장음표시 사용
31쪽
Praesens historicum iri enuntiato primario legitur In 36, 2:
Particulam P, luam apud Herodotum Saepe Ogno VimUS, Thucydides ad imperfectum non addit uno tamen OCO DECeSSitate coaetus, in sententia iterativa oristum et M articulam adhibuit, IIII, 3 ει με, νε ιόοιἐν π ου σφεῖερOU ἐπικOα-
Facito intollegitur Thucydidem imperfecto adeo non potUiS SQ uti, Ut formam rationis, quam alias aperte spernis, hoe no loco adhibere mallet.
D thoratione prae Senti S. In iteratione praesentis e futuri cavendum est, ne sententiae iteratae cum generalibus Vel nomici confundantur. Nam hae, qua ut ita di eam leges aeternas ratione inventas continent, nihilit orationis habent actiones repetitae nisi eriarum personarumfaota certa narrantur, non cogitantur. Ubi eumque subiecti loco pronomina indefinita aut v ooes ollectivae leguntur, iterationem Veram Supponere non lices. Sed ea re maxime cognoSeuntur sensentiae iterati Vae, quod Certa personae nominantur. Tamenus sententiae generales in omne tempus valent, ita iterativa o ipsae quoque quodam modo ad tempus futurum referendae Sunt. Quo fit, ut utriusque forma synhaesio fere eadem sit, ita ut dici possit, iterationis praesentis formam propriam deesse nisi quod passim adverbia et pronomina illa, quae iam in praeterito agnoVimus, addunfur. Intomeri armi Dibia sententia generales, in quibus etiam imagines numerandae sunt, P ΘrmUltae habentur. At vera iterationis exempla admodum Bra Oh
In Odyssea iterationes praesensis haeretrii ... λαων, οἷ μίν ρα θεόν ω εἰσορο, νιε dειδέχα ἔαι μυθοισιν, τε στείχη 1' ἀνὰ στυ.
32쪽
At iniserodoti libris, quibus tot gentiunt instituta moresqUΘ
In sententiis magis Teneralibus quam siterativis Menique propria dorma dialecti donicae, ut videtur invenituro cilius exempla imprimis Merodotus praebet, Vestigia tamen IssiamVis exigua intomeri carminibus leguntur. Nam sue cum eniantiatum
feci indarium suam formam retineat, in primario oristus nomicus Eum MDC vel is in partieula aret conivnotus sonitur Atqueaoristum gnomicum non solum per se sed etiam cum sententiis condicionalibus coniunctum antruo mero usitatis si rum SsΘ, Satis constat. Ηuius autem usus id maxim proprium est, Particulam is Pneeessario addi ita, ut aut post verbiam simplex aut OS Praepositionem verbi ompositi collocetur Aoristum gnomicum timeondicione coniunetum sine particula, II erodotus non adhibet. Quam particulam eam quo lue Vim liabere posse, Ut UniverSit utΘm quandam sententiam signi fisset, satis motum est NUum Vim semper serVavit in sententiis relati Vis ut autem iam Pronomine relativo aretissime cohaeret et fani piam unam vocem efficit, retacum praepositionibus Nerborum mompositorum Moal HAC Erin Solest.
Ηomericum unum exstas Xemplum, quod eandem fere formam quam, erodotus, exhibet: Trad: 1 μεν τε παλοί ποdεσ' ου γαρ ' ονόει πίλναχαι, ἀλλὰ βαίνι βλάπτουσα ἀνθρωπουσ κατὰ Λ ουν τερον γε πεδησεν. Deinde occurrit apud hos poetas: Epicharm seg. 3b Naibel) καὶκα τι ἀντίον, λη τήνθ λεγειν,
Illud P in uno modum adhibitum sexstat praeterea in libro ippocrateo περὶ νουσαν. In Lithrei editione X textu
33쪽
Etiam in dialecto Attica nonnunquam in eius modi sententiis noristus gnomicus legitur, sed particula ia omissa. Velut lat. Symp. 188a: ταν δ μετὰ τη υβρεωσ' ω εγκρατεστερο Περὶ τὰ σ
Thucydides, qui narret potius quam describat, iterationem praesentis raro adhibet. Simplex forma iterationis exstat II Ad A. II II. s. II b. 2 da. I, 2. III 32. d. b. d. 3 3. I, 8. i.
De enuntia ho se eundario. Enuntiatum eoundarium ab initio constans et simplex est. Est autem iterativum, si actio seeundaria eodem modo ilia Primaria repetita cogitatur, ita ut ambae unam facian actionem plenam Plerumque achi Secundaria primariam spatio temporis antecedit Aetiones ita inter se cohaerent, ut altera alterius tamquam eon diei sit. Quae res in feratione praeteriti optativo significatur. In tota sententia plus ponderis habet enuntiatum primarium, UO quamquam a condicione pendet, tamen, ut ita dicam, histori Cum esse, non fisitum, ea re maxime indicatur, Iuod particula A in enuntiato secundario non admittitur. Itaque indoab Ilomero si non legitur. Optativus oristi mulio frequentior 8St Uam PraeSenti S, quam Uam non rediderim ea re prioritatem actionum significari. nuntiata secundaria incipiunt a particula Or aut . ποτε, a pronomine relati Vora aut Grac, raro esturrunt hi, 'εί, σσάκισ. In Iliade et tε ποτε, .c-υστι sine discrimine
II erodotus inprimis conivnotione Oκ is utitur, UiUS XEm Pla re bo numero Occurrunt praeterea oo x , Vt , κοτε - ,
34쪽
hibuit. Apud Thucydidem m. d. his locis legitur Iras, B:
Adverbia vel pronomina iterativa in sententia seeundaria apud IIomerum nondum inveniuntur sed eius usus tamquam elementa cognOSCuntUr nam iam participio nonnunquam αἰεί ad sententiam iterativam signifieandam coniungitur: 88 'ντε ἐθνεα εἷσι μελισσάων ἀδινάων πετρη ἐκ γλαφυρη αἰεὶ
Saepe ipsum pronomen relativum indefinitum, Cui vis quaedam distributiva inerat, satis fuisse videtur ad iterationem indicandam. Ita indicativus in enuntiato relativo legitur:
erodotus solus etiam in praeteriti enuntiato Secundario cc particulam admisisse videtur: Dis usos. Q παρθένοι γινοίαT γαμ υν ραιm, . . . Tm rech ceγεσκον. DiSi Particula ex pronomine a nata est.
35쪽
Thucydides ipse quoque pronominae εκαστο aBP UtitUr, modo indicativo, modo optativo sequente. indicatiVus legitur.
Sententia iterationis praesentis ab iteratione praeteriti diversa est, ita ut magis speetet ad sententiam universam Vel gnomicam neque id Summum est, actionem praedicatam repeti, sed ex condicione enuntiati secundari necessario squi. Quo fit, ut enuntiato seeundario vel condicioni plus tribuatur quam
Homerum maior ex arte, postea necessario additur. Coniunctiones adhibentur ab erodoto longe plurimis locis riεάν, ἐαν et pronomen relatiVUm. f. exempla quae infra ex secundo libro asseruntur. Possisne deesse, i particula apud IIerodotum, dubium, in codicibus sane nonnunquam deest II IA). Adverbia eadem ratione atque in praeterito ponuntur. I so: τον ἀν κάσιοχε δέ . III 6 κατακοπτε τοσουτον, σου ἀν κάστοτε δέρται. IV d ἀπο- 3 1πουσι ἐντελλομενοι, των ἀν κάστοτε δέωνται. ii 2 ω εκαστο ο 3μειχθῆ διδοῖ δωρον. In sententiis ferativis orationis obliquae ab erodoto optativus obliquus non ponitur: II sit . . . ἀποδεικνυναι πάντα τινά οθεν βιονται. III 2i ἐσρα- ον υ ἐπεὰν φανῆ, TOT OO- ιεν. III 2 V κήουγμα ἐποιησατο , ἐν ποδέξ ταί μιν, ίαν
In sententiis secundariis et praesentis e praeteriti multo Saepi Us orighUS quam Praegens legitUr coniuneti Vias Praesentis apud Ilerodotum tam raro oecurrit, ut nisi propria de causa poni non videatur exempli gratia sententias forativas praesentis libri secundi asori bo:
36쪽
coniunctivus praesentis igitur nisi ad diuturnitatem significandam non adhibetur. Apud Thucydidem praesens paulo frequentila est.
37쪽
Natus sum infridus Lotharius II enricus, luge Berolini anno i dia. d. XVII, al. Febr patre infrido, qui matura morte anno I 8s no erat relicturus, matre Magdalena, e gente agner Fidei addictus sum evangelieae. Postquam in publica schola Berotinensi prima elementa didici, inde ab anno I 8si Berolin gymnasium regium Ioachimicum Carolo Bardi rectore clariSSim per annos novem frequentavi. Vere anni icto maturitatis testimonio ornatus numero civium universitatis litterarum BerotinensisndSeriptus sum, Euius Scholis per novem Semestria continua interfui. docuerunt me viri doctissimi Dieis, Munch, Norden, Riehi Boethe, . Schulge, Vahlen, Wilamowitg, quibus omnibus quae debetur habe gratiam. Sed Gulielmi Sehulge nomen propterea inprimis mihi afferendum est, luod hanc dissertationem summa liberalitate suasit et aluit. Neque minus de me meruit Ioannes Vahlenus, cui quantum et ob Seminarii exercitationes acutissimas et privata beneficia debeam, nunquam non memor ero. Proseminarii sodalis fui unum semestre, seminarii philologici extra ordinem quattuor, ordinarius tria SemeStria, quorum duo Senior. Xamen rigorOSum die II mensis Martii superRVi.