικῆ φωνηέντων ' αλλα καὶ πλὴν των δευτερευόντων τούτων, ψίστανται παντοτε τα ριζικα προσκόμματα, ο π α ρέ, ατ ον ο μέλλων τ'αρνητικα μόρια, ητοι το να, τὸ θ α καὶ το νε ν, κεῖνα, περὶ νῶμίλησα καὶ λ λοτε ως ποτελούντων οἱονεὶ τους στρόφιγγας τῆς καθομιλουμένης ' διατρέφων μως την πεποti θησιν ἔτι ψοῖ ἡ γλωσσα ἡ ποτελματωθεῖσα επὶ τουρκοκρατίας, ἐπανεθρεν κρατητος τὴν

φυσικην αὐτῆς φοραν, θέλει ἐπὶ τέλους παρακαμψε καὶ τους σκοπέλους τούτους, καὶ χείμαρρος εἰσέτι θέλει ταχέως εὐρυνθῆ εἰς διαυγη λίμνην γλώσσης μονίμου καὶ καθεστηκυίας, εἰς λίμνην

περικλείουσαν μεν εν τω πυθμένι αυτης παντας τούς σμαραγδους

καὶ σαπφείρους της αρχαίας, αλλα καὶ κατοπτρίζουσαν συναματο λαρον στερέωμα τῆς νεωτέρα Ἐλλαδος. Tἡ ἐλπίδα δε ταύτην μοι φαίνεται δικαιολογοῖσα η θαυμασία πρόοδος, η χρι οὐδε συντελεσθεῖσα, καὶ το λίαν εὐφρόσυνον αποτέλεσμα, περ ἐξησφαλίσαμεν εντὸς ημίσεως αἰωνος , διότι πραγματι η γλωσσα ημων, ως συνηθως την σημερον γραφεται παρατων λογίων τυγχάνει ἡ δη ἀξία των προγόνων, καὶ ποστομώσασα του. ὀπαδους οὐ Φαλμεραύερ, επισύρει Ἀφ' ἡμῶν ὀλονεν ζωηρότε -

555쪽

ρον το εν διαφερον τῶν ἐλληνιστων 'Ωστε νεκτη καὶ ἡ παρούσακαταστασις, εν αφ' ετέρου νομολογω προθύμως τι, επιζητων πληρεστέραν την πρό,δον καὶ τὴν μεσον ποσκορακατιν παντος τρυμη γνησίως ελληνικοὐ παρεκαμφα πολλάκις διὰ τεχνικων μέσωντα προσκομματα αλλα συν καιρ καὶ διὰ παρεμφεροὼς εργασίας των κρειττόνων μοὐ θέλουσι τέλος καθιερωθῆ οἱ μόνιμοι τύποι, v εξ αλλο ου δόλως φυσικωτέρα εἰς ελληνικα χείλη μοι φαίνεται η δημώδης κείνη ητις αφ' ενος στερεῖται των ναγκαίων λέξεων

προς παραστασιν πασων των εννοιων του νεωτέρου πολιτισμοῖ, καιαψ' ετέρου δυσφορεῖ προ πάσης ἐνδόξου ναμνησεως του παρελθόντος ως προ στοιχείου συγκλωστου καὶ ξένου , μιλε δε κατ' αναγκην, πως μείνη εἰς εαυτὴν πιστη, περὶ του Παρθενωνα καὶ του Πλάτων α. A*ου ς γλωσσα εὐρίσκεται ισέτι εἰς καταστασιν ευστην, ψοὐ διαρκως παρέρχονται προ ημων ως αλλε παλ-ληλα κύματα α ε*ημεροι αὐτῆς μορφαὶ καὶ ἡμερον φαίνονται

τετριμμένα τα προ δεκαετίας γραφόμενα, φυσικη 1 τασις κείνων οἱ τινες χωροὐσιν , τι περαιτέρω ἐπὶ του ρεύματος , καὶ προσπελαζουσι κατα τροφικτον προς την ηρεμον λίμνύην, περὶ 1 ανωτέρω λέγομεν. Ἀλλ' ο μιλων περὶ ρεύματος ευθυμοὼμαι την κυριωτέραν αντίρρησιν των ἀντιφρονούντων Ματην κοπιατε, λέγουσιν ουτοι, βαίνοντες αν ποταμων vi καθομιλουμέri ἐστιν η σύγχρονος τῆς γλωσσης μορ*η καὶ ως τοιαύτη πιβάλλεται, ματην δε μεῖς τυμβωρυχεῖτε ει τας δέλτους των αρχαίων, διότι ἡ γλωσσα, ω παν το ζων, ρέει διὰ των αἰώνων, καὶ ουδέποτε πηγνυται ἡ πιστρέφει προ τας πηγας. αὐτα εἰσιν ναμ*ηριστοι λήθειαι, αλλ' η συμφωνία προκύπτει εκ παρανοησεως. εβαίως , αν η δημώδης ην η υσι κηαπορροια τῆς αρχαίας, ηθελον αποβῆ ρου δαι καὶ ματαιοσχολοι πασαι α προς ξευγένισιν αὐτῆς προσπαθειαι, διότι οὐδεν ἀπολύτως δύνανται οἱ γωνες των λογίων κατα της κατασχέτου ορας ὁλοκληρου λαού. Ἀλλα συμβαίνει κριβως το ἐναντίον, της δημώδους ούσης, οὐχὶ φυσικῆς διαδόχου των προγενεστέρων τῆς γλώσσης

μορφῶν, αλλα θλιβερο αποτελέσματος της μεγαλης θνικῆς συμφορας. υρομεν αντὶ πόλεων σποδον καὶ αυηγείραμεν καλλι μαρμαραμέγαρα, ευρομεν τους αγρούς χέρσους καὶ διεσπείραμεν φειδως τα δωρα τῆς Δημητρος ευρομεν πανταχοὐ την δρωσιν καὶ μετετρέψαμεν αὐτην εἰς εὐπρόσωπον ζωτικότητα, καὶ τούτων γενομένων, ἐπετρέπετο αρα γε μόνης τῆς γλώσσης ν ἐγκαταλειψις τ οικτρδαὐτῆς καταπτώσει, διότι τοιαύτην νεύρομεν αὐτήν; οὐχὶ βεβαίως

556쪽

και το επιβαλλόμενον ἱερον καθῆκον συναισθανθεν αὐθορμητως σύμπαν το θνος , πεδόθη μετρι θάρρους εἰς το εργο της ἀναγεννησεως, καὶ γοργῶς πλέον ἐβάδι τε εἰς τὴν ὁδον τῆς διαρκούς προόδου Διὰ τοῖτο δ' εκπληττομαι διὰ τὴν ξύτητα, ην κέκτηται παρ' ἡμῖνεισετ η περὶ γλώσσης διχογνωμία , διότι, κατ εμε, το ζητημα τούτο ελύθη οριστικως ὐπ' αὐτο του θνους, διαχαραξαντος τὴν μέλλουσαν αὐτο πορείαν, ξ οὐ πεται τι οἱ ὀπαδοὶ τῆς καθαρευούσης Ουδολως σπεύδουσιν νω ποταμων, αλλ' ἀπ' εναντίας ἀκολουθούσι την θεόσδοτον καὶ ραγδαίαν του ρεύματος οραν. Tαὐτα εἰσι τοσουτον φθαλμοφανῆ γενικώτερον κ*ερομενα, ωστε πιστεύω τι λίγοι πλεον πάρχουσιν οι ἀντιφρονουντες καὶ ποθούντες, ως - Ψυχαρης την ε νεο ευθρόνισιν δημώδους τινος διαλέκτου επὶ του αμβωνος, θεν ἀντηχοὐσιν δη ωναὶ ναμιμνησκουσαι τους Βασιλείους καὶ ρυσοστόμους, εν τύπφ οστις τοσουτον καταπληκτικας ποίησε προόδους, εν ῆ Ιανεπιστημένενθα κλεῖσθησαν περιφανεῖς του γενους σοφοὶ, καὶ ε αὐταῖς ταῖς αἰθούσαις, ενθα ὁμιλεῖται τελος γλωσσα ἀξία λαου πεπολιτισμενου. Συναισθανονται δε καὶ ανακηρύττουσ1 τας ληθείας ταύτας μεθ' ημων καὶ παντες ο ξ εγο ελληνισταὶ οἱ τινες ε*' σον ανυφοὐμεντην ημετεραν γλωσσαν επὶ τοσουτον περιερχονται εἰς εὐχερεστέραν καὶ στενοτεραν μεθ' 1μων συναφειαν Διὰ μακρων μοὶ γραοεπερὶ οὐ θεματος τούτου λίγας προ του θανατου αὐτο ημερας Δ' 'Eiχθαλ λεγων οτι η γλωσσα ποτελεῖ το λαθητον κάτοπτροντης καταστασεως παντος λαρύ, καὶ τι εἰς ας προόδους τῆς ημετερας ηκολούθει εὐφροσύνως τας προοδους τῆς λης Ἐλλαδος.

Σαυδερς, ὁ ἐλ*υς καὶ τόσοι αλλοι, πικροτοὐντες νθέρμως εις τα προσπαθείας της μεγαλη των λογίων πλειονότητος, καὶ λέγοντες τι, αν ὁ εὐγενεστερος λαος της γῆς πεσκορακιζε το ενδοξον αυτο παρελθον εαν ι απόγονοι οὐ Σοφοκλεους καὶ τούEενοφωντος ηρκούντο την σημερον εἰς την ξεστον διαλεκτον των

ορεσιβίων ἀρματωλων οὐ Πίνδου, ἡ των ψελων ποιμένων τῆς Ἀρκαδίας ἡ θελον αποδείξει κριβεῖς τας ρεσχελίας περ ἐξαφανίσεως της ελληνικης φυλῆς, καὶ ξισωθη προς τα θναρια κεῖνα, τὰ ἐστερημένα πασης ἱστορίας καὶ σπουδαιότην τος. Καὶ οὐχὶ δίκως, se αληθεIs Δυσανασχετούμεν κατα των ὐρωπαίων, o ινες, αντὶ τῆς πατροπαραδότου ημων προφορας, ἐπι- μένουσιν εἰς ἐκείνην, ην ἐπενόησε μίαν ημέραν αδεξίως χαριεντι -

557쪽

μενος o Eρασμος, και μως ημεῖς αὐτοὶ ἀπαρνούμεθα εἶτα την γλωσσαν των προγόνων, προ τ ευ γενες ημων παρελθον, καὶ περι-οριζόμεθα εἰς δημωδες ἰδίωμα ου διά*ορος πλέον η προφορα,

α*ρ ταμωμεν τον προς τας ἱστορικας παραδόσεις σύνδεσμον.

δείγματα εν τω περιοδικ του Συλλόγου τούτου δημώδη ἰδιώματα u*ἱστανται καὶ νυν εἰς πασας τας εὐρωπαῖκας χώρας καὶ ρχ1σιμεύουσι προς συγγραψρο εργων ε τοπίου σημασίας, ἀλλ' οὐδεὶς εσκε*θη ποτε την δια τῆς βενετικης η προβιγκιανῆς διαλεκτο εκ- θρονισιν τῆς γλύσσης, εἰ ην γραφα 'Aλφιέρης καὶ ὁ 'Pακίνας. Καὶ ταυτα μεν παραδεχονται οἱ πλεῖστοι, ἀλλ' ὐπαρχουσι αἱ τινες , ο ινες , ἀποδεχόμενοι την καθαρεύουσαν διὰ το πεζον λόγον, φρονουσιν τι διὰ την ποίησιν αρμόζει μαλλον η δημώδης, καθ' ευχερέστερον διεισδύουσα εἰς τὴν καρδίαν των συγχρόνων, καὶ πο-

φαίνονται μαλιστα τι η δ ημωθης αυτη καθιερωδη πλεον ως γλωσσα της ελληνικης ποι ησεως, δια λόγους, οἴ ευγλώττως αναπτύσσουσινεγγράOως τε καὶ προ*ορικως εἰς γλῶσσαν το περιέργον εντελως καθαρεύουσαν Πολλοὶ ξ αὐτων συνεγραψαν ηδ η εργα ραῖα, τινα πρωτος εγω θαυμαζω, καὶ δια τούτο ελπίζω τι θέλουσι μοὶ συγχωρησει τας λαχίστας ταύτας παρατηρησεις, καθ ρσο εκ τῆς συγκρούσεως των γνωμῶν πηγάζει η λήθεια vi πο της καθαρευούσης εἰς τὴν δημώδη καταπτωσις του ποιητο μοὶ φαίνεται ἀφύσικος ολως καὶ συμβίβαστος εἰς τους αἰωνίους κανόνας ' ὁ ποιητης οὐδεποτε κατερχεται πο τον πεζον λόγον, ἀλλ' π εναντίας μετεωρίζεται περ αὐτον, καθιστάμενος ὁ θεόπνευστος πρωτουργος καὶ σκαπανευς της διαρκους ξευγενίσεως καὶ ἀνυψώσεως τῆς θνικῆς αὐτο Oωνῆς Ουδε τυγχάνει το ζητημα τοὐτο δευτερευον, καθόσον,οπως ὁ Πλάστης συναπηρτισε του ανθρωπον κ ψυχῆς ἀθανάτου

καὶ περικαλλοὐ σώματος ουτ προ παραγωγὴν παντος τελείου καλλιτεχνηματος απαιτεῖται ψιπετη εμπνευσις καὶ λη πιμελῶς λελαξευμενη, παιτεῖται, πως καταπληξ η τον κόσμον η 'AOροδίτη

τῆς χ12.ου, ὁ ΓΠραξιτέλης O' ενος καὶ ψ' τερου το μάρμαρον τῆς Πάρου. καὶ ἡ δη, καταλείπων την θεσιν ταύτην, καὶ ἀπερχόμενος μετὀλίγας ημερας εἰς τας σχατιὰς της Εὐρώπης , πιστεύσατε, παρακαλῶ , τι παραμεν οὐχ ηττον εν τω μεσω μῶν διά τε του πνεύματος καὶ διὰ τῆς καρδίας.

558쪽

Γνωρίζεις πού φερομεθα εα σε ἀγα mόσω ἀνθρωπινοι χωρίζουσιν ἡ μας καὶ θεῖοι νόμοι καὶ 4μως, οἴμοι χριω καθως σε απαντησω, καὶ θεωρων σε τηκομαι ς ο κηρος, καὶ φρίσσω, εα τυχον εγγίσση με η καστα νη σου κόμη.2 οφωδες βλέπων προ ημων το χασμα τῆς ἀβύσσου, πεισμόνως σε απεφευγον παλα ἱων κατα μονας, αλλ' 1 εδεῖα πανταχοὐ παρίστατο μορφη σου, καὶ κατ' ὀνείρους συμπαθως προσνεύουσα χρύσου τῆς φρονος καρδίας μου τους στυγερους χειμωνας. Καὶ Ἀηδη, εν ω μοσα ψυχρότητα καὶ λήθην,εν ' καλουν αδελφην καὶ πεδα φερ αλλας,

εν , οἰκεῖος, ἀγαστος παρα των ων ε κληθην,εν ω τον πλανον πειρασμον τοσακι απηρνηθην,

559쪽

Ο οφθαλμοί σου, δίδυμον λαμπρῶν φωστηρων σελας, εν τῆ σκοτίφ. μου, εἰπε, προς τἰ μεσουρανοὐσι; Ἀψ' ου με σκεπε ουρανος ἀμείλικτος καὶ μελας, προς τί χρυσούντες επ' αυτου τας ζοφερας νεφελας,

δι' αἴγλης, φευ, απατηλῆς ἀπαύστως με θαμβούσι

Tους παραφόρους πόθους μου καὶ τας χιμαἱρας πάσας ε*' ωρας εἰς το συμπαθες προς τί κχέω ους σου, καὶ ανθος τι η ράκος σου κρυφίως σοι ἁρπάσας, προς ' πιεζω επι αὐτο τα εἱλη, αν περασας

τυχαίως Ἀθιξεν αὐτο ὁ βροβάτης πους σου; Mικρον, οἰκτίρμων, ἡ λευκὴν α μοὶ ἀφ ἡσης χεῖρα, προς τι πυρέσσει η μη ξ χῖδονης καὶ τρεμει Μακραν σου διατί φυχρα πασα στιγμη καὶ στείρα, καὶ ἀγαστη μοὶ φαίνεται 1 ἀχαρις μου μοῖρα, αν προς με στρεψη1ς ευμενες το βλεμμα σου, εἰ πε μοι; Πασάν σου λεξιν διατί συλλεξας φιλαργύρως, ως θησαυρον εἰς ' αδυτα φυλάττω τῆς καρδίας, καὶ ὁ ταν λθη των ρων των μελανων ὁ κληρος ποία με δάκνει εχιδνα μυχία καὶ γήρως, εα τυχαίως παίζουσα μετ' αλλων μειδίας

EI τε μοι, κόρη προσφιλης, εἰ πε μοι, ενθυμεῖσαιεκείνην την παμπόθητον καὶ τρυφεραν σπέρανοπότε αἱ ψυχαὶ ἡμων, εἰς μίαν ενωθεῖσαι,

μνηστείαν νεκλάλητον Ἀτέλεσαν, ἀρθεῖσαι

εἰς του δολο ερωτος την οὐρανίαν σφαῖραν 'Eξεχεεν νεκφραστον μαγείαν η σελήνη, καὶ προ ημων μαρμαιρε χρυσῆ ἡ αρεωτις, ετελουν ἱλτρα εὐοσμα οἱ χριωντες. κρίνοι, καὶ μερος θεσπέσιος την φύσιν συνεκίνει, ως εἰ σφριγῶσα θνησκε ε τῆς τρυφῆς τῆς πρωτης.

Συ ἐν τῆ πλασει δι' εμε ὐπῆρχες τότε μόνη, καὶ Ἀη Ἀσθης σου η λευκη, ως νυμφικὴ ὀθόνη, ἐχεῖτο περιγραφουσα το θελκτικόν σου σωμα.

560쪽

T μείδιων στερέωμα αος , εν in ψάλη μυστικος υμέναιος ημων, φιλτά ν κορη, λαμπαδες τ' αστρα τα χρυσα. θυμέλη ἡ αγκάλη, μυσταγωγία φατος, Ἀρωτικη κραιπάλη στεφάνους θαμνος διιχνθης ὐπερ ἡμας θώρει. Καὶ ἡ δη τι παλαίομεν κατα της ει μαρμένης Δος τους χρυσους πλοκαμους σου καὶ τα θερμα σου χείλη.

Ἀκούεις πως συρίζουσιν αἱ φλόγες τῆς γεένης, καὶ της φθορας οι δαίμονες καγχαζουσι; ἱ μένεις;

Συνηντήθημεν, φιλτάτη, καθ' ην ραν μείδία εἰς νεφελον αἰθέρα κ νεότης ἱλαρα, προ ημων ευρυς ορίζων, περιξ διανθῆ πεδία καὶ εἰς τομμα το στραπτον η νύποπτος χαρα. Πλανηθεὶς εἰς ξένας χώρας, σχετισθεὶς προς Ἀμηλίκους, παρευρεθην εἰς θαλλίας των ταέρων θυμειδεῖς,του Φαλέρνου 1 φιαλη φιλικους συνήγου κρίκους, καὶ ὁ ψίθυρος αντηχει των Ἀρύτων ὁ ηδύς.