장음표시 사용
21쪽
est. Terte exempla a legio 3 1l et Ii collecta hoc probarex identur.
Pergit Dierius 3 l lx hoc modo: Dativus ille usque ad alteram sec. XIV. partem durat quamquam iam rarius Occurrit et magis magisque evanescit. Primo aspectu hanc constructio- noua in auctoribus secul. XV reperisse mihi videbar ut: QuandThreicion ire sche Cleomenes iae etc. Mont. I, 29: at mihi in mentem venit, id quod aliis locis articuli adiunetione probatur, hic o pres cher, ut antiquum nostrum predigon accusativum
a se pondentem Deo re Quod vero est certissimum, in locutione religione sum commutationi non subiecta se Die mercy USUS illius vestigium usque ad nostra tempore pervenit. - Simili modo iisdemque sub conditionibus quae Ρniti xi muneribus ungitur particula sede reticebatur in Ionitivo possessivo, ad inuem usum ierius IlI, I 2P annotat, movissimum exemplum, quod
legitur ola vito ire voir melle des quatre si is Aymon. Porro dialecti supra commemoratae e 3 in admittunt libertatem, ut ad possessionem exprimendam in nominibus personalibus dativus
quoque adhiberi possit Dier lit, I 28ὶ in nomina quaedam
excipimus composita sit - - pula in hape a te sique adhuc usitata, ultimum exemplum huius usus non, ut videtur ilegiol. Q, Marotus, sed iterum Monta ignius praebet II l, 48: La sille a Sejanus ne Ouvant etc. Conseratur e vulgari patriae lalecto De ui se in eoocliter. De Anne der ex ilire schwarge lebe
Katr. oeth Zigularier lied Culerum mihi illa, quae in linguis quoques Romanensibus inter dativum it genitivum intercedjtassinitas, cogitationem movit, num ea nisus Ormam leur --lor natum e genitivo Latino illorum , quae quidem pro dativo Sur Patur num plur. dum forma num sing. respondet malivo Latino. legibus 4yntacticis quodammodo loSSem accommodi se.
Origo quidem illius inter num sing. et num plur in sormis disserentiae mihi in studio distinguendi quaerenda esse videtur Nam me nous, te, votas nullam de numero admittunt dubitationem, quod multo aliter se habet in pronuntiatione formarum lui uis. Diegius quidem , 60. -Diu is harmoni ermischen dies em Dalive lui uri dem enitive leur, or kaiannichi si ire n. an gris liberali u equemen, bild samen 6rtern. Mihi vero ea res ad genitivi cum dativo assinitatem revocanda videtur. Itaque genitivum eur etc. adhibitum esse puto, ut ita dicam, genitivi instar possessivi ad significandam perSOnam etc. ad quam quid pertineat. Fuerit igitur Je leur idoniae de argent in argentum dedi, quod illorum esse etc. Quare hic genitivi urina dativi quoque muneribus iungitur, ut alias et multo quidem saepius dativi formae genitivi quoque provincia evenit. In linguae enim Graecae duali genitivus et dativus numquam formis disserunt idemque in quinta declinatione Latinanum Sing. Occurrit. Quae in num sing. primae deci Lat sui antiquitus genitivi et dativi distinctio per has' et hae abolevit et non. nullis exceptis ut pater familias, rami itivus omnino in dativum abiit. In patriae linguae antiquis dialectis qui non hospes est, multa similia reminiscetur lam, spero, locutiones eiusmodi ut: hLa sille a Seianus , minus habent, quod miremur. Quantum Vero ad formas Latinas huiuscemodi seselici puellae isto bonae matris , in quibus genitivus et dativus compositi inveniuntur, aut Signi si- ea tu casuum non iam Sentiebatur, aut omnino illi casus iam pro significatu principali non admodum diversi sunt.
Docet grammatica Latina nomina urbium primae et sΡcundae declinationis in numero singulari quum quaeratum ubi 'genitivum postulare. Fieri igitur non potuit, quin haec lex grammatica Vult nerum acerrimum ill jus desinitionis defensorum, ex qua genitivi vis sit posita in exprimundo ubi non sulum torqueret. Neque lamen, qua se expediret, vir sagacissimus invenit.
Nan illa quam asser explicatio, quam debilis sit, ipsius verba documento sint. Pa 53 Casus uni Modii: Νoch schwi eriger, inquit, at in dei bis her er u linteia Bestim inungen der Zeit und
22쪽
corum ratione exprimenda, ut a ratione magis sensibus subiecta ordienti concedendum videtur. Praeterea perquam esset mirandum, vim quidem temporalem in quaestione sequando
praepositionibus probari posse, idem vero in quaestioneisubi sieri non posse. Itaque quum illiner ipsi haec aliaeque argumentationes non sufficerent . 55 ita pergit: -Nach allu dem schein mi die Ansicli dedent gen nichi sogandi vermerssicli, die glauben, ias. dieser Casus rei genitichunx urs prunglicli nichi Geniti sonderii lati v sei Wenigstens mdchle cli p. 56 humi ais Dati v assen, da saucii gur Erde ede utet. At si in iis, quae antecesserunt, Willi nerus non dubitavit, quin genitivus quaerenti ubi OeSpondere Os Set, non ex ea causa, quod humi nonnunquam signi sit catum habeat Zu Boden' ei concludere licet de dativo qui in ea voce insit. Saepius enim, quod ut in erus suo loco annotat, in Verbis movendi, non quo motus dirigatur, sed ubi quiescat respicitur, ut alias solum id indicatur, ubi motus incipiat.
g. 23. Suspicione vero, formas illas in i A secundae declinationis in nominibus urbium re vera dativi esse de illis primae decli-itationis disputare iam mihi supersedere licet primo aspectu valde mihi placente, ipse aliquando tentavi, si id sorte quodammodo tymologiae auxilio probari posset. Iamque id mihi 3SSecutus esse videbar, quum Reifigium in libro inscriptoisVortesunge tiber latet ni sche prachmissens hast de hac re disputasse animandverti. p. 628. Mit Brundisii is Dati ha essolgende emanditiss Schon mersi en helle dieser Vortesung f. do is dargethan, das deripti in der mei te Deklination
jem an sicli besin det, im e sellige Leben agi ag lich mus sten ebrauchi erden, o moclite dies die Ursache on de Verkiurgian des ut in i sein Dasset bebes tatig sicli auch durcii das Wor domi ei domi sum , 3 sein lati v si innis tandem iurch usam menZiehun auc domui Mihi vero ab a ac antiqua dormi domui in Hause argumentatio ordienda visa est hoc modo. Illud
,0' quod in o antiquitus dativo secundae declinationis proprium erat, abiit in seu , quae forma Qui iam in dativo quartae Occurrit. Sin vero seu appropinquat ad spirantem, haec liter sequente vocali hi istare sonante supprimitur. Variae igitur eiusdem formae modificationes sunt habendae illo et illi. Tertiae, quae inter utramque est vestigium praeter in illa voce Gallii ca lui restitit in inscriptione seultimum illui spiritum Murat inscr. p. 2088ῖ)
Si igitur illi genitivi ad dativum sunt reducendi, Spero, ira nc expositionem praelatum iri illi causae, quam ei sigius asser de abiecta iter o his verbis: Da diu amen on Orienetc. vide supra) quae quod velint, ut ingenue dicam, mihi non liquet. At multo praeserendum est cum viris clarissimis forma in i A secundae declinationis proprio casu locativo attribuere eo modo formato, ut radici ipsi liter sit' adiungatur. Ut vero ad quasdam locutiones in linguis Romanensibus 0bservatas revertamur in La ille a Seianus etc. Filia Seiani)
23쪽
signum ilius locativi videmus. Contra in boni patris A etclocativi forma eum ea genitivi, qui proprie dicitur, eoniuncta
s. 24. Quum iam de genitivo et dativo ita disputaverimus, ut his casibus significatum inesse localem contenderemus respondereque aut unde aut ubi A quaerentibus haec iam in animo existit opinio aliquam esse debere formam, quae solum rei cuiusdam nomen ii usque nudam. ut cita dicam substantiam contineat, qua res res vera casus nominari non possit. man igitur formam in accusativo issae censeo. de quo ulliae rus ingeniosius quam verius disputavit, rauum salsa Ordiens iraemissa accusativo significari iunctum in quod quid transeat' nonnulla quamvis invita illi di finitioni subiungeret. Itaque et ipsi aliquoties veri suspicio in mentem venit Rag enim l08 Cas. . modi dissicilius issse dicit accusativos, qui dicantur, obiecti ad vim principalem accusativi reducere, quippe quia nonsueti simus in iis sensuum perceptionem auxilio vocare nec linguarum comparatio ita mullum auxilii pra 'beat, ut ea nisi contra dicentem ion viii eo re possimus Linguas enim recentiores temporis, ut omnibus notissimum, non in ipsis nominibus casu Sex elidentes, hic praepositionibus non uli, sed nomen nulla commutatione saeta vel ante o post verbum ponere mirandumque esse, huius rei vertigia plura minorave in plurimis aut omnibus linguis ieeurrere. In linguis inim, an scrita, ἰraec 3. 3tina, Germanica accusativum num ori inutilaris in mominibus generis neutrium eiusdem semper esse formae ac nominativum, in plurali vero duali et plurali id om in plurimis ex linguis Oinina' iis ubique in aliis vero mi illic inveniri. At hic iam rectam
viam ingressus tamen uo vertitur omnia qui impediuienta perrum
per tentat. Nihilo minus alio loco p ut 4 non alienum est edicit, accusativum c. infinitivo quas L substantivum compositum et indeclinabile intelligere, ita ut exempli causa: Deum esse verum est, ' sit, Das oti se in etc. Quod si via iistorica probari possit, supervacaneam esse illam q aestionem, quare , deum esse is pro subiecto et pro obiecto esse possit. Id vero, quod in tali conexu accusativus in sinitivo adiungatur eo modo fortasse esSe explicandum, quod tamen dena onstrare non possit quod ad id eam, quae ex nomine et infinitivo constet, sormandam, accusativus c. inlinitivoe adhibeatur. fortassis igitur hic usum isse accusativi in id eam seiunctam cuiuscunque i RSUS natura exprimendam Eandem Sententiam, quamquam et hic non sine aliquo dubio, proponit in opere: Urs prun undUrbe de ut uni me prach lichen Formen, eo magis in eam adductus, postquam id, quod tentavit, scilicet, ut particulam aliquam localem e forma accusativi eliceret, ut ipse saletur, ei non bene cessit. Moc enim modo disputationem illam sinit: isse et
aliis de causis in eam sententiam pronum esse, nominativum et accusativum non nisi quandam modificalionem formae radicalis esse habundos. Sed quum hoc loco mominativum et accusativum in eodem numero positas inveniamus quos re vera vinculo quodam inter se coniunctos esse iam primo Spectu ex eo apparet, quod tanta Squisque accusativus obiectivus cita in nominativum commutari poteSt, ut, quod antea active, iam nunc passive dicatur quaeritur, qua 'nam sit cilla, quae rinter nominati xi et accusativi formas intercedat, condicio te iac re sagacissime M ad vigili p. 25. annot ad Iram m. in der in facti Sten Bev-
24쪽
Stamna, nur emoliniich et was durch die us sprach e mod sic iri. De usu synlaclico accusativi advigius p. 25 explanat. Vilu- peralis vero iis, qui dum salsam eandemque tamen tritissimam accusativi dessii nilionem retinent insulsitatem quandam linguae tribuunt in eo positam, quod illam obiectum ut punctum extra
actionem considerasse putent, quo actio seSe Oxeat, quod contra bisectum actioni ipsi inesse, his igitur explosis suam de hac re sententiam his sere comprehendit verbis: Ratio qua obiectum cum verbo coniunctum est non nisi in nominis omnino sexione carentis iuxta- positione verSatur. Quibus omnibus tot animo subscribo nec opera mea nisi hac sententia paucis illustranda continebitur.
Si enim quaerimus, ubi optime accusativi naturam absolutam cognossere OSSimus, ille eo nexus, quo cum infinitivo coniunctum eum invenimus, oculo nostro in Se convertit, de cuius quidem conexus natura et causa apud uunerum non constare Supra vidimus Attamen ea re non admodum
dimicilis mihi esse videtur ad explicandum. In sinitivus enim pro natura sua forma est absoluta verbi, quare eius quoque substanti vi formam absolutam exigit, quod cum eo quasi in unum coalescit. Apparet igitur haec forma absoluta et neutralis in exclamationibus
consi rugerus S. 55 l . . , ut tua annus S. 42 A. 6J Te nunc
mea Tullia sic vexari, sic iacere in lacrimis etc. Cic. div. XIV, 2 quod minime ut a verbo aliquo Omis S pendenS, sed ut res tum animum Ciceronis angens eique obversans intelligendum est. Apparet non minus luculente absoluta forma si substantivum una cum in sinitivo vel subiecti vel obiecti loco
est, cuius usus exempla asserre supervacaneum est. Dignum vero, ut Observentur aptissime conserendae constructiones huius-eemodi linguae Italicae: Zeliro orna e 'bel tem p rimen e garri Progne e plange Fit omen Petr 2 i9. Denique formam de qua agitur sine ulla dubitatione cognoscimus, ubi in lingua Graeca accusativus c. inlinitivo quasi unam vocem efficiens vel praepositiones vel eoniunctiones πρι, ἄστε sequitur. Qualem autem illam formae absolutae iuxta, positionem intelligamus, priusquam ad alia transeam, ad tempus ex patria lingua illustrare mihi in animo est. Videre illam mihi videor ubi adiectivum nulla commutatione facta aut praedicati aut appositionis loco substantivum suum sequitur. Hoc imprimis in patria lingua medii aevi est si equentissimum diu heidero 'alth. 22, 3 an deme hi mel e Wit. Diut. 3, 44 manyssa des helden uia verra gi. Parr. 426 die hel me uot Nib. 2296, 3 ob den porten deli Paret. l. t 3 etc. illud vero vix exemplis illustrare opus est. In linguis Graeca et Latina nihil simile, nisi sorte illa constructio, ubi adiecti v. generis neutrius id est in forma absoluta substantivis cuiuscunque generis pro praedicato adiungitur, quod nihil aliud significat, nisi ut idea illius adiectivi nomini aut attribuatur aut non attribuatur. Pronatura vero generis neutrius, ut hoc obiter dicam, quippe ut solam deam rei exprimentis, non est admirandum, si substantiva generis neutrius in numero plurali verbum sequitur positum
Omnium autem Optime, quae sit sorma absoluta eiusque iuxta, positio, linguis Romanensibus cognoscemus. Non est enim dubitandum, quin substantiva et adiectiva earum certe 0mnia illa num sing. exorta sint e forma accusativi Latini.
Imprimis hanc originem persequi licet in lingua Provinciali, in
25쪽
qua quidem duarum formarum distincti restitit, quarum altera nominativo, altera vero accusativo Latino respondet. Iam quae ex his certis quibusdam particulis instructa ad exionum amissarum damnum supplendum adhibetur, sorma illa ipsa est accusativo Latino similis. Ut vero summo iure nexiones eo modo exortas esse suspicati sumus, ut Ormae cuidam radicali suffixa adiungerentur sensim sensimque cum ipso nomine coalescentia, sic iam pro circulo, in quo Omnes res humanae versantur, illis sussi xis dissolutis, formam illam radicalem emergentem Videmus. Proprium vero formae radicali sit necesse est, ut usus eius latissime pateat, cui id quoque favet, quod illa in certis diu lectis Romanensibus quod attigimus, quum de dativo ageremusὶ non solum nominativi et accusativi, quod quidem est multo frequentissimum, sed etiam genitivi et dativi muneribus iungitur. Nuda enim illius formae iuxta- positione iam satis quo sit reserenda, apparet neque ipse terminus technicus accusativi quidquam signissicat, nisi aliquid quocunque modo ad aliud quidquam esse reserendum, Casus derHinsielit id quod et ei. itivum et dativum in se continet, nisi illorum ratioties propriis formis in conspectu ponere placet. Sic lingua Hispanica ne obiecti quissem nuda iuxta- positione contenta, Si illud est personae vel nutino animalis ei anteponit particulam isa, ' ita, ut, ubi id stat quod verbo exprimitur, dicatur, exempli causa sit adre auia a litio. Diea. 3-90. similiter iuvulgari patriae linguae sermone an emanden necken, etc.)Supersedere possum enumerare eas, quae in ceteris linguis inter dativum et accusativum sint vicissitudines plurimae.
Errare mihi videntur grammatici saepe prolepsis constructionem quae quodammodo anachroni Sin comparari potest interpretando, quae non est in his rugerus gram S. 57, 2, 4: Als radi kat an so auch in Nomen ange fugi erden, das
prolepiisches tradicat. Exemplum affert Περικλῆ τους lila
At vero aut in omnibus, quae dicuntur duplicis accusativi constructionibus prolepsis inest, aut hic omnino nihil est proleptice dictum. Sensus enim non: ehrte si at die besten ei ter, sed: ehrte si Z Reiter heran et et haud scio an in loco illo Virgilii: Premit placida aequora pontus Aen. X, 03 eadem constructio liberius quidem usurpata ceu rat. Id quoque non recte Κrtigerus gramm dial. 3. 46 8 2: In ander Falle mird de eine Accusati mi dem Verbum et einem egrisse e schmolgen ud amit, te mi einem de verschmolgenen e-grisse glei chbedeutenden Verbum in meiter Accusati vembunden 'st ευ ο α μ' εθυυ λωβα pro si et 1 ἐλωβήτω. Quis enim non videt, quae vis sit multo maior in illa enuntiatione quam in loco eius supposita in nostra: isDu has mich ver- spoliet, quam in altero: Du has michisum polle gemachi quum quidem substantivum, quae singula turpia in verbo inesse p0SSunt, omnia comprehendat s. 28. In certis verbi formis una sensum activum et passivum latere posse iam ex eo quis suspicetur, quod idem etiam nunc ad formam absolutam verbi, scilicet in sinitivum quadrat. Similia
quaedam in substantivis deprehendimus, quum quaereremus, quare illud: amor patris, per se eam admitteret ambiguitatem, ut aut esse posset pater amat' aut pater amatur. Ad eandem igitur explicationem revoco, quod exempli causa: amplexus' part pers versum in patriam linguam modo significatum habethei ne derram langen fiat , modo ei ne de una sangen ordemist. Est enim is amplexus', qui in statu est amplexus sed is duplex esse potest pro ut quis eum amplexum dat aut accipit. Hujusce generis participia sunt comitatus, consessus, dimensus, ementitus, expertus, interpretatus et alia. Cf.
Zumpi g. 32. In aliis contra participiis exempli causa audatus et hortatus Tormae genus mon dissert attamen ioc
26쪽
semper active illud vero passive est intelligendum, quare usu sensim sensimque aliquam distinctionem factam esse puto in plurimis verbis, quid provinciae activi, quid provinciae passivi attribuatur. In linguis Romanensibus participium temporis
praesentis sensum activum occupavit, participium contra praeteriti sensum passivum. In praeterito vero verborum, quae
dicuntur reflexiva Mi sono cogitato sic bin ine derrae sicli gedach hat clare seusus activus apparet. Patria lingua quamquam in universum eodem modo ac linguae Romanenses egit, cxempla tamen retinuit, in quibus participi praes. Verb. tranS. sensus passivus Grinam 4, 6 participio autem praetcriti sensus activus inest. Grimm 4, 70 Hoc quoque annotandum, partic praei. Si abSolute ponitur, nonnumquam accusativum obiecti a se pendentem sacere. Certe huiusce generis esse censeo Heselgi de Fall, angenommen de Fal etc. is praemissis verto me iam ad illustrandam formam verbi praeteriti compositam e verbo auxiliari haben et participio praeteriti. Non vereor igitur ne peccem in linguae ingenium contendens, locutionem icti habe gelanden per se consideratum respondere posse constructioni in lingua Graeca nonnumquam
usurpatae εχυ, δε - etc. Sed historia linguae se interponente, quia numquam invenitur, quod antiquioribus certe temporibus inveniri debuit, si illa explicatio recte se haberet, igitur, quia numquam occurrit participium cum subiecto in genere et numero congruens, simul quod forma Romanensis j'ai pris continuo nos ducit ad Latinum illud genus dicendi habeo aptum . . . ., ea potius est amplectenda explicatio, ex qua gelande etc. pro obiecto est adiunctum ad verbum haben o sulcitur imprimis antiqua dialecto, Grinam 4, 69, si quidem obiectum nominis additur ut olla V, 7. 29: si ei gun inomana druliti minan quo esticitur gino manan appositionem esse ad sed rulitin totamque dictionem drulitin gino manan pro obiecto cum verbo seligunΡ Sse coniunctam. O dicendi genus aptissime convenire videmus iis enuntiationibus, in quibus, ut in loco illo Ot-fridi, de possessione et de re durante agitur, quod quum non semper ita sit, quam contorta alibi nuntiatio evaderet, si an liquum dicendi genus esset retentum, in aperto est. Quare quum illud ortum ex iis enuntiationibus, in quibus legitimum obtinet locum, postea omnino ad rem aliquam antea actam exprimendam adhiberi coeptum est, commutatio aliqua in eo existeret necesse suit. Ut vero sermo liberius agere posset neVosemper possessionis et temporis praesentis cogitatione impediretur, ratio obiecti qua participium et substantivum cum verbo auxiliari coniuncta sunt, id quod participii et substanti vi congruentia in conspectu ponitur, tolli, participium vero magis in naturam verbi restitui suique iuris fieri debuit. Hoc autem factum est participii exione amissa. Iam in phrasi: Hannibal at simal die Romer es legi ' illud busi egi ' non ut pendens a fiat ' sed ut ipsum accusativum die Romer regens cogitatur. Principatus enim, quem participium obtinet illud imprimis documentum, quod in enuntiationibus relativis et coniunctionalibus saepe verbum auxiliare negligitur neque tamen illud desidoramus, ut in inscriptione opusculi Lessingiani: Wiedio Alte denso gebit det ' etc. Ex hoc uno exemplo lucet, flexionum causam non tam in quadam oris pigritia quam in studio sermonem maiore ni obilitate instruendi versari. g. 29. Linguae Romanenses antiquae eius constructionis, quam in patria lingua observavimus, vos ligia retinuerunt. Docet enim exempli causa grammatica Gallica Participium praeteriti congruit cum obiecto suo Reg. direct si hoc illi antecedit non tamen sine nonnullis exceptionibus, in quibus grammatici, quantum quidem mihi cognitum est, praetermittere solent participium si fait in constructione duplicis accusativi, non commutari: a mere 'a ait chretierine Chateaubriand Lesam urs de deu sau vages. Nihilo minus tu lingua Gallica ante hos quadringentos trecentosque annos valente cuius usus Dierius mentionem non fecit obiecto antecedente participium praeteriti contra usum recentioris temporis inflexum manet saepissime. Usum quidem hunc nimis delicientibus copiis
27쪽
literariis longius pervestigare non licuit. Haec tamen exempla assere satis fuerit. En tui et en ous es autres princes, quelai cog ne is servy. Commines. Prologue p. I. Imprimis apud Montaignium exempla exstant frequentissima: dessaincte et divine chansons que e sain et Esprit a dicte en David. 1, 398. - ii 'a e rem arque Ies extremes ossices, qu'il a re ceu II, 9 etc. In eodem vero hoc scriptore etiam tum, ubi obiectum pendet ab infinitivo in locutione composita e pars sis et infinitivo,
tamen, perquam raro quidem, participium cum antecedente accusativo congruit. Sic mihi occurrit. -- - comme a luparte san sui de a scoule par es vel nes ulit 'estat laicies taliter a son medecin II, 9 quod constructionis genus a lingua Galli ea in universum est alienum, non tamen abhorret ab usu linguae Italicae: una nave, aquale i ho satia apprestare. Boccaecio Decam , I p. li ed. 3gner.
Gramm. 3 p. 224 et se Dierius ostendit, quatenus accusativi c. infinitivo constructiones in singulis dialectis Romanensibus restiterint, ex quo apparet eas in lingua Provinciali et antiquiore dialecto Gallica non nisi in versionibus occurrere, et ita pergit: -Wo aber die prache sicli selbs libertasse ist, eigi sie enig eigun 2 dieser Structur. Selisam si das die alteste Poesie so eni danai vertra ut si, da docti die Literatur de s 5 und 6. Jahrhunderis o manches B eis pie gewahrt in seculi XV et XVI. ingenium Onsideraverimus, ore spero, ut de ea re mirari desinamus. Incidit enim in illa tempora reviviscentis antiquitatis studium acerrimum a linguae Graecae et Latinae scientia non separandum. Ex iis igitur illam constructionem in scriptores sec. XV et XVI. irrepsisqe, BDdem vero quum postea summa in castiganda patria lingua pera conferretur sublatam puto. Ex Montaigni vel sexcentas accusativi c. infinitivo constructiones asserre possum,
qui quidem scriptor in una quaquae operum suorum pagina familiarissimi sui cum auctoribus Latinis usus exempla edit necnon III, 9 ita linguae Latinae mentionem facit sed uant auLatin qui 'a te donne our maternet Neque tamen negarim, 'iteraturam quoque Italicam fortasse ad hanc rem vim habuiSSe. S. I.
Artissime cum ea, quam adhuc tractavimus, materia cohaeret quaerere quatenus verbum et partes declinabiles, substantivum scilicet, adiectivum, participium, imprimis quantum ad eaSuum rectionem sibi sint assines. Proxime in sinitivi naturam ad substantivum accedere cuique liquet. In lingua Graeca vero articulus quidem ei antecedit sa 'pissime attamen infinitivus in 3 suum rectione semper verbinaturam retinet Gerundium Latinum, quod non est nisi inlinitivus exione instructus plerumque verbi casum eodem modo ac infinitivus Graecus a se pendentem facit nonnumquam l3men illam formam omnino in substantivum abire videmus exemplica VSa: exemplorum eligendi potestas et tot electionis exempl. Eorum adipiscendi causa. reliquorum Siderum quae auSacollocandi fuerit etc. Cf. F. Schul grana Latin. . t In linguis talica Hispanica, Lusitana, infinitivus articulo praeposito et substanti vi et verbi naturae particeps est licetque eodem iure dicere: isti rapassar ut ponte' ac sel trapassa e ponte. Quantum denique ad patriam linguam nostro quidem tempore infinitivus antecedente vel articulo vel adiectivo vel praepositione exceptis Zu iam ii ' nonnisi genitivum permittit, dum in lingua medii aevi nonnumquam verbi natura praevalet Grimm 4 Tlsν. Participium in linguis Graeca et Latina plerumque verbi
ea sum regit. Sin invenimus constructionem huiuscemodi ut Eurip. Electra 35 ed. Nauc καια et ενυυ ξυρῆκες υ et κεlv0υτεκ ου' ea dissserentia inter se κε υο τεκωυ et quod nostro loco eXStat: ἐκει υ τεκ ου est, quod illic non nisi ad eum, qui
semel sit aclum gignendi, spectatur, hic vero ad rationem Per-
28쪽
petuam an quam genitor cum lenito intrat, scilieet patris et silii. Simili modo se habent . participia Latina temp. praes. aut genitivum it substantiva patiens motoris aut casum verbi a se pendentem facientia patiens dolorem De participio
Graeco hoc quoque annotandum, illud rarius praeposito articulo generis neutrius ita substanti vi naturam induere, ut genitivum regat, exempli causas I υρὶ ι υμευο τῆς I, ol1M ut 0S Da SDrohende seine B liche etc. Ex aliis linguis nihil habeo quod in comparationem vocem. Teterum in participio natura subst. gen ne uir clueet ex hac constructione Gallica, quae tamen fortassis sit inter χροαὶ λεγυμευα se. . . . M pro Viden ce a Oura insi ire attache es ted de chaque homine a son sol nationat, par in laimant in vinci ble. Chatea libr. gen. d. Christ. Par icipia verbalii linguae Graecae aut omnino sunt naturae verbalis aut adiectivae cui comparandi duplex constructio Latina agendum est vigilias et agendae sunt vigiliae etc. Adiectiva et substantiva rar verbi ex quo Orta Sunt naturam retinent ut Soph. Antigone 38 i υρ μυς, ecu Salivi et Aeschyl. Prometh. la υτ ρα alixi casum regunt in loco Promethei vero Πυρος ροτοῖς υτ se ορας Ilρον.ηθεα similis disserentia inter hanc locutionem et alteram, quae Sitalior oret: τὸ πυρ ρυτοισι δυυθ' ὁρα etc. mihi constituenda Videtur, quam supra in loco Euripidis pro in pSin US. Supinum quod vocatur Latinum est substantivi in us
casus accusativus, is tamen omnino naturae verbalis. Audacissime vero apud Plautum a voce curatio' Quid tibi curatio est hanc rem et apud erentium a voce auctor idne estis mihi auctores Τ accusativi pendent. Ex adiectivis patriae linguae in hanc disputationem cadunt ansi cliti merde et gemali merden in quibus verba an se heia et gemali ren vim suam habent. Grinam 4. p. 757. Quae denique Grinimius asser substantivorum cum accusativo constructionis exempla, haec valde dubia esse ipse latetur. Qua vero causa adductus huius constructionis in lingua Anglica usum frequen-lissimum, praeternuserit non possum intelligere. Forma enim
in ing verbo deducta, si antecedente praepositione substantivi loco est, casum verbi regit eodem modo quo Gerundium Latinum: Ima recoice a seein him H have alWays considere the res a the protector os cur reedom, as a matelisulguardian capable os uni ting the wea against the encroachments Osio er. in illi formae antecedit articulus Athe gramma-lici quidem, ut genitivi signum ost sequatur, exigunt sed vel Optimi scriptores id non semper curant.