장음표시 사용
31쪽
possessoris nomine imperatori Alexandrom obtuli. Descripsi in Notitia e l. cod. biblior. Sinait. etc. p. 5 sq. Rem in protegg.
Ad haec et antiquissima et gravissima documenta Graeci Novi Testamenti accedunt codices minus cutis luteris inde agare nono exeunte usque ad saec. 16. scripti, qui quum maximo sint numero, exigua tamen auctoritate sunt. I longe enim pluriminiam insimes consensione eam exhibent forma, In Iae per regnum rigantinum communi usu recepta erat. amen sunt etiam hami
pandi in quibus antiquioris lectionis vestigia supersunt. Evangellorum codices minusculi innotueriint plus 500, insuper evangelistaria, i. e. libri liturgici lectionibus evangelicis compositi, plus 200, quomin fere 60 uncialibus litteris sed maximam partem sareulis demum 10. 11. 12 scripta sunt. Actus apostolorum et epistulas catholicas minusculonin codicum plus 200 continent, item aulinas epistulas plus 300, apocalypsin plus 100. Praeterea laesionaria quae lectiones ecclesiasticas ex actibus et epistulis con- sinent plus 60 reperta sunt.
Graecis codicibus, qui primm merito in subsidiis criticis idem obtinent, ad antiquas versiones, alteram homini subsidiorum elassem, pergendum est. Harim septem Aegyptiaca, ethiopica, Arabica, Armenica, seoroana, Persica, Syriaca, ad orientem pertinent, quinque Latina, Gothica, Simonica Anglosaxonica, Francica ad occidentem. Quae omnes ut navissima sunt monu-luenta fidei Christianae per tereamini orbem manantis, a textussam historiam inlustrant et studia adiuvant eiusdem textus ad pristinam integritatem revocandi. Non omnes vero eadem auctoritate critica sunt, quae ex tribus potissimum rebus pendet. Quaeritur enim primum an inte pres ex ipso Graeco fonte hauserit; iam qua fide Graecum reddiderit tertium an interpretationem in1F1a, certaque monumenta conservaverint. His diligenter e pensis sequitur, quattuor inprimis, duas alteras mentis, alteras desidentis, ad rem criticam valere, Syriacam et eram eam, Latinam et Gothicam. Aethiopica versio Inamam antiquitatis laudem habet, etsi aliqua monumenta desunt Quae supersunt nuper accuratius
32쪽
SUBSIDI CRITICA. excuti coepta sunt. Post e L princ Rom. 1548 ediderant Bode 17b et Di. P. Plau 1830. Arabicae non modo Ina a Varietas est, sed etiam de aetate rime et satis satis ambiintur. Eisita est ab Erpento 161 et in bibliis polygiovis Par eriGnd. . Armenicae versionis quinto saeculo actae tres inprimis e li-uones habentur Amstelodamentis 1666; Zolrem 1789 Veneta 1805. Georgiana sive Iberica, saeculo sere America posterior, edita est Μοsqua 1743 et 1816. Persice evangelia tantum
edita sunt, eaque duplici textu alter in polygloti . Lond. e Syrasimplici fluxu, alter a Rhelo et Herson 165 editus potius
Graeco videtur fluxisse. Porro occidentales versiones Anglo- saxonica et lavonica non antecedimi octaviun et nonum saeculum prioris aiatino potius quam e Graeco haustae evangelia tantum supersunt, edita a Iunio 1644, a Thorpio 842. Ρosterior admodum varia ad haec tempora pervenit. Prae ceteris laudatur vulgaris textus editio Osque is a. 1751. De ocutiendis libris I s. nprimis promerint obroWsnt. His accedit Francica evangelu multaei versio, instituta saec. IX. nuperque
a. 1827 curis Andreae clunesse edita. Versiones igitur istae omnes etsi multa sunt quae unpediunt
quominus ad rem criticia fidenter et cum plena auctoritate amiaberi queant, tamen viromani doctorum studia hucusque in eis tractandis consumpta non sine inici manseriint. Quae pleraque ad apparatum editionis nostrae octavae criticae maiori accuratius quam a quopiam antea adhibita sunt. uno vero magis ea quae sequuntur.
Restate nut denarioribus breviter dicamus Aegyyriacae tertio aeculo adscriptae distinguuntur dialecti tres, millitica, Sabidica, ammma. Duarum posteriorum nonnisi fragmenta Sed maximam partem in antiquissimis membranis et papyris reperia
sunt. Ad Saticlica, quae dimidiam fere partem totius Novi Testiis men complectuntur, potissimum Oi lius studium contulit M. Append. ad ed. Ni i e cod. nis Alex. Oxoni 1799), ad Bas- murica epistulariun auli et evangslli Iohannis fragmenta post
alios Engessimilius Havnia 1811 . emphitici textus editionem post illiinsum 17 16 susevit Schuartes . Evangeliis diligen-' codicem epistulariun asinamin, qui annum 892 su criptum habes; nuper ex oriente Petropolin attuli, insigno luterarum Arabio
m monumentum itemque ave rei criticas subsidium. Sed nondum inventus est qui in usum ruinum converteret.
33쪽
8UBSIDIA CRITICA.tissimo ab eo editis Ups 1846, 1847 actus et epistulas addidit Ρ. oeulcher Halae Saxon. 1851, 1852). collices quidem his
laboribus adhibiti pariani valent antiquitatis laude. Syr 1acam versionem secundo iam saeculo eoque fere exeunte institutam esse uim aliis multis credimus Antiquissimam eius rationem, sive eam quae esciuuli J. e. simplicis nomen habet, post ed princ. Hidob. a. 1555 aliasque edideriint curis coniunctis
et Moli. Iud et apoc primam Syromun versionem non habuisse tantum non certum est. Edideriint primi Pococke et de Dieu. Altera admonopha sitarum usum suadente hiloxeno a Polycarpo ineunte sexto saeculo facta est, quae Graecani litteram multo pressius redderet. Eandem Hirsus anno 16 Thomas Chariclensis ad cossice Graecos lexandrin. recomovit et steriscis belis notisque exegeticis instruxit. Haec po8trema ratio ex codd. egregiis edita est a Iosepho Hille, excepta apocalnisi 1778, 1799,
1803. Evang. Ioh. rursus a G. H. Beriistein 1853. Praeterea evangeliarim quod Hierosolyistanum nuncupant, Romae manu
scriptum servatum et ab Mero Havniae 1789 inlustratum, anno vero 1861 vel potius 186b intenum a coniue Franc.
Miniscalch,Eriget eduum, inprimis ad antiquum textum Graecum Ρalaestinensium comoscendiu facit. Cui rationi similis videtur ea itum habet liber alii aestus antiquissunus mea opera exoriente Petropolin advectus. in praeter ed. 8. in maI. Notitiam est cod. iiii l. in p. 49. Denique vero a Guil Cureton ex libris se Brit Nuriensibus ante hos vim annos protractus est codex eo saeculi quinti teste subscriptione), qui textum ab editis resiliuis salis liversum inque primis cum edd. Graecis antiquissimis consentientem praebet. Hic interpres dubitu non est quin ipsam eam quae remuli audi interpretationem praecesserit. Gothica sorsio ei ipsis Graecis accurate saeculo quarto sere medio ab Ulfila facta est. In collicibus summae antiquitatis, quorum tres palimpsesti sunt, framenta plurima evangeliorum et epistularum Pauli, excepta ad Hebraeos epistula, inventa sunt.
Inde niuelli, alinii, Angeli in maximeque Castillionaei operibus usi omnium oriun quae supersunt egregiam editionem paravere do inlaetento et Loebe. Upnae 1836 Praeterea post omni in fragmentorum editionem assmannus instituit, Rem codici Upsalensis purpurei A. mpstrom.
34쪽
Latina denique versio in re critica omnium princeps est Disi mendum est inter Vulgatam et Iiam. Vulgata est ea quae Damas pontifice Romano rogante ab Hieronymo anno 383 et sqq. Romae ita facta est, ut exemplarium Latinorum mine tum
circumferebantur cum codicibus Graecis sed vetemus nec qui Invitum a lectionis Latinae consuetatiline siscreparent A conlatione instituta textum magna cum cautione emendatum proderet. Quae quidem Hieronymi editio mox revera in communen usum recepta
ac fere inde a Gregorii Issam aetate merito vulmine nomine nuncupata est. Publica catholicas ecclesiae auctoresate donata est ilitio Clementis VIII primum anno 1b92 publicata, a qua passim differt Sixtin a. 1590. oramque vero ab ipsius merγnymianae editionis veritate multum abesse, probatur collicibus eiusdem versionis veterionis, quorum praestantissimi, et antiquissimi sunt inlatinus, anni 1850 et 18b a me inus, et Abdensis, a Liachmanno excussus curisque Ernesti Ranke viri clarissimi a. 1868 publicatus. Horum maxime auxilio usi sumus restaurari tum Hieronymi textum, ad quem vide quae prae sumus. Itala vero Latina interpretatio dicitur ea Ia prinus p Chr. saeculis apud Latinos in s erat. Eam secundo iam Aaeculo eoque sere messio in Africa prodisse perquam probabile est. Postea multis modis variisque temporibus inuolata est inprimis vero duae disserunt rationes, iam ab Augustino observatae. Is enim sistinxit, ut nuper a pluribus probabiliter ostensum est, inter Italum . . talicum et Africanum versionis genus, Sive inter collices ex Italia in Africani advectos et Africanos non ad Italica exemplaria exactos, quorum alteros non emendatos dicebat. Emendata enimvero exemplaria umstino erant ab Astis ad Italos advecta ab eis ius ad Graecos codd. in Italia usu ist0s ipsiusque Latini semonis normam correcta, non emendata ei, quibus ratio Africana illibata inerat. Quae si ad codices etiansenum superstites transferimus, comparati Ra sunt ut quos Affricanos habeamus ab Italicis non prorsus adhorreant, rursusque I ei locis multis ad Αλcanos accedant. Inde sequitur, in resinuenda ipsa Graeca veritate quicquid ex uiro in quod diximus nere aetatem tulit accurate et caute a liuibendum esse. Huius antiquissimae versionis Italae, quo nomine utrumque codicum genus dies consuevit, supersunt multi codices, evmge' liorum potissimum, iique misi antiquitatis laude conspimi Praestantissimi evangelioriin codices sunt Vercellensis, Veronensis,
35쪽
3obbiensis nunc aurinensis edidi in annalibus Vindob. 1847), Iaromontanus Vaticanus ed. Ang. aliis 1828ὶ Sangallensis
editionis caussa a me descriptus . orro actus, nisi quod plures stimorem capitum Versus ubique desiderantur, inveniuntur in Gantabrioensi, quem modo nominavimus, in Liandian Oxoniensi
ipse nuper edidi post earne et in fragmentis aliquot palim psestis ex obbiens monasterio Vindorumani translatis plura, indo edidi in annalibus Vindoli. 1847 . De catholicis epistulis
promus ut videtur perierunt epp. Iohannis et Iudae cum ma naparte epistularem em Iacobi vero epistulam exhibet codex Corbeiensis a. artianae et Sabaiario editus), item eiusdem epistulae et prioris etri tramenta codex obbiensis nunc Vim dobonensis edidi partem a me emitam in Mi lib. Vind. 1847). Pauli epistulae repreiuntur in praestantissimo codice Claroniontano a me edito), item in Sangemanensi a Sabaiario edito et in Boernemulo a atthaei publicato); accedura aliquot epistulae ad Rom. fragmenta ex cod. Guellarenano post niuelium in
Anec totis meis sacri et ros edita. His addam proxime fragmenta epp. aut in cod. onac. V. fere saec. Apocalypsis codex nondum inventus est. Ceterreni horum codiciun supplementaeis ex patribus Latinis, qui eadem veteri versione in operibus suis usi sunt, peti possunt et iam sunt petita.
Patrum testimonia de textu sacro, quemadmodum suo illi tempore ante oculos habebant, si certa sunt, magna auctoritate propterea valent, quod plura aetatem omnium codicum nostro-rim superant. Sed usus oriun criticus hanc difficultatem habet Fod plurimoriun patrimi opera, eis maxime locis ubi scripturam sacram stant, nondum eam 1a, opus est editoriani diligentiam nacta sunt. Vereor quidem ne quomun scripta ex recentioribus
tantiun codicibus haurire licet, nunquam ita edi queant ut philologicis rationibus satisfiat, etsi ad editiones corrigendas ex antiquis monumentis multa assem possunt. Sed iam ii qui media aetate 00dices describebant locos sacros a patribus laudatos minore Metranscripsisse videntur. Ἀecedit difficultatis illud, quod ipsi scrip-
36쪽
tores veteres inultos eiusmodi loco parrem accursae citant. propter caute distinmemtum est inter ea quae revera illi testiutur, cuius generis maxime sunt quae uberius tractam vel comentario inlustrant, et ea quae tantummodo identur testari, atqui ea denique quae vix ullam possunt auctoritatem habere Impriautem in censum veniunt, Vel pro multitu sine locorum quos as dirunt, vel pro accuratione Ia, id faciunt, scriptores hi ex
Graecis secundi, tertii, quam saeculi arcton ex Tertulliano, Epiphanio, aliis), Irenaeus, Clemens Alexamirinus, Origenes, Hilapolytus, auctor dialogi contra, arcionitas, Eusebius, Athanasius Basilius Magnus, Cyrillus Hierosol unitanus, Didymus, Epiphanius, Cliosostomus, vicarius item qui quin saeculi et posteriores sunt Theodoretus, Cyrillus Alexandrinus, Andi ea Cappad0x,
Iohannes Damascenus, Arethas Pariun auctoinatis habent scriptores saeculi . eoque posteriores, quamvis plurima afferant,mcumenius, heophylactus, ni Inius Zigabenus. Inter Liatinos secundi, tertii, Maaerii saeculi nunent ertullianus, Cyprianus, Lucifer, Hilarius Pictavensis, Hilarius diaconus qui Ambrosiaster dici solet); Hieronymus, Ambrosius, Augustinus, Victorinus, ichonius. Item quinti saeculi et posteriores Rufinus, Fulgentius, edulius, Vimus, Primasius, Cassiodoriis Beda.
Lectio Aula textu absque signo exhibita lectio est editionum Elgevitianae 162 et Stephanicae tertia 1550. Quae ubi dis ferunt locis plus 150 vide . . d. VIII. crit mai. et sim-ficat Stephani editionem, et Elgevirianam. Praeter et conlati sunt
codice Sinaiticus N et Vaticanus B). Quae in Sinaitico habentur coraectiones tertiae manus Ny saeculi sexu exeuntis vel Septimi), quae a pruna manu κ' plurimis locis discedit, item inaniis alterius κ' ipsius quam vel quinti saecvii), raro ad coimmentarium adhibitae sunt, nec magis codicis B conectiones. Paucis locis etiam aliorum testium mentio fit, de quibus subsidiorum notiua conserenda est. Praeterea ad significat aditu, o an omittit, o ponit, prae In praemittit, y apud.
opera data est ut quae differunt codicum Sinaitiis et Vaticati
lectiones tantum non omnes, certe longe pleraeque referrentur, excep tis apertis vitiis. Non relatum est de v ἐφελκ. nec de υτω et o m. Lipsi ae m. Ian. a. 1873.
40쪽
ὁ δὲ ἀποκριθεὶo ἔπεν γέγραπται οὐκ ἐπ' ἄρτω- sv ζήσεται ὁ ἄνθ - πολ ἀλλ' ἐπὶ παvri ιηματι ἐκπορευομέv δια στόματο θεού. 5 τότε παραλαμβάvet αὐτὸ ὁ διάβολο εt τη ἁγία πόλει, καὶ ω σε αὐτὸ eri τὸ