Hellas

601쪽

Κατα το 16ς αρθρον του κανονισμο τοὐ ημετέρου Συλλόγου εχομεν την τιμὴν α παρακαλέσωμεν μῶς να τεἱλ ητε 1μῖν προτῆς 15 1ς ουλίου του κατάλογον των ἀντικειμένων, περὶ επιθυμεῖτε να πραγματευθῆτε κατα την γενικην συνεδρίασιν, ε μηνὶ Σεπτεμβρίη Ζητοὐντες συγγνώμην διὰ τῆν καθυστερησιν τῆς αποστολῆς τῆς 1μετέρας εγκυκλίου ἀνακοινούμεν μῖν τι η κριβὴς ημερομηνία της συνελεύσεως ταύτης α δημοσιευθῆ ν τω προσεχεῖ φύλλω του ημετέρου περιοδικ b.

602쪽

228 AVIS IMPORTANT.

603쪽

γῆς των γραμματων, διότι την επὶ του Κάδμου προφορα ουῖδεν διδόμενον εχομεν να γνωρίζομεν ἀκριβως ' ψ ετέρου μως επὶ, καθ' ημας βεβαίων ἀποδείξεων στηρίζεται η πεποίθ ησις ὁ τι εξ ης

εποχης ἔνθε εν Ἐλλαδι η ψιλολογία, τα ελλ ηνικα γραμματα, σύμψωνα , φωνηεντα καὶ si θογγοι, εἰχον α ουχι ἴσως παντα - χο εν ταῖς πιτοπίοις διαλέκτοις si του κοινῆ γλωσση, γενικῶς σχεδόν. ἡ εχουσι καὶ σημερον παρ' ημῖν προψοράν. n. προς τα φωνηεντα μως μίαν φείλομεν m*ύλαξιν, τι αν την προφορα αυτῶν παραδεχόμεθα ς τη αὐτ οβ ημετέρη κατα το ποιον, διέφερεν α*' ετέρου ε*' ἱκανον χρόνον αὐτῆς

κατα το ποσόν, δι τι διπλουν κέκτητο στοιχεῖον, o του χρόνου καὶ τόνου in t ημετέρα εν μόνον σημερον εχει.

χρόνος διέκρινε τας συλλαβα ει μακροτέρας καὶ βραχυ

τέρας, ο δε τόνος εἰς ὀξυτέρας καὶ βαρυτέρας Ἀλλὰ τῶν δύο

τούτων στοιχείων ὁ συνδυασμ)ς ἐστιν αὐτος κεῖνος στις ποτελεῖ την μουσικην ' στε τε αμφότερα συνυπῆρχον, η προφορα πρεπεν εχ η τι το σματικον, ὁποία ἐστὶ μέχρι τουδε εν μέρει η τῆς Σου δικης γλωσσης, καὶ προσέτι πολλαχου εν ταῖς διαλέκτοις τῶν κατωτέρων ταξεων του λαο b. Παρ' ημῖν ε το τερον μόνον κ τῶν στοιχείων σωζεται, αλλα

ποῖον; Iρέπει ἴσως να εἴπωμεν τι οὐχὶ ο χρόνος αλλ' ὁ τόνος, διότι τα κατα τρυς γραμματικους μακρα καὶ βραχέα τα ω καὶ

604쪽

βαίνει ' εἰ καὶ κάτερος των τόνων , 1 ξεῖ , η βαρεῖα καὶ 1 περισπωμένη δεν επιβαλλουσι iάψορον προφοραν, διακρίνονται μως εν γενει ι τε τονισμεναι συλλαβαὶ taetro των ἀτονίστων. Ἀλλ' ὐπαρχει τι αντιστρατευόμενον αντικρυς εἰς την πόθεσιν ταύτην, τι τῆς ἀρχαία στιχουργίας ρυθμικη βάσις η ξ χρόνος, της δε καθ' ημας ρ τόνος, αἱ μως αἱ δύο στιχουργίαι κατα τους αυτους κανόνας ρυθμίζονται , ῶς αν χρόνος καὶ θυος δὲ διέφερονα-π' ἀλληλων. Tούτο, νομίζω, ς πεται μόνον δύναται να εξ ηγηθῆ. D συνδυασμος του χρόνου καὶ τόνου ἀποτελεῖ, ς εἴπομεν, μουσικην τινα απαγγελίαν, καὶ τοιαύτη τω οντι παρα τοῖς αρχαίοις ητων ποιημάτων, es εστὶ καὶ παρα τοῖς Σίναις κα αλλοις 'Aσιανοῖ σημερον ' αἱ οι με ραψωδοὶ δον παντοτε τα ποιηματά των, οἱ λυρικοὶ ποιηταὶ φαλλον αὐτα προς λύραν, ρι ρ ησκευτικοὶ μνοι καὶ οἱ δραματικοὶ χοροὶ πίσης φαλλοντο, καὶ αὐτος ὁ δραματι - κος διάλογος et 1γγελλετο προς αὐλ , πομενως δικῶς πως καὶ αυτός. καὶ ε γενει δε καὶ πλῶς μιλου με νη η γλῶσσα πρεπεν ενεκα των δύο τούτων στοιχείων να εχη δικόν τι εγο προφορα αὐτης Ἀλλὰ καθ' o σου η κοινωνία ξετείνετο καὶ νεπτύσσετο καλλιεργρυμε η , κατα τοσουτον, ς οὐτο πανταχο συνηθω συμβαίνει , σεβαινε καὶ κ προφορα ὁμαλωτέρα, καὶ κ των δύο στοιχείων του γος παραμελουμενου, πεκρατε το ἔτερον, εἰς μίαν

κυρίως τῆς λέξεως συλλαβην την πασαν δύναμιν τῆς προφορας ictus συγκεντροῖν. τε δε μάλιστα πῆλθεν ποχη καθ' ην η ρητορεία καὶ 1 πεζογρα is επεκράτησαν της ποιησεως καὶ ρ μετρικὸς ρυθμὸς εἰς δευτέρου μοIραν τεθη, τότε η ἔντασις περιωρίσθη εἰς ας αλλοτε ὀξεως προφερομένας συλλαβας, καὶ τα αυται ἔλειπον εἰς την ληγουσα , καὶ Ουτως αυται αντικατεστησαν βαθμηδὸν τα ἀρχαίας μακρας καὶ ε αὐτῆ τῆ μεταγενεστερα ποιησει, η δε μεταξύ διαφόρων τόνων διαφορα παυσε, καὶ τε οἱ γραμματικοὶ γραψαν περ αυτῶν, ωρισαν τα τρία σημεῖα οξεῖαν, βαρεῖαν, περισπωμεν οὐχι κατα την τότε , αλλα βεβαίως κατα πολύ ἀρχαιοτεραν χρῆσιν αυτῶν, διότι τότε ε καὶ μόνον σημεῖον α ηρκει προς διάκρισιν της τε τονισμενης συλλαβης ἀπο τῶν ἀτονίστων. μοέως κατ ἀρχαίαν παραδοσιν , παρεδεχθησαν καὶ τα δύο πνεύματα, ν το δασύ προ Εὐκλείδου ηδη 403 r. X. εῖχεν εκπλείπει ε της Ἀττικῆς καὶ της κοινης διαλέκτου.

605쪽

Aι συλλαβαὶ αἱ την εντα ν ἀποτελοὐσαι , α, μακραὶ ε τοῖς ἀρχαίοις χρόνοις, αἱ τετονισμένα εν τοῖς μεταγενεστερ ις, ησαν λοιπον α ε*' ων καὶ πρὶν καὶ μετα εστηρίζετο η στιχουργία, ουσα μια καὶ αὐτη κατα τους κυριωτερους αὐτῆς κανόνας.

Καὶ ξελιπε με τινων μετρων ἡ χρῆσις , ως του ξαμέτρου ἴσως

διὰ την σπανιν των σπονδείων, O ' του εις καστην λέξιν Ιαεμεινε συλλαβη την εντασιν χουσα , της Σαπφικῆς στροφῆς . . . Ἀλλα τα πλεῖστα των με τρων παρέμειναν αναλλοίωτα, της εντάσεως μόνον του τόνου ἀντικαταστασης αντι τῆς οὐ χρόνου , καὶεξηκολούθησαν πικρατουντε οι τετραμετροι τροχαικοὶ καὶ ἰαμβικοὶ, καὶ εἰς τα δημοτικα ασματα διεμεινεν ο αλλοτε ν τῆ δραματικῆ ποιησε ξαρχων τρίμετρος ὁ ἰαμβικός. Ἀλλὰ προ της βαθμ δον πελθούσης μεταρρυθμίσεως ταύτης,

καθ' 19 1 εντασις συνεκεντρωθη εἰς μίαν συλλαβὸ ν καστης λεξεως τίς ἀκριβως η ξ τρόπος καθ' 3ν προφέροντο τα φωνηεντα εν συνδυασμω του χρόνου μετα του θνου , οὐ το μόνον α δυναμεθα ναεὶ κασωμεν αν εἷχομεν διδομενα να γνωρίσωμεν τα κατα την φωνητικην μουσικην των αρχαίων. α περὶ αὐτης σωζόμενα συγγραμματα η ἀποσπασματα εἰσὶ σπανια, σαφῆ καὶ νεπαρκη, διότι προ παντων ναγκαἱ Ἀστὶν κ Ἀξ κοῆς Ἀντίληψις. Αν 1 αρχαἱ μουσικη παντα πασιν σβεσθη, το τοιουτο βεβαίως εστὶν νεφικτον Ἀλλ' ὐπαρχει ελπὶς περὶ το εναντίου, τι εξακολουθεῖ ζωσα καὶ ψισταμενη εν τῆ σημερινῆ εκκλησιαστικῆ 1μων μουσικῆ.

Οτε εν Ἐλλαδι τον πανθέῖσμον διεδέχθη ὁ χριστιανισμος, καὶαν ποτε θῆ τι τινα θρησκευτικα θιμα εἰσεδυσαν μετ' αὐτο εξ'Ιουδαίας εἰς την αρτι σύστατο εκκλησίαν , αὐτα δε ησαν βεβαίως οὐτε παντα οὐτε πολλα , διότι 1 νε θρησκεία εἰσήχθη οὐχ iως ξακολούθησις καὶ ναπτυξις το ' Ιουδαὶ σμολ ἀλλ ως κείνου εχθρα, τημ ανατροπην του πιδιώκουσα καὶ ὐπ' κείνου διωκομεν .Ἀπο τινος ηδη χαλαρωθείσης τῆς πίστεως εἰς τους ἀρχαίους θεούς, εἶχον αρχίσει ν Ἐλλαδι καὶ ε ταῖς Ελληνικαῖς τῆς 'Aσίας χω - ραις πικρατοὐσαι αἱ θεωρία των μεγαλων φιλοσόφων, αἴ τουφιστον κύρος 'δωκεν ὁ θεῖος λόγος του εν ουδαία σταυρωθέντος υἱοὐ του Θεού. Ἐκτος λοιπον τι ξωθεν την φωνη τῆς ληθείας δέξατο ἡ τοθρησκευμα Ἐλληνικὸν μαλλον ἡ Ιουδαὶ κόν, καὶ οἱ Ἐλληνες ἡ νεω-ξαν αὐτω, ως την καρδίαν καὶ την διανοιαν, οὐτω καὶ των πολυ-

606쪽

τελῶν χὐτων ναῶν τα οἰκοδομήματα , τε ὁ α ρθενων ἀφιερούτοεὶς τημ ειπάρθενον, καὶ τα πλLῖστα των ἱερων μετετρέποντο εἰς εκκλησίας αγἱων σχετιζομένων διὰ του νόματος ἡ τῆς δικαιοδοσίας μετα των κε αρχικως λατρευομένων θεοτήτων. Ἐπόμενον η αρα καὶ αἱ θρησκευτικαὶ τελεταὶ καὶ διαταξεις αδιέμειναν, πλην τινων ναγκαίων ξαιρέσεων, αι αὐταὶ , ως φέρ'

ειπεῖν ὁ βωμος ξηκολούθησε διαμένων, αλλα μεταρρυθμισθεὶς εἰς Ἀγίαν τραπεζαν, η παρα τον βωμον ορχησις διετηρηθη εἰς το,, 'Ισαγία χόρευε , αι ναίμακτοι θυσίαι, αἱ μόναι ἁρμ)ζουσαι φασπίλω θρησκεύματι, εἰς ας προσφορα αρτου, οἴνου καρπων καὶ ἐλαίου. καὶ οἱ ψαλται διεδέχθησαν του χορους, οἱ Ους γνωρίζομεν

αυτους εἰς δραμα μεταβαντας εκ ου ναού. Ο τε λοιπον ταύτα, καὶ τα πλεῖστα αλλα θρησκευτικα θιμαεξηκολούθουν καὶ ε τῆ νέα λατρεία τελούμενα, οὐ δε- υπάρχει πιθανότης τι λαος πέρ τινα καὶ αλλον ν τῆ ἀρχαιότητι καλλιεργησας καὶ ἀναπτύξας την μουσικην ητις η εν των θεμελιωδεστέρων στοιχείων τῆς ἀγωγῆς του , ' δίστατο ἀποτόμως αὐτῆς, παραδεχόμενος την των Ἐβραίων επὶ τω λόγω τι εἰς του θεοὐς αυτούἀντικατέστησε τον παρ' ἐκείνοις τεχθέντα υἱον του Θεοὶ, ον οι Ἐβραῖοι Μυ θνον δε ελατρευον, αλλα καὶ εσταύράσαν. 4 ἐκκλησιαστικη αρα μουσικη των Ἐλληγων χριστιανων σχεδὶ ναναμφισβητητον πρέπει ν θεωρηθῆ τι ην η γνησία εξακολούθησις τῆς Ἀν τοῖς αρχαίοις ἱεροῖς φαλλομένης. To συμπέρασμα της ταυτότητος των σύ μουσικων δύναται ἐπίσης α ξαχθῆ καὶ κ τῆς αντιπαραθέσεως των κειμένων τιναεψαλλοντο κατ αὐτας, αφ ο α μουσικαὶ των ἀρχαίων συνθέσεις ελλείπουσιν. ἰσὶ ε ταύτα κυρίως εν τ αρχαίι ποιησε οι δραματικοὶ χοροὶ, οντες, ως γνωστόν, κατ' ἀρχας Διονυσιακοὶ μνοι, οἶς βαθμηδον παρενετέθησαν διαλεγόμενα πρόσωπα. ούτων αγνοούντες τὰς μελωδίας, χομεν μως π ύφει τα μέτρα, τινα εχουσιν ἴδιον χαρακτῆρα, ἀόριστα οντα, κατα την μουσικην εμ- πνευσιν αὐτα ρυθμιζόμενα μαλλον η τ' ἀναπαλιν, καὶ σύμμετρόν τινα, τῆ ψαλμωδία πρὸσφορον πεζὸν σχεδὸν λόγον ποτελοὐντα. καὶ της Ἐλληνικῆς χριστιανικης ἐκκλησίας αἱ ψαλμ*δίαι εἰσὶνακριβῶς κατα τον αὐτον ρυθμικον τρόπον συντεταγμένος ερρυθμος πεζος λόγος 'Οτι δ' αὐται εἰσὶ των αρχαίων μνων η ἐξακολούθησις καὶ εἰς την νέαν θρησκείαν εἰσαγωγη ποδείκνυται καὶ ξαὐτης 'ης Ἀπωνυμίας που χοροὐ, τῆς Ἀποδοθείσης εἰς των φαλ-

607쪽

των τὴν μαδα , καὶ κ τῆς αὐτο διαιρε σεως, ως εν τοῖς δράμασιν, εἰς δύο ημιχόρους, τον νεξιον καὶ τον ἀροστερόν, καὶ κτῆς θεσεως τούτων προ του ἱεροθ, ως εἰς το θεατρον σταντο κα-τερωθεν του προσκηνίου, προσέτι δὲ καὶ κ τῆς πωνυμέας si πό

μελωδικός, σκοπός, ως λεγομεν ἡμερον, καὶ κ των λεξεων π ροσί, im , τα παρα τοῖς ἀρχαίοις μοι στροφα, καὶ πό

δικα, μοίως λεγόμενα καὶ παρα τοῖς αρχαίοις Ἐφαιστ. Ιερ. ποιημ. . 4). ην εὐεξελεγκτον δὲ ρυθμικὴν σχέσιν καὶ σχεδον

ταυτοτητα των ἀρχαίων χορικῶν σματων μετα των η μετερων κ- κλησιαστικων προσπάθησα α καταδείξω ν τ προοιμίω μετρικων

μου τινων μεταφράσεων αρχαίων δραμάτων Tομ. E των Απάντων)αντιπαραθεὶς Σελ. νηξγ την μετρικην ἀναλυσιν τινων αρχαίων στροφων του Αριστοφάνους καὶ του Πινδάρου πρὸς τὴν προσωδικην

σύνθεσιν τινων ων εκκλου σι αττικων 1μων δων τῆ ἀντικαταστασει,εννοεῖται, των τε τονισμένων συλλαβῶν εἰς την θεσιν των μακρῶνεν τοῖς λατικοῖς ποιηματι.

Ἐκ τούτων πάντων καταδείκνυται σαφῶς τι η μουσικη της ημετερας εκκλησίας στιν 1 απόρροια, η, ὀρθοτερον, λεξακολούθησις τῆς φωνητικῆς των αρχαίων χορικῶν σμάτων, καὶ πομένως αι γ ἐκεινοις μακραὶ συλλαβαί, αι την ρυθμικἡ σύνθεσιν χαρακτηρίζουσαι. τι ψαλλόμεναι προφέροντο ς περίπου ν τῆ εκκλησία αἱ τῶν τροπαρίων τετονισμέναι. Ισως δ' ξ ενδελεχους μελέτης τῆς ἐκκλ)ησιαστικης μουσικῆς δύνανται να προκύψωσι καὶ συμπερασματα περὶ τῆς πιρροῆς καὶ τῶν τόνων εἰς το ασμα καὶ εἰς την προφορα των αρχαίων. Tινες ἐῖσχυρίσθησαν τι μικρον προ τῆς Ἐλληνικῆς παναστάσεως , μουσικοδιδασκαλοι εν Κωνσταντινουπόλει μετερρύθμισα εξξλοκληρου την ἐκκλησιαστικην μουσικὴν, στε ἡ νυν ψαλλομένη στὶν

αλλη της αρχαίας Βυζαντι γῆς, καὶ πομένως οὐδεμίαν δύναται να διατηρῆ συνάφειαν μετα τῆς Ἐλληνικης, καὶ αν παραδεκτέον κριθῆὁτι εξ ἐκείνης προέκυψεν IJυζαντιυ ἡ. A τουτο ν ληθές, ο νεωτερισμος α περιωρίζετο εἰς μίγους τους περὶ το Iατριαρχεῖον, διότι οὐδεὶς πηρχε τότε τρόπος νατάχιστα διαδοθῆ καὶ εἰσαχθῆ εἰς πάσας τας πανταχου λληνι κάς

608쪽

κοινότητας, πλην του τι θα θεωρεῖτο και ως ἐσχάτη σεβεια, καὶ θ' ἀπεκρούετο ς τοιαύτη μετ' αποστροφης ὐπο του λαού, οστις πανταχο καὶ πάντοτε, πολλω δε μαλλον κατὰ τας τότε αὐτο περιστασει Ἐλληνικός , μενε εἰς τα εκκλησιαστικα αὐτοθεθιμα μεχρι δεισιδαιμονίας φωσιωμενος , καὶ ξανίσταται καθ'

ιεροσυλίας κατα πασης χυτων παραβασεως.

Ἀλλ' ὁ δύσχυρισμος οὐτος εστιν λως νακριβης, καὶ παντες ιτότε ζωντες εἰσὶ μάρτυρες τι η π αὐτων καὶ μετ αυτους εκκλησιαστικη μουσικχ ην καὶ μεινε διαρκως αναλλοίωτος ως 1 επὶ των γονέων καὶ προγόνων αὐτων ' το δ' εν Κωνσταντινουπόλει γενόμενον περὶ τα τέλη της δευτέρας δεκαετηρίδος του νυν αἰωνος τι ην οὐδ εν τερον η απλῶς μόνον μεταρρύθμισις τῆς παρασημαντικῆς επὶ τ πρακτικωτερον καὶ α πλούστερον , προς διευκόλυνσιν τῆς δίδασκαλίας.

ἰτι επὶ της μακρας επιμιξίας μετα ξένων καὶ μετα βαρβάρων λαων η μουσικω οὐδεμίαν οὐδέποτε πέστν δια*θοράν, τούτο , ως επίσης οὐM τ εναντίον, οὐδεὶς δύναται ν διῖσχυρισθῆ νευ μακρας μελέτης καὶ διαιτερων ερευνων. Ἀλλ' πως δηποτε, εν τοῖς κυριωτάτοις διέμεινεν αὐτη 1 πατροπαράδοτος, καὶ νεκα των θρησκευτικῶν λόγων, καὶ διότι σχεδον δύνατος α ητον η φαρμογη νέων ἡχων καὶ τρόπων εἰς κείμενα δι' ρισμένας μελ*δίας γραφέντα.Tριαύτας τινας μεταβολὰς ἐπεδίωξαν δυστυχως εν τοῖς σχάτοις χρόνοις τινες ἡ ει το ζητημα εμβαθύναντες , καὶ θελησαντες

να διορθώσωσιν, ως νομίζουσι, την μουσικην τῆς Ἐλληνικῆς ἐκκλησίας ἐπὶ το εὐρωπαὶ κώτερον, χωρὶς να ενορωσιν τι πράττουσιν ,τι ὁ επιχειρῶν των ρειπίων του Παρθενωνος ' αναγείρη κομψόν τι κατ' αὐτον οἰκοδόμημα του ρυθμο τῆς Ἀναγεννησεως η αλλου τοιούτου. Πῶσα αὐθαίρετος μεταβολη τῆς ἐκκλησιαστικης μουσικης γινομέν η ἄνευ ἐμβριθούς , καὶ επὶ θετικῶν γνώσεων στηριζομένης ερεύνης περὶ es εἴ τι εἰς αὐτην εἰσεχώρησε το θνειον καὶ διεφθαρμένον.

καίτοι ς δικαιολογίαν προτείνουσα καλαισθησίαν λίαν αμφίβολον, πρέπει συντόνως ν αποκρούηται, ρυ μόνον ς ἱγουσα πικινδυνως τα ἱερα, αλλα καὶ ως βεβηλως καταστρέ*ουσα τα σωζόμενα, ηκαν μέχρι βεβαίας ἀποδείξεως το ἐναντίου ποτιθέμενα τι ζώ-

ζονται πολύτιμα λείψανα της αρχαίας μουσικης, ων κ διατήρησις ἐν διαφέρει καὶ αὐτο το ζητημα τῆς των φωνηέντων κατα χρόνον καὶ τόνον προφορῆς παρα τοῖς ἀρχαίοις.

609쪽

- Μηδεν τιμιώτερον της ἀληθείας στι '

Γνωστόν εστιν τι εν πασι τοῖς πιστημονιμοῖς κλάδοις πάρχουσι προς τοῖς αλλοις καὶ πολλα ζητηματα τι νεξερεύνοητα,εκκρεμῆ καὶ λυτα, η διασαφησι καὶ ριστικη λύσις των πο ων δεῖ-ται πλείονος προσοχῆς , συντονωτερας ερεύνης καὶ μείζονος ἐπιμελείας. ρ δὲ των τοιούτων πο λανθανόντων ζητηματων ναντιρ ητως στίκα το περὶ τῆς χεσεως της Θερμης καὶ τῆς Θεσσαλονίκης' ἡοριστικώτερον εἰπεῖν το , περὶ τῆς διαφορας της Θερμης ἀπο τῆς Θεσσαλονίκης' Ἀλλ' αρα γε πάρχει τοιουτον γεγνωρισμένονεν τοῖς αρχείοις τῆς γεωγραφίας, ἱστορίας καὶ πινακογραφίας καὶ ὐπο των περὶ ταύτας τα επιστημα ἀσχολουμενων Δυστυχως οὐχί διότι πάντες ἀνεξαιρετως οἱ γεωγράψοι, στορικοὶ καὶ πινακογράφοι μεθ' λην την κατα τα τελευταίας δεκαετηρίδας γενομεν ην προοδον εν τοῖς πιστημονικοῖς τούτοις κλάδοις νεξεταστως καὶ βασανίστως ποδεχονται την ταὐτότητα τῆς Θερμης καὶ Θεσσαλονίκης καὶ σημειοὐσι εν με τοῖς βιβλίοις hessal0nil e

καὶ επιστημονικῆ, παρειπόμην, ου προ πολλων των κατα την

περιγραφην της Θέρμης καὶ Θεσσαλονίκης ν τοῖς Mακεδονικοῖς μου ηγερθη μοι πονοι κατα τῆς μο*ώνου πιστημονικῆς ὁμολογίας περὶ τῆς ταὐτότητος των δύο πόλεων, ην ξεδήλωσα με εντ οἰκεί τόπω ἴνα τοῖς σοφοῖς παράσχω ἀφορμὴν πως σοφωτεροι γίνωσι, δε εἶχον μως τότε τον ἀπαιτούμενον χρόνον προς ὐποστηριξιν του ζητηματος καὶ πόδειξιν τῆς ἀληθείας. δὲ επελθούσά μοι πόνοια περὶ τῆς διαφορα των δύο πὸλεων παρέσχε μοι ἰσχυραν φορμην πως ποβάλω εἰς την βάσανον καὶ ἐξέτασιν πάντα τα εκ ου Z βιβλίου του Στράβωνος περισωθεντα ἀποσπάσματα του κατα τον Γ αἰῶνα ἀκμάσαντος Βυζαντινοο επιτομέως. Τα δε πορίσματα καὶ συμπεράσματα των ρευνῶν τούτων δημοσ-ἱευσα τω 880 ε τω Ἀθηναί 1880 ὐπο την επιγραφην , Κριτικαὶ διορθώσεις εἰς Στράβωνα καὶ τα ἀποσπάσματα αὐτοθ' τας ὁποίας ο εκδότης του Γερμανικοῖ περιοδικο ,, euschrist fur vis

610쪽

πλείονα ερείσματα προς λύσιν και ποδειξιν του ζητηματος , βραχεῖαν εκθεσιν τούτων δημοσίευσα εν τω αὐτω περιοδικω Ἀθηναίωl880 τομ. ' εὐχ Δ σελ. 258 268). Eκτοτε δε παρακολουθωντο λίαν προσφιλες κατασταν μοι ζητημα , περιηλθον εἰς το αναμφισβητητον συμπερασμα τι η Θερμη ην λως διάφορος τῆς Θεσσαλονίκης πολις καὶ τ οι νεώτεροι, ποδεχομενοι βασανίστως καὶ νεξεταστως την ταὐτότητα των δύο διαφορων πόλεων, διατε- λουσιν ευ πλανη καὶ ἀπατη. Αἴτιος δε τῆς πλανης καὶ ἀπατης ταύτης δι' ην καὶ νυν τι μετα τοσούτους αἰωνας ἐπικρατεῖ χ εσφαλμε in δοξασία της ταὐτο- τητος των δύο πόλεων, στιν αὐτος ο ἀνώνυμος επιτομευς του Στράβωνος ἡ μεινον εἰπεῖν ν των ποσπασματων αυτο τ 24

,, τι μετα του Ἀξιον η Θεσσαλονίκη στὶ πόλις , η πρώτ ερον Θερμη αλ εῖ το . αὐτ δε αναγραψε ο επιτομεύς ς εἰλημμένα ε του χειρογράφου του Στράβωνος καὶ ς εἰρημεν ὐπ' αυ- τού 'O τι μως το πόσπασμα τούτο ου τού Στράβωνος εστιν, αλλα πρόσθετον καὶ ὐποβολιμαῖον του επιτομέως, κ*ράζοντος ἰδίαν γνώμην εστ ονόματι οὐ Στράβωνος , τραν τατα ποδείκνυται εκ τῆς γραφῆς το ὀνοματος τῆς πίλεως Θεσσαλονίκη διότι ο Στράβων πλειστα κις αναφερων την πόλιν, γράφει Θεσσα - λ.ονίκεια καὶ οὐχὶ Θεσσαλονίκ η, διὰ το κοινο τύπου της γραφῆς τα δε χωρία, εν οἷς μνείαν ποιεῖται της πόλεώς εἰσι τα κόλουθα

κολπου καὶ Θεσσαλονικείας.