장음표시 사용
21쪽
ratio prorsus fide digna atque probabilis est; sin autem quis praeter Cleomenis superstitionem excitatam aliam quoque cur domum reverterit causam desideret, is discordiam potius interregem eiusque collegam inimicissimum Demaratum exortam castra Lacedaemoniorum removisse censebit quam legionis illius semineae metum. Quae sabula videtur suisse postmerodoti demum aetatem inventa, ad explicandam oraculi sententiam iam obscuram, et ad interpretandum simulacrum illud a Pausania commemoratum δ). Scripserunt autem praeter Pausaniam de poetria lutarchus demuli viri. IV. p. 247 A Polyaenus strateg. VIII. 33 Clemens Alexandrinus strom. IV. 19, 122 Lucianus amor. 30 Suidas s. v. ελέσιλλα Syncellus p. 247 Bonn. 3. Polyaenus Plutarchum
exscripsit, ausaniam Suidas, Plutarchus Socratem Argivum ab reliquis tribus non nisi brevissima Argivae fit mentio Pausanias autem sua non ex Plutarcho hausit, sed manifesto eodem quo hic sonte usus est Socrate Argivo. Ex quo omnia habet, quae de elesilla dicit, narrationi autem ex eo excerptae addit duo Herodoti frustula, alterum de oraculo, alterum hisce verbis: Her VL 78. καὶ πολλους
tibus quae Pausanius paucis tantum verbis indicat, copiose
αλσος του Αργου κατέ - φευγον διαφθαρέντων καὶ τουτων τὰ μεν πρωτα εξιμ- των κατὰ ομνολογίαν, ως δε εγνωσαν ἀπατώμενοι, συγκατα καυθέντων τε ἄλσει των λοι- πων. cf. ΗΙ. I, 1.
' Pans. ΙΙ. 20, 8. Quod simulaerum recte dolaedus uellerus Dorier II p. 366 not. et opus caelatum suisse existimavit semper enim verbo ἐπείργασται hoc significat Pausanias, es. Schubartum in Philologo XXIV. p. 581-587. Fuit tabula votiva Veneri sacra, qua non elesillam, sed ipsam Venerem repraesentatam fuisse equidem eum Odosredo uellero putaverim; neque enim quinto saeculo hominum imagines in tabulis votivis seulpi solebant, nec libri a Pausania commemorati magis ad poetriam quam ad eam quadrant, cum illi lyra fuisset danda, non libri equidem quid libri sibi Velint non intelligo. Quae praeterea commemoratur Telesillae imago Τatian. c. raee. 34 , statuae ab Nicerat Euctemonis filio Atheniensi conlaeta, sorsitan post Nicerati demum aetatem vixit ire OΙ. 90, es. Plin. XXXIV. 88 Deil. nec minus Niceratus omnia quae ceteri adgressus repraesentavit Alcibiaden Iampadumque aceensu matrem eius amarete sacrificantem mala interpretatione elesillae nomen inditum sit.
22쪽
6 3. laus. I. 30 4 τα δὲ ἐς την υξησίαν καὶ Λαμίαν, οὐ ου τε ὀ θεὼς Ἐπιδαυρίοις, ω τα ξοανα ταυτα ἐκ μαντείας ἐποιήσαντο ἐλαίας παρ' Ἀθηναίων λαβοντες, ὁ Ἐπιδαυριοι μεν ου απέφερον τι Ἀθηναίοις α ταβαντο, οἷα Αἰγινητων ἐχοντων τα rὰλματα, Ἀθηναίων δε ἀπωλοντο οἱ διαβάντες ἐπ' - ἐς AIγιναν, ταυτα εἰ ποντος Ηροδοτο καθ' ἔκαστον αυτων ἐπ' ἀκριβὲς ου μοι γράφειν κατὰ γνωμην ἐν ε προειρημένα, πλην τοσουτογε τι εἶδόν τε τὰ ἀγάλματα και θυσά cpισι κατὰ τὰ et τὰ καθὰ δὴ καί Ἐλευσῖνι νειν νομίζουσιν. Damiae uxesiaeque cultus cur Epidauro Aeginam transierit, discimus ex Herodoto V. 82-84, qui omnia quomodo accidissent deinceps narravit. Quamobrem cum ausanias in Aeginae descriptione simulacra dearum commemorasset, fabulam ex erodoto sumpsit vel potius lectores ad illius libros evolvendos adhortatus est. Quod autem dicit, eodem modo quo apud Eleusinios coli deas, illud quoque Herodotus copiosius illustravit, qui choros femineos diebus festis saltare mulieresque indigenas petulantia iocisque persequi tradidit; quae Omnia in sacris quoque Eleusiniis usitata fuisse satis notum est. Ceteroquin autem cognatione quoque coniunctas esse quadam cum Cerere et Proserpina deas illas agrestes, quibuscum compari possunt hallo Auxo Carpo Atheniensium, Cleta Phaenna Lacedaemoniorum, Cleso auropolis Megarensium, quivis libenter concedet.
κουργου του θεμένου τους νομους φησὶν ἐπιτροπευθῆναι παῖδα οντα. εω
Σπαρτιητέων δοκίμου ἀνδρος ἐλθοντος ἐς Λελφους ἐπὶ τὰ χρηστήριον, ἐώς ἐσήιε ἐς το μέγα
23쪽
σιλείας. θεῖναι δε αυτ ονλέγοωσιν οἱ μεν παρὰ τῆς
Πυθέας διδαχθεντα περαυτων, οἱ δε υς Κρητικὰ
το in λέγουσι καὶ φλρα- σα αυτ α την Πυθίην τον
τοὶ Λακεδαιμονιο ι λέγουσι, Λυκουργον ἐπιτροπευσαν τα εω βωτεω, ἀδελφιδεου μ ε ν ωυ' ο , βασιλευοντος δε Σπαρτι-
σθαι αυτ α ως γὰρ ἐπετροροπευσε τάχιστα, μετέστησε τὰ
νομιμα πάντα καὶ ἐφυλαξε ταυτα μή παραβαίνειν. De Lycurgi aetate quaestionem esse dissicillimam, cum omnessere scriptores de ea dissentiant, iam Plutarchus vit Lyc. c. l)queritur, nec facere possumus etiam nostra aetate quin ei adsentiamur. Quam difficultatem Pausanias non modo non cognovit, sed ne sensit quidem ab illo enim sonte, quo usus est in regum Laconicorum historia enarranda, duabus rebus dissertierodotus Agiadam dicit Lycurgum et Labotae aequalem. Quorum animadvertit illud ausanias, hoc neglexit quamvis enim in fonte suo Agesilai tempore ab Lycurgo leges esse latas inveniret, tamen Lycurgum abolae tutorem fuisse ex Herodoto commemoravit; cum autem hic patruum fuisse Labotae, itaque Agladam eum dixisset, perlegeta consulto verba ἀδελφιδεο μεν ωυτου mi sit, quia Eurypontidam suisse Lycurgum ex sontis sui traditione sciret. Itaque larmae tantum varietatem adnotavit, qua rex Lacedaemonorium ab Herodoto Ionice Aεωβωτης diceretur. raeterea de ipsarum legum origine duas ex Herodoto asser traditiones, alteram Delphicam, alteram Lacedaemoniorum.
2. laus ΙΙΙ. 25, ἀναθήματα δε ἄλλα τε ἐστιν ἐπὶ Tαινάρω καὶ Ἀρίων ὁ κιθαρωδος χαλκους ἐπὶ δελφῖνος. τὰ μεν ουν ἐς αυτονωρίον καὶ τα ἐπὶ το δελφῖνι Ηροδοτος εἶπεν ἀκοὴν ἐν τη νδι συγγραφῆ. cf. Ηer L 23 sqq. Ut modo de Clisthene elesilla Aethiopibus vidimus, hic quoque ad monumentum interpretandum adiicit ausanias oro ex Herodoto et recte quidem perleget Lydorum historiam nominat,
24쪽
cui ille labellam inseruit funium M): sed haec Herodotea narrationis brevis commemoratio ei non sufficere videbatur, immo ansam ei praebuit, cur longius ab proposito evagaretur namque adnectit ex sonte aliquo paradoxographico aliam fabulam, quae ad delphinos eorumque mansuetudinem specta ,).
1. Paus. IV. 35, 12 τον δειροδοτον οἶδα εἰ πονται- ἐς τον ποταριον τον Υπανιν ἐκ δ δωσιν δα- τος πικρου πηνή. Πῶς δ' αν ον ἀποδεξαίμεθ α ἀληθευ-
καὶ ἐφ' ἐμῶν ἐν Λικαιαρχία τῆ τρήηνων ἐξευρηται δωρ
σφίσι λερμον, ουτω δή τι οξυ στε τον μολυβδον, διεξήει α διὰ μολυβδου ρεον,
' ανις ποταμο ρέει ' ἐπὶ μεν πεντε ηριερέων πλοον βραχυς καὶ γλυκυς εστι, που του- του προς θαλάσσης τεσσέρωνημερεων πλοον πικρος δεινῶς. ἐκδιδοι γαρ ες αυτ ον
κρήνη πικρή, ουτω δή τι ἐουσα πικρή, ὴ μεγάθ εἶ
εστι δἐ ε κρήνη αυτ ἐν Ου- ροισι χωρης της τε ἀροτήρων Σκυθεων καὶ Ἀλαζόνων ουνορι δἐ τῆ κρήνη και θεν ἐέει τι χώρο σκυθιστι μεν Ἐξαμπαιος, καταχε τὴν Ελλήνων γλωσσαν Μαι ὁδοί. Pausanias pauca illa quae de Messeniorum terra eorum historiae adiunxit ornanda esses interpositis de variis rebus disserta-
' Praeter Herodotum Arionis sata narrarunt Gellius Noct. Att. XVI. 19ὶ qui illius tantum verba videtur in Latinum sermonem convertisse, Dio Chrysostomus or. 37 in . , qui et ipse Herodoto usus est Hyginus sab. 194, cf. etiam schoI. Germanic. l. p. 165 1 - 166, 4 et Robertum ratosth. p. 201 sqq. aliam traditionem secutus videtur esse Apollinem enim Arioni per quietem se obtulisse saIutisque viam ei monstrasse, delphinum autem postea in astrorum numero collocatum esse dicit. Ceterum Eratosthenes aliter delphini sidus inlustravit, L eatasterism. p. 158sq. Ovidius, ut Fasti II. 83-H8 suapte natura postulabant, chronici more rem enarrat eodem fere quo Hyginus modo breviter mentionem iaciunt Arionis Plin. X. . IX. 28 et Aelian de N. n. XII. 45 es omnino de Arionis sabula Lehrsii ueberwahrheu und Ohtus seu der rieta. aeraturgesch. in popuI. at s. a. d. auerth p. 386 sqq. es epimetrum II.
25쪽
tiunculis ratus, ubi Methones vel ut perlegeseos codices scribunt, Mothones monumenta recensuit, cum inter ea puteus quoque aquae pice permixtae fuisset commemorandus, ex historiarum mirabilium auctore nescio quo longum fontium numerum, qui essent vel colore vel gusto insignes, lectoribus proponit deinde Herodotum quoque aliquid de miro quodam fonte tradere recordatus laudat eius auctoritatem , postremo ad Herodoti narrationem confirmandam quem ipse viderat fontem uteolanum addit. Cum autem erodotum citaret, omisit prosecto summam rei neque enim rivum amarum in Hypanin innuere maxime est mirum, sed parvulo illo fonte magnum amnem amarum fieri 'i. Quod cum Ρausaniae lectores intelligere non possent, tamen ipse perlegeta recte cognovit; nam quod asser exemplum uteolanum ita in Herodoti narrationem quadrat, ut ausaniae Herodoti verbis uti licuerit, ut ostendunt verba ausaniae υτα δή τι οξε collata cum erodoti υτι δἐ τι εο υσα πικρή.
ξίλεω πίτροπος 'Pηγίου καταλελειπτο, ουιος ὁ περ ἐκπεσων ἐκ Ῥηγίου καὶ ε γέην τὴν Ἀρκάδων οικήσας ἀνεθηκε ἐν πιλυμ πίη τους πολλον ἀνδριάντας. l. avs V 26, 4. τον γαρ δη Μίκυθον τουτον μροδοτος φη εν τοῖς λογοις ως Ἀναξίλα του ἐν Ῥηγίω τυ
Olympiae in sacro nemore permultae collocatae erant statuae doVi0lympi a Micytho hoeri silio dedicatae, quas enumerans Glauci artificis aetatem erui posse ratus ex Micythi tempore, addit au- Sanias ea quae ex Herodoto de Micythi satis compererat iisque ex Olympicarum inscriptionum modice quo utebatur ' pauca de
' Monere satis erit fontem illum amarum certe non nisi tu scriptorum opinione extare cur prope stium amarus fiat amnis quaerentium id autem accidere aqua marina fluctibus in amnem delata hodie nemo non intelligit. Sed fabula apud veteres inde ab Herodoto saepe commemoratur, cf. Ovid. Μ et XV. 285sq. Vitruv. 8, 3, 11. elai et Steph. TE. v. Yπανις alios. 7 cf. . reu, vermisehte emerkumen in areh. .. 188 p. 72 sqq.
et G. Hirschlald Pausanias und di instarUten vo Olympia in eodem libro p. 97 sqq. 2.
26쪽
eitis geliere nec non de causa dedicationis subitingit. Ierodo-tuni igitur exscripsit Pausanias ta inen si accuratius Verba ipsa inspexeris, hoc loco utrumque scriptorem Verbis sere nunquam congruere videbis, sed Pausaniam quasi consulto aliis vocibus uti: quem n Orem postea saepius animadvertemus. Dicit pro οἰκετης ἐων - γενομενος δουλος, ταμίας pro ἐπίτροπος, ο ῖχεσθαι pro ἐκπίπτειν. Sed cum eleganter variare Vellet orationem suam, obscuram eam reddidit aliter enim possunt intelligi atque ipse voluit, cum ex iis Anaxila etiam vivo Micythum bona administrasse ct post regis mortem statim egeam e contulisse concludere possimus. Quare eum quod negligentius erodoti verba quam debuisset, referret sundinertis vituperavit 'in id quod non concedo potest enim dein verbis inesse sensus qui Herodoteis, nec tam accuSandus videtur perlegeta, quod negligens fuerit, quam quod sententiam suani plana atque perspicua oratione exprimere non potuerit. Re ipsa eum erodoto adsentiri neque aliud quidquam de Micytho scire nisi quod historiae pater narraverit δ' pro certo affirmaverim. Ab libro I. usque ad X. Herodotus non laudatur.
' in Flecheiseu annalibus 99 p. 44 1sq. ' copiosius ile Micytho disseruit Diodorus XI. 59 66, quem tamen neque ipsum neque eius fontem a Pausania inspectum esse ex eo vel intelligitur, quod naxi lac hic aetatem perversissime ad i. XXIX refert IV. 23, 10 eum ille recte eum Ol. LXXI, 3-LXXVI, 1 regnasse diceret. Multi de hoc Pausaniae errore scripserunt, egregie autem Benti eius in dissertatione clarissima o Plialaridis epistolis scripta p. 192 212 ed. V. Ribbeek hoe loco Pausaniam salsa tradere demonstravit. s. praeterea Barthelemy, v. 'edu Duno Anacharsis ed. ischer-Ηaup VI l. p. 207 sqq. et Philippi Nohi mann quaestiones esseniacas diss inaug. Bonn 860 p. 3sq. qui cum Pausaniae errorem ad Rhiani Messeniaca reserendum esse censeret, coniecturam suam etsi veri non dissimilem esse, tamen fundamento satis firmo egere ipse intellexit.
27쪽
καὶ κ Μαντινείας σοι, παρα δε ορχομενίc0ν Ἱρκάδων εἴκοσί τε καὶ
λων χίλιοι των ἐν Ἀρκαδέ πολεων, or δοήκοντα δε ἐκ MDκη- νων, καὶ κ λιουντος διακοσιοι, διπλάσιοι δε τουτων Κορίνθιοι 'παρεγεν οντο δε καὶ
ωεσπείας, καὶ Θηβαίων τετρακο-
παρτιητεων τε τριχὶ - κοσιοι πλιται καὶ Τεγεητεων καὶ Μαντινεων χιλιοι, ἐμίσεις εκα νερων,
ἐξ Ορχομενου τε τῆς Ἀρκαδίης εικοσι καὶ κα - τον, καὶ ἐκ τῆς λοιπῆς 'Ἀρκαδίης χιλιοι τοσουTοιμεν δρκάδων, ἀπ ὁ Κορινθίων τε - τρακοσιοι καὶ ἀπο λι- ουντος διακοσιοι, καὶ Μυκ' ναίων ὀγδωκοντα. ουτοι μεν ἀπο Πελοποννήσου παρῆσαν ἀπο δε οι -
28쪽
μοίη τις ' ουτω γένοιτο αν συμπας στρατὰς διακοσιοι καὶ
χίλιοι καὶ μυριοι. Pausaniam hoc loco nihil nisi Herodoti verba respicere manifestum est etiamsi enim non diceret, res ipsa clamaret, praesertim cum conserremus indicem Pausanianum cum Diodoro lib. XI. 43. Sed ipse apertissime Herodotum se sequi profitetur eius- quo verba coniiciendo supplere conatur. Qua de re quoniam dubitari nequit, perutile videtur, quomodo Herodoto usus sit perleget animadvertere. Nam minime auctoris sui indicem ad verbum exscripsit, sed de industria ordinem quidem servavit enumerationis, Verba autem ipsa paene omnia mutavit non modo pro Persis Medos, pro Spartanis Lacedastmonios dicit, sed etiam quod apud Herodotum supplendum tantum est ad Boeotos verbum παρησαν, ipse verbo παρεγενοντο Boeotis quin apponat sacere non poteSt. Huc accedit quod, quas Herodotus lectoribus computandas reliquit Tegeatarum Mantinensiumque copias, earum perlegeta utriusque enumerat civitatis milites separatim, quas autem ille singulas attulerat Corinthiorum Phliasiorumque, in problematis modum redegit. Quid plura Consulto orationem Herodoteam variatam esse ab ausania apparet. Sed hic quoque Herodotus propter comparationem tantum adhibetur, ut saepius in perlegeseos libris actum esse iam demonstravimuS: comparantur enim copiae Leonidae cum iis quae postea Galatarum invasioni restiterunt δ').
δ' Complurim etia in in ipsius invasionis narratione Herodotum Persarumque bellum imitari infra demonstrabitur. s. cap. III.
29쪽
εἶναι του Παρνασον τῆ ἄκρα. εοικεν υν ἀνὰ χρονον πρωταμεν τη πάση χωρα, μετὰ δεταντα, ἐπειδὴ ἀνορκίσθησαν
μηδὲ τι μωνα ονομάζεσθαι.Τithoream veloi thoram δὲ), urbem prope Parnassum sitam, commemorans Pausanias de ea disserre animadvertit Herodotum et Bacidis vatis oracula. Cum enim hic oraculo hebanis dato deterra Antiopae busto allata cecinisset ἀλλ' ποταν ιθορενς κτλ.' - ), ita ut totam regionem Tithoreae nomine nuncuparet apud illum nullum quidem est oppidum ilhorea vero ipsius vertex montis ita appellatur. Qua de causa ausanias ita recte rem expedivisse sibi videtur: primum montis cacumen nomen habuisse Tithoream, quod tum acidis tempore toti regioni inditum esset; postea autem, cum eo oppidum reficeretur, hanc Tithoream nominatam esse δ'). Iam quaerendum videtur, num suo iure haec omnia sibi finxerit Pausanias, ac primum quidem num re vera Tithorea et eo idem oppidum sint, deinde num recte Herodotum intellexerit perlegeta. Quid autem iudicabimus, si testis sane omnium certissimus, utpote qui ipse haud procul a Parnasso monte
'i Idem est nomen πιθορέα et ιθόρα Tιθοεραὶ cf. στερεος - στεφρός. ithoram urbem appellant Plutarchus nec non inscriptiones Pausanias autem de nominis forma cum Herodoto eou sentit. Stephanus Bygantius in eo quod ante oculos habuit perlegeseos exemplo legit ιθοραία. δ' Hane historiolam iam antea narraverat Pausania IX. 17 4sq. consuevit enim, si ea quae excerpserat sibi placebant, compluribus locis inserere, ut modo vidimus de solis tabula et de crocodilis. ' Dirutum enim esse oppidum bello sacro a Philippo Amyntae filio Pausanias cognitum habuit ex auctore illo, cuius libro historico usus esta cap. I-III.
30쪽
natus sit, Plutarchus Chaeroneensis, aperte repugnet Pausaniae Dicit enim Sull. 15 5sq. διὰ ταντα μεν ἐς τὴν Βοιωτίαν νε-
ζευξεν ὀ Συλλας 'ορτήσιον δε Κάφις, ημέτερος ων, ἐτέραις οδοῖς φευσάμενος τους βαρβαρους διὰ του Παρνασου κατῆ
γεν π αυτην τὴν Tιθοραν, υπω τοσαυτην πολιν ουσαν ὁσηνυν ἐστίν, ἀλλὰ φρουριον ἀπορρωγι κρημνω περικοπτομενον, εἰς καὶ πάλαι ποτε Φωκεων ο αερξην ἐπιοντα φευγοντες ἀνεσκευάσαντο καὶ διεσωθησαν. ἐνιαυθα καταστρατοπεδευ- σας ' Ορτησιος ἡμερας με ἀπεκρουθατο τους πολεμίους, νυκτωρ δ' ἐπὶ Πατρωνίδα ταις δυσχωρίαις καxαβὰς ἀπαντήσαντι et 8 υλλα μετὰ νῆς δυνάμεως συνεμιξεν. ode in igitur loco Hortensium ait castra posuisse, quo Phocenses a Xerxe pulsi confugissent, in oppido nimirum ilhora, quod loci declivitate undique munitum multis fugientibus praesidio esse potuisset. Quamobrem, si oppidum quantulumcunque erat belli Persici aetate illiora, idem esse non potuit cum eo ne, quod Herodotus praeter illi oram assert VIII. 33). Itaque aut Herodotus salsa tradidit aut Pausanias Herodotum male intellexit 'M). Ac profecto respicias Herodoti verba H δ .... sv Παρνησον κορυ Pq, κατὰ Νεων πολιν κειμεν ἐφ' ἐωυτῆς 'Tιθ ορεα υνομα αυτῆ. Quid dicere vellent verba κειμένη ἐφ' εωυτῆς, nisi locum Tithoream nominatum in regione quidem situm esse urbis eo nis, sed ab ea disiunctum per se oppidum vel castellum esse Quod autem Herodotus pro castello in vertice montis sit vel summo monti applicato montem ipsum dixerit, sane ignosci potest. Ter igitur hoc loco erravit Pausanias, cum et Herodotum et Bacidem male intelligeret et quae sibi in eorum verbis repugnare Viderentur, coniectura expediri posse crederet.
βε In eandem sententiam abiit . . Irichsius Vopographie und in-sehri Hen o Tithora in museo Rhenano n. s. II p. 54 - relam n for-sehungeri II p. 114sqq. , qui et ipse haec loca vidit, cum summum montem diu defendi posse negaret Daulide enim esse iacillimum huc aditum. Neonem praeterea commemorant Demosthenes XIX p. 148, Androtio apud arpo erat. S. V. μῶσι f. S. V. εων Demetrius Scepsius p. Strab. IX p. 439. Diogenian. p. hol. v. νεών. Certe igitur Demetrii aetate H. saec. fuit Oppidum Neon appellatum, quo iam refutatur Pausaniae de nominis translatione coniectura. Praeterea veri est dissimile a Bacide ithorenses dictos esse regionis totius neque oppidi ithoreae ineolas, id quod ne Pausanias quidem credidisset nisi coniecturae suae amore.