Hellas

561쪽

'Eκρυπτόμεθα πολλάκις εἰς αἰθούσας καταχρύσους, εσελάγιζον οι λύχνοι ς στερες ωταυγεῖς, καὶ κατώπτριζον τα πληθη των κρυσταλλων νέους Κροίσους ους ἀνεύρατκε πενεστας στυγνοτης τῆς αὐγῆς. H, φαιδροὶ γρόται παλιν, εἰς συστάδας βαθυκόμους εξηπλούμεθα ε*' ίρας , οπου ρύαξ ἀργυρους ερωτύλαι ηδόνες Ἀξωραὶ ζον τους κώμους καὶ τα ρόδα εις θυσανους συνεπλέκομεν χλωρούς. Προς τα κρέμβαλα σκιρτωσα αλ δρυαδες υτω παλαιτρυς Σατύρους προκαλουν εἰς του δάσους τους μυχούς, ανευ πέπλων αἱ Ἀψρώδεις κυματιζον αγκαλαι, καὶ ο θρους φαιδρῶν γελώτων βαυκαλει τας ηχούς. LIοσας εἶδον τότε κόρας διανθούσας μόλις, οἴμοι, πόσων φέρω την εἰκονα εἰς το στῆθος το θερμόν lAυτη κόσμους ἰδεω δεις ἀκαθέκτως Ἀπεθύμει, ως ἱέρεια η αλλη παρ' μόλυντον βωμόν, Tους πλοκάμους εἶχεν αυτη ς κτῖνας του χῖου, πυραυγεῖς καὶ λείους αλλη ς του κόρακος πτερόν, τομμα ταύτης ημιλλατο προ τα χρώματα του ου, τῆς Ἀτέρας εἰς σπινθηρων διελύετο σωρόν. ἰδαλέον αυτη στόμα διανοίγουσα ηρέμα,εμειδία ς το βρέ*ος εἰς τους κόλπους τιθηνοὐ τολμηρον 1 αλλη πέριξ ξηκόντιζε το βλέμμα, που πνεύματος Ἀκλάμψεις νεφλέγοντο καὶ νου. Tέλος ῆλθεν 1μέρα, ην καθωρισεν η μοῖρα, καὶ σε εἶδον ν τω μέσω της χορείας της γοργης. In ρος τους γέλωτας συνηνου την φαιδραν μολπην η λύρα, καὶ η Κύπρις ἐξεκένου τους κρατῆρας της στοργης. Μόνη συ, χρα ς κρίνον εν γωνί καθημένη, εθεώρεις μετ' ὀδύνης την χαρμόσυνον σκηνην, καὶ σε ἐξ αλλου ἄστρου εἰς τον κόσμον ερριμένη, κρύφα ἔτεγγες θρηνουσα παρειαν ἐρατεινην.

562쪽

Σ' πλησίασα καὶ εἴπο - M σταγων τῆς θείας δρόσου τί ζητεῖ εἰς ἰλυώδη των παθων κεανόν; Ἐκ των ηλυσίων σέλας, ἡ Ἀκτὶς του βλεμματός σου, πως φωτίζει τον κευθμῶνα των δακρύων καὶ δεινων; 'D. άγγελου αἴγλη στέμμα σε κοσμεῖ χρυσων βοστρύχων, ἀφανες το σκῆπτρον φέρεις τῆς πατης καλλονης, το λευκόν σου στηθος δαπτει κόσμος πόθων ενδομύχων, καὶ ψυχῆς αγνῆς καθρέπτης ἡ μορ*η ευγενής.Mετ' μού ελθε, ω ἱλη. Εἰς τους κόλπους τούτους πασαν τὴν ἀκμαlαν θάλπω λόγα της πυρωδους 'Aττικῆς

το ηφαίστειον μυ καται τα ἁλύσεις διασπασαν, καὶ ὁ ρως εκ της τέφρας αναθρώσκει ο γλυκύς. Tἡ χρυσην κείνην χώραν χω, φίλη μου, πατρίδα, ην παρήγαγεν ο Πλαστης μειδιασας προσηνως,

ην νεδειξε τῆς λης ψηλίου κατακλεῖδα, καὶ περιπαθῶς θεαται ὁ γελθεις οὐρανός. Ἐκ του στίλβοντος Αἰγαίου ἡ Ἀστάρτη γεννηθη, οπου δουσι λιγέως των Σειρηνων οι χοροί, ἁβρομαστων Νηρmδων τὶ σφριγωντα πέριξ πληθητο διῶκον των ριτώνων σαύλον γένος θεωρεῖ. Γαλακτώδεις ορεαδες διαυγεῖς οἰκούσι κρήνας, καὶ τρυφωσιν εἰς ας λόχμας του εὐχλόου IΠαρνασσοὐ, τας λένας φιλαρέσκως συγκρατεῖ τας μαρμαρίνας, μύρτων σύμπλεγμα εὐωδες καὶ μυρσίνης καὶ κισσοῖ. Tῶν Ἀαρίτων ἡ χορεία του μέρου εν ῆ πλασει την ἀνέκφραστον μαγείαν διασπείρει φειδως καὶ ὁ παῖς τῆς 'Αφροδίτης οὐρανοὶ καὶ γῆς νασσει. Δος την χεῖρα σου, φιλτάτη ' τα δροσώδη εἱλη δός.T,1 αγα 1ν ως θρησκείαν θεωρούμεν εν Ἐλλάδ1, σοὶ ὀμνύω ἱλτρον οἱον σοὶ Ἀνηκει ἐκ θεων, ωσαν πιστῆς λατρεἱας η καρδία μου σοὶ δει, καὶ βωμον ηδυπαθείας σοὶ εγεἱρει γλαόν.

563쪽

'Ως κως του Ἀπριλίου λα*ρῶς ἐρυθριῶσα, - , H ἀπάντησίς μου, εἶπεν, εἴς ἀθωος ἀσπασμός. Πάλλει εὐγλωττον το στηθος, αν σίγησεν η γλωσσα, 'Eστω υτός μοι ο πρωτος καὶ ὁ ἔσχατος δεσμός. D. αι πέλειαι το εαρ εἰς τα βαθη των δρυμώνων ε των κλάδων ξαρτῶσι φωλεα ερωτικην, καὶ 41μεῖς κρυβέντες υτ περα τύρβης καὶ χειμώνων, μετετρέψαμεν ἡ πλασιν εἰς 'Eδεμ αρκαδικην. Ἱριώδεις χρυσαλίδες αἱ στιγμαί, γοργῶς πετωσαι,

εγκατελειπον παιπάλην ναμνησεων χρυσων,

καὶ τα παντα διὰ πέπλου λάβρου παθους παριστωσαι, εἰς το λεισόν μου νεκταρ συνεκέρνων περισσόν.Mύστις ην της Μελπομένης. ΙΠῶς του πληθους τας καρδίας συμπαρέσυρεν ξαλλους προς στερα φαεινούς lΠως Ἀσφαδαζον ποτε, παιδοκτόνος, τῆς Μόδειας τους θεους πεκαλεῖτο ἀντιληπτορας δεινούς l'H ποτε θηριωδης εὐζηλείας ὁ 'Οθελλος, τὴν θίαν Δυσδαιμόνα αναιρεῖ δι' ασπασμων, καὶ το σμα της τεας , λιβερὸν του τάφου μέλος,

'H ποτε συνταρασσει τας ηχοῖς τῆς Ελσινουρης τῆς δειλαίας φελείας η αλλόφρων οἰμωγη, καὶ το μνημα ὁ Ἀμλετος παραιτων της νέας κουρης, του πατρος τους στεμμένους δολοφόνους κρεουργεῖ. Ποῖαι τότε συγκινησεις , πως το πλῆθος παν τρέμον ἐπεκρότει ν ἐκστασει την μεγαλην τραγ*δὸν Πῶς συλῶν Ἀγω τους κηπους, ὀσμον λον ἰανθέμων

564쪽

l 90

Πλη σΩχσασα Σπούλως, ως ὁ θηρ αδηφαγος, ἡ σκληρα πεστη φρα, ην πένθουν ἀπωθων εμακρύνθη μείδιωσα, βλέμμα εν μακρον, καὶ παγος επεκάλυψε μακραίων το θυμῆρες παρελθόν. Υλη, λη, κούφον ναρ Ea μεσαζει μολις τοῖχος, καὶ το βλεμμα σου νεκροὐται, η ἀνίσχυρος α*η. Μακρυνόμεθα εν βημα . . . καὶ πνωττομεν ἡσύχως, εν θνησκουσι πλησίον ἴσως ὁντα τιμαλφη. ΓΙῶς Ἀσπλαγχνως βίον λον α παλείψει ρα μία,

πως παρερχονται τα επιν μετα τοὐτ μελανα,

πως εκσπ ὁ κλύδων αἴφνης, καὶ κ πρωην νηνεμίαεπαυξανει ετι μαλλον οὐ παρόντος α δεινα. Ἐπλανήθην εἰς θαλασσας , εἰς ρήμους νημερους,

ἀλλ' εἰσέτι με παρασσει ὁ θρηνωδης χωρισμὸς καὶ πευθω θραυσθέντας ἡδ)η τους δεσμους τους ε*ημερους, ους εἰς χαλυβα σκληρύνει των δακρύων ὁ νασμός. Καὶ πενθω, εν τ πραττεις, συ των πρωτων χρόνων ἱλη Tἱ διεδωκεν η ημη καὶ μακρόθεν θαυμαστόν;

Καὶ ἰδού εἰς ἀνακτόρων ηδη λάμπεις ὁμηγύρεις,

φωταυγης ε αδαμάντων, εξαδελφη ανασσων, καὶ τα ἴχνη τι φέρον των χειλεων μου εγείρεις θαλλον μετωπον εν μέσφ επισημων αἰθουσων. Σε λυπούμαι Eένη Ἀλως η απέριττος παίδίσκη εἰς του κόσμον που παντα σεσηπότα καὶ ψευδῆ. Εἰς θερμωνας των ρέων το εὐωδες ανθος θνησκει, καὶ ως σκωληξ υποσκάπτει η πίπλαστος χλίδη.Σ λυπούμαι ειδιῶσιν αι κοιλάδες ε γαληνη, ἀλλ' η θύελλα μαστίζει τας αγρίας κορυψας. Ἐνθυμεῖσαι καν, εἰ πε μοι, ενθυμεῖσαι, καὶ καλλύνειαναπόλησις ηδεῖα τας παρούσας σου τρυψας

565쪽

Ἐπανῆλθον μετα χρόνους εἰς τὰ μέρη τα συνηθη, της αρχαίας ευφροσύν ς ε πανεθρον την σποδόν. Ἀμετάβλητα τα πάντα ' μόλις θρύπτονται οἱ λίθοι, εν φθίνουσι τα φύλα των θνητων στραπέδον.

ἀγγέλου μακαρίαν, θνητοὶ εὐδαιμονίαν διεῖδον επὶ γῆς. Ἐπίστευσα ει Iδωρον του λυκαυγοὐς ἀκτῖνα, εἰς ρόδα καὶ εἰς κρῖναἐαρινῆς αὐγῆς. N μοῖρα πλὴν η θέλησε

πικρως α μας χωρίση, σκληρως α μας βυθίσι1 εἰς χείμαρρον δεινῶν . . . . Καὶ ἡ δη . . . στένων σύρομαι μακραν σου εις τα ξένα, με στηθη ' νεμένα καὶ Σε μόνην θρηνων.

567쪽

193 IDEM GRAECE.

'Αδύφων μοι κορύδαλλε βάσσας

568쪽

ημερολογίου του P. μηρυ εκδιδομένου κατ αὐτας δημοσιεύομεν κατ' εὐμενη παραχώρησιν τον πέλογον εν ω ὁ α σου λης καὶ ὁ Ιευ κλη ς συνδιαλεγονται περὶ του τελους του Κόσμου μεταποιητικης ξαρσεως πολύ διαφόρου τῆς συνηθους αὐτων εὐτραπέλου στιχομυθίας.

Φας 'Eγω τας δέλτους τας σοφα των μάντεων ανοίγων πιστεύω πως ὁ si λιος λέγον κατ Ἀλίγονθα χαση την θερμότητα που Ἀχει προ αἰώνων, καὶ ε θα στέλλη πλέον φως στην σφαῖραν των κλαυθμώνων.

Tότε ἡ τότε κοπετος κι' ὀλολυγμὸς πολύς, θα ρίφου τας πορφύρας των χαμαὶ οι βασιλεῖς, εἰς τους σκηπτούχους Καίσαρας ι δοθλοι δε θα κύπτουν, ὐπο τὴν γην οἱ ανθρωποι το πλοοτον δε θα κρύπτουν.

θα λείψουν πόλεμοι δεινοί, στρατεύματα καὶ στόλοι, οι δε φιλόσοφοι τῆς γης κι' ι νομοθέται λοιθα παύσουν νόμους γράφοντες καὶ εἰς τους δύο Πόλους, διὰ να δρέπωμεν ημεῖς Ἀκάνθας καὶ τριβόλους.

θα λείψουν τα προνόμια καθ' απασαν την κτίσιν, καὶ θα ταχθωμεν παντες εἰς μίαν μοίραν ἴσην καὶ κόσμους θα ζητησωμεν καὶ χώρας θερμοτέρας, καὶ θα μεταναστεύσωμεν 'ς των ροπικων τας σφαίρας,

570쪽

Ποὐ πειρα μικρόβια , ως αμμος τῆς θαλάσσηα, με τα ὁποῖα τρεφεται μυστηριωδης πλασις, ἀόρατα καὶ γνωστα προ χιλιαδων χρόνων δια προνοίας θαυμαστῆς καὶ συνεχων γωνωνεδημιούργησαν ξηρας ηπείρων περαντων,

προς τελευταῖον συλον των δυστυχων πάντων. 6.

κι κεῖ το παν κατάξηρον καὶ φύσις παγωμενη, κὶ οὐδε πυραὶ καὶ κλίβανοι καὶ παντα τα ὀπτα, οὐδ' η μεγαλη καμινος των παίδων των πτά,

οὐδ' ανθρακες παντοδαποἱ, οὐδε παὶ κρατηρων, οὐδε Πυριφλεγεθοντες μετάλλων διαπύρων θα δυνηθοον θερμότητα να δώσουν παρκῆ, εἰς ματην δὲ α ρεχωμεν προς θέρμανσιν κεῖ. 8.θα γίνη μαύρη ερημος αὐτος ὁ κόσμος πλέον, δεν α βρυχατα αγριος ὁ βαθυχαίτης λεων, μύρμηξ πολυμεριμνος τροφην δε θα συναζη, θα κρυσταλλώσουν τα ρευστα καὶ ταχανῆ πελαγη,

παντο θα ερη θανατον το πνεομα του Βορρα, δε θα κυλουν οἱ εἱμαρροι φρίζοντα νερά, οὐδε α βλεπης τους αμνους σκιρτωντας επὶ λόφων, οὐδε θ' ἀκούης μουσικην ρυακων πολυστρόφων. 10.Οὐδ' σμα ἡ πτερύγισμα πτηνων καλλικελαδων, οὐδ' ἔνα καν δεν ' Ἀπαντας επὶ των δενδρων κλαδων οὐδε αγρος πολύκαρπος, οὐδε ανθοῖσα ραχις οὐδε θα παίζ' η Δημητρα με τους χρυσους της σταχυς. 11. Οὐδ' ροτρον καὶ βούκεντρον, οὐδὸ Πανος αυλός, οὐδὸ Ἀνθέων κάλυκες καὶ σφρῖγος καὶ καυλός, οὐδ' Ἀμπελος καλλἱβλαστος κι εργατικὴ κυψελη, οὐδ ε γλυκεῖα σταφυλη, οὐδ' οἶνος , ουδὲ μελι