장음표시 사용
11쪽
a primariis lacile videntur secerni posse Metarcham recentiorem esse quam iniphali melisphragideiu Terpandrum ipsum termino αρχά usum esse, vocabulum ιετακατατροπά idem si usicari'. qui , meabulum ιετατροπή, praepositionem μετά in illo vocabulo vetustiore aliam vini habere atque in metarcha i. e. ιετ τὰν ἀρχάν. Jam cum metacalatropa non sit ea pars quae Datntroi an subsequatur a rilluce eiusque auctore non recte metacalatropam positam esse, sollieset ili ceptis pari metarchitelam, ponendam esse potius post omphalum. En circulus apertus: Unum solumque nomi erpandrei testimi ilium lilaeenitur, lit illius partes eo ordine, quem vult estphalus, se excepisse videantur. 3 At ne argiana Puta quidem quae protulit, serri possunt. Licet appareat compositum ιεταρχύ recentioris aetatis esse quana mphalumst sphragidem et antiquitus nomi exordium simpliciter αρχύν appellatum esse qui lieri potest ut . 3ιετακατατροπά quod cum duabus praepositionibus compositum est maiori lietatiis Si quani metar-eha γ' Itaque in metacalatropa quoquo praepositionis nulla alia est vis quunt ii metaretia. Omninumirum esset, si in eodem brevi testimonio simillimorum compositorum vis diu etsi i 8s t. Duabus igit irdo causis nomi partium ordinem, quem tollux tradidit, turbare non licet. Accedit quod estphalus, ut veterum d prooemio serpandre t stim0ni elun othici filoco consociaret, hunc ordinem proposuit p. 80, προοhιιον, αρχή, κατατροπά D ιταλεοῦς. ἐετGκαια P ιἀσφραγές, εξοδιον. Sed cum non liceat ita c0mmutare Pollucis tostimonium quo πή mas χἀ Ριριεταρχά primae nominerpandrei partes denominentur prooemia illa, de qui biis lutarchus mention nisacit, ali m0.l explicanda sunt. Ac nonnulli quidem id proprium poeseos Terpandreae Ieritin fili, secensuerunt ob lutarchi de mus. I verba: ercol ται δὲ ψ ερπάνδρειν καὶ θοοθεια κιθεω :tim ηδέν πεσιν. Sed haec verba ab errore aut lutarchi ipsius, quod Berghius in suspiciitur aut a :c ii is eius prosecta esse intellegitur ex lutaretii de ii A. VI 0rbis: νύιιοι γαρ προςπορευθ hi G ἐπε οὐκ ἐζῆν παραβῆναι et es ἐβουλονeto Vothmann καθ Ἀκαστον νενο ιι ιδε ν ut ς τῆς ζύσεως, Γ γὰρ προς τους θεους ἀφοσιωσώ ιενοι - ἐρέiiαινον εὐγες ni τε τῆν λιήρου καὶ Dyν λλων οἱ σιν.
δῆλον δε εο υτ εστι διά τῶν Τερπάνδρου προοιιιδευν. Unde rectissi ii colligit erratu L L p. 2 3. prooemia illa nihil fuisse nisi ipso nomos, qui aeque ad rhapsodorum prooemia ante recitati0nem e. minum Homericorum cantati sint.' ΕΣ Πinibus vero testimoniis apparet orpandrum imprimis musteum fuisse eiusque instituta ad musicam potissimum pertinuisse tota num illius quoque partibus musicam raU0nem Subsuisse non est quod negetur.
suos et Homeri versus heroicos lyrios transformatos cecinisse Sed haec pro nostri loe perspieuitate nullius momenti sunt, quorum auctor sit Herae des onticus homo parum acutus. Cum enim vix intellegatur, qui fieri potuerit, ut Homeri versus heroici lyrici Uansformarentur, Heraclidam doctrinam male perspectam memoriae prodidisseverisimillimum est s. Reiman l. l. p. 15 sqq.
' et lut de mus. 3. 6. s. 12 42. Boeoliv. l. I. p. 244. Bemhardy. l. l. I p. 356. II, I p. 96 603. 0. lille se in. d. o. it. I. p. 267.
12쪽
argumentum et elocutionem magis quani ad musicam rationem spectare putat. Qui enim locus argumenti quidam potest σφρωγὸς aut κατατροπῶ aut metacalatropa appellatus se Haec potius nomina Suillis,msicae convenientia ut πεττεέα, πλοκι , πεττιέα νάκαμπτος, περιπερῆς et similia. Id quidem Foctelio concedi debet poeseos argumentum et eloeutionem partibus musicis aliquo modo respondisse. Utique tenendum est no sonu decurrisse tenore nulla stropharum repetitione. pHrte id docet Aristoteles robi. XIX, 15 his verbis: δι τέ οὶ ἐν νοιιοι οὐκ ἐν ἀντιστροφοις ἐποιουντο, α δεωλλα ι διὰ ci χορικαί Νomos vero priscos, quales composuit Terpander, usque ad Timotheum Milesium noli a choro sed unius citharoedi voce cantatos esse tradidit Clemens Ale1 8tromat. I, 78. νωιους et προιο et emendavit Volvmannus, vulgo πρε novς ' σεν ἐν χορι καὶ κιθάραπιριο θεος ο Μιλήσιος. Quod testimo ilium non infirmatur Proeli Script Metrici Graeci ed. estphal. I. p. 24ι verbis: σων
Itaque hanc ob ipsam rem non est probabile uomorum, qui a singuli cantabantur, compositi0timi mou0strophicam transisse ad carmina strophica et i,esin choricam. Id quidem demonstrasse mihi videor illam rationem, qua estphalus ollucis testimonium tractaverit, et ceteris testimoniis et artis oritieas legibus adversari. e Luebbertus quidem, qui denuo illud ollucis testimonium tractavit t. l. p. 8 sqq. ut est phali de indari carminum compositione sententiam novis argumentis comprobaret assecutu est, ut coniectura illa propius ad verum accedat. pinanti uebberto, nonius eitharoe livus 'um autetico 'thi aetate prior sit, suspicari licere in argumento disponendo vetustiorem iuniori viam praeisse partesque, in quas nomus citharoedicus dividatur, aeque ac Pythii partes r08pondere gradibus D actibus, per quo proelium cum dracone processerito haec potissimum oppono nonius Pythius singulare erat genus nomorum, quod a proelio illo cum dracone commisso nomen accepit, Sed de ionii ithiimedici argumento nihil est traditum. e x Suidae quidsem testimonio S. V. ἀπινιαν--τLζειν ἐδειν εἰν ερπάνδρου νο ιον ιον καλουριενον οργιον, o Dri προοι ιιον ταιτο τῆν ἀπῆν
εἱχεν ἀιιπι ιο αυτε ἄναχθ' ἐκαταβολον ὐδἐτε λινρ ν 'olligi potest solum proelium cum draconet ommissum in nomo orthio eantatum esse. Nam κατηβολον Apollinem appellatum esse propter solum illud proelium nemo animaverit. Ipse Luebbertus concedit: nonii Pythici autetici partes ab ipsius rei gestae gradibus et ab argumento proelii adversus draconem nominatas esse, cum nomi citharoedici partes ab 'rti forma nuncupatae sint ἀρχά, καταzροπά, διιφαλος, ιετακατατροπὰ σφραγις Verum summa utitur licentia, cum arbitratur ex indari et duobus Callimachi carminibus, hymno qui vocatur in Cererem et Lavacrotalladis, meliorem nomi Terpandrei partium ordinem evadere, oΡalladis lavacrum cum oliue egregie conspirare, in quo metacalatropa ante Omphalum collocata sit, hymnum in Cererem cum altera nomorum sorma conspirare, in qua metacalatropa omphalum sequatur, ollucis igitur de- fiuiti0nem duas diversas omorum formas coniunxisse tollucem apud auctorem suum duplicem nomi
Bistor mus. I. p. 12. et Bemhardy. l. l. ΙΙ. p. 627. Friinaehe ad Aristoph. an. 1308. Volvman ad Plui. d. mus. 3. Guhmineri Ibeh. f. Phil. Suppl. VIII. p. 326. Matther. me graecae oes mei generibus. . 44. ' Resmanuus l. l. putat prisco nomos et a choro cantatos esse et strophicos fuisse sed primum quidem vititur dubio illo rocli loco, deinde non recte e et ex Aristotelis verbis i δε ἄλλαι 68δα αἱ χορικαιneeei,sario silet ut nomi inter eantus choricos numerandi sint. Qua de causa Verba Mi χορικα glossema iudieat.
Ex Plutarchi denique loco de mus. I. nihil de strophio nomorum compositione videt ut conio posse.
13쪽
formam invenisse primam talem: parina, archa, calatropa, omphalus metacatafropa ineram hanc: archa, metarcha, calatropa, metacatat pa omphalus has duas nomi sormas Pollii et non satis acturate distinxisse, sed alteram ouin altera perperam conflavisse. At ita non solum pro certo sumitur, quod ex ollucis testimonio colligendum erat carmina illa ad priscam 1 mi Terpandrei normam composita esse, - quod memet eruditiores examinent,
s d etiam ex altero illorum carminum, quod ab ordine nomi partium a Polluce tradito videtur dissentire, de uno soloque nomi Terpandrei testimonio sit coniectura. Nomi haec ratiocinatio estphia antecellit audacia Nihil magis ferri potest, quod Luebbertus affirmat Pindarum, cum in carminibus n0uchorum sed unum se cauere fingat nomos ea esse probare. Sed id nihil ad nos attinet. 2. Praeter ossucem estphalus ad confirmandam suam opinionem duo alia testimonia attulit t. l. p. l. 72.3, Aristophanis comici et scholiastae ristophanis. In ristophanis Ranis uripides inde a versu 1285 versus dactylicus ex diversis Aeschyli tragoediis recitat, sed hic illic ita conmmtains, ut extremit quisque e versuum productus sit ani
et scholiastes ad h. l. adnotet: ιιιαχέδας γρα νει, υς ε ορθιεν ὀ ι ν κεχρζιιένου του Αἰσχυλοι καὶ ἀνατετ ιένευς, i in illis versuum clausulis orthi pedis locum suisse verisimillimum est y Sed sive in clausulis tantum modo sive in aliis pedibus ut in totis systematis ortilium usse putas, certe non pertinet nisi ad rem rhythmicam ut musicani. Νuque vero de Aeschylo ut Terpandri sectatore quidquam memolatur et i illo nomin.
quem Pollux tradidit. Ita ne ex Aristophanis quidem et scholiastae testim0iliis est phali pinioni quidquam fidei accedit.
3. Ex eis, quae disputata sunt, facile estigitur cantica Aeschylia secutidum liud ,ehema Terpandri dividere non licere. estphalus ipse liguram illam ad omnia cantica, quae tot amoebaea essent applicare non potuit Perinde comparatam esse estphali partiti0neni 'amiluum 111darici ruitidemonstratin Schmidtius: 0 semper omnes partes Turpandrea ad caminii Pindari applicare tu tuisse Resiphalum, partium argumentum nou semper id es8e, quin esiphaliis Stati aerii liuod inaneant tres partes primariae, hoc non disciplinae poetarum micorum deberi sed Vulguris partiti mi l roprias esse tres partes exordium, thema clausulam Schema rhet0ricum, quin Stropharum e 3 itextum discindat, inane et absurdum esse iudicandum. Idem fere contra Aesculeorimi canticorum partitionem a Wssiphalo institutam dicenduin est. Sud etsi argumentationi landi intentu satis iii firmo usus est West alus, tamen viam munivit, qua sententiarum ordo, quum in componendis canticis Aeschylus secutus est, melius intellegeretur, aliorumque operam et ludia in discepisndas has quaestiones c0nvertit. Gane illorum compositio non ab alieno artificio repeti sed ex solis ipsius canticis Ugnosci Potest.' es. Friissctius ad h. l. i' Fritasaius scholion mutilum putat a supplet συνεχως G ἀνατεταμέ/ως vel simile quid Christinc trili p. 238 ἀνατεταμενεος intellegit φθόγγους ἀνατεταμένους, quod probabilius videtur.' De orthio et christi Metri p. 93 238 316.
14쪽
In cantico primo v. 1-l39 adhuc dubitatur de mesodo. Auctore o. uellero e-- foethius, estphalis Teutatius, ellius, irchhomus, umus mesodum post proximum stropharum par transposuerunt, ut epodu carminis ionici moeretur, causis metricis, dialecticis, grammet licis. osententiarum nexum hac transmutation faciliorem evadere negari nequit. Fieri enim non potest, ut nexus stropharum cia' 'p''δδ in quibus siducia exercitus ersici exponitur, interrumpatur mesodo, in qua sicut in extremi Strophis extimescit ch0rus, ne calamitate affligatur exercitus biparsit igituros totius cantici compositio. Acoedit quod pronomen et αυτ sv li4 ad mesodum non potest non pertinere. Neque tamen eis criticis bsequi licet, qui stropham γ 08 Strophas 3 40ni ep0dumque esse volunt qam propter argumentum necessari cum Strophis equentibus, quippe ad qua transitum faciat, conivugenda est atque ita differt ab eliodo, quae est in par0d Agamemnonis fabulae. ii Rectissime igitur Seidlerus d vers. dochm. p. 407 et Keilius 110 epodum 80d stropham et antistropham statuerunt. 3Εngeri sententia de compositione huius carminis non probabilis est, quia meSodum tuetur ut ultima stropharum paria transmutat. Ilunc enim esse sententiarum nexum dicit: -Begrlinduit de SiegesIuversicht in den Strophenpaaren V. in egensat dagu synn-duu voti Besorgnissen. ebensalis in Kei Strophenpamen γδ. DagWistaen ais obergan gu dem egensata de aligem 'ine Gedanke 0 de cirrueta θεου in in 'r ιεσqmς, euillicli ais Schlus in dem Strophonpaar derisusdruch de Bemrchtun vor iner erilitenen lederlage.
Sic igitur aptius dividitur canticum:' Contextum editionis indorfianae secutus sum. Ubi ab eo disce'si et ad intellegendum sententiarum noxum opus visum est, adnotavi. Strophae literis α β γ δ sto. antistrophae litoris αν ror significatae sunt. 3 1. eu ad h. l. Eadem est inhili sententia. Qui eum sum do hae re consulerem, quomodo ipse positae manum sati- tuendam esse putaret, liberaliter communicavit. Pro πηδήμαro . . . νασσων enim, quod neque eommodum sensum praebet neque cum reliquis apte conectitur, δηληριατο. . . . Πασσων pernicioni effugiens rescribit,
15쪽
l v. 1 7 chorum principum parte agere 2 V. 8-li timorem esse, ut exercitus reditum is sit 3 v. 12-58 totam enim Asiae iuventutem in bellum p lactam 88e, cuius duces numeratitur. 4 v. 59-64 totam Asiam, parente uxore8que de8ideri Virorum gemere ut pavere. Quae sequitur parodus melica hunc sententiarum ordinem habet: ID Spes est ersas victuro eSSe. mu' rhi in Hellespontum traiecit exercitus quem e tot ASi 00llectum Xerxes ducit
2 qui eum sortissimo hoc duo belIum intulit, nem resistere potest. i. f. 3 Terra enim marriue bella gerere antiqui tu sonsueVeriint. γ'. II. Iimore afficitur chorus. Ἀδ' - οῦς'.1 Mimen dolosum in laqueos homines pellicit. Ἀδ'. 2 Timor hori populique narratur. Ἀε' ς'.
In cautico altero v. 548-597 hic simplex sententiarum ordo iust :Ι. Rex sese et exercitum calamitate affecit. tu II. Itaque omne queruntur III. aximis inde damnis civita afficitur. ar. In cantic tertio' v. 623-680 praemissa Darii compellatione erram reliquoi iliu tu ros et nominatim lutonem exhortatur chorus, ut illum in bidem mittant, laudes eius addens. Exhortati inferorum medium l0utini tenet, quam utrimque circumdant regis obivi Glatu, ut laude hoc modo:
Canticum quartum v. 852-906 simplici8simum Fl. Forma quidem p adiis a c0toris
Strophis secreta est, argumento autem cum ei arte cohaeret. In medio cantico enumeratitur urbes. uetrae, insulae a Dario subiectae atque additur Darium unquam τ' ἐσι Mes profectum Ss '. quae Mententia in epodo repetitur verbis σε iετέροιις ς λεσir.
I. Darius bene regnavit rebus domi bullique feliciter gestis. uia
' Parodus ex anapaestica'. melica parte con8tare potest, nRpae8tiu , vel Systeriti ta, suae vel trito- cedunt vel sequuntur stasima, non ad stasima sed ad pisodia pertinent edundum definitionem quae estat Aristoteli,
Quamquam verba λον χου οὐ ferri ita possunt, primum quod parodi anapaesticae non a toto chori, cantabantur, deinde propter definitionum, quae antecedunt, 'imilitudinem, in quibus Vocabulo et Oo, mill er i. irattributum est, denique propter psius parodi definitionis perspicuitatem requiritur attributum λι ud Ue in thes c. cf. estphal. Prol. p. in Miq Quocirca estphalus legit λι τοὐλουοῆ. Sed articulo non l=us est, inimo Obsunt Vecta, quae antecedunt, in nihil χοou semper articulo careat.' Epodas perquam corrupta est, mihi nidem ellius aptissime Versus videtur emendavisse. Simplia, et iustrophas ab hemichoriis, epodum a toto choro cantatas esse probabile est. Rossbaeli. Ind. lect Vraiisl 186l. intra strophas hemichoria invicem cantavisse censet hunc in modum: ta u. h.ιν ιιόνι, ε α DI Hanc rationam ferri non posse infra demonstrabitur.
16쪽
Canticum primum v. 128 sqq. amoebaeira est inter chorum et Hometheum. I. In exordio chorus causam ac modum adventu sui significat a. II. romethei sors chori et omnium deorum praeter Iovem misericordiam exestat. a LIII. Sed romethei contumax animus non magis ectitur quam Jovis implacabilis mens, quare vehementer pavet chorus. β'.
canticum alterum v. 397-435 sententiarum gravitate compositioiusque arte plane caret sicut canticum quartum in ersis. Agitur de misera sorte romethei. Hae lare partes discerni pos8unt: Ι. ueritur chorus Ρromethei sortem, qua Jupiter Vim Suam ostendat. i. II. Omnes item vicinae gentes Ρrometheum queri dicuntur. , Μ III. Nemo nisi Atlas ea calamitate qua rometheus premitur aut similiter lugetur n.
In antico tertio v. 526-560 demonstrat chorus, quid doceat romethei sors. I. Superos offendere nolim. i. II. Cum iucundum sit cum bona spe et laete vitam degere, horreo tuo dolores intuens, qui ovem non timen nimium mortales coluisti a'. ΙΙΙ. Attamen tibi nunc nihil est auxilii a debili hominum genere, qui contra Jovis imperium nihil valent. 4'. sv. Haec superos non mihi esse offendendos cognovi praestantem tum calamitatem cum priore felicitate comparan8. '. Postrema pars respicit ad primam ita, ut interposita sint, quae de praesenti minethei ualamitate dicuntur. α U cautio um quartum v. 887-9063 ic dividere velim: U Ex sit quemque ordine nuptias conciliare oportet. i. II. unquam Jovis amoris particeps fiam, nam Jonis exemplum me terret. i. UI ihi vero aequales placent nuptiae neque unquam potentioruni deorum amori, cui
resibior non licet, succumber Velim επε ιδ.
3 De Supplieum fabulae eantieis.
Antistropham optime emendavit emannus Omnes interpretes praeter Ribbeehium eo entituitantistropham γ ad Atlantem, non ad Proinetheum pertinere. Zischr. f. Gymnasiat . 1861. p. 220.
17쪽
Emeute Mageon Auserangen de Schmerges. Qua in discriptione strophasis omisit fortasse eas pro prooemio habens. ars tertia hae nititur eouisotium v. 85 εἷ, εὶ ην ιος εἰ παναληθεῶ Λως υι3ιορος, οὐκ oc θήρειε - - χγνοῦ L . utrum Jovis vere particeps sim, non saeue enim explorari potest, anten etiam in calamitatis Ma ris Affulgo homo miser, scilicet Jovis auxilio. Quae quamvis dite inventa sint, tamen cum eis, iura semuntur: πάν- τοι φλεγέθει κἀν σκότε μελαί, 3 ξυν τυχ γυιεροπεσσι λωο ς' conecti ix po8sant. Nam primum quidem ita novum subiectum statuitur a chmidii - Ιην, ἐτιχθη sc il. Dp ni φλεγέθει scit homo miseri quod subiectum cum ocuratius non definiatur, vix intellegitur illurn fieri non potest quin verbum φλεγέθει ad praecedens subiectum. i. e. Jovem, reseratur. Deinde explicatio ipsa aptum sonsum non efficit; nam homo pius, ubi calamitate afficitur,
numine' eius non sibi ipsi quidem sed tamen multitudini infelix videbitur, quae si euiem tantummodo remini respitiat. Deinde Resiphalus l. l. p. 154 commutatis inter se versibus 87 89 et 02-94 et strophista hali in modum partes disposuit:
contra hanc divisionem' monendum est non strophas a sed anapaestos prooemii loco Sse. Nati stat hae citi faciliu cum strophis sequentibus copulantur praeeipue 0bsunt versus 54 56, quibu9 non sequella carmen se versus 291 in respiciuntur. Deinde non est, cur strophaeo et ς inter se commutentur, itaque tota illa metacalatropa
te incidit. Denique epilogus iste prorsus aliam naturam et ambitum habet atque alioqui est-
Attamen estphali interpretationem verborum ευ θεέη emendavit Bambergerus Λιος ευ-ληλῶς -- Ἀμερος οὐκ εὐθηρ-ος ἐνιχθη omnibus aliis esse praeserendam censeo. Vertit - , Gliae bringe desaeus, sine in Wahrhei desaeus lebe explicandique causa addit: Dasis seine lebe gur Stammulter D . . . u ευθήρατος istisicht ἔμερος sondem κευς das Subjeci. Atque suo quidem iure estphalus versuum 87-89 πὰντρ τοι φλεγέθει . . . μεροπεσσι ovi et M-s δαυλοὶ . . . φραστοι sedes mutavit nani illud γάρ v. 2 eo, ubi traditum est, loco ferri nequit et sensus versuum 92-94 magitat, ut i in versibus j et 86 eoniungantur. Hae igitur partitio ad poetas verba apta videtur: l. in deos patrios chorus supplex se convertit. i. si n. Ἀδ εε ii a Jonem et Epaphum generis auctores primum invocat citat;
Soh eig. utis. IV. p. 231. Monendum est Sohmiduum priorem de interpretandis versibus 5 sqq. sentinuam Ibis L Phil. 1859. p. 104 mutasse, quae sane parum probabilis erat.' Sohmidtins haec verba si vertit: .,8traliten de Oluch erheue vor alter Sterblichen Augeri selbstdismaehi seines Ungillevs. In universum eundem ordinem probat berdicvin in editione Supplienae, ni tamen is ερος vertit MVerlangen, Wille et antistrophamo metaeatatropae, strophas ς' sphragidi attribnit.
18쪽
c. nam etiam bello victis aram tutum refugium esse , i. 2 Sequitur invocatio Jovis summi generis auctoris. Ἀδ εε. a. recatur chorus, ut Iovis amor sibi faustus sit decreta quidem ius non facile indagari posse sed certe perfici, et in calantitate auxilium eius hominibus effulgere... a - 85-86. 92-94.
b. Superborum vero audaciam Jovem contundere; o. ita Aegypti siliorum quoque Danaides insectantium superbiam puniat. ε II. Tamentatio cum precibus threni modo composita G ' in limata sua queritur choru8. a. Hanc invisae insectationis miseriam Iluerimur imploramusque Apia tutelam vestem
b. Cum miseriis sublatis debita diis sacrificia contingere soleant, qui sit mei laboris finis et quando ego talia sacra facturus sim plane in obscuro est imploramusque Apiae tutelam vestem scindenteS. . 2 Jovis et Dianae imploratio. ζ. a. itinere feliciter peracto Iupiter porro ab inviso matrimonio nos defendat. r. h. Diana virgo nos virgines ab inviso matrimonio dρsendat. ζ'.:s Huin precationis confirmatio. 7 . . a. is dii super preces nostras exaudiverint, inseros supplices adibimus, ut a Junonis ira nos defendant. 7. h. ΗΘ iis ciniuriae accusabitur Jupiter, quod ρnus suum non initus sit. Itaque propitius nos audiat et a Junonis ira nos defendat. 7 Animadvertendum est priorem cantici pari em ex duabus partibus tripartitis, posteriorem ex
anrusen. σφραγές. Hymnodi8ohe VerherHichun desaeus. Sed in ta ea, quam vult estphalus, sententia non inest, sed chorus ovis auxilium implorare pergit neque quidquam discriminis est inter secunda et quartae partis sententiam. In aperia os simplicissimam esse hanc huius carminis divisionem. I. Iupiter nobis auxili veni recordatus nos tui generis esse cici
Has coniecturas recipiendas esse eo eo: V. 57. ω rision ολων M. Schmidi. m. no χώρων προτέρων Martin M. ινον ermaam 74. δειμαινουσα sole tuetur mil. 79. tacitissmann M. εν ει Bambergor. 99. Παν Πονον ellauer. δαι/ιονιον aley. 100. θασσον eii l24. o proh Keilii coniecturam πόθε θανατος πῆ pro af qno καλῶς πελο ιδεων nihil aliud valere potest nisi ubi res prospere evenit non quod aue Vult ,si res prospere eventura sit.' Ita enim repugnantia exsistit. Cur antem do mortis speciatim periculo hi sermo sit, non assequor. Videndum igitur, ne scriptum fuerit Ποθι κα/ιατος πῆ. Ita negativa quaedam verborum Πελομενων καλως explicatio efficitur. v. 135. τ εν δομος eil. Satis est verisimile in altera partoeantie strophas et antistrophas ab hemiohortis, phymnia a toto hora antata esse. ' Bas recipio eoniecturas . 636 δοον ulter M. τα H, ἀπὸ is 3 ἐτοικοι oumfer.
19쪽
UL eminem igitur deorum maiore iure invocemus quam ipsum Jovem generi nostri auctorem et deum omnium potentissimum. ε. ma et tertia pars inter se referentes mediam circumcludunt hoc modo:
cum vero sollemnis procatio iam inde a stropha re incipiat et nonnullae sententiae is misinentur, quae ipsae in deteris strophis insint, trophae a pr0prie pro prooemio haberi nequeunt. Tres partes primariae facile discemuntur: I. si Argivorum terram defendant, ne hostilibus incursionibus vastetur, quod a nostris supplicum mulierum partibus steterunt laesi hospitii Vindictam timentes verentesque Jovem hospitalem auetorem generis nostri.
II. Eadem de causa ut omni reliqua vitae elicitate fruantur, ββ γγ'. III. et iustitiae leges observehi optamus. δδ Non audemus alterius parti sententia singillatim distinguere, quoniam gravissimis corruptelis nondum sublatis ita inquinata est, ut saepius orborum sensu plane in incerto sit. eque enim ut vulgo putatur, ali lac de pestilentia v. 66 sqq. alio longe separato de omni morborum genere sermo esse potest 684 sqq. neque duobus diversis l0ei 66 sqq. - 683 de seditionibus int tinis aut de exierat bellis 663-665. 679-68 l. dici itemque duobus diversis odis agrorum sertilitatem commemorari 674 sqq. ubi di φορους legi solet et 89 sqq.): praeterea nondum sanati videntnr
Quod belli calamitatem item inis Argivis abesse cupiunt, nihil moramur nam ea calamitas urbis vastatione, non ut in medio carmine, Virorum interitu continetur. In cantico quart0 v. 776-824 hae discernuntur partes: I. Thorum nuptiarum adeo taedet, ut quovis pacto, etiam moris, eas singere cupiat. αα ββ'
20쪽
Versus 25 - 835 utiqu0 non pertinent ad canticum, cum praeco adveniat et ita vimnes violentisSime perturbentur. Responsio quam Hermannus invehugare ovatus est, in corinptissimo is vix deprehenditur.
Canticum primum v. 78-l80 ita discribo:
I. Deseribitur terror chori hostibus appropinquantibus ad aras contarientis. ἔπτρονα v. 78-108. II. equitur implorati deorum urbis, qui nominatim appellantur. ire m. Vi0lentiore pugnae strepitu augetur chori angor, quem concitata oratione oum singuimam deorum invocationibus exprimit ' β'.ΙV. Fostremo omnes dii simul invocantur. or. Quod Bergilius' in duabus primis partibus, quas Berghius , statuit vituperavit iam in priore parte, quam enim descriptionem Beroius esse contenderet invocari artem 105-IM . altera, qua totam deorum implorationem contineri putaret Bergrius, rerum discriptionem non deesse . id nihil valet, cum in prima parte ipsius belli terrorem Mars repraesentet in altera ut deus patrius appelletur et altera rerum descriptio ad hostes propius ad ipsam urbem aggressos reseratur. Ambigitur etiamnunc de compositione strophica huius parodi. Ac satis perspicua quidem est strophica ompositio inde a v. 108. Consenti igitur cum Ritachelio Hienio, estphalo. euis Hetas thio, uechetur a Conradtio mesodi, quam Hermamus et alii voluerunt, in hoc cantios locum
Ρraeterea ussus 3 versus 96 108 in binarum stropharum et antistropharum ordinem redigere conatus est, ingeniose quidem ut ei assentiendum esset, nisi versv 96-98 A . . α στονοι post versum 105 collocuisset ausis haud ita gravibus. Neque enim propteris, quod ille ἀκμοζε lanius arbitratur quam ψις ueta εξο ιεν, haec verba priore loco collocari necesse est, quippe qua ex umisententia ab alio libreuia pronuntientur. Immo versuum continuatio, quae triintur, et tempori et naturae humanae aptissime convenit, quia chorus armorum strepitu quasi attonitus ad strepitum potissimum advertit animum et paullatim demum rite ad sollemnem precationem convertitur. Quapropter hoc loco res in dubio relinquenda est. Ex hoc nostro tropharum ordine apparet non recte Hermannum vers 78-li inter n-gulos choreulas distribuisse. Cum autem Mustius ad liquidum perduxisse videatur omitu de quindecim choreulis h. l. cogitari non licere, du0decim choreutae in prima cantici parte se videntur exceptasti Itaque ut in parodis ab an avsti incipientibus a Gryphaeo, ita αστροφα in hac a singulis o reuus recithta sunt.' Ea vem, quae sequuntur, inter singulos choreutas non distribuenda
hos versus a singulis choreulis recitatos esse. Ad singulos locos tractandos h. l. aecedere a proposito alienum est, eum ho separatam quaestionem sibi deposcat. in raehr. f. Gymnasiat . 1865. p. 16.
Philol. XVI. p. 104. Progr. Stettin 1882 p. 5. - De versibus, ni singulis horentis tribuendi sint, ambigi potest. Inhi quidem uulans apto eos videtur sic distribuisse: v. 78, 3, 6 88, I, 5, 6, 00 101 103, 104, 106.' Ita opinatur estphal. Prol. p. 55 184.