장음표시 사용
11쪽
Aesehylus nullum eius modi exemplum praebet. Error ille inde natUS EAS Videtur, quod saepe ex pica quadam ratione dicendi imperativus Verbi ita Pera positus est ubi pro sententia omitti poterat, cum mutatio tosti ex ipsa condistione rerum facile colligeretur. Mutatio loci tamen apud IIo merum Semper Cogitatur.
Ita cum imperativo alterius persona conivnotum et i Θ ram X
stant in Iliade I 32. d 2. A X. IGII. 3di i red6. EUGi, in Odyssea Ibi li I. Itaque ut his lovistomeri appare de usu emphatico cogitare non licere ita apud Aeschylum dubitari non potest quin duobus locis, quibus imperatiVi id et it leguntur veri imperct rivi, qui motionem signis cent. intellegendi sint ' :
Contra Sophocles certe verbum itai ci emphatice adhibet. Nam lua DIqUam aliquot locis dubium est quo modo imperativi intellegendi sint Aiso. d . l. II 66. ed. r. lai A. Oed Col. los. Trach. si ij. Tamen restant, quae aliter atque in Vim emphaticam aceipere non liceat:
Oed reg Id68 Sαυσαί μ' ἐασον, Λ θ' ωναξ. oo Oνη γενναD. Ood Col. 2d SD iu τε νευσαTE. At in Euripidis tragoediis, ubi imperativus Verbi tενα Olim alio imperativo coniungitur, Senaper mutatio tosti subest qua res duas diversas actiones positis quam imperativum emphaticum
' Ilaistio Sept. v. Ios codicum lectionem e hsi sλιανω, MD Oc θ' εmei rac, oh Ih recocti MOD Gκicisi Agroi ' verba tradita ita licere emendare, iit icti vi emphatica existat, noII crediderim.
Denique imperativo terhiae seqtiente VII IO O I:
Thucydides neque aer ne tu cffs neque alia imperatiVorum adirimenta habet.
12쪽
Do infinitivo imperativo viri docti multi varia ediderunt, quorum . Vagner Schwerine Soli ulprogram I si Ohiontgo(Beggenberger Bethrage i rem summa diligentia a doctrina
tractaverunt. Sed quamquam inprimis enige omni materie accuratissime congesta rem ipsam intomericis luidem carminibus diserte explicavit, tamen restare videntur, quae rectius aiat plenius exponi possint. Itaque primum iurejenige sententiam eorum refellit, qui infinitivum imperato plus ponderis tribuere oredant quam imperatiVum, qua opinio X USU Potius nostrae quam Graecae linguae nata est. Qua in re dignum est luod commemoretur, duobus locis, quibus maxime illi ad sententiam suam stabiliendam uti solent, infinitivum omnino non fungi imperativi ViCE.
apparet infinitivum respondentis obiecti loco ad verbum imperandi
non dubito quin poeta ex oratione obli tua in rectam trunSeat, Ita Ut PrimUs Versus orationis a verbo ἐκεκλito pendeat de hastStrUctura Verbi κελομαι LAMI S de ommutatione orationis
Itaque tantum abest ut infinitivo plus ponderis tribuamus qUam imperatiVo, ut eum maxime tum adhiberi dicamus, ubi imperatiVUS pro sententia gravior videbatur. Quod enim,entge, Wagner, alii infinitivo imperata futuri temporis remotioris exprimi dicunt, quamquam id quoque in usum infinitivi cadit, non id quod summum est dixisse mihi videntur. Immo infinitivi vis est ea, ut imperatum a stondicione ita pendere indicet, ut imperati inifieri nequeat, priusquam condicio data sit. Condicio aut uti aut
enuntiato condicionali additur, aut ex onexu rerum faeile supponitur. Nimirum Saepila re ita comparata est, ut imperativum aut condicionalem aut absolithum ponere in ipsa libidino dicontis sit. Itaque leguntur imperati Vi, ubi, Si solum fompus respiCeretiar, infinitivum exspectares Multo igitur maior pars infinitivorum coniuncta est cum Sententia condicionali: II say,b3. I AO la 2(cf. m. 82I. ubi infinitivus ex hoe loco repetitus non bene quadrat).
Non minus saepe oondicio subaudienda est. Plerumque aut futurum antecedit aut momentum temporis futuri adverbio tempo
priores actiones tres quasi uno tenore alia aliam sequuntUr atquesqUOdam modo unam sontentiam componendi res praebent et Continent posteriorum duarum actionum, redeundi et ducendi SOCiOS, C. PBr Perfecto, eondicionem ita intellegitur, qua de causa modias imperandi mutetur. Alia res estist 36bV σοὶ δε γυναι τάδε επιτελλω '
13쪽
ex speetares etiam altero se tertio loco infinitivos sed imporativinati esse videntur ex Versu risi, ubi reete, cum desit condioio. positi sunt. Denique tertium genus restat ex eadem ratione ortum. Namque infinitivus ponitur, si id quod imperatur, ita cogitatum est. Ut in omne vel multum tempUs valeat, in imperatis, ut ita dicam, iterativis. Cum Utem inter singulas exestutiones imperii spatium temporis intercedat, fit ut rursus condicio existat. omnis enim condicionalis est iteratio ex hoe usu natus est ille. ut ita dicam gnomicus infinitivus qui in primis ex sesiodi operibias notias est euius exempla intomeri carminibus leguntur:
Ado Ad IOA 26B. et 28i DI. Locis his quos nominavi commune est illud, illo imperatum de longo tempore atque iterative intellegendum est. Sententia
ipsa plerumques ita omparata est, Ut propriam atque Singularem rct contineat. Usu Vere gnomici, quem inlesiodo agnoScimus, Vestigia non ita multa, Velut Aradi r νυν tu m/ε καὶ συ γυναικί
Itaque Si quaerimus qua ratione infinitivus pro imperativo usurpetur, apparet infinitiVUm poni, si facultas exsequendi imperium non a sola Voluntate iubentis vel iussi pendet. In hoo usu infinitivi, qui imperativi simillimus est apparet Casiam Ubi poti et praedicativi, si additur alium nisi nominativum esse non POSSe Aecusativus ab hoc genere infinitivorum omnino alienus est. Itaque ubi acotisativus subiecti legitur, alii id genus infinitivi Statiuendum est, ct qua re postea VidebimUs. Nam quamquam in omori usu infinitivi imperativi certa quaedam lex agnosci potest, tamen non dubito quin initio infinitivus, finibus istis non coercitUs, ab imperativo omnino non diversus fuerit. Sed cium
duo tamquam modi essent, quibias eadem res signisi Caretur studium ortum est distinguendi inter has ditas rationes ita, ut proprium utrique Unu tribueretur, D altera SVPerVacanea Videretur. Nequ enim neglegendum est usum condicionalom in Odyssea multo Saepius et expressius invenirini iam in Iliado. Et in Iliade restans certa exempla, ubi infinitivus a vero imperativo nulla re differre videati tr. Qtio locos,enige Variis modis, ita tamen traotaVit V a Communi si infinitiVortim discedere ne-
tiviis alibi saepissime legitiir of Z 86. et II dZI. LOcis itos ii pra nominavi omnibiis insinthivi pro imperativo alterius personae positi tint. Infinitivum tertiae consilio vitari ex illis locis apparet, ilibus 'ali paucis inter infinitivos alteritis imperativi tertiae inseruntur, velius I IOO-lsi. ID. ii U-bd deniquo ex versibius Vi 3 - id eum versibius is s.
comparatis. Tameli agneri exempla tertia Persona numerat, Ad ita ejent Ze alia iiiDqrie addit quoriam pars multo maior ita Comparata est ii hali fastile itemqiuam in sententiam Suam
perducant. Nam Misi ii 23s, 8 orationem obliquam esse Poti IIS IIam reotam instituendam manifestum est. Ut insi- nisi VII pendet a x erbo isti, iit saepius. Similiter A I κλέοσεῖναι infinitivus explicative vi quadam finali apponitur ad Sententiam Praecedentem. Et G2 κεῖσθαι, si ii iidem Vera lectio StAristarchi, eodem modo atque c/οοέειν referendUm S ad idci)μι, eg κείσθ(o seribere malim. Denique iridis alteram PerSODam, non tertiam stogitari ex sententia relatiVa apparet.
Reliqui sunt igiti 1 qiuattuor infinitivi tertia PerSODRE, UO-rlam Iiis iue aliquid proprii habet:
14쪽
eadem fere rursus leguntur 26s-2iri et verisimillimum est hos posterioris loci Versus, non illos priores, irimari OS SS atques genuinos Sed eum totius libri compositionem evolvere longum sit. Satis habeo singula commemorare'): Oν ε Θ θεῖναι faetum esse non Verisimile, cum infinitivus quoque in hunc locum quadraret. ἐε ξυναγουσα et verbis et collocatione minus aptum videtur Pia ἀολλίσσασα νεοαιΠά quod altero loco legitur Versus di 8s inepti et supervacanei sunt. pnique Verbum dοκεει minime quadrat in ano sententiam, cum altero loco optimo dIeatur ,εσι ν f. Itaque haec tam mira structura ex imitatione verSUUm, qui nune posteriore loco leguntur, nata esse putanda est. - Reliqui duo infinitivi tertiae personae in certa specie orationis numerandi sunt, quam Omerus PSe ii rapti appellat, cuius exempla putara leguntur. Infinitivo, rarius imperativo id quod inter duos partes conveniat, significatur. Nam cum in Ceteris imperativis vel infinitivis id quod faciendum est, ab unius, si Veimperative a iubentis, sive concessive a iussi Voluntate pendeat, in iror facienda utriusque partis voti rutas aeque Valet Qua in re Graeci maxime infinitivos adamasse videntur. Ilae forma orationis, quae ex legibus et foederibus satis nota est, quamissiam primo rectam fuisse exiomericis exemplis colligitur cf. I id- o.
hionem obliquam abisse Videtur, certe postfomerUm Semper accusativus subiecti ponitur. atque idem semel legitur inruomero: V28. V εἰ μεν κεν,ενελαον , βανδρο καδαπεφνη,
εἰ ε 'Aλεβανόρον χείνη βανθοσμενε αOC, Tρωα επει Eλενην καὶ κτήματα πάντ' ἀπούονναι, χιμ ν ' 'Asγείοι ἀποτινεμεν. forma orationis est eadem, quam ex legibus et foederibus novimus. Sed cum hoc unicum exemplum sit, ubi ad infinitivum tertiae personae iubiectum additum est, non potest diiudicari, utriani iam obliquam orationem teneamus, an quod minUS
verisimile est , infinitivi tertiae ab initio accusativum postulaverint. Ceterum addiderim vorsus 28S 286 in fino libri ab abs repeti neque mirum esse, quod tum infinitivus minus aptus est. alter infinitivus tertia personae est ii:
(IVis 8 d2 3a , ubi infinitivus ad alteram personam Specta f. Denique unum atque difficillimum infinitivum temptabo.Namque I 3s-Id leguntur haec:
IntErprete Verbum εἰναι supplendum esse dicunt et infinitIVum ab Od εἰlii, tamquam diotum esse his sum qui , pendentem faciunt. Sed si quis cogitaverit, ut versibus squentibu ἐπίμεινον Θ οίσουσι Opponuntur, ita nune παρασχεμεν Θrb Oρνυθι ΓΘSpondere, Verisimile videbitur infinitivum singulari forma dicondi vi imperativa praeditum idem Valere ae , παράσχω VEl Παρα ob. Et rursus licebit quaerere nonne hae insolita fructura Verborum orta sit ex insequenti responso Achillis , δωρα μεν, ἷκ ἐθελ σθα Παρασχεμεν mεικέσ, εμεμ πάρα σοί. νυν ἐε μνησωμεθα
15쪽
χαρμ c. Nam responsUm Achillis, cuius sententia est Agamemnoni licere aut praebere dona aut haber Se POS PUgnum Commi SSum, non videtur ad verba Agamemnonis, quae pergeriPSi conformavium esse Verba ipsa tanta PorVerSitate sententia sUnt, at rem
diderim, orationem Agamemnonis olim in versum iis finisse, versus Ido-Id postea, responso Achillis prave intellecto, addi
Idem quem explieavimus est usus infinitivi in hymnis IIo-moricis III Id- 22, 3b . III d8o. IV I3 - Ido 28 l. Imperativus tertiae personae exstat III 6s-bi . subiectum in accusatiVO St, sententia est , ρηιο ' eum Vs i 28,28 conferenda . Quod vero ad IIesiodum attinet, commemoratione dignum
est, in Theogonia infinitivos imperativos non legi. In Scuto haec lint v si of P bol), I 2I bao-bd2), quibus locis imperati Vos Xspectares, et 332-i, b in sententia condicionali Ahin Operibus novum genus exstat, ortum ex illis infinitivis quos iam in omero agnovimus, quibus Sententia imitVerSa SiVEimperata iterativa significantur. Nam Poeta praecΘpta omnia foro infinitivis effert, suorum plus entum leguntur. Perraro imperativi inseruntur, ita tamen, Ut, qua de CRUS modia VariEt UT,
Tertiae personae imperativi praeferuntur infinitivis: Mo, 3 2, Id il8, et optativus 3 6 dii, dis Infinitivi tortia per-Sonae, UOTU Subiecta accusativi sunt, o8, DB, is 2, o Goguntur. - Difficilis est quaestio de easu subiecti. Nam cum plus luinquaginta loeis nominati Vus exstet, leguntur ac CusatiViv. si Asb. 3b, id quorum tres posteriores non dubium Stitui additicii et recentissimi sint. Sed in versu ,si 3 32 tuam
quam non credo eundem Ui totiens DominatiVO USUS est, Doloe aecUsatiVUm ponere malitiSse, tamen ne ilia Versus IIesiodo abdicare Dei lue ter i uero restituere contra odiCum auctoritatem
audeo . Apud ceteros seriptores omnes, ubicum Itie infinitivi imperativi occurrunt, nominatiVum subieet inVenimUS. Species luaedam infinitivi condicionalis exstat in oraculis. nam luae a deis vatistinando imperantur, ad oertam condieionem referri itaque infinitivo efferri solent. Cuius usus exempla in Odyssea sim oracula a Circe, Proteo, Tiresia data Praeterea conferenda sunt oraculorum Grapeorum abruendes collectorum
Sod leguntur etiam imperatiVi, quamVis Praeeedent sententia condicionali, velut i d Is db, O 6 Id D. In carmino Ib6 leguntur inter infinitivos alterius personae versuum B, b imporativi tertiae in versibus di db d8 lib. Aocusativus subiecti exsta c. i et Is2. Denique huc perhinontruserodoti IV I63. Aristophanis q. Io3Fav. sis Aeschyli Prom ii 2. Elim Ioo Iol is; praeter hos locos Aeschylus infinitivi imperativi exempla non habsit. At in Sophoclis fragoediis, qui Vetustioris sermonis formas amabat, aliquo infinitivi leguntur Philoch. Iali Oed . . d6I. l. s infinitivus cpάσκειν et Philoch. I λεγειν, verSU Eleefrae X-cepto in sententiis condicionalibus cf. albet Electra p. 8 . Eiusdem generis sunt infinitivi Oed COLM8I-dso Philoch. IOSO, Oed. r. Id62-Id66. Loco imperativi sunt Oed Co rasi-2os. Ant Iia2. In Euripidis fragosidiis quatuor infinitivi sunt imperativi.Ηeraclid. IIS. Ion io2. r. 62d Tro d2I, sed Supp. d et Ias suos orsus agner affert, aliter explicandi sunt. Aristophanes saepe infinitivo imperativo utitur, sed severe leges sermonis omerio observat loci sunt hi: Ach. 2bi. Dub d 3, bo Io8o vesp. 386. pae II 62. Lys. Di I. Thesm. Ibi
Tan. I 6s. Quod ad scriptores prosae orationis attinet, erodotus ration IIomerio saeptiis infinitivum adhibet I 32 8s III 3b, III. IV 63 I 26. V 23. VI 86. VII Ilis, os et sine nimitato ondicionali IIII d. VIII 63α . Infinitivus fertiae personae in iiτοηfacienda IXI exstat, ubi accusativus subiecti legitur. Sed apud
IIerodotum non minus saepe imperativi eum sententiis condicionalibus oniungi intur, vehit IV 8. In Thucydide perpauca exempla sunt V o fortasse I ID. nisi rectius ex coniectura Sthgleri cyεῖ inseritur. Posteriorum scriptorum Plato nonnunquam infinitivum imperativum adhibuisse vidΘhUT. Itaque ut a, initi, imperativum cum infinitivo etiam sinsententiis condicionalibus certat, ita infinitivus magis magisque opprimitur Cuius in locum quamquam sane inprimis imperativus successis tamen rim sententiis Mondicionalibus inlius Iraeterea modus dicendi agnosci potest. iam eius generis imperata Saepe
16쪽
apud varios scriptores verbo si olim infinitivo coniuncto redduntur. Cuius Usus non omnia me X empla collegisse confiteor, tamen quae notavi hae sunt: ex oraculis Graecis IIendoss)
Aeschyl. Prom post infinitivum imiterativum versus ii 2
Postquam igitur usum imperativorum infinitivorum explicavi transeo ad aliud genus infinitivi describendum quod Saepe eum illo confunditur ab interprohibus. Est autem infinitivus PrecationUm, qui nisi dis advocatis non adhibetur. ContinetaCtionΘm Optatam, quae non deorum manu ipsa agitur, Sed UaΘefficiunt modo ut agatur Deorum actiones ipsorum imperatiVOVel optativo, nunquam infinitivo optantur huius infinitivi ratio optime intellegitur ex versibus Aeschyli eph. 6s- 6:
- 2I IIuius infinitivi subiectum semper in oeusatiVo ponitur. Quo apparet infinitivum ut obliquum cogitari neque difficile est dictu, unde potiSSimum pendentem cogitemus e Graeci cogitaverint nam quamVis Saepe implex infinitivus legatur' , multis tamen locis do vel dor imperativi additi sunt, a quibus infinitivi pendeant. Exempla autem sunt haec: Iliadis , di 2s Zευ . ., μη πριν ἐ' ὴέλιον Γναι . . hiis Σευμάτερ, η ίαντα λαχεῖν ὴ νυdέο ν ονψ 3bd εν να νηλέμαχον μοι ἐν ἀνύοάσι ολβιον εἷναι. Contra doc additum legitur 'Ili. A 28 I. o hymn.
cf. . Ziegler, de precationum formis Bresia Isob, p g. 26-3o et g. bo.formam syntacticam non recte intellexisse videtur.
17쪽
Praeter ea quae passim in libris grammaticis leguntur, propriae dissertationes de sententiis iterativis mihi notae non Sunt. Itaque earum syntaxin exponere et illustrare non sine fructu foro putavi de iterativis,omerici hierodoto sermonis egit A. Stolpe, ferativorum Graeciorum vis a natura I 8as. Mihi autem propositum est inquirere, quae sit ratio iteratiVarum sententiarum apud omerum erodotum Thucydidem. Itaque Sunt duo genera iterationis quarum alteram continuam alteram intermissam nominaverim continuam dico, si singula momenta inter se paria nullo spatio interiecto procedunt. Eius modi iteratio. qua unam uniformam imaginem offert, cum in ipso verbo agendi non in tota sententia inesse videatur, non synhachic effertur. sed ipsa forma verborum velut verbis intensivis. Itaque Uae in sequentibus tractabitur, est iteratio intermissa. ae autem rursus aut simplex est, si una atque eadem actio certo Spatio temporis repetitur aut composita, si iteratio quasi periodo plurium actionum continetur. In tali sententia enuntiatum primarium
et secundarium distingui sole ita, ut hoc ad illud sub specie
condicionis addatur. sententiam seeundariam secUS, proprio Capito tractabo.Itaque cum incipiamus ab Iliade, dicendum es primum do iterativis, quae forma verborum propria est dialecti Ionieae. Quorum priusquam ad syntaxi accedam, praemitto indicem formarum, quae in Iliadis libris leguntur. Modi obliqui omnino desunt, exstant soliam formae indicativi praeteriti Tertia persona singularis, cuius exempla longe plurima Sunt, primUm loeum
18쪽
19쪽
hi iii edii: πελέσκεο -ετο ADII. O IO. Verbi peti m eae formae, Vae augmento carent it serati Vae sunt: d Is I. 33 i. Trasi, ubi, legendum est. Contra formae augmento praeditae imperfecto verbi *άσκειν tribuendae sunt neque habent vim iterativam: I b. CADB. J6b. ib. P ITI. V 2I. HI Id. Isi it 335. b. ii os e N IOD. Itaque A 366. cum sententia non repetita Sit, PotiUS i dxi φασκεν tuum φασκεν Scribam restat tum E UDUS Versus rab, ubi pro simplici imperfecto φάσκε initio versus legitur. Deinde forma εσκε non est iterativum, sed vetus imperfectum verbi εἰναι of latinum escit et imperfecti vice permultis locis fungitur. Sod similitudine iterativorum factum est, Ut ipsum UO UEpaulatim aliquid sententiae iterativae ac Ciperet et inter formas
Iterativaboristi et imperfecti eadem ratione inter se disterunt, qua simplex oristus et imperfectum. Singula actiones totius iterationis aut coordinantur aut sub ordinantur. Coordinantur his locis: BZo do,dεκα ποώ ιιλάπαξα ά- εκ πασεων κεχμόλια 'Oλλα καὶ σθλὰ ἐξελομην, και πάντα σεοων' γαμεμνονι οσκοι ' O d dεξά- μενο διὰ πανοα ασάσκετο, πολλὰ ἐ' Pσκεν. I des raros O τε μεν τε μετὰ Πωτοισι φάνεσκεν, ἐ-Ot d εν
Ηuius conformationis proprium est, subiectum utriusque verbi unum esse, potiones alternare ita, ii utrique eadem vis tribuatur neque retius inter se cohaereant. Relatio actionum significatur subordinatione: I 88 et Is8 οντινα με βασιληα κιχείη, χον ' ἐρ Tυσασκε μαρασιά . . . ν δ α δημου νόοα δοι, χον ἐλάσασκε 3iοκλήσασκε
his versibus forativum poetica quadam lioentia positum St. nam in antecedentibus quae de Menelai arte dicendi dicuntur, simplici oratione proferuntur neque haec ita intellegenda sunt, Ulixem saepius apud Troianos verba fecisse, Sed poeta tamquam oblitus non se ipsum sed Antenorem loqui, describit universo mores Ulixis. Imperfectum et oristus variantur his locis: praetor I AD 333 quos iam citavi, O 2 1 - 222 αυχὰ θ Drac - παι ό ire liqιερα, δυσκεν εἰ Λίαντα ῶ δε μιν σάκει κ Πατασκε
20쪽
In reliquis sententia condicionalis, a qua actio repetita Pendore Ogitatur, non proprio nuntiato expressa est, sed fastile Suppletur: 362 ονόε μεμνηται, α μάλα πολλάκα Γιον oh OP, ita Ot
D 22h 3ον ' λεαίθεσκον uάκαοε θεοι κλέψαι ἐ' τρυνε OM(cum Hectorem mortuum ab Achille trahi vid ob ant). Itaque maxime in Verbis affectuum cavendum est, ne illa id de nostro sermone transferamus in linguam si raecam quod ab ea alienum sit. Nam luod Z I legitur πάντα φιλέεσκεν δῶ mοἰκία ναίων, Vis iterativa verbi giahi ex addito participio facilem fellegitur. Sed in eandem sententiam iterativam similia omnia Sunt interpretanda, ubi nos in nostro sermone continuam ConmdICIOnem animi, non singula argumenta dispositionis mentalis cogitare solemus. aeuo pertinent: ab ab L παλλακίδοσ, ην, τυ σι Πεσκεν, cta aάζεσκενἐ ἀκοι
Similiter I 26 μενο οἷον χεσκε νυδεν et E di 2 rabide singulis proeliis intellogendum est in se luentibus locis, condicio, quamquam paulo difficilius cognoseitur, inest:
quam imperi Chiam a Verbo DPσκεσθαι praeterea ignoto derivatum liabendum St. Sui generis sunt suatuor hi loci: dbod ουτ 'οι εἰ ἐγορην πωλεσκετο . . . ἀλλὰ φθινυθεσκε φίλον κῆρ. 'Oθεεσκε SU UT M TE Oλεδ ον τε.verbum primum vulgarem sententiam iterativi praebet, in Q Uentibus autem, fluanDiuam id pio praedicatur, de toto spatio temporis Continuo Valet, tamen ex studio biodam concinnitatis iterativa posita Vnt. P dod 'ολλάκι τογε μητρο ἐπευθεZO, D OP ἀπαγγελλεσκε.
hi duo loci ostendunt singularem rationem coordinationiS: nun tiato priore Singulae actiones repetitae in unum comprΘhendUntUr, Ua tamen ingUlas cum singulis actionibus enuntiati posterioris coniungendos esse iteratiVo significatur. 2 2bs V όφρα ιεν οιτο άν Arctiiεμνονι μήνιε δίιο, τόφρα δε ρηίτεροι πολεμίζειν ησαν 'Aχαιοί χαιρεσκον γὰρ γωγε θοῆ ἐπὶ ν υσίν ἰανα, Ob antecedens r/ρα-χόφρα, quod maius spatium tempori S COm plecti videtur, tamquam errore iterativum positum St, Plumis Uam re Vera Troiani unam noctem ante urbem Vigilant. Denissu V m 86 Στεν χοώ εἰσα/χεν . Dc τοσον, δήσασκε υ νάλλοι πεντηκοντα legitur vulgari, iterativum, versibus tamen forutasse interpolatis.