장음표시 사용
1쪽
Reproductions may noti made Without permission hom
2쪽
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARTMENT BIBLIOGRAPHIC MICROFORM TARC FT
Origina Materia a Filme Existin Bibliographic Record
6쪽
7쪽
8쪽
Quamquam iam multi iique homines doctissimi quomodo
in prisca latinitate casus ad terminos locales significandos adhiberentur, exposuerunt atque diligentissime paene omnia exempla, quae in scriptis Romanorum ad hane rem pertinent, collegerunt, tamen nova quaestione opus est, quia sere uu- quam, ut nece88 erat, quaesitum e8t quomodo casuum et simplicium et cum praepositione coniunctorum usus in lingua latina ortus esset. Neque sufficit redire ad antiquissima, quae quidem nobis nota sunt, sermonis latini tempora, sed proficiscendum est a principiis syntaxi comparativa constitutis.
Delbrueckius enim primus in illo libro, quo egit de ablativo, locali, instrumentali B. Delbruch: Ablativ, Localis, Instrumentalis mollindischen, Lateinisellen, Griechisehenun Deutschen, Berlin 1867 demonstravit, qui usus horum easuum in lingua ind0germanica suerit, ut nunc quidem satis explicari possit, quibus rebus latinae linguae usus ab illo disserat. Et Delbrue hius quidem in unam tantum omnium dialectorum italicarum, latinam, inquisivit. Sed eum casus in lingua se et umbrica et aliter formati et aliter inter se
commixti sint atque in lingua latina, etiam usus eorum non prorsus idem est Cadit hoc maxime in ablativum, cui tractando peram ita navabimus, ut quaeramus, quomodo in
linguis italicis hic casus ad terminos locales significandos adhibitus sit, qua in quaestione polissimum linguae latinae ratio habebitur. Primum quidem breviter de ablativi sorma disputandum
erit. - Constat inter omnes in lingua italica sicut in sanseritie primitus et casus suisse, cuius copiae, quamquam
9쪽
in omnibus dialectis instrumentalis cum ablativo coaluit, localis in lingua latina partim eum ablativo partim eum genetivo vel dativo c0niungebatur, Vestigia tamen ne nune
Iam ut de ablativi usu exponamus, etiam de adverbiis localibus disputandum erit, neque Vero, quoniam terminorum temporalium magna pars recta via ex l0ealibus orta est, hi plane silentio praeteriri possunt. Seriptores latin0s omnes usque ad Terentium perlustravimus, ita tamen, ut exempla ex illis praecipue sabulis Plautinis hauriremus, quae accurate editae sunt, eis autem, ad quas apparatu criticus deest, non multum tribueremus.
Librorum, qu0s adhibuimus, hi potissimum nominandi sunt: Del brue chi liber is, cuius iam supra mentionem fecimus; Holige Syntaxis prise latin Lipsiae 1861 Draeger: Historische Synta d. lat. Sprache, Leipgi 1874, qui homo doctus ubi de antiquis temporibus agit, plerumque Η0ligium secutus est. tiam a Brixi et Lorentgio in Plautinarum sabularum editionibus multa quae huc pertinent diligentissime collecta sunt. Itaque cum magnae collectiones iam ab aliis consectae sint, ego id maxime egi, ut has supplerem, quod quidem aliquoties fructui esse putavi praeterea paucis tantum iisque gravissimis exemplis usi sumus.
L Ablativus pluralis. In Drma ablativi pluralis cognoscenda quae difficultates insint, neminem sugit. quidem B0ppi Vergi. GrammatikI. 485), quem alii viri doctissimi secuti sunt, sententiam improbandam esse credo nego enim in hoc casu formando linguam graecam atque latinam, quas artissime cohaerere
Georgius Curtius Κ. Z. IX a. s. intellexit, prorsus inter se
De ablativi in veteribi is linguis italicis forma et usu locali. 387suisse diversas deinde, cum ablativi pluralis latini usum, qualis sit, spectamus, ill0rum sententia, qui hunc casum locativum esse putant, nobis valde arridet; sed quod maxime nos impedit, quominus Boppi sententiam probemus, hoc est: non est dubium, qui in lingua indogermanica huius casus exitus bum fuerit, unde in lingua italica os in latinabos, bus Ormatum cum stirpe verborum in i exeuntium coniungebatur sat bus); verba autem in consonantem Xeuntiae horum analogia ibus stirpi adiungebant. Schlei herus autem Compendium pag. 569 multique homines doctissimi ex suffixo bum etiam exitum ablativi vel dativi verborum
in a et o exeuntium ducunt, rati has sormas aliam ex alia paullatim exortas esse 'equosos eqvohioc 'equoios equis. Quam sententiam Veram non esse e lingua umbrica
apparet. Stirpis enim fruti stat frater), avi stat aris ablativus pluralis est fritrus areis stirpis vocalibus a vel terminatae ablatiVus est replanes, dequries in tabulis posterioribus Trebianer, deqvrier), eum contra illae formae etiam tum litteram intactam retineant. Nam cum linguae umbricae posterioris proprius sit rhoiacismus, dico eam legem, qua quodque S simplex vel intermedium vel finale in mutatur , inter S litteram, quae servatur in sormis areis areis, et illam, quae mutatur in sormis replanec Trebiane a. a. aliquid interesse putandum est. Nam si quis dicat in lingua umbrica, quae in tabula quinta, SeXta, septima legitur, consonantem inter duas vocales aut in fine verborum inveniri, prosecto illudis non est simplex, quod his exemplis demonstratur: Dim, pro quo in tabula Iguvina VII.
a. 43 Fissim legitur taces, contractum ex tacetos, quod etiam per tacea, quae tabularum antiquiorum Scriptura St, Om-pr0batur.
Quam ad difficultatem, quae Selileieheri sententia probata eXoritur, remoVendam atque quid intersit inter ablativisormas explicandum ab aliis aliud requisitum est remedium. Ausreelitus et irehhossus in illo libro ΑΚ. Die umbrischen Spraehdenhmater, erit 1849 50 pag. 14. 128. a. S.), UO
10쪽
lingua umbrica ut nobis nota esset, summo labore admirabilique ingenio effecerunt, illud es umbricum T 'eplanes, er)ex suffixo his terminationes autem eiusdem asu us ha-trus et eis, es areis-s e blas anseritico indugermanicobbums derivandum esse putaVerunt; quorum Virorum Sententia certe non confirmatur e0, quod ex eodem suffixo blamsexitum accusativi pluralis ducere conantur. Quam ententiam de ablativi forma prolatam quominus Sequamur, non
modo id nobis impedimento est, quod consonans j vel hexeidisse putatur, sed etiam aliae ausae, quae suo loco com
In eundem errorem Corssenus Κritis he Nachirage, Leipgig 1866 pag. 216 inductus est, qui fratrus ex Vν utrefosexcidente i sormatum esse sibi persuasit, qua in Xplicatione ne contracti quidem, qua u litteram X e atque o Ocalibus ortam esse contendit, concedenda est. Quomodo stirpes in i exeuntes se habeant, ipse non reputat, nec possunt illae formae eo modo explicari. Praeterea haec sententia, quam
hodie multi homines docti Enderis, Formentehre der 8h. Spr. , stricli 187 pag. LX. LXVI a. a. probant, quam salsa
sit, vel maxime ex hac re perspici potest: si s verbi iratres ex us sus - bus, atque is verbi prosesetis prosesetis ex his sis ses, Ma orta Sset, utrumque 3 aequo modo ac simplex in tabulis linguae iunioris umbri eae latine seriptis in mutata esset, qu0d actum non est.
Breatus Breat, e tables Eugubines, Bibliotheque de redole de hautes eludes, Paris ST pag. 7 ad has varias
sormas explanandas suffixum , quod in mutatur, cum graeco σε convenire atque S immutabile graeco εσσι respondere putat. At non modo u illud in rutrus quid sibi velit, non perspicitur, sed etiam hoc huic explicationi obstat, quod εσσι unius linguae graecae proprium est. Nam huius sormationis cum in lingua latina vestigia nulla exstent, dubito num in lingua italica ad ablativos pluralis numeri verborum in consonantem et i exeuntium sormandos alia sorma atque os
D ablativi in veteribus litiguis italicis forma et usu l0culi. IS9Reetissime autem iam a Schleisther Comp. pag. 570)stirpium consonanti terminatarum suffixi sorma intellecta est, qui fratrus ex 'fair os ortum esse dicit. Lege enim ommuni, qua lingua umbrica utitur, sermae irati δε - 'irutre - 'iratres ut 's, ubi tum vocalis, susei coloris i et eausa interposita est, alia e alia ortae sunt ses. Has, sive pihaz, - 'pihais, piautog). Quam ententiam eram esse etiam ex nominibus, quorum stirps 40eali finitur, intellegitur, in quibus eodem modo aveis ex areis arems - ' emos derivandum est. Quae cum ita sint, salsum esse putabimus quod Franciscus Bueehelerus Grundr. d. latein Deel pag. 43 de his sormis disputavit fratrus recta via excidente i sormatum esse ratus, quia Sic neque uteis nee s immutabile intellegeresur. Vides nune illud a verb0rum frut 'us, areis in mutatum non 8Se propterea quod non simplex erat, sed quasi duplex, ex is assimulatione contractum. Nec parum confirmatur nostra sententia lingua sea, quae idem discrimen praebet, ubi 0rma ablati Vi stirpium in a vel o exeuntium eum latinis convenit hi/rt-M - hort-ois, hort-is, quod a
graeco χορτοεις me Separes); Sed anusi is in lingua latina ibus 88et; quae sorma a Schleicher recte ex φ fos deducitur. Quibus rebus expositis nolite dubitare, quin Bue helerus et reatus recte disputaverint ablativum pluralis numeri italicum stirpium vocali a vel o terminatarum suffixi si σι ope Drmatum esse rati qua re laetum est, ut easus ablativus sive
dativus pluralis et locativi et ablativi, qui proprius dici potest,
usum habeat. Dicet ortasse quispiam sormas filiabus, portubu' am cibus, suibus pro suismo. I. R. N. 417 repugnare contra id, quod diximus minime. Errat enim Schlei herus Comp. 569), cum ex filiabus, an/icibus sormas siliis, amicis derivatas esse putat Formae enim, quales sunt amicitas, suibus, vix aliter oriri potuerunt quam per salsam quandam, quae dicitur, na-l0giam. Inter litibus autem atque sitis non ea ratio inter-